Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. Z. zaproponował swojemu znajomemu A. M., by zgodził się na udział w procederze wzięcia kredytu ze (...) im. (...) w T. w Oddziale w W. – rola A. M. miała sprowadzać się do poręczenia kredytu. Sytuacja finansowa A. M. miała w tym celu zostać oceniona na podstawie podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu. A. M. przystał na propozycję A. Z..

W dniu 21 września 2017 roku A. Z. i A. M. udali się do Oddziału (...) im. (...) znajdującego się w W.. A. Z. zawarł tam umowę kredytu konsumenckiego (...) na kwotę 31.000 zł, którego spłata miała nastąpić w 60 ratach. Zgodnie pkt. 23 umowy, zabezpieczeniem kredytu był: weksel in blanco, poręczenie wg prawa cywilnego i poręczenie wekslowe.

A. M. pisemnie oświadczył, że poręcza za zobowiązania A. Z. wobec (...) wynikające z tytułu w/w umowy. Wykazał swoją sytuację majątkową poprzez przedłożenie zaświadczenia wystawionego przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. - P. M., z którego wynikało, że jest zatrudniony w w/w Spółce na podstawie umowy na czas nieokreślony, z przeciętnym wynagrodzeniem 4600 zł brutto. A. M. w rzeczywistości był w tym czasie osobą bezrobotną. A. M. nie otrzymał żadnych pieniędzy z otrzymanego kredytu przez A. Z..

Na poczet kredytu została dokonana wpłata tylko jednej raty.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w dniu 16 lipca 2018 roku, w sprawie I Nc 926/18, w którym nakazał pozwanym A. Z. i A. M. aby zapłacili solidarnie z weksla na rzecz (...) im. (...) w T. kwotę 32.941,29 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 czerwca 1018 roku do dnia zapłaty.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. M. (k. 23-23v, k. 34-35, k. 37-39)

- zeznania świadka M. G. (k. 3-5)

- zeznania świadka P. M. (k. 14-15)

- zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa (k. 2)

- kserokopia umowy kredytu (k. 9)

- kserokopia oświadczenia poręczyciela (k. 9)

- zaświadczenie o zatrudnieniu (k. 9)

- kserokopia nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Toruniu I Wydział Cywilny z dnia 16.07.2018 r., sygn. akt I Nc 926/18 (k. 40a)

A. M. urodził się w (...) roku. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie ma stałej pracy. Utrzymuje się z prac dorywczych, z tytułu których osiąga dochód ok. 2500 zł. Nie posiada majątku większej wartości. Był uprzednio karny - za przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

Dowód:

- dane podane do protokołu przesłuchania podejrzanego (k. 34-34v)

- pismo z Powiatowego Urzędu Pracy dla Miasta T. (k. 12)

- pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (k. 13)

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 18)

- pismo ze Starostwa Powiatowego w T. (k. 19)

- pismo z KRUS (k. 19a)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 91)

A. M. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 23 października 2018 roku nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. (k. 23-23v)

Przesłuchany w dniu 17 grudnia 2018 roku przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił, że w dniu 21 września 2017 roku udał się ze swoim znajomym A. Z. do Oddziału (...) w W., celem wzięcia kredytu. Miał być poręczycielem. Na miejscu zawarli umowę kredytu konsumenckiego w wysokości 31.000 zł. Oskarżony wyjaśnił, że poznał A. Z. w 2017 roku na imprezie w jednym z lokali w T.. Tam A. Z. zapytał go, czy będzie poręczycielem dla jego kredytu. Odpowiedział, że nie może, bo nie pracuje. A. Z. odparł, że wszystko załatwi. A. Z. przyjechał po niego wraz z innym mężczyzną i udali się do Oddziału (...) w W.. Nie posiadał żadnych zaświadczeń o zatrudnieniu, bo nie pracował w tamtym okresie. Posiadał je jednak A. Z. i w czasie zawierania kredytu podsunął mu zaświadczenie o zatrudnieniu z (...) Sp. z o.o. Po tym A. Z. odwiózł go do domu i nie miał z nim żadnego kontaktu. (k. 34-35) Oskarżony przesłuchany ponownie w dniu 17 grudnia 2018 roku przyznał się do popełnienia czynu i podtrzymał złożone uprzednio wyjaśnienia. Wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze w trybie art. 335 kpk. (k. 37-39)

