Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSA Irena Różańska-Dorosz spr.

Sędziowie: SSA Maria Pietkun

SSO del. Artur Tomanek

Protokolant:Monika Horabik

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku S. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.     

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji S. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 stycznia 2017 r. sygn. akt IX U 1554/16

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyrokiem z dnia 10 stycznia 2017 r. oddalił odwołanie S. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 6 września 2016 r. dotyczącej ustalenia właściwego ustawodawstwa i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz strony pozwanej kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie to oparł Sąd Okręgowy na następujących ustaleniach faktycznych:

Wnioskodawczyni S. Z. pismem z dnia 17 lutego 2016 r. zwróciła się do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego w związku z wykonywaniem pracy najemnej na terenie Słowacji na rzecz firmy (...) s.r.o., przy jednoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie Polski.

Z umowy o pracę z dnia 1 stycznia 2016 r. wynika, iż wnioskodawczyni została zatrudniona przez spółkę (...) s.r.o. z siedzibą w Słowacji na czas nieokreślony, w której zobowiązała się do wykonywania pracy promotora usługi produktów świadczonych przez pracodawcę albo klientów pracodawcy na terenie Słowacji. Wynagrodzenie wnioskodawczyni określono jako 40 euro miesięcznie, a czas pracy 10 godzin miesięcznie. Z list wypłat wynika, iż miesięcznie wnioskodawczyni otrzymywała ok. 140 zł - 150 zł wynagrodzenia.

Organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające na okoliczność ustalenia właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego wnioskodawczyni. Pismem z dnia 25 marca 2016 r. wezwał wnioskodawczynię do złożenia wyjaśnień odnośnie charakteru wykonywanej przez nią pracy na terenie Słowacji oraz przedłożenia wszelkich dowodów na jej świadczenie, jak również wszelkich dokumentów i oświadczeń odnoszących się do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w Polsce.

Wnioskodawczyni nie przedstawiła wymaganych dokumentów niezbędnych do ustalenia właściwego ustawodawstwa. W piśmie z dnia 15 kwietnia 2016 r. wskazała, że zgodnie z warunkami umowy praca na Słowacji polega na promowaniu usług i produktów świadczonych przez pracodawcę oraz jego klientów, przede wszystkim zaś dystrybuuje ulotki i materiały reklamowe. Wynagrodzenie otrzymuje co miesiąc w wysokości 40 euro brutto na rachunek bankowy. Oświadczyła, że na Słowacji pracuje 10 godzin miesięcznie, a w Polsce ok. 150 godzin miesięcznie.

Słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie poświadczyła wnioskodawczyni istnienia ubezpieczenia słowackiego w formie zaświadczenia A1, zaś fakt złożenia druku rejestrującego - registracny list FO (odpowiednik ZUS ZUA) nie jest równoznaczny z wydaniem stosowanego zaświadczenia o podleganiu ubezpieczeniom danego państwa członkowskiego UE.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przed wydaniem spornej decyzji, w dniu 21 czerwca 2016 r. poinformował słowacką instytucję ubezpieczeniową o tym, iż od dnia 1 stycznia 2016 r. właściwym ustawodawstwem dla S. Z. jest ustawodawstwo polskie.

Słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie wniosła sprzeciwu odnośnie zapadłego rozstrzygnięcia. Wobec braku sprzeciwu słowackiej instytucji ubezpieczeniowej organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, w której stwierdził, iż ustawodawstwem właściwym dla wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 2016 r. jest ustawodawstwo polskie.

Przy tak poczynionych ustaleniach, Sąd pierwszej instancji przyjął, że odwołalnie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. art. 13 ust. 1 powołanego rozporządzenia nr 883/2004 w/s koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego reguluje zasady wyboru ubezpieczenia. Tryb postępowania w zakresie ustalania właściwego ustawodawstwa reguluje z kolei przepis art. 16 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 w/s koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Sąd Okręgowy uznał, że w świetle powołanych przepisów słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie zakwestionowała ustalenia tymczasowego dotyczącego wskazania jako właściwego polskiego ustawodawstwa. Nadto Sąd wskazał na marginalny charakter zatrudnienia na Słowacji.

Orzeczenie kosztach procesu znajduje uzasadnienie w przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Apelację od powyższego wyroku złożyła wnioskodawczyni zarzucając:

-

naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004 w/s koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało ustaleniem dla wnioskodawczyni ustawodawstwa polskiego jako właściwego z zakresu ubezpieczeń społecznych, mimo braku jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że praca wnioskodawczyni miała charakter marginalny, co mogłoby wpłynąć na wyłączenie zastosowania powyższej normy,

b)  art. 13b ust. 2 lit. a i art. 14 c rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało podważeniem ważności umowy o pracę mimo, że badanie celu zawarcia umowy pozostawało poza kognicją polskiego organu rentowego i Sądu,

c)  art. 16 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w/s koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego przez jego niezastosowanie, co skutkowało zaniechaniem przez polski organ rentowy określenia ustawodawstwa właściwego zgodnie z uzyskaną informacją, a zamiast tego wszczęcie postępowania wyjaśniającego,

d)  art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 987/2009 w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, że wnioskodawczyni była zobowiązana - oprócz udzielenia informacji na temat świadczenia pracy na terenie Słowacji i przedłożenia umowy o pracę, a także potwierdzeń otrzymywania wynagrodzenia - przedstawić także dokumenty i dowody na okoliczność, iż wykonywana praca była rzeczywiście świadczona i nie ma marginalnego charakteru, co w ocenie Sądu miało świadczyć o niezasadności odwołania,

e)  art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004 poprzez jego niezastosowanie mimo, że wnioskodawczyni nie tylko wykonuje pracę na własny rachunek w Polsce, ale także pracę najemną na Słowacji,

f)  art. 28 § 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. prawo prywatne międzynarodowe poprzez dokonanie oceny umowy o pracę w oparciu o przepisy prawa polskiego; naruszenie zasady rozmieszczenia ciężaru dowodowego i pominięcie obowiązku wykazania przez organ rentowy marginalności umowy o pracę,

-

naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy:

i) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolność i stronniczość w zakresie rozważenia całego zebranego w sprawie materiału i oparcie rozstrzygnięcia głównie na wykazaniu dysproporcji godzinowej wobec pracy świadczonej na terenie Słowacji i w Polsce oraz z uwagi na fakt, iż słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie poświadczyła wnioskodawczyni istnienia ubezpieczenia słowackiego, a także nie wniosła sprzeciwu wobec ustalonego przez organ rentowy polskiego ustawodawstwa wobec osoby wnioskodawczyni, co skutkowało uznaniem, iż charakter wykonywanej przez wnioskodawczynię pracy na rzecz spółki (...) s.r.o. na terenie Słowacji należy uznać za marginalny, a za właściwe należy uznać ustawodawstwo polskie,

j) art. 477 ¹¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, a mianowicie nie zawiadomienie o postępowaniu pracodawcy odwołującej się jako zainteresowanego, co skutkowało pozbawieniem tego podmiotu możliwości obrony swoich praw w toku niniejszego postępowania.

Przy tak sformułowanych zarzutach wnioskodawczyni wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz nieobciążanie wnioskodawczyni kosztami zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne na rzecz organu rentowego.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnośnie najdalej idącego zarzutu sprowadzającego się do nieważności postępowania, wobec niewezwania do udziału w sprawie słowackiego pracodawcy i pozbawienia go możliwości działania w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. zarzutu ten, zdaniem Sądu Apelacyjnego, jest bezzasadny.

Zgodnie z treścią art. 477 ¹¹ k.p.c. w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych stronami postępowania są ubezpieczony, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy i zainteresowany. Ubezpieczonym jest osoba ubiegająca się o ustalenie ubezpieczenia i świadczenia z tego wynikające. Zainteresowanym, co określa wprost § 2 art. 477 ¹¹ k.p.c., jest ten, czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. W przypadku zainteresowanego decyzja organu rentowego, jakkolwiek skierowana do innych podmiotów, swoją treścią wpływa na jego prawa lub obowiązki w ten sposób, że ma on interes prawny w uzyskaniu konkretnego orzeczenia sądowego.

Z tej przyczyny, sąd prowadzący postępowanie w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych powinien w każdym wypadku ustalić, czy przedmiot tego postępowania wskazuje na to, że określona osoba powinna w danym wypadku korzystać ze statusu prawnego zainteresowanego. W przypadku zaś pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii, w celu stworzenia zainteresowanemu możliwości obrony praw, należy go zawiadomić o toczącym się postępowaniu i możliwości udziału w tym postępowaniu w charakterze strony, nawet jeżeli taka osoba nie została uprzednio wezwana do udziału w tej sprawie w postępowaniu przed organem rentowym. Konsekwencją braku wezwania przez sąd osoby posiadającej kwalifikację prawną zainteresowanego do udziału w postępowaniu w charakterze strony, jest właśnie stwierdzenie nieważności tego postępowania. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 lipca 1997 r., III ZP 20/98, OSNAPIUS 1998/23/690, przyjął, że niewezwanie zainteresowanego przez Sąd do udziału w postępowaniu powoduje nieważność postępowania. Stanowisko to było następnie podtrzymywane wielokrotnie w innych wyrokach Sądu Najwyższego, m.in. w wyroku z dnia 15 lipca 1999 r., II UKN 52/99, OSNAPIUS 2000/22/826 czy wyroku z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 128/00, OSNAPIUS 2002/15/308.

W ocenie Sądu Apelacyjnego pracodawca słowacki nie jest zainteresowanym w sporze między organem rentowym a wnioskodawczynią w zakresie ustalenia właściwego ustawodawstwa. Decyduje o tym wykluczenie, w świetle powyższych wywodów, możliwości oceny i badania ważności umowy o pracę zawartej z pracodawcą działającym na terytorium innego państwa członkowskiego. Podstawą określenia w zaskarżonej decyzji właściwego ustawodawstwa jest wyłącznie podjęcie przez organ rentowy trybu postępowania i wyjaśnienia w drodze porozumienia, zgodnie z art. 16 ust. 4 powołanego rozporządzenia wykonawczego, między instytucjami ubezpieczeniowymi obu państw członkowskich. W tym trybie decydujące jest stanowisko instytucji ubezpieczeniowej kraju, w którym wnioskodawczyni nie ma miejsca zamieszkania, a wykonywane było zatrudnienie, właściwa instytucja ubezpieczeniowa ocenia więc czy przedmiotowe zatrudnienie stanowi tytuł w kierunku ubezpieczenia społecznego, w tym wypadku na terytorium Słowacji. Podleganie wnioskodawczyni polskiemu ustawodawstwu, nie czyni, zdaniem Sądu Apelacyjnego, legitymowanym do udziału w procesie słowackiego pracodawcy, bowiem pracodawca zatrudniający wnioskodawczynię za granicą nie jest zainteresowanym w sprawie z odwołania wnioskodawczyni przeciwko organowi rentowemu o wydanie zaświadczenia o podleganiu ubezpieczeniom społecznym (art. 477 ¹¹ § 2 k.p.c.) przy czym powyższego nie zmienia sytuacja, w której kwestionowana jest ważność umowy przez niego zawartej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2016 r., II UK 297/15, Legalis nr 1515100).

Wnioskodawczyni wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym wobec prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w Polsce i zawarcia umowy o pracę na terenie Słowacji.

Kwestia jednoczesnego istnienia i wykonywania dwóch tytułów ubezpieczenia społecznego na terenie dwóch różnych krajów członkowskich w wariancie dotyczącym pracy najemnej i prowadzenia działalności na własny rachunek uregulowana jest w przepisie art. 13 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE L 2004/166/1). W okolicznościach sprawy wobec powyższego połączenia tytułów ubezpieczenia społecznego znajduje zastosowanie zasada wynikająca z art. 13 ust. 3 w/w rozporządzenia wskazująca na podleganie ubezpieczeniu społecznemu w państwie w którym wykonywana jest praca najemna. Tylko w takim wypadku nie budzącym wątpliwości organ rentowy może wydać decyzję tymczasową stosując procedurę opisaną w przepisie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 14 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w/s koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L2009/284/1).

Z ustaleń faktycznych wynika, iż organ rentowy miał wątpliwość co do rzeczywistego charakteru zatrudnienia wnioskodawczyni na terenie Słowacji, wobec tego polski organ rentowy, wydał tymczasową decyzję o podleganiu wnioskodawczyni polskiemu ustawodawstwu. Ten stan braku pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa, wymagał aby organ rentowy wyczerpał tryb postępowania z art. 16 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego. Wobec istnienia wątpliwości co do istnienia tytułu ubezpieczenia społecznego na Słowacji, wymagane było zwrócenie się do instytucji tego państwa członkowskiego, celem ustalenia właściwego ustawodawstwa w drodze porozumienia.

W niniejszej sprawie organ rentowy wezwał nadto wnioskodawczynię w ramach postępowania wyjaśniającego do złożenia dowodów świadczących o wykonywaniu zatrudnienia pracowniczego na terenie Słowacji. Przepis art. 3 ust. 2 powołanego rozporządzenia wykonawczego nakłada na osoby zainteresowane (dotyczy to wnioskodawczyni) obowiązek do przekazania właściwej instytucji ubezpieczeniowej informacji, dokumentów czy dowodów potrzebnych do ustalenia m.in. ustawodawstwa mającego zastosowanie w ich sprawie. Wnioskodawczyni bezzasadnie kontestowała to wezwanie.

Pismem z dnia 21 czerwca 2016 r. organ rentowy poinformował słowacką instytucję ubezpieczeniową, przed wydaniem zaskarżonej decyzji, że ustala dla S. Z. ustawodawstwo polskie. Słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie zakwestionowała podlegania wnioskodawczyni polskiemu ustawodawstwu.

Nadto w okolicznościach sprawy trafnie przyjął Sąd Okręgowy, iż wnioskodawczyni w żaden sposób nie wykazała, aby jej zatrudnienie na terenie Słowacji miało większy wymiar niż marginalny. Wywód swój Sąd Okręgowy poparł racjonalnym wnioskowaniem, co do dojazdu z miejsca zamieszkania, wysokości wynagrodzenia i wymiaru czasu pracy.

W tej sytuacji w braku sporu pomiędzy instytucjami co do podlegania wnioskodawczyni polskiemu ustawodawstwu, nie było podstaw do uwzględnienia odwołania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2016 r., sygn. akt III UK 61/15).

Zarzuty podniesione w apelacji, a sprowadzające się do zaprzeczenia oceny Sądu Okręgowego, co do marginalnego charakteru zatrudnienia wnioskodawczyni na Słowacji, w żadnej mierze nie podważają zaskarżonego wyroku. Problemem w rozpoznawanej sprawie okazało się ustalenie (ocena), jaki charakter miała faktycznie praca wykonywana przez wnioskodawczynię w Republice Słowackiej na rzecz pracodawcy słowackiego i czy słusznie organ rentowy, a za nim Sąd pierwszej instancji, uznały przedmiotowe zatrudnienie apelującego za niemające znaczenia dla celów określenia ustawodawstwa właściwego w spornym okresie. Jakkolwiek w ww. regulacjach brak jest definicji pracy marginalnej, tak w ocenie Sądu Apelacyjnego trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że jest to praca o skali tak ograniczonej, że z punktu widzenia osiąganego przychodu czy też zaangażowania, jest ona nieistotna dla uzyskiwania środków utrzymania, spraw zawodowych czy rodzinnych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że S. Z. świadczyła pracę jako promotor usług i produktów świadczonych przez pracodawcę na Słowacji zaledwie 10 godzin w miesiącu, za wynagrodzeniem wynoszącym ok. 40 euro miesięcznie. Jednocześnie centrum życiowe wnioskodawczyni znajduje się w Polsce, gdzie prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci Salonu (...). Porównanie stosunku czasu pracy oraz uzyskiwanych dochodów za granicą i w kraju doprowadziło Sąd do właściwej oceny, że zatrudnienie wnioskodawczyni wykonywane w oparciu o umowę o pracę z dnia 1 stycznia 2016 r. na rzecz przedsiębiorstwa (...) s.r.o. w Č. miało charakter marginalny w rozumieniu art. 14 ust. 5b Rozporządzenia nr 987/2009. To natomiast uzasadniało ustalenie od ww. daty ustawodawstwa polskiego w zakresie zabezpieczenia społecznego S. Z.. Wprawdzie wnioskodawczyni kwestionowała obliczenia organu rentowego dotyczące stosunku czasu pracy wykonywanej na terenie Słowacji oraz działalności prowadzonej przez nią w Polsce, a także kwestie związane z błędnym wyliczeniem dochodów z tych tytułów, ale wartości wskazywane przez apelującą, nie mają zdaniem Sądu Apelacyjnego wpływu na ostatecznie właściwą ocenę Sądu Okręgowego, że zatrudnienie wnioskodawczyni na Słowacji miało w okolicznościach sprawy niewielkie znaczenie ekonomiczne i czasowe.

Uszło uwadze wnioskodawczyni, że dla oceny w przedmiotowej sytuacji właściwego ustawodawstwa, decydujące jest zastosowanie opisanej procedury wyłącznie pomiędzy instytucjami ubezpieczeniowymi obu państw członkowskich. W razie wątpliwości polskiej instytucji, co do istnienia rzeczywistego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym na Słowacji, uruchomiono opisany tryb porozumienia, ale tylko pomiędzy instytucjami ubezpieczeniowymi. W tym przypadku decydujące jest stanowisko słowackiej instytucji, która nie wniosła sprzeciwu co do tymczasowego ustalenia ustawodawstwa polskiego jako właściwego, co potwierdza trafność decyzji organu rentowego.

Odnośnie zarzutu dotyczącego niezastosowania przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie to uszło uwadze skarżącej, że z dniem wejścia w życie rozporządzenie nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, t.j. w dniu 1 maja 2010 r. rozporządzenie nr 1408/71 utraciło moc zgodnie z art. 90 rozporządzenia nr 883/2004, a zatem wbrew stanowisku wnioskodawczyni nie mogło ono stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Na marginesie Sąd Apelacyjny zauważa, że sąd ubezpieczeń społecznych rozpoznaje odwołanie od określonej decyzji organu rentowego, przedmiot sporu ogranicza się do orzeczenia pozytywnie lub negatywnie o podleganiu ubezpieczeniom w polskim organie rentowym. Wobec tego przedmiotem oceny nie może być ocena ważności tytułu ubezpieczenia społecznego realizowanego na terenie innego kraju członkowskiego i innego niż miejsce zamieszkania wnioskodawczyni. Również chybiony jest zarzut ukierunkowany na ustalenie podlegania wnioskodawczyni słowackiemu ubezpieczeniu społecznemu, która to okoliczność wykracza poza zakres kognicji sądu i właściwości polskiego organu rentowego. Całkowicie bezzasadne są w świetle powyższego, przytoczone zarzuty naruszenia prawa procesowego, jako również mijające się z istotą sporu.

Z tych motywów podniesione zarzuty naruszenia prawa materialnego są niezasadne, jako odnoszące się do innych okoliczności niż wyżej wskazane, a decydujące o zgodności z powołanymi przepisami zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 kpc.

SSA Maria Pietkun SSA Irena Różańska-Dorosz SSO del. Artur Tomanek

R.S.