Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący : SSR Magdalena Piątkowska

Ławnicy: Barbara Rybak, Leokadia Krzemińska

Protokolant : Karolina Nowicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2019 roku w Ś.

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w Ś.

o odszkodowanie

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda M. S. na rzecz strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w Ś. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód M. S. złożył pozew przeciwko (...) sp. z o.o. w Ś. domagając się zasądzenia kwoty 10.784,88 zł. tytułem odszkodowania za niezgodne prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem wraz z odsetkami i kosztami procesu w pozwie wskazanymi. W uzasadnieniu przytoczył okoliczności związane z przebiegiem zatrudnienia oraz wskazał , iż podana przyczyna wypowiedzenia jest dla niego niezrozumiała, niekonkretna, i ogólnikowa oraz nierzeczywista i nieprawdziwa. Stanowisko to właściwie nie zostało uzasadnione.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przewidzianych. W uzasadnieniu przedstawiono liczbowo nieobecności powoda w kolejnych latach wskazując, iż tak liczne nieobecności nie pozwalają powodowi na realizowanie celu, jaki legł u podstaw zawieranej umowy, a to świadczenie pracy, zaś pozwany jest podmiotem gospodarczym ukierunkowanym na uzyskiwanie wyników ekonomicznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód zatrudniony był u strony pozwanej na stanowisku operatora linii , od 1.09.2010r. operatora, na podstawie umowy na czas nieokreślony od 17 sierpnia 1998 roku.

Powód był niezdolny do pracy: w 2019r. 186 dni, w 2018r.- 277 dni, w 2017r. -276 dni. Niezdolność powoda do pracy wynikała z urazów doznanych na skutek wypadku przy pracy u strony pozwanej w 2017r. oraz z przyczyn ogólnych. Powód nie uprzedzał o kolejnych nieobecnościach, nie rozmawiał o swoich planach co do długości nieobecności i powrotu do pracy. Dostarczał jedynie kolejne zwolnienia.

Dowód: zaświadczenia lekarskie k. 26-57

ewidencje czasu pracy k. 58-70

zeznania świadka M. K. (1), G. W. e- protokół k. 87

zeznania powoda e- protokół k. 87

Aby nie zwalniać powoda, kiedy okazało się, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na pracę na zajmowanym stanowisku, pracodawca – za zgodą powoda- zdecydował o dalszym zatrudnianiu powoda na innym stanowisku- operatora maszyn, co nastąpiło od 18 grudnia 2018r.

Dowód: porozumienie zmieniające – akta osobowe powoda w załączeniu.

W zakładzie nie ma dodatkowej obsady zastępczej, wobec czego podczas nieobecności powoda praca odbywała się w zmniejszonym składzie, bądź powoda zastępowali pracownicy innej zmiany, co generowało konieczność wypłaty dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, konieczność odmowy wnioskom pracowników o urlopy czy dni wolne z innych przyczyn. Na rynku pracy jest przy tym duża konkurencja, nie jest łatwo o dodatkowych pracowników.

Dowód: zeznania świadka M. K., D. W. e- protokół k. 87

Dnia 20 sierpnia 2019r wręczono powodowi wypowiedzenie umowy o pracę jako przyczynę wskazując powtarzające się i długotrwałe nieobecności pracownika z powodu choroby, co powoduje dezorganizację pracy oraz znaczne utrudnienie w funkcjonowaniu firmy.

Dowód: oświadczenie pracodawcy akta osobowe w załączeniu

Powód rozumiał przyczynę wypowiedzenia, była dla niego zrozumiała i konkretna.

Dowód: zeznania powoda e- protokół k. 87

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.144,96 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 16

Ustaleń stanu faktycznego sąd dokonał w oparciu o wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, w tym zeznania powoda. Dowody te, w szczególności zeznania powoda, nie potwierdziły zawartej w pozwie a w żaden sposób nie rozwiniętej zresztą tezy, jakoby przyczyna wypowiedzenia była niekonkretna ogólnikowa i dla powoda nie jasna. Powód , co sam przyznał, rozumiał te przyczynę, wiedział do jakiego stanu faktycznego się odnosi i co miał na myśli pracodawca formułując taką przyczynę. Jedyne co powód zarzucił to to, że on osobiście rozwiązałby sytuację w inny sposób, choć przyznał, iż zasady organizowania pracy w razie krótkich nieobecności pracownika nie sprawdzą się w razie nieobecności długotrwałej. W świetle zebranego materiału powód nie wykazał także, aby przyczyna była nieprawdziwa. Liczne i długotrwałe nieobecności powoda były niesporne, a w toku postępowania pracodawca złożonymi przez siebie dokumentami oraz za pomocą wnioskowanych świadków wykazał dezorganizację pracy i utrudnienia, jakie niosły długotrwałe nieobecności powoda w miejscu pracy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym sąd zważył:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 45 § 1 k. p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu- o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem jest przysługującym każdej ze stron uprawnieniem i stanowi zwykły sposób jej rozwiązania. Przyczyna wypowiedzenia nie musi w związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2001 r. I PKN 715/2000 Prawo Pracy (...) str. 34 , wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSN 1998/20/598). Nie oznacza to oczywiście przyzwolenia na dowolne i nieuzasadnione wypowiadanie umów przez pracodawcę. Musi być ono bowiem oczywiście merytorycznie zasadne, tyle tylko, że ocena zasadności wypowiedzenia - w kontekście stwierdzenia, że wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy - powinna być dokonywana przy wyraźnym uwzględnieniu słusznego interesu pracodawcy oraz przymiotów pracownika związanych z pracą.

W postępowaniu sądowym badanie przyczyny wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę ma dwojaki charakter: sąd poddaje ją analizie w aspekcie zgodności czynności pracodawcy z prawem i w aspekcie jej zasadności. W myśl art. 45 § 1 k.p. są to niezależne od siebie przesłanki oceny żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenia do pracy albo odszkodowania.

W płaszczyźnie zgodności z prawem przyczyna powinna być skonkretyzowana i należy ją podać pracownikowi w formie pisemnej, w taki sposób, by miał możliwość obrony przed stawianymi mu zarzutami. W niniejszej sprawie pracodawca nie naruszył pod tym względem prawa. W niniejszej sprawie , wbrew twierdzeniom, nawet nie powoda a pełnomocnika powoda, wskazane powodowi przyczyny były dla niego jasne i zrozumiałe, a zatem pod tym względem pracodawca nie naruszył przepisów o rozwiazywaniu z pracownikami umów o pracę.

W drugiej płaszczyźnie chodzi natomiast o to, by wskazana przyczyna mogła być uznana za uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę i aby była prawdziwa. Zdaniem sądu strona pozwana wykazała zarówno zasadność zwolnienia pracownika, który właściwie nie świadczy pracy czym wprowadza dezorganizację pracy i znaczne utrudnienie w funkcjonowaniu firmy. Powód nie wykazał przy tym, aby przyczyna zwolnienia była inna niż wskazana, a pracodawca dowiódł, iż powód był pracownikiem doświadczonym, cenionym, ale z racji dążenia podmiotu gospodarczego do zysku przy założeniu, ze zatrudniony pracownik będzie świadczył pracę, zmuszona była- po próbach dostosowania się do ograniczeń zdrowotnych powoda- do rozwiązania z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem. Niezdolność do pracy jako przyczyna „zwykłego” rozwiązania umowy o pracę wielokrotnie pojawiała się w orzecznictwie nie tylko Sądu N. i uzyskiwała przymiot zasadności (vide np. wyrok z 3.11.1997 r., I PKN 327/97, OSNAPiUS 1998/16, poz. 476; wyrok z 4.12.1997 r., I PKN 422/97, OSNAPiUS 1998/20, poz. 600), nawet gdy zastępstwo pracownika nie wiązało się z powierzeniem innym pracownikom pracy ponadwymiarowej (np. wyrok z 19.03.2014 r., I PK 177/13, OSNP 2015/8, poz. 111). Kwestię różnych okoliczności mających wpływ na ocenę zasadności wypowiedzenia z powodu długotrwałej absencji chorobowej – ze szczegółowym uwzględnieniem orzecznictwa – rozważał SN w wyroku z 17.05.2016 r., I PK 155/15, OSNP 2017/12, poz. 160. W jego tezach stwierdził, że: „1. Nieuzasadnione (art. 45 § 1) jest wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi nienagannie wykonującemu obowiązki, który w okresie kilku lat pracy miał jedną dłuższą usprawiedliwioną nieobecność w pracy i po tym okresie odzyskał zdolność do pracy, nawet jeżeli nieobecność ta doprowadziła do dezorganizacji pracy w miejscu jego zatrudnienia. 2. Uzasadnione (art. 45 § 1) może być tylko takie wypowiedzenie umowy o pracę z powodu długotrwałej nieobecności pracownika w pracy, zbliżonej do okresów wskazanych w art. 53 § 1, które motywowane jest obiektywną obawą pracodawcy, że dalsze zatrudnianie pracownika będzie zagrażać sprawnemu funkcjonowaniu zakładu pracy i jego interesom". Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie, przy poparciu uzasadnienia prawnego wskazanego w odpowiedzi na pozew, powództwo oddalono.

Orzeczenie o kosztach znajduje podstawę w treści art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016r, poz. 1667). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem brak jest podstaw do różnicowania wynagrodzenia pełnomocnika w sprawach dotyczących nieprawidłowego rozwiązania umowy o pracę od tego czy powód żąda odszkodowania czy przywrócenia do pracy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego (7 sędziów - zasada prawna) z dnia 24 lutego 2011 r. (I PZP 6/10, cyt. za LEX 707475) „Podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.)”. Pomimo zmiany przepisów określających stawki wynagrodzenia pełnomocników zasada ta oraz argumenty podane w jej uzasadnieniu nie straciły na aktualności.