Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S. & W. Sp.j. w (...)

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. & W. Sp.j. w (...) kwotę 1 014,65 zł (jeden tysiąc czternaście złotych sześćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  umarza postępowanie co do kwoty 273,25 zł (dwieście siedemdziesiąt trzy złote dwadzieścia pięć groszy);

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów;

4)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 430,50 zł (czterysta trzydzieści złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

5)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 167 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

ASygn. akt VI GC 276/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 stycznia 2016 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w (...) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 1 287,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 listopada 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 27 kwietnia 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo, uległ uszkodzeniu pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. S. (1). Wyjaśniła, że w dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Wskazała, że poszkodowany na czas likwidacji przedmiotowej szkody, wynajęła samochód zastępczy S. (...). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 8.06.2015 r. do dnia 23.06 2015 r. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 927,40 zł brutto. Powódka ponadto wskazała, że poszkodowana przelała na jej rzecz wierzytelność przysługującą jej od pozwanej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu tegoż pojazdu, na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 17. (...). Pozwana wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 639,05 zł brutto, z uwagi na korektę stawki dobowej do kwoty 105,00 zł netto. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej. Pozwana po analizie odwołania nie zmieniła swojego stanowiska.

W dniu 15 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 137/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała legitymację czynną powódki, wysokość zastosowanej przez powódkę stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego.

Pozwana zaprzeczyła również jakoby przedstawione przez powódkę cenniki miały uzasadniać wysokość stosowanej przez nią stawek wynajmu. Pozwana podniosła, że stawki wynajmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym. Pozwana wskazała również, iż za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego można uznać koszty naliczone wg. średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Zdaniem pozwanej stawka przyjęta przez powódkę była zawyżona i nie odpowiadała stawkom rynkowym. Pozwana wskazała również, że poszkodowana bezpodstawnie domaga się zapłaty odszkodowania w kwocie brutto, podczas gdy poszkodowana może odliczyć 50% podatku VAT. Pozwana podniosła również, że poszkodowanej zaoferowano zorganizowanie pojazdu zastępczego.

Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 4 października 2016 r. cofnął pozew w zakresie kwoty 273,25 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do tej kwoty, ograniczył więc powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 1 014,65 zł z odsetkami od dnia 27 listopada 2015 r.

W sprawie połączonej o sygnaturze akt VI GC 287/16/3, pozwem z dnia 21 listopada 2016 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w(...) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 430,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lipca 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 6 marca 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych M. K. i A. B.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowani na czas likwidacji przedmiotowej szkody, wynajęli od strony powodowej samochód zastępczy V. (...), bowiem samochód zastępczy był mu niezbędny do potrzeb własnych, tj. dojazdów do pracy, zakupów itd. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 24.04.2014 r. do dnia 30.04.2015 r. Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powodowa spółka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 066,40 zł brutto (7 dni najmu x 240,00 zł netto). Pozwana w dniu 17.06.2015 r. wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 330,00 zł netto, z uwagi na korektę stawki dziennej do 190,00 zł netto. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej, pozwana jednak potrzymała swoje stanowisko w sprawie. Powódka ponadto wskazała, że w dniu 22 maja 2015 r. nabyła od poszkodowanej wierzytelność wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej, przysługującej wobec pozwanej.

W dniu 12 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 133/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że w dacie szkody ubezpieczała w zakresie OC pojazd sprawcy zdarzenia drogowego i w związku z powstałą szkodą wypłaciła odszkodowanie. Pozwana wskazała, iż przedmiotem roszczeń objętych pozwem jest kwota stanowiąca równowartość odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wykraczająca ponad kwotę przyznaną przez pozwaną z tego tytułu w postępowania likwidacyjnym, tj. 1 635,90 zł brutto. Podniosła, że koszt wynajmu pojazdu jest ograniczony kwotą do średnich cen wynajęcia pojazdu zastępczego. Pozwana wskazała, że w przedmiotowej sprawie nie jest sporny okres najmu.

Postanowieniem z dnia 9 maja 2016 r. Sąd postanowił połączyć sprawę VI GC 287/16/3 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VI GC 276/16/3.

Sąd ustalił, co następuje:

W sprawie o sygn. akt VI GC 276/16/3

W dniu 27.04.2015 roku samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. S. (1) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. W związku z zaistniałą kolizją poszkodowana upoważniła swojego męża M. S. (1) do reprezentowania, składania oświadczeń i podpisywania dokumentów przy likwidacji szkody zarejestrowanej u pozwanej. W związku z zaistniałym wypadkiem M. S. (2) w dniu 27 kwietnia 2015 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Pojazd był wynajmowany w okresie od dnia 8.06.2015 r. do dnia 23.06.2015 r. Powódka z tego tytułu wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 927,40 zł brutto ( 170,00 zł netto x 14 dni). Pozwana na zgłoszone jej roszczenia, w dniu 5 listopada 2015 r. wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 639,05 zł (tj. 105,00 zł netto x 14 dni). Poszkodowanej przysługuje możliwość odliczenia podatku VAT w wysokości 50%.

Dowód: umowa najmu (k.16-21), pełnomocnictwo (k.22), oświadczenie najemcy (k.23,24), faktura (k.25), decyzja o przyznaniu odszkodowania (k.30-31), odwołanie od decyzji (k. 32-33), decyzja pozwanej w sprawie złożonego odwołania (k.34), historia szkody (k.41), kalkulacja(k.42-48), oświadczenie poszkodowanej (k.94).

W dniu 17.07.2015 r., powódka (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w(...) w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanej A. S. (1) wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec ubezpieczyciela OC, tj. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – ubezpieczyciela sprawcy kolizji drogowej z dnia 27.04.2015 r. Pismem z dnia 17 lipca 2015 roku poszkodowana zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 26-28), informacja o cesji wierzytelności (k.29).

Rynkowa dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego S. (...) należącego do klasy C tj. 170,00 zł netto przyjęta przez powódkę nie odbiegała od stawek obowiązujących na rynku lokalnym. Pozwana w innych sprawach w których była likwidatorem uznawała stawkę 170,00 zł netto za dobę najmu pojazdu zastępczego klasy C.

Dowód: wydruk cenników (k.35-40, 77-80 verte), opinia Biegłego Sądowego w innej sprawie (k.49-51), umowy najmu z fakturami i decyzjami pozwanej o wypłacie podobnych stawek w innych sprawach (k.52-65), zeznania przedstawiciela strony powodowej A. W. (k.102-104).

Pozwana w rozmowie telefonicznej poinformowała o możliwości zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego należącego do klasy C oraz akceptowanej stawce.

Dowód: nagranie na nośniku CD (k.83).

W sprawie o sygn. akt VI GC 287/16/3

W dniu 6 marca 2015 roku samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność M. K. i A. B. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany A. B. w dniu 24 kwietnia 2015 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) o nr rej. (...) 3 (...). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 24 kwietnia 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2015 r. Powódka z tego tytułu wystawiła poszkodowanemu A. B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 066,40 zł brutto (240,00 zł netto x 7 dni). Pozwana na zgłoszone jej roszczenie wydała w dniu 17 czerwca 2015 r. decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 635,90 zł brutto, z uwagi na korektę stawki dobowej z kwoty 240,00 zł netto do kwoty 190,00 zł netto. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej. Pozwana podtrzymała swoje stanowisko.

Dowód: umowa najmu (k.15-20), oświadczenie współwłaściciela pojazdu (k.21) oświadczenia (k.22,23), oświadczenie najemcy (k.24), faktura VAT (k.25), decyzja pozwanej (k.34), odwołanie od decyzji (k.35-37), decyzja pozwanej w sprawie odwołania (k.35), akta szkody (63-75).

W dniu 22 maja 2015 roku, powódka(...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w (...) w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanych M. K. A. B. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela OC, tj. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.. Pismem z dnia 22 maja 2015 r. poszkodowani zawiadomili pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 26-28, 30-32), zawiadomienie o cesji wierzytelności (k.29, 33).

Rynkowa dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego V. (...) należącego do klasy D tj. 240,00 zł netto przyjęta przez powódkę nie odbiegała od stawek obowiązujących na rynku lokalnym.

