Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący : SSR Maja Snopczyńska

Ławnicy: Barbara Laprus-Marcuta, Józef Wrona

Protokolant : Agnieszka Ząbkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2019 roku w Ś.

sprawy z powództwa A. K. (1)

przeciwko Syndykowi Masy Upadłości (...) S.A. w K. w upadłości likwidacyjnej

o ustalenie istnienia stosunku pracy i wydanie świadectwa pracy

I.  ustala, że powódkę A. K. (1) jako pracownika oraz (...) S.A. z siedzibą w K. (obecnie (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej) jako pracodawcę łączył stosunek pracy do dnia 31 października 2014 roku;

II.  nakazuje stronie pozwanej wydanie powódce świadectwa pracy potwierdzającego zatrudnienie powódki jak w punkcie I;

III.  zasądza od strony pozwanej Syndyka Masy Upadłości (...) S.A. w K. w upadłości likwidacyjnej na rzecz powódki kwotę 300,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, zaś dalej idący wniosek w zakresie kosztów oddala;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w (...)kwotę 60,00 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka jest ustawowo zwolniona.

UZASADNIENIE

Powódka A. K. (1) – po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa - wniosła o ustalenie, że powódkę jako pracownika i (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej łączył stosunek pracy do 31 października 2014 roku oraz o nakazanie wydania świadectwa pracy. W uzasadnieniu wskazała, że była pracownikiem (...) Sp. z o.o. w Ś., nastąpiło przejęcie przedsiębiorstwa, zaś w dniu 25 czerwca 2014 roku pracodawca najpierw ustnie a potem pisemnie poinformował pracowników iż na skutek zajęcie ich pracodawcą stał się syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w Ś..

W odpowiedzi na pozew pozwany Syndyk Masy Upadłości (...) SA w Upadłości likwidacyjnej w K. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. W uzasadnieniu Syndyk wskazał, że powódka była pracownikiem (...) S.A. od momentu przejścia zakładu pracy (...) Sp. z o.o. na (...) S.A, które to przejście nastąpiło z dnia 1 lutego 2013 roku. Z dniem 25 czerwca 2014 roku z mocy prawa, tj. na podstawie art. 23 ¹ kp doszło do przejścia zakładu pracy, w tym pracowników (...) S.A. na nowego pracodawcę, tj. Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej wobec przejęcia przez Syndyka Masy Upadłości O. i Wspólnicy budynków przy ul. (...).

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powódka była pracownikiem (...) Sp. z o.o. w Ś., a wcześniej Firma (...).

BEZSPORNE, a ponadto wynikające z akt osobowych powódki – w załączeniu

W dniu 9 listopada 2012r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. w Ś. a (...) S.A. w organizacji w M. (później (...) S.A. w K.) zawarta została umowa dzierżawy, przedmiotem której była nieruchomość położona w Ś. przy ul. (...).

Wobec przejścia w dniu 14 stycznia 2013 roku części zakładu pracy (...) Sp. z o.o. na (...) S.A. powód z dniem 1 lutego 2013 roku stał się pracownikiem (...) S.A. Było to przejęcie części zakładu pracy na mocy art. 23 ¹kp.

(...) S.A. otworzyła zakład w Ś., w którym planowała prowadzić działalność.

DOWÓD: umowa dzierżawy z dnia 9.11.2012r. k. 39-43

pismo do powódki z dnia 31.12.2012r. k. 14;

protokoły zawierające zeznania świadka A. K. (2) z dnia 15 XII 2015r k. 80-81, z 1 II 2016r k. 84-86,

protokoły zawierające zeznania świadka A. K. (3) z dnia 18 I 2016r k. 82-83, z 1 II 2016r k. 84-86

W dniu 1 kwietnia 2014r. Sąd Upadłościowy w W. ogłosił (...) Sp. z o.o. w Ś. i ustanowił A. M. syndykiem masy upadłościowej.

DOWÓD: postanowienie SR w Wałbrzychu z 1 IV 2014r k. 17

Postanowieniem z dnia 22 maja 2014 roku, sygn. akt VI GUp 5/14 Sędzia komisarz zezwolił Syndykowi Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w Ś. na wypowiedzenie umowy dzierżawy nieruchomości położonej w Ś. przy ul. (...).

Następnie postanowieniem z dnia 12 czerwca 2014 roku Sędzia komisarz zezwolił Syndykowi Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w Ś. na odstąpienie od w/w umowy dzierżawy.

W dniu 25 czerwca 2014 roku Syndyk Masy Upadłości (...) Sp. z o. o. w upadłości likwidacyjnej w Ś. zajął nieruchomość przy ul. (...) wraz z parkiem maszynowym. Od tego dnia (...) S.A nie miała dostępu do zajętej nieruchomości i znajdujących się w niej ruchomości.

DOWÓD: postanowienia SR w (...) Wydział VI Gospodarczy z dnia 22.05.2014r. i 12.06.2014r. k. 44,45

oświadczenie Syndyka o odstąpieniu od umów k. 46

protokoły zawierające zeznania świadka A. K. (2) z dnia 15 XII 2015r k. 80-81, z 1 II 2016r k. 84-86,

protokoły zawierające zeznania świadka A. K. (3) z dnia 18 I 2016r k. 82-83, z 1 II 2016r k. 84-86

protokół zawierający zeznania Syndyka strony pozwanej z dnia 16 VII 2017r k. 117-119

Następnie pismami z dnia 4 lipca 2014 roku (...) SA poinformował powódkę, że wobec przejęcia przez Syndyka Masy Upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w Ś. zakładu pracy mieszczącego się w Ś. przy ul. (...) z dniem 25 czerwca 2014 roku, powódka stała się pracownikiem Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w Ś. oraz, że w związku z dokonanymi przez Syndyka czynnościami faktycznymi, z dniem 25 czerwca 2014 roku z mocy prawa doszło do przejścia zakładu pracy Spółki na syndyka masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w trybie art. 23 ¹ Kodeksu Pracy.

Powódka i inni pracownicy działu księgowości - po przejęciu pomieszczeń przy ul. (...) przez Syndyka Masy Upadłości O. – wykonywała czynności w wynajętym biurze przy ul. (...), początkowo za zgodą pracodawcy korzystając ze swojego sprzętu komputerowego, a następnie otrzymała sprzęt służbowy do pracodawcy. Nawet po wypowiedzeniu umowy najmu pomieszczę powódka do października podpisywała listę obecności.

DOWÓD: pisma z 4.07.2014r. k. 15-16

zeznania świadka H. B. k. 120

zeznania powódki k. 94-95, płyta CD 97

W lipcu 2014 roku umowa o pracę z powódką została rozwiązana przez pracodawcę za wypowiedzeniem, którego okres zaczął biec w dniu 1 sierpnia 2014 roku.

Okres wypowiedzenia umowy o pracę wynosi 3 miesiące.

DOWÓD: akta osobowe (w załączeniu)

Postanowieniem z dnia 29 października 2014 roku Sąd Rejonowy w Katowicach ogłosił upadłość (...) S.A. w K. obejmującą likwidację majątku dłużnika i wyznaczył syndyka masy upadłości w osobie M. W..

DOWÓD: postanowienie z dnia 29. 10. 2014r. k. 38

Powódka wniosła o ustalenie, że jest pracownikiem Syndyka Masy Upadłości O. i wspólnicy sp. z o.o. w Ś.. Powództwo zostało prawomocnie oddalone.

BEZSPORNE

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznania stron, świadków oraz dokumenty zgromadzone w aktach sprawy. Sąd dał wiarę powyższym dowodom w takim zakresie w jakim każdy z nich stanowił podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Jako wiarygodne Sąd uznał również zeznania A. K. (3), i A. K. (2), którzy opisali okoliczności przejęcia zakładu pracy w Ś. przy ul. (...) przez Syndyka Masy Upadłości O. i Wspólnicy, a ich relacja znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Powódka wniosła o ustalenie, że powódkę jako pracownika i (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej łączył stosunek pracy do 31 października 2014 roku.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Stosownie do powyższego powództwo o ustalenie zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. wymaga dla swej zasadności wskazania interesu prawnego w sądowym ustalaniu stanu prawnego. Zdaniem Sądu powódka ma niewątpliwie interes prawny w żądaniu ustalenia stosunku pracy. W świetle najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego nie ma bowiem wątpliwości co do tego, że pracownik może mieć interes prawny w domaganiu się ustalenia istnienia stosunku pracy, jeżeli istnieje stan niepewności, co do jego sytuacji prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2009r., II PK 1/09 Lex 533086, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.03.2001r., I PKN 333/00, OSNAP 2003/1/12). Ustalenie stosunku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych i innych stosunków pracy, a także rzutuje na ich wysokość. W sporze o istnienie stosunku pracy, żądanie jego ustalenia zawsze stanowi o żywotnym prawie (interesie) pracownika nie tylko aktualnym, lecz i przyszłym, nie tylko w sferze zatrudnienia, lecz i ubezpieczenia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2009r., II PK 156/09; LEX nr 577459).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że spółka (...) w dacie ogłoszenia upadłości, tj. w dniu 1 kwietnia 2014r. nie zatrudniała żadnych pracowników i nie prowadziła działalności gospodarczej, a Syndyk wszedł w posiadanie dwóch umów dzierżawy nieruchomości z dnia 9 listopada 2012r. zawartych pomiędzy upadłym a (...) S.A. w K.. Z uwagi na brak dobrowolnego wydania przez (...) S.A. Syndykowi nieruchomości będących przedmiotem umowy dzierżawy, Syndyk uzyskał w dniu 12 czerwca 2014 roku zezwolenie sędziego komisarza na odstąpienie od w/w umów i w dniu 25 czerwca 2014 roku objął w posiadanie nieruchomość mieszczącą się przy ul. (...) w Ś. wraz z parkiem maszynowym. Bezspornym jest także to, że w dniu 29 października 2014 roku ogłoszono upadłość (...) SA i powołano syndyka masy upadłości.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że powódka na podstawie art. 23 ¹ kp stała się pracownikiem Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o.

W tym miejscu wskazać należy, że art. 23 ¹ kp reguluje relację pomiędzy pracownikiem a pracodawcą przejmującym i dotychczasowym pracodawcą, nie ma on natomiast zastosowania w stosunku do syndyka masy upadłości, który nie przejmuje zakładu pracy i pracowników upadłego w rozumieniu art. 23 ¹kp, a jedynie przejmuje zarządzanie tym zakładem i wykonywaniem czynności w imieniu pracodawcy. Pracownicy, którzy byli zatrudnieni przez upadłego przed ogłoszeniem upadłości pozostają nadal pracownikami upadłego.

Do przejścia zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ¹kp nie wystarczy przejęcie majątku dotychczasowego pracodawcy. Konieczne jest bowiem również, aby na bazie przejętego majątku pracownicy przejmowanego zakładu mogli na rzecz nowego pracodawcy świadczyć pracę dotychczasową lub podobnego charakteru. Wskazać ponadto należy, że dla zastosowanie art. 23 ¹kp powinno nastąpić przejęcie majątku dotychczasowego pracodawcy przez nowego. Z taką sytuacją nie mamy w niniejszej sprawie odczynienia. Nie zachodzi tu tożsamość stron, gdyż Syndyk Masy Upadłości O. i Wspólnicy nie przejął nieruchomości należącej do (...) SA, lecz nieruchomość ta stanowiła własność spółki (...), której pracownikiem powódka w chwili przejęcia nie była. Ponadto Syndyk nie prowadził działalności gospodarczej. Takie stanowisko zajął także Sąd Rejonowy w Świdnicy w wyroku z dnia 16 marca 2015 roku w sprawie IV P 259/14 oddalając powództwo przeciwko syndykowi Masy Upadłości O. i Wspólnicy o ustalenie stosunku pracy i wynagrodzenie o tożsamym stanie faktycznym (apelacja została oddalona przez Sąd Okręgowy w (...)). Słusznie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, że „(…) brak jest przekonujących argumentów przemawiających za tym, że przejęte przez Syndyka ruchomości stanowią jednostkę gospodarczą – część zakładu pracy. Dla oceny, że mamy do czynienia z częścią zakładu pracy nie wystarczy bowiem ustalenie, że dane ruchomości mogą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej, ale niezbędne jest również ustalenie, że stanowią one placówkę zatrudnienia, czyli pewien kompleks składników majątkowych i niemajątkowych, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej. Przypadek taki zaś w niniejszej sprawie nie zachodzi. Syndyk Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w Ś. nie stał się z mocy prawa pracodawcą powódki, nie objął on bowiem z mocy prawa majątku firmy (...) S.A. w K., a majątek Spółki (...) Sp. z o.o., której powódka nie była pracownikiem. Nawet zakładając, iż objęte przez Syndyka nieruchomość, jak i ruchomości, stanowią część zakładu pracy lub zakład pracy, nie doszło do ich przejścia w rozumieniu art. 23 ¹ kp, brak jest bowiem tożsamości przejętej jednostki gospodarczej. Brak ten wynika nie tylko z okoliczności faktycznych – Syndyk w oparciu o przejętą nieruchomość i ruchomości nie prowadzi i nie zamierza prowadzić żadnej działalności – ale także prawnych, wynikających z celu jaki przyświeca postępowanie upadłościowe.” (cyt. z systemu (...)).

