Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 r. w Lublinie

sprawy Z. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 9 sierpnia 2018 r. sygn. akt VIII U 230/17

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Krzysztof Szewczak

III AUa 861/18

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 3 stycznia 2017 r. odmówił Z. Ś. prawa do świadczenia przedemerytalnego gdyż w zakładzie pracy, z którym rozwiązał stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, nie był zatrudniony przez okres co najmniej 6 miesięcy. Tym samym nie spełnił warunku, określonego w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. oświadczeniach przedemerytalnych.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie wniósł Z. Ś., podnosząc, że w okresie bezpośrednio poprzedzającym zatrudnienie w (...) Spółce z o.o. w E. był zatrudniony u tego samego pracodawcy (...) od 1 maja 2015 r. do 30 listopada 2015 r., a w jego pracy nic się nie zmieniło po podpisaniu nowej umowy ze spółką w dniu 1 grudnia 2015 r. Organ rentowy powinien zatem uwzględnić cały okres jego zatrudnienia u w.w. pracodawców, który przekracza łącznie 6 miesięcy.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2018 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił Z. Ś. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia (...). Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca Z. Ś., urodzony w dniu (...), w dniu
16 grudnia 2016 roku złożył wniosek o świadczenie przedemerytalne.

Do wniosku dołączył m. in. świadectwo pracy, potwierdzające zatrudnienie
w (...) Spółce z o.o. w E. od 1 grudnia 2015 r. do 30 kwietnia 2016 r. , które ustało na skutek wypowiedzenia ze strony pracodawcy a także świadectwo pracy, potwierdzające zatrudnienie w (...) od 1 maja 2015 r. do 30 listopada 2015 r., które ustało na skutek upływu okresu, na jaki była zawarta umowa. W toku niniejszego postępowania Sąd ustalił, że Z. Ś. był zatrudniony w(...) od 1 maja 2015 r. do 30 listopada 2015 r. na stanowisku specjalisty ds. logistyki i transportu, w pełnym wymiarze czasu pracy. (...) była to jednoosobowa działalność gospodarcza, prowadzona przez R. S. od końca 2012 roku. R. S. zajmował się handlem hurtowym chemią i kosmetykami. Zatrudnił wnioskodawcę pod koniec prowadzenia tej działalności na okres 7 miesięcy, w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas określony do 30 listopada 2015 r., bo planował już przekształcenie swojego przedsiębiorstwa w spółkę z .o.o. Wnioskodawca zajmował się logistyką transportu, rozładowywaniem towaru, układaniem towarów, był „złotą rączką”, bo wszystko umiał robić. Oprócz wnioskodawcy R. S. miał jeszcze zatrudnionych innych pracowników - łącznie 8-9 osób. Jego zakład mieścił się wE. (...). Wynajmował tam magazyny, łącznie z biurem. Miał 5 pojazdów na własność i w leasingu oraz 2 wózki widłowe, 4 stacjonarne komputery i 3-4 laptopy. (...) Spółka z o.o. z siedzibą w E. powstała w wyniku rozwoju firmy i została wpisana do KRS w grudniu 2014 roku. Spółka zajmowała się tym samym, co wcześniej (...). Żeby uniknąć przejęcia jednej firmy przez drugą, R. S. jako przedsiębiorca odsprzedał spółce na fakturę majątek (...) w 100%, łącznie z towarami w magazynach. Również umowa najmu została przepisana na spółkę. Z pracownikami R. S. rozwiązał umowy o pracę za porozumieniem stron, a potem stopniowo umowy o pracę zawierała z nimi spółka. Pracownicy ci nie mieli przerwy w zatrudnieniu, bo transfer całych dóbr odbywał się na przestrzeni całego roku 2016. Także Z. Ś., po upływie okresu, na jaki była zawarta umowa o pracę w (...) podpisał w dniu 1 grudnia 2015 r. umowę o pracę z (...) Spółką z o.o., na podstawie którego został zatrudniony na czas określony od dnia 1 grudnia 2015 r. do 31 maja 2016 r. na stanowisku specjalisty ds. logistyki i transportu, w pełnym wymiarze czasu pracy. W spółce wykonywał taką samą pracę, w jak wcześniej w (...). Spółka (...) do dziś kontynuuje prowadzoną przez R. S. jednoosobową działalność gospodarczą. Świadczy takie same usługi, w taki sam sposób, zatrudniając tych samych pracowników. Do maja 2016 r. spółka pracowała w tych samych budynkach w E. a następnie przeniosła się do Ś.. Umowa o pracę Z. Ś., zawarta z (...) Spółką z o.o., została rozwiązana za wypowiedzeniem ze strony pracodawcy z dniem 30 kwietnia 2016 r. Powodem była likwidacja stanowiska pracy, w związku z planowaną zmianą siedziby spółki. Przyczyn wypowiedzenia, leżących po stronie Z. Ś. nie było, bo wnioskodawca był cenionym pracownikiem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację osobową wnioskodawcy oraz zeznania świadka R. S. i zeznania wnioskodawcy, złożone w trybie art. 299 kpc. Sąd w całości podzielił twierdzenia wnioskodawcy i zeznania świadka R. S., gdyż są one spójne, stanowcze i zgodne z dokumentacją złożoną do akt sprawy. Sąd obdarzył wiarą dokumenty, gdyż nie budzą one wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, nie były też kwestionowane przez strony.

Sąd Okręgowy orzekł, że Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity Dz.U. 2013 poz. 170 ze zm.), prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet.

Świadczenie przedemerytalne przysługuje po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ubiegająca się o świadczenie spełnia następujące warunki:

nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia
w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych (art. 2 ust.

Zgodnie zaś z ust. 2 art. 2 cytowanej ustawy za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2016 poz. 887).

Prawo do świadczenia przedemerytalnego wymaga zatem udowodnienia przez wnioskodawcę następujących przesłanek :

- posiadania stażu ubezpieczeniowego – w przypadku mężczyzny co najmniej 40 lat,

- rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, u którego pracował co najmniej 6 miesięcy na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. 2008 roku, Nr 69, poz. 415, ze zm.),

- zarejestrowania się jako osoba bezrobotna,

- w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych - braku odmowy bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych,

- złożenia wniosku o prawo do świadczenia przedemerytalnego w terminie 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy zaświadczenia poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W przedmiotowej sprawie sporna była jedynie przesłanka zatrudnienia
przez okres 6 miesięcy u pracodawcy, u którego rozwiązano stosunek pracy wnioskodawcy z dniem 30 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy zauważył, że stosownie do treści art. 23 ^’ § 1 kodeksu pracy w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. O przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę decydują takie okoliczności jak: przejęcie mienia i zadań wykonywanych przez dotychczasowego pracodawcę, wstąpienie w stosunek najmu tego samego lokalu, kontynuowanie działalności z udziałem tych samych towarów i kontrahentów oraz przy użyciu tych samych metod, zatrudnianie tych samych pracowników, realizujących te same obowiązki (zob. wyrok SN z dnia 20.04.2017 r. I PK 153/16, z dnia 4 lutego 2010 r. III PK 49/09, z dnia 26.02.2015 r. III PK 101/14).

Co istotne, następstwo prawne o jakim mowa w art. 23 ^’ § 1 kodeksu pracy następuje z mocy prawa i nie może być wyłączone przez żadną czynność stron. Czynności prawne, zmierzające do obejścia art. 23 ¹§ 1 kp są nieważne z mocy art. 58§1 kc.

W orzecznictwie sądowym utrwalony jest także pogląd, że czynności stron polegające na rozwiązaniu umów o pracę za porozumieniem stron i nawiązaniu nowych umów o pracę, w sytuacji gdy doszło do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę, są nieważne. Oznacza to ciągłość zatrudnienia pracownika u nowego pracodawcy wraz z uwzględnieniem dotychczasowego stażu pracy. Wystawienie dwóch odrębnych świadectw pracy, w świetle tego nie ma żadnego znaczenia (por. wyrok SA w Poznaniu III APa z dnia 22.02.2017 r., wyrok Sądu Najwyższego z 7.02.2007 r. I PK 269/06).

W niniejszej sprawie umowa o pracę wnioskodawcy zawarta z (...) ustała na skutek upływu okresu na jaki była zawarta, bezpośrednio przed przejęciem zakładu pracy przez (...) Spółkę z o.o. Od razu doszło jednak do nawiązania nowego stosunku ze spółką, o tej samej treści. Jak wynika z zeznań stron i ustalonych okoliczności sprawy, umowa z (...) celowo została zawarta na taki okres, aby pokrywał się z planowanym zakończeniem działalności (...). Pracodawca przewidywał przy tym, że jego działalność będzie kontynuowana, a wnioskodawca będzie zatrudniony w nowopowstałej spółce na tym samym stanowisku. Tym samym, także zawarcie umowy na czas określony do 30 listopada 2016 r., jako zmierzające do wyeliminowania skutku określonego w art. 23 ^’ § 1 kp w postaci konieczności przejęcia pracownika, należy uznać za nieważne na podstawie art. 58 §1 kc.

Mając to wszystko na uwadze należy uznać, że z mocy art. 23 ^’ § 1 kp (...) Spółka z o.o. jest następcą prawnym w stosunku pracy wnioskodawcy, nawiązanym z (...). Oznacza to, że okres zatrudnienia w (...) należy doliczyć do okresu zatrudnienia w (...) Spółce z .o.o. tj. u pracodawcy, który następnie rozwiązał ze Z. Ś. umowę o pracę z przyczyn nie dotyczących pracownika.

Wnioskodawca spełnia zatem wszystkie przesłanki określone w art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity : Dz.U. 2013 poz. 170 ze zm.) do nabycia tego prawa, w tym posiada okres co najmniej 6 miesięcznego zatrudnienia, o jakim mowa w art. 2 ust. 1 pkt. 5 ustawy.

Spełnianie pozostałych ustawowych przesłanek do nabycia prawa do świadczenia emerytalnego nie było kwestionowane przez organ rentowy i mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił Z. Ś. prawo do świadczenia emerytalnego od dnia następnego, po dniu złożenia wniosku.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię tj. art. 2 ust.1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych poprzez ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego osobie niespełniającej przesłanki tj. przyznanie prawa do świadczenia w sytuacji braku zatrudnienia wnioskodawcy przez okres krótszy niż 6 miesięcy u ostatniego pracodawcy przed dniem złożenia wniosku o świadczenie. Wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu. Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo dokładne postępowanie dowodowe w celu ustalenia faktycznych przyczyn rozwiązania z wnioskodawcą umowy o pracę i prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy. Uzasadnienie wyroku wskazuje, że – wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji - Sąd Okręgowy miał na względzie wszystkie okoliczności związane z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę z wnioskodawcą, a następnie nawiązaniem ponownie stosunku pracy z pracodawcą będącym następcą prawnym poprzednika.

Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że wnioskodawca spełnił przesłankę wymienioną w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2148). Z ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, które nie zostały przez apelującego zakwestionowane zarzutami prawa procesowego, wynika bezsprzecznie, że rozwiązanie stosunku pracy i nawiązanie ponownie na tych samych warunkach spowodowało możliwość uwzględnienia obydwu okresów zatrudnienia jako zatrudnienia u tego samego pracodawcy.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Organ rentowy w apelacji ponownie przedstawia argumentację zawartą w odpowiedzi na odwołanie, do której Sad Okręgowy ustosunkował się szczegółowo w uzasadnieniu wyroku.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.