Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 listopada 2019 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: asyst. sędz. Włodzimierz Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2019 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko pozwanemu (...) w R.

o zapłatę

postanawia:

odmówić odrzucenia pozwu.

VP 13/19

UZASADNIENIE

K. N. w pozwie wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) w R. kwoty 535 919,78 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 maja 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W dniu 2 października 2019 roku Sąd w uwzględnieniu pozwu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu pełnomocnik pozwanego wniósł o odrzucenie pozwu na podstawie art. 199§1 pkt 2 k.p.c. z uwagi na powagę rzeczy osądzonej tj. wyrok Sąd Rejonowego w Radomsku z 20 lutego 2018 roku, mocą którego na rzecz powoda od pozwanego zasądzono już wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 43 659,99 zł.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2018 roku, sygn. akt IVP 22/16 Sąd Rejonowy w Radomsku przywrócił powoda K. N. pracy u pozwanej (...) w R. na poprzednich warunkach, pod warunkiem podjęcia pracy (punkt 1 sentencji wyroku), zasądził od pozwanej (...) w R. na rzecz powoda K. N. kwotę 43 659,99 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (punkt 2 sentencji wyroku), zasądził od pozwanej (...) w R. na rzecz powoda K. N. kwotę 720 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt 3 sentencji wyroku).

(dowód: kserokopia wyroku – k. 21 akt)

Od powyższego wyroku strony wniosły apelację. Pozwany zaskarżył wyrok w całości , a powód w części dotyczącej punktu 2 i 3 wyroku.

Mając na uwadze tak skonstruowany zarzut, powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 14,553,33 zł brutto miesięcznie z odsetkami ustawowymi za opóźnienie d dnia podjęcia pracy do dnia zapłaty za cały okres pozostawania powoda bez pracy oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Wyrokiem z 24 kwietnia 2019 roku w sprawie VPa 56/18 Sąd Okręgowy w
Piotrkowie Tryb. w punkcie 1 - oddalił apelację pozwanego, w punkcie 2 - odrzucił apelację powoda, w punkcie 3 – zniósł wzajemnie koszty postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu podniósł, że w przypadku roszczenia o przywrócenie do pracy, pracownik może domagać się wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (art. 47 KP). Dla bezprawnie zwolnionego pracownika w wieku przedemerytalnym rodzi to prawo do żądania wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. Roszczenie o przywrócenie do pracy nie jest zaś wyłączone także w przypadku rozwiązania stosunku pracy z członkiem zarządu spółki kapitałowej. W apelacji powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego , tj. art. 47 kp w związku z art. 39 kp poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy tylko za trzy miesiące, podczas gdy w pozwie żądał on wynagrodzenia za cały czas pozostawiania bez pracy. W uzasadnieniu podniesiono, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił dlaczego zasądził na rzecz powoda tylko część wynagrodzenia tj. za okres 3 miesięcy. Nie oddalił jednak powództwa w pozostałej części. Apelacją zaś może być zaskarżone tylko rozstrzygniecie zawarte w sentencji wyroku. Nie można oprzeć apelacji wyłącznie na zarzucie, że Sąd nie orzekł o całości żądania strony. W takim wypadku stronie przysługuje wniosek o uzupełnienie wyroku lub prawo wytoczenia odrębnego powództwa. Nie może natomiast domagać się zmiany bądź uchylenia orzeczenia nieistniejącego. Jeżeli zatem strona, jak w niniejszej sprawie wniosła apelację dotyczącą przedmiotu nieobjętego rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, to ten środek zaskarżenia podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny z powodu braku substratu zaskarżenia. Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy w punkcie 2 odrzucił apelację powoda jako niedopuszczalną i na mocy art. 373 KPC orzekł jak w sentencji.

( dowód: wyrok – k. 22 akt, uzasadnienie wyroku – k. 65-84 akt)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 199§1 pkt 2 k.p.c. Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi osobami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona czyli zachodzi powaga rzeczy osądzonej. Przepis ten - zarówno z punktu widzenia przesłanki lis pendens, jak i res iudicata - powinien być wykładany i stosowany w powiązaniu z art. 366 k.p.c., który reguluje zakres powagi rzeczy osądzonej stanowiąc, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Prawomocny wyrok sądu ma zatem powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Innymi słowy, o wystąpieniu stanu powagi rzeczy osądzonej rozstrzyga tożsamość podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia oraz tożsamość stron (tak postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 26 stycznia 2012r. I UK 301/11). Z powagą rzeczy osądzonej mamy zatem do czynienia wówczas, gdy zapadło już prawomocne rozstrzygnięcie dotyczące tego samego przedmiotu postępowania, które toczyło się między tymi samymi stronami. Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej określa przedmiot rozstrzygnięcia i podstawa faktyczna tego rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z powagą rzeczy osądzonej, pomimo że powód domaga się, jak w sprawie IVP 22/16, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Radomsku wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sąd Rejonowy w Radomsku zasądził na rzecz powoda z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości 43 659,99 zł. Kwota ta odpowiada trzymiesięcznemu wynagrodzeniu powoda, które wynosiło 14,553,33 zł. miesięcznie. Powód pozostawał bez pracy od 15 marca 2016 roku do 24 kwietnia 2019 roku, a zatem przez okres dłuższy niż trzy miesiące. Przedmiotem żądania w niniejszej sprawie jest zasądzenie wynagrodzenia za pozostały okres pozostawania bez pracy, nie objęty treścią wyroku w sprawie IV P 22/16. Sąd Okręgowy odrzucił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego w sprawie IV P 22/16, w której domagał się zasądzenia wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, z uwagi na brak oddalenia powództwa przez Sąd Rejonowy w zakresie żądania ponad kwotę 43.659,99 zł. Jednocześnie Sąd Okręgowy pouczył powoda, że kwoty wynagrodzenia nie objętej treścią wyroku w sprawie IVP 22/16 może dochodzić występując z nowym pozwem, co powód zrobił występując z niniejszym pozwem.

Biorąc pod uwagę, że brak podstaw do odrzucenia pozwu na podstawie art. 199§1 pkt 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.