Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1190/19

UZASADNIENIE

Powód – (...) SA w W., złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. M. o zapłatę kwoty 737,86 złotych oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana w dniu 12 maja 2019 r. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...). Jak wynika z pozwu umowa została zawarta w formie elektronicznej. Pozwana zobowiązana była do zarejestrowania się na stronie internetowej pożyczkodawcy i utworzenie konta klienta. Pożyczkodawca po pozytywnie zakończonej weryfikacji pozwanej, udostępnił na trwałym nośniku ramową umowę pożyczki, formularz informacyjny, harmonogram oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy, środki pieniężne w zawnioskowanej kwocie pożyczkodawca przelał na indywidualny rachunek pożyczkobiorcy od razu po wejściu w życie umowy pożyczki, a pożyczkodawca zobowiązał się do spłaty wszelkich należności wynikających z umowy w dniu 11 czerwca 2019 r. W związku z nienależytym wykonaniem zaciągniętego zobowiązania umownego (brak terminowego regulowania wpłat), skutkującym naruszeniem warunków ww. umowy, powód rozpoczął naliczanie odsetek za opóźnienie w spłacie zobowiązania w wysokości określonej w umowie, a równocześnie wobec spełnienia przesłanek do wypowiedzenia przedmiotowej umowy, powód wypowiedział pozwanej umowę i od tego momentu całość zobowiązań wynikających z umowy stała się wymagalna. Powód wskazał również, że w dniu 31 października 2019 r. (...) SA, na mocy umowy sprzedaży wierzytelności nabył od (...) sp. Z o.o. w W. przedmiotową wierzytelność.

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2019 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 2237665/19, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwana M. M. nie złożyła odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 3 czerwca 2020 roku, nie złożyła w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 3 czerwca 2020 roku Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny oddalający powództwo.

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Negatywny wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj: wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67, 18.2.1972 r., III CRN 539/71, Legalis). ).

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na umowę pożyczki wskazując wyłącznie datę zawarcia umowy i jej numer. Wskazano tylko, ze na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 737,86 zł. nie precyzując co składa się na jej wysokość. Brak jest informacji w jakiej wysokości powód dochodzi należności z tytułu niespłaconego kapitału, a jakiej z tytułu odsetek oraz czy na dochodzoną kwotę składają się inne opłaty. Nie wskazano również, czy pozwana w jakiejkolwiek części spłaciła należność wynikającą z umowy. Brak było także danych dotyczących treści pierwotnego zobowiązania (brak kwoty pieniężnej, która była przedmiotem tej umowy, jak również ustalonych kosztów i należności związanych z zawarciem umowy, warunków spłaty zobowiązania). Określony w sposób wybiórczy i lakoniczny stan faktyczny wywołał wątpliwości co do stanu fatycznego sprawy i wymuszał przeprowadzenie postępowania dowodowego.

Powód w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył jedynie umowę ramową. Nie przedłożył przede wszystkim umowy, z której wywodził swoje roszczenie tj umowy pożyczki z dnia 12 maja 2019 r. W związku z powyższym pozbawił Sąd możliwości weryfikacji wierzytelności dochodzonej wobec pozwanej, w szczególności w zakresie postanowień umowy tj ustalenia wysokości udzielonej pożyczki, czasu trwania umowy, terminów i przyczyn jej wypowiedzenia - co miało istotny wpływ na ustalenie wymagalności przedmiotowego roszczenia, dodatkowych kosztów związanych z tą umową - rodzajem i wysokością odsetek, prowizji, czy też zasadami spłaty zobowiązania. W związku z powyższym Sąd został pozbawiony możliwości oceny zasadności roszczenia, w tym czy przedmiotowa umowa nie zawierała klauzul abuzywnych. Na podstawie przedłożonej przez powoda umowy ramowej Sąd nie był w stanie ustalić wszystkich powyższych okoliczności. . Nadmienić należy, ze na potwierdzeniu wykonania operacji (k. 34) widnieje umowa z dnia 13 maja 2019 r.

Nie budzi wątpliwości, ze pozew pierwotnie został złożony w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a w pozwie w liście dowodów, powód wymienił ww. umowę pożyczki na okoliczność istnienia zobowiązania, treść stosunku łączącego strony. Jednakże zgodnie z art. 505 ³² § 1 k.p.c. dowodów wskazanych w pozwie elektronicznym nie dołącza się do pozwu, a po przekazaniu sprawy z postępowania elektronicznego sądowi właściwemu według właściwości ogólnej, zastosowanie mają przepisy ogólne dotyczące przedkładania przez strony dowodów, w tym ww. art. 3 k.p.c. i art. 6 k.p.c. Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29). Nie budzi wątpliwości, ze samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. SN wyrok z dnia 22 listopada 2001 roku, sygn. I PKN 660/00).

Ponadto należy podkreślić, ze powód dochodził przedmiotowych należności powołując się na umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 31 października 2019 r., na podstawie której nabył wobec strony pozwanej wierzytelność objętą przedmiotowym powództwem wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami, a tym samym jest legitymowany czynnie do wniesienia powództwa jako aktualny wierzyciel pozwanej. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

Twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy i zaoferowany przez powoda materiał dowodowy – w świetle powyższych wywodów – w niniejszej sprawie budził w ocenie Sądu wątpliwości.

Podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia - jak powyżej wskazano - miała być wierzytelność z tytułu umowy pożyczki przysługująca wobec pozwanej, nabyta od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przez powoda, w ramach umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 31 października 2019 r. Zauważyć jednak należy, iż z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika, aby wierzytelność ta została skutecznie przeniesiona na rzecz powoda w ramach umowy cesji wierzytelności. Analiza materiału dowodowego spowodowała, ze wątpliwości Sądu budziła kwestia skuteczności przeniesienia tej konkretnej wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanej przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

W niniejszej sprawie powód wywodził, iż nabył przysługującą wobec pozwanej wierzytelność z tytułu umowy pożyczki z dnia 12 maja 2019 r. o nr (...)., a która pierwotnie przysługiwała (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na tę okoliczność powód przedłożył poświadczone za zgodność z oryginałem przez działającego w sprawie pełnomocnika zawodowego kserokopie umowy cesji wierzytelności. Powód nie wykazał jednak, że dochodzone pozwem roszczenie w wysokości 737,86 zł. objęte było umowa cesji wierzytelności. Z załącznika listy wierzytelności umowy z dnia 31 października 2019 r. (k. 17) wynika, ze przeniesiono roszczenia w stosunku do M. M. dotyczące umowy z dnia 12 maja 2019 r., ale o nr (...). W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę składają się należności wynikające z umowy o nr (...). Brak również danych dotyczących wysokości zobowiązania, które powód faktycznie nabył od poprzednika prawnego

W ocenie Sądu powyższe dowody nie stanowiły dostatecznej podstawy do przyjęcia, że powód w drodze powołanej powyżej umowy cesji nabył wierzytelność dochodzoną pozwem, a co za tym idzie strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, jak również, że przysługuje jej wobec pozwanej dochodzone roszczenie.

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było oddalenie powództwa.