Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2017r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2017 r. w K.

sprawy z powództwa A. T. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. T. (1) kwotę 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od 14.09.2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. T. (1) kwotę 4.367,00 zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka, A. T. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 14 września 2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że w wyniku wypadku komunikacyjnego, do którego doszło w dniu 14 grudnia 2006 r., śmierć poniosła jej wnuczka J. K.. W dacie zdarzenia pojazd sprawcy objęty był obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powódka zgłosiła zaistniałą szkodę pozwanemu, ten jednak po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego odmówił wypłaty zadośćuczynienia, wskazując że pomiędzy powódka a zmarłą wnuczką nie wykształciła się na tyle silna więź rodzinna, która wymagałaby rekompensaty krzywdy doznanej przez powódkę. Jako podstawę prawną swojego roszczenia powódka wskazała art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu nie kwestionował wprawdzie swojej odpowiedzialności co do zasady, podniósł jednak że przesłanką uznania roszczenia odszkodowawczego za uzasadnione jest wykazanie, aby pomiędzy powódką i zmarłą wnuczką istniała szczególna, emocjonalna więź rodzinna. Powódka tymczasem istnienia takiej więzi nie wykazała.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 grudnia 2006 r., ok. godz. 21:50 na drodze wojewódzkiej nr (...), miedzy miejscowościami K. P. – M., kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o nr. rej. (...) T. J., w czasie wykonywania manewru wyprzedzania naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, doprowadzając do wywrócenia się kierowanego pojazdu, w następstwie czego on oraz jadąca z nim pasażerka J. K. ponieśli śmierć.

(dowód: postanowienie – k. 8-9; akta szkody – k. 49)

Prowadzone przez Komendę Powiatową Policji w K. postępowanie w sprawie wypadku zostało umorzone wobec śmierci sprawcy wypadku T. J., postanowieniem z dnia 26 stycznia 2007r., zatwierdzonym następnie przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w K..

(dowód: postanowienie – k. 8-9)

Sprawca wypadku był w dacie zdarzenia ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: akta szkody – k. 49)

A. T. (1) zgłosiła pozwanemu zaistniałą szkodę pismem z dnia 25 lipca 2016 r. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 13 września 2016 r. uznał zgłoszonego roszczenia za niezasadne i odmówił wypłaty zadośćuczynienia.

(dowód: pismo – k. 14-15; akta szkody – k. 49)

W chwili śmierci J. K. miała 22 lata i była niezamężna.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu - k. 10).

A. T. (1) w czasie śmierci wnuczki miała 67 lat. Miała z nią bardzo dobre relacje. W. na co dzień wraz z rodzicami mieszkała blisko powódki. Gdy była mała, często po szkole przychodziła do babci, która zajmowała się wnuczką pod nieobecność pracujących zawodowo rodziców. W późniejszym okresie wnuczka nadal często odwiedzała powódkę, a gdy zachodziła taka potrzeba zamieszkiwała z nią na pewien czas, aby się nią opiekować. W. sprzątała u babci, robiła jej zakupy i gotowała. Babcia wspierała wnuczkę finansowo. J. K. była najmłodszą z siedmiorga wnucząt powódki. Przed śmiercią studiowała w O., dojeżdżała codziennie na zajęcia z K.. Planowała zawarcie związku małżeńskiego. Pozostałe wnuki powódki, w 2006 r. były już dorosłe i nie zajmowały się opieką nad babcią.

A. T. (1) mocno przeżyła śmierć wnuczki, z którą była najbliżej związana. Powódka zemdlała na wieść o śmierci wnuczki, po czym została zabrana do szpitala. Trafiała tam jeszcze kilkakrotnie w okresie przed pogrzebem wnuczki. Przez pierwsze 3 miesiące po śmierci wnuczki, powódka była w bardzo słabej kondycji psychicznej. A. T. (1) po śmierci wnuczki nie korzystała z pomocy psychiatrii bądź też psychologa.

Obecnie A. T. (1) zamieszkuje samotnie w mieszkaniu przy ul. (...) w K.. Na co dzień może liczyć na pomoc synów A. i Z., córki D. (matki zmarłej J. K.) oraz sąsiadki. Powódka ma wstawiony rozrusznik serca. Cały czas musi korzystać z porad lekarskich w O. i K..

(dowód: odpis aktu małżeństwa – k. 11-12; ksero dowodu osobistego – k. 13; zdjęcia – k. 16; zeznania Z. T. – k. 55-56; - k. 119v.; zeznania A. T. – k. 68v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona pozwana nie negowała co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 14 grudnia 2006 r., nie kwestionowała również przyjętej przez powoda podstawy prawnej. W tej sytuacji, rozważania Sądu ograniczały się przede wszystkim do ustalenia, czy powódkę ze zmarłą wnuczką łączyła szczególna, emocjonalna więź rodzinna, uzasadniająca rekompensatę krzywdy polegającej na jej zerwaniu, poprzez wypłatę zadośćuczynienia. A w przypadku ustalenia istnienia takiej więzi, do miarkowania odpowiedniego zadośćuczynienia.

Ustalając, czy powódkę ze zmarłą wnuczką łączyła szczególna, emocjonalna więź rodzinna, Sąd oparł się na zeznaniach świadka Z. T. (2) oraz powódki, albowiem są one jasne, logiczne, przekonujące oraz wzajemnie się uzupełniające. Co istotne, zeznania nie były w żądnym zakresie kwestionowane przez stronę pozwaną. Z zeznań wynika jednoznacznie, że pomiędzy powódka a zmarłą wnuczką J. K. istniała silna i bliska więź emocjonalna. Choć powódka miała łącznie siedmioro wnucząt, to właśnie z najmłodszą J. miała najlepszy kontakt. Kiedy wnuczka była mała powódka opiekowała się nią podczas nieobecności pracujących rodziców. Gdy wnuczka dorosła, odwdzięczyła się i wykazywała stałą troskę o los powódki. Często ją odwiedzała, a gdy zachodziła taka potrzeba zamieszkiwała z nią na pewien czas, aby się nią opiekować.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że strona powodowa podołała ciężarowi wykazania faktu istnienia silnej więzi rodzinnej, uzasadniającej rekompensatę krzywdy wywołanej na skutek jej zerwania poprzez wypłatę zadośćuczynienia.

Miarkując zadośćuczynienie w sprawie Sąd wziął pod uwagę takie czynniki niewymierne jak utrata oczekiwanego wparcia na przyszłość (nie tylko materialnego), cierpienie związane z utratą osoby bliskiej, najbliższej dla powoda i osłabienie aktywności życiowej oraz motywacji do przezwyciężania trudności życia codziennego, pogorszenie stanu zdrowia w następstwie cierpienia i poczucia krzywdy z powodu utraty wnuczki, odczuwanie bólu i cierpienia przez taki długi okres czasu. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2010, IV CSK 170/10, niepubl.). Sąd wziął również pod uwagę, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim kompensacyjny charakter, stąd nie może być ono symboliczne, lecz powinno przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r., I CSK 667/12, LEX nr 1391106).

Tragiczna i nagła śmierć wnuczki wywołała u powódki ogromne cierpienie związane z zerwaniem szczególnie bliskiej i silnej więzi łączącej ją z najmłodszą wnuczką. Wraz ze śmiercią wnuczki powódka utraciła bardzo bliska jej osobę, na której wsparcie mogła liczyć w życiu codziennym. W. była zawsze gotowa, gdy tylko zajdzie taka potrzeba, zamieszkać z powódką, aby się nią opiekować.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że dochodzona przez powódkę kwota 15.000,00 zł nie jest wygórowana i odpowiada rozmiarowi doznanej przez nią krzywdy. Dlatego też, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., zasądził na rzecz powódki taką właśnie kwotę.

Sąd, ustalając należne odsetki od przyznaje kwoty 15.000,00 zł, zasądził je zgodnie z żądaniem strony powodowej od 14 września 2016 r., tj. od dnia następującego po dniu wydania przez pozwane towarzystwo decyzji odmawiającej wypłaty zadośćuczynienia. Zgłoszone żądanie we wskazanym zakresie pozostaje w zgodzie z art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. O kosztach zastępstwa procesowego rozstrzygnięto na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).