Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 15 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Lubinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Marek Tęcza

Protokolant sekr. sądowy Justyna Łazińska

po rozpoznaniu na rozprawie 15 czerwca 2016 roku w L.

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda M. P. kwotę 20.371, zł (dwadzieścia tysięcy trzysta siedemdziesiąt jeden złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a.  od kwoty 5.371, zł od 04 października 2013 roku do dnia zapłaty,

b.  od kwoty 15.000, zł od 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.161,60 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt jeden złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 1.200, zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. w S. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 607,43 zł (sześćset siedem złotych i czterdzieści trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

sygn. akt: I C 138/14

UZASADNIENIE

Powód M. P. wystąpił z powództwem przeciwko (...) S.A. w S. domagając się zapłaty kwoty 5.000, zł z ustawowymi odsetkami od 03 października 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia zgodnie z art. 445 § 1 kc i kwoty 371, zł z odsetkami od 03 października 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia zgodnie z art. 444 §1 kc w zw. z art. 361 § 1 kc, a ponadto zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania oświadczył, że 16 grudnia 2011 roku w R. kierująca pojazdem F. (...) doprowadziła do zderzenia z pojazdem B., którym kierował powód. Wskutek zdarzenia powód doznał obrażeń ciała, a sprawczyni zdarzenia posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Odpowiedzialność strony pozwanej nie była kwestionowana i w toku postępowania likwidacyjnego przyznała mu kwotę 3.000, zł tytułem zadośćuczynienia i zwrot 130, zł tytułem poniesionych kosztów leczenia. Zdaniem powoda przyznana kwota jest nieadekwatna do rozmiaru krzywdy. Powód w związku z obrażeniami doznanymi w wypadku podjął leczenie i uczęszczał na rehabilitację, odbył również konsultację neuropsychologiczną. Oświadczył ponadto, że mimo upływu czasu, leczenia i rehabilitacji nadal odczuwa skutki zdarzenia, dlatego niezbędnym stało się wystąpienie z niniejszym powództwem.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko przyznała, że ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z 16 grudnia 2011 roku, jednak wypłata 3.000, zł zadośćuczynienia i 130, zł odszkodowania w pełni wyczerpuje roszczenia powoda, bowiem przy ustalaniu ich wysokości prawidłowo zdefiniowano i uwzględniono wszystkie odniesione przez powoda obrażenia. Według strony pozwanej żądanie zapłaty dalszych kwot nie znajduje oparcia w ustalonym stanie faktycznym i prawnym, bowiem powód nie przedstawił dowodów na poparcie swoich twierdzeń, a ponadto poszkodowany powinien współpracować z ubezpieczycielem w celu minimalizowania skutków szkody.

W piśmie procesowym z 10 maja 2016 roku powód rozszerzył powództwo o kwotę 5.000, zł i oświadczył, że domaga się ostatecznie zasądzenia kwoty 20.371, zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000, zł liczonymi od 03 października 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 371, zł od 03 października 2013 roku i od kwoty 10.000, zł od dnia wniesienia rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty. Uzasadniając rozszerzenie powództwa oświadczył, że przeprowadzone w sprawie dowody z opinii biegłych z zakresu ortopedii oraz neurologii wykazały jak dużego uszczerbku na zdrowiu doznał powód, a ponadto do dnia dzisiejszego odczuwa on dolegliwości związane z wypadkiem, co powoduje ograniczenia w życiu codziennym oraz obawę o stan zdrowia w przyszłości.

Strona pozwana w piśmie z 25 maja 2016 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości, w tym także w zakresie rozszerzonego powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu oświadczyła, że dowód z opinii biegłego winien być poddany ocenie sądu jak każdy inny dowód przedłożony w sprawie i nie może stanowić samodzielnej podstawy orzekania. Podniosła ponadto, że procentowe określenie uszczerbku na zdrowiu winno pełnić jedynie rolę pomocniczą przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia, a nie stanowić podstawę takich ustaleń.

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska, w tym powód co do rozszerzonego powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. urodzony (...) roku mieszka w L.. Prowadził aktywny tryb życia i poza pracą jako lekarz (...) grał w tenisa, jeździł na rowerze, a jego hobby było granie na gitarze. Przez okres trzech lat dojeżdżał samochodem do pracy we W..

dowód: kopia dyplomu uczestnictwa w (...)k. 56v, przesłuchanie powoda e-protokół z 11 maja 2016 roku 00:04:29-00:36:12.

W dniu 16 grudnia 2011 roku M. P. jechał do pracy swoim samochodem. W miejscowości R. kierująca pojazdem F. (...) straciła panowanie nad pojazdem i doprowadziła do zderzenia z samochodem M. P., który obserwując sytuację na drodze znacznie zwolnił swoją prędkość. Sprawczyni powyższego zdarzenia była ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z (...) S.A. w S..

dowód: okoliczności bezsporne, dokumentacja zdjęciowa k. 25-46, oświadczenie z 16 grudnia 2011 roku k. 56, przesłuchanie powoda e-protokół z 11 maja 2016 roku 00:04:29-00:36:12.

Bezpośrednio po wypadku M. P. pojazdem pomocy drogowej został przewieziony wraz ze swoim uszkodzonym pojazdem do W., gdzie po oddaniu samochodu do warsztatu wobec odczuwanych dolegliwości udał się na oddział ratunkowy (...) we W., gdzie wykonano zdjęcie rentgenowskie kręgosłupa szyjnego i po badaniu stwierdzono u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa i zalecono mu noszenie przez 2-3 tygodnie kołnierza szyjnego, prowadzenie oszczędzającego trybu życia, zażywanie leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i kontrolę w poradni urazowo-ortopedycznej.

dowód: wynik badania rentgenowskiego z 16 grudnia 2011 roku k. 58-verte, karta informacyjna z 16 grudnia 2011 roku k. 57-58.

Ponieważ wysokość dochodów M. P. uzależniona była od wykonywania zawartych wcześniej umów kontraktowych, po około dwóch tygodniach wrócił do aktywności zawodowej i w celu odzyskania pełnej sprawności korzystał z prywatnych konsultacji medycznych, których łączny koszt wyniósł 371, zł. W okresie od 23 grudnia 2011 roku do 07 stycznia 2013 roku kilkukrotnie korzystał z konsultacji u neurologa, jak również neuropsychologa oraz chirurga i poddał się zabiegom rehabilitacyjnym. Przeszedł ponadto badania rezonansem magnetycznym kręgosłupa szyjnego. W trakcie leczenia w związku z bólami musiał zakupić poduszkę ortopedyczną za 95, zł oraz kołnierz ortopedyczny za 35, zł, który przez około miesiąc nosił gdy tylko pozwalały na to okoliczności, a w późniejszym czasie zakładał go przy pojawiającym się co jakiś czas bólu kręgosłupa.

dowód: karta z konsultacji neurologicznej z 23 grudnia 2011 roku k. 59, karta z badania neuropsychologicznego z 16 stycznia 2012 roku k. 61, wynik badania rezonansem magnetycznym z 05 stycznia 2012 roku k. 60, wynik badania rezonansem magnetycznym z 18 stycznia 2012 roku k. 61-verte-62, karta z konsultacji neurologicznej z 10 lutego 2012 roku k. 63, karta wizyty u lekarza specjalisty chirurgii i rehabilitacji medycznej z 23 lutego 2012 roku k. 64, skierowania na rehabilitację z potwierdzeniem wykonanych zabiegów k. 64-verte-65, wynik badania rezonansem magnetycznym z 04 października 2012 roku k. 66, karta z konsultacji neurologicznej z 21 grudnia 2012 roku k. 66-verte-67, historia choroby z poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 67-verte-68, faktura z 02 stycznia 2012 roku k. 69-verte, faktura z 17 stycznia 2012 roku k. 69, dowód wpłaty z 23 grudnia 2011 roku k. 70-verte, dowód wpłaty z 10 lutego 2012 roku k. 70, faktura z 16 stycznia 2012 roku k. 71, faktura z 09 stycznia 2012 roku k. 71-verte, faktura z 27 grudnia 2011 roku k. 72, faktura z 07 stycznia 2013 roku k. 72-verte, przesłuchanie powoda e-protokół z 11 maja 2016 roku 00:04:29-00:36:12.

Pismem z 30 sierpnia 2013 roku, doręczonym 03 września 2013 roku, M. P. zgłosił szkodę (...) S.A. w S., które przyjęło szkodę do likwidacji. Pismem z 02 października 2013 roku ubezpieczyciel sprawczyni wypadku przyznał M. P. kwotę 3.130, zł, na którą złożyło się 3.000, zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 130, zł tytułem zwrotu kosztów zakupu kołnierza ortopedycznego i poduszki ortopedycznej.

dowód: pismo powoda z 30 sierpnia 2013 roku k. 52v-53, opinia lekarska strony pozwanej k. 49, pismo strony pozwanej z 02 października 2013 roku k. 48.

W wyniku wypadku komunikacyjnego z 16 grudnia 2011 roku M. P. doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego, urazu kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego, co wiązało się z wystąpieniem zespołu bólowego tych części kręgosłupa, a ponadto doznał powierzchownego urazu głowy bez następstw neurologicznych. Tego typu urazy powodują podrażnienia korzeni nerwowych i doprowadzają do bólowego ograniczenia ruchomości kręgosłupa. Do dnia dzisiejszego urazy te skutkują bólami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej oraz parastezjami kończyn górnych. Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych oraz przy wysiłku fizycznym i zmuszają M. P. do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz zakładania kołnierza ortopedycznego. W wyniku urazu M. P. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8 %. W przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Uraz negatywnie wpływa na pracę zawodową (utrzymywanie pozycji wymuszonych) oraz życie codzienne M. P., uniemożliwiając mu uprawianie sportu z poprzednią intensywnością, co odbiera satysfakcję z aktywności fizycznej.

dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii k. 105-108, opinia biegłego z zakresu neurologii wraz z uzupełnieniem opinii k. 141-147 i 170, przesłuchanie powoda e-protokół z 11 maja 2016 roku 00:04:29-00:36:12.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo należało uwzględnić tak w zakresie żądania zawartego w pozwie, jak i po jego rozszerzeniu, oddalając wyłącznie co do części roszczenia odsetkowego. Na podstawie art. 34 ust 1 i 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 roku, poz. 392 ze zmianami) z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną szkodę, której następstwem jest między innymi uszkodzenie ciała, czy rozstrój zdrowia, zaś odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. W związku z tym odpowiedzialność strony pozwanej wynika z art. 822 § 4 kc, zgodnie z którym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Na podstawie art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie z art. 445 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma na celu złagodzić zarówno cierpienia fizyczne (ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości) jak i psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi pokrzywdzonego, ma zatem charakter kompensacyjny, a jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwaną wartość, z drugiej jednak strony nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, lecz utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i stopie życiowej społeczeństwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 04 lutego 2008 roku w sprawie III KK 349/07, w wyroku z 11 kwietnia 2006 roku, w sprawie I CSK 159/05, w wyroku z 03 czerwca 2011 roku, w sprawie III CSK 279/10 oraz w wyroku z 28 września 2001 roku, w sprawie III CKN 427/00).

Ustalając stan faktyczny sąd miał na uwadze, że okoliczności dotyczące zdarzenia powodującego szkodę, odpowiedzialności strony pozwanej, przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego i jego wyników były bezsporne. Należy wskazać, że oświadczenia stron w tym zakresie były zgodne, dlatego mogły stanowić podstawę ustaleń stanu faktycznego, bowiem stosownie do art. 229 kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Mimo to należy podkreślić, że okoliczności te znalazły potwierdzenie w złożonych przez stronę pozwaną aktach szkody. Sporną była natomiast kwestia wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia oraz odszkodowania ponad wypłacone na etapie postępowania likwidacyjnego 3.000, zł zadośćuczynienia i 130, zł odszkodowania. Wobec powyższego niezbędnym było ustalenie i określenie krzywdy doznanej przez powoda oraz ocena zasadności poniesionych kosztów odbytych konsultacji medycznych.

Odnośnie skutków wypadku, czyli urazów doznanych przez powoda i rodzaju dolegliwości sąd dokonał ustaleń w oparciu o niekwestionowane opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii, a także o przedłożoną dokumentację medyczną i przesłuchanie powoda, które należało uznać za wiarygodne, spójne i w pełni skorelowane z pozostałymi dowodami. Powód wskutek wypadku komunikacyjnego z 16 grudnia 2011 roku doznał obrażeń ciała w postaci: skręcenia kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego, urazu kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego, co wiązało się z wystąpieniem zespołu bólowego tych części kręgosłupa, a ponadto doznał powierzchownego urazu głowy bez następstw neurologicznych. Mimo tego, że powód nie wymagał hospitalizacji bezpośrednio po wypadku, to intensywne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego, będące następstwem doznanego urazu, stanowiły istotną dolegliwość i dyskomfort dla powoda. Jak wskazał w swojej opinii biegły z zakresu ortopedii i traumatologii tego typu urazy powodują podrażnienia korzeni nerwowych i doprowadzają do bólowego ograniczenia ruchomości kręgosłupa. Również biegła z zakresu neurologii wskazała, że w okresie pierwszych 3-6 tygodni po urazie dolegliwości bólowe mogły mieć znaczne nasilenie. Powód w trakcie przesłuchania potwierdził, że bezpośrednio po zdarzeniu nie był w stanie normalnie funkcjonować, przez okres trzech-czterech tygodni odczuwał silny i intensywny ból. Doznany uraz w okresie pierwszych trzech miesięcy zdezorganizował codzienne funkcjonowanie oraz pracę i karierę zawodową powoda. Przez okres trzech miesięcy bardzo często nosił kołnierz ortopedyczny, przez co nie mógł odpowiednio przygotować się do egzaminu specjalizacyjnego. Ponadto przez okres około roku regularnie zażywał leki przeciwbólowe. Powód jest lekarzem (...), co wymaga od niego pewności w rękach oraz utrzymywania wymuszonych pozycji ciała. Pojawiające się bóle kręgosłupa, jak również drętwienia kończyn górnych uniemożliwiały mu normalną pracę, a co równie istotne wywoływały obawy o przyszłość zawodową. Leczenie powoda w ciągu roku po wypadku charakteryzowało się znaczną intensywnością, odbył liczne konsultacje neurologiczne, dwa cykle rehabilitacji oraz konsultację u neuropsychologa. Ponadto, jak wskazano wyżej nosił kołnierz i zażywał środki przeciwbólowe, a obowiązki zawodowe i konieczność osiągania dochodów (wobec zobowiązań finansowych), sprawiły, że musiał wrócić do podjęcia aktywności zawodowej, co niewątpliwie było dla niego bardzo uciążliwe. Do dnia dzisiejszego doznane przez powoda urazy skutkują bólami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej oraz parastezjami kończyn górnych. Niewątpliwie na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy ma również konieczność ograniczenia jego aktywności fizycznej, bowiem musiał zrezygnować z intensywnej gry w tenisa i jazdy na rowerze. Z przesłuchania wynika, że w szczególności brak możliwości gry w tenisa na pełnej intensywności i pozbawienie go możliwości rywalizowania ze znajomymi stanowi dla niego znaczną dolegliwość (powód w celu doskonalenia swojej gry korzystał i nadal korzysta z lekcji profesjonalnego instruktora). Ponadto jak wynika z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii powód w związku z wypadkiem z 16 grudnia 2011 roku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8 %, a ponadto w przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii nie była kwestionowana przez żadną ze stron, tak samo jak opinia neurologa po jej pisemnym uzupełnieniu i należy przyznać im pełen walor wiarygodności, bowiem były jasne, logiczne i rzeczowo przez biegłych uzasadnione. Wskazać należy, że z istoty celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy, jak w tym przypadku, wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim przypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeśli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym.

Po dokonaniu analizy całokształtu okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu rodzaju obrażeń ciała po wypadku, charakteru doznanego urazu, długotrwałości leczenia, stopnia natężenia dolegliwości bólowych, wystąpienia uszczerbku na zdrowiu i ujemnego wpływu urazu na sytuację życiową powoda, sąd uznał, na podstawie art. 445 § 1 kc, że rozmiar doznanej przez powoda krzywdy uzasadnia przyznanie mu jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 23.000, zł. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tego tytułu w wysokości 3.000, zł, sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 20.000, zł, uwzględniając roszczenie w rozszerzonym zakresie. Wysokość tego zadośćuczynienia należy porównać chociażby do kwoty przeciętnego wynagrodzenia, które według danych Głównego Urzędu Statystycznego w I kwartale 2016 roku wyniosło 4.181,49 zł (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 11 maja 2016 roku w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w pierwszym kwartale 2016 roku M.P. z 2016 roku, poz. 443). W ocenie sądu przyznana kwota będzie adekwatną do wysokości krzywdy doznanej przez powoda, przedstawiającą odczuwalną wartość ekonomiczną i utrzymaną w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 04 lutego 2008 roku w sprawie III KK 349/07).

Odnośnie roszczenia odszkodowawczego powoda należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zakresem powyższego przepisu objęte są m.in. koszty leczenia, dojazdów do placówek medycznych oraz utracony dochód w związku z niezdolnością do pracy. Strona pozwana nie kwestionowała konieczności pokrycia kosztów związanych z zakupem materiałów medycznych w postaci poduszki i kołnierza ortopedycznego (za które odszkodowanie wypłacono w toku postępowania likwidacyjnego), natomiast kwestionowała konieczność ponoszenia kosztów prywatnych wizyt lekarskich, bowiem twierdziła, że możliwym było korzystanie z usług medycznych w ramach NFZ. Należy przy tym podkreślić, że strona pozwana nie kwestionowała poniesienia tych kosztów przez powoda i ich wysokości, a jedynie zasadność ich ponoszenia. Według sądu charakter doznanego przez powoda urazu kręgosłupa, a w szczególności jego skutki w postaci bólu kręgosłupa oraz drętwienia rąk, uzasadniały podjęcie przez niego leczenia w ramach prywatnych usług medycznych. Jak wskazano wyżej odczuwane dolegliwości powodowały obawy powoda co do swojej przyszłości zawodowej, bowiem jako (...) obsługuje często bardzo skomplikowane i drogie urządzenia, co wymaga pewności w uchwycie i ruchach rąk, a do tego badanie wymusza na nim zachowywanie pozycji ciała, które powodowały u niego bóle kręgosłupa. Ponadto zbliżający się egzamin specjalizacyjny wywoływał w powoda poczucie zagrożenia co do przyszłości i sprawił, że chciał odzyskać sprawność w najkrótszym możliwym czasie. Wobec tego nie dziwi skorzystanie z prywatnych konsultacji, bowiem jak wskazuje doświadczenie życiowe na konsultacje u lekarzy specjalistów w ramach publicznej służby zdrowia często oczekuje się przez wiele miesięcy lub lat. Tym bardziej, że powód jako lekarz miał możliwości w szybkim umówieniu się na wizytę, a do tego należy wskazać, że koszty tych wizyt nie należą do wygórowanych, więc nie można zarzucić mu generowania kosztów, które nadmiernie obciążałyby ubezpieczyciela jako podmiot zobowiązany do naprawienia szkody. Wobec powyższego sąd uznał za uzasadnione koszty w łącznej wysokości 371, zł których poniesienie zostało wykazane dowodami wpłat oraz fakturami, które nie były w toku postępowania kwestionowane.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone, na podstawie art. 481 § 1 i § 2 kc oraz art. 817 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód zgłosił szkodę 03 września 2013 roku, co wynika z daty rejestracji pisma u strony pozwanej (k. 52-verte), czyli okres 30 dni upłynął 03 października 2013 roku i od następnego dnia strona pozwana winna była spełnić żądanie co do zadośćuczynienia i odszkodowania w łącznej wysokości 5.371, zł. Natomiast odnośnie rozszerzonego powództwa, to należy wskazać, że powód sformułował je w piśmie procesowym z 10 maja 2016 roku, z którym strona pozwana zapoznała się 24 maja 2016 roku (co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru tego pisma k. 197). Dlatego sąd uznał, że strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą rozszerzonego żądania od dnia następnego po 24 maja 2016 roku, czyli od 25 maja 2016 roku. Tym samym sąd oddalił dalej idące żądanie w przedmiocie odsetek sformułowane w piśmie z 10 maja 2016 roku (k. 187), jako nieuzasadnione.

Rozstrzygnięcie sądu w przedmiocie kosztów procesu zapadło na podstawie art. 100 kpc oraz na podstawie przepisów obowiązującego w niniejszej sprawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd uznał, że strona pozwana powinna zwrócić powodowi całość kosztów procesu, bowiem uległ on jedynie co do nieznacznej części swojego żądania (co do części odsetek). W związku z tym strona pozwana obowiązana jest do zwrotu powodowi kosztów procesu w łącznej kwocie 2.161,60 zł na którą składają się: kwota 269, zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 675,60 zł tytułem zaliczek na wynagrodzenia biegłych sądowych, kwota 1.200, zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 2 w zw. z § 6 pkt 4 w zw. z § 4 § 2 wskazanego rozporządzenia z 28 września 2002 roku – tekst jednolity Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) oraz kwota 17, zł tytułem opłaty skarbowej od złożenia pełnomocnictwa.

Natomiast w zakresie brakujących kosztów procesu z tytułu wynagrodzenia biegłej sądowej z zakresu neurologii (kwota 607,43 zł), sąd nakazał stronie pozwanej jako przegrywającej proces co do zasady w całości, na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, aby uiściła tą kwotę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.