Na wiarę generalnie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego złożone w dniu 17 grudnia 2018 roku, w których przyznał się on do zarzucanego mu czynu. A. M. opisał, w jaki sposób poznał A. Z. oraz swój udział w procederze wzięcia kredytu w (...) im. (...) w T.. Wyjaśnił, że to A. Z. zawarł umowę kredytu, natomiast on był poręczycielem. Przyznał, że w tym czasie był osobą bezrobotną. Podał, że A. Z. dostarczył zaświadczenie o jego rzekomych zarobkach, konieczne do zastania poręczycielem. Wyjaśnienia oskarżonego są w tym zakresie spójne i korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. G. – pracownika (...) im. (...) w T. – Oddział w W. (k. 3-5). Świadek ten przybliżył okoliczności zawarcia umowy kredytu przez A. Z. i poręczenia go przez oskarżonego. M. G. wskazała, że A. M. w celu wykazania swojej sytuacji majątkowej posłużył się zaświadczeniem o zarobkach, które następnie weryfikowała dzwoniąc do rzekomego pracodawcy. Zeznania tego świadka były spójne, logiczne i nie wzbudziły wątpliwości Sądu.

Zeznania świadka P. M. zasługiwały na danie im wiary. Z jej zeznań wynika, że prowadziła fikcyjne przedsiębiorstwo. Nadto poddała w wątpliwość, że podpis nakreślony na zaświadczeniu o zatrudnieniu A. M. należy do niej. W ocenie Sądu, zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego jest stwierdzenie, że świadek ten pełnił rolę tzw. ,,słupa”. (k. 14-15)

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Podstawą stawą ustaleń Sąd uczynił także dokumentację kredytową (k. 9), bowiem odzwierciedlała ona przebieg procedury kredytowej.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą najmniejszych wątpliwości.

A. M. został oskarżony o to, że w dniu 21 września 2017 roku w W. działając w zamiarze, aby inna osoba, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania dokonała czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu (...) im. (...) z siedzibą w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w ten sposób, że w (...) im. (...) z siedzibą w T. przedłożył podrobiony dokument dotyczący okoliczności o istotnym znaczeniu dla udzielenia kredytu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. w okresie od 14 kwietnia 2017 roku, podczas gdy nie był tam zatrudniony i wprowadził w błąd pracownika (...) im. (...) w T. M. G. co do swojej sytuacji finansowej, dzięki czemu inna osoba, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, działająca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła (...) im. (...) w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy z udzielonego kredytu w kwocie 31 000 zł, powodując szkodę w wysokości 30 340 zł w mieniu (...) im. (...) w T., to jest o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zgodnie z przepisem art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo ten, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie. Pomocnictwo polega na każdej czynności, która faktycznie ułatwia innej osobie popełnienie czynu. Wyliczenie czynności ułatwiających w treści przepisu art. 18 § 3 k.k. jest przykładowe, na co wskazuje wyrażenie „w szczególności” (Marek, Komentarz, s. 74; Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 456–457; odmiennie Zoll [w:] Buchała, Zoll, s. 184).

Z istoty "pomocnictwa" wynika, że nie musi być ono warunkiem dokonania, a wystarczy, że ułatwiło dokonanie czynu zabronionego przez inną osobę i może być dla dokonania czynu przestępczego działaniem o nieistotnym znaczeniu, a podjęte zostało z zamiarem ułatwienia innej osobie dokonania czynu zabronionego. Pomocnik zatem nie działa w zamiarze wspólnego dokonania czynu zabronionego, ani też dokonania go na własny "rachunek", lecz jedynie w zamiarze wsparcia sprawcy. Współsprawca zaś działa z zamiarem wspólnej realizacji znamion na wspólny "rachunek" i podejmuje z tego punktu widzenia działania istotne zgodne z podziałem ról. (wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2015 r., II AKa 258/14, LEX nr 2385593)

Na podstawie art. 286 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, natomiast w § 3 wskazanego przepisuje znajduje się wypadek mniejszej wagi tego przestępstwa.

