Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2019r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Czyczerska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Konsuela Kasprzyk

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2019r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. O.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. O. kwotę 19.160,88zł (dziewiętnaście tysięcy sto sześćdziesiąt złotych 88/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23.01.2018r. do dnia zapłaty,

II.  oddala dalej idące powództwo,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.161,78zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 122,50zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1340/18

UZASADNIENIE

Powód R. O. w pozwie wniesionym przeciwko stronie pozwanej Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zapłatę łącznej kwoty 21 350,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty, w tym kwoty 16 800 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 170,88 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów oraz kwoty 4 380 zł skapitalizowanej renty tytułem zwiększonych potrzeb obejmujących koszty opieki osób trzecich a także zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 29 lipca 2017 r. na drodze (...) Z.-B. uczestniczył w kolizji drogowej, spowodowanej przez kierującą E. W., która z tytułu OC była ubezpieczona u strony pozwanej. Powód na skutek zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci złamania trzonu uda lewego, rany tłuczonej kolana prawego i łokcia. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel przyznał na rzecz powoda z tytułu zadośćuczynienia kwotę 8 200 zł, kwotę 420 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich oraz kwotę 130 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu ubezpieczyciel podał, że wypłacone dotychczas zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez powoda w wysokości 8 200 zł jest kwotą odpowiednią a żądanie zawarte w pozwie jest znacznie zawyżone. Strona pozwana wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego powód został zbadany przez lekarza orzecznika, który stwierdził 6% uszczerbek na zdrowiu. Jednocześnie ubezpieczyciel podał, że nie kwestionuje doznanego przez powoda uszczerbku ale jego zdaniem nawet najbardziej dotkliwa szkoda nie uzasadnia przyznania dowolnie wysokiej kwoty zadośćuczynienia. Z uwagi na brak dowodów świadczących o tym, że powód kontynuuje leczenie w ocenie strony pozwanej wyraźnie wskazuje na szybkie wyleczenie skutków wypadku. Strona pozwana zakwestionowała również podnoszone przez powoda roszczenia o zwrot kosztów dojazdu oraz opieki osoby trzeciej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2017 r. na drodze (...) Z.-B. doszło do wypadku drogowego, spowodowanego przez E. W. kierującą pojazdem marki M. o nr rej. (...), która z nieustalonej przyczyny zjechała na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzyła się czołowo z jadącym z kierunku przeciwnego kierującym samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) R. O.. Pojazd sprawcy zdarzenia w chwili wypadku był ubezpieczony z tytułu OC w Towarzystwie (...) S.A. w W..

Dowód:

- wydruk informacji e-mail z dnia 01.09.2017 r., k. 19;

- pismo K. w L. z dnia 03.08.2017 r., k. 20

- akta szkodowe na płycie CD, k. 67

Na skutek powyższego zdarzenia powód L. (...)został przetransportowany na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w Z.. Po wykonaniu niezbędnych badań, w tym RTG kości udowej i stawu kolanowego, stwierdzono złamanie nasady dalszej kości udowej, złamanie trzonu uda lewego oraz ranę tłuczoną kolana prawego i łokcia lewego. U pacjenta wykonano bezkrwawą repozycję złamania, zespolenie odłamów gwoździem śródszpikowym ryglowanym z reamingiem oraz chirurgicznie opracowano ranę kolana prawego. R. O. przebywał w szpitalu od 29.07.2017 r. do 03.08.2017 r. Powód został wypisany do domu z zaleceniem chodzenia przy pomocy kul łokciowych. Ponadto miał się zgłosić na usunięcie szwów w dniu 14 sierpnia 2017 r. i pozostawać pod opieką (...). Powód otrzymał zwolnienie lekarskie na okres od 29.07.2017 r. do 11.09.2017 r. Następnie R. O. kontynuował leczenie w M. (...) Centrum (...) w L. u lekarza specjalisty ortopedy-traumatologa. Uczęszczał na zabiegi rehabilitacyjne i nadal pozostawał na zwolnieniu lekarskim tj. łącznie w okresie od 12.09.2017 r. do 06.12.2017 r.

Najpoważniejszym urazem powoda było przesunięcie kości uda lewego. Prawe kolano było operowane, tzn. czyszczone a ponadto potłuczone lewe kolano i łokieć. Powód odczuwał również ból w żebrach, prawdopodobnie od pasów i poduszek powietrznych. Noga po zabiegu była poskręcana śrubami i usztywniona. Po przewiezieniu do domu, powód przebywał tylko na piętrze. Ze schodów zszedł dopiero po 6 tygodniach. Wówczas poruszał się z pomocą żony albo o kulach. Przez około miesiąc powód nie był samodzielny i wymagał opieki swojej małżonki, która chociażby pomagała w codziennej higienie i pozostałych obowiązkach domowych. Poza tym powód odczuwał silne bóle i zażywał sporą ilość leków przeciwbólowych. Zdarzało się również, że budził się w nocy słysząc dźwięk łamanej blachy i pisk. Wypadek miał miejsce w czasie wakacji. W aucie oprócz powoda podróżowała również jego małżonka i wnuczka. R. O. po zdarzeniu ograniczył kierowaniem autem do minimum, nie ma swojego samochodu tylko czasem pożycza od córki. Na rehabilitację czy do szpitali powoda odwoziły inne osoby, jak np. zięć albo ojciec zięcia. Sprawczyni wypadku nigdy nie zainteresowała się stanem powoda ani jego najbliższych, którzy brali udział w zdarzeniu. R. O. wraz z małżonką przed 29 lipca 2017 r. prowadzili aktywne życie, tzn. chodzili po górach, jeździli na rowerze, chodzili z kijami czyli tzw. nordic-walking. W ówczesnym czasie powód chciał jeszcze spędzić wakacje u swojej drugiej córki a jesienią wyjechać na zagraniczny urlop. Niestety wypadek pokrzyżował plany jego i rodziny.

Dowód:

- dokumentacja medyczna powoda, k. 29-45, k. 90;

- kserokopia oświadczenia o poniesionych kosztach dojazdu z załącznikami, k. 24-28;

- zeznania świadka M. O., e-protokół z dnia 27.06.2018 r., k. 71;

- przesłuchanie powoda R. O., e-protokół z dnia 27.06.2018 r., k. 72;

- akta szkodowe na płycie CD, k. 67;

R. O. na skutek wypadku z dnia 29 lipca 2017 r. doznał urazów skutkujących stanem po złamaniu trzonu kości udowej lewej z następowym leczeniem operacyjnym. Pomimo długotrwałej rehabilitacji u powoda doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 12% (na podstawie pkt M 147a załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.). U powoda obecne są dolegliwości bólowe stawu biodrowego lewego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Co więcej, uraz którego doznał powód może w przyszłości być przyczyną przedwczesnego rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawów najbliższych złamaniu czyli biodrowego i kolanowego. Ból doprowadza do upośledzenia funkcji stawu, które przejawia się ograniczeniem jego ruchomości. Rokowania co do zmiany stanu zdrowia powoda są niepewne i będzie on wymagał kontynuowania leczenia usprawniającego w ramach NFZ celem zwiększenia ruchomości stawu biodrowego czy kolanowego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego chirurga-ortopedy dr n. med. M. J. z dnia 20.12.2018 r., k. 91-94;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego chirurga-ortopedy dr n. med. M. J. z dnia 20.12.2018 r., k. 118-19;

Pismem z dnia 22 sierpnia 2017 r. powód zgłosił szkodę i wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 37 000 zł tytułem zadośćuczynienia na skutek wypadku z dnia 29 lipca 2017 r. oraz kwoty 6 480 zł tytułem refundacji kosztów opieki. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała na rzecz powoda kwotę 8 200 zł tytułem zadośćuczynienia, 130 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdów do placówek medycznych oraz 420 zł z tytułu opieki osób trzecich. Pomimo zgłoszonego przez powoda odwołania, ubezpieczyciel nie zmienił swojej decyzji.

Dowód:

- polisa nr (...), k. 21;

- wydruki e-mail z dnia 02.11.2017 r., k. 22-23;

- zgłoszenie szkody z dnia 22.08.2017 r., k. 46-46v;

- pisma ubezpieczyciela, k. 47-49;

- odwołanie powoda z dnia 02.01.2018 r., k. 50-50v;

- pismo ubezpieczyciela z dnia 22.01.2018 r., k. 51;

- - akta szkodowe na płycie CD, k. 67;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W sprawie bezspornym było, że w dniu 29 lipca 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym powód został poszkodowanym, doznając m.in. złamania trzonu uda lewego, rany tłuczonej kolana prawego i łokcia.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy powód zasadnie żąda zasądzenia od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 16 800 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę w wyniku wypadku samochodowego oraz kwot 170,88 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz 4 380 zł tytułem opieki osób trzecich. Strona pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialność odszkodowawczą co do wysokości, podnosząc, że stopień i rozmiar dolegliwości oraz następstw kolizji wskazanych przez powoda a także zakres opieki małżonki nie wypełnia przesłanek do zapłaty tak wygórowanej kwoty.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia lub jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości co do wysokości odnośnie zadośćuczynienia i zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych, natomiast w części co do zwrotu kosztów opieki osób trzecich.

Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej. Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie a przede wszystkim z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii-ortopedii dr n. med. M. J., Sąd doszedł do przekonania, że krzywda po stronie powoda wystąpiła i była ona ściśle związana ze zdarzeniem z dnia 29 lipca 2017 r. Konsekwencjami tego wypadku były doznane przez powoda m.in. silne urazy nogi, która poddana była operacji a także odczuwane w związku z tym dolegliwości bólowe, konieczność rehabilitacji oraz ograniczenia w aktywności fizycznej i codziennym funkcjonowaniu.

Zdaniem Sądu krzywda powoda rzeczywiście występuje, na co powód wskazywał w treści pozwu jak i zeznając przed Sądem a tym samym doznane przez niego cierpienia uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia. Sporządzona w niniejszym postępowaniu opinia biegłego sądowego również potwierdziła rozstrój zdrowia powoda na skutek wypadku z dnia 29 lipca 2017 r. Biegły sądowy po analizie akt sprawy oraz przebadaniu R. O., w sposób jednoznaczny, rzetelny i spójny stwierdził, że u powoda doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 12% w postaci stanu po złamaniu trzonu kości udowej lewej z następowym leczeniem operacyjnym. Biegły szczegółowo opisał ograniczenia ruchomości stawu biodrowego, występujące u powoda dolegliwości bólowe oraz fakt, że w przyszłości R. O. będzie musiał kontynuować leczenie usprawniające celem zwiększenia ruchomości oraz utrzymania już osiągniętych rezultatów. Co ważne biegły podkreślił, że rokowania na przyszłość są niepewne, stąd ustalenie trwałego a nie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Podsumowując, Sąd podkreślił że niewątpliwie krzywda po stronie powoda wynikająca z wypadku z dnia 29 lipca 2017 r. występowała i występuje, a nawet w dalszym ciągu objawia się dolegliwościami bólowymi, ograniczeniem aktywności życiowej, a przede wszystkim powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zatem dochodzona przez powoda w niniejszym procesie kwota 16 800 zł oraz otrzymana w toku postępowania likwidacyjnego kwota 8 200 zł, zdaniem Sądu jest adekwatna do krzywdy R. O. i w pełni zrekompensuje mu poniesione cierpienia. Sąd przychylił się również do zasądzenia na rzecz powoda kwoty 170,88 zł z tytułu poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych. Przedłożone przez powoda dokumenty nie budziły żadnych wątpliwości Sądu, że w celu ratowania swojego zdrowia oraz usprawniania czynności ruchowych, R. O. musiał dojeżdżać do szpitali. Na skutek wypadku powód przeszedł operację nogi, która następnie była usztywniona i powód mógł poruszać się wyłącznie o kulach lub przy pomocy innych osób. Jego możliwość swobodnego poruszania się w ówczesnym czasie była mocno ograniczona, co również przyczyniło się do konieczności dojeżdżania do placówek medycznych przy pomocy rodziny. Stąd roszczenie o zwrot kosztów dojazdu jest jak najbardziej zasadne i właściwe.

Usprawiedliwione co do zasady było również żądanie powoda w zakresie kosztów opieki wykonywanej przez osobę trzecią, jednakże w wysokości o połowę niższej od wskazanej w pozwie.

Zgodnie z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Niewątpliwie w przypadku powoda doszło - na skutek wypadku komunikacyjnego, za który strona pozwana ponosi odpowiedzialność - do uszkodzenia ciała, jak i wywołania rozstroju zdrowia.

Odszkodowanie to obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, jeżeli są one konieczne i celowe. Takimi wydatkami są m.in. koszty leczenia, specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów, wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, a także inne koszty np. opłaty za kursy mające na celu przekwalifikowanie zawodowe poszkodowanego. Przyjmuje się nadto, że korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c., a legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim.

W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, iż poszkodowany może domagać się także zwrotu kosztów opieki nad nim i kosztów rehabilitacji poniesionych przez członków jego najbliższej rodziny (por. np. wyrok SN z 15 lutego 2007 r., II CSK 474/06, LEX nr 274155). Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki: w szczególności będą to oczywiście koszty leczenia, konsultacji i rehabilitacji, ale też i koszty transportu, odwiedzin osób bliskich (por. wyrok SN z 7 października 1971 r., II CR 427/71, OSP 1972, z. 6, poz. 108), szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji (por. uchwała SN (7) z 19 czerwca 1975 r., PRN 2/75, OSNC 1976, nr 4, poz. 70; wyrok SN z 21 maja 1973 r., II CR 194/73, OSP 1974, z. 4, poz. 83); takie szerokie ujęcie obowiązku odszkodowawczego spotkało się z aprobatą zarówno judykatury, jak i przedstawicieli nauki prawa. Nadto, jeżeli w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowanemu potrzebna jest opieka (stała, tymczasowa) odszkodowanie obejmuje także koszty tej opieki. Nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty takiej opieki, bowiem stanowią one element należnego mu odszkodowania nawet wtedy jeśli opieka była sprawowana przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 4.03.1969 r., I PR 28/69,OSNCPiUS 1969, Nr 12, poz.229, w wyroku z 4.10.1973 r., II CR 365/73, OSNCPiUS 1974, Nr 9, poz.147). Szkodą jest już bowiem konieczność zapewnienia opieki, natomiast zapewnienie sobie przez poszkodowanego taniej lub nawet nieodpłatnej opieki nie zmniejsza szkody. Zaprezentowane stanowisko jest zgodne z ogólnymi zasadami szacowania odszkodowania i naprawienia szkody – samodzielne usunięcie skutków zdarzenia szkodzącego przez poszkodowanego nie zmniejsza należnego poszkodowanemu odszkodowania.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego sądowego dr n.med. M. J., zeznań świadka M. O., zeznań powoda uzasadnia ocenę, że po opuszczeniu szpitala powód wymagał opieki i pomocy ze strony osób trzecich. Mając niesprawną nogę, co mocno ograniczało ruchomość, a także urazy łokcia i żeber, powód wymagał pomocy przy wykonywaniu podstawowych czynności codziennych, jak toaleta, przygotowanie i spożywanie posiłków, przebieranie czy dojazdy do lekarza. Strona pozwana nie kwestionowała zresztą zwiększonych potrzeb powoda w postaci konieczności opieki osoby trzeciej, dokonując z tego tytułu wypłaty na rzecz powoda w postępowaniu likwidacyjnym. Kwestionowała natomiast wysokość dochodzonych przez powoda z tego tytułu kosztów i rozmiar opieki. Z opinii biegłego wynika zaś – zważywszy na stan zdrowia powoda po opuszczeniu szpitala - że pomoc i opieka osób trzecich były mu niezbędne przez okres 4-6 tygodni po opuszczeniu szpitala.

Mając powyższe na uwadze, Sąd ustalając wysokość kwoty należnej do zwrotu za opiekę osób trzecich miał na uwadze zeznania świadka M. O. oraz opinię biegłego sądowego, na podstawie których przyjął za zasadny i rzeczywisty okres opieki nad powodem w wymiarze jednego miesiąca, co uzasadniania przyznanie kosztów opieki w kwocie 2190 zł, stosując niebudzącą wątpliwości Sądu i realną stawkę opieki wskazaną w pozwie, tj. 10 zł za godzinę. Dalej idące żądanie podlegało oddaleniu.

Zasadne było również roszczenie powoda w zakresie dotyczącym odsetek ustawowych od zasądzonej łącznej kwoty zadośćuczynienia i w/w kosztów. Wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie należnego zadośćuczynienia, może się różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy. Rozstrzygnięcie o odsetkach zostało wydane na postawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził odsetki od dnia 23 stycznia 2018 r., zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia następnego po dniu wydania ostatecznej decyzji przez ubezpieczyciela.

Powód wygrał proces w 89%, zatem w takiej proporcji Sąd zasądził na jego rzecz koszty postępowania, na które składają się opłata od pozwu (1068 zł), zaliczka uiszczona przez powoda na poczet opinii biegłego w kwocie 500 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3617 zł.

Biorąc pod uwagę proporcję, w jakiej strona pozwana sprawę przegrała, na podstawie art. 83 ust. 2 w związku z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594) zobowiązano stronę pozwaną do pokrycia wydatku w postaci części wynagrodzenia biegłego, tymczasowo pokrytej ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie w wysokości 122,50 zł.