Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

stażysta Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 226/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 30 października 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 37/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I

II

Co do oskarżonego A. B.:

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w niniejszym postępowaniu, tj.:

a)  dowolną ocenę zeznań samego pokrzywdzonego R. D., który zeznał na rozprawie w dniu 7 marca 2019 roku, iż może stwierdzić, że oskarżony A. B. go uderzył; ponadto również żaden inny świadek (poza W. P.) nie zeznał, aby A. B. bił lub uderzał R. D.,

b)  dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci: nagrań zajścia z monitoringu, wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań szeregu świadków (w tym A. D.), które to dowody potwierdzają, iż A. B. został zaatakowany przez A. D., powalił go na ziemię i trzymał obezwładnionego na ziemi, po czym odprowadził do blaszanego garażu, gdy był tam już pobity przez inne osoby R. D., co oznacza, iż to nie A. B. odprowadzał do tego garażu R. D., zaś pokrzywdzony musiał być pobity przez inne osoby,

c)  dowolną ocenę zeznań złożonych przed Sądem przez świadka W. P., poprzez uznanie ich za wiarygodne w sytuacji, gdy są one sprzeczne ze wszystkimi innymi dowodami w sprawie, a nawet z zeznaniami tego świadka z postępowania przygotowawczego; świadek ten dopiero bowiem przed Sądem zeznał kategorycznie, iż widział jak oskarżeni bili R. D. w blaszanym garażu, podczas gdy w postępowaniu przygotowawczym zeznał zupełnie odmiennie, iż miał jedynie słyszeć odgłosy bicia dochodzącego z garażu, jednak samego faktu bicia nie widział; Sąd zaś przyjął sprawstwo oskarżonych właśnie w oparciu o te zeznania.

Konsekwencją w/w naruszeń jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, że A. B. dopuścił się pobicia R. D..

Co to oskarżonego H. M.:

Obraza przepisów postepowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w niniejszym postępowaniu, tj.:

a)  Dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci: nagrań zajścia z monitoringu, wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań szeregu świadków (w tym R. D. i A. D.), które to dowody potwierdzają, iż H. M. pomógł A. B. obezwładnić A. D. i trzymać go obezwładnionego na ziemi, co oznacza, iż to nie H. M. odprowadził do garażu R. D., a pokrzywdzony musiał być pobity przez inne osoby,

b)  Dowolną ocenę zeznań złożonych przed Sądem przez świadka W. P., poprzez uznanie ich za wiarygodne w sytuacji gdy są one sprzeczne ze wszystkimi innymi dowodami w sprawie, a nawet z zeznaniami tego świadka z postępowania przygotowawczego; świadek ten dopiero bowiem przed Sądem zeznał kategorycznie, iż widział jak oskarżeni bili R. D. w blaszanym garażu, podczas gdy w postępowaniu przygotowawczym zeznał zupełnie odmiennie, iż miał jedynie słyszeć odgłosy bicia dochodzącego z garażu, jednak samego faktu bicia nie widział; Sąd zaś przyjął sprawstwo oskarżonych właśnie w oparciu o te zeznania,

c)  Dowolną ocenę dowodu z dwóch pisemnych oraz ustnej opinii sądowo-lekarskiej biegłego K. Ż. w zakresie, w jakim biegły ten wskazał, iż obrażenia jakich doznał K. K. powodowały rozstrój zdrowia trwający krócej niż siedem dni oraz powodowały narażenie na zaistnienie obrażeń opisanych w art. 157 § 1 kk oraz 156 § 1 kk, w sytuacji gdy w pierwszej pisemnej opinii biegły ten nie wskazywał na narażenie na powstanie poważniejszych obrażeń, co oznacza, iż opinia biegłego jest wzajemnie sprzeczna, a tym samym niewiarygodna.

Konsekwencją w/w naruszeń jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, że H. M. dopuścił się pobicia R. D. oraz że w wyniku jego działań K. K. został narażony na powstanie poważniejszych obrażeń niż doznał, a tym samym, że czyn oskarżonego stanowił przestępstwo z art. 158 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Celem uporządkowania i zachowania przejrzystości niniejszych pisemnych motywów wyroku, ze względu na tożsamość zarzutów sformułowanych w pkt I oraz II wywiedzionej przez obrońcę apelacji oraz ich wzajemną interakcję, Sąd Odwoławczy odniesie się do nich łącznie.

Żaden z przytoczonych powyżej zarzutów apelacyjnych nie okazał się zasadny.

Tytułem wstępu do zasadniczej części rozważań nadmienić należy, iż zgodnie z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 kpk), prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), obiektywizmu (art. 4 kpk) i swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), Sąd meriti zobowiązany był do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, szczegółowej analizie wszelkich okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, przy czym z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten winien rozważyć i ocenić dowody zarówno obciążające jak i odciążające oskarżonych, by następnie - w odniesieniu do powyższych kwestii - zająć kompleksowe, logiczne i wyczerpujące stanowisko w części motywacyjnej wyroku.

W ocenie Instancji Odwoławczej, Sąd Rejonowy w Garwolinie dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego czyniąc zadość wyżej wskazanym standardom. Stanowisko to potwierdza nie tylko analiza akt niniejszej sprawy, lecz nadto treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, gdzie prawidłowo wskazano, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody legły u podstaw do ich przyjęcia oraz jakim dowodom i dlaczego waloru wiarygodności odmówiono. W konsekwencji, ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd meriti, nie budzi zastrzeżeń, albowiem nie wykracza poza ramy swobodnej ich oceny, będąc jednocześnie dokładną, rzetelną oraz nie wykazując błędów logicznych. Wobec powyższego, argumenty sformułowane we wniesionej apelacji stanowiły jedynie subiektywną ocenę materiału dowodowego poczynioną przez skarżącego, która tym samym nie mogła skutecznie podważyć wnioskowania Sądu pierwszej instancji.

Ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonych. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 67/12), a takich naruszeń, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący skutecznie nie wykazał. Analogicznie również, za oczywiście niewystarczające należy także uznać jedynie przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie kompleksowo wykazane, że to właśnie rzeczone dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Odnosząc te ogólne uwagi do rozważań obrońcy oskarżonych zawartych w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji stwierdzić należy, że ten nie wykazał w sposób należyty, by ocena dowodów przeprowadzona została przez Sąd pierwszej instancji w sposób dowolny i niezgodny z wymogami płynącymi z art. 7 kpk. Przywołany zarzut obrazy przepisów postępowania, skarżący oparł przede wszystkim na twierdzeniu, iż Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny zeznań świadków – w tym zwłaszcza W. P., opinii biegłego oraz wyjaśnień oskarżonych, które – w jego ocenie – zasłużyły na obdarzenie wiarą w całości i poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o rzeczone źródła dowodowe. W ten sposób jednakże apelujący nie mógł skutecznie podważyć rozumowania Sądu pierwszej instancji. Nie sposób bowiem podzielić intencjonalnych i niepopartych żadnymi obiektywnymi dowodami twierdzeń obrony, jakoby wiarygodne były nie zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia w osobie W. P., które de facto korespondowały z pozostałą częścią materiału dowodowego, lecz depozycje oskarżonych, a zatem te źródła dowodowe, które niewątpliwie są bardziej korzystne dla jego klientów - a właśnie do tego wywody zawarte w uzasadnieniu wywiedzionego środka zaskarżenia się sprowadzały.

W treści wywiedzionego zarzutu, skarżący zanegował poczynioną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań świadka W. P., podnosząc iż te są niespójne - co nieudolnie próbował wykazać poprzez cytowanie wyrwanych z kontekstu fragmentów relacji świadka, którą ten przedstawił na etapie postępowania przygotowawczego, zatracając jednocześnie rzeczywisty sens jego wypowiedzi. Teza przedstawiona przez autora apelacji wskazuje, iż Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie obdarzył wiarą zeznania naocznego świadka zdarzenia złożone w toku pierwszoinstancyjnego postępowania, pomimo iż ten uprzednio przed organami ściągania wskazał jakoby „jedynie” słyszał odgłosy bójki. W ocenie Instancji Odwoławczej, nie sposób zaaprobować przekonań apelującego we wskazanym zakresie. Wszak, prawidłowa interpretacja całości przywołanej przezeń relacji prowadzi do konkluzji, iż już podczas pierwszego przesłuchania W. P. przyznał, iż nie ma wątpliwości co do sprawstwa oskarżonych, wskazując, iż widział zarówno jak obaj oskarżeni prowadzili pokrzywdzonego R. D., który wówczas nie miał widocznych obrażeń ciała, za blaszaną bramę, a następnie zajrzał za nią, by zobaczyć oskarżonych wraz z dwoma mężczyznami, którzy wspólnie zadawali ciosy zakrwawionemu pokrzywdzonemu. Okoliczność, iż W. P. był bezpośrednim obserwatorem zajścia potwierdził nadto w swoich zeznaniach wiarygodny świadek D. R.. Dlatego też, wywody obrony, jakoby oskarżeni nie mogli znajdować się za blaszaną bramą, gdyż w tym czasie obezwładniali A. D., nie mogły skutecznie zdyskredytować popartych przez inne wiarygodne źródła dowodowe zeznań W. P., tym bardziej, iż poddając analizie treść złożonych przed Sądem pierwszej instancji przez tego świadka zeznań nie sposób uznać, by te cechowały się niekonsekwencją czy niespójnością.

Analizując tę kwestię zauważyć należy, iż skarżący kwestionując wiarygodność zeznań świadka W. P., nie wskazał równolegle z jakich obiektywnych względów świadek miałby zeznawać niezgodnie z prawdą, ograniczając się do niejednoznacznego i gołosłownego porównania, iż motywacja W. P. do fałszywego obciążenia przed Sądem oskarżonych mogła wynikać z tego samego faktu, co motywacja właściciela A. G. do nieprzekazania całości nagrań z monitoringu z przedmiotowego dnia, czy motywacja właściciela agencji ochrony (...) do podania fałszywej listy ochroniarzy (…). W tym zakresie, Sąd Okręgowy przychyla się do stanowiska Sądu pierwszej instancji, iż w interesie świadka – ze względu na jego profesję – niezbędne jest pozostanie osobą niekaraną, dlatego też nie jest prawdopodobne, by ten narażał się na poniesienie odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, tylko po to, by obciążyć oskarżonych, zwłaszcza iż są to osoby, z którymi uprzednio pozostawał w neutralnych relacjach.

A tym miejscu marginalnie dodać należy, iż – wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy – wiarygodności dowodu z zeznań świadka W. P., nie może podważyć relacja pokrzywdzonego R. D.. Wprawdzie, pokrzywdzony przyznał, iż nie widział aby A. B. wyprowadzał wobec niego ciosy, lecz był przekonany o obecności oskarżonego na miejscu pobicia i prezentowanej przezeń uprzednio ofensywnej postawie wobec niego i jego towarzyszy. Nie można tracić nadto z pola widzenia, iż dla ustalenia sprawstwa oskarżonego nie jest konieczne, by ten został wskazany wprost przez pokrzywdzonego jako napastnik - zwłaszcza gdy ów pokrzywdzony, wskutek zadanych obrażeń stracił świadomość i w konsekwencji nie pamiętał dokładnego przebiegu zdarzeń - jeżeli całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przesądza o winie oskarżonego. Wobec powyższego, zaprezentowaną przez apelującego obrońcę ocenę dowodową, odmienną od tej w wydaniu Sądu pierwszej instancji, uznać należy za nic innego, jak tylko jałową, bezowocną polemikę, która nie wykazała rzeczywistego naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji normy wynikającej z art. 7 kpk.

Zamykając tę materię, wyraźnie dopowiedzieć należy, iż Sąd pierwszej instancji prawidłowo nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii wydanych przez biegłego chirurga K. Ż.. Jest to bowiem rzetelny i wszechstronny dowód w sprawie. Biegły, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną pokrzywdzonych, najpierw na piśmie odniósł się do obrażeń, które wystąpiły u każdego z pokrzywdzonych, by następnie w opinii uzupełniającej ustosunkować się do wszystkich skierowanych wobec niego pytań, w szczególności problematyki istniejącego dla zdrowia pokrzywdzonych zagrożenia. Wydając opinię ustną, biegły opierając się na dowodzie z monitoringu oraz przywołanej powyżej dokumentacji medycznej, opisał mechanizm powstałych obrażeń wraz ze wskazaniem w jakich okolicznościach mogły one powstać. Tak sporządzona opinia stanowi pełnowartościowy i wiarygodny dowód w sprawie.

W kontekście powyższych rozważań chybionym okazał się być kolejny zarzut skarżącego, wyrażający się w twierdzeniu, iż Sąd niższej instancji ferując zaskarżony wyrok dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut ten jest bowiem silnie powiązany z omówionymi powyżej zarzutami natury procesowej, których skuteczność warunkuje prawidłowość dokonywanych następnie przez organ orzekający ustaleń faktycznych. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać Sądowi orzekającemu w pierwszej instancji uchybienia przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Zarzut ten nie może zatem sprowadzać się do samej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku w sprawie o sygn. akt II KR 355/74). Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, winna więc wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. W sytuacji, w której apelujący takowych uchybień nie wykazuje poprzestając na zaprezentowaniu własnej, odbiegającej o wymogów płynących z treści art. 410 kpk, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd pierwszej instancji dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 80/06).

Na marginesie dodać warto, iż to Sąd meriri dokonuje oceny materiału dowodowego i na podstawie dowodów uznanych przezeń za wiarygodne odtwarza stan faktyczny. Natomiast rolą Sądu Odwoławczego jest kontrola pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia pod kątem zgodności ustalonego stanu faktycznego z ujawnionym materiałem dowodowym, a także poprawności dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny ujawnionego materiału dowodowego.
Bacząc na treść wywodów zawartych we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, stwierdzić zatem winno się, iż zarzut apelującego, jakoby przebieg zdarzeń w niniejszej sprawie był odmienny od tego ustalonego przez Sąd pierwszej instancji w żadnym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonych o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie ich od zarzucanego czynu;

ewentualnie:

wniosek obrońcy oskarżonych o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutów podniesionych przez skarżącego obrońcę, na uwzględnienie nie zasłużył żaden z wniosków apelacyjnych.

Lp.

Zarzut

III

Co do obydwu oskarżonych:

1. Naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 4 kpk poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do szeregu kwestii istotnych dla sprawy, a mianowicie do:

- faktu, iż P. W. przekazał organom postępowania przygotowawczego fałszywą listę osób, które w dniu 26 czerwca 2016 roku pełniły funkcję ochroniarzy na dyskotece w W., gdyż na liście tej znajdował się S. W., którego z całą pewnością tego dnia nie było w W.;

- faktu, iż z przeprowadzonych dowodów niezbicie wynika, iż w pobiciu R. D. miał uczestniczyć policjant z R. o imieniu (...), który pracował tego dnia w W. incognito jako ochroniarz bez zgody przełożonych;

- faktu, iż właściciel dyskoteki M. (...) w W. nie przekazał organom postępowania przygotowawczego całości nagrań z monitoringu z dnia zdarzenia, a w szczególności nie przekazał nagrania z momentu, gdy R. D. oraz A. D. byli podnoszeni z ziemi i odprowadzani do blaszanego garażu, gdzie miało dojść do pobicia R. D.; jak wskazali zaś pokrzywdzeni właściciel dyskoteki pokazywał im po zajściu całość tych nagrań, więc musiały one istnieć.

2. naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 370 § 1 kpk w zw. z art. 54 kpk, poprzez umożliwienie na kolejnych rozprawach zadawania pytań świadkom przez pokrzywdzonego R. D., pomimo iż nie złożył on oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego, wobec czego nie był i nie jest stroną niniejszego postępowania i Sąd nie powinien pozwolić na zadawanie przez niego pytań osobom przesłuchiwanym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nawiązując do powołania się przez apelującego na naruszenie art. 4 kpk na wstępie zasygnalizować należy, że zawiera on ogólną normę postępowania nakazującą ferującemu wyrok Sądowi dochować wymogu obiektywizmu i nie może stanowić samodzielnej podstawy zaskarżenia. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 kpk nie wystarczy zatem ogólne stwierdzenie o nieobiektywizmie Sądu, opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej niż Sąd oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu Sądu można bowiem mówić wówczas, gdy przez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron.

Odnosząc się bezpośrednio do treści zarzutu sformułowanego w punkcie III podpunkt 1 wywiedzionego środka oskarżenia zauważyć należy, iż okoliczności wskazane przez obronę, do których rzekomo nie odniósł się Sąd ferujący wyrok, nie są istotne dla ustalenia sprawstwa obu oskarżonych, zwłaszcza gdy za winą A. B. oraz H. M. przemawia całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Pomimo że - jak prawidłowo zauważył skarżący, zabezpieczone przez organy ściągania nagranie z monitoringu nie obejmuje całości wydarzeń z dnia 26 czerwca 2016 roku, to wraz z pozostałą częścią materiału dowodowego pozwala, by ponad wszelką wątpliwość przypisać winę każdemu z oskarżonych. W istocie, zgodzić należy się ze skarżącym, iż P. W. przekazał organom ścigania nieprawidłową listę ochroniarzy pełniących służbę w dniu 26 czerwca 2016 roku podczas festynu rodzinnego w W., gdyż widniały na niej personalia S. W., który nie był wówczas na miejscu zdarzenia, jednakże jego nieobecność nie jest znamienna dla możliwości przypisania oskarżonym winy i pozostaje bez znaczenie dla okoliczności popełnienia przypisanych im czynów. Analogicznie odnieść należy się do prezentowanych przez oskarżonych oraz ich obrońcę hipotez, jakoby w pobiciu R. D. miał uczestniczyć policjant o imieniu M., który pracował tego dnia w W. in cognito, w szczególności, gdy Sąd Rejonowy uzupełnił opis czynów dotyczących pokrzywdzonego R. D. o okoliczność, iż oskarżeni działali z jedną ustaloną osobą oraz nieustalonymi osobami. Wszak, w toku postępowania ustalono, iż oskarżeni nie byli jedynymi osobami, które znajdowały się za blaszaną bramą i wyprowadzały ciosy w stosunku do pokrzywdzonego. Przez powyższe należy jednak rozumieć, iż wina oskarżonych została udowodniona, a wątpliwości budzi jedynie tożsamość pozostałych sprawców. Zatem, nie jest wykluczone, iż w pobiciu R. D. udział wzięła także wskazywana przez obronę osoba o imieniu M., jednakże niniejsze postępowanie dowodowe tego nie wykazało.

Odpierając kolejny zarzut apelującego stwierdzić winno się, iż R. D. w przedmiotowym postępowaniu był przesłuchiwany w charakterze świadka. Nie złożył oświadczenia o przystąpieniu do sprawy w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Z treści protokołów rozpraw nie wynika, jakoby pokrzywdzony zadawał pytania świadkom, bądź by obrońca oskarżonych zgłaszał zastrzeżenia co do nieodpowiedniego miejsca, które R. D. miałby zajmować na sali rozpraw.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonych o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie ich od zarzucanego czynu;

ewentualnie:

wniosek obrońcy oskarżonych o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu podniesionego przez skarżącego obrońcę, na uwzględnienie nie zasłużył żaden z wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 30 października 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 37/18.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności zarzutów wywiedzionych przez obrońcę oskarżonych, przy jednoczesnym braku przesłanek z art. 440 kpk, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o 636 § 1 kpk w zw. artr. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk.

7.  PODPIS