Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Grzegorz Kosowski

po rozpoznaniu w dniu 25.02.2014r.

s p r a w y T. K.

syna J. i J. zd. K.

urodzonego dnia (...) w J.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 10-08-2013r. w J.przy ul. (...), przed (...), dokonał uszkodzenia ciała D. Z.w ten sposób, iż uderzył go drewnianym trzonkiem w twarz powodując utratę przytomności, uraz głowy oraz złamanie przedniej ściany zatoki szczękowej lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. akt III K 116/05 z dnia 16-02-2006r. za czyn z art. 155 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie o sygn. akt. III K 48/08 z dnia 25-04-2008r. w okresie od 29-08-2005r. do 18-07-2006r. i od 18-07-2007r. do 23-04-2013r.,

tj. o czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

II. w dniu 10-08-2013r. w J.przy ul. (...), przed (...), dokonał uszkodzenia ciała P. M. (1)w ten sposób, iż kilkakrotnie uderzał go drewnianym trzonkiem w obie kończyny dolne powodując rany obu podudzi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. akt III K 116/05 z dnia 16-02-2006r. za czyn z art. 155 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie o sygn. akt. III K 48/08 z dnia 25-04-2008r. w okresie od 29-08-2005r. do 18-07-2006r. i od 18-07-2007r. do 23-04-2013r.,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

I.  oskarżonego T. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, iż oskarżony tego czynu dopuścił się umyślnie oraz w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25.02.2002r. sygn. akt II K 1727/01 za czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 06.06.2003r., którą odbył w okresie od dnia 20.07.2003r. do dnia 01.06.2004r., wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006r. sygn. akt III K 116/05 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17.05.2006r. sygn. akt II AKa 119/06 za czyn z art. 155 k.k. i art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 lat pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08.03.2006r. sygn. akt II K 1003/05 za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy czym kary orzeczone wyrokami zapadłymi w sprawach o sygn. akt III K 116/05 i II K 103/05 zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25.04.2008r. sygn. akt III K 48/08, którym orzeczono karę łączną 8 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności odbytą w okresie od dnia 29.08.2005r. do dnia 18.07.2006r. i od dnia 18.07.2007r. do dnia 23.04.2013r., tj. występku z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i za to na mocy art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego T. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, iż oskarżony tego czynu dopuścił się umyślnie oraz w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25.02.2002r. sygn. akt II K 1727/01 za czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 06.06.2003r., którą odbył w okresie od dnia 20.07.2003r. do dnia 01.06.2004r., wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006r. sygn. akt III K 116/05 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17.05.2006r. sygn. akt II AKa 119/06 za czyn z art. 155 k.k. i art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 lat pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08.03.2006r. sygn. akt II K 1003/05 za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy czym kary orzeczone wyrokami zapadłymi w sprawach o sygn. akt III K 116/05 i II K 103/05 zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25.04.2008r. sygn. akt III K 48/08, którym orzeczono karę łączną 8 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności odbytą w okresie od dnia 29.08.2005r. do dnia 18.07.2006r. i od dnia 18.07.2007r. do dnia 23.04.2013r., tj. występku z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na mocy art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu T. K. kary pozbawienia wolności z pkt I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu T. K. okres zatrzymania na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności od dnia 14.08.2013r. do dnia 16.08.2013r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na mocy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. G. kwotę 612 złotych tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oraz należny od tej kwoty podatek od towarów i usług w wysokości 140,76 złotych;

VI.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 1736/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2013r. pokrzywdzeni D. Z. i P. M. (1) poszli do lokalu (...) w J. przy ulicy (...) i przebywali tam do godzin nocnych. Pokrzywdzeni spożywali w lokalu alkohol. Z uwagi na zakaz palenia papierosów w lokalu oni, jak i inne osoby przebywające w tym barze, wychodzili przed bar, by palić papierosy. Osoby stojące przed barem, m.in. pokrzywdzeni byli słownie zaczepiani przez osoby przebywające na balkonie mieszkania znajdującego się vis a vis lokalu. Gdy obaj pokrzywdzeni przebywali przed lokalem i palili papierosy, nagle do pokrzywdzonego D. Z. od tyłu podbiegł oskarżony T. K. i od razu uderzył pokrzywdzonego drewnianym kijem w twarz. W wyniku uderzenia D. Z. przewrócił się na ziemię, doznał krótkotrwałej utraty przytomności, urazu głowy oraz załamania przedniej ściany zatoki szczękowej lewej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni. Pokrzywdzonemu udzielono wewnątrz lokalu pierwszej pomocy. Następnie oskarżony bez powodu zaatakował znajdującego się obok D. Z. P. M. (1). P. M. (1) próbował słownie uspokoić oskarżonego ale ten na nic nie reagował. Gdy pokrzywdzony cofał się do lokalu, przewrócił się na plecy. Wówczas oskarżony T. K. zadał mu kilkanaście ciosów drewnianym kijem w nogi powodując rany obu podudzi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni. Skutkiem interwencji postronnych osób oskarżony oddalił się. Na miejsce przyjechała karetka pogotowia, gdzie udzielono obu pokrzywdzonym pomocy medycznej, po czym przewieziono ich do szpitala.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K. k. 31v.-32, k. 72v.,

k. 86v.,

-

zeznania świadka D. Z. k. 8-8v., k. 121v.-122,

-

zeznania świadka P. M. (1) k. 12v., k. 121v.,

-

protokół oględzin płyty CD k. 39-50,

-

opinia sądowo – lekarska k. 33-34, k. 36-37,

-

dokumentacja medyczna k. 10, k. 11, k. 14, k. 52-54,

-

protokół użycia urządzenia kontrolno - pomiarowego do badania stanu trzeźwości k. 4., k. 5,

-

notatka urzędowa k. 1, k. 2, k. 3.

Oskarżony T. K. był uprzednio wielokrotnie karany. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25.02.2002r. sygn. akt II K 1727/01 za czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 06.06.2003r., którą odbył w okresie od dnia 20.07.2003r. do dnia 01.06.2004r., wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006r. sygn. akt III K 116/05 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17.05.2006r. sygn. akt II AKa 119/06 za czyn z art. 155 k.k. i art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 8 lat pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08.03.2006r. sygn. akt II K 1003/05 za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności, przy czym kary orzeczone wyrokami zapadłymi w sprawach o sygn. akt III K 116/05 i II K 1003/05 zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25.04.2008r. sygn. akt III K 48/08, którym orzeczono karę łączną 8 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności odbytą w okresie od dnia 29.08.2005r. do dnia 18.07.2006r. i od dnia 18.07.2007r. do dnia 23.04.2013r.

Dowód: - dane o karalności k. 57,

- odpisy wyroków k. 60, k. 61, k. 63-64, k. 65, k. 66-67.

Oskarżony T. K. ma 31 lat, jest kawalerem, nie uczy się i nie pracuje, nie skończył szkoły podstawowej, nie ma żadnego wyuczonego zawodu, utrzymuje się z prac dorywczych.

Dowód: - dane osobowo – poznawcze oskarżonego k. 98.

Oskarżony T. K. w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów (k. 31v. – 32, k. 72v., k. 85v.). Wyjaśnił, że znalezionym wcześniej drewnianym kołkiem uderzył dwóch lub trzech mężczyzn znajdujących się przez lokalem (...), którzy następnie uciekli przed nim do wnętrza lokalu. Jako przyczynę takiego zachowania wskazał to, że mężczyźni stojący przed barem zachowywali się głośno. Gdy jego dziewczyna G. S. zwróciła im uwagę, by zachowywali się ciszej, osoby stojące przed lokalem wyzywały ją wulgarnymi i obraźliwymi słowami co ją na tyle zdenerwowało, że wybiegła do tych osób. Gdy oskarżony zobaczył przez okno, że jeden z mężczyzn biegnie w kierunku jego dziewczyny i wymachuje rękoma, tak jakby chciał ją uderzyć, pobiegł ją bronić. Zaprzeczył, by miał w ręku nóż i podał, że były to klucze od domu.

W postępowaniu przygotowawczym Prokurator uzgodnił z oskarżonym kary jednostkowe i karę łączną i wystąpił do Sądu z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego oskarżonego na karę wskazaną we wniosku i zaaprobowaną przez oskarżonego. Sąd nie uwzględnił wniosku Prokuratora i skierował sprawę na rozprawę.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego T. K. w zakresie, w jakim wskazał on na zadanie w dniu 10 sierpnia 2013r. ciosów drewnianym kijem mężczyznom stojącym przez barem o nazwie (...) zasługują na danie im wiary. We wskazanej części wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach obu pokrzywdzonych. Świadkowie D. Z. i P. M. (2) potwierdzili te okoliczności, co zdecydowało o uznaniu twierdzeń oskarżonego i w/w świadków we wskazanym zakresie za zgodne z prawdą.

W pozostałym zakresie, a odnoszącym się do zachowania oskarżonego względem pokrzywdzonych, przyczyn takiego zachowania, Sąd odmówił wyjaśnieniom oskarżonego wiarygodności.

Z zeznań pokrzywdzonych D. Z. i P. M. (2) jednoznacznie wynika, iż oskarżony T. K. najpierw zaatakował pokrzywdzonego D. Z. bijąc go drewnianym kołkiem w twarz. Gdy ten przewrócił się na ziemię oskarżony bez powodu zaatakował P. M. (1). Oskarżony nie reagował przy tym na prośby pokrzywdzonego, by się uspokoił, zadał mu wiele uderzeń kijem drewnianym w nogi. Relacja przedstawiona przez pokrzywdzonych jest spójna i konsekwentna, w zeznaniach świadków nie ma sprzeczności, które mogłyby podważyć wiarygodność ich zeznań. Opis zdarzenia przedstawiony przez obu pokrzywdzonych w pełni odzwierciedla przebieg tego zdarzenia, który został zarejestrowany kamerą. Z nagrania tego jednoznacznie wynika, że oskarżony nie był osobą broniącą siebie, czy kobietę, jak twierdził, a był napastnikiem. Był bardzo agresywny. Z nagrania tego bezspornie wynika, że pokrzywdzony P. M. (2) próbował uspokoić oskarżonego, o czym świadczy jego postawa obronna, sposób gestykulacji rękoma w stronę oskarżonego. Nagranie nie wskazuje na udział kobiety w tym zdarzeniu, co jeśli odniesie się do zeznań świadka G. S., to daje podstawy do zakwestionowania prawdziwości wyjaśnień oskarżonego, że była ona przy tym zdarzeniu i to w jej obronie działał oskarżony. Z zeznań tego świadka wynika bowiem, że wprawdzie wyszła nocą w kierunku sklepu, jednak za nią wyszedł oskarżony, który poprosił ją, by wrócili razem do mieszkania i to z nim świadek miała wrócić do mieszkania. Z relacji świadka G. S. należy więc wnioskować, że oskarżony nie był pod lokalem (...), a tym samym nikogo nie uderzył, co pozostaje w oczywistej sprzeczności przede wszystkim z wyjaśnieniami oskarżonego ale też z zeznaniami pokrzywdzonych i nagraniem. To daje podstawy wykluczyć prawdziwość wyjaśnień oskarżonego co do przyczyn jego zachowania. Jako niewiarygodny jawi się także przebieg zdarzenia opisany przez świadka P. S., kolegę oskarżonego, który zdarzenie to miał obserwować z okna mieszkania. Świadek ten całkowicie odmiennie opisał to zdarzenie, niż uczyniła to świadek G. S. i oskarżony T. K., a przy tym całkowicie odmiennie, niż wynika to z dowodu obiektywnego, jakim z pewnością jest nagranie zdarzenia zarejestrowane kamerą zewnętrzną. Ta oczywista sprzeczność tej relacji z pozostałymi dowodowymi uznanymi za wiarygodne, a mianowicie z relacją pokrzywdzonych i nagraniem zdecydowała o uznaniu tych zeznań za nieprawdziwe. O prawdziwości zeznań pokrzywdzonych świadczą także obrażenia, jakich doznali w wyniku tych zdarzeń, potwierdzone dokumentacją medyczną, a ich umiejscowienie odpowiada opisom zadawanych ciosów. Sąd uznał także za wiarygodne opinie biegłego sądowego wydane w kwestii obrażeń ciała odniesionych przez pokrzywdzonych w wyniku działania oskarżonego. Zostały one wydane po dokładnej analizie akt sprawy, w tym dokumentacji medycznej. Opinie te są rzetelne, logiczne, pełne, treści w nich zawarte nie nasuwają żadnych wątpliwości interpretacyjnych, są poparte wiedzą i doświadczeniem osoby sporządzającej opinie.

Mając zatem całokształt powyższych okoliczności na uwadze należało uznać, iż oskarżony T. K. w dniu 10 sierpnia 2013r. w J. przy ulicy (...) pod lokalem (...) umyślnie, celowo, uderzył D. Z. drewnianym kijem w twarz. W wyniku uderzenia D. Z. przewrócił się na ziemię, doznał krótkotrwałej utraty przytomności, urazu głowy oraz załamania przedniej ściany zatoki szczękowej lewej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni. Zachowaniem swym oskarżony wyczerpał zatem ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 1 kk. Następnie oskarżony zaatakował P. M. (1). Gdy pokrzywdzony cofał się do lokalu, przewrócił się na plecy, oskarżony umyślnie, celowo, zadał mu kilkanaście ciosów drewnianym kijem w nogi powodując rany obu podudzi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni. Zachowaniem swym oskarżony wyczerpał zatem ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 2 kk. Tym samym oskarżony dopuścił się dwóch czynów na szkodę w/w pokrzywdzonych. W obu sytuacjach oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 2 kk, o czym świadczy jego uprzednia karalność za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, rozmiar odbytych kar pozbawienia wolności i popełnienie kolejnych umyślnych przestępstw skierowanych przeciwko życiu i zdrowiu.

Sąd uznał, iż społeczna szkodliwość obu czynów oskarżonego była bardzo wysoka. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów Sąd kierował się przesłankami wskazanymi w art. 115 § 2 kpk. Oskarżony, mając istotną przewagę fizyczną nad pokrzywdzonym, wyposażony w długi drewniany kij, wyłącznie w celu pobicia pokrzywdzonych udał się przed lokal i od razu, bez jakiegokolwiek powodu, działając z zaskoczenia zadał pokrzywdzonemu D. Z. uderzenie kijem w głowę, które było na tyle dotkliwe i silne, że spowodowało krótką utratę przytomności, upadek pokrzywdzonego, uraz głowy, złamanie zatoki szczękowej. Siła uderzenia była więc bardzo duża. Zadanie ciosu w głowę z dużą siłą drewnianym kijem jest bardzo niebezpieczne nie tylko dla zdrowa człowieka ale i może zagrozić jego życiu. Następnie bez żadnego powodu zaatakował P. M. (1) mimo, że ten chciał i próbował go uspokoić, nie był w ogóle agresywny. Oskarżony brutalnie go pobił zadając liczne ciosy w nogi mimo, że pokrzywdzony leżał bezbronnie na ziemi. Nagranie z monitoringu lokalu jednoznacznie wskazuje na dużą siłę uderzeń oskarżonego, brutalność oskarżonego i bezwzględność. Oskarżony przygotował się do tego ataku organizując sobie wcześniej narządzie – kij, którym zamierzał bić pokrzywdzonych. Z nagrania monitoringu wynika, że oskarżony wyposażył się także w inne narzędzie do ewentualnego zadania ciosów, które trzymał w drugiej ręce. Sposób trzymania tego narzędzia, jego wygląd wskazuje z dużym prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że było to narzędzie zbliżone swym wyglądem do noża, mające ostrze, którego jednak oskarżony nie użył, lecz trzymał je w sytuacji, gdyby bicie kijem nie było wystarczające, a pokrzywdzeni stawialiby opór, czy próbowaliby się bronić. To wszystko wskazuje także na wysoki stopień winy oskarżonego, działanie z premedytacją, działanie zaplanowane, po uprzednim przygotowaniu się do tych czynów. Zachowanie oskarżonego było przy tym nieustępliwe, oskarżony bił pokrzywdzonego P. M. (1) mimo, że ten leżał na ziemi, nie był w stanie w żaden sposób mu zagrozić. Zachowanie oskarżonego było nacechowane dużą dozą złej woli, oskarżony działał w zamiarze spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonych, o czym świadczy sposób zadawania ciosów i ich umiejscowienie. Nadto zamiarem jego było spowodowanie dotkliwych obrażeń na ciele, o czym świadczy miejsce zadawanych uderzeń i sposób ich zadawania oraz siła. Sąd uznał, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim chcąc zadać pokrzywdzonym ciosy i spowodować u nich obrażenia.

Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary, Sąd doszedł do przekonania, że adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy są kary jednostkowe uzgodnione z oskarżonym i zaaprobowane przez niego w postępowaniu przygotowawczym, mianowicie za czyn pierwszy kara 1 roku pozbawienia wolności, za czyn drugi kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając kary jednostkowe Sąd miał na uwadze także dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego wielokrotną karalność mimo młodego wieku, odpowiadanie w warunkach recydywy wielokrotnej. Oskarżony krótko po odbyciu kary pozbawienia wolności za czyn z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony na szkodę swojej matki, dopuścił się dwóch przestępstw skierowanych m.in. przeciwko życiu i zdrowiu, przy czym jedno z nich skutkowało śmiercią pokrzywdzonego w efekcie brutalności jego działania. Popełnił on także przestępstwo przeciwko mieniu. Mimo odbywania długoterminowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat i 2 miesięcy popełnił on ponownie dwa przestępstwa podobne nacechowane znaczną agresją i brutalnością. Oskarżony opuścił zakład karny w dniu 23 kwietnia 2013r. w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem z reszty kary 8 lat i 2 miesięcy, a czynów tych dopuścił się przebywając na wolności przez niespełna 4 miesiące. To świadczy niezbicie o tym, że oskarżony jest sprawcą wysoce zdemoralizowanym i oddziaływanie resocjalizacyjne może odnieść skutek wyłącznie w warunkach izolacji więziennej i daje podstawy by twierdzić, że kara pozbawienia wolności, nawet długoterminowa, nie zmieniła w żaden sposób jego postępowania. Powyższe jednoznacznie wyklucza możliwość postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Kierując się treścią art. 86 § 1 kk Sąd doszedł do przekonania, że kara łączna winna być ukształtowana jako kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Niezależnie bowiem od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (tak: wyrok SA w Rzeszowie z dnia 14.03.2013r., sygn. akt II AKa 16/13, LEX 1293710). Wymiar kary łącznej opiera się na stopniu związku podmiotowo-przedmiotowego między poszczególnymi przestępstwami. Związek przedmiotowy wynika z tożsamości pokrzywdzonych, rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, bliskości czasowej poszczególnych przestępstw; w związku podmiotowym chodzi o pobudki, jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów. Kara łączna stanowi syntetyczną całościową ocenę zachowań sprawcy. Musi być postrzegana jako instytucja gwarantująca racjonalność karania w stosunku do sprawcy wielu przestępstw (tak: wyrok SA w Krakowie z dnia 19.12.2012r., sygn. akt II AKa 245/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013/7-8/28). W niniejszej sprawie wymierzając karę łączną Sąd miał na uwadze z jednej strony bliskość czasową obu czynów i podobny sposób działania oskarżonego, z drugiej natomiast miał na uwadze brak tożsamości osób pokrzywdzonych, brak ustalenia, że jest to jeden zespół zachowań i jego motywację świadczącą o determinacji i nieustępliwości. Oskarżony bez żadnego powodu uderzył jednego pokrzywdzonego, po czym ponownie bez powodu, proszony o to, by się uspokoił, dotkliwie pobił drugiego pokrzywdzonego. Celem kary łącznej nie jest w żadnym razie premiowanie osoby wielokrotnie łamiącej porządek prawny lecz zapewnienie racjonalnego stosowania kar, a popełnienie więcej niż jednego przestępstwa jest okolicznością, przemawiającą co do zasady za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji, o czym świadczy wysoki stopień demoralizacji skazanego, dla którego wejście w konflikt z prawem nie miało jednorazowego i przypadkowego charakteru, a było wręcz sposobem na życie.

Z uwagi na to, że oskarżony był w sprawie zatrzymany, Sąd stosownie do art. 63 § 1 kk zaliczył okres zatrzymania oskarżonego na poczet orzeczonej kary łącznej.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 26.05.1981r. Prawo o adwokaturze oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (§ 14 ust. 1 pk 1, ust. 2 pkt 1 i § 16 cyt. powyżej rozporządzenia) Sąd zasądził na rzecz obrońcy ustanowionego oskarżonemu z urzędu kwotę 612 zł. Na kwotę tę składa się koszt udziału obrońcy w postępowaniu przygotowawczym w trybie uproszczonym (180 zł.) oraz udział w posiedzeniu Sądu i rozprawie. Sąd zasądził także na rzecz obrońcy oskarżonego należny od tej kwoty podatek od towarów i usług w oparciu o § 2 ust. 3 w/w rozporządzenia.

Wobec tego, że oskarżony nie uzyskuje dochodów, nie ma żadnego wyuczonego zawodu, utrzymuje się z prac dorywczych, stosownie do treści art. 624 § 1 kpk, Sąd zwolnił w całości oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.