Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2020 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa H. P.

przeciwko M. K. (1)

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

1.  oddala powództwo;

2.  przyznaje i wypłaca adwokatowi A. K. (1) z środków budżetowych Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 8 856,00 zł (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć złotych) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu;

3.  ustala wynagrodzenie kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej M. K. (1), tj. adwokata K. Ś.
na kwotę 4 320,00 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia złotych)
i wypłaca ją tymczasowo z środków budżetowych Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu;

4.  nie obciąża powódki H. P. brakującymi kosztami procesu.

Sygn. akt I C 255/19

UZASADNIENIE

H. P. wniosła o zobowiązanie M. K. (1) do złożenia oświadczenia woli następującej treści: M. K. (1) oświadcza, że przenosi nieodpłatnie na rzecz H. P.:

1)  prawo własność nieruchomości składającej się z działek (...), stanowiących rolę, las, łąki, pastwisko i teren zabudowany, położonych we wsi M., gminy K. o powierzchni 1,59 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

2)  udział w wysokości 1/2 w prawie własności nieruchomości składającej
się z działek nr (...) stanowiący las, położonych we wsi M., gminy K. o obszarze 21 arów, dla której niema urządzonej księgi wieczystej, ani zbioru dokumentów,

3)  udział w wysokości 111/300 w prawie własności nieruchomości składających się z działek nr (...) stanowiący las, położonych we wsi M., gminy K. o obszarze 2,09 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

4)  prawo własność nieruchomości składającej się z działek (...) stanowiących rolę, łąki, pastwiska, sad, nieużytki, las, teren zabudowany, położonych we wsi M., gminy K.
o obszarze 3,64 ha, dla której Sąd Rejonowym w Wieluniu, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

5)  prawo własność nieruchomości składającej się z działek o nr (...) stanowiących rolę, las i rów położonych we wsi M., gminy K. o obszarze 2,06 ha dla której Sąd Rejonowym w Wieluniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę
o nr (...).

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu
i zasądzenie na rzecz adwokata A. K. (1) kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej jej z urzędu.

Kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej nie uznał powództwa
i wniósł o jego oddalenie, a także o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu i przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków kuratora.

W piśmie procesowym, które zostało złożone na ostatniej rozprawie, pełnomocnik powódki wniósł o zobowiązanie M. K. (1) do złożenia oświadczenia woli następującej treści: „M. K. (1) oświadcza,
że przenosi nieodpłatnie na rzecz H. P.:

1)  prawo własność nieruchomości składającej się z działek (...) stanowiących rolę, las, rowy, pastwisko i łąki położonych we wsi M., gminy K. o powierzchni 2,9700 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

2)  udział w wysokości 1/2 w prawie własności nieruchomości składającej
się z działek nr (...) stanowiący las, położonych we wsi M., gminy K. o obszarze 21 arów, dla której Sąd Rejonowy
w W., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

3)  udział w wysokości 111/300 w prawie własności nieruchomości składających się z działek nr (...) stanowiący las, położonych we wsi M., gminy K. o obszarze 2,09 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...),

4)  prawo własność nieruchomości składającej się z działek (...) stanowiących rolę, łąki, pastwiska, sad, nieużytki, las, teren zabudowany, położonych we wsi M., gminy K.
o obszarze 3,64 ha, dla której Sąd Rejonowym w Wieluniu, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o nr (...).

Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2020 r. kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej wnosił i wywodził jak w odpowiedzi na pozew.

Pełnomocnik powódki cofnął pozew w części dotyczącej odwołania darowizny działki o nr (...) i w tym zakresie zrzekł się roszczenia.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Aktem notarialnym z dnia 17 listopada 1993 roku, sporządzonym przed notariuszem D. K. w Kancelarii Notarialnej w W.,
za numerem Rep. (...), powodowie S. P. i H. P. darowali M. P.:

- nieruchomość położoną w M., gmina K., o powierzchni 1,59 ha, składającą się z działek o numerach: (...), dla której nie była wówczas założona księga wieczysta ani zbiór dokumentów;

- udział wynoszący 1/2 we współwłasności nieruchomość położonej w M., gmina K., o powierzchni 0,2100 ha, składającej się z działek
o numerach (...), dla której nie była wówczas założona księga wieczysta ani zbiór dokumentów;

- udział wynoszący 111 / 300 części we współwłasności nieruchomości położonej w M., gmina K., o powierzchni 2,09000 ha, składającej
się z działek o numerach (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzona była księga wieczysta o nr (...);

- nieruchomość położoną w M., gmina K., o powierzchni 3,6400 ha, składającą się z działek o numerach: (...) dla której w Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzona była księga wieczysta o nr (...);

- nieruchomość położoną w M., gmina K., o powierzchni 2,0600 ha, składająca się z działek o numerach: (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzona była księga wieczysta
o nr (...), (dowód: akt notarialny - k. 8 - 9 verte) .

W powyższe umowie notariusz wskazał, że H. P. powołała
się na akt własności ziemi, z którego wynikało, że jest właścicielką nieruchomość położonej w M., gmina K., o powierzchni 1,59 ha, składającej się z działek o numerach: (...), a także udziału wynoszącego 1/2 we współwłasności nieruchomość położonej w M., gmina K., o powierzchni 0,2100 ha, składającej się z działek
o numerach 514 i 519, (dowód: akt notarialny - k. 8 - 9 verte) .

W chwili obecnej dla nieruchomości należącej do M. K. (1), która położona jest w M., gmina K., o powierzchni 2,9700 ha, składającej się z działek o numerach: (...), prowadzona jest księga wieczysta (...), (dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 58 - 63) .

W chwili obecnej dla udziału należącego do M. K. (1) wynoszącego 1/2 we współwłasności nieruchomości położonej w M., gmina K., o powierzchni 0,2100 ha, składającej się z działek
o numerach (...), prowadzona jest księga wieczysta (...), (dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 64 - 69) .

W chwili obecnej dla udziału należącego do M. K. (1) wynoszącego 222/600 we współwłasności nieruchomości położonej w M., gmina K., o powierzchni 2,0900 ha, składającej się z działek
o numerach (...), prowadzona jest księga wieczysta (...), (dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 11 - 16) .

W chwili obecnej dla nieruchomości należącej do M. K. (1), która położona jest w M., gmina K., o powierzchni 3,6400 ha, składającej się z działek o numerach: (...), prowadzona jest księga wieczysta (...), (dowód: odpis z księgi wieczystej - k. 17 - 21) .

S. P. i H. P. pobrali się w 1964 r. Z małżeństwa posiadali troje dzieci. Jedno dziecko zmarło przed S. P., który zmarł w 1994 r., (dowód: zeznania powódki - k. 83 verte - 84
i nagranie rozprawy z 27 stycznia 2020 r. - płyta - koperta - k. 89, minuta
od 00:10:12 do 00:25:30 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 70 verte - 71) .

Sytuacja finansowa stron nie była dobra i dlatego pozwana zdecydowała się wyjechać do Holandii. Początkowo pozwana przyjeżdżała do Polski, odwiedzała dzieci, przysyłała pieniądze na ich utrzymanie. Jednakże z biegiem lat sytuacja się zmieniła. Pozwana rzadko przyjeżdżała do kraju, nieregularnie przesyłała pieniądze na utrzymanie dzieci. W 2011 r. pozwana zabrała dzieci
na wakacje do Holandii. Od powrotu dzieci z wakacji do Polski pozwana przestała kontaktować się z dziećmi i powódką, przestała przesyłać pieniądze
na ich utrzymanie, (dowód: zeznania powódki - k. 83 verte - 84 i nagranie rozprawy z 27 stycznia 2020 r. - płyta - koperta - k. 89, minuta od 00:10:12
do 00:25:30 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 70 verte - 71; zeznania świadków: J. W. - k. 71, E. G. - k. 71 verte, K. K. (1) - k. 71 verte - 72 i M. K. (2) - k. 72) .

Sytuacja rodzinna i finansowa powódki w tym czasie była bardzo trudna. Została ona sama z dziećmi pozwanej. Utrzymywała się wraz z nimi ze swojej niewielkiej emerytury rolniczej. Czasami brakowało jej na chleb. Ponadto musiała zająć się wychowaniem dzieci pozwanej. W 2012 r. wystąpiła
o ograniczenie pozwanej i A. K. (2) władzy rodzicielskiej nad M. i K. rodzeństwem K.. Postanowieniem z 15 marca 2013 r. Sąd Rejonowy w Wieluniu zawiesił władze rodzicielską M. K. (1) i A. K. (2) i umieścił ich dzieci w rodzinie zastępczej u powódki. W tym samym roku Sąd Rejonowy w Wieluniu ustanowił opiekę prawną nad K. i M. rodzeństwem K. i obowiązki opiekuna prawnego powierzył powódce. W późniejszym czasie powódka wystąpiła
o zasądzenie na rzecz K. K. (1) i M. K. (2) alimentów
od M. K. (1) i o podwyższenie alimentów zasądzonych wcześniej
od A. K. (2), który opuścił rodzinę. Sąd Rejonowy w Wieluniu podwyższył alimenty należne od A. K. (2) i zasądził alimenty od M. K. (1), które ostatecznie zostały ustalone po rozpoznaniu apelacji w wysokości
po 500,00 zł miesięcznie od każdego rodzica na rzecz każdego dziecka, (dowód: zeznania powódki - k. 83 verte - 84 i nagranie rozprawy z 27 stycznia 2020 r. - płyta - koperta - k. 89, minuta od 00:10:12 do 00:25:30 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 70 verte - 71; zeznania świadków: J. W. - k. 71, E. G. - k. 71 verte, K. K. (1) - k. 71 verte - 72 i M. K. (2) - k. 72; postanowienie - k. 2 akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Nsm 110/13; postanowienie - k. 6 akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Nsm 110/13; pozew - k. 2 akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Rc 291/13; wyrok - k. 16 - 16 verte akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Rc 291/13; wyrok - k. 40 - 40 verte akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Rc 291/13; wniosek - k. 2 akt Sądu Rejonowego w Wieluniu o sygn. III Nsm 269/12) .

Obecnie synowie pozwanej są osobami pełnoletnimi. K. K. (1) skończył 23 lata, a M. K. (2) 22 lata, (bezsporne) .

Powódka odwołała darowiznę uczynioną na rzecz pozwanej pismem
z 10 czerwca 2019 r., w którym wskazała, że pozwana dopuściła się rażącej niewdzięczności, gdyż pozostawiła powódce bez jej zgody i wiedzy swoje dzieci, nie zabezpieczając ich sytuacji prawnej oraz finansowej. Pismo to nigdy
nie dotarło do pozwanej, (dowód: zeznania powódki - k. 83 verte - 84
i nagranie rozprawy z 27 stycznia 2020 r. - płyta - koperta - k. 89, minuta
od 00:10:12 do 00:25:30 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 70 verte - 71; pismo z dowodem nadania - k. 10) .

Powyższy stan faktyczny częściowo jest bezsporny, gdyż został oparty
o dowody w postaci dokumentów, które nie były negowane przez strony.

Sąd w pozostałej części oparł stan faktyczny na zeznaniach powódki oraz przesłuchiwanych w sprawie świadków, bowiem uznał te zeznania
za wiarygodne, gdyż są zgodne, logiczne i znajdują odzwierciedlenie
w dokumentach znajdujących się w aktach niniejszej sprawy i spraw toczących się przed sądem rodzinnym i opiekuńczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Darowizna wytwarza stosunek etyczny między darczyńcą
a obdarowanym, wyróżniający się obowiązkiem wdzięczności. Pogwałcenie tego obowiązku przez dopuszczenie się ciężkich uchybień opatrzone jest sankcją prawną, przewidzianą w art. 898 § 1 k.c., w postaci prawa odwołania darowizny. Warunkiem tego prawa jest, aby obdarowany dopuścił się względem darczyńcy rażącej niewdzięczności. Przepis art. 898 § 1 k.c. nie precyzuje pojęcia niewdzięczności i nie zawiera wskazówek, za pomocą których można byłoby sformułować jakieś generalne elementy tej niewdzięczności.

W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że pod pojęcie rażącej niewdzięczności podpada tylko takie zachowanie się obdarowanego, polegające na działaniu lub zaniechaniu skierowanym bezpośrednio lub nawet pośrednio przeciwko darczyńcy, które oceniając rzecz rozsądnie, musi być uznane
za wysoce niewłaściwe i krzywdzące darczyńcę. Chodzi tu przede wszystkim
o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub czci albo mieniu darczyńcy oraz o naruszenie przez obdarowanego spoczywających na nim obowiązków wynikających ze stosunków rodzinnych łączących go z darczyńcą oraz obowiązku wdzięczności (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., IV CSK 113/11, LEX nr 1111009; wyrok Sądu Najwyższego
z 26 września 2000 r., III CKN 810/00, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z 5 października 2000 r., II CKN 280/00, niepublikowany).

W wyroku z 15 czerwca 2010 r. (II CSK 68/10, LEX nr 852539) Sąd Najwyższy podkreślił, iż o istnieniu lub nieistnieniu podstaw do odwołania darowizny z powodu rażącej niewdzięczności decydują w każdym przypadku konkretne okoliczności, rozważane na tle zwyczajów panujących w określonych środowiskach społecznych, które nie wykraczają poza wypadki życiowych konfliktów. Znalazło to również potwierdzenie w orzecznictwie sądów powszechnych, z którego wynika, że znamion rażącej niewdzięczności
nie wyczerpują czyny nieumyślne obdarowanego, drobne czyny nawet umyślne, ale niewykraczające, w określonych środowiskach poza zwykłe konflikty życiowe, rodzinne, (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 14 kwietnia 2005 r., I ACa 60/05, OSA 2006, z. 10, poz. 35). Dla Sądu nie jest obojętna przyczyna niewdzięczności, bo umożliwia dokonanie osądu, czy i na ile zachowanie obdarowanego może być uznane za nieusprawiedliwione.

Trzeba też dodać, że pod pojęcie rażącej niewdzięczności podpadają tylko takie czynności obdarowanego, które są skierowane przeciwko darczyńcy
ze świadomością i w nieprzyjaznym zamiarze, wyłączone są natomiast krzywdy czy przykrości popełnione w uniesieniu czy rozdrażnieniu, zwłaszcza wywołane zachowaniem się darczyńcy (patrz: np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z 17 kwietnia 2013 r., I ACa 236/13, LEX nr 1313336, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Łodzi z 27 marca 2013 r., I ACa 1321/12, LEX nr 1314769). Czyny dowodzące niewdzięczności muszą świadczyć o znacznym nasileniu złej woli obdarowanego, na co wskazuje użycie przez ustawodawcę słów „rażąca niewdzięczność” (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 7 maja 1997 r., I CKN 117/97, LEX nr 137781).

Mając powyższe na uwadze oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy, należy stwierdzić, że zachowanie pozwanej względem powódki po wyjeździe
za granicę nosi cechy rażącej niewdzięczności, bowiem pozwana bez uzgodnienia z powódką opuściła swoje dzieci i pozostawiła je pod opieką powódki, która przez wiele lat, będąc w bardzo trudnej sytuacji życiowej (wdowa) i finansowej (niewielka emerytura), musiała zajmować się małoletnimi dziećmi pozwanej i je utrzymywać. Zmuszona była wystąpić do sądu, by stać
się ich opiekunem prawnym, oraz by uzyskać niezbędne środki na zaspokojenie
ich potrzeb.

Jednakże powództwo pomimo wystąpienia cech rażącej niewdzięczności musiało zostać oddalone z innych względów.

Należy w pierwszej kolejności zauważyć, że odwołanie darowizny stanowi czynność materialnoprawną - wywołującą skutki materialnoprawne,
tj. niweczącą causae donandi i skutkującą powstaniem po stronie obdarowanego obowiązku zwrotnego przeniesienia własności przedmiotu darowizny. Zatem należy ocenić, czy w niniejszej sprawie doszło do skutecznego złożenia oświadczenie o odwołaniu darowizny.

Skuteczność złożenia oświadczenia co do zasady reguluje art. 61 § 1 k.c., z którego wynika, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że pozwana nie zapoznała się z treścią oświadczenia o odwołaniu darowizny, ponieważ oświadczenie to nigdy do niej nie dotarło (zostało wysłane na nieaktualny adres pozwanej). Zatem oświadczenie powódki o odwołaniu darowizny nie było skuteczne i nie otwarło drogi do skutecznego wniesienia powództwa o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli.

W tym miejscu należy zastanowić się nad tym, czy pozew zastępuje
takie oświadczenie. Z orzecznictwa sądów powszechnych wynika, że darczyńca może dokonać skutecznego odwołania darowizny w pozwie skierowanym przeciwko obdarowanemu (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach
z 22 stycznia 2013 r., I ACa 863/12, LEX nr 1271836). Skoro powódka złożyła pozew domagając się zwrotu przedmiotu darowizny i w pozwie wskazała
na złożenie oświadczenia o odwołaniu darowizny, to należy uznać, że przesłanka odwołania darowizny - oświadczenia w formie pisemnej - została wypełniona. Jednakże pozew ten został doręczony adwokatowi K. Ś., która została ustanowiona kuratorem dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej na podstawie art. 144 k.p.c. Kurator taki należy do tzw. kuratorów procesowych, tj. takich których uprawnienia ograniczają
się wyłącznie do podejmowania czynności procesowych lub innych działań
w postępowaniu cywilnym. Nie może on jednak dokonywać lub przyjmować
w imieniu osoby, dla której został ustanowiony, oświadczeń o charakterze materialnoprawnym, a takim jest oświadczenie o odwołaniu darowizny. Odróżnić należy tę kategorię kuratorów od kuratorów dla osoby nieobecnej, która to instytucja została uregulowana w art. 184 k.r.io. Zakres działania ustanowionego przez sąd opiekuńczy kuratora, jest szerszy i nie ogranicza
się do zastępstwa procesowego. Zatem należy stwierdzić, że oświadczenie
o odwołaniu darowizny (pozew) doręczony kuratorowi nie dotarło
do obdarowanego w sposób taki, by mógł zapoznać się z jego treścią, czyli oświadczenie powódki o odwołaniu darowizny nie było skuteczne i nie otwarło drogi do powództwa o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli.

Już z tych powyższych przyczyn powództwo podlegało oddaleniu.

Jednak jest jeszcze jedna przyczyna oddalenia powództwa
- niezachowanie przez powódkę rocznego terminu do złożenia oświadczenia
o odwołaniu darowizny.

Zgodnie z treścią art. 899 § 1 i 3 k.c. darowizna nie może być odwołana po upływie roku od dnia, w którym uprawniony do odwołania dowiedział
się o niewdzięczności obdarowanego Tak krótki termin na realizację prawa przez darczyńcę jest uzasadniany potrzebą eliminowania niepewności prawnej po stronie obdarowanego. Taka niepewność jest pod względem gospodarczym niepożądana, zwłaszcza gdyby obdarowany podejmował działania
dla naprawienia skutków swojego niewdzięcznego zachowania, a brak reakcji darczyńcy nie pozwala mu na pewność co do oceny tego zachowania. Bieg terminu rozpoczyna się od momentu dowiedzenia się o przyczynie odwołania darowizny, a więc powzięcia wiedzy o niewdzięcznym zachowaniu obdarowanego. Przyjąć należy, że skoro uprawniony przez jeden rok darowizny nie odwołuje, to albo obdarowanemu przebaczył, albo nie odczuł, że zachowanie obdarowanego nosi znamiona zachowania niewdzięcznego

Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że nie ma racji powódka twierdząc, że termin
do złożenia powództwa został zachowany, gdyż do chwili obecnej występuje rażąca niewdzięczność po stronie pozwanej, która dalej przebywa poza granicami kraju. Taka wykładnia niweczyłaby możliwość stosowania art. 899
§ 3 k.c., co byłoby sprzeczne z wolą ustawodawcy. Opuszczenie dzieci
i niekontaktowanie się z powódką, która musiała się nimi zająć i je wychować, nastąpiło już w sierpniu 2011 r., zatem od września 2011 r. biegł powódce termin do złożenia takiego oświadczenia i upłynął we wrześniu 2012 r, tym bardziej, że nie pojawiły się w międzyczasie jakiekolwiek inne zachowania pozwanej noszące cechy rażącej niewdzięczności.

Roszczenie powódki nie może również zostać oparte na treści art. 5 k.c. Powołany przepis stanowi, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który
by był sprzeczny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa
lub z zasadami współżycia społecznego, gdyż takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W judykaturze wyjaśniono, że art. 5 k.c. może stanowić jedynie środek obrony,
a nie podstawę powództwa. Nie może wobec tego być samodzielną podstawą powstania i nabycia prawa podmiotowych (patrz wyrok Sądu Najwyższego
z 11 lipca 2012 r., sygn. akt II CSK 677/11, Lex nr 1228438).

Z tych wszystkich względów Sąd powództwo oddalił, o czym orzekł,
jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa prawnego należnych pełnomocnikowi powódki Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, na podstawie § 1 - 4 i § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn., Dz. U. z 2019 r., poz. 18).

O wynagrodzeniu kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku, na podstawie § 1 i nast. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r, poz. 536)
w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800
ze zm.).

Z uwagi na trudną sytuację rodzinna i majątkową Sąd nie obciążył powódki brakującymi kosztami procesu, o czym orzekł, jak w pkt 4 wyroku,
na podstawie art. 102 k.p.c.