Dowód: wydruk cenników (k.39-43, 76-80), zeznania przedstawiciela strony powodowej A. W. (k.102-104).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodził z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który jest prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd uwzględnił również zeznania przedstawiciela strony powodowej w osobie A. W.. W ocenie Sądu zeznaniom ww. strony należało dać wiarę, jako że w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd ograniczył dowód z przesłuchania strony jedynie do przedstawiciela strony powodowej z uwagi na fakt, że za pozwaną nie stawił się nikt, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Bezspornym w przedmiotowych sprawach było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tymi zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowych sprawach nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Spornym pomiędzy stronami natomiast w powyższych sprawach okazała się: uzasadniona wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego (tj. w sprawie VI GC 276/16/3 oraz w sprawie VI GC 287/16/3), a także legitymacja czynna po stronie powódki (tj. w sprawie VI GC 276/16/3).

Powódka w rozpoznawanych sprawach domagała się odszkodowania wskazując, iż w drodze cesji nabyła wierzytelność (o zapłatę odszkodowania) przypadającą na rzecz cedentów od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

Pozwana w sprawie o sygn. akt GC 276/13/3 sprawach podnosiła, że powódka nie posiada legitymacji czynnej do występowania w sprawie z uwagi fakt, że stroną umowy najmu jest M. S. (3), w związku z czym A. S. (2) nie posiadała wierzytelności, którą mogłaby zbyć na rzecz strony powodowej. Sąd nie podziela stanowiska pozwanej w tym zakresie. Należy wskazać, że M. S. (3) wynajął pojazd zastępczy na podstawie udzielonego mu upoważnienia przez A. S. (1) działając w jej imieniu i na jej rzecz. Co więcej należy wskazać również, że M. S. (3) jest mężem A. S. (1).

Nadto należy zaznaczyć, że powyższa umowy cesji wierzytelności zawierały wszelkie niezbędne dane, tj. dane stron, numer szkody, datę szkody, markę oraz nr rejestracyjne pojazdu uszkodzonego.

Należy również zauważyć, że powódka przesłała pozwanej komplet dokumentów niezbędnych do zgłoszenia oraz wypłaty kwoty należnej z tytułu odszkodowania a pozwana na zgłoszone roszczenie przyznała na rzecz powódki odszkodowanie w oparciu o dokonaną z poszkodowaną cesją wierzytelności.

Zatem pozwana w trakcie postępowania likwidacyjnego nie dość że nie kwestionowała poprawności zawieranych umów cesji wierzytelności to również wypłaciła stosowne wg niej odszkodowanie.

Zatem pozwana uznała roszczenia powódki wynikające z dokonanej z poszkodowaną cesji wierzytelności, co do zasady.

Zatem zarzut pozwanej w powyższym zakresie w żaden sposób nie mógł się ostać.

Sąd ponadto nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdów zastępczych w rozpoznawanych sprawach.

Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż w powyższych sprawach uszkodzeniu uległy pojazdy należące zarówno do klasy C i D.

Sąd mając na uwadze powyższe stoi na stanowisku, że przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdów zastępczych (należących do klasy C, tj. 170,00 zł netto oraz klasy D, tj. 240,00 zł netto) odpowiadały stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie. Również dołączona opinia biegłego sądowego, wprawdzie sporządzona w innej sprawie potwierdza, że zastosowana przez powódkę stawka za dobę najmu w wysokości 170,00 zł netto nie odbiegała od średnich stawek stosowanych na rynku za najem pojazdu należącego do klasy C.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta w przedstawionych jej fakturach VAT (w zakresie stawki) nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 170,00 zł netto za najem pojazdu klasy C, jak i stawka 240,00 zł netto za najem pojazdu klasy D, były w powyższej sprawie zawyżone w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowane przez powódkę stawki jak najbardziej mieściły się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie C i D na rynku lokalnym (woj. (...)).

Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c.

W żaden sposób nie wykazała, że stawka w wysokości 170,00 netto za dobę najmu pojazdu zastępczego (klasa C), jak i stawka 240,00 zł netto za najem pojazdu klasy D, były stawkami wygórowanymi.

Pozwana kwestionując stawkę przyjętą przez powódkę mogła również w tym zakresie zawnioskować o dowód z opinii biegłego, czego jednak nie uczyniła.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby cenniki ze stron internetowych wypożyczalni świadczących usługi wynajmu pojazdów zastępczych nie mogły stanowić dowodu w sprawie. W ocenie Sąd dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu. Należy zauważyć również, ze pozwana także przedstawiła wydruki cenników internetowych.

Nadto zdaniem Sądu informacja przekazana telefoniczne dot. możliwości zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego oraz akceptowanych stawek za dobę najmu, nie stanowiło oferty wynajmu pojazdu zastępczego w rozumieniu art. 66 § 1. k.c. a jedynie miało charakter informacyjny. Należy zauważyć, że oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost. Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Co więcej w judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669).

Należy również wskazać, że oferta powinna również określać istotne postanowienia proponowanej umowy. Przez to pojęcie należy rozumieć przedmiotowo istotne elementy umowy ( essentialia negotii), a więc te postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. Bez ich określenia dana umowa nie może dojść do skutku. Rodzaj i zakres istotnych postanowień umowy zależy od tego, jaki stosunek prawny ma ona kreować. Przede wszystkim istotne znaczenie ma to, czy jest to oferta zawarcia umowy nazwanej, czy nienazwanej. Jeżeli dotyczy ona umowy nazwanej, postanowienia przedmiotowo istotne określone są przez ustawę. W każdym przypadku konieczne jest określenie wszystkich postanowień przedmiotowo istotnych dla danej umowy. Informacja pozwanej odnosiła się jedynie do akceptowanych stawek. Nie precyzowała natomiast na jaki okres będzie wynajęty, czy pojazd będzie posiadał pełne AC, czy przewidziany jest udział własny poszkodowanego w razie szkody, czy przewidziana jest kaucja zwrotna za wynajem pojazdu, czy przewidziany jest limit km.

Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie również nie mógł się ostać.

Przyjmując zatem w sprawie VI GC 276/16/3 za uzasadnioną stawkę za dobę najmu pojazdy zastępczego w kwocie 170,00 zł netto, czynsz najmu za ów stawkę to kwota 2 653,70 zł (14 dni najmu x 170,00 zł netto + 50% VAT). Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła stronie powodowej z tego tytułu kwotę 1 639,05 zł pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 1 014,65 zł.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach od tej kwoty,. sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. według wysokości ustawowej. Ich termin początkowy naliczania uzasadniony był na podstawie art. 817 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 203 k.p.c w zw. z art.355 k.p.c. w pkt 2 wyroku umorzono postępowanie w pozostałym zakresie, wobec cofnięcia pozwu (tj. w zakresie kwoty 273,25 zł) przez powódkę wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Przepis art. 203 § 1 k.p.c. stanowi, że pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W orzecznictwie dominuje pogląd, że zrzeczenie obejmuje roszczenie materialnoprawne (por. m.in. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN - zasada prawna z dnia 23 lutego 1970 r., III CZP 81/69, OSNC 1970, nr 7-8, poz. 119). Artykuł 203 § 2 k.p.c. stanowi, że cofnięcie pozwu niweczy skutki (zarówno procesowe jak i materialnoprawne) wywołane jego wniesieniem.

O kosztach postępowania w sprawie VI GC 276/16/3 orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k. p. c. zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Suma kosztów faktycznie poniesionych przez strony wyniosła 819,00 zł. Powódka wygrała sprawę w 79 %. Obowiązana był więc do poniesienia 21 % kosztów postępowania, a więc kwoty 172,00 zł, a poniosła faktycznie 442,00 zł. Różnica w kwocie 270,00 zł na podstawie art. 100 k.p.c. została zasądzona na rzecz powódki od pozwanej.

Przyjmując natomiast w sprawie VI GC 287/16/3 za uzasadnioną stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego w kwocie 240,00 zł netto, czynsz najmu za ów stawkę to kwota 2 066,40 zł brutto (7 dni najmu x 240,00 zł netto + VAT). Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła stronie powodowej z tego tytułu kwotę 1 635,90 zł brutto pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 430,65 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach od tej kwoty,. sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. według wysokości ustawowej. Ich termin początkowy naliczania uzasadniony był na podstawie art. 817 § 1 k.c.

O kosztach postępowania w sprawie VI GC 287/16/3 orzeczono w punkcie 5 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 30,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 120,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804), co daje łączną kwotę
167,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk