Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2019 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa G. C., A. Z. i A. G.

przeciwko W. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 listopada 2018 r., sygn. akt II C 1691/18

uchyla zaskarżony wyrok w punktach 2 i 3 i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 306/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 29 08 2018r. zasądził od pozwanego W. W. na rzecz powodów G. C., A. Z. i A. G. solidarnie kwotę 1.891,04 z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóź-nienie od dnia 16 10 2017r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia stwierdził, że podstawę rozstrzygnięcia są: przepisy art. 720 i nast. K.c. dotyczące umowy pożyczki,

art. 69 i nast. ustawy z dnia 29 08 1997r. – Prawo bankowe, przepisy ustawy

z dnia 12 05 2011r. o kredycie konsumenckim oraz umowa pożyczki z dnia 19 01 2016r. Wskazał, że pozwany w toku postępowania kwestionował tylko roszczenie w zakresie kosztów prowizji, wezwań do zapłaty oraz czynności windykacyjnych.

Następnie odnosząc się do poszczególnych kosztów uznał roszczenie za zasad-nione tylko w części dotyczących kosztów wezwań oraz należności z tytułu działań windykacyjnych i w tym zakresie uwzględnił powództwo. Natomiast

w przypadku pobranych przez powodów kosztów prowizji w kwocie 2.090zł stwierdził, że w łączącej strony umowie pożyczki nie określono sposobu, w jaki ustalono jej wysokość, nie wskazano co wpłynęło na jej wysokość, a zwłaszcza

od czego jej wysokość była uzależniona i w tym zakresie uznał powództwo

za budzące uzasadnione wątpliwości i za nieudowodnione (art. 6 k.c.).

Ponadto wziął pod uwagę, że prowizja stanowiła 69% pożyczki udzielonej pozwanemu przez powoda w wysokości 3.000zł oraz to, iż umowa pożyczki zawierana była z konsumentem na gotowym, standartowym formularzu i jej zawarcie nie wiązało się z koniecznością podjęcia czynności pociągających

za sobą znaczne nakłady pracy, a także że powinny one uwzględniać rzeczywiście poniesione koszty, po czym uwzględniając całokształt tych okoliczności uznał

w tej części powództwo za nieuzasadnione. Stosując regulację art. 320 k.p.c.

nie uwzględnił wniosku pozwanego o rozłożenie na raty zasadzonych należności

a o kosztach procesu orzekał w oparciu o regulację art. 100 k.p.c. dokonując

ich stosunkowego rozdzielenia.

Orzeczenie zaskarżyli powodowie G. C., A. Z. i A. G. w części oddalającej powództwo oraz orzekającej

o kosztach procesu, którzy wnosili o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w oddalonej części żądania oraz zasądzenie na ich rzecz od pozwa-nego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zarzucili, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulację art. 232 k..c. w związku z art. 6 k.c. oraz wskazane w apelacji regulacje ustawy o kredycie konsumenckim, w prawa sposób w niej podany.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powodów przyjmując, że mają one źródło zawartej przez strony umowy kredytu, lecz wa-dliwie rozpoznał sprawę.

Zasadniczy spór pomiędzy stronami dotyczył żądania powodów zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kosztów prowizji, o której mowa jest

w postanowieniach § 10 ust. 1 zawartej przez strony umowy (k. 9 akt).

Przy rozpoznaniu tego zagadnienia umknęło jednak jego uwadze,

że podpisując umowę obie strony zaakceptowały te postanowienia, stąd też – wbrew temu co przyjął Sąd pierwszej instancji – powodowie nie mieli obowiązku wykazania jakie konkretne czynności były nimi objęte.

Mogły one zostać skutecznie zakwestionowane przez pozwanego

jako postanowienia: nieważne (ary. 58 k.c.), abuzywne (art. 385 ¹ k.c.), których dochodzenie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo sprzeczne

ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa (art. 5 k.c.), czy też kiedy

wraz z innymi składnikami przekraczają one całkowity koszt kredytu (art. 36 ust. 3 i art. 6 ustawy z dnia 12 05 2011r. o kredycie konsumenckim; tekst jednolity Dz.U. 2019r., poz. 1083).

Przy rozpoznaniu tych zagadnień, pierwotne i zasadnicze znaczenie ma zagadnienie całkowitych kosztów kredytu, gdyż ich przekroczenie w umowie samo w sobie stanowi o bezzasadności w tej części powództwa.

Dlatego w celu prawidłowego rozpoznania sprawy należało w pierwszej kolejności zobowiązać powodów do złożenia stosownych wyliczeń i ich wykazania, a następnie ich zweryfikowania (dopiero później należało ewentualnie ocenić czy w sprawie zachodzą pozostałe przypadki pozwalające skutecznie zakwestionować wskazane powyżej postanowienia umowy).

Tego nie uczyniono.

Powoduje to, że istota sprawy nie została należycie rozpoznana,

przez co wyrok w zaskarżonej części należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania w oparciu o regulację art. 386 § 4 k.p.c.

Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację

jako uzasadnioną uwzględniono, orzekając jak w sentencji na mocy regulacji

art. 386 § 4 k.p.c.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i zakreśli powodom termin do złożenia wskazanych powyżej wyliczeń, które następnie zweryfikuje i o ile zajdzie ku temu potrzeba zwróci powodom w oparciu o regulację art. 5 k.p.c. na potrzebę ich wykazania.

Następnie ferując wyrok poczyni w tym zakresie stosowne ustalenia,

a w przypadku gdyby całkowity koszt kredytu nie przekroczył dopuszczalnego poziomu rozważy możliwość zastosowania w sprawie pozostałych wskazanych powyżej regulacji prawnych.

SSO Leszek Dąbek