Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 250/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 31 lipca 2019 r., sygn. akt III K 299/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut I apelacji obrońcy oskarżonego - obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegająca na rażąco dowolnej i wybiórczej ocenie materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania przez Sąd pierwszej instancji wyrażająca się w:

a) uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego złożonych jedynie w toku pierwszego i drugiego przesłuchania, podczas gdy wyjaśnienia te nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych, albowiem na tym etapie, oskarżony powinien posiadać obligatoryjnego obrońcę, którego mu nie zapewniono, przy jednoczesnym zdyskwalifikowaniu wszystkich pozostałych składanych wyjaśnień, które pomimo ich treści, cechowały się spójnością, konsekwencją i znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym,

b) pominięciu szeregu istotnych okoliczności wynikających z zeznań K. U. i J. M., przy jednoczesnym uznaniu ich za w pełni wiarygodne, z których to okoliczności jednoznacznie wynika, że oskarżony już w momencie zatrzymania opowiadał, że to głos diabła kazał mu zabić brata oraz że widział niestworzone rzeczy, co świadczy o tym, że oskarżony okoliczności tych nie wymyślił na późniejszym etapie postępowania w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, jak przyjął to Sąd pierwszej instancji,

c) pominięciu okoliczności wynikających z zeznań I. F., K. D., K. J., którzy zeznali, iż oskarżony już wcześniej zachowywał się irracjonalnie, miał omamy, zaburzenia psychiczne,

d) pominięciu istotnych okoliczności wynikających z zeznań K. D., Z. F., M. L. (1), którzy potwierdzili, że oskarżony żył w dobrych relacjach z bratem M. L. (2), a do kłótni dochodziło między nimi głównie na tle finansowym, gdy M. L. (2) pobierał podbierał oskarżonemu pieniądze.

2) obraza art. 201 k.p.k. polegająca na oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej przez inny zespół biegłych psychiatrów i psychologa na okoliczność poczytalności oskarżonego, podczas gdy opinia zasadnicza (i opinie uzupełniające) była niepełna i nie rozwiewała wszelkich wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, zaś rolą Sądu jest rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości w sprawie, gdy jest taka możliwość.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

ad. 1

a) nie jest trafny zarzut obrony, wskazujący na nieprawidłowość uznania przez Sąd pierwszej instancji za niewadliwe, wyjaśnień złożonych przez K. L. w toku dwóch pierwszych przesłuchań, kiedy to przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i opisał okoliczności jego dokonania. Fakt, że przed przystąpieniem do pierwszego po zatrzymaniu, jak też i drugiego w kolejności przesłuchania, nie wyznaczono oskarżonemu obrońcy z urzędu, nie dyskwalifikuje wartości procesowej i dowodowej jego wyjaśnień, albowiem rzeczywiste znaczenie braku obrońcy na tym etapie, może być ocenione prawidłowo przez pryzmat przebiegu całego postępowania, a nie poprzez skoncentrowanie ocen jedynie na tym ograniczonym jego wycinku. Zauważyć należy, iż niezależnie od informacji podanych na temat stanu zdrowia przez samego oskarżonego tuż po jego zatrzymaniu, tj. wskazaniu, że leczy się na padaczkę alkoholową oraz psychiatrycznie, jego kondycja psychiczna w czasie zatrzymania i następnie w trakcie dwóch pierwszych przesłuchań, była o tyle dobra, że komunikacja z nim nie nastręczała ani policjantom, ani też prokuratorowi, żadnych problemów. Takie same spostrzeżenia odnoszą się również do wyjaśnień oskarżonego złożonych przed sądem - na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania. K. L. wypowiadał się logicznie, składnie, o czym przekonuje dość obszerna treść wyjaśnień złożonych najpierw w komisariacie, a następnie przed prokuratorem. Przed przesłuchaniem pouczono oskarżonego o przysługujących mu prawach i obowiązkach, w tym o możliwości ustanowienia obrońcy spośród pełniących dyżur adwokatów, przy czym oskarżony, odnosząc się wprost do tej kwestii, stwierdził, że nie chce skorzystać z możliwości ustanowienia obrońcy. Ogólny stan zdrowia psychicznego K. L., zważywszy na wieloletnie alkoholizowanie się, zdiagnozowaną wiele lat temu padaczkę alkoholową, nieprawidłowości w sferze osobowości - nie jest w pełni prawidłowy, ale pomimo tego, przebieg pierwszych czynności procesowych z jego udziałem, pozwala wnioskować, że dysponował on umiejętnością właściwego odnalezienia się w konkretnej sytuacji oraz zdolnością do dokonania racjonalnej oceny swojego położenia. Zauważyć należy, że oskarżony zaczął wycofywać się z przyznania się do popełnienia zarzucanego mu czynu jeszcze zanim wyznaczono mu obrońcę z urzędu. Dał temu jednoznaczny wyraz w toku posiedzenia aresztowego, powołując się na działanie w obronie własnej, a więc wtedy, kiedy zorientował się, że faktycznie może zostać tymczasowo aresztowany. Oznacza to, że potrafił dostosować swoją postawę do zmieniających się uwarunkowań postępowania, pomimo braku możliwości skonsultowania tego z obrońcą, co zaś dowodzi dobrej formy psychicznej i intelektualnej, a skoro tak - to już nawet z tej jedynie przyczyny nie można uznać za przekonujące twierdzeń obrońcy, że wyjaśnienia złożone na wczesnym etapie postępowania karnego, kiedy to oskarżony nie posiadał jeszcze obrońcy, nie powinny być uwzględnione przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy. Problem, jaki na tle sytuacji zaistniałej w tej sprawie eksponuje obrońca, znany jest zarówno w orzecznictwie krajowym jak i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Analiza wyroków zapadłych w sprawach, w których wystąpił problem braku obrońcy na etapie pierwszych przesłuchań oskarżonego, prowadzi do wniosku, że powyższy brak, sam w sobie nie generuje przeszkody do wykorzystania w toku procesu wyjaśnień złożonych w takich uwarunkowaniach, ani też nie oznacza automatycznie naruszenia prawa do obrony przesądzającego o nierzetelności procesu. Europejski Trybunał Praw Człowieka akcentuje, że prawo do rzetelnego procesu nie ma charakteru bezwarunkowego, o rzetelności postępowania nie decyduje bowiem jedna, niezmienna reguła, lecz ocena okoliczności konkretnej sprawy. W związku z tym, zgodność postępowania w konkretnej sprawie z wymogami rzetelnego procesu jest badana z uwzględnieniem jego całego przebiegu, a nie na podstawie analizy ograniczonej do jednego konkretnego aspektu lub konkretnego zdarzenia, z tym zastrzeżeniem, iż nie można wykluczyć, że określony czynnik może być na tyle istotny, że samodzielnie przesądzi o możliwości oceny rzetelności procesu na określonym wcześniejszym jego etapie (vide: wyrok ETPCz z 13.09.2016 r., 50541/08, LEX nr 2106805, wyrok ETPCz z 12.05.2017 r., 21980/04, LEX nr 2284211, wyrok ETPCz z 09.11.2018 r., 71409/10). Biorąc pod uwagę wskazane powyżej zastrzeżenie, stwierdzić należy, iż na gruncie niniejszej sprawy, nie ma podstaw do wnioskowania, że brak obrońcy w trakcie dwóch pierwszych przesłuchań, w których oskarżony przyznał się do dokonania zabójstwa, przesądził o nieodwracalności płynących z tego ujemnych skutków. Zaznaczyć bowiem trzeba, że chociaż z powodu organicznych uszkodzeń OUN, jego zdolność do rezygnacji z posiadania obrońcy była w znacznym stopniu ograniczona, na co wskazuje treść opinii sądowo-psychiatryczno-psychologiczno-neurologicznej, to jednak nie był on dotknięty żadnymi deficytami w zakresie intelektu (jego poziom intelektualny oceniono jako znacznie wyższy niż przeciętny, sfera orientacyjno-poznawcza osobowości, z globalnym funkcjonowaniem intelektualnym - w granicach normy intelektualnej), nie pozostawał pod wpływem doznań psychotycznych - omamów, urojeń itp., dobrze sobie radził w trakcie przesłuchań przeprowadzonych przed wyznaczeniem obrońcy z urzędu, nie wyłączając przesłuchania przed zastosowaniem tymczasowego aresztowania. Ponadto, warte podkreślenia jest również to, że przy braku obrońcy na wczesnym etapie postępowania, nie ujawniły się zarazem okoliczności, wskazujące na stosowanie wobec oskarżonego przymusu lub jakichkolwiek nacisków, czy też podstępu w celu wymuszenia na nim samoobciążających wyjaśnień. Nie ma również uzasadnionych przesłanek do formułowania tezy, że to wyłącznie wyjaśnienia oskarżonego stały się podstawą jego skazania. Nie tracąc z pola widzenia znaczenia zeznań I. F., G. F., K. D., Z. F., policjantów biorących udział w ujęciu oskarżonego, jak też uzyskanych w postępowaniu opinii specjalistycznych, trzeba również mieć świadomość tego, że od strony czysto faktycznej oskarżony nie negował faktu zadania pokrzywdzonemu kilku ciosów nożem skutkujących jego śmiercią. Problemem jest natomiast kwestia motywacji leżącej u podstaw takiego działania, a konkretnie - ocena czy istniały przesłanki do przyjęcia, że działania oskarżonego powodowane były zaburzeniami psychotycznymi - omamami głosowymi i wzrokowymi, a więc czy dokonany czyn miał podłoże wyłącznie chorobowe. Przeprowadzony proces udzielił na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi. Uzyskana opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczno-neurologiczna, wydana po przeprowadzeniu obserwacji oskarżonego w warunkach szpitalnych, uwzględniająca w kolejnych uzupełnieniach wszelkie zastrzeżenia obrońcy, jednoznacznie wskazuje na to, że oskarżony w czasie dokonania czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia, natomiast zdolność pokierowania postępowaniem była u niego w znacznym stopniu ograniczona, ale nie zniesiona całkowicie. Argumentacja przytoczona na poparcie powyższego oraz innych wniosków tejże opinii, jest logiczna, wyczerpująca i w pełni zrozumiała, dlatego też Sąd Okręgowy, ze wszech miar zasadnie, uznał tę opinię za jasną, pełną i nie zawierającą sprzeczności, a tym samym, słusznie stwierdził brak warunków określonych w art. 201 k.p.k., co legło u podstaw oddalenia wniosku obrońcy oskarżonego o uzyskanie opinii zespołu innych biegłych specjalistów. Przedstawione powyżej okoliczności, pozwoliły uznać, że złożenie przez oskarżonego wyjaśnień, w których przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, pomimo braku przy tych czynnościach obrońcy, nie nastąpiło w warunkach obiektywnie istniejącej podatności oskarżonego na pokrzywdzenie w rozumieniu orzecznictwa ETPCz, respektowanego również w orzeczeniach Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych (vide: wyroki ETPCz - j.w., postanowienie SN z 05.04.2013 r., III KK 327/12, wyrok SA w Katowicach z 06.04.2017 r., II AKa 15/17, LEX nr 2343419). W takim zaś stanie rzeczy, wykorzystanie wskazanych wyżej wyjaśnień oskarżonego w toku procesu, było dopuszczalne i nie stanowiło uchybienia, na które wskazał obrońca w apelacji. Ocena wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd pierwszej instancji, jako odpowiadająca logice, zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie dowolna, lecz spełniająca kryteria swobodnej, zasługiwała w całości na aprobatę.

ad. b) eksponowane przez obrońcę oskarżonego okoliczności, dotyczące wypowiedzi K. L. nawiązujących do głosu diabła oraz obrotów ziemi czy innych ciał niebieskich, zasadnie nie zostały poczytane przez Sąd pierwszej instancji za miarodajne do oceny ówczesnego stanu psychicznego oskarżonego, a przede wszystkim - za okoliczności konkurencyjne wobec wniosków opinii sądowo-psychiatryczno-psychologiczno-neurologicznej wydanej po poddaniu oskarżonego obserwacji sądowo-psychiatrycznej, a tym samym - za podstawę zdyskwalifikowania tejże opinii. Zostały one zasygnalizowane początkowo jedynie w notatce urzędowej sporządzonej przez policjanta uczestniczącego w zatrzymaniu K. L. - K. U., przy czym ani on, ani też drugi policjant -J. M., nie wspomnieli o tych słowach w swoich zeznaniach złożonych krótko po ujęciu oskarżonego w dniu 16.12.2017 r., uznając je za mało znaczące. Dopiero na rozprawie w dniu 03.12.2018 r. nawiązali do wspomnianych wyżej słów oskarżonego, wskazując, że były to jego wypowiedzi do siebie samego. Wobec zasadności uznania przez Sąd pierwszej instancji, że opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca oskarżonego jest jasna, pełna, logiczna i wyczerpująco uzasadniona, w konsekwencji na aprobatę zasługiwało również stanowisko sądu meriti , uznającego w ślad za biegłymi, że tych kilka słów nawiązujących do diabła oraz kosmosu, zostało wyrażonych przez oskarżonego albo pod wpływem silnego stresu (wywołanego zatrzymaniem), albo stanowiło próbę wyparcia czy też dysocjacji, albo też było wynikiem przyjęcia określonej linii obrony. Biegli psychiatrzy zdecydowanie wykluczyli, że oskarżony słyszał głosy. Również biegła psycholog w pełni podzieliła to stanowisko, podkreślając, że w jej ocenie, mówienie o diabłach i głosach, to mechanizmy obronne. Zaznaczyć należy, że możliwości pozostawania oskarżonego pod wpływem tego typu doznań jak głosy (sterujące jego poczynaniami), przeczy doskonała pamięć przebiegu zdarzenia, racjonalne reakcje na przybycie siostry na miejsce zbrodni, następnie - na dostrzeżenie policji, odpowiednie dostosowanie się do poleceń policjantów w obliczu nieuchronności ujęcia, jak również eksponowana powyżej postawa oskarżonego w toku pierwszych kilku przesłuchań, włącznie z przeprowadzonym na posiedzeniu aresztowym. Wszystkie te okoliczności, trafnie dostrzegł i wyeksponował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji.

ad. c) wszelkie wzmianki w zeznaniach świadków na temat irracjonalnych zachowań oskarżonego w przeszłości, jak też omamów i zaburzeń psychicznych pozostawały w polu zainteresowania i ocen biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa, którzy przez pryzmat posiadanej rozleglej wiedzy specjalistycznej i doświadczenia w opiniowaniu, stwierdzili, że są to informacje nie dostarczające podstaw do stwierdzenia u oskarżonego występowania zaburzeń psychotycznych w postaci omamów oraz urojeń. Sąd nie poddawał tych wzmianek specjalnej analizie, co w dowodowych realiach tej sprawy nie stanowi uchybienia, a już z całą pewnością o takim znaczeniu, jakie tym okolicznościom próbuje nadać obrońca. Analizując dokładniej zeznania I. F., K. D. i K. J., należy zauważyć, że K. D. na rozprawie sądowej stwierdziła, że zeznała wcześniej o omamach jakich miał doznawać K. L., ponieważ słyszała o tym od jego siostry. Tymczasem I. F. - siostra oskarżonego, stanowczo stwierdziła, że nigdy o żadnych swoich wizjach brat jej nie mówił, zaznaczyła, że mieszkała razem z nim całe życie i on nigdy nie wspominał o diabłach, nie mówił, że ma urojenia, zwidy ani też, że słyszy w głowie głosy. Zestawienie zeznań obu tych świadków przekonuje dostatecznie intensywnie o braku racjonalnych podstaw do uznania za trafny zarzutu obrońcy oskarżonego, dotyczącego bezzasadności zlekceważenia tych informacji przez Sąd pierwszej instancji, jak i budowania w oparciu o tę sugestię teorii o wadliwości wniosków zawartych w opinii sądowo-psychiatryczno-psychologiczno-neurologicznej. Dodać należy, że również sam oskarżony negował doznawanie omamów i urojeń w innym czasie, aniżeli samo zdarzenie, co tym bardziej potwierdza słuszność powyższego stanowiska. Jeśli natomiast chodzi o stwierdzenia I. F., że K. L. zachowywał się irracjonalnie, to zauważyć należy, iż tego rodzaju oceny - jak wskazuje doświadczenie życiowe - bywają odnoszone do postępowania osób nie cierpiących w sposób oczywisty na żadne zaburzenia psychiczne, a jedynie dla wyrażenia braku rozsądku czy rozwagi, co zaś w tym przypadku, zwłaszcza wobec braku ukonkretnienia takiego twierdzenia, nie pozwala na wyciąganie żadnych dalej idących wniosków, aniżeli wskazane powyżej. Analogiczne oceny odnieść należy do wzmianki o zaburzeniach psychicznych K. L. zawartych w zeznaniach K. J., opartych zresztą na mglistym w tej mierze przekazie pochodzącym od innej osoby.

ad. d) obrońca przecenia zdecydowanie wagę ustalenia dotyczącego częstotliwości kłótni pomiędzy pokrzywdzonym M. L. (2) a K. L.. Sąd pierwszej instancji przyjął wprawdzie, że do kłótni między braćmi dochodziło często, ale ponieważ nie określił dokładnie do jakiej częstotliwości odniósł to określenie, to trudno jednoznacznie je podważyć lub też potwierdzić, zwłaszcza, że zeznania świadków odnośnie tej okoliczności, nie są dostatecznie jednoznaczne. K. D. stwierdziła, że "kłócili się jak bracia", nie dysponowała więc konkretną wiedzą na ten temat, zastrzegła się zresztą, że I. F. wie więcej na ten temat. Z. F. wypowiedział się w tej kwestii dość lakonicznie, twierdząc, że z tego co on wie, to relacje między braćmi były "w porządku". Niezbyt dokładne były również informacje I. F., która zeznała, że czasem M. L. (2) "podkradał" K. L. pieniądze na alkohol i wtedy "dostawał" od oskarżonego. Z kolei M. L. (1) stwierdził, że bracia żyli zgodnie. Sam oskarżony uważał, że jego relacje z bratem były zgodne, chociaż zarazem przyznał, że czasami miały miejsce kłótnie i bójki. Jak z przytoczonych wypowiedzi świadków wynika, żadna z tych osób nie dysponowała dokładną wiedzą na temat częstotliwości kłótni miedzy braćmi L.. Jeśli nawet ustalenie, że kłótnie miały miejsce "często" nie w pełni oddaje rzeczywistą sytuację, to okoliczność powyższa pozostaje bez większego znaczenia dla ustaleń i ocen dotyczących istoty sprawy, albowiem znaczące w tej mierze jest to, że w ogóle do kłótni i rękoczynów dochodziło, czemu zaś nie przeczy również sam oskarżony;

ad. 2 zarzut naruszenia przepisu art. 201 k.p.k. jest chybiony, zważywszy na to, że stanowisko Sądu pierwszej instancji odnośnie uzyskanej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologiczno-neurologicznej jest całkowicie zasadne i należycie uzasadnione. Zbędne jest powielanie w tym miejscu pełnej argumentacji wskazującej w oczywisty sposób na to, że kompleksowa opinia wydana przez zespół biegłych, po przeprowadzeniu obserwacji oskarżonego w warunkach szpitalnych, uzupełniana następnie zarówno w formie pisemnej, z uwzględnieniem zastrzeżeń podniesionych przez obrońcę, jak też ustnie na rozprawie - wbrew ponawianym w apelacji zastrzeżeniom obrońcy - rozwiewa wszelkie wątpliwości jakie w zakresie poczytalności oskarżonego tempore criminis mogły nasuwać się w okolicznościach tej sprawy. Z całą mocą podkreślić należy, iż rolą Sądu jest rozstrzygnięcie wszelkich takich wątpliwości, które obiektywnie w sprawie istnieją i które powziął sąd, natomiast powinność taka nie dotyczy wątpliwości będących wyłącznie udziałem strony, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Po części, również do tego elementu zarzutu obrazy prawa procesowego, odnosi się przedstawiona powyżej argumentacja dotycząca zarzutu z pkt 1 ppkt a apelacji obrońcy. Stwierdzić nadto należy, że nie budząca zastrzeżeń pierwszoinstancyjna ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz dowodów dokumentarnych, ze szczególnym podkreśleniem znaczenia wspomnianej wyżej opinii zespołu biegłych, stała się podstawą prawidłowych ustaleń faktycznych zasługujących na aprobatę, jak też prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonego w zakresie objętym zarzutem aktu oskarżenia, nie wyłączając zasadności przypisania oskarżonemu działania w zamiarze bezpośrednim, jak też działania w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym zdolności kierowania swoim postępowaniem.

Wniosek

Z zarzutem obrazy prawa procesowego, nie został wprost związany żaden wniosek apelacji, albowiem skarżący wskazał jako efekt powyższej obrazy, błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie zamiaru oraz dyspozycji poczytalności i w takim zakresie sformułował wnioski apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

II. Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, iż oskarżony K. L. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. L. (2) oraz miał on w stopniu znacznym ograniczoną poczytalność, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do ustalenia, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym i nie mógł w czasie czynu pokierować swoim postępowaniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie chybiony. Sąd Okręgowy dysponował pełnym, kompletnym materiałem dowodowym, który pozwalał na poczynienie prawdziwych ustaleń faktycznych. Dokonał oceny tego materiału dowodowego w sposób zasługujący na pełną aprobatę, albowiem w żadnej mierze nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, należycie respektował wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, co prowadzi do wniosku, że tak przeprowadzona ocena dowodów, spełnia kryteria oceny swobodnej, respektującej w pełni dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k. W oparciu o należycie oceniony materiał dowodowy, Sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia faktyczne, które nie budzą zastrzeżeń i w całości zasługiwały na akceptację. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 9-10) dostatecznie klarownie wykazuje zasadność przyjęcia, że K. L. działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia swojego brata, akcentując celnie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe, które dostarczyły przekonujących podstaw do takiego postąpienia. Słusznie podkreślił potwierdzoną również przez opiniujących w sprawie biegłych, zborność i racjonalność działań podejmowanych przez oskarżonego w kolejnych etapach jego poczynań. Podkreślić należy, że K. L. postępował zgodnie z przyjętym przez siebie planem jeszcze przed przystąpieniem do realizacji jego zasadniczej części, jaką było pozbawienie życia M. L. (2). Chodzi tu mianowicie o wyczekiwanie z przygotowanym nożem na wyjście brata z pokoju do kuchni. Równie racjonalny, świadomy charakter miały dalsze, kolejne kroki realizowane przez oskarżonego, w tym pozbawienie życia brata, jak też zachowanie po zdarzeniu, nie wyłączając postawy w trakcie przesłuchań w komisariacie, prokuraturze, jak też na posiedzeniu sądowym. Zupełnie niezrozumiała jest również sugestia skarżącego, że na podstawie aktualnego materiału dowodowego, bez naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. Sąd Okręgowy winien był poczynić ustalenie, iż oskarżony nie mógł w czasie czynu pokierować swoim postępowaniem, a zatem przyjąć, że ta dyspozycja poczytalności była całkowicie zniesiona. Doszukiwanie się w powyższym zakresie błędu po stronie Sądu pierwszej instancji jest bez wątpienia chybione. Związana z tym intencja obrońcy, nie jest łączona z postulatem ewentualnego uzupełnienia materiału dowodowego o opinię innego zespołu biegłych, albowiem w zarzucie apelacji jej autor wyraźnie wskazał na potrzebę prawidłowej oceny "zebranego" materiału dowodowego, a zatem stanowiącego aktualny zasób dowodowy tej sprawy. Jest to zatem zarzut w oczywisty sposób chybiony i jako taki nie zasługiwał na uwzględnienie. Całość argumentacji Sądu pierwszej instancji odnosząca się do wskazanych wyżej okoliczności, jest jasna, logiczna i znajduje należyte oparcie w materiale dowodowym sprawy. Dlatego oderwana od realiów dowodowych argumentacja obrońcy oskarżonego, koncentrująca się na okolicznościach w sposób oczywisty marginalnych, peryferyjnych, nie mogła skutecznie podważyć trafnego i przekonującego stanowiska Sądu Okręgowego - tak co do zamiaru, jak i co do dyspozycji poczytalności oskarżonego.

Wniosek

I. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) zmianę opisu czynu w ten sposób, że "oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia M. L. (2)" oraz że "nie mógł on pokierować swoim postępowaniem", ewentualnie - zmianę opisu czynu przez przyjęcie, że "oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia M. L. (2)"

2) zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. na art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. i na tej podstawie umorzenie postępowania wobec oskarżonego K. L., ewentualnie zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 31 § 2 k.k. i wymierzenie mu kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na wykazaną powyżej bezzasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, w tym co do zamiaru oskarżonego - nie zaistniały uzasadnione podstawy do zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu w sposób postulowany przez obrońcę, tj. poprzez wskazanie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym. Wobec wykazania nadto, iż w aktualnym stanie materiału dowodowego, pozbawione podstaw byłoby poczynienie, odmiennego od pierwszoinstancyjnego, ustalenia co do dyspozycji poczytalności i przyjęcie, że oskarżony "nie mógł pokierować swoim postępowaniem"- pozbawione podstaw byłoby także dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu poprzez zakwalifikowanie go z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. Pozbawione racjonalnych przesłanek, z uwagi na nieistnienie warunków określonych w art. 201 k.p.k., byłoby też uzupełnienie materiału dowodowego o opinię innego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologii, celem ewentualnego uzyskania podstawy do dokonania wnioskowanej w apelacji zmiany opisu czynu w zakresie dyspozycji poczytalności, wskazującej na jej zniesienie i w rezultacie - dokonanie adekwatnej do tego, zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Takie oczekiwania nie zostały wyartykułowane w apelacji, ale jeśli w ogóle wniosek postulujący dokonanie takiej zmiany wyroku w postępowaniu odwoławczym, miałby mieć sens, to jedynie jako sformułowany w kategoriach ewentualności, tj. na wypadek, gdyby podstaw do takiej zmiany dostarczyło uzupełnienie materiału dowodowego o opinię innego zespołu biegłych. Tymczasem, jak już to powyżej wskazano - brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że zachodzą warunki przewidziane w art. 201 k.p.k. determinujące potrzebę uzyskania nowej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej.

3.3.

III. Zarzut apelacji obrońcy - rażąca niewspółmierność kary polegająca na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i wobec tego odmówieniu zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzeniu mu kary 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy wyczerpująco na str. 11 i 12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wykazał, jakie okoliczności miał na uwadze, kształtując wymiar kary wobec oskarżonego na poziomie 8 lat pozbawienia wolności. Wbrew temu, co twierdzi autor apelacji, uwzględnił nie tylko okoliczności obciążające, ale również mające wymowę pozytywną dla oskarżonego, a więc m.in. jego uprzednią niekaralność. Elementy, które eksponuje obrońca w apelacji, nie do końca znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy. Nie jest prawdą, że oskarżony i pokrzywdzony całe życie przeżyli wspólnie w zgodzie, bo chociażby z wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że tak nie było, a co również potwierdzają zeznania ich siostry - I. F., która stwierdziła, że oskarżony "był w ogóle nerwowy" i "musiało być tak jak on chciał". A zatem sugestie, że relacje między braćmi były nacechowane wzajemną życzliwością, służeniem pomocą i zgodą, są przesadą i nie znajdują stosownego potwierdzenia dowodowego. Deklaracja miłości wobec brata, nawet jeśli jest prawdziwa, także w obliczu ograniczonej w stopniu znacznym zdolności kierowania przez oskarżonego swoim postępowaniem, przy równoczesnym istnieniu tak wielu okoliczności obciążających, celnie zidentyfikowanych przez Sąd pierwszej instancji, słusznie nie skłoniła Sądu Okręgowego do zastosowania wobec K. L. nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Wniosek

Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 31 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy należycie ustalił i wyważył okoliczności mające wpływ na kształt odpowiedzialności karnej oskarżonego. Przekonująco uzasadnił jakie czynniki zadecydowały o uznaniu, że odnośnie K. L. nie zaistniały uzasadnione przesłanki do zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Związana z tym argumentacja, zasługiwała na pełną aprobatę. Kwestia działania w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym zdolności kierowania postępowaniem, jak też wcześniejsza niekaralność oskarżonego, znalazły stosowne odzwierciedlenie, albowiem zadecydowały - i słusznie - o wymierzeniu kary 8 lat pozbawienia wolności, a zatem odpowiadającej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie stanowiąc zarazem dostatecznej podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary, zwłaszcza w obliczu przewagi okoliczności obciążających nad łagodzącymi. Jak powyżej wskazano - okoliczności podniesione przez obrońcę w apelacji, w przeważającej mierze nie znajdują potwierdzenia dowodowego, a po części są zdominowane przez trafnie wskazane przez Sąd Okręgowy okoliczności obciążające.

3.4.

3) Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego - obraza art. 626 § 1 kpk 2 zw. z § 4 ust. 2 pkt 1, 3, 4, § 17 ust. 1 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 03.10.2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714), polegająca na zasądzeniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w stawce minimalnej, podczas gdy nakład pracy obrońcy, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, stopień zawiłości sprawy, uzasadniały przyznanie kosztów maksymalnych, a nadto uznaniu, iż obrońca reprezentował oskarżonego na dwóch terminach, podczas gdy reprezentował oskarżonego na trzech terminach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy całkowicie zasadnie uznał, że w tym przypadku nie było podstaw do zasądzenia na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenia w stawce maksymalnej. Argument, jakoby wstąpienie do postępowania na etapie znacznego jego zaawansowania, wymuszało na obrońcy szczególnie intensywne zaangażowanie związane z potrzebą zapoznania się ze sprawą, nie jest przekonujący i to niezależnie od tego, czy uwzględni się czas od zawiadomienia adwokata o wyznaczeniu obrońcą z urzędu oskarżonego K. L. (w dacie 01.04.2019 r. fakt ten był już obrońcy znany) do najbliższego terminu rozprawy (15.05.2019 r. - rozprawa odroczona do 17.06.2019 r.), czy do terminu, na którym przewód sądowy zamknięto i miały miejsce głosy stron, czyli do dnia 31.07.2019 r. Uwzględniając fakt, że materiał dowodowy tej sprawy nie jest obszerny, gdyż zawiera się w 4 tomach akt, jak i okoliczność, że wobec zaawansowania procesu, obrońca uczestniczył w ograniczonym zakresie postępowania dowodowego, co rzutuje na konieczny nakład pracy, w tym czas niezbędny na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, ilość terminów rozpraw i podjętych w sprawie czynności - nie sposób uznać za przekonujące twierdzenie obrońcy, iż w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności uzasadniające zasądzenie wynagrodzenia według innej stawki aniżeli minimalna, a z całą pewnością brak przesłanek do zastosowania stawki maksymalnej. Zaznaczyć należy, iż w świetle zobiektywizowanych ocen, sprawa ta nie należy do szczególnie zawiłych. Niezasadny jest również zarzut, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił obecności obrońcy na trzech terminach rozpraw, a jedynie na dwóch, albowiem wysokość kwoty zasądzonej od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy tytułem kosztów udzielonej pomocy prawnej, jednoznacznie przeczy zasadności twierdzeń obrońcy. Zgodnie z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714), stawka podstawowa za obronę przed sądem okręgowym jako pierwszą instancja wynosi 600 zł. Zważywszy na to, że adw. N. S. uczestniczyła w trzech terminach rozpraw - 15.05.2019 r., 17.06.2019 r. i 31.07.2019 r., za pierwszy z nich należna jest kwota 600 zł, natomiast za dwa pozostałe - zgodnie z § 20 cyt. rozporządzenia - po 20% tejże stawki, czy po 120 zł za każdy z dwóch kolejnych terminów, co łącznie za trzy terminy stanowi kwotę 840 zł. Stosownie do § 4 ust. 3 cyt. rozporządzenia, powyższa kwota wymagała podwyższenia o kwotę podatku VAT (23 %), czyli o 193,20 zł i w rezultacie całość wynagrodzenia przysługującego obrońcy za wykonywanie obowiązków obrończych na trzech terminach rozprawy przed Sądem Okręgowym w Szczecinie, przy uwzględnieniu podatku VAT, zamknęła się kwotą 1033,20 zł, a więc taką, jaką w pkt. V zaskarżonego wyroku zasądził na rzecz obrońcy Sąd Okręgowy.

Wniosek

Zmiana wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o wynagrodzeniu na rzecz obrońcy z urzędu poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. S. kwoty 1.771, 20 zł w tym podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie kwoty 1.771,20 zł od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy, jako wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu przed Sądem pierwszej instancji, nie była uzasadniona, zważywszy na uznanie za bezzasadny zarzutu niezastosowania do ustalenia tego wynagrodzenia stawki maksymalnej.

3.5.

Zarzut apelacji prokuratora - rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, wynikający przede wszystkim z charakteru naruszonego dobra, jakim jest życie człowieka oraz okoliczności jego popełnienia, jest znaczny, a kara ta nie spełnia celów kary zapobiegawczych i wychowawczych, jakie winna osiągnąć wobec skazanego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja przedstawiona na poparcie podniesionego przez prokuratora zarzutu, okazała się nieprzekonująca. Prawdą jest, że stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonemu jest bardzo wysoki i taką ocenę, ze wszech miar trafnie, odniósł do tego elementu Sąd pierwszej instancji. Dla wykazania zasadności powyższej oceny, powołał takie okoliczności, które w swojej apelacji zaakcentował również prokurator. Poddając jednak w dalszej kolejności krytyce, stanowisko Sądu Okręgowego, oskarżyciel wskazał na niedostateczne odzwierciedlenie tych trafnie dostrzeżonych okoliczności, w wymiarze kary orzeczonej wobec K. L.. Wskazując na inne okoliczności, o jakich mowa w art. 53 § 2 k.k., które, jak zaznaczył, winien był uwzględnić Sąd pierwszej instancji, skarżący zdaje się nie dostrzegać tego, że zostały one niemal w całości przez tenże sąd zauważone i uwzględnione. Dotyczy to mianowicie motywacji i sposobu zachowania sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, jak też postawy oskarżonego po dokonaniu czynu. Jako okoliczność przemawiającą na korzyść K. L., Sąd Okręgowy uwzględnił wcześniejszą niekaralność oskarżonego, natomiast w sposób wyraźny i jednoznaczny stwierdził, że o orzeczeniu kary odpowiadającej dolnej granicy ustawowego zagrożenia (8 lat pozbawienia wolności) zadecydowała okoliczność jaką w przypadku oskarżonego, stanowi ograniczenie w stopniu znacznym zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Nie ulega wątpliwości, że kwestia poczytalności ma istotne znaczenie przede wszystkim dla ustalenia winy sprawcy oraz jej stopnia, a skoro tak, to w oczywisty sposób stanowi okoliczność wywierającą wpływ również na wymiar kary. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że nawet w przypadku braku przesłanek o jakich mowa w art. 31 § 1 i 2 k.k., ograniczenie poczytalności - chociaż nie w stopniu znacznym - może mieć znaczenie przy wymiarze kary, właśnie z uwagi na mniejszy stopień winy (vide: wyrok SN z 24.01.2019 r., IV KK 459/17, Prok. i Pr. - wkł. 2019/6/2, KZS 2019/6/12). Skoro więc, nawet ograniczenie poczytalności nie osiągające poziomu znacznego, może rzutować i to w sposób istotny, na wymiar kary, to tym bardziej zasadnie i odpowiednio intensywniej winno wpływać na wysokość orzekanej kary, ograniczenie w stopniu znacznym dyspozycji poczytalności lub jednej z nich. Nie negując zatem, całego szeregu okoliczności, słusznie poczytanych przez Sąd pierwszej instancji jako obciążające i negatywnie rzutujące na poddawane ocenie elementy kształtujące wymiar kary, z aprobatą należało odnieść się również do oceny okoliczności mających odmienny wydźwięk. Oczywiste jest przy tym, że determinujące znaczenie miała tu właśnie kwestia ograniczonej w stopniu znacznym zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a niekaralność, choć bezsprzecznie również pozytywna w swej wymowie, miała znaczenie jedynie dopełniające. Tymczasem prokurator, zdecydowanie marginalizuje wagę okoliczności z art. 31 § 2 k.k., podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawy, nie można nie dostrzegać tego, że kontrola intelektu oskarżonego nad emocjami, ze względu na organiczne zmiany w OUN i związane z tym zaburzenia osobowości, była w znacznym stopniu ograniczona. W takim to układzie okoliczności, należy widzieć i oceniać stopień winy oskarżonego, bo przecież znaczne ograniczenie dyspozycji poczytalności w pierwszym rzędzie wpływa ograniczająco na stopień winy i jest to w tym przypadku wpływ znaczny. A skoro tak - to Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że wprawdzie odnośnie K. L. nie wystąpiły podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary, ale zarazem nie ma dostatecznie przekonujących przesłanek do uznania, że w obliczu istotnego zmniejszenia stopnia winy z powodu ograniczenia w stopniu znacznym jednej z dyspozycji poczytalności - należało wobec oskarżonego orzec karę znacznie wyższą od dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary 12 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem oskarżyciel niezasadnie zminimalizował znaczenie tak istotnej okoliczności, jaką w realiach tej sprawy stanowi kwestia ograniczenia w znacznym stopniu zdolności kierowania przez oskarżonego swoim postępowaniem, co w konsekwencji powoduje istotne zmniejszenie stopnia winy. Należy zauważyć, że kara 8 lat pozbawienia wolności w ogóle, a szczególnie w konkretnych uwarunkowaniach tej sprawy, nie może być poczytywana jako bardzo łagodna i stanowiąca przejaw nazbyt pobłażliwego potraktowania oskarżonego (uprzednio niekarnego). Nie można tracić z pola widzenia istotnego wskazania wynikającego z ąrt. 53 § 1 k.k., w myśl którego dolegliwość kary nie może przekraczać stopnia winy. Postulowany przez prokuratora wymiar kary 12 lat pozbawienia wolności, dość znacząco przewyższający dolny próg ustawowego zagrożenia, jest wyrazem niedostatecznego uwzględnienia potrzeby racjonalnego zrelatywizowania dolegliwości kary do stopnia winy. Jest ona w przypadku oskarżonego w znacznym stopniu zmniejszona (wina), a tym samym, uzasadnione było należyte odzwierciedlenie tego w wymiarze kary, co Sąd Okręgowy zrealizował w sposób zasługujący na aprobatę, wymierzając oskarżonemu karę 8 lat pozbawienia wolności.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonego, przy równoczesnym przyjęciu działania oskarżonego w warunkach art. 31 § 2 k.k., rozstrzygnięcie o orzeczonej wobec oskarżonego karze, rozstrzygnięcie o przepadku noża, nadto - o zaliczeniu na poczet orzeczonej kary okresu tymczasowego aresztowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zważywszy na nieuwzględnienie obu wniesionych apelacji - obrońcy oskarżonego oraz prokuratora, utrzymano w mocy rozstrzygnięcie przypisujące oskarżonemu sprawstwo i winę w warunkach art. 31 § 2 k.k., jak też orzeczoną wobec niego karę i rozstrzygnięcia z tym związane.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. S. za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym kwotę 738 zł z VAT - na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. - Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016.1714).

III

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia należnych od niego kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, tj. 1/2 wydatków (apelacja prokuratora również nieuwzględniona) oraz opłaty - 624 § 1 k.p.k.

1.PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Andrzej Mania SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku skazującego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana