Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2019r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Krakowiak

Protokolant: Ewelina Gumienna

w obecności oskarżyciela publicznego Katarzyny Kozień

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 09.01.2019r., 26.03.2019r., 30.05.2019r., 17.09.2019r.

sprawy: K. M.

syna G. i B. z d. N.

ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) K. M. urządzał nie wcześniej niż od dnia 01.11.2014 r. do dnia 14.07.2015 r. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru na Stacji (...) położonej w W. przy ul. (...), na dwóch urządzeniach do gier o nazwie (...) o nr (...), (...) o nr (...), gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.), wbrew przepisom tejże ustawy w szczególności art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

orzeka:

I.  oskarżonego K. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając iż dopuścił się go nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r. do dnia 14.07.2015 i za to na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. skazuje go a na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.070 zł (jednego tysiąca siedemdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 1000 zł (tysiąc złotych) tytułem opłaty.

sygn. akt IV K 216/17

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy Sąd ustalił co następuje:

W dniu 01 listopada 2014 r. K. M. prowadzący firmę (...) K. M. zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. w W. umowę najmu powierzchni (dwóch m ^{( 2)}) na terenie Stacji Paliw (...)przy ul. (...) w W.. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, a jej przedmiotem była działalność rozrywkowa polegająca na urządzaniu bez zezwolenia gier na automatach. W bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej niż w dniu 15 listopada 2014 r., na wynajętej powierzchni zostały ustawione dwa automaty do gier o nazwach: (...) numer (...) i (...) numer (...). K. M. prowadzący firmę (...) nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna, prowadził gry hazardowe poza kasynem, nie przedstawił automatów do gier właściwemu naczelnikowi urzędu celno – skarbowego celem ich zarejestrowania.

W dniu 14 lipca 2015 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego (...) dokonali przeszukania lokalu przy Stacji Paliw (...) przy ul. (...) w W.. W trakcie tej czynności ujawnili dwa włączone i gotowe do eksploatacji automaty do gier o nazwach: (...) numer (...) i (...) numer (...). Na automatach tych przeprowadzono gry kontrolne i okazało się, że wygrana nie zależała od zręczności gracza. Gry przeprowadzone na wyżej wymienionych automatach miały charakter losowy i były urządzane w celach komercyjnych oraz zawierały się w definicji określonej w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. nr 201 poz. 1540 z późn. zm.). W związku podejrzeniem zaistnienia przestępstwa z art. 107 § 1 kks, w/w automaty do gier zostały zatrzymane. Na miejscu podczas przeszukania obecny był pracownik stacji (...) E. M. (1). Nikt z pracowników stacji paliw nie zajmował się obsługą czy konserwacją tych automatów, jak również uzupełnianiem w nich środków pieniężnych. W sytuacji gdy gracze zgłaszali zastrzeżenia odnośnie niewłaściwego działania automatów, jeden z pracowników stacji przekazywał im numer telefonu, pod który należało zadzwonić z reklamacją. Numer kontaktowy był umieszczony z boku każdego z automatów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań E. M. (1) (k. 2v-3, 270-273), W. S. (1) (k. 162v, 273-274), T. T. (k. 278-280), protokołu przeszukania (k. 6-8), protokołu z przeprowadzonego eksperymentu procesowego (k. 12-15), zapisu dźwięku i obrazu na płycie DVD z przebiegu eksperymentu procesowego (k. 10), protokołu oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 16-17, 18-20), umowy najmu wraz z aneksem (k. 40, 87-88).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 207).

Wobec niestawiennictwa oskarżonego, który został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, Sąd na podstawie art. 374 § 1 k.p.k. prowadził rozprawę pod nieobecność oskarżonego albowiem udział oskarżonego w rozprawie jest jego prawem, a nie obowiązkiem (k. 241).

Sąd zważył co następuje:

Wobec rezygnacji oskarżonego z osobistego udziału w niniejszym postępowaniu, w tym do złożenia wyjaśnień na rozprawie głównej dokonując ustaleń w sprawie Sąd opierał się na treści pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym zeznań świadków: zeznań E. M. (2), W. S. (1) i T. T., a także dowodów z dokumentów w postaci: protokołu przeszukania, protokołu z przeprowadzonego eksperymentu procesowego, protokołu oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną, umowy najmu wraz z aneksem.

Z zeznań świadka E. M. (1) pracownika stacji paliw (...) przy ul. (...) w W., który w dniu 14 lipca 2015 r. był obecny w trakcie wykonywanej przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego (...) czynności przeszukania lokalu przy Stacji Paliw (...) przy ul. (...) w W., wynika, że na terenie tej stacji pracował od roku przed datą tej czynności, do jego obowiązków należało pomoc w tankowaniu gazu, sprzątnie na placu, później został kasjerem. Świadek wskazał, że automaty znajdowały się w pomieszczeniu stacji bliżej wejścia do zaplecza, nie pamiętał kiedy zostały ustawione. Z relacji E. M. (1) wynika, że z automatów korzystali gracze, ciężko powiedzieć ile osób, z perspektywy płacącego za paliwo, mogło nie być widać automatów. Świadek wskazał, że kierownikiem stacji był T. T., który nie był cały czas na stacji, przyjeżdżał raz, dwa razy dziennie. Z zeznań E. M. (1) wynika, że świadek nie był odpowiedzialny za obsługę automatów, jak również żaden z pozostałych pracowników stacji. Nie miał wiedzy czy ktoś serwisował te automaty czy odbierał z nich pieniądze. Świadek zapamiętał, że mniej więcej raz w tygodniu przyjeżdżała jedna, dwie osoby, nie wiedział co robiły, ale przyjeżdżały regularnie. Z jedną z tych osób rozmawiał i wywnioskował z treści rozmowy, że osoba ta przyjeżdżała w innym celu niż granie na automacie. Świadek nie miał wiedzy czy urządzenia te są legalne, nie interesował się sposobem ich działania.

Świadek W. S. (1) – członek zarządu (...) potwierdził fakt wynajęcia przez spółkę (...) sp. z o.o. powierzchni na terenie stacji paliw przy ul. (...) firmie (...) na wystawienie urządzeń rozrywkowych. Świadek opisał okoliczności związane z uzgodnieniem postanowień umowy, w tym co do wysokości czynszu, który miał być płacony gotówką. Świadek przy podpisywaniu w imieniu (...) sp. z o.o. umowy, nie był informowany, o rodzaju urządzeń które będą użytkowane na wynajętej posesji, był zapewniany, że jest to zgodne z prawem. Nie był także obecny przy wstawianiu automatów, nie miał wiedzy kiedy dokładnie je wstawiono, ani kto zajmował się ich serwisem. Z zeznań W. S. (1) wynika, że od czasu do czasu przyjeżdża na stację w celu zatankowania paliwa. Zaprzeczył jakoby grał na tych automatach czy prowadził jakieś zapiski z tym związane. Wykluczył aby pracownicy stacji paliw zajmowali się obsługą tych urządzeń. W. S. (2) wskazał, że umowa najmu i aneks do umowy były zawarte korespondencyjnie, po podpisaniu zostały przesłane drugiej strony umowy. Zeznając przed sądem W. S. (1) potwierdził, nie był obecny przy montażu automatów, wiedział telefonicznie od kogoś ze stacji, że przyjechały. Świadek stwierdził, że jak umowa została podpisana, to automat przywieziono w ciągu tygodnia, dwóch tygodni (k. 274). Ze strony firmy (...) nikt nie zajmował się tymi automatami, nikt nie miał prawa tym się zajmować. Pieniądze za wynajem przywożono w gotówce, nie widział kto przywoził pieniądze. Świadek nie kontaktował się z oskarżonym.

Okoliczności wskazane przez świadka W. S. (1) znajdują potwierdzenie w treści zeznań świadka T. T. – kierownika stacji paliw. T. T. potwierdził, że zarówno on, jak i pracownicy stacji paliw przy ul. (...) mieli nie interesować się automatami tam ustawionymi, informacja ta pochodziła od W. S. (1). Świadek od 2013 r. był kierownikiem tej stacji paliw, na jej terenie przebywa tylko ok. 4 godziny dziennie, poza tym kierował też inna stacją paliw w tym czasie. Nie wiedział kto te automaty przywiózł, kto je obsługiwał, gdy przebywał na stacji, wówczas nikt nie przyjeżdżał. Potwierdził, że z boku automatów była kartka z numerem telefonu kontaktowego. Z miejsca gdzie usytuowana jest obsługa kas automatów nie widać. Zarówno on, jak i pracownicy stacji zwracali uwagę czy z automatów nie korzystają osoby nieletnie. Świadek nie wiedział czyje są te automaty, nie znał oskarżonego.

Zeznania wskazanych wyżej świadków Sąd uznał za wiarygodne, albowiem w zasadniczej części są ze sobą zgodne, korespondują także z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznania te mają charakter uzupełniający, albowiem ww. osoby nie posiadały wiedzy odnośnie pochodzenia i podmiotu użytkującego te automaty, nadzór nad sposobem ich użytkowania nie należał do ich zadań. Z zeznań tych jednoznacznie wynika, że na terenie stacji paliw (...) przy ul. (...) została wynajęta na rzecz firmy oskarżonego powierzchnia w celu urządzania gier na automatach, co wynika z treści zawartej umowy najmu, podpisanej przez K. M.. Wymienieni świadkowie co prawda nie mieli wiedzy czy działalność ta jest legalna, jednakże spójna treść ich zeznań, w tym polecenie służbowe nie interesowania się sposobem funkcjonowania tych automatów, w ocenie Sądu w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, iż działalność ta była prowadzona wbrew obowiązującym przepisom ustawy o grach hazardowych. Nie budzi także wątpliwości, pomimo braku wiedzy przez wskazane wyżej osoby w tym zakresie, że właścicielem oraz osobą zarządzającą tymi automatami był oskarżony. Potwierdza to nie tylko umowa najmu, ale także wszelkie działania spółki, które nastąpiły po ich zatrzymaniu przez urząd celny. To oskarżony, działając przez swojego pełnomocnika, zgłosił wniosek o doręczenie postanowienia prokuratora o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy, a następnie wniósł zażalenie na czynność zatrzymania w dniu 14.07.2015 r. przedmiotowych automatów, a także na postanowienie o zatwierdzeniu zatrzymania rzecz i przeszukaniu. Jednocześnie w treści korespondencji kierowanej do urzędu celnego, oskarżony potwierdził, że zatrzymane automaty stanowią jego własność.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci: protokołu przeszukania (k. 6-8), protokołu z przeprowadzonego eksperymentu procesowego (k. 12-15), zapisu dźwięku i obrazu na płycie DVD z przebiegu eksperymentu procesowego (k. 10), protokołu oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 16-17, 18-20), umowy najmu wraz z aneksem (k. 40, 87-88), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania autentyczności tej dokumentacji procesowej ani prawdziwości zawartych w niej treści.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o dyrektywy wskazane w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w ramach zarzucanego czynu Sąd uznał oskarżonego K. M. za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż od dnia 15 listopada 2014 r. do dnia 14 lipca 2015 r. prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) urządzał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru na Stacji Paliw (...) położonej w W. przy ul. (...), na dwóch urządzeniach do gier o nazwie (...) o nr (...), (...) o nr (...), gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, wbrew przepisom tejże ustawy w szczególności art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1. Sąd zmienił czasookres przypisanego oskarżonemu czynu przyjmując, iż oskarżony urządzał gry na automatach nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r. do dnia 14.07.2015 r. Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd wziął pod uwagę treść zeznań świadka W. S. (1) złożonych na rozprawie, z których wynika przedmiotowe automaty do gier zostały przywiezione na stację paliw w ciągu tygodnia czy dwóch od daty podpisania umowy (k. 274). W oparciu o treść zeznań ww. świadka Sąd przyjął, że przestępne zachowanie oskarżonego miało miejsce nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r.

Penalizacji na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. podlega ten kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe. „Urządzanie” gier to układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. (tak W. Kotowski w: Komentarzu do Kodeksu Karnego Skarbowego 2007, Lex Omega). Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony był organizatorem gry na automatach do gry w Stacji Paliw (...) przy ul. (...) w W., gdyż to oskarżony zawarł umowę najmu powierzchni w tym lokalu z przeznaczeniem wyłącznie na prowadzenie działalności rozrywkowej w zakresie zakładów i gier losowych, wstawił tam dwa automaty do gier i nadzorował podział dochodów z tej działalności.

Do ustawowych znamion przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. należy również działalnie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Art. 5 ust. 1 ww. ustawy określa zasadę monopolu państwa w zakresie prowadzenia gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry. Kolejne przepisy tej ustawy, w tym art. 6 i 7, także zawarte w rozdziale 2 ustawy regulują dalsze zasady, w tym dotyczące między innymi formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny miejsca urządzania gier (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, instalacji systemów kontroli i przebiegu prowadzenia gier itp.

Przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. może być popełnione wyłącznie umyślnie, w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym.

W niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, że działanie oskarżonego K. M. wypełnia ustawowe znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Oskarżony prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) w okresie nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r. do dnia 14.07.2015 r. urządzał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru na Stacji Paliw (...) położonej w W. przy ul. (...) gry na dwóch automatach do gier o nazwach: (...) o nr (...) (...) o nr (...). Oskarżony działał wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, tj. wbrew art. 6 ust. 1 ustawy ze względu na to, że spółka nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry w ww. lokalu, wbrew art. 14 ust. 1 ustawy, gdyż urządzał gry poza kasynem gry, wreszcie wbrew art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, gdyż eksploatował na terenie ww. stacji paliw dwa automaty do gier, które nie zostały zarejestrowane przez naczelnika właściwego urzędu celnego. Oskarżony podejmował działania w krótkich odstępach czasu (nie dłuższych niż sześć miesięcy), a przy tym towarzyszył mu ten sam zamiar osiągnięcia jak największej korzyści majątkowej z prowadzonej działalności polegającej na urządzaniu gier na automatach bez zezwolenia. Tym samym swoim zachowaniem oskarżony K. M. wypełnił ustawowe znamiona występku z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż K. M. prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...), nie uzyskał koncesji na prowadzenie kasyna, co oznacza, że nie prowadził działalności zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r., tj. daty wejścia w życie ustawy z dnia 12.06.2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U z 2015 r., poz. 1201). Tym samym oskarżony K. M. nielegalnie urządzał gry na dwóch automatach do gier. Należy zaznaczyć, iż przed zatrzymaniem tych automatów do gier funkcjonariusze Urzędu Celnego na podstawie czynności eksperymentu procesowego oraz ich oględzin stwierdzili, iż nie są to automaty zręcznościowe, a prowadzone na nich gry mają charakter losowy i są przeznaczone do celów komercyjnych.

Podkreślić należy, iż przepis art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter blankietowy i nie precyzuje szczegółowych znamion przestępstwa, lecz odsyła do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, przy czym w niniejszej sprawie – mając na uwadze, iż czyn został popełniony w okresie nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r. do dnia 14.07.2015 r. - mają zastosowanie przepisy tej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 03 września 2015 r., a więc przed wejściem w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1201). Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry.

Sąd nie podziela stanowiska obrońcy oskarżonego jakoby z faktu braku notyfikacji art. 14 ust. 1 o grach hazardowych w okresie popełnienia przez oskarżonego czynu objętego niniejszym postępowaniem, wyłączona została odpowiedzialność karna przewidziana w art. 107 § 1 k.k.s. Wniosku tego nie można z cała pewnością wyprowadzić z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19.07.2012 r. wydanego w sprawie o sygn. C-213/11, w którym stwierdzono, że „ przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy z 19.11.2009 r. o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22.06.1998 r. i związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwość klub sprzedaż produktów. Jednakże dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego.” Wskazać należy, iż ww. wyrok TS UE w znacznej mierze dotyczył przepisów przejściowych ustawy o grach hazardowych przewidujących zakaz wydawania, przedłużania i zmiany zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, które według Trybunału mogą bezpośrednio wpływać na obrót tymi automatami (teza 36 uzasadnienia wyroku). Takie stwierdzenie nie powoduje utraty mocy obowiązującej wskazanego wyżej przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, bowiem Trybunał stoi na stanowisku, że to zadaniem sądu krajowego jest ustalić czy takie zakazy, których przestrzeganie jest obowiązkowe w odniesieniu do użytkownika automatów do gier mogą wpływać w sposób istotny na właściwości lub sprzedaż tych automatów. Trybunał odnosi się zatem do warunków obrotu automatami czy ograniczenia dostępu do świadczonych usług, nie zaś do realizacji znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. przewidującego karalność „urządzania” lub „prowadzenia” gry losowej na automatach do gier wbrew przepisom ustawy lub warunkom udzielonego zezwolenia. Podkreślić należy, iż przepis art. 14 ust. 1 ww. ustawy w okresie objętym zarzucanym oskarżonemu czynem, nie został uchylony i obowiązywał. Stanowisko to znalazło odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, z którego wynika, że” „ naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20.11.2006 r. obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym..... i do czasu podjęcia przez ten organ stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, w tym art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. tej ustawy” (postanowienie SN z 28.11.2013 r., I KZP 15/13, OSNKW 2013/12/101). W ocenie Sądu brak jest podstaw do stwierdzenia, że art. 14 ust. 1 o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 03 września 2015 r miał charakter techniczny, a co za tym idzie brak jest podstaw do możliwości niestosowania normy art. 107 § 1 k.k.s. w stosunku do oskarżonego K. M..

Zaznaczyć należy, iż ustawa z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, w tym mający techniczny charakter przepis art. 14 ust. 1, została notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 05 listopada 2014 r. pod nr 2014/0537/PL. W ocenie Sądu w obecnym stanie prawnym brak jest podstaw do uznania, że przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie ma mocy obowiązującej w polskim porządku prawnym.

Podnieść ponadto należy, iż przepis art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych wraz z innymi przepisami został notyfikowany Komisji Europejskiej w dniu 16 września 2010 r. pod nr 2010/0622/PL i po zakończeniu notyfikacji wszedł w życie w ustawie z dnia 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 134, poz. 779). Z kolei kwestia „technicznego” charakteru przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który nie został notyfikowany Komisji została jednoznacznie rozstrzygnięta przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 r. w sprawie o sygn. C-303/15, który wskazał, że: „ takie przepisy, które uzależniają prowadzenie działalności w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, oraz gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowią „przepisów technicznych” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, ponieważ nie odnoszą się one do produktu lub do jego opakowania jako takich i nie określają wymaganych cech produktu. Następnie przepisy te nie zaliczają się do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczą „usług społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy. Trybunał przyjął więc, iż nie należy uznać art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34, ponieważ zezwolenie wymagane przez ten przepis krajowy na urządzanie gier hazardowych stanowi warunek nałożony względem prowadzenia działalności w zakresie organizowania takich gier w odróżnieniu od art. 14 ust. 1 tej ustawy, który ustanawia warunki względem danych produktów, zakazując ich użytkowania poza kasynami gry.” Sąd w składzie orzekającym podziela w całości treść ww. orzeczenia, uznając przywołany w nim pogląd za oczywisty. Inną rzeczą jest bowiem używanie automatów do gry w określonych miejscach, w tym w kasynach (art. 14 ust. 1 ustawy), inną natomiast wymóg uzyskania koncesji dla określonego rodzaju działalności (art. 6 ust. 1 ustawy), który stanowi ogólny przepis regulujący zasady i wymogi stawiane dla prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony K. M. miał świadomość, że prowadzona przez jego firmę (...)działalność polegająca na urządzaniu gier w okresie nie wcześniej niż od dnia 15.11.2014 r. do dnia 15.11.2014 r. na Stacji Paliw (...) przy ul. (...) w W. jest niezgodna z obowiązującymi przepisami prawa i fakt ten akceptował. Podkreślić należy, iż oskarżony prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) już w okresie kilku lat przed datą czynu objętego niniejszym postępowaniem zajmował się działalnością polegającą na urządzaniu gier na automatach do gier w lokalach na terenie całego kraju i w tym okresie nigdy nie spełniał wymogów nakładanych przez ustawę z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych. Podkreślić należy, iż przed dniem 3 września 2015 r., tj. dniem wejścia w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, występowały różnice co do wykładni przepisów tej ustawy w orzecznictwie i doktrynie, co mogło dla zwykłego obywatela powodować niepewność odnośnie obowiązywania tej regulacji prawnej, jednakże w przypadku oskarżonego, który będąc podmiotem, od lat profesjonalnie zajmującym się działalnością polegającą na urządzaniu czy prowadzeniu gier hazardowych, nie sposób przyjąć, aby nie miał świadomości, że prowadzona przez niego działalność jest niezgodna z obowiązującymi przepisami prawa. Zaznaczyć także należy, iż art. 4 ustawy z dnia 12.06.2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, stanowiący, iż podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub art. 7 ust. 2 w dniu wejścia w życie tej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmieniającej do dnia 01 lipca 2016 r. odnosi się wyłącznie do legalnie działających podmiotów, czyli takich, które prowadziły działalność w zakresie gier hazardowych zgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych, a nie z naruszeniem prawa (podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2016 r. I KZP 1/16). Bezsporne jest, iż oskarżony K. M. nigdy nie uzyskał koncesji na prowadzenie kasyna, jak też nie poddał rejestracji eksploatowanych automatów, stosownie do art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Za uznaniem, że nie zachodzą wątpliwości co do istnienia u oskarżonego świadomości braku legalności prowadzonej przez jego firmę działalności przemawia także ilość prowadzonych wobec niego odrębnie postępowań karnoskarbowych dotyczących tożsamej działalności, w okresie poprzedzającym datę czynu objętego niniejszym postępowaniem, w trakcie których wielokrotnie zatrzymywano automaty do gier, jak też uprzednie skazanie za tożsamy czyn wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia (...) r. sygn. akt (...)(k. 284-302).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że oskarżony K. M. swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował karalność oskarżonego zarówno w dacie czynu objętego niniejszym postępowaniem, jak i wielokrotną karalność oskarżonego w okresie późniejszym, za każdym razem za występek z art. 107 § 1 k.k.s. (karta karna – k. 258-259), ponadto znaczną szkodliwość społeczną popełnionego czynu. W ocenie Sądu stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonego czynu jest znaczny ze względu na to, iż zachowanie oskarżonego narusza przepisy ustawy o grach hazardowych, której celem jest ograniczenie powszechnej dostępności do wysoko uzależniających form hazardu i przez to ograniczenie niebezpiecznego uzależnienia. Zwrócić należy uwagę, iż hazard bywa dla wielu osób nieszkodliwą rozrywką, spędzaniem wolnego czasu, ale wobec części z nich prowadzi do uzależnienia, przeznaczenia znacznej części pieniędzy na kolejne gry, chęci odegrania poprzednich przegranych. Urządzanie gier na automatach do gier hazardowych w salonach gry prowadzi do szeregu aspołecznych zachowań, takich jak przeznaczanie pieniędzy na gry przez osoby, które mają niezrealizowane należności finansowe np. alimenty czy uzyskiwanie środków na gry w wyniku czynów karalnych. Automaty do gier o niskich wygranych to zjawisko potęgują, bowiem korzystają z nich głównie osoby w młodym wieku, podatne na wszelkiego rodzaju uzależnienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż wymierzona oskarżonemu K. M. kara 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych, jest adekwatna zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również wystarczająca dla realizacji swoich celów w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę oskarżonego, ponadto sprawiedliwa w odczuciu społecznym. Orzeczona kara uświadomi oskarżonemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów i zapobiegnie popełnianiu kolejnych przestępstw skarbowych.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. uznając, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. O opłacie Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).