Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27.06.2017 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w Wydziale I Cywilnym,

w składzie: Przewodniczący : SSR Piotr Brodniewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Skrzypczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27.06.2017 r.

sprawy z powództwa:

K. J. (1)

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  kosztami obciąża w całości powódkę pozostawiając referendarzowi sądowemu szczegółowe rozliczenie kosztów, przy uwzględnieniu jednej minimalnej stawki wynagrodzenia pełnomocników.

SSR Piotr Brodniewicz

UZASADNIENIE

K. J. (1) domagała się zasądzenia od (...) S.A. z siedzibą w W. tytułem zadośćuczynienia, kwoty 10.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1.03.2016 r. do dnia zapłaty. Dodatkowo powódka domagała się zasądzenia kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 16.09.2015 r. doszło z winy osoby ubezpieczonej z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, do wypadku drogowego, w wyniku którego powódka poruszająca się samochodem doznała obrażeń ciała. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie oraz wypłacił powódce ogółem kwotę 1.090 zł. zadośćuczynienia i odszkodowania. W ocenie powódki wypłacona suma nie rekompensuje poniesionej przez nią krzywdy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany potwierdził wypłatę powódce w związku z przedmiotowym wypadkiem kwotę 1.000 zł. zadośćuczynienia oraz 90 zł. odszkodowania tytułem kosztów leczenia. Według pozwanego dalsze roszczenia są bezzasadne albowiem wskutek wypadku u powódki nie wystąpiły trwałe obrażenia ciała czy rozstrój zdrowia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

16.09.2015 r. w P., na ul. (...) w P., na prawidłowo jadącą samochodem marki v. (...) powódkę K. J. (1), najechał kierujący pojazdem marki o. (...) Ł. C. (1). Posiadacz pojazdu marki o. (...) był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

Bezsporne oraz dowód: notatka policyjna k. 14.

Bezpośrednio po zdarzeniu, jego sprawca pomógł powódce opuścić uszkodzony samochód oraz wezwał pogotowie. Po przyjeździe pogotowia, powódce założono usztywniający gorset oraz przetransportowano do Szpitala Wojewódzkiego
w P. przy ul. (...) gdzie była hospitalizowana do dnia 18.09.2015 r. Powódka źle znosiła pobyt w szpitalu. W szpitalu powódce wykonano badanie KT kręgosłupa oraz usg jamy brzusznej. W badaniu obrazowym stwierdzono stłuczenie grzbietu – odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz ujawniono oddzielenie fragmentu kostnego od wyrostka poprzecznego kręgu L1. Badania nie potwierdziły jakichkolwiek zmian urazowych. Stwierdzone oddzielenie fragmentu kostnego od wyrostka poprzecznego kręgu L1 nie miało związku z wypadkiem. Powódka nie przejawia jakichkolwiek ograniczeń ruchomości kręgosłupa w którymkolwiek odcinku, ani naruszeń jego funkcjonalności i struktury. Doznane przez powódkę w wyniku wypadku stłuczenie grzbietu nie pociągało za sobą skutków o długotrwałym uszczerbku na zdrowiu.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 15; opinia biegłego
sądowego ortopedy R. M. k. 100-106; opinia biegłego neurologa E. W. k. 107-112, uzupełniająca k. 129-131, przesłuchanie powódki k. 50-51, 142.

Wskutek zdarzenia powódka odczuwała bóle, które leczyła zachowawczo przyjmując leki przez okres kilku tygodni. Nadto, w warunkach ambulatoryjnych powódka podjęła leczenie w gabinecie osteopatii J. M.. W okresie od 3.11.2015 r. do 12.01.2016 r. powódka czterokrotnie korzystała z wizyt w poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej. Dwukrotnie – w dniach 5.11.2015 r. oraz 14.01.2016 r. - konsultowała się w Poradni Neurologicznej. W dniu 11.01.2016 r. poddała się badaniu TK kręgosłupa lędźwiowego. Na zwolnieniu lekarskim przebywała do 8.01.2016 r.

Powódka jest osobą młodą, przed wypadkiem była aktywna, trenowała amatorsko długodystansowe biegi. Bezpośrednio po wypadku ograniczyła swoją aktywność sportową, zamieszkała z ojcem w niskim budynku mieszkalnym jednorodzinnym. Po okresie kilku tygodni wróciła do swojego mieszkania a po kilku miesiącach podjęła ćwiczenia gimnastyczne.

Dowód: dokumentacja lekarska k. 67-82, opinie biegłych, przesłuchanie
powódki k. 50-51, 142, zeznania świadka K. J. (2) k. 48-49.

Powódka w piśmie z 27.01.2016 r. zgłosiła szkodę u pozwanego towarzystwa ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 16.09.2015 r. i w toku wdrożonego postępowania likwidacyjnego wypłacił świadczenie pieniężne w kwocie ogółem 1.090 zł. z czego tytułem odszkodowania w zw. z wizytami lekarskimi kwotę 90 zł. oraz pozostałą sumę 1.000 zł. tytułem zadośćuczynienia.

Bezsporne oraz pisma powoda i pozwanego k. 20-21, decyzja o wypłacie
świadczenia k. 42-45.

W niniejszej sprawie bezsporny był fakt samej kolizji komunikacyjnej z udziałem powódki oraz sprawcy zdarzenia Ł. C. (2), przebieg tego wypadku oraz dalsze czynności z udziałem powódki, w tym przebieg hospitalizacji. Niekwestionowana była także przez pozwanego jego odpowiedzialność za zdarzenie a to w związku z faktem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy zdarzenia w związku z ruchem kierowanego przez niego pojazdu. Zasadniczy spór dotyczył wpływu wypadku na zdrowie powódki. W tym zakresie kluczowe znaczenie miały opinie powołanych biegłych lekarzy: ortopedy R. M. oraz neurolog E. W.. Opiniujący jednoznacznie ocenili brak długotrwałych skutków zdarzenia na zdrowie powódki. Według zgodnej oceny biegłych, stwierdzone u powódki stłuczenie grzbietu skutkujące leczeniem zachowawczym przeciwbólowym przez okres kilu tygodni (zwolnienie lekarskie do 8.01.2016 r.), nie kwalifikuje do orzeczenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Powódka nie zdołała skutecznie podważyć powyższych ustaleń biegłych. W szczególności biegła neurolog odnosząc się do zarzutów powódki co do pominięcia sygnalizowanego zespołu bólowego szyjnego (zgłoszonego neurologowi w trakcie leczenia ambulatoryjnego) wyjaśniła, że zespół bólowy szyjny nie stanowi urazu ale jest objawem. Biegła szczegółowo określiła z jakich przyczyn nie stwierdziła długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powódki wskazując, że stłuczenie grzbietu wpływało na odczuwane przez powódkę bóle, które jednak ustąpiły. Stanowisko biegłych ocenić należało jako spójne i należycie umotywowane. Przy ich ocenie sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek nieścisłości, które skutkować mogłyby wątpliwościami co do postawionych konkluzji.

Sąd uznał złożone w niniejszej sprawie dokumenty za wiarygodne. Nie były one kwestionowane przez strony postępowania, a również Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu z zastrzeżeniem jednak, że w przypadku dokumentów prywatnych (w tym również zaświadczenia z leczenia ostaeopatycznego) zawarte w nich oświadczenia mogły być oceniane jedynie poprzez pryzmat normy z art. 245 kpc. Jedynie uzupełniające znaczenie dla ustaleń stanu faktycznego przyniosło przesłuchanie samej powódki i zeznania świadka K. J. (2). Zeznania te bowiem co do zakresu obrażeń z oczywistych względów miały charakter subiektywny i konieczne było ich zobiektywizowanie w oparciu o dokumentację lekarska i opinię biegłych.

Sąd zważył, co następuje.

Powódka K. J. (1) domagała się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) SA zapłaty kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, której doznała na skutek wypadku z dnia 16.09.2015 r. Szkoda powódki miała powstać w związku z ruchem pojazdu, którego posiadacz zawarł z pozwanym umowę odpowiedzialności cywilnej.

Przepisy art. 9 ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392) dają poszkodowanemu podstawę do domagania się odszkodowania bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Nie było sporu co do istnienia przesłanek odpowiedzialności ubezpieczonego u pozwanego samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego. (art. 415 kc w zw. z art. 436§ 2 kc)

Roszczenie dochodzone przez powódkę wynikało z treści art. 445 §1 kc. W myśl tego przepisu, w razie uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „odpowiedniej sumy” występujące w art. 445 §1 kc jest ustawowym zwrotem niedookreślonym. Samo zadośćuczynienie powinno natomiast mieć charakter kompensacyjny i zmierzać do naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1968 r., I PR 175/68, OSNC 1969/2, poz. 37). Charakter tej szkody decyduje o jej niewymierności. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego podstawowe znaczenie ma przede wszystkim zakres doznanej krzywdy, tj. stopień i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa oraz nieodwracalność następstw wypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975 roku, I CR 862/75, LEX nr 7781). Wpływ na wysokość zadośćuczynienia pieniężnego mają również konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNP 2000/16, poz. 626).

W ocenie Sądu, nie było podstaw do uwzględnienia żądania powódki. Przesłanką przyznania zadośćuczynienia jest wystąpienie u pokrzywdzonego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, a zasadnicze znaczenie dla wysokości zadośćuczynienia ma rozmiar doznanych urazów czy rozstroju zdrowia i związanych z tym cierpień psychicznych i fizycznych. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane, aby powódka doznała trwałego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek wypadku z dnia 16.09.2015 r. Bezpośrednio po wypadku powódka została przetransportowana do szpitala, w którym była hospitalizowana do dnia 18.09.2015 r. W badaniu obrazowym u powódki zdiagnozowano stłuczenie grzbietu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Na podstawie przesłuchania powódki oraz posiłkowo opinii biegłej neurolog stwierdzić można, że powyższe schorzenie wpłynęło na stan zdrowia powódki w kontekście odczuwanego bólu, który leczony był doraźnie przez środki przeciwbólowe. Ból ten ustał ostatecznie a sam proces leczenia (poprzez konsultacje) powódka zakończyła w styczniu 2016 r. Uznać trzeba, że z uwagi na stłuczenie grzbietu spełniona została przesłanka uszkodzenia ciała. Powódka niewątpliwie też w związku z wypadkiem doznała krzywdy –odczuwała ból, dyskomfort w związku z przebiegiem zdarzenie, procesem diagnostyki szpitalnej, ograniczeń przynajmniej w okresie zwolnienia lekarskiego. W ocenie Sądu jednak przyznana na etapie postępowania przedsądowego kwota zadośćuczynienia w wysokości 1.000 zł. rekompensuje w całości doznaną przez powódkę krzywdę. Niewątpliwie w związku ze stłuczeniem grzbietu mogły stronie towarzyszyć ujemne następstwa bólowe. Opierając się w zasadniczej części na opinii biegłych, brak było przesłanek aby uznać w sprawie szerszą odpowiedzialność pozwanego za przedmiotowe zdarzenie. Istotne dla oceny zakresie zadośćuczynienia jest to, że uszczerbek na zdrowiu w żadnym zakresie nie miał charakteru trwałego. Wysokość więc rekompensaty z tytułu krzywdy oceniać trzeba w kontekście innych spraw, w których skutki uszkodzenia ciała są na tyle istotne, że kwalifikować je trzeba jako trwały uszczerbek na zdrowiu,. W niniejszej sprawie tak nie było. Sam fakt, że subiektywne odczucia powódki wskazywały na większy rozmiar krzywdy nie uzasadnia wyższego zadośćuczynienia z tego tytułu. Reasumując, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie wystąpiły podstawy uzasadniające przyznanie powódce zadośćuczynienia za skutki wypadku z 15.09.2015 r. w rozmiarze większym od już przyznanego świadczenia. W związku z tym powództwo podlegało oddaleniu.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stanowiły przepisy art. 98 § 1 i §3 kpc w związku z art. 99 kpc Kierując się wynikiem postępowania, kosztami procesu obciążona została w całości powódka. Mając na uwadze treść art. 108 §1 zdanie drugie kpc, Sąd pozostawił natomiast szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

SSR Piotr Brodniewicz