Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 17 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Monika Dominiak

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku B. W.

o odwołanie wyborów samorządowych

postanawia:

na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. odrzucić wniosek.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2018 r. (data nadania) B. W. złożył do tut. Sądu wniosek o odwołanie wyborów organów samorządu terytorialnego zarządzonych na dzień 21 października 2018 r. Wniosek został zarejestrowany w tut. Sądzie w dniu 17 października 2018 r. o godz. 10.33. Wnioskodawca wskazywał, że kadencja Prezydenta RP nie rozpoczęła się, wobec czego postanowienie Prezydenta RP z dnia 11 grudnia 2017 r. o powołaniu M. M. na urząd Prezesa Rady Ministrów (M.P. z 2017 r. poz. 1150) jest niezgodne z art. 154 ust. 1 Konstytucji RP. W tej sytuacji, zdaniem wnioskodawcy, obecny Prezes Rady Ministrów nie był podmiotem uprawnionym do wydania w dniu 13 sierpnia 2018 r. rozporządzenia w sprawie zarządzenia wyborów do rad gmin, rad powiatów, sejmików województw i rad dzielnic (...) W. oraz wyborów wójtów, burmistrzów i prezydentów miast na niedzielę dnia 21 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1561).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wniosek podlegał odrzuceniu z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. sąd odrzuci pozew jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna. Przepis ten znajduje zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym na podstawie art. 13 § 2 k.p.c.

Sąd zważył, że przedmiotowy wniosek nie jest wnioskiem w trybie wyborczym, o którym mowa w art. 111 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 754, dalej: „k.w.”). Zgodnie bowiem z § 1 tego przepisu jeżeli rozpowszechniane, w tym również w prasie w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz.U. poz. 24, z późn. zm.), materiały wyborcze, w szczególności plakaty, ulotki i hasła, a także wypowiedzi lub inne formy prowadzonej agitacji wyborczej, zawierają informacje nieprawdziwe, kandydat lub pełnomocnik wyborczy zainteresowanego komitetu wyborczego ma prawo wnieść do sądu okręgowego wniosek o wydanie orzeczenia: 1) zakazu rozpowszechniania takich informacji; 2) przepadku materiałów wyborczych zawierających takie informacje; 3) nakazania sprostowania takich informacji; 4) nakazania publikacji odpowiedzi na stwierdzenia naruszające dobra osobiste; 5) nakazania przeproszenia osoby, której dobra osobiste zostały naruszone; 6) nakazania uczestnikowi postępowania wpłacenia kwoty do 100 000 złotych na rzecz organizacji pożytku publicznego. Wnioskodawca nie zawarł w treści pisma jakiegokolwiek zarzutu ani żądania, o których mowa powyżej. Jednocześnie przedmiotowy wniosek nie ma charakteru protestu wyborczego, o którym mowa w art. 392 § 1 k.w. Należy przy tym zaznaczyć, że protest wyborczy mógłby zostać wniesiony do sądu okręgowego dopiero po podaniu do publicznej wiadomości przez komisarza wyborczego, w trybie określonym w art. 168 § 1 k.w. wyników wyborów na obszarze województwa.

Warto również zauważyć, że wnioskodawca przedmiotowym wnioskiem próbuje w istocie zaskarżyć akt prawa powszechnie obowiązującego w postaci rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów. Przepisy prawa nie przewidują natomiast sądowego trybu kontroli tego typu aktów prawnych.

Podkreślić należy, że droga sądowa stanowi przesłankę procesową o charakterze bezwzględnym, którą sąd uwzględnia z urzędu w każdym stanie sprawy (art. 202 k.p.c.). Skutkiem niedopuszczalności drogi sądowej jest to, że sprawa nie podlega załatwieniu przez sąd powszechny. Przyczynę niedopuszczalności drogi sądowej może stanowić okoliczność, iż dana sprawa nie jest sprawą cywilną ani w znaczeniu materialnym, ani w znaczeniu formalnym, jak również okoliczność, że sprawa jest sprawą cywilną w znaczeniu materialnym, lecz z mocy szczególnego przepisu ustawy tryb jej badania leży w kompetencji innego organu niż sąd powszechny.

Zgodnie z art. 1 w zw. z art. 2 § 1 k.p.c. sprawami cywilnymi rozpoznawanymi przez sądy powszechne są sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, a także sprawy, które wprawdzie nie wynikają z ww. stosunków, niemniej stosuje się do nich - z mocy ustaw szczególnych - przepisy k.p.c. Sprawą cywilną jest zatem taka sprawa, w której żądana przez powoda ochrona prawna sprowadza się do wywołania skutku w zakresie stosunku cywilnoprawnego sensu largo, a więc stosunku osobistego, rodzinnego lub majątkowego, istniejącego pomiędzy podmiotami występującymi jako różnorzędni i równoprawni partnerzy. Sprawami cywilnymi są jednak także sprawy, które ze swej istoty nie są sprawami, o jakich wyżej mowa, bo ich źródłem jest prawo publiczne, niemniej uchodzą za takie z mocy wyraźnego ustanowienia ustawodawcy, który skierował je do właściwości sądów powszechnych i nakazał stosowanie do ich rozpoznania przepisów k.p.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 marca 2017 r., I ACa 857/16, Legalis nr 1657616).

Każda sprawa cywilna - w znaczeniu, o jakim mowa w art. 1 k.p.c. - podlega rozpoznaniu przez sąd, chyba że przepis szczególny przekazuje ją do właściwości innych organów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2009 r., II PK 226/08, Legalis nr 133652). Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c. do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy.

W ocenie Sądu żądanie objęte wnioskiem nie ma charakteru sprawy cywilnej, stąd też nie podlega rozpoznaniu przez sąd powszechny.

Mając na uwadze omówioną powyżej niedopuszczalność drogi sądowej, Sąd, działając na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji postanowienia.

ZARZĄDZENIE

(...)