Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

26 listopada 2019r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Irminy Juszczak Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2019r.

sprawy D. P. i P. P.

oskarżonych z art.190a§1k.k. i innych

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonych oraz przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej A. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 7 czerwca 2019r. sygn. akt IIK648/18

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-przyjmuje, iż oskarżony D. P. przypisanego mu w punkcie
I czynu z art.190a§1k.k. dopuścił się w okresie od 25 maja 2016r. do czerwca 2018r. i obniża orzeczoną wobec oskarżonego za ten czyn karę do 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności;

-przyjmuje, iż oskarżony P. P. przypisanego mu w punkcie

II czynu z art.190a§1k.k. dopuścił się w okresie od 25 maja 2016r. do czerwca 2018r. i obniża orzeczoną wobec oskarżonego za ten czyn karę do 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności;

-na podstawie przepisów wskazanych w punkcie IV łączy orzeczone wobec oskarżonego P. P. kary ograniczenia wolności i jako karę łączną wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności
z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

-wskazuje w punkcie V, iż przeproszenie pokrzywdzonych ma nastąpić na piśmie.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. (1) kwotę 1.033,20zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 516,60zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej A. K. z urzędu
w postępowaniu odwoławczym.

V.  Zwalnia oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową A. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Agata Wilczewska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2019r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt. II K 648/18 oskarżonego D. P. uznał za winnego tego, że w okresie od 6 czerwca 2011 roku do czerwca 2018 roku uporczywie nękał lokatorów wspólnoty mieszkaniowej zamieszkałych w K. ul (...) – A. K., B. K., S. M. oraz M. R. (2) w ten sposób, że poruszał się całą szerokością klatki schodowej, zmuszając pokrzywdzone do ustąpienia pierwszeństwa przejścia, bez powodu spluwał im pod nogi podczas poruszania się po klatce schodowej, uderzał i szarpał za barierki znajdujące się na klatce schodowej
o różnych porach dnia i nocy, wyzywał używając słów powszechnie uznawanych za obelżywe takich jak ,,ty kurwo”, a ponadto zakłócał nocny wypoczynek wydając bliżej nieokreślone odgłosy ze swojego mieszkania, co wzbudziło uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszał prywatność lokatorów, tj. przestępstwa z art. 190a §1 k.k. i za to na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Tym samym wyrokiem, Sąd uznał oskarżonego P. P. za winnego tego, że w okresie od 6 czerwca 2001 roku do czerwca 2018 roku uporczywie nękał lokatorów wspólnoty mieszkaniowej zamieszkałych w K. ul (...) – A. K., B. K., S. M. oraz M. R. (2) w ten sposób, że poruszał się całą szerokością klatki schodowej zmuszając pokrzywdzone do ustąpienia pierwszeństwa przejścia, bez powodu spluwał im pod nogi podczas poruszania się po klatce schodowej, uderzał i szarpał za barierki, znajdujące się na klatce schodowej o różnych porach dnia i nocy, wyzywał używając słów powszechnie uznawanych za obelżywe takich jak ,,ty kurwo”, a ponadto zakłócał nocny wypoczynek wydając bliżej nieokreślone odgłosy ze swojego mieszkania, co wzbudziło uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszał prywatność lokatorów, tj. przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd uznał oskarżonego P. P. za winnego tego, że w dniu 25 maja 2016 roku w K. przy ul. ul. (...) groził M. R. (2) pozbawieniem życia jej i członków jej rodziny, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia groźby, tj. przestępstwa z art. 190 §1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 3 k.k. połączył oskarżonemu P. P. kary ograniczenia wolności orzeczone
w pkt II i III i wymierza mu karę łączną 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności
z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne
w wymiarze po 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonych D. P. i P. P. do przeproszenia pokrzywdzonych A. K., B. K., S. M. i M. R. (2) w terminie trzydziestu dni od daty uprawomocnienia się wyroku.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. (1) kwotę 1 653,12 zł (w tym VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 826,56 zł (w tym VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej A. K.
z urzędu.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art 17 ust 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 ze zm.) zwolnił oskarżonych w całości od zapłaty kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł zarówno obrońca oskarżonych jak
i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. K..

Obrońca oskarżonych przedmiotowy wyrok zaskarżył w całości. Orzeczeniu zarzucił, iż:

- Sąd meriti dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mający bezpośredni wpływ na treść zapadłego orzeczenia art. 438 pkt 3 k.p.k., który polega na dokonaniu ustaleń faktycznych z naruszeniem dyrektyw płynących z art. 7 k.p.k., tj. dowolnie, albowiem bez należytej weryfikacji i w sposób oderwany od innych ujawnionych w sprawie okoliczności oraz sprzecznie ze wskazaniem wiedzy, doświadczenia życiowego,
a także z zasadami logiki oceny materiału dowodowego, a nadto w oparciu zapadłego rozstrzygnięcia na faktach jednoznacznie niepotwierdzonych w trakcie przewodu sądowego, w tym uznaniu za niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka W. K., brak należytych wniosków z zeznań świadka P. Z. co do okoliczności, że inne klatki schodowe tez są porysowane, że świadek ten nie miał dowodów na to, by proponować oskarżonym mandaty karne, że pokrzywdzone nie zgłaszały nękania, zeznań świadka P. K. oraz J. G. oraz z zeznań świadka A. P. w zakresie opisania negatywnych zachowań przede wszystkim M R. i jej rodziny;

- wina oskarżonych ustalona została wbrew normie art. 5 k.p.k. oraz art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z 9 marca 2016r. – stosowanej bezpośrednio.

W oparciu o powyższe zarzuty, obrońca oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. K. wyrok zaskarżyła
w części, tj. w zakresie rozstrzygnięcia, co do obowiązków lub środków karnych, na niekorzyść oskarżonych. Orzeczeniu zarzuciła:

- rażącą niewspółmierność (łagodność) orzeczonej wobec oskarżonych kary w postaci wymierzenia kar wolnościowych, jedynie z obowiązkiem przeproszenia pokrzywdzonej A. K., a przez to nie orzeczenie zawnioskowanych przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej obowiązków lub środków karnych zakazu kontaktowania się i zbliżania się oskarżonych do pokrzywdzonej A. K. na odległość nie mniejszą niż 10 metrów na okres 3 lat, pomimo występowania konieczności ochrony starszej i schorowanej pokrzywdzonej przed nagannymi zachowaniami oskarżonych, których spotyka na co dzień, gdyż mieszka z nimi
w jednym budynku, a P. P. w dniu 3 kwietnia 2019r., spluwając jej pod nogi, nadal i to w toku prowadzonego postępowania dopuszcza się nagannych zachowań wobec pokrzywdzonej, mimo że ona unika oskarżonych i nie odzywa się do nich oraz nie jest z nimi skonfliktowana, a nadto także w toku postępowania przed Sądem Rejonowym w Kole zaczęły pojawiać się nowe rysunki i wulgarny napis „ludzie to k…” na ścianie obok mieszkania pokrzywdzonej, na co A. K. wskazała na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2019r., a przez to pominięcie wskazanych okoliczności spowodowało wymierzenie oskarżonemu kary łagodnej, która nie uwzględnia usprawiedliwionego interesu pokrzywdzonej i zabezpieczenia jej przed dalszymi ewentualnymi nagannymi zachowaniami oskarżonymi;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. poprzez nie wskazanie, w jakiej formie oskarżeni D. P. i P. P. zobowiązani są do przeproszenia pokrzywdzonych.

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. K. wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonym D. P. i P. P. obowiązków lub środków karnych
w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonej A. K. na odległość nie mniejszą niż 10 metrów na okres 3 lat, a także zmianę wymierzonego obowiązku przeproszenia pokrzywdzonych poprzez zobowiązanie oskarżonych do przeproszenia pokrzywdzonej A. K.
w formie pisemnej w terminie trzydziestu dni od daty uprawomocnienia się wyroku;

2.  zasądzenie na rzecz adwokat M. S. od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej A. K. w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych, albowiem nie zostały one uiszczone w żadnej części.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacje okazały się celowe o tyle, że doprowadziły do zmiany wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony D. P. przypisanego mu w punkcie I czynu z art. 190a § 1 k.k. dopuścił się w okresie od 25 maja 2016r. do czerwca 2018r. i obniżenie przez Sąd odwoławczy orzeczonej wobec oskarżonego za ten czyn kary do 10 miesięcy ograniczenia wolności, jak również poprzez przyjęcie, iż oskarżony P. P. przypisanego mu w punkcie II czynu z art. 190a § 1 k.k. dopuścił się w okresie od 25 maja 2016r. do czerwca 2018r. i obniżenie przez Sąd odwoławczy orzeczonej wobec oskarżonego za ten czyn kary do 10 miesięcy ograniczenia wolności. Z uwagi na powyższe, na podstawie przepisów wskazanych punkcie IV wyroku, Sąd odwoławczy połączył orzeczone wobec P. P. kary ograniczenia wolności i jako karę łączną wymierzył mu karę 1 ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż kwestia sprawstwa oskarżonych nie budzi jakiejkolwiek wątpliwości Sądu odwoławczego. W tym zakresie ustalenia stanu faktycznego zostały poczynione przez Sąd po rozważeniu wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych, zaś ocena dowodów dokonana bez przekroczenia granic zasady swobodnej oceny dowodów została wyczerpująco i logicznie uargumentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Sąd Rejonowy wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśniając które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonych, Sąd Rejonowy w tej kwestii dokonał ustaleń faktycznych w sposób prawidłowy, w oparciu
o wszechstronnie zgromadzony materiał dowodowy, w tym również zeznania świadków i ujawnionych dokumentów. W oparciu o powyższe dowody, Sąd I instancji
w prawidłowy sposób ustalił okoliczności popełnienia przez oskarżonych przestępstwa z art. 190a §1 k.k.

Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdy zostaje poprzedzona ujawnieniem
w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to
w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd winien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego (art. 4 k.p.k.) oraz wyczerpująco i logicznie –
z uwzględnieniem wskazań wiedzy orasz doświadczenia życiowego uargumentować swoje przekonanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.).
W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma, bowiem prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności, jak również wskazać w jakim zakresie ich treść miała wpływ na ustalenie stanu faktycznego, pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonujący uzasadni.

W odniesieniu do powyższego, niezasadny okazał się zarzut obrońcy,
w zakresie niezasadnej odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych. Wyjaśnienia złożone zarówno przez D. P. jak i P. P. pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych S. M., A. K., B. K. i M. R. (2) jak również zeznaniami świadków B. M. i P. Z.. Z zeznań pokrzywdzonych oraz świadków wynika w sposób bezsprzeczny, iż oskarżeni od dłuższego czasu zachowywali się w stosunku do sąsiadów w arogancki sposób, plują im pod nogi, hałasują, zakłócają ciszę nocną, utrudniają im przejście na klatce schodowej oraz ją niszczą. Zeznania tychże świadków nie budzą jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności, są one ze sobą spójne, zbieżne, wzajemnie się uzupełniają, wobec czego uznać należy, iż Sąd I instancji słusznie odmówił wyjaśnieniom oskarżonych prymatu wiarygodności.

Niezasadne są również twierdzenia obrońcy oskarżonych, iż zachowanie P. P. spowodowane było emocjami, związanymi z pobiciem jego brata. Wskazać należy, że oskarżony P. winien powstrzymać się od przestępczych zachowań, niezależnie od okoliczności, a ponadto należy mieć na uwadze, że zachowania te powtarzały się aż do czerwca 2018r., zatem w żadnym zakresie nie można zgodzić się, że były one skutkiem silnych emocji, związanych jedynie ze zdarzeniem z dnia 25 maja 2016r., z uwagi na ich długotrwały, uporczywy
i powtarzalny charakter.

W odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonych, które winny zostać rozstrzygnięte na ich korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Mając na uwadze powyższe, całkowicie nietrafne jest twierdzenie obrońcy, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z 9 marca 2016r.

W odniesieniu do powyższego, w ocenie Sądu odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonych P. i D. P. stanowi jedynie polemikę
w zakresie oceny dowodów, która została przeprowadzona przez Sąd meriti w sposób prawidłowy i w tym zakresie Sąd odwoławczy nie dopatrzył się innych uchybień niż tych związanych z ustaleniem czasokresu popełnienia przez oskarżonych przypisanych im przestępstw, a dokładnie daty początkowej ich czynów.

Sąd odwoławczy w ramach kontroli instancyjnej ustalił, iż przestępcze zachowania oskarżonych miały swój początek w dniu 25 maja 2016r., tj. w dniu pobicia D. P. przez A. R. i M. R. (3), kiedy to P. P. wybiegając z mieszkania popchnął na klatce schodowej M. R. (2), która uderzyła głową w ścianę i pchnęła P. P. w drzwi. P. P. krzyczał wówczas i groził M. R. (2) obelżywymi słowami, grożąc jej samej i jej rodzinie pozbawieniem życia. Od zdarzenia tego konflikt sąsiedzki, jak wynikało z zeznań świadków zaczął eskalować i po stronie oskarżonych przybrał charakter przestępczych zachowań, wobec czego w tym zakresie celowa była zmiana opisu czynów oskarżonych poprzez przyjęcie, że okresem popełnienia zarzucanych czynów był okres od dnia 25 maja 2016r. do czerwca 2018r. Tym samym Sąd odwoławczy obniżył orzeczone wobec oskarżonych kary do 10 miesięcy ograniczenia wolności.

Z uwagi na powyższe, upadło orzeczenie zawarte w pkt. IV wyroku Sądu I instancji w zakresie kary łącznej, orzeczonej wobec P. P., wobec czego Sąd odwoławczy połączył orzeczone wobec oskarżonego P. P. kary ograniczenia wolności i jako karę łączną wymierzył mu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Kara łączna w tym wymiarze w pełni oddaje zawartość kryminalną czynów, jakich dopuścił się oskarżony P. P., uwzględnia relacje podmiotowo-przedmiotowe między kolejnymi czynami, a ponadto nie jest karą zbyt surową, spełnia cele prewencyjne oraz dyrektywy i zasady wymiaru kary, które opisane są w art. 85a k.k.

Odnosząc się z kolei do apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej A. K. wskazać należy, iż orzeczenie zawnioskowanych obowiązków lub środków karnych zakazu kontaktowania się oskarżonych z pokrzywdzoną A. K. na odległość nie mniejszą niż 10 metrów na okres 3 lat miałoby jedynie charakter iluzoryczny, bowiem z uwagi na fakt, iż oskarżeni są sąsiadami pokrzywdzonej A. K., wywiązanie się oskarżonych z nałożonych obowiązków byłoby niemożliwe, chociażby z uwagi na niezaplanowane spotykanie się na wspólnie dzielonej klatce schodowej. Sąd I instancji słusznie uznał, że w istocie orzeczenia środka karnego w tej postaci pozbawiłoby oskarżonych możliwości korzystania z ich mieszkania.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. wskazać należy, iż w doktrynie uznaje się, że przeproszenie może przyjąć dowolną formę. Zdaniem K.-W., sąd powinien określić formę i termin wykonania tego obowiązku, aby móc stwierdzić, czy został on przez sprawcę wykonany. (Konarska-Wrzosek [w:] Konarska-Wrzosek, s. 453). Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy za zasadne uznał doprecyzowanie, iż wskazane w punkcie V wyroku przeproszenie pokrzywdzonych ma nastąpić na piśmie, co pozwoli na kontrolę w zakresie wywiązania się przez oskarżonych z nałożonego na oskarżonych obowiązku w terminie wskazanym przez Sąd orzekający. Przy czym należy zauważyć, że zgodnie z art.74§1k.k. czas i sposób nałożonego obowiązku mógł być określony również po uprawomocnieniu się wyroku.

Mając powyższe na uwadze, a także nie znajdując uchybień określonych
w art. 439 k.p.k. ani w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu
i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd odwoławczy, zgodnie z art. 437 § 1 i 2 k.p.k., orzekł jak
w wyroku.

W pkt III wyroku Sąd na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. (1) kwotę 1.033,20 zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

W pkt IV wyroku Sąd na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 516,60 zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej A. K.
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową A. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na ich trudna sytuacje materialną.

Agata Wilczewska