Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Witold Zawisza

Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w B.

przeciwko T. P. (P.)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego T. P. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. w B. kwotę 3.368,42 zł (trzy tysiące trzysta sześćdziesiąt osiem złotych 42/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.086,00 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt sześć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 318/18

UZASADNIENIE

W dniu 21.11.2017 r. powódka (...) sp. z o.o. w B. wniosła przeciwko pozwanemu T. P. pozew o zapłatę kwoty 3.368,42 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu. W uzasadnieniu podała, że nakazem zapłaty z dnia 06.06.2014 r. zasądzono na jej rzecz od spółki (...) (...) sp. z o.o. w W. (...) kwotę 1.537,50 zł z odsetkami i kosztami procesu. Egzekucja należności okazała się bezskuteczna. Postępowanie w przedmiocie wyjawienia majątku spółki nie doprowadziło do wyjawienia wartościowych składników majątku. Pozwany odpowiadał za dług jako członek zarządu spółki. Na dochodzoną kwotę składały się: 1.537,50 zł należności głównej z odsetkami ustawowymi w kwocie 455,27 zł, 625,00 zł kosztów procesu, 66,00 zł kosztów postępowania klauzulowego, 381,65 zł kosztów postępowania egzekucyjnego, 177,00 zł kosztów wyjawienia majątku, 126,00 zł kosztów postępowania klauzulowego w sprawie o wyjawienie majątku. /k. 2-5/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29.12.2017 r., sygn. akt VI GNc 2792/17 tut. Sąd uwzględnił powództwo. /k. 32/

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, że nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania spółki (...). Nawet gdyby ta spółka złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości albo wszczęła postępowanie układowe we właściwym czasie zaspokojenie wierzyciela byłoby takie samo, bowiem szkodę należy rozumieć jako różnicę pomiędzy tym co wierzyciel mógł uzyskać w wyniku wszczęcia postępowania upadłościowego, a rzeczywistym stanem zaspokojenia jego roszczeń. Zarzucił, że nawet w przypadku niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel i tak nie poniósł szkody. Wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zostać złożony już w I połowie 2013 r. Niezgłoszenie wniosku o upadłości nie wyrządziło szkody powódce, ponieważ i tak nie uzyskałaby zaspokojenia. Ponadto podniósł, że spółka aktualnie posiada majątek, gdyż w dniu 29.12.2017 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty przeciwko jej dłużnikowi na kwotę 41.973,75 zł wraz z odsetkami. Nadto, zanegował skuteczność egzekucji, ponieważ pomimo wskazania w wykazie majątku wierzytelności spółki egzekucja z wyjawionych składników majątku nie została przeprowadzona. /k. 38-41/

Sąd ustalił, co następuje:

Prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 06.06.2014 r., sygn. akt VI GNc 2348/14 Sąd Rejonowy w Bielsku - Białej zasądził od (...) (...) sp. z o.o. w W. na rzecz powódki kwotę 1.537,50 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 768,75 zł od dnia 11.04.2014 r. i od kwoty 768,75 zł od dnia 11.05.2014 r. oraz kosztami procesu w kwocie 625,00 zł. Dnia 21.07.2014 r. nakazowi zapłaty nadano klauzulę wykonalności i przyznano 66,00 zł kosztów postępowania klauzulowego.

Dowód: nakaz zapłaty /k. 13 – 13 verte/

Wierzytelność zasądzona nakazem dotyczyła faktury VAT nr (...) z dnia 28.10.2013 r. i wynikała z umowy z dnia 20.09.2013 r.

Okoliczności bezsporne

W oparciu o ww. nakaz zapłaty powódka wszczęła egzekucję przeciwko spółce (...). Postępowanie egzekucyjne prowadzone było przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) Ł. T. pod sygn. akt Km 2176/14. Postanowieniem z dnia 22.09.2016 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne z powodu jego bezskuteczności. Powódka poniosła koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 381,65 zł. W toku postępowania organ egzekucyjny dokonał wielu zajęć wierzytelności u kontrahentów spółki. (...) S. A. spółka (...) posiadała niewymagalne wierzytelności, jednak dłużna spółka posiadała także liczne zobowiązania względem (...) S. A., które przekraczały wysokość jej wierzytelności. Przeciwko dłużnej spółce od 2014 roku prowadzone były liczne egzekucje, które zostały zakończone z uwagi na ich bezskuteczność.

Dowód: postanowienie komornika /k. 22-23/, postanowienia komorników o umorzeniu egzekucji /k. 44-59/

Postanowieniem z dnia 12.01.2017 r., sygn. akt I Co 2079/16 Sąd Rejonowy w (...) nakazał spółce (...) wyjawienie majątku i zasądził od spółki na rzecz powódki kwotę 177,00 zł tytułem kosztów postępowania. Dnia 12.09.2017 r. co do kosztów postępowania nadano klauzulę wykonalności i przyznano koszty za postępowanie klauzulowe w kwocie 126,00 zł. W wykazie majątku spółka oświadczyła, że nie posiada majątku z którego mogłaby zaspokoić wierzyciela. Rachunek bankowy spółki na dzień 15.02.2017 r. nie posiadał aktywów.

Dowód: postanowienie o wyjawieniu majątku /k. 14/, wykaz majątku /k. 18-20/

W dniu 29.12.2017 r. tut. Sąd Rejonowy w sprawie o sygn. akt VI GNc 400/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z powództwa spółki przeciwko pozwanej Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w G. na kwotę 41.973,75 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Dowód: nakaz zapłaty /k. 43/

Pozwany był ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym jako jedyny członek zarządu spółki (prezes) od chwili wpisania spółki do KRS w dniu 02.10.2012 r.

Dowód: KRS spółki /k. 24-28/

Pismem z dnia 27.09.2017 r. powódka wezwała bezskutecznie pozwanego do zapłaty dochodzonych pozwem należności.

Dowód: wezwanie do zapłaty /k. 15-16/ wraz z dowodem nadania /k. 17/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy. Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe, w tym wniosek o przeprowadzenie dowodu z zakresu księgowości i finansów / wniosek k. 39 v./ złożony przez pełnomocnika pozwanego na okoliczność prawidłowego momentu na zgłoszenie upadłości i czy majątek spółki pozwalał na zaspokojenie wierzytelności powódki w dniu wymagalności roszczenia, na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. jako zbędny, ponieważ okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione. W tym miejscu należy wskazać, że w ocenie Sądu pozwany reprezentowany przez fachowego pełnomocnika nie złożył wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Z drugiejj strony nawet gdyby pozwany złożył taki wniosek zostałby on oddalony, ponieważ pozwany nie przedłożył szczegółowej dokumentacji dłużnej spółki obejmującej jej stan majątkowy, więc biegły sądowy nie dysponowałby żadnym materiałem, na podstawie którego mógłby wydać opinię w sprawie. Oddalono także wniosek pozwanego o jego przesłuchanie i o przeprowadzenie dowodu z zestawienia kontrahentów dłużnej spółki zgłoszony w wiadomości mailowej w dniu 23.01.2019 r. tj., w dniu rozprawy. Dowód z przesłuchania strony ma charakter jedynie subsydiarny, a istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione (art. 299 k.p.c. a contrario). Z kolei przeprowadzenie dowodu z ogólnikowego i pobieżnego zastawienia kontrahentów dłużnej spółki nie miało istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie (art. 227 k.p.c.), co wyjaśniono poniżej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym konieczne jest by powód wykazał:



szkodę (w tym jej wysokość),



winę pozwanego za zaistniałe zdarzenia (umyślność albo rażące niedbalstwo),



związek przyczynowy pomiędzy bezprawnym zachowaniem pozwanego, a zaistniałą szkodą,



bezprawność, czyli naruszenie zachowaniem pozwanego norm nakazujących obowiązek określonego zachowania się.

Art. 299 k.s.h. wprowadza jednak szczególny przypadek odpowiedzialności odszkodowawczej za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Stwierdza bowiem co następuje (stan prawny na dzień prawomocności nakazu zapłaty wobec spółki (...)):

§ 1. Jeżeli egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania.

§ 2. Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

§ 3. Przepisy § 1 i § 2 nie naruszają przepisów ustanawiających dalej idącą odpowiedzialność członków zarządu.

Z treści ww. przepisu wynika, iż na powodzie spoczywa jedynie ciężar wykazania bezskuteczności egzekucji przeprowadzonej przeciwko spółce, a wówczas:



zachowanie, a właściwie jego brak rozumiany jako zaniechanie zgłoszenia upadłości lub postępowania układowego przez członka zarządu jest domniemane,



szkoda rozumiana jako należność odpowiadająca wysokości niezaspokojonego przez spółkę roszczenia wierzyciela (tak m.in. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 21.09.2005 r. V CK 129/05 oraz SA w K. w wyroku z dnia 31.01.2013 r., sygn. akt I ACa 1367/12) jest domniemana,



wina członka zarządu rozumiana jako umyślne lub rażąco niedbałe zaniechanie zgłoszenia upadłości lub postępowania układowego we właściwym czasie przez członka zarządu jest domniemana; wina oznacza w tym przypadku wiedzę członka zarządu o stanie „utraty płynności finansowej przez spółkę i braku możliwości odzyskania tej płynności w przyszłości”,



związek przyczynowy rozumiany jako powiązanie bezskuteczności egzekucji wobec spółki z zachowaniem członka zarządu w postaci zaniechania zgłoszenia upadłości lub postępowania układowego we właściwym czasie (tak m.in. Sąd Apelacyjny (...) w uzasadnieniu do wyroku z dnia 31.01.2013 r., sygn. I ACa 1367/12) jest domniemany,



bezprawność rozumiana jako naruszenie przez członka zarządu norm nakazujących obowiązek zgłoszenia upadłości lub postępowania układowego w razie zaistnienia faktów objętych dyspozycją tych norm jest domniemana; powód nie musi więc wskazywać daty kiedy właściwy moment do zgłoszenia upadłości nastąpił.

Na pozwanym członku zarządu spoczywa natomiast ciężar obalenia ww. domniemań poprzez wykazanie jednej z okoliczności ekskulpacyjnych, tj. wykazania braku winy w zaniechaniu terminowego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego, braku bezprawności w swoim zachowaniu lub braku szkody pomimo nieterminowego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego.

Brak winy członka zarządu w nieterminowym zgłoszeniu stosownego wniosku ma miejsce np. jeżeli wykazane zostanie, że członek zarządu był obłożenie chory w okresie kiedy zaistniały podstawy do zgłoszenia wniosku albo że zaistniało inne zdarzenie losowe uniemożliwiające mu podjęcie odpowiednich działań.

Brak bezprawności w zachowaniu tj. wykazaniu, iż w czasie trwania kadencji członka zarządu nie zaistniały przesłanki do zgłoszenia upadłości w rozumieniu art. 11 Prawa upadłościowego. Może mieć miejsce zarówno jeżeli zgłoszono stosowny wniosek w trakcie kadencji członka zarządu, jak i wtedy kiedy go nie zgłoszono:

a) dla przypadku kiedy zgłoszono upadłość w czasie trwania kadencji członka zarządu,

- brak bezprawności można wykazać udowadniając, że we właściwym czasie, czyli zgodnie z terminami ustawowymi z art. 11 pr. up. członek zarządu (lub inny uprawniony) dokonał skutecznego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego sp. z o.o., więc iż nie może ponosić odpowiedzialności za to, że któryś z wierzycieli nie uzyskał zaspokojenia swoich roszczeń. Należy bowiem pamiętać, że sens art. 299 k.s.h. jest taki, że ma on dyscyplinować członków zarządu do stosowania przepisów prawa upadłościowego i naprawczego, dlatego „karani są” oni regulacją z art. 299 k.s.h. za niezłożenie stosownego wniosku zgodnie przepisami, a nie za to że wierzycielowi nie udało się zaspokoić roszczenia z majątku spółki w drodze egzekucji .

b) dla przypadku kiedy nie zgłoszono wniosku w czasie kadencji członka,

- brak bezprawności można też wykazywać wskazując, iż w czasie trwania kadencji członka spółka była jak najbardziej wypłacalna, a nie uregulowała zobowiązania z innego uzasadnionego powodu, np. z powodu spornego charakteru wierzytelności wynikającego z reklamacji sprzedanych towarów lub wykonanych usług.

Brak szkody, która polega na wykazaniu przez członka zarządu, że choć bezprawnie nie zgłosił upadłości na czas to jednak wierzyciel może aktualnie uzyskać zaspokojenie swojego roszczenia w inny sposób np.:



wskazując mu aktualnie istniejący majątek spółki, który wierzyciel w egzekucji pominął,



podnosząc aktualną możliwość zaspokojenia jego roszczenia z majątku poręczyciela spółki,



podnosząc aktualną możliwość zaspokojenia szkody wierzyciela z różnych form ubezpieczenia płatności transakcji w firmach ubezpieczeniowych (np. z ubezpieczenia oferowanego przez firmę (...) – jeżeli ten fakt był mu znany).

Brak szkody różni się od braku bezprawności tym, że chodzi o wskazanie majątku aktualnie znajdującego się w spółce. Słusznie zatem stwierdził Sąd Najwyższy, że Odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w art. 299 § 1 KSH nie ogranicza się tylko do całkowitej bezskuteczności egzekucji lecz odnosi się także do wypadków niemożności ściągnięcia części roszczenia, ponieważ jej celem jest zagwarantowanie wierzycielowi pełnego naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonywania obowiązków przez władze spółki. Dowodzenie, że spółka ma majątek wystarczający do zaspokojenia się wierzyciela jest realizacją przewidzianej z art. 299 § 2 KSH przesłanki wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody, zwalniającej członka zarządu od odpowiedzialności, wobec czego inicjatywa dowodowa w tym zakresie ciążyła na pozwanym (por. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.02.2016 r., sygn. akt III CSK 107/15).

Na powodzie spoczywa jedynie ciężar wykazania bezskuteczności egzekucji, przy czym wystarczy, aby egzekucja była przeprowadzona ze średnią starannością. Skoro to na pozwanym spoczywa ciężar wykazania braku szkody, lub przesłanki braku bezprawności. Nie można bowiem oczekiwać, aby powód dysponował pełną wiedzą o majątku dłużnej spółki i wskazał ten majątek samodzielnie organowi egzekucyjnemu. Pogląd ten jest uzasadniony dyspozycją art. 801 k.p.c., zgodnie z którym w przypadku niewskazania przez wierzyciela majątku dłużnika pozwalającego na zaspokojenie świadczenia, komornik winien wezwać dłużnika do złożenia wykazu majątku lub innych wyjaśnień niezbędnych do przeprowadzenia egzekucji.

W konsekwencji, powód ma jedynie wykazać, iż egzekucja przez niego przeprowadzona okazała się bezskuteczna i to bezskuteczna w kategoriach przeciętnej staranności jej prowadzenia. Wykazanie, iż egzekucja okazała się bezskuteczna możliwe jest nie tylko za pomocą przeprowadzenia egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego, który jest następnie podstawą do dochodzenia należności zgodnie z art. 299 k.s.h. Można to uczynić za pośrednictwem każdego dowodu zgodne z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia z dnia 26.06.2003 r. sygn. akt V CKN 416/01 „ Ustalenie przewidzianej w art. 298 § 1 k.h. (art. 299 § 1 k.s.h.) przesłanki bezskuteczności egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela pozywającego członków zarządu.” Pozwany może bronić się poprzez zarzut, iż egzekucja była prowadzona niewłaściwie, ponieważ pominięto szereg istotnych składników majątkowych tj., że nie zaistniała przesłanka okazania się bezskuteczności egzekucji, ale może to być zarzut skuteczny tylko wówczas jeżeli egzekucja była faktycznie prowadzona oczywiście niewłaściwie, tj. jeżeli bezzasadnie pominięto szereg cennych składników majątkowych dłużnika, choć były prawne i faktyczne możliwości prowadzenia z nich egzekucji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należało, że powódka sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu z art. 6 k.c. oraz obowiązkowi dowodzenia swoich twierdzeń zgodnie z art. 232 k.p.c. i wykazała przesłankę bezskuteczności egzekucji. Przedłożyła bowiem postanowienie komornika o umorzeniu egzekucji prowadzonej przeciwko spółce (...) z powodu jej bezskuteczności. Jednocześnie przedłożone zostało pismo komornika wskazujące, że pomimo posiadania przez spółkę (...) spornych wierzytelności wobec (...) S. A. nie zaspokoją one roszczenia powódki, bowiem (...) posiadała także liczne zobowiązania względem (...) S. A., które przekraczały wysokość jej wierzytelności. Powódka przedłożyła także wykaz majątku spółki (...), z którego wynikało, że ta spółka nie posiada ruchomości, nieruchomości, wartościowych przedmiotów majątkowych, ani środków na rachunku bankowym z których możliwe byłoby przeprowadzenie skutecznej egzekucji. Pozwany kwestionował skuteczność egzekucji wskazując, że w wykazie majątku zostały przywołane wierzytelności spółki z których możliwe było zaspokojenie należności powódki. Jednakże w ocenie Sądu Rejonowego brak staranności w prowadzeniu egzekucji można zarzucić wierzycielowi jedynie wtedy gdy egzekucja prowadzona przez komornika nie przynosi rezultatów, a wierzyciel nie wskazuje majątku dłużnika, z którego możliwe byłoby zaspokojenie należności, chociaż majątek ten jest mu znany lub z łatwością może się o nim dowiedzieć. Zebrany materiał dowodowy w żaden sposób nie wskazywał, że powódka miała lub mogła mieć wiedzę o majątku dłużnej spółki (...), który wykraczałaby poza wiedzę komornika prowadzącego egzekucję, a w wykazie majątku nie zostały wskazane żadne wierzytelności tej spółki. Powódka nie mogła zatem wskazać komornikom dalszego majątku spółki, a jej postępowania w toku egzekucji nie można ocenić jako niestarannego. Wobec wykazania przesłanki bezskuteczności egzekucji przez powódkę, ciężar dowodu w niniejszej sprawie został przeniesiony na pozwanego, który dla uwolnienia się od odpowiedzialności za zobowiązania spółki winien wykazać którąś z przesłanek ekskulpacyjnych.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał okoliczności, którą można zaliczyć do ekskulpacji przez brak bezprawności tj. nie wykazał, iż w czasie prowadzenia egzekucji spółka posiadała majątek na zaspokojenie roszczeń powódki, a nie płaciła z uzasadnionych powodów (np. sporu z powódką). Trudno przyjmować za prawdziwe, ogólnikowe twierdzenia pozwanego o majątku spółki. Co prawda pozwany przedłożył zestawienie roszczeń spółki względem kontrahentów, jedynak wybiórcze podanie kwot i nazw kontrahentów bez przedłożenia umów i należności stwierdzonych tytułami wykonawczymi nie miało istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. W ocenie Sądu spółka (...) nie regulowała swoich należności z powodu stanu niewypłacalności, co zostało wykazane licznymi postanowieniami komorników o bezskutecznych egzekucjach.

Pozwany podnosił także zarzut braku szkody po stronie powódki, a który jednakże okazał się bezzasadny. Pozwany mylnie utożsamiał brak szkody z przekonaniem, że szkodę należy rozumieć jako pogorszenie się perspektywy zaspokojenia wierzyciela, a w konsekwencji ze stanowiskiem, że skoro spółka posiadała znaczne zadłużenie powódka i tak nie uzyskałaby zaspokojenia swojej wierzytelności nawet gdyby wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego zostałby zgłoszony we właściwym czasie. Zgodnie z powszechnie przyjętą w Prawie Cywilnym koncepcją szkody, szkodę stanowi uszczerbek w majątku wierzyciela, a nie samo pogorszenie wypłacalności dłużnika. Brak szkody polega zatem na wykazaniu, że mimo zaniedbania w zgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości przez członka zarządu, wierzyciel może aktualnie uzyskać zaspokojenie z obecnego majątku spółki lub majątku poręczycieli, albo na podstawie innych tytułu, w tym ubezpieczenia płatności transakcji handlowych i dlatego nie musi kierować swoich roszczeń do majątku członka zarządu (co omówiono szczegółowo już wyżej). Wydaje się że w kierunku stanowiska reprezentowanego przez tut. Sąd Rejonowy zdaje się zmierzać SN w uchwale z dnia 01.12.2017 r. sygn. akt III CZP 65/17, gdzie w tezie Sąd ten stwierdził m.in., iż: Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który objął tę funkcję wtedy, gdy spółka była niewypłacalna, ponosi odpowiedzialność przewidzianą w art. 299 k.s.h. za długi spółki powstałe po objęciu przezeń funkcji, także wtedy, gdy zgłoszony przez niego wniosek o ogłoszenie upadłości spółki zostałby oddalony na tej podstawie, że majątek spółki nie wystarczyłby na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego lub wystarczyłby jedynie na zaspokojenie tych kosztów .

W tej kwestii należy wszkać, iż pozwany nie wykazał żadnej okoliczności z zakresu ekskulpacji przez brak szkody. Wskazał, co prawda, że w dniu 29.12.2017 r. (po wytoczeniu powództwa) tut. Sąd Rejonowy, sygn. akt VI GNc 400/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając od Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w G. na rzecz spółki kwotę 41.973,75 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Jednak Sąd po sprawdzeniu ww. akt sprawy zweryfikował, że nakaz zapłaty nie jest prawomocny z uwagi na złożony sprzeciw. Jest to zatem wierzytelność sporna. Nie wiadomo czy kiedykolwiek możliwe będzie zaspokojenie powódki z tego składnika majątku spółki. W ocenie Sądu pozwany nie wskazał aktualnej możliwości zaspokojenia roszczenia powódki. Nie istniały zatem podstawy do stwierdzenia, że mimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcia postępowania układowego we właściwym czasie, powódka nie poniosła szkody. Uszczerbek w majątku powódki nadal istnieje i nie było możliwości jego zaspokojenia z innych tytułów niż odpowiedzialność członka zarządu za zobowiązania spółki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.368,42 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21.11.2017 r., przy czym o odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c., a o odsetkach od skapitalizowanych odsetek także na podstawie art. 482 k.c. Pozwany nie kwestionował sumy dochodzonego roszczenia oraz terminu wymagalności świadczenia, zatem okoliczności te należało uznać między stronami za bezsporne zgodnie z art. 230 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 k.p.c. Pozwany przegrał spór i jest obowiązany do zwrotu na rzecz powódki kosztów procesu w kwocie 1.086,00 zł, na którą składały się: kwota 169,00 zł opłaty od pozwu, kwota 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

R., dnia 26.02.2019 r.