Dodatkowo wskazać należy, że istnienie prawomocnego wyroku oddalającego żądanie powódki o ustalenie, że jej pracodawcą był syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w Ś. skutkuje ustaleniem, że pracodawcą powódki był (...) SA w K.. Zgodnie bowiem z treścią art. 365 §1 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Zgodzić się należy że stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 10 kwietnia 2018 r. (I PK 121/17, cyt. za LEX nr 2508169), że „Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się tylko do faktu istnienia prawomocnego orzeczenia. Ten aspekt występuje, gdy w poprzednim postępowaniu, w którym zapadło prawomocne orzeczenie, nie brała udziału choćby jedna ze stron nowego postępowania, a nie jest ona objęta prawomocnością rozszerzoną. Nie można bowiem takiej strony obciążać dalszymi skutkami wynikającymi z prawomocnego orzeczenia. Drugi aspekt mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest określony jako walor prawny rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej (art. 366 § 1 k.p.c.) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny. W nowej sprawie nie może być wówczas zastosowany negatywny (procesowy) skutek powagi rzeczy osądzonej polegający na niedopuszczalności ponownego rozstrzygania tej samej sprawy. Występuje natomiast skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy.” Sąd Najwyższy podkreślił także, że „w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być ona już ponownie badana. Związanie orzeczeniem oznacza zatem zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią, a nawet niedopuszczalność prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 452/06, OSNC-ZD 2008 Nr 1, poz. 20 oraz uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2008 r., III CZP 72/08, OSNC 2009 Nr 2, poz. 20).”

Dodatkowo podkreślić należy, że z zeznań powódki oraz świadka H. B. wynika, że powódka po wręczeniu pisma z 4 VII 2014 roku jeszcze przez kolejne miesiące wykonywała takie same czynności na rzecz pracodawcy jak przed 25 VI 2014 roku w biurze na ul. (...).

W związku z powyższym uznać należało, że powódka była pracownikiem (...) S.A. w K..

Zgodnie z art. 30 §1 pkt 2 Kodeksu pracy umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem). Natomiast art. 30 § 3 kp stanowi, że oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Zarówno wypowiedzenie stosunku pracy, jak i jego rozwiązanie bez wypowiedzenia są jednostronnymi oświadczeniami woli złożonymi przez pracownika albo pracodawcę. Należy podkreślić, ze wola osoby dokonującej tego rodzaju czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (art. 60 kc, Z Góral, teza 10 do art. 30 kp, Komentarz pod red. K. Barana, Lex 2014). W tym miejscu wskazać należy, że orzecznictwo sądowe jednolicie i całkowicie słusznie stoi na stanowisku, iż doręczenie oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w formie innej niż pisemna jest skuteczne, choć wadliwe w aspekcie art. 30§3 kp. Ponadto Sąd Najwyższy podkreślił, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę lub o jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia może być złożone w sposób konkludentny, to znaczy przez każde zachowanie się pracodawcy ujawniające jego wolę w sposób dostatecznie zrozumiały – byleby nie były to tylko czynności faktyczne przygotowujące rozwiązanie stosunku pracy bądź prowadzące do jego rozwiązania, np. wezwanie do rozliczenia się, wydanie świadectwa pracy itp. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 1995r., I PRN 2/95, OSNAPiUS 1995r. nr 18, poz. 229oraz wyrok z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 631/98, OSNAPiUS 2000 r. nr 10, poz. 381). Forma wypowiedzenia i rozwiązania umowy o pracę przewidziana w kodeksie pracy nie jest formą zastrzeżoną pod rygorem nieważności ani formą zastrzeżoną dla celów dowodowych, jednak jej niezachowanie powoduje skutki dla obydwu stron. Oświadczenie woli pracodawcy, które nie spełnia tego wymagania formalnego narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 kp, a mianowicie wymaganie co do formy pisemnej. Wypowiedzenie takie jest zatem skuteczne, choć wadliwe.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności z pisma (...) S.A z dnia 4 lipca 2014 roku kierowanego do powódki jednoznacznie wynika, że z tym dniem złożone zostało oświadczenie skutkujące rozwiązaniem umowy o pracę. Jakkolwiek powódka nie zgadzał się z tym oświadczeniem, to okoliczność ta nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zaś sam fakt nie wyrażenia przez powódkę zgody na takie zakończenie stosunku pracy nie powoduje automatycznego jego przedłużenia. Podstawowym sposobem rozwiązania stosunku pracy jest rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem przez jedną ze stron. Skoro ze wskazanych czynności pracodawcy nie wynika, aby nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, to należało uznać, że nastąpiło rozwiązanie umów o pracę za wypowiedzeniem.

Zgodnie z treścią art. 32 kp każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę zawartą na czas nie określony za wypowiedzeniem; zaś okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony zależy od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy (art. 36 kp) i w przypadku kiedy pracownik jest zatrudniony powyżej 3 lat wynosi trzy miesiące, zaś w przypadku zatrudnienia powyżej roku - miesiąc.

Bezspornym w sprawie było, że powódka w lipcu 2014 roku otrzymała pismo o tym, że E. przestaje być pracodawcą powódki. Tym samym uznać należało, że od 1 sierpnia 2014 roku rozpoczął bieg termin wypowiedzenia. Sąd ustalił na podstawie akt osobowych powódki, biorąc pod uwagę okres zatrudnienia, iż okres wypowiedzenia wynosił trzy miesiące.

Mając na względzie treść przepisu art. 36§ 1 ¹kp, zgodnie z którym do okresu zatrudnienia, o którym mowa w § 1, wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach określonych w art. 23 ¹, a także w innych przypadkach, gdy z mocy odrębnych przepisów nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego tego pracownika, zaliczył powodowi okresy zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w Ś..

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd ustalił, że powódkę jako pracownika oraz (...) S.A. z siedzibą w K. (obecnie (...) SA w upadłości likwidacyjnej) jako pracodawcę łączył stosunek pracy do dnia 31 października 2014 roku.

Powódka wniosła także o nakazanie stronie pozwanej wydanie świadectwa pracy, podnosząc że nie otrzymała takiego świadectwa.

Obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy po zakończeniu stosunku pracy wynika z art. 99 kp. Mając na uwadze ustalenie, że strony łączył stosunek pracy do 31 października 2014 roku i że powódka takiego świadectwa do tej pory nie otrzymała, nakazano stronie pozwanej wydanie powódce świadectwa pracy potwierdzającego zatrudnienie powódki.

Mając powyższe na uwadze na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Orzeczenie o kosztach oparto o treść art. 98 k.p.c. w związku z § 9 pkt 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z dnia 2015 r., poz. 1800 z późn. zm), mając na względzie wynik procesu.

O obowiązku zwrotu kosztów sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na względzie okoliczność, że strona pozwana sprawę przegrała.