Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIK8/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 19 września 2019 roku wydany w sprawie II K 115/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to: art. 7 k.p.k., 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., a także art. 167 k.p.k.:

- poprzez dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego oraz w konsekwencji przyjęcie, że R. K. dopuścił się paserstwa czterech pojazdów, podczas gdy nie da się na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego przesądzić, że oskarżony był w posiadaniu tych konkretnych samochodów dostawczych M.-B. Sprinter i V. (...) opisanych w zarzutach, co powinno prowadzić do wydania wyroku uniewinniającego,

- poprzez pominięcie w ocenie materiału dowodowego oraz nie odniesienie się do tego w żaden sposób w uzasadnieniu wyroku, że wyjaśnienia P. P. (1) pozostają w ewidentnej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych B. Ł. i W. P. w zakresie określenia wersji nadwoziowych tj. rodzaju samochodów dostawczych i tym samym ich wyglądu zewnętrznego oraz cech charakterystycznych,

- poprzez pominięcie i nieodniesienie się do zeznań pokrzywdzonych w zakresie opisywanych przez nich istotnych cech charakterystycznych skradzionych pojazdów związanych z ich budową zewnętrzną (blaszak, blaszak-chłodnia, kontener), które nie korespondują z opisami podanymi przez P. P. (1), co wyklucza możliwość przyjęcia depozycji tego ostatniego za wiarygodne, a w konsekwencji odpowiedzialności R. K. za paserstwo wskazanych w zarzutach samochodów dostawczych marki M.-B. Sprinter oraz V. (...),

- poprzez pominięcie sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami i zeznaniami P. P. (1) w zakresie opisu przyprowadzonych do niego pojazdów przez oskarżonego oraz ich ilości w odniesieniu do depozycji składanych w postępowaniu przygotowawczym oraz przed sądem,

- pominięcie sprzeczności w depozycjach P. i B. P. w zakresie udziału w paserstwie pojazdu M. (...) uniewinnionej w tej sprawie żony R. K., co przy jednoczesnym skazaniu za ten sam czyn R. K., winno prowadzić do wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku, jakimi motywami kierował się Sąd przy tak skrajnie odmiennych ocenach prowadzących z jednej strony do uniewinnienia jednej osoby i skazania drugiej za tożsamy czyn,

- poprzez pominięcie zeznań P. P. (1) złożonych na rozprawie w dniu 5 września 2019 r., w których opisuje sposób przeprowadzania z jego udziałem czynności procesowych, co uprawdopodabnia tylko wersję, że obciążające R. K. wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego stanowiły przyjętą przez niego linię obrony i nie polegały na prawdzie w zakresie, w jakim opisywał pojazdy przyprowadzone przez R. K., a także w którym wskazywał na udział R. K. w kradzieży pojazdu,

- poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia rzeczywistej wartości pojazdów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując podniesione zarzuty obrazy przepisów postępowania nie można się z nimi zgodzić. Zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego czy też pominął określone dowody. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wszystkich dowodów zebranych w sprawie, w tym zwłaszcza zeznań P. P. (1), jak też B. P. i P. P. (3), ocenił ich relacje we wzajemnym powiązaniu oraz z uwzględnieniem pozostałych dowodów oraz zasad logiki i doświadczenia życiowego. Nie można w żadnym razie w tym wypadku mówić o ocenie dowolnej i wybiórczej. To właśnie skarżący w sposób wybiórczy potraktował relacje P. P. (1) próbując uwypuklić pewne ich fragmenty, które jego zdaniem wskazują, że R. K. przyprowadził do niego do rozebrania zupełnie inne samochody niż wskazane w zarzutach, a przy tym miał być naciskany, aby złożyć zeznania obciążające R. K.. Obrońca w swoich zarzutach oparł się tak naprawdę na ostatnich zeznaniach P. P. (1) złożonych na rozprawie w dniu 05 września 2019r. wykorzystując zarazem pewne jego wcześniejsze wypowiedzi dla potwierdzenia lansowanej wyżej tezy. Tymczasem do zeznań P. P. (1), które złożył on na rozprawie w dniu 05 września 2019r. należy podejść z dużą ostrożnością. Widać w nich pewną zmianę postawy świadka w stosunku do R. K.. Pierwszy raz pojawiły się w nich stwierdzenia sugerujące naciski na niego ze strony funkcjonariuszy Policji, aby obciążył on w swoich wyjaśnieniach R. K.. Po raz pierwszy też szczegółowo analizowana była kwestia nazewnictwa używanego potocznie na określenie modeli samochodów marki M. (...) i świadomości świadka co do różnic w wyglądzie samochodów tej marki określanych potocznie jako „kontenery” i „blaszaki”. Analiza zeznań P. P. (1) z 05 września 2019r. daje pełne podstawy do uznania, że ukierunkowane one były na udzielenie pomocy R. K. w uniknięciu przez niego odpowiedzialności za zarzucane mu czyny poprzez wykazanie, że samochody, które zostały przez oskarżonego przyprowadzone do rozebrania nie były pojazdami, o których mowa w zarzucie. Widoczna jest w tym wypadku pewna zmiana linii obrony ukierunkowana nie tyle na zaprzeczanie, że P. P. (1) złożył wcześniej w całości prawdziwe wyjaśnienia i zeznania, ile na to, że pewne kwestie zostały mu zasugerowane, czy też wywierano na nim presję, a z jego wcześniejszych relacji wcale nie wynika, aby to samochody opisane w zarzutach zostały do niego przyprowadzone, bowiem pokrzywdzeni wspominali o chłodniach typu blaszak, jeżeli chodzi o M. (...) oraz izotermie w przypadku V. (...), zaś P. P. (1) mówił o kontenerach w przypadku M. w Sprinterów i o blaszaku jeżeli chodzi o V. (...). Dlatego też zeznania P. P. (1) złożone w dniu 05 września 2019r. należało potraktować tylko i wyłącznie jako chęć udzielenia pomocy R. K. przez świadka i realizację określonej linii obrony tego oskarżonego i jako takim odmówić im wiary. Należy pamiętać, że P. P. (1) był w określonym czasie blisko związany z R. K., a obecnie po prawomocnym zakończeniu postępowania przeciwko niemu samemu chęć udzielenia pomocy oskarżonemu tym bardziej mogła być uznana za nierodzącą obawy przed negatywnymi konsekwencjami dla niego samego. Sama zresztą analiza treści jego zeznań z 05 września 2019r. wskazuje, iż nie byłoby łatwo na ich podstawie postawić P. P. (1) zarzut składania fałszywych zeznań. Nie zaprzeczał on wprost swoim wcześniejszych relacjom, ale sugerował, iż wcześniej chodziło mu o inne samochody niż opisane w zarzucie, pojawiły się również w nich trudne do zweryfikowania treści co do sugestii czy nacisków ze strony funkcjonariuszy Policji. Te zeznania i wynikająca z nich chęć udzielenia pomocy R. K. zarazem tym bardziej czynią wiarygodnymi jego wcześniejsze relacje, zwłaszcza te, które zostały złożone w pierwszej fazie postępowania, a dotyczyły R. K.. P. P. (1) nie miał wówczas jakiegokolwiek osobistego powodu, aby fałszywie obciążyć właśnie R. K., a wręcz jego bliski z nim związek wskazywał, że skoro złożył na jego temat określone wyjaśnienia, to były one zgodne z prawdą. Jeżeli zaś przeanalizujemy te wcześniejsze wyjaśnienia w najdrobniejszych szczegółach, odnosząc je również do zeznań pokrzywdzonych, to w ich świetle nie ma najmniejszych wątpliwości, że opisane przez P. P. (1) samochody, przyprowadzone do niego przez R. K. do rozebrania, są tymi samymi, które opisano w zarzutach. Nie można nadmiernej wagi przywiązywać do potocznego nazewnictwa używanego przez pokrzywdzonych i P. P. (1) opisującego pojazdy, tym bardziej, że P. P. (1) swoje pierwsze wyjaśnienia na ich temat składał po dłuższym czasie od momentów, w których te samochody zostały do niego przyprowadzone. To co mówił na temat pojazdów przyprowadzonych przez R. K. P. P. (1), w tym jeżeli chodzi o ich opisy i czas ich przyprowadzenia, odnosząc te relacje do zeznań pokrzywdzonych, nie pozostawia wątpliwości, że to właśnie samochody pisane w zarzutach R. K. przyprowadził do tego świadka. Relacje P. P. (1) korelują przy tym z zeznaniami jego dzieci (P. P. (3) i B. P.) i tworzą zamkniętą całość nie pozostawiającą wątpliwości co do ich wiarygodności. W żadnym razie nie przeczą relacji P. P. (1) sprzed 5 września 2019r. jego zeznania złożone spontanicznie po raz pierwszy na rozprawie w niniejszej sprawie. Nie można zapominać, że w niniejszej sprawie R. K. nie był jedynym oskarżonym, występowali w niej również w tym charakterze choćby J. N. czy M. Ś. (2), którym postawiono więcej zarzutów niż R. K., a w przypadku pozostałych oskarżonych zarzuty również opierały się na relacjach P. P. (1). Składając spontanicznie zeznania P. P. (1) miał więc pełne prawo nie przypomnieć sobie od razu pewnych zdarzeń dotyczących R. K., tym bardziej, że miały one miejsce przed tymi, które dotyczyły wskazanych wyżej pozostałych oskarżonych. Należy przy tym zauważyć, że po odczytaniu wcześniejszych wyjaśnień P. P. (1) w pełnym zakresie je potwierdził. Trzeba przy tym również zaznaczyć, że jego relacje sprzed 4 września 2019r. były dość szczegółowe, a ich analiza nie pozostawiała wątpliwości, iż przedstawił on wydarzenia, które miały faktycznie miejsce. Nie wybielał przy tym swojej osoby, nie umniejszał swojej roli w przestępczym procederze.

Za zupełnie chybiony należy uznać zarzut, że Sąd popadł w sprzeczność z jednej strony uniewinniając od postawionego zarzutu M. K., a z drugiej strony skazując za ten czyn R. K.. Gdy przeanalizujemy w tym zakresie relacje P. P. (1) i B. P., to nie ulega wątpliwości, że nawet w świetle ich relacji nie było wystarczających podstaw do tego, aby przypisać M. K. sprawstwo zarzucanego jej czynu dotyczącego paserstwa samochodu marki M. (...) nr rej. (...), natomiast nie było wątpliwości co do zasadności przypisania sprawstwa R. K., jeżeli chodzi o to paserstwo. Trudno też dostrzec sprzeczności pomiędzy zeznaniami P. P. (1) i B. P., które poddawałyby w wątpliwość prawdziwość relacji tego pierwszego.

A zatem Sąd dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów nie pomijając żadnego z nich, ocena ta w żadnym razie nie jest dowolna. Spełnia warunki określone w art. 7 kpk, a przy tym nie doszło do naruszenia art. 410 kpk i art. 5 § 2 kpk. Wprawdzie Sąd I instancji mógł więcej uwagi poświęcić analizie zeznań P. P. (1) z 05 września 2019r., niemniej gdy przeanalizujemy całą oceną dowodów, to w tym zakresie nie można dostrzec uchybień, które mogłyby mieć jakiekolwiek znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Rejonowy nie miał zarazem obowiązku analizować dowodów związanych z zarzutem postawionym M. K., skoro oskarżyciel publiczny ostatecznie cofnął wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku w zakresie dotyczącym tej oskarżonej.

Za zupełnie chybiony należy uznać zarzut zaniechania przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia rzeczywistej wartości pojazdów. Wskazana przez pokrzywdzonych wartość tychże pojazdów nie była bowiem kwestionowana przez żadną ze stron, w tym również przez profesjonalnych obrońców oskarżonych, a przy tym jest jak najbardziej logiczna, gdy uwzględnimy marki, modele i roczniki tych samochodów. Wartość pojazdów określona w zarzucie nie była zarazem choćby zbliżona do wartości, która nakazywałaby rozważyć te czyny jako wykroczenia.

Wniosek

o uchylenie skarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi, albo o uniewinnienie oskarżonego R. K. od przypisanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioski niezasadne z uwagi na bezzasadność podniesionych zarzutów

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegający na przyjęciu, że R. K. przyprowadził do P. P. (1) wymienione w zarzutach pojazdy dostawcze M. (...) i V. (...), podczas gdy zebrany i prawidłowo oceniony materiał dowodowy musi prowadzić do wniosku, że nie można przypisać oskarżonemu paserstwa tych konkretnych pojazdów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym konkretnym przypadku, jak wynika z wcześniejszych rozważań, dotyczących zarzutów obrazy przepisów postępowania, Sąd w sposób prawidłowy ocenił zgromadzony materiał dowodowy, spełniając wymagania z art. 7 kpk, jak również nie naruszając zasad z art. 410 kpk i art. 5 § 2 kpk. Skoro zatem Sąd Rejonowy w pełni zasadnie uznał określone dowody za wiarygodne, to tym samym ustalenia faktycznie poczynione przez ten Sąd na podstawie tych dowodów, a w zasadzie konkretnie w oparciu o wyjaśnienia i zeznania P. P. (1), iż R. K. przyprowadził do niego wymienione w zarzutach pojazdy dostawcze M. (...) i V. (...), były w pełni prawidłowe, zaś zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w tym zakresie za niezasadny.

Wniosek

o uchylenie skarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi, albo o uniewinnienie oskarżonego R. K. od przypisanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioski niezasadne z uwagi na bezzasadność podniesionych zarzutów

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 19 września 2019 roku wydany w sprawie II K 115/17

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W związku z tym, że jak wynika z wcześniejszych obszernych rozważań Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanej obrazy przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy w zakresie zarzutów postawionych R. K. i poczynił w tej sprawie – wbrew zarzutom skarżącego - prawidłowe ustalenia faktyczne, które nie pozostawiały wątpliwości, iż R. K. przyprowadził do P. P. (1) samochody pochodzące z kradzieży mając tego pełną świadomość, to tym samym nie ma również wątpliwości co do prawidłowości przypisania temu oskarżonemu czterech czynów z art. 291 § 1 kk. Nie można było mieć również zastrzeżeń do kar pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec R. K., które w oparciu o wszystkie okoliczności sprawy jawią się jako sprawiedliwie. Bez wątpienia nie może być w tym wypadku mowa o karach rażąco surowych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W związku z nieuwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego R. K. - na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 634 kpk - Sąd zasądził od R. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, zaś na podstawie art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych oskarżony ten został obciążony opłatą w kwocie 540 złotych za II instancję. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym uwzględniając jego sytuację materialną.

7.  PODPIS