Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 224/15

Uzasadnienie wyroku z dnia 23 lutego 2016 roku

Powód M. J. w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w C. zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o zasądzenie kwoty 90 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek naruszenia jego dóbr osobistych i za doznane szkody niematerialne oraz kosztów procesu. Uzasadniając powyższe żądanie powód wyjaśnił, że w dniu 13.07.2011 roku został osadzony w Zakładzie Karnym w C. jako tymczasowo aresztowany. Według powoda w Zakładzie tym przebywał on w przeludnionych celach, w złych warunkach bytowych i sanitarnych, cierpiał na brak świeżego powietrza i dopływu światła, a jako niepalący był umieszczany w celach przeznaczonych dla osób niepalących, w których jednak przebywały też osoby palące; nadto przebywał bez kary w celach izolacyjnych, podlegał cyklicznemu przemieszczaniu z celi do celi i z oddziału na oddział i były to znamiona stosowania tortur. Powód jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, ale nie miał w Zakładzie Karnym w C. zapewnionej prawidłowej opieki lekarskiej ponieważ leczono go na wrzody.

Strona pozwana reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniosła o odrzucenie pozwu w zakresie żądań związanych z opieką medyczną zapewnianą powodowi w czasie pobytu w Zakładzie Karnym w C. w okresie od lipca do dnia 17 listopada 2011 roku na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc, z uwagi na fakt, iż pomiędzy tymi samymi stronami toczy się sprawa o to samo roszczenie przed Sądem Okręgowym w Łomży sygn. akt I C 262/14 i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie ewentualnie o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu zarzucając, że twierdzenia powoda dotyczące warunków pobytu w ZK w C. nie zostały poparte żadnymi dowodami. Strona pozwana wskazała, że zarzuty powoda odnoszą się również do poziomu opieki medycznej i psychologicznej, jaką był objęty oraz rzekomo bezpodstawnego karania dyscyplinarnego natomiast przed Sądem Okręgowym w Łomży toczy się sprawa z powództwa M. J. przeciwko Skarbowi Państwa — Dyrektorowi Zakładu Karnego w C. o zapłatę kwoty 150 000 zł w związku z pogorszeniem się zdrowia powoda na skutek rzekomo nieprawidłowego leczenia w okresie od lipca do dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt I C 262/14. Powód w czasie, którego dotyczy powództwo przebywał w Zakładzie Karnym w C. od 13 lipca 2011 roku do dnia 25 kwietnia 2013 roku. Przez cały okres pobytu powoda w tej jednostce penitencjarnej miał on zapewnione minimum 3 m ² powierzchni w celi mieszkalnej. Dyrektor pozwanego zakładu karnego nigdy nie wydał w stosunku do niego decyzji, o której mowa w treści art. 110 § 2a lub § 2b Kodeksu karnego wykonawczego. W związku z powyższym, twierdzenia zawarte w pozwie, w zakresie roszczeń wynikających z rzekomego przeludnienia, należy uznać za zupełnie bezpodstawne i nieudowodnione. Powód miał zagwarantowane warunki bytowe zgodne z obowiązującymi przepisami, w tym z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Nadto strona pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia powoda w zakresie w jakim wynika ono ze zdarzeń zaistniałych w okresie wcześniejszym niż 3 lata przed dniem wniesienia pozwu.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje.

Powód urodzony (...) przebywał w Zakładzie Karnym w C. od 10.09.2009 r. do 2.10.2009 r. oraz od 10.07.2011 r. do 17.10.2011 r. i od 14.11.2011 r. do 25.04.2013 r. Osadzono go w zakładzie karnym typu zamkniętego i nadano podgrupę klasyfikacyjną R-1/z, co oznacza, że powód jest recydywistą penitencjarnym. Podczas pobytu powoda w ZK w C. w okresie od 11.9.2009 r. do 2.10.2009 r. powód zmieniał celę trzy razy, a w okresie od 13.7.2011 r. do 17.10.2011 r. zmieniał celę cztery razy, od 14.11.2011 r. do 25.4.2013 r. dwadzieścia trzy razy. Przebywał w różnych oddziałach i celach pawilonu A. W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w C. powód był karany jeden raz w dniu 26.08.2011 roku za odmowę przyjmowania posiłków. W dniach od 17.10.2011 roku do 10.11.2011 roku powód został przetransportowany do Szpitala Z.O.Z. Zakładu Karnego w B., co było związane ze znaczną utratą masy ciała powoda i jego zasłabnięciem na skutek podjętego przez powoda protestu głodowego, który rozpoczął w sierpniu 2011 roku. Powód cierpi na przewlekłe bóle kręgosłupa. Stwierdzono u niego alkoholizm, nadciśnienie tętnicze, wole guzkowe tarczycy, niewydolność krążenia mózgowego i padaczkę. Przeszedł złamanie i zespolenie metalem prawego podudzia. Decyzją z 8.09.2010 roku zaliczono powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 30 września 2011 roku (symbol niepełnosprawności 07-S). Powód podczas pobytu w Zakładzie Karnym w C. miał zapewnioną właściwą opiekę lekarską. Powód przy przyjęciu do Zakładu Karnego w C. zadeklarował, że jest osobą niepalącą. Cele, w których przebywał, były przeznaczone dla osób niepalących. W okresie od 28.11.2011 r. do 30.1.2012 r. powód razem z innym niepalącym współosadzonym przebywał w celi o numerze 104, która wcześniej od 25.11.2011 r. do 12.12.2011 r. była wykorzystywania jako cela dla osób palących. Cele, w których przebywał powód wyposażone były w wydzielony kącik sanitarny z umywalką i ustępem. W pawilonie A cele mieszkalne posiadają również natrysk. Warunki socjalno-bytowe w Zakładzie Karnym w C. spełniają wszelkie obowiązujące wymogi prawne, a cele są na bieżąco wizytowane w celu sprawdzenia wyposażenia, stanu technicznego pomieszczeń i sprzętu. Każdy z osadzonych ma zapewnione łóżko do spania, a współosadzeni mają do wspólnej dyspozycji stół wraz z odpowiednią ilością taboretów. Cele wyposażone są w instalację wentylacyjną, elektryczną i grzewczą, które podlegają regularnym przeglądom. W. mają możliwość otwierania okien, przez co mają dostęp do świeżego powietrza. W celach, w których przebywał powód nie zaistniało zjawisko przeludnienia, a powód miał zapewnione wymagane przepisami co najmniej minimum powierzchni na jednego osadzonego w celi, tj. 3 m ². Powód w okresie od 22.03.2013 r. do 16.04.2013 r. został osadzony w pojedynczej celi mieszkalnej o numerze (...) w oddziale (...). Powód podczas pobytu w zakładzie karnym otrzymywał trzy razy dziennie posiłki, w tym jeden gorący, o odpowiedniej wartości odżywczej oraz napój, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym zakresie. W Zakładzie Karnym w C. przy sporządzeniu posiłków uwzględniane są – zatrudnienie i wiek osadzonego, a w miarę możliwości również wymogi religijne i kulturowe. Posiłki więźniowe spożywają w celi, wyposażonej w stół i taborety. Powód miał też możliwość korzystania ze świetlicy i proponowanych tam zajęć, siłowni, prasy i biblioteki. Poza tym, miał możliwość, podobnie jak inni osadzeni, dokonywania trzy razy w miesiącu zakupów w więziennej kantynie. Pawilon A w Zakładzie Karnym w C. przeszedł generalny remont w 2006 roku.

Sąd Rejonowy w Zambrowie prawomocnym wyrokiem z 24 maja 2012 r. sygn. akt I C 59/12 oddalił powództwo powoda M. J. skierowane przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w C.. W sprawie tej powód domagał się zapłaty od strony pozwanej kwoty 60 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem przez pozwanego jego dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, godności oraz prawa do intymności i prywatności. W uzasadnieniu zarzucił, że jako osoba niepełnosprawna odbywająca karę pozbawienia wolności w pozwanym Zakładzie doznał nieludzkiego i poniżającego traktowania oraz rażącego naruszania przez więzienną służbę zdrowia zasad i wartości humanitaryzmu. W uzasadnieniu tego wyroku z 24 maja 2012 roku wskazano, że powód nie wykazał, aby postępowanie pozwanego odbiegało w jakikolwiek sposób od dopuszczalnych i przeciętnych norm obowiązujących w związku z odbywaniem przez osadzonych kary pozbawienia wolności. Powód zgłosił szereg zarzutów wobec sposobu funkcjonowania pozwanego Zakładu Karnego, w szczególności miały one dotyczyć: przeludnienia cel mieszkalnych; łączenie pobytu w celach niepalących osadzonych z palącymi; prowadzenie całodobowego monitoringu pomieszczenia sanitarno-higienicznego; zbyt częste i nadmiernie uciążliwe przeszukiwanie cel, podczas których były rozrzucane i niszczone jego przedmioty; pozbawienie kontaktu ze światem zewnętrznym oraz brak telewizji, radia i codziennej prasy; brak środków higieniczno-sanitarnych; brak odpowiedniego sprzętu kwaterunkowego i wyposażenia celi mieszkalnej; wydawanie nieodpowiednich posiłków, które są zimne, źle przyrządzane i nie zaspokajają podstawowych potrzeb żywieniowych; a także nie zagwarantowanie należytej opieki medycznej, w szczególności niedbalstwo lekarzy, stosowanie nieprawidłowego leczenia i brak możliwości konsultacji z lekarzem specjalistą; oraz nieprawidłowości w rozporządzaniu jego środkami finansowymi. Brak jest jakichkolwiek informacji, że w związku z zarzutami podnoszonymi przez powoda wobec pozwanego Zakładu toczyło się postępowanie wyjaśniające w trybie sądowym lub administracyjnym, które potwierdzałoby okoliczności faktyczne pozwu - w szczególności to, że w pozwanej jednostce doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości w stosunku do powoda.

Sąd Rejonowy w Zambrowie prawomocnym wyrokiem z 4 grudnia 2014 r. sygn. akt I C 178/13 oddalił powództwo powoda M. J. skierowane przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w C.. W sprawie tej powód domagał się zapłaty od strony pozwanej kwoty 3 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 10 lipca 2011 roku w związku z pogorszeniem stanu jego zdrowia w Zakładzie Karnym w C.. W sprawie tej powód wskazywał na zaniedbania medyczne, poniżające i nieludzkie traktowanie i wyrządzenie w związku z tym krzywdy i szkody. W piśmie z 1 lipca 2013 r. powód sprecyzował powództwo podając, że podtrzymuje i popiera w całości swoje powództwo ze sprawy I C 59/12. Wskazał, że domaga się odszkodowania za nieludzkie i poniżające traktowanie, pozbawione humanitaryzmu podczas jego pobytów w Zakładzie Karnym w Czerwonym i B. w dniach od 10.09.2009 r. do 2.10.2009 r, od 10.07.2011 r. do 17.10.2011 r., od 14.11.2011 r. do 13.8.2013 r., od 13.9.2012 r. do 25.4.2013 r. Podtrzymał także zarzuty dotyczące niewłaściwego traktowania i złej opieki lekarskiej. Wskazał, że na skutek niewystarczającego oświetlenia cel stracił wzrok, pozbawiono go prawa poszanowania życia, prywatności i intymności (np. przez monitoring pomieszczeń sanitarno - higienicznych), ograniczono wolność słowa i wyrażania opinii, zmuszano go do przemieszczania się z celi do jceli bez podania przyczyny. Na skutek wszystkich zaniedbań Zakładu Karnego został zmuszony do podjęcia 23 sierpnia 2011 r. protestu głodowego, który doprowadził go do czterech omdleń, które spowodowały dalszy uszczerbek zdrowia.

W dniu 2 września 2013 r. do Sądu Rejonowego w Zambrowie przekazany został kolejny pozew powoda skierowany przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w C. o zapłatę, tym razem kwoty 7 000 zł z ustawowymi odsetkami od 24 maja 2012 r. do dnia ogłoszenia wyroku tytułem zadośćuczynienia za dalszą utratę zdrowia w związku z pobytem w Zakładzie Karnym w C.. Oprócz dotychczas zgłaszanych zarzutów powód podniósł także pozbawienie go kontaktu cywilizacyjnego poprzez brak prasy i płynnej wymiany książek, odmowy korzystania z siłowni i świetlicy, odmowę wyrobienia dowodu osobistego, nie spełnianie wymagań normy żywieniowej przez posiłki. Prawomocnym postanowieniem z 28 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w Zambrowie po raz kolejny odrzucił pozew (po połączeniu ze sprawą I C 325/13, w której powód ponownie poparł powództwo w sprawie I C 59/11) w części dotyczącej zapłaty zadośćuczynienia za okres do 24 maja 2012 r. Po rozpoznaniu apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie z 4 grudnia 2014 r. sygn. akt I C 178/13, Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z 5 marca 2015 roku sygn. akt I Ca 29/15 apelację oddalił.

Nadto w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w C. powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 150 000 zł za stosowanie podczas pobytu w Zakładzie Karnym w C. tortur na osobie powoda polegających na nieludzkim i poniżającym traktowaniu. Powód w sprawie tej zarzucił więziennej służbie zdrowia niedbalstwo i obojętność wobec osadzonej osoby niepełnosprawnej, u której wystąpiły inne zakłócenia czynności psychicznych i fizycznych podczas wykonywania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Według powoda zostały więc naruszone jego dobra zdrowotne, moralne, psychiczne, fizyczne, godnościowe, naruszone przez funkcjonariuszy służby więziennej i służby zdrowia w Zakładzie Karnym w C. w czasie gdy powód był w ciągu alkoholowym i ujawnił się u niego podczas pobytu w jednostce penitencjarnej zespół odstawienia od alkoholu. Postępowanie w tej sprawie prowadzone jest przed Sądem Okręgowym w Łomży sygn. akt I C 262/14 i sprawa ta jest w toku.

Podczas pobytu w Zakładzie Karnym w C. nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda i powód nie doznał żadnych szkód. W związku z pobytem przez powoda w tym Zakładzie nie zostały również naruszone jakiekolwiek regulacje prawne o których mowa w pozwie.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie kopii dokumentów (k.7 - k.11, k.34 - k.79, wyroków Sądu pierwszej i drugiej instancji wraz z uzasadnieniami, które zapadły w sprawie Sądu Rejonowego w Zambrowie oznaczonej sygnaturą akt I C 178/13 (k. 84 - k.103), wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie i jego uzasadnienia wydanego w sprawie oznaczonej sygnaturą akt I C 59/12 (k.104 - k. 112), informacji Zakładu Karnego w C. (k. 134) i załączników do tej informacji w formie kopii dokumentów zgromadzonych w oddzielnej teczce - skoroszycie załączonym do akt, częściowo natomiast na podstawie zeznań świadków Ł. J. (k. 216-218), R. K. (k. 237-k. 240) i K. B. (k. 282-k. 283) oraz wyjaśnień i zeznań powoda.

Z okoliczności sprawy wynika, że kwestia pobytu przez powoda w celach nr 6 i nr 14 z osobami palącymi była przedmiotem rozpoznania i oceny przez sądy obu instancji w sprawie Sądu Rejonowego w Zambrowie oznaczonej sygn. akt I C 178/13.W tej sprawie Sąd powództwo oddalił i w uzasadnieniu tego orzeczenia między innymi odniósł się do zarzutów powoda, że jako osoba niepaląca przebywał w celach 6 i 14 pawilonu A1 z osobami palącymi. Sąd Rejonowy w Zambrowie dokonał przy tym oceny zeznań wielu świadków zgłoszonych przez powoda, w tym świadka Ł. O., który przebywał z powodem w tych celach i zeznał stanowczo, że nikt nie palił w celi, w której świadek ten przebywał łącznie z powodem. Jak ustalił Sąd Rejonowy w Zambrowie razem z tym świadkiem i powodem przebywali w różnych okresach w różnych celach inni osadzeni jak świadkowie D. P., R. K., K. B. i ci osadzeni nie palili papierosów. Takich ustaleń dokonał Sąd Rejonowy w Zambrowie pomimo różnych zeznań składanych przez świadków. Świadek K. B. zeznał bowiem, że przebywając z powodem w jednej celi palił papierosy ale przeciwko prawdziwości twierdzeń powoda w omawianej kwestii przemawia wzajemna sprzeczność zeznań R. K. i K. B.. Dokonując oceny zeznań tych i innych świadków Sąd Rejonowy w Zambrowie ustalił, że w celach w których przebywał powód podczas jego wszystkich pobytów w ZK w C. osadzeni nie palili papierosów (uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Zambrowie z 4.12.2014 r. sygn. akt I C 178/13, k.88-k.89). W związku z tym, należało uznać, że co do roszczeń związanych z pobytem przez powoda w celach rzekomo z osobami palącymi, w tym samym zakresie i pomiędzy tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona i w tej części pozew należało odrzucić na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc..

Należało również odrzucić pozew co do roszczeń w zakresie w jakim powód domagając się zapłaty zadośćuczynienia wskazywał na brak właściwej opieki medycznej w Zakładzie Karnym w C. podczas pobytu w tej jednostce. Z okoliczności sprawy wynika, że powód wystąpił już wcześniej z roszczeniem o zapłatę zadośćuczynienia w szczególności z przyczyn braku właściwej opieki medycznej podczas jego pobytu w tej jednostce i postępowanie przed Sądem Okręgowym w Łomży w tej sprawie oznaczonej sygn. akt I C 262/14 pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku dlatego również w tej części pozew należało odrzucić na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc.

Co do roszczeń powoda w pozostałym zakresie, to należy stwierdzić, że poza przytoczeniem szeregu okoliczności, które w okresie pobytu powoda w Zakładzie Karnym w C. miały prowadzić do naruszenia jego dóbr osobistych, powód nie wykazał, że w wyniku zaniedbań czy też bezprawnych działań strony pozwanej doszło do naruszenia jakichkolwiek jego dóbr osobistych. Ciężar dowodu winy w naruszeniu dobra osobistego spoczywa w świetle art. 448 k.c. w zw. z art. 6 k.c. na osobie dochodzącej zadośćuczynienia pieniężnego. Z zeznań świadków, na których powołuje się powód, nie można wysnuć wniosku, że do takiego naruszenia dóbr osobistych powoda doszło. Z zeznań świadka Ł. J. które dotyczą okresu jego pobytu w ZK w C. od 2011 do lipca 2012 r. wynika, że powód był rzekomo bity, podczas gdy powód w ogóle takiej okoliczności nie podnosił. Świadek Ł. J. z powodem w jednej celi nie przebywał, nie poznał go osobiście, przebywał natomiast w jednej celi ze wspólnikiem powoda (zeznania świadka Ł. J., k. 216-218). Wobec powyższego zeznania tego świadka o naruszeniach dóbr osobistych powoda nie zasługują na wiarę.

Z zeznań świadka R. K. wynika, że przebywał on w jednej celi z powodem w 2012 r. natomiast przy składaniu zeznań na odczytane jemu i sugerujące naruszenia dóbr osobistych powoda pytania, które załączył powód (k.181), odpowiadał za każdym razem lakonicznie „tak”; zeznał przy tym własnymi słowami tylko o mieszaniu rzeczy więźniów po przeszukaniu cel i o wystąpieniach powoda o przeniesienie do celi dla niepalących (powód miałby przebywać więc w celi razem z osobami palącymi), które było ignorowane przez wychowawcę (k.237-k.239). Ta ostatnia kwestia jak wskazano wyżej była przedmiotem rozpoznania i oceny przez sądy obu instancji w sprawie Sądu Rejonowego w Zambrowie oznaczonej sygn. akt I C 178/13. Zeznania świadka R. K. z wymienionych wyżej przyczyn nie stanowią wiarygodnego dowodu na okoliczność, że podczas pobytu powoda w ZK w C. rzeczywiście doszło do naruszenia jego dóbr osobistych skutkujących zapłatą zadośćuczynienia. Z zeznań świadka K. B. wynika, że razem z powodem przebywał on w jednej celi przez jeden miesiąc natomiast naruszenia dóbr osobistych powoda upatrywał na skutek jego pobytu w jednej celi razem z osobami palącymi (wypowiedź o tym, że zabrano powodowi „jakieś materiały piśmiennicze” nie została przez świadka bliżej skonkretyzowana) oraz stwierdził, że o naruszeniu innych dóbr osobistych powoda „nic mi nie wiadomo” (k.282-k.283). Kwestia rzekomego pobytu powoda w jednej celi razem z osobami palącymi jak wskazano wyżej była przedmiotem rozpoznania i oceny przez sądy obu instancji w sprawie Sądu Rejonowego w Zambrowie oznaczonej sygn. akt I C 178/13.

Na podstawie art. 217 § 3 kpc Sąd pominął dowód z zeznań świadka D. P. albowiem okoliczności na które miał złożyć zeznanie, a o których mowa w piśmie procesowym powoda z 10 czerwca 2015 r. (k. 135) w ocenie Sądu zostały już dostatecznie wyjaśnione. Według powoda świadek ten miał bowiem zeznać o tym, że powód przebywał w jednej celi z osobami palącymi i świadek sam był palącym, a kwestia ta jak wskazano wyżej była przedmiotem rozpoznania i oceny przez sądy obu instancji w sprawie Sądu Rejonowego w Zambrowie oznaczonej sygn. akt I C 178/13.

Wobec powyższego nie zasługują na wiarę wyjaśnienia i zeznania powoda o tym, że w ZK w C. odbywał on karę w złych warunkach i dochodziło tam do naruszenia jego dóbr osobistych poprzez osadzenie go w nieludzkich poniżających warunkach, a przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy należało ustalić, że powód odbywał karę pozbawienia wolności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i nie doszło w związku z tym do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda (wyjaśnienia strony pozwanej przytoczone w odpowiedzi na pozew potwierdzone zostały treścią dokumentacji i jako takie uznane za wiarygodne w świetle całokształtu okoliczności sprawy).

Z okoliczności sprawy wynika natomiast, że przez cały okres pobytu w zakładzie karnym w C. powód miał zapewnione wymagane minimum 3 m ² na każdego przebywającego w celi współwięźnia. Okoliczność, że był przemieszczany bardzo często z celi do celi, wynikała z przepisów i pragmatyki służbowej związanej z koniecznością właściwego rozmieszczenia więźniów przez administrację zakładu karnego, przy bardzo wysokim, sięgającym około 100 % zaludnieniu tej jednostki, a nie było w tym jakichkolwiek szykan, jakim rzekomo miał być poddany powód.

W świetle dowodów zgromadzonych w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. To na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia, że określone działanie strony pozwanej doprowadziło do naruszenia jego dóbr osobistych, stosownie do ogólnej zasady rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) ale powód nie wykazał wiarygodnymi dowodami, że do takiego naruszenia jego dóbr osobistych doszło. Powód odbywał i odbywa karę pozbawienia wolności w warunkach na jakie pozwala aktualny stan stosunków społeczno–ekonomicznych panujących w Polsce. Przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego decydującego znaczenia nie może mieć natomiast wyłącznie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej. Nie było bowiem żadnych działań świadczących o świadomej represji czy dyskryminacji wobec powoda ze strony administracji Zakładu Karnego w C.. Powód nie udowodnił żadnej z przesłanek z art. 417 k.c. tj. powstania szkody, bezprawności działania związanego z wykonywaniem władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy tym czynem, a powstałą szkodą.

Z przytoczonych względów na podstawie art. 417 § 1 k.c. i przy zastosowaniu art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. orzeczono jak w sentencji, rozstrzygając o kosztach procesu stosownie do odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 3 kpc. w zw. z art. 99 k.p.c.