Do znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk należą trzy oszukańcze sposoby jego popełnienia: wprowadzenie innej osoby w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności innej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Pierwszy i drugi opiera się na błędzie pokrzywdzonego, którego wyobrażenie o rzeczywistości nie odpowiada faktom w zakresie istotnym dla podjęcia decyzji o określonym rozporządzeniu mieniem (wyr. SN z 2.12.2002 r., IV KKN 135/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 8). Sprawca albo błąd ten wywołuje, przedstawiając pokrzywdzonemu fałszywy obraz rzeczywistości, albo wykorzystuje fakt, że pokrzywdzony z innego powodu jest już w błędzie. Trzeci sposób popełnienia oszustwa wiąże się ze szczególnymi cechami osoby dokonującej rozporządzenia mieniem. Jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania może mieć charakter zarówno trwały (gdy przyczyną jest np. niedojrzałość), jak i przejściowy (gdy przyczyną jest np. stan odurzenia) (zob. np. wyr. SA we Wrocławiu z 18.12.2015 r., II AKa 307/15, L.; wyr. SA w Gdańsku z 18.11.2015 r., II AKa 339/15, L.). Podmiotem oszustwa może być każda osoba zdolna do odpowiedzialności karnej (jest przestępstwo powszechne).

Oszustwo jest przestępstwem materialnym, na co wskazuje znamię czynnościowe "doprowadza". Dokonanie oszustwa następuje zatem dopiero z chwilą niekorzystnego rozporządzenia mieniem (wyr. SN z 15.11.2002 r., IV KKN 618/99, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 7), które pozostaje w związku przyczynowym z oszukańczymi metodami postępowania sprawcy (wyr. SN z 19.7.2007 r., V KK 384/06, KZS 2008, Nr 1, poz. 28; wyr. SA w Łodzi z 12.8.2014 r., II AKa 142/14, L.).

Oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, a przy tym stanowi przestępstwo kierunkowe, znamienne celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca powinien obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim (post. SN z 4.1.2011 r., III KK 181/10, OSNKW 2011, Nr 3, poz. 27; wyr. SN z 14.1.2004 r., IV KK 192/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 9, poz. 5).

Zgodnie z art. 297 § 1 kk, odpowiedzialności karnej podlega, kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Przedmiotem wykonawczym oszustwa finansowego jest podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne pisemne oświadczenie. Pojęcie dokumentu należy rozumieć zgodnie z art. 115 § 14 KK (z uwzględnieniem falsyfikatów), natomiast pisemne oświadczenie – jako wypowiedź skonkretyzowanej osoby (niekoniecznie sprawcy omawianego przestępstwa) zamieszczoną na piśmie. (Art. 297 KK red. Grześkowiak 2019, wyd. 6/Gałązka)

Przestępstwo opisane w art. 297 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym, następuje niezależnie od tego czy doszło do udzielenia kredytu, o jaki sprawca się ubiegał, a także od tego, czy mający go udzielić został wprowadzony w błąd i czy w ogóle zapoznał się z treścią przedkładanego dokumentu lub oświadczenia. Istotą jest to, czy sprawca przedłożył nierzetelne zaświadczenie lub oświadczenie, zawierające okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2018 r., II AKa 391/18, LEX nr 2686665)

Nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie ponad wszelką wątpliwość wskazuje na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. A. M. przyznał się do zarzucanego mu czynu, a okoliczności niniejszej sprawy nie budzą w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. A. Z. zawarł umowę kredytu w (...) im. (...) w T.. Zabezpieczeniem tego kredytu było między innymi poręczenie, którego dokonał A. M.. By wykazać swoją sytuację majątkową, A. M. przedłożył podrobiony dokument - zaświadczenie o zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. w okresie od 14 kwietnia 2017 roku. W rzeczywistości oskarżony nie pracował w tym przedsiębiorstwie, był w tym czasie osobą bezrobotną. W związku z tym oskarżony wprowadził w błąd pracownika (...) im. (...) w T. co do swojej sytuacji finansowej.

Oskarżony wprowadził w błąd uprawnionego przedstawiciela pokrzywdzonego w celu ułatwienia A. Z. uzyskania korzyści majątkowej w postaci kredytu. Mimo że nie był nigdzie zatrudniony, przedłożył zaświadczenie o odmiennej treści. Zaświadczenie te miało wpływ na ocenę jego zdolności finansowej i w konsekwencji wyrażenie zgody na poręczenie przez niego kredytu. W rzeczywistości ówczesne możliwości finansowe oskarżonego nie pozwoliłby mu na to, by zostać poręczycielem.

Należy wskazać, że kwestia zatrudnienia i osiągania stałych zarobków przez oskarżonego miała istotne znaczenie. Gdyby A. M. nie złożył zaświadczenia, że jest zatrudniony i osiąga stały dochód, nie zostałby poręczycielem, a A. Z. nie otrzymałby kredytu. Jednym bowiem z zabezpieczeniem kredytu było poręczenie.

Nie ulega wątpliwości, że dokonane rozporządzenie było niekorzystne z punktu widzenia interesów pokrzywdzonego, a z tego tytułu A. Z. uzyskał korzyść majątkową w postaci kredytu na kwotę 31.000 zł.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony wiedział, że uczestniczy w procederze wyłudzania kredytu. Oskarżony bez wątpienia chciał zatem popełnić zarzucony mu czyn.

Sąd oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, to jest występku z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk i po zastosowaniu art. 19 § 1 kk i na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 19 § 1 kk, Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo.

W myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W niniejszej sprawie przepisem przewidującym najsurowszą karę jest art. 286 § 1 kk.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary orzekanej wobec oskarżonego Sąd miał na uwadze art. 37a kk, zgodnie z którym, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1 a pkt 1, 2 lub 4 kk. Oceniając przedmiotową sprawę, Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego właściwie jest orzeczenie kary pozbawienia wolności, bowiem kara łagodniejszego rodzaju nie spełni celów przed nią stawianych. Kara grzywny ani kara ograniczenia wolności nie byłyby adekwatne do stopnia jego winy, jak również stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie kary pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za znaczny. Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz sposób działania oskarżonego, jak również wysokość powstałej szkody.

Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał złożenie wyjaśnień, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Nie można jednak tego przeceniać, gdyż wina oskarżonego była bezsprzeczna. Okolicznością obciążającą A. M. była jego uprzednia karalność - za przestępstwo z art. 286 §1 kk.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej powyżej w pkt 1 wyroku kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby.

Art. 69 § 1 kk stanowi, że sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zaś § 2 wskazanego powyżej przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, że A. M. pozostanie bezkarny, bowiem w przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby zawsze będzie można zarządzić wykonanie kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, wskazany okres próby – 2 lat - będzie wystarczający do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie. Dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby, Sąd na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązał go do wykonywania pracy zarobkowej.

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody. Wskazać jednak należy, że zgodnie z art. 415 § 1 kpk, w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia, w całości lub w części, szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, o ile roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa nie jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie nie orzeczono.

W judykaturze wręcz podnosi się, iż z art. 415 § 1 zd. 2 wynika kategoryczny zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie, a co za tym idzie – kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Jeżeli zatem roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane (wyrok SN z 23.11.2016 r., III KK 405/16, LEX nr 2155184).

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w dniu 16 lipca 2018 roku, w sprawie I Nc 926/18. Nakazał pozwanym A. Z. i A. M. aby zapłacili solidarnie z weksla na rzecz (...) im. (...) w T. kwotę 32.941,29 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 czerwca 1018 roku do dnia zapłaty. Wobec zasądzenia roszczenia w postępowaniu cywilnym, brak było możliwości orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w niniejszym postępowaniu.

Sąd na podstawie art. 230 § 3 kpk (a contrario) nakazał pozostawić w aktach sprawy dowód rzeczowy w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 18 września 2018 roku z (...) Sp. z o.o wystawionego na osobę A. M. szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/149/18/P na karcie 10 akt a przechowywany w kopercie na karcie 9 akt.

Sąd na podstawie art. 230 § 2 kpk nakazał zwrócić Prezydentowi Miasta T. oryginały trzech wniosków o wydanie dowodu osobistego na nazwisko M. A., PESEL: (...) przechowywane w kopercie na karcie 52 akt oraz Powiatowemu Urzędowi Pracy dla Miasta T. w T. oryginały dokumentów dotyczących A. M. w postaci oświadczenia z dnia 05 maja 2011 roku, oświadczenia z dnia 19 marca 2014 roku i oświadczenia z dnia 19 sierpnia 2009 roku przechowywanych w aktach sprawy na karcie 55, 56 i 57. Dokumenty te są zbędne dla niniejszego postępowania.

Mając na uwadze sytuację finansową A. M., fakt że osiąga on dochód z tytułu prac dorywczych, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 120 złotych opłaty oraz kwotę 70 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie.