Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

AKa 438/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok z dnia 31 stycznia 2018 roku Sądu Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie w V Wydziale Karnym, sygn. akt V K 196/12

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

X w części

x

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2

Obrońca oskarżonego zarzuciła:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, nie obejmującej całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie ocenę materiału dowodowego „w szczególności zeznań świadków M. K. (2), M. B. (1), R. T. (1) i M. R. (1), konsekwencją czego było błędne ustalenie stanu faktycznego, że oskarżony M. K. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, w ramach której dopuścił się przypisanych mu , a także bez uwzględnienia, że zeznania świadka M. K. (2) są chwiejne, wzajemnie wykluczające się i nie znajdują potwierdzenia w pozostałych dowodach, podczas gdy prawidłowa analiza dowodów zgromadzonych w postępowaniu prowadzi do przekonania, że oskarżony M. K. (1) był jedynie znajomym świadka M. K. (2) i posiadał wiedzę na temat jego działalności przestępczej lecz nigdy w niej nie uczestniczył.

2.  Art. 438 pkt 4 k.p.k., rażącą surowość wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz kary łącznej 12 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień szkodliwości społecznej czynu, motywacja i sposób zachowania się oskarżonego a także jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają wymierzenie kary niższej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu 1 dotyczącego naruszenia art. 410 k.p.k., zauważyć należy, że naruszenie treści tego przepisu następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2004 r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693). Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. V KKN 34/01, LEX nr 53912). Skarżąca nie wykazała, że został naruszony art. 410 k.p.k., w szczególności nie wskazała żadnych dowodów, które zostały przez sąd pierwszej instancji ujawnione, lecz pominięte przy wyrokowaniu, bądź zostały uwzględnione, bez ich ujawnienia na rozprawie. Autorka apelacji błędnie upatruje naruszenia powyższego przepisu przez pryzmat niewłaściwej – w jej mniemaniu – ocenie depozycji świadka koronnego M. K. (2), który to zarzut wiązać należy z ewentualnym naruszeniem art. 7 k.p.k., nie zaś naruszeniem art. 410 k.p.k. Wobec powyższego, zarzut w tym zakresie jest gołosłowny i dowolny, a w konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie podlegał uwzględnieniu zarzut uchybienia art. 7 k.p.k. Aby wykazać naruszenie tego przepisu skarżąca powinna wskazać konkretnie, w jaki sposób sąd oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, naruszył zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to nietrafnie nie dał wiary lub niesłusznie dał wiarę określonym dowodom.

Zdaniem apelującej sąd pierwszej instancji dokonał błędnej oceny „w szczególności” zeznań świadków: koronnego M. K. (2) i M. B. (1), R. T. (1) (obecnie D.) i M. R. (1). Niezasadne, a w wypadku profesjonalnego uczestnika postępowania, jakim jest skarżąca jawi się posługiwanie się w apelacji sformułowaniem: „w szczególności””, które ma sugerować, że podnoszone w apelacji uchybienie dotyczy jeszcze jakiś innych świadków, których skarżąca nie wymienia. Taki zabieg jest dysfunkcjonalny, bowiem nie rozszerza granic apelacji i nie obliguje sądu ad quem do jakichkolwiek poszukiwań tych „innych” dowodów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2019 r., IV KK 495/19, nr 10, poz. 63). Reasumując, zdaniem apelującej sąd a quo błędnie ocenił depozycje następujących świadków: świadka koronnego M. K. (2), M. B. (2), R. T. (1) (obecnie D.) i M. R. (1).

Przechodząc do oceny depozycji świadków M. B. (2), R. T. (1) (obecnie D.) i M. R. (1) stwierdzić należy, że świadkowie ci złożyli zeznania, które wspierały zeznania świadka koronnego M. K.. Źródłem wiedzy, które zaprezentowali na rozprawach był fakt, że byli bezpośrednimi obserwatorami i uczestnikami zdarzeń, stanowiących przedmiot czynów zabronionych, zarzucanych oskarżonemu M. K. (1). Zeznania tych świadków mają istotne znaczenie dla potwierdzenia prawdziwości zeznań świadka koronnego M. K., a stwierdzenie ich prawdziwości rzutuje wprost na ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego M. K..

