Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Mateusz Patelczyk

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim –

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2019 roku sprawy

K. L. (L.), syna Z. i H. z domu Ś., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2004 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIX K 1440/03, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od lutego 2002 roku do 14 września 2003 roku, za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz zobowiązano do łożenia na utrzymanie syna, do naprawienia szkody na rzecz syna do rąk matki zaległych alimentów w kwocie 3000 zł w terminie 2 lat; postanowieniem z dnia 22 maja 2007 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 17 października 2007 roku do 17 czerwca 2008 roku (XII Ko 724/07);

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2005 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV K 1802/04, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od października 2003 roku do lipca 2004 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu kontrolowanej nieodpłatnej pracy w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym; postanowieniem z dnia 27 stycznia 2012 roku karę ograniczenia wolności zamieniono na karę pozbawienia wolności w wymiarze 135 dni; kara ograniczenia wolności została wykonana w całości w okresie od 12 września 2011 roku do 10 stycznia 2012 roku (W. 174/11);

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 29 stycznia 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII K 1044/06 za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od kwietnia 2006 roku do listopada 2006 roku, za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie do 17 czerwca 2008 roku do 17 lutego 2009 roku (Wp 196/07);

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII K 318/06, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od lipca 2003 roku do marca 2006 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz zobowiązano do łożenia na utrzymanie małoletniej córki i syna przez terminową zapłatę renty alimentacyjnej do rąk matki, do naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz małoletnich dzieci do rąk matki w terminie 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia, tj. od dnia 06 grudnia 2006 roku; postanowieniem z dnia 23 lutego 2012 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie do 24 maja 2012 roku do 24 maja 2013 roku (W. 50/12);

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2009 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 1162/09 za czyn z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 09 października 2009 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10,00 złotych każda oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenie pieniężne w kwocie 500,00 złotych na cel społeczny; dnia 28 grudnia 2011 roku wykonano środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych; postanowieniem z dnia 28 lutego 2012 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności; dnia 10 czerwca 2013 roku wykonano karę grzywny; wykonanie kary pozbawienia wolności nie została zarządzone;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 10 maja 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 672/11 za czyn z art. 157 § 1 k.k. popełniony w dniu 06 czerwca 2011 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 10,00 złotych każda; postanowieniem z dnia 12 marca 2013 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności; dnia 16 września 2013 roku wykonano karę grzywny (W. 170/13); kara pozbawienia wolności została wykonana z dniem 06 czerwca 2011 roku;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 29 października 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 742/12 za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 22 maja 2012 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10,00 złotych każda oraz obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego; karę grzywny zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności, która została wykonana w całości 05 lipca 2013 roku; kara pozbawienia wolności była wykonywana w okresie od 16 września 2013 roku do 18 listopada 2013 roku i od 21 lutego 2014 roku do 19 czerwca 2014 roku (kara pozbawienia wolności została zamieniona na 30 dni aresztu postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 grudnia 2014 roku);

8.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 379/14, za czyny: (i) z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 22 marca 2012 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności, (ii) z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 23 marca 2012 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; w miejsce kar jednostkowych orzeczono karę łączną 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 25 marca 2012 roku przyjmując, że 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

9.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X K 1253/14, za czyny: (i) z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od grudnia 2006 roku do września 2007 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, (ii) z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w okresie od marca 2009 roku do lipca 2011 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, ( (...)) z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w okresie od lutego 2012 roku do kwietnia 2012 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w miejsce kar jednostkowych karę łączną 1 roku 3 miesięcy pozbawienia wolności;

oraz wobec którego Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wydał w dniu 04 czerwca 2018 roku wyrok łączny w sprawie X K 842/17, którym połączył kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami w sprawie o sygn. akt II K 379/14 i w sprawie o sygn. akt X K 1253/14, i w ich miejsce wymierzył skazanemu K. L. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt II K 379/14 w dniu 25 marca 2012 roku i w okresie od 13 września 2017 roku do 04 czerwca 2018 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności jest wykonywana od 24 listopada 2018 roku, a ma upływać 10 marca 2020 roku (XI Wp 489/18);

a także skazanego wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie w sprawie o sygn. akt II K 352/17 za popełniony w dniu 12 listopada 2009 roku czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych po 20 złotych każda; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 28 maja 2018 roku do 24 listopada 2018 roku (Wp 41/18);

***

I.  orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 572 k.p.k. oraz art. 85 § 2 k.k. a contrario postępowanie w sprawie o wydanie wobec skazanego K. L. (L.) wyroku łącznego umarza,

II.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa,

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. J. K. z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 147, 60 złotych (sto czterdzieści siedem złotych i 60/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. L. został skazany następującymi wyrokami:

1)  Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2004 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIX K 1440/03, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od lutego 2002 roku do 14 września 2003 roku, za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz zobowiązano do łożenia na utrzymanie syna, do naprawienia szkody na rzecz syna do rąk matki zaległych alimentów w kwocie 3000 zł w terminie 2 lat; postanowieniem z dnia 22 maja 2007 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 17 października 2007 roku do 17 czerwca 2008 roku (XII Ko 724/07);

2)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2005 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV K 1802/04, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od października 2003 roku do lipca 2004 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu kontrolowanej nieodpłatnej pracy w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym; postanowieniem z dnia 27 stycznia 2012 roku karę ograniczenia wolności zamieniono na karę pozbawienia wolności w wymiarze 135 dni; kara ograniczenia wolności została wykonana w całości w okresie od 12 września 2011 roku do 10 stycznia 2012 roku (W. 174/11);

3)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 29 stycznia 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII K 1044/06 za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od kwietnia 2006 roku do listopada 2006 roku, za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie do 17 czerwca 2008 roku do 17 lutego 2009 roku (Wp 196/07);

4)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII K 318/06, za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od lipca 2003 roku do marca 2006 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz zobowiązano do łożenia na utrzymanie małoletniej córki i syna przez terminową zapłatę renty alimentacyjnej do rąk matki, do naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz małoletnich dzieci do rąk matki w terminie 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia, tj. od dnia 06 grudnia 2006 roku; postanowieniem z dnia 23 lutego 2012 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie do 24 maja 2012 roku do 24 maja 2013 roku (W. 50/12);

5)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2009 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 1162/09 za czyn z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 09 października 2009 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10,00 złotych każda oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenie pieniężne w kwocie 500,00 złotych na cel społeczny; dnia 28 grudnia 2011 roku wykonano środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych; postanowieniem z dnia 28 lutego 2012 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności; dnia 10 czerwca 2013 roku wykonano karę grzywny; wykonanie kary pozbawienia wolności nie została zarządzone;

6)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 10 maja 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 672/11 za czyn z art. 157 § 1 k.k. popełniony w dniu 06 czerwca 2011 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 10,00 złotych każda; postanowieniem z dnia 12 marca 2013 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności; dnia 16 września 2013 roku wykonano karę grzywny (W. 170/13); kara pozbawienia wolności została wykonana z dniem 06 czerwca 2011 roku;

7)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 29 października 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 742/12 za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 22 maja 2012 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10,00 złotych każda oraz obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego; karę grzywny zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności, która została wykonana w całości 05 lipca 2013 roku; kara pozbawienia wolności była wykonywana w okresie od 16 września 2013 roku do 18 listopada 2013 roku i od 21 lutego 2014 roku do 19 czerwca 2014 roku (kara pozbawienia wolności została zamieniona na 30 dni aresztu postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 grudnia 2014 roku);

8)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 379/14, za czyny: (i) z art. 279 § 1 k.k. popełniony w dniu 22 marca 2012 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności, (ii) z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 23 marca 2012 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; w miejsce kar jednostkowych orzeczono karę łączną 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 25 marca 2012 roku przyjmując, że 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

9)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X K 1253/14, za czyny: (i) z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od grudnia 2006 roku do września 2007 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, (ii) z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w okresie od marca 2009 roku do lipca 2011 roku, za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, ( (...)) z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w okresie od lutego 2012 roku do kwietnia 2012 roku, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w miejsce kar jednostkowych karę łączną 1 roku 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto, Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wydał w dniu 04 czerwca 2018 roku wobec tego skazanego wyrok łączny w sprawie X K 842/17, którym połączył kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami w sprawie o sygn. akt II K 379/14 i w sprawie o sygn. akt X K 1253/14, i w ich miejsce wymierzył skazanemu K. L. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt II K 379/14 w dniu 25 marca 2012 roku i w okresie od 13 września 2017 roku do 04 czerwca 2018 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności jest wykonywana od 24 listopada 2018 roku, a ma upływać 10 marca 2020 roku (XI Wp 489/18).

Następnie, K. L. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie w sprawie o sygn. akt II K 352/17 za popełniony w dniu 12 listopada 2009 roku czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych po 20 złotych każda; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 28 maja 2018 roku do 24 listopada 2018 roku (Wp 41/18).

dowody: dane o karalności k.10-13; informacjach o pobytach k.16-26v,k.37,k.38-41;dane dotyczące karalności, odpisy wyroków oraz dane dotyczące wykonania kar i opinia o skazanym w sprawach X (...), X K 1192/18 i XK 842/17;

Zachowanie K. L. w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności zostało ocenione jako poprawne, był sześciokrotnie nagradzany ani też nie był karany dyscyplinarnie. Przestrzega przepisów regulujących wykonywanie kary pozbawienia wolności oraz porządku wewnętrznego. Skazany był zatrudniony nieodpłatnie na terenie ZK, obecnie jest zatrudniony odpłatnie jako sprzątający.

dowody: opinia o skazanym k. 37v;

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie K. L. został skazany wyrokami Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z 13 stycznia 2016 roku w sprawie XK 1253/14, a następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 04 czerwca 2018 roku w sprawie XK 842/17. Niewątpliwie zatem doszło do wydania wobec tego skazanego wyroków po wejściu w życie znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny. Tym samym prawomocne orzeczenia w sprawach o sygn. akt XK 1253/14 i XK (...) zapadły już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła dopuszczalność orzekania wobec skazanego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczona na wstępie, w przedmiotowej sprawie po dniu 1 lipca 2015 roku zapadły wobec skazanego orzeczenia w sprawach XK 1253/14 i XK 842/17. Niemniej jednak w dacie wyrokowania, tj. w dniu 11 stycznia 2019 roku, kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie XK 1253/14 została połączona w prawomocnym wyroku łącznym wydanym w sprawie XK 842/17 i tym samym, stosownie do art. 576 § 1 k.p.k., nie podlega już wykonaniu stosownie do przepisów art. 85 § 2 k.k. Warto przy tym podkreślić, że nie jest istotna przyczyna, dla których kara, wymierzona skazanemu, nie podlega wykonaniu – czy wynika to np. z amnestii, umorzenia, połączenia w wyroku łącznym czy też zawieszenia jej wykonania. Istotny w ocenie Sądu jest efekt w dacie orzekania, który nie pozwala na uznanie, iż może ona w dniu wyrokowaniu podlegać wykonaniu. Tym samym ewentualnemu połączeniu podlegała wyłącznie kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie XK 842/17, co z kolei pozwalało na stosowanie przepisów ustawy – Kodeks karny w ich brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku i ze zmianami wprowadzonymi po 15 kwietnia 2016 roku.

Sąd zważył dalej, że w przedmiotowej sprawie nie podlegała wykonaniu kara pozbawienia wolności orzeczona wobec skazanego w sprawie o sygn. akt XI K 1162/09, nawet przy uwzględnieniu treści art. 89 k.k.; stwierdzić bowiem należy, że nie doszło do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w tym postępowaniu – stosownie do art. 75 § 1 i 4 k.k. ów okres upłynął 28 grudnia 2011 roku. Tym samym kara pozbawienia wolności orzeczona w tym postępowaniu nie podlegała wykonaniu stosownie do art. 85 § 2 k.k. Natomiast grzywna orzeczona tym wyrokiem została w całości wykonana w sposób zastępczy (dodać przy tym należy, że została ona orzeczona jako kara akcesoryjna, na mocy art. 71 § 1 k.k.).

W odniesieniu natomiast do kar orzeczonych w sprawach o sygn. akt XIXK 1440/03, XIV K 1802/14, VIII K 1044/06, VIII K 318/06, XI K 672/11, II K 352/17 i II K 742/12 Sąd zważył, że kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności orzeczony w tych postępowaniach zostały w całości wykonane (w tym również w sposób zastępczy), przy tym w sprawach o sygn. akt XIX K 1440/03, VIII K 318/06 i XI K 672/11 po uprzednim zarządzeniu ich wykonania; również kary grzywny orzeczone w sprawach XI K 672/11 i II K 742/12 zostały w całości wykonane w sposób zastępczy. Niezależnie jednak od powyższych rozważań stwierdzić należy, iż obecnie czyn, objęty wyrokiem wydanym w sprawie II K 742/12 stanowi wykroczenie, stosownie do art. 2a § 1 k.w., co również w ocenie Sądu stało na przeszkodzie jego połączenia. Nie podlegała wykonaniu, z uwagi na treść art. 576 § 1 k.p.k., również kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie II K 379/14 albowiem doszło do jej połączenia w wyroku łącznym orzeczonym w sprawie XK 842/17. W rezultacie również w tym zakresie brak było kar, podlegających wykonaniu i tym samym stosownie do art. 85 § 1 i 2 k.k., podlegających łączeniu z pozostałą do wykonania karą łączną pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie XK 842/17.

Sąd badał przy tym możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że zastosowanie przepisów tej ustawy nie byłoby względniejsze dla skazanego. Stosownie przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku umożliwiłoby bowiem rozwiązanie kary łącznej orzeczonej w sprawie XK 1253/14 oraz wyroku łącznego wydanego w sprawie XK 842/17 i następnie połączenie kar wymierzonych skazanemu w wyrokach o sygn. akt XI K 672/11, II K 352/17, XK (...) i II K 379/14 (przy uwzględnieniu chronologii popełnianych kolejno przez skazanego przestępstw stosownie do ówczesnego brzmienia art. 85 k.k.), co oznaczałoby możliwość wymierzenia skazanemu kary łącznej – na podstawie art. 86 § 1 k.k. – od 1 roku pozbawienia wolności do 4 lat i 3 miesięcy kary pozbawienia wolności (przy uwzględnieniu treści art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw). I choć, stosownie do art. 63 § 1 k.k., już odbyte kary pozbawienia wolności w sprawach o sygn. akt II K 352/17 i XI K 672/11 podlegałyby zaliczeniu na poczet orzeczonej w ten sposób kary łącznej, podobnie jak okres od 24 listopada 2018 roku, to jednak w ocenie Sądu tego zabieg nie poprawiłby sytuacji prawnej skazanego i oznaczałby możliwość wymierzenia mu surowszej kary pozbawienia wolności niż ta, która pozostała mu obecnie do odbycia. Sąd nie miałby przy tym możliwości połączenia kary wymierzonej skazanemu w sprawie XI K 1162/09, albowiem czyn, za który skazany został K. L. w tym postępowaniu został popełniony w dniu 09 października 2009 roku, skutkiem czego zastosowanie znalazłby w tej sytuacji normy art. 89 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 08 czerwca 2010 roku. Stosownie natomiast do utrwalonego orzecznictwa, możliwość wymierzenia kary łącznej w wyroku łącznym, na podstawie art. 89 § 1a k.k., stosownie do treści art. 4 § 1 k.k., dotyczy tylko skazań za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, popełnione po dniu 7 czerwca 2010 roku (tak też SN w wyroku z 30.03.2017 roku, sygn. akt V KK 11/17). Natomiast kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt XIX K 1440/03, VIII K 1044/06, VIII K 318/06 i IIK 742/12, z uwagi na daty popełnienia czynów nimi objętych, nie mogłyby ulec połączeniu na podstawie przepisów ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku.

Uznając zatem, że w przedmiotowej sprawie brak jest na gruncie obowiązujących przepisów, możliwości połączenia wymierzonych skazanemu kar, natomiast uprzednio obowiązujące przepisy nie są dla skazanego względniejsze stosownie do art. 4 § 1 k.k., Sąd na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i na mocy art. 572 k.p.k. w zw. z art. 85 § 2 k.k. a contrario postępowanie w sprawie o wydanie wobec skazanego łącznego umorzył.

Dalej, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 632 pkt 2 k.p.k. Sąd kosztami procesu w sprawie obciążył Skarb Państwa, a na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. J. K. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 147, 60 złotych (sto czterdzieści siedem złotych i 60/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu.