Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W., II W. C. w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Tomasz Niewiadomski

Protokolant: Ewelina Lasek

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. L. i T. S.

przeciwko T. P. spółki akcyjnej z siedzibą w W. (KRS (...))

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego T. P. spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powodów A. L. i T. S. solidarnie kwotę 954,10 zł (dziewięćset pięćdziesiąt cztery złote i dziesięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powodów A. L. i T. S. solidarnie na rzecz pozwanego T. (...) R. P.spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 460,33 zł (czterysta sześćdziesiąt złotych i trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić pozwanemu T. P.spółki akcyjnej z siedzibą w W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M. w W. kwotę 43,60 zł (czterdzieści trzy złote i sześćdziesiąt groszy).

Sygn. akt II C 2450/18

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2016 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie wpłynął pozew T. S. i A. L., prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, o zasądzenie od pozwanego T. R. A. P. spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1 690 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Przedmiotem żądania pozwu było także zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 23 listopada 2015 roku doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku którego uszkodzony został samochód osobowy marki F. (...), o nr rejestracyjnym (...), należący do P. M.. Ochrony ubezpieczeniowej sprawcy tego wypadku w zakresie odpowiedzialności cywilnej udzielał pozwany. P. M. zgłosił szkodę pozwanemu, który zarejestrował ją pod numerem: 100- (...).

W dniu 24 listopada 2015 roku pomiędzy poszkodowanym w ww. wypadku - P. M., a powodami, została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Na jej mocy powodowie oddali w najem ww. samochód, z kolei P. M. zobowiązał się do uiszczaniu na rzecz powodów kwoty czynszu najmu w wysokości 165 złotych netto za dobę. Pojazd został wynajęty na 15 dni. Powodowie wywiązali się z ww. zobowiązania i z tego tytułu wystawili fakturę VAT nr (...) na kwotę 3 044,25 złotych brutto. Równocześnie powodowie nabyli od P. M. wierzytelności przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany został poinformowany o ww. umowie cesji wierzytelności oraz do zapłaty należności stwierdzonych ww. fakturą VAT nr (...). Pozwany odmówił uwzględnienia całości tej należności i dokonał wypłaty jedynie kwoty 1069,62 złote, w tym 50% podatku VAT, gdyż jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą poszkodowany zobowiązany był pokryć 50% tego podatku samodzielnie (tj. 284,63 złote). Pozasądowe próby rozwiązania ww. sporu okazały się bezskuteczne ( pozew k. 1 – 3).

Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2016 roku sprawa została przekazana do tut. Sądu ( postanowienie k. 4).

W odpowiedzi na pozew T. P. spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, iż nie kwestionuje swojej odpowiedzialności cywilnej za skutki ww. zdarzenia drogowego z dnia 25 listopada 2015 roku i dlatego na mocy decyzji z 15 grudnia 2015 roku przyznał powodom odszkodowanie w wysokości 1069,62 złote z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez P. M.. Na ww. kwotę składała się wypłata za 10 dni najmu w stawce wynoszącej 95,93 złote netto/106,96 złote brutto, w tym 50% VAT.

W ocenie pozwanego ww. odszkodowanie w całości pokrywa przedmiotową szkodę. Ponadto wskazany przez powodów czas najmu pojazdu zastępczego nie pozostaje w adekwatnym związku z uzasadnionym czasem naprawy pojazdu marki F. o nr rejestracyjnym (...) przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń które powstały na skutek zdarzenia drogowego z dnia 23 listopada 2015 roku.

Pozwany wskazał, iż sporna jest także stawka przyjęta przez powodów do rozliczeń, tj. 165 złotych netto za dobę najmu. W jego ocenie stawka ta powinna wynosić tylko 95,93 złote netto ( odpowiedź na pozew k. 27 – 30).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie ( protokół rozprawy k. 62, k. 70, k. 111, k. 123, k. 135, k. 150; pismo przygotowawcze k. 108 - 109).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2015 roku, ok. godz. 9:30, doszło w K. do wypadku komunikacyjnego w wyniku którego uszkodzony został samochód osobowy marki F. (...), o nr rejestracyjnym (...), należący wówczas do P. M.. Sprawcą tego wypadku była M. K. która poruszała się pojazdem marki C. (...), nr rej. (...) i posiadała ubezpieczanie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu mechanicznego oferowane przez T. P.spółkę akcyjną z siedzibą w W., stwierdzone polisą nr (...) ( okoliczność bezsporna; informacja z KRS k. 11 – 17; umowa najmu pojazdu zastępczego k. 20; dokumentacja fotograficzna k. 42 – 44; kalkulacje naprawy k. 48; zeznania P. M. k. 62 – 62v).

P. M. zgłosił szkodę T. P.spółce akcyjnej z siedzibą w W., które zarejestrowało ją pod numerem: 100- (...) ( pismo k. 49; zeznania P. M. k. 62 – 62v).

W dniu 24 listopada 2015 roku pomiędzy P. M. a T. S. i A. L., prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą: Wypożyczalnia Samochodów (...), została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Na jej mocy wynajmujący oddali w najem ww. samochód, a P. M. zobowiązał się do uiszczaniu na ich rzecz kwoty czynszu najmu w wysokości 165 złotych netto za dobę. Pojazd został wynajęty na 15 dni ( zeznania P. M. k. 62 – 62v).

T. S. i A. L. wywiązali się z ww. zobowiązania i z tego tytułu wystawili fakturę VAT nr (...) na kwotę 3 044,25 złotych brutto ( faktura VAT k. 18). Równocześnie nabyli oni od P. M. wierzytelności przysługującą mu wobec ww. ubezpieczyciela z tytułu z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego ( umowa cesji wierzytelności k. 19; zeznania P. M. k. 62 – 62v).

A. P. spółka akcyjna z siedzibą w W. został poinformowany o ww. umowie cesji wierzytelności oraz do zapłaty należności stwierdzonych ww. fakturą VAT nr (...). Wskazano, iż pojazd F. (...) była naprawiany w okresie od 24 listopada 2015 roku do 8 grudnia 2015 roku w Autoryzowanej Stacji Obsługi F. (...) przy ul. (...) w W. ( wydruk wiadomości e-mail k. 22).

Ubezpieczyciel odmówił jednak wypłaty całości tej należności, ale wypłacił jedynie kwotę 1069,62 złote, w tym 50% podatku VAT wskazując, iż T. S. i A. L. jako osoby prowadzące działalność gospodarczą zobowiązani byli pokryć 50% tego podatku samodzielnie, tj. 284,63 złote. Stawkę za wynajem zweryfikowano do 959,30 zł + 50% VAT, a okres naprawy do 10 dni ( okoliczność bezsporna; decyzja o wypłacie odszkodowania k. 40; kalkulacja odszkodowania k. 41).

Uszkodzenia samochodu F. (...) o nr rejestracyjnym (...), powstałe w wyniku kolizji z 23 listopada 2015 roku eliminowały ten pojazd z możliwości jego eksploatacji od dnia kolizji do dnia zakończenia rozprawy. Czas naprawy ww. pojazdu wynosił 11 dni kalendarzowych ( opinia biegłego k. 88 - 99; ustna opinia uzupełniająca k. 150 - 150v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w głównej mierze w oparciu o dowody z dokumentów powołanych w jego opisie. Odnosząc się w pierwszej kolejności do dowodów z dokumentów złożonych do akt w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia, ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Także i Sąd badając te dokumenty z urzędu nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń.

Na obdarzenie walorem wiarygodności zasługiwały także zeznania P. M. ( k. 62 – 62v), gdyż były one logiczne i znalazły pełne potwierdzenie w treści ww. dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy.

Sąd postanowieniem z dnia 20 czerwca 2017 roku dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń powstałych wyłącznie wskutek zdarzenia z dnia 23 listopada 2015 roku oraz ustalenia czy ww. uszkodzenia uniemożliwiały jego normalną eksploatację ( postanowienie k. 62v). Opinia biegłego R. R. z dnia 20 czerwca 2017 roku uznana została przez Sąd za wiarygodną i na jej podstawie poczynione zostały ustalenia we wskazanym wyżej zakresie. Opinia ta była rzetelna, a zawarte w niej wnioski zostały wykazane w sposób logiczny, zgodny z zasadami wiedzy fachowej ( k. 88 – 99).

Pismem z dnia 6 lutego 2019 roku ( k. 108 - 109) pełnomocnik powodów zakwestionował opinię biegłego w całości. Tym niemniej w ustnej opinii uzupełniającej biegły ustosunkował się do zarzutów pełnomocnika powodów w sposób szczegółowy, powołując się na zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wiedzę fachową ( opinia uzupełniająca k. 150 - 151).

W ocenie Sądu zarzuty podniesione przez pozwanego biegły skutecznie odparł, co nie było zresztą kwestionowane przez żadną ze stron – pełnomocnicy nie stawili się oni na rozprawę w dniu 12 grudnia 2019 roku ( protokół k. 150). W szczególności pełnomocnik powoda nie podniósł jakichkolwiek dalszych zarzutów co do opinii biegłego, nie wnosił też wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w zakresie kwoty 954,10 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie o dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia podjętego w niniejszej sprawie stanowił materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1460 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1145 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, str. 37).

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego za skutki ww. kolizji drogowej z 23 listopada 2015 roku znajduje oparcie w art. 822 kc oraz art. 9 ust. 1, art. 9a oraz art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 2214 ze zm., powoływana dalej jako ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych). Stosownie do art. 822 kc w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc). Poszkodowany może zgłosić swoje roszczenie albo wobec sprawcy szkody, albo też bezpośrednio wobec zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakres obowiązku odszkodowawczego został określony w art. 361 kc, zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Należy przy tym wskazać, iż straty, o których była mowa wyżej, obejmują także wydatki na rzecz zastępczą, która wykorzystywana będzie do czasu naprawy rzeczy uszkodzonej w wyniku oddziaływania czynnika szkodzącego, w praktyce w szczególności samochodu. Rozumieć przez to należy wydatki niezbędne do przywrócenia poszkodowanemu utraconej wskutek wypadku możliwości korzystania z pojazdu w celu sprawnego i swobodnego przemieszczania się, uchronienia poszkodowanego przed niepotrzebną stratą czasu czy niedogodnościami związanymi z korzystaniem z komunikacji publicznej. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznegoobejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego . Nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej ( vide: uchwała Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSP 2013, Nr 1, poz. 2, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 roku, I ACa 15/15, Kwartalnik Sądowy Apelacji Gdańskiej 2015, Nr 3, s. 151).

W świetle powyżej przedstawionych rozważań nie ulegało wątpliwości, że P. M. zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego w miejsce uszkodzonego podczas kolizji pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...). Zwrot kosztów tego najmu miał być pokryty przez ubezpieczyciela jako element odszkodowania należnego P. M.. Zbył on jednak wierzytelność z tego tytułu na rzecz powodów.

Należy podkreślić, że strona pozwana nie zakwestionowała twierdzeń powoda co do konieczności najmu pojazdu zastępczego ani samego faktu wynajmu tego pojazdu. Tym samym Sąd uznał je za przyznane i niekwestionowane. Zatem stan faktyczny sprawy, jak i sama odpowiedzialność pozwanego cywilna pozwanego – nie budziła zasadniczo między stronami rozbieżności. Dwiema kwestiami spornymi, rzutującymi jednak na ostateczne rozstrzygnięcie sprawy, były:

1.  uzasadniony czas naprawy pojazdu F. (...) po kolizji z 23 listopada 2015 roku;

2.  wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego.

Odnosząc się zagadnienia czasu naprawy Sąd miał na względzie m. in. treść opinii biegłego R. R. z której wynikało w sposób jednoznaczny, iż uszkodzenia samochodu F. (...) o nr rejestracyjnym (...), powstałe w wyniku kolizji z 23 listopada 2015 roku, eliminowały ten pojazd z możliwości jego eksploatacji od dnia kolizji do dnia zakończenia naprawy. Z kolei czas naprawy ww. pojazdu wynosił 11 dni kalendarzowych. Żadna ze stron nie wykazała żadnym dowodem, iż czas ww. naprawy był inny, a opinia biegłego w tym zakresie była rzetelna lub wiarygodna.

Odnosząc się z kolei do wysokości stawki dziennej za najem pojazdu zastępczego należało uznać, iż nie ma podstaw do kwestionowania przyjętej w umowie najmu pojazdu zastępczego z 24 listopada 2015 roku stawki w wysokości 165 złotych netto za dobę ( k. 20). Należy wskazać, iż pozwany nie wykazał żadnym dowodem, iż stawka ta była zawyżona. Nie zgłosił też żadnych idących w tym kierunku wniosków dowodowych.

Pozwany wskazywał, iż kierował wobec powoda ofertę zorganizowania usługi najmu pojazdu zastępczego za kwotę 95,93 złote netto. Miał o tym świadczyć e-mail P. M. z 23 listopada 2015 roku ( k. 28v). Należy jednak wskazać, iż pozwany nie wykazał tego, że kiedykolwiek doręczył i przedstawił P. M. cennik stawek dziennego najmu pojazdu ( k. 50). Z wydruku wiadomości e-mail z 23 listopada 2015 roku nie wynika w żaden sposób, że załącznikiem do niego była tabela stawek dziennego najmu pojazdu. Nie sposób także w sposób jednoznaczny stwierdzić, czy tabela stawek dziennego najmu pojazdu, której kopia znajduje się na karcie 50 akt sprawy, rzeczywiście obowiązywała w dniu 23 listopada 2015 roku. Jest to jedynie wydruk tabelki, nie oparzonej jakikolwiek podpisem. Warto podkreślić, iż niepodpisany wydruk nie jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 kpc, albowiem nie zawiera własnoręcznego podpisu wystawcy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2019 roku, II CSK 334/18, Legalis nr 2256972).

Tym samym należy wskazać, iż pozwany nie wykazał, iż zaproponował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego za stawkę niższą niż przyjęta przez niego i powodów w umowie z 24 listopad 2015 roku. Nie zgłoszono także wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości rynkowej stawki za najem pojazdu.

Poza tym poszkodowany ma prawo odmowy przyjęcia oferowanego przez ubezpieczyciela pojazdu zastępczego z wybranej przez niego wypożyczalni. Poszkodowany może bowiem kierować się różnymi kryteriami wyboru wypożyczalni oferującej pojazdy zastępcze, niekoniecznie ceną. Poszkodowany może mieć na uwadze jakość świadczonej usługi, dostępność danego rodzaju pojazdu, miejsce zwrotu pojazdu, zaufanie do danego podmiotu czy też zwyczajnie jego renomę ( vide: uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, OSNC 2018 nr 6, poz. 56, str. 8). Odpowiedzialnością ubezpieczyciela objęte są niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy przedmiotu ubezpieczenia, choćby odbiegały tj. były wyższe od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2019 roku, V ACa 754/18, Legalis nr 2123179). Pozwany nie wykazał, iż stawka 165 złotych za dobę odbiegała od cen stosowanych przez usługodawców na lokalnym rynku.

W związku z tym Sąd uznał, iż czas naprawy ww. pojazdu wynosił 11 dni, a stawka najmu pojazdu zastępczego za każdy dzień naprawy – 165 złotych netto. Łącznie daje to kwotę 2 232,45 złotych (tj. 11 x 165 x 23% = 2 232,45 złotych), w tym wysokość podatku VAT to 417,45 złotych.

Między stronami nie było sporne, że 50% podatku VAT powinni ponosić powodowie – zgodnie z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 2174 ze zm.). Odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC sprawcy wypadku obejmuje bowiem kwotę VAT w zakresie, w jakim poszkodowany przedsiębiorca nie może obniżyć podatku należnego.

Tym samym wysokość kwoty należnej powodom z tytułu najmu ww. pojazdu zastępczego to 2 023,72 złote (tj. 2 232,45 – 50% z 417,45 ≈ 2 023,72). Pozwany uiścił w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 1 069,62 złotych. Tym samym należało od pozwanego zasądzić na rzecz powodów solidarnie kwotę 954,10 złotych (tj. 2023,72 – 1069,62 = 954,10). W pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu – o czym Sąd orzekł w pkt. I i II sentencji wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek stanowi przepis art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Początkowa data zasądzenia odsetek wynika z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 13 grudnia 2015 roku ( k. 22), a zatem z upływem tego terminu należy wiązać datę wymagalności roszczenia, co uzasadnia zasądzenie od niej odsetek.

O kosztach postępowania w pkt. III sentencji Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc, wobec częściowego uwzględnienia powództwa. Powód domagał się zasądzenia kwoty 1 690 złotych, ale ostatecznie Sąd zasądził kwotę 954,10 złotych. Należy więc przyjąć, iż powodowie wygrali sprawę w ok. 56,45%.

Koszty w niniejszej sprawie wyniosły: 30 złotych uiszczona przez powoda tytułem opłaty od pozwu, 1 200 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika strony pozwanej (ustalona zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. poz. 1800 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu, powiększone o opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, tj. łącznie 1 247 złotych.

Koszty pozwanego to: zaliczka na opinię biegłego w wysokości 1456,40 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 75) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1200 złotych, powiększone o opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, tj. łącznie 2673,40 złotych.

Łącznie koszty obu stron wyniosły więc 3 920,40 złotych. Mając na uwadze wynik sprawy, Sąd w punkcie III sentencji zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 460,33 złotych (tj. 2673,40 - 3920,40 x 56,45% ≈ 460,33) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV wyroku Sąd stanowił art. 84 ust. 1 w zw. z art. ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2019 roku, poz. 785 ze zm.) zgodnie z którym Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. Zaliczka na poczet opinii biegłego, uiszczona w niniejszej sprawie przez pozwanego wynosiła 1 500 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 75), podczas gdy przyznano z niej na rzecz biegłego kwotę 1 456,40 złotych ( postanowienie k. 105 – 106; potwierdzenie wypłaty k. 132, postanowienie k. 151). Z tego względu, na podstawie w/w przepisu, należało zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M. w W. kwotę 43,60 złotych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.