Apelująca, zwracając uwagę na zeznania powyższych świadków traci z pola widzenia fakt, iż świadek M. B. (2) poznał świadka M. K. (2), gdy ten dołączył do „grupy (...)” i określił rolę świadka, jako zajmującego się napadami. Świadek precyzyjnie wskazał rolę oskarżonego M. K. (1), współdziałającego najbliżej z innymi członkami grupy tj. świadkiem koronnym M. K. (2), noszącym pseudonim (...) .

Świadek koronny M. K. (2) sam przyznał, że wiedzę o zdarzeniach, opisanych w zarzucanych oskarżonemu czynach powziął z osobistego udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, której początek działalności umiejscowił wskazując zdarzenia „ wymuszenia haraczy na (...) S. ” /k. 7348 v./, udziału w porwaniu mężczyzny w W., w którym wziął udział oskarżony M. K. (1), jako jeden z założycieli grupy przestępczej i świadek M. B. (2), uprowadzeniu mieszkańca miejscowości B., opisując precyzyjnie miejsce, w którym doszło do porwania i udział w zdarzeniu oskarżonego M. K. i świadka M. B. /k. 7349/. Skarżąca stwierdziła, że sąd pierwszej instancji błędnie ocenił zeznania świadka M. K. (2), uznając je m.in. za wewnętrznie sprzecznie, nielogiczne oraz nieznajdujące potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jednak w apelacji nie wykazała podstaw do czynienia tego rodzaju założeń. Na skarżącej, jako profesjonalnym uczestniku postępowania spoczywał obowiązek wskazania, które depozycje świadka M. K. (2) należało uznać za niewiarygodne i z jakich przyczyn oraz dlaczego sąd pierwszej instancji takiego twierdzenia nie podzielił i dlaczego jest ono błędne. A zatem w odniesieniu do jakich zdarzeń, stanowiących przedmiot zarzutów, świadek ten złożył niewiarygodne zeznania, a sąd pierwszej instancji ocenił je wadliwie, odmawiając im wiary. Obowiązkiem apelującej było przekonanie sądu ad quem do prawdziwości swego twierdzenia, że zeznania tego świadka, które wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego M. K. (1) zostały ocenione przez sąd pierwszej instancji błędnie. Z powyższego obowiązku skarżąca się nie wywiązała, sygnalizując jedynie chwiejność depozycji świadka, wielokrotną niepamięć związaną z mnogością zeznań, długotrwałością i ilością postępowań karnych, w których świadek występował. Sąd pierwszej instancji, mając wsparcie w osobowych źródłach dowodowych, a kwestionowanych przez obrońcę zasadnie dał wiarę depozycjom M. K., a obrońca w apelacji nie zamieściła jakichkolwiek argumentów, dowodzących zasadności apelacji. Wszak świadek na rozprawie w dniu 04.09.2014 r. /k. 7290/ jasno, kategorycznie i otwarcie stwierdził: „ Pan K. zarzuca mi, że go pomawiam (…), (…) Jednak ja tego nie robię. Ja zeznając przeciwko K. mówię o przestępstwach, w których on rzeczywiście brał udział i on o tym dobrze wie. Nie pomawiam go o czyny, których on nie popełnił, tylko o to, w czym brał udział”. Obrońca sygnalizując swoje wątpliwości co do prawdziwości zeznań świadka koronnego M. K. zestawiła je z zeznaniami świadków R. T. i M. R., przy czym nie sprecyzowała, na jakiej podstawie należy przyjąć, że twierdzenia świadków nie były zbieżne. Zestawienie zeznań świadków nie implikuje powodzenia apelacji i przekonania sądu co do dowodów przemawiających za nieprawdziwością zarzutów aktu oskarżenia. Apelująca sygnalizowała swe wątpliwości domagając się rozstrzygnięcia ich na korzyść oskarżonego zestawiając zeznania świadka M. K. z zeznaniami Z. C., wskazującymi, że w czasie wspólnego osadzenia w ZK słyszał, jak M. K. wraz z R. T. uzgadniali treść zeznań, zaś R. T. miał prowadzić zeszyt z zapiskami, że oskarżony M. K. jest pomawiany przez M. K.. Nie można tracić z pola widzenia i tego faktu, że zeznania świadka koronnego, fałszywie obciążającego wspólników, narażają go na ewentualność pozaprocesowych represji środowiskowych /postanowienie Sądu Najwyższego z 04.04.2013 roku , sygn.. II KK 67/13, LEX nr 1317923/.

Odnośnie zarzutu obrońcy w zakresie nie rozpoznania przez pokrzywdzoną M. P. oskarżonego jako prokuratora czy też „niby sędziego” w przestępstwie zarzucanym i opisanym w punkcie VIII jest on także chybiony w świetle kategorycznych, nie tworzących pola do interpretacji zeznań M. K. jasno komunikującego, iż: „ Absolutnie nie myli mi się osoba M. K. (1) z żadną inną osobą. Znam go na tyle dobrze, że nie mógłby on mi się pomylić z żadną inną osobą. (….) Nadaje się, aby udawać prokuratora” /k. 7290/.

Sąd Okręgowy, dokonując oceny zeznań tego świadka dostrzegł pewne rozbieżności i nieścisłości, jakie pojawiły się w ich treści z upływem czasu, wobec wielokrotnego składania zeznań. Prawidłowo skonstatował, iż trudności z pełnym, szczegółowym odtworzeniem pełnej wersji zdarzeń wynikają zarówno z upływu czasu od wydarzeń, będących przedmiotem analizy sądu, wielości osób, zaangażowanych w przestępczy proceder jak i wielokrotności prezentowanych przez świadka relacji. Teza ta znajduje potwierdzenie choćby w treści protokołów rozpraw z dnia 03.06.2014 r. /k. 7218-7220/, 25.06.2014 r. /k. 72537256/. gdzie celem uszczegółowienia zeznań świadka Sąd odczytywał jego zeznania. W obszernych i szczegółowych zeznaniach świadek koronny M. K. opisał historię powstania grupy, skład osobowy w różnych przedziałach czasowych, strukturę i hierarchię grupy, sposób rozporządzenia zyskami.

Apelująca, odnosząc się w zarzucie do uchybień sądu, które jej zdaniem miały wpływ na treść wyroku, w uzasadnieniu powołuje się także na ocenę zeznań R. T. (1), (k. 7168v.-7170), obecnie D.. Jednak nie umknęło uwadze Sądu I instancji, że świadek ten potwierdził, że brał udział w „grupie (...)”, wskazał członków grupy, wymieniając ich nazwiska i pseudonimy /k. 7348/, spójnie i rzeczowo opisując rolę oskarżonego M. K. „ był członkiem „grupy (...) ”, dokonywał przestępstw z M. K. (2)” /k. 8154 v./, rolę świadka koronnego: M. K., świadków M. B., M. R., a zeznania tego świadka pozwoliły Sądowi I instancji na wyprowadzenie wniosków o prawdziwości faktów, których stwierdzenie ma istotne znaczenie dla uznania, że czyny, przypisane oskarżonemu miały miejsce, a ich sprawcą był oskarżony M. K. (1), działający wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami. Świadek stanowczo zaprzeczył, aby z kimś ustalał zeznania, aby kogoś obciążyć /k. 8155/. Wskazanie z imienia i nazwiska założycieli grupy, W. K. - skarbnika, zajmującego się finansami grupy, założyciela i głównego przywódcy A. C., miejsce przechowywania, rodzaj broni palnej i amunicji, którą dysponowała „grupa markowska” osób należących do ścisłego grona grupy przestępczej, podejmujących w niej kluczowe decyzje Sąd Apelacyjny, wbrew twierdzeniom autorki apelacji uznał, że sąd I instancji ukształtował swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, a na przedmiot oceny złożyła się suma dowodów, nie dopuścił się przy tym selektywnej oceny materiału dowodowego. Sąd a quo dokonał oceny, zachowując powyższe reguły i wskazując na swe wątpliwości odnośnie do wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. K. (1) i konfrontując je z innymi dowodami. Apelująca zaś przedstawiła ocenę dowodów dokonaną selektywnie, fragmentarycznie i powierzchownie, w oderwaniu od całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z jednoczesnym niewyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy.

W dalszej kolejności apelująca zwraca uwagę na zeznania świadków: R. T. (1) /obecnie D./ i M. R. (1), którzy potwierdzili istnienie grupy o charakterze zbrojnym, wskazując jej członków, strukturę, uzupełniając w tym zakresie depozycje świadka koronnego M. K., zwłaszcza, że prezentowali oni wiedzę wynikającą z ich bezpośredniego udziału w grupie przestępczej. Obrońca nie wyjaśnia, dlaczego jej zdaniem świadek M. R. (1) nie może stanowić wiarygodnego źródła dowodowego, skoro także i on, składając wyjaśnienia w charakterze podejrzanego /k. 2753-2755, k. 2764-2765, 2776 – 2783, k. 2797-2803/ oraz podczas pierwszego rozpoznania sprawy w postępowaniu jurysdykcyjnym /k. 5022-5023/ potwierdza istnienie grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, bliską znajomość z (...) /M. K. i (...) /k. 7594/, udział z oskarżonym M. K. w napadzie, w którym uczestniczył także M. K.. Opisując precyzyjnie wiedzę oskarżonego M. K. co do statusu majątkowego i społecznego małżeństwa A. i I. W., rolę, jaką odgrywał oskarżony M. K. w czasie napadu a następnie podział łupu w domu oskarżonego M. K. apelująca nie wskazuje, jakie elementy świadczą o nieprawdziwości tych depozycji.

Zarzut obrońcy , zmierzający do wykazania dokonania przez Sąd I instancji wybiórczej analizy materiału dowodowego jest chybiony. Oskarżony M. K. nie był pomawiany przez świadka koronnego M. K.. Zdaniem obrońcy świadczyć miałyby o tym zeznania świadka R. T., jednakowoż świadkowie złożyli zeznania stojące w opozycji z wyjaśnieniami oskarżonego M. K., a zbieżne z zeznaniami świadka koronnego M. K..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów postępowania za niezasadne, za oczywiście bezprzedmiotowy uznać należy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych;

Rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 12 lat pozbawienia wolości bez precyzyjnego wskazania przez sąd okoliczności, jakimi kierował się przy wymiarze kary bez odniesienia ich do konkretnych okoliczności sprawy i warunków osobistych oskarżonego M. K. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wymierzone oskarżonemu M. K. (1) kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności nie nosi w żadnej mierze cech niewspółmierności w sensie jej zbytniej surowości, zatem i w tym zakresie stwierdzić należy prawidłowość wyroku Sądu I instancji. Sąd wymierzył kary jednostkowe, jak i kary łączne zgodnie z art. 53 kk. Należycie bowiem Sąd ocenił orzekając, stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu M. K. czynów, jego okoliczności osobiste, wielokrotną karalność /k. 8074-8075/, świadczącą o całkowitym społecznego, braku krytycyzmu wobec siebie i niechęci do podporządkowania się normom społecznym, zasadom współżycia oraz cele, jakie kara ma wobec niego spełnić. Podkreślenia wymaga fakt, że kary za popełnienie tego rodzaju przestępstw, jakich dopuścił się oskarżony, muszą być stosownie dotkliwe i dolegliwe, chociaż nie ponad miarę, aby pozostały współmierne do społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia sprawcy. Zatem wymierzone oskarżonemu M. K. kary, w zestawieniu z jego właściwościami osobistymi, ale również z charakterami czynów, ich wagą, okolicznościami, nie mogą nosić i nie noszą cech rażącej surowości, kary jednostkowe pozbawienia wolności zostały orzeczone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie sposób uznać za rażąco niewspółmierną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 12 lat w sytuacji możliwego jej wymierzenia w granicach do 15 lat pozbawienia wolności mając na uwadze liczbę popełnionych przestępstw. Z tych względów Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu dotyczące wymiaru orzeczonej kary.

Wniosek o zmianę wyroku i wymierzenie łagodniejszych kar jednostkowych i łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności.

Wniosek:

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Kara wymierzona prawidłowo, o czym była mowa powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd Apelacyjny, dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia nie dostrzegł przesłanek z art. 439 par. 1 kpk i art. 440 kpk, które obligowałyby do uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczyinformacje o jednostce

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 31 stycznia 2018 roku, sygn. akt V K 196/12 utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu w zakresie zarzucanych i przypisanych czynów jest prawidłowe, zarzuty niezasadne. Sąd Apelacyjny nie uwzględnił żadnego z podniesionych w apelacji zarzutów. Brak jest również podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

6. 

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 par. 1 kpk. Sąd zwolnił oskarżonego M. K. (1) od ponoszenia kosztów sądowych należnych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Marek Motuk

Beata Adamczyk - Łabuda Ewa Gregajtys

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok z dnia 31 stycznia 2018 roku Sądu Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie w V Wydziale Karnym, sygn. akt V K 196/12

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana