Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym sprawy M. C.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji

o rozliczenie roczne i miesięczne emerytury policyjnej

na skutek odwołania M. C.

od decyzji Dyrektor Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji

z dnia 12 marca 2019 nr (...)

z dnia 20 maja 2019 nr (...) (...)

z dnia 20 maja 2019 r. nr (...) (...)

1.  oddala odwołania;

2.  wniosek o rozłożenie spłaty świadczenia na raty przekazuje Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji celem rozpoznania

3.  zasądza od M. C. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji koszty procesu, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu

Sędzia Marcin Rowicki

Sygn. akt XIV U 1597/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 marca 2019 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji – w związku z nadesłanym 5 marca 2019 r. zaświadczeniem płatnika składek o kwotach przychodu osiągniętych w poszczególnych miesiącach 2018 r., dokonał rozliczenia emerytury M. C. w następujący sposób. Rozliczenie roczne: w 2018 r. łączna kwota przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego wyniosła 96.189,24 zł i przekroczyła, wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego roku tj. kwotę 70.295,30 zł, zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie ubezpieczonemu emerytury w 2018 r. o kwotę 13.138,14 zł stanowiącą 25% kwoty emerytury ubezpieczonego z rozliczanego roku; w 2018 r. suma kwot emerytury ubezpieczonego, w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji, stanowiła kwotę 52.552,52 zł. W 2018 r. kwota należnego ubezpieczonemu świadczenia wyniosła kwotę 39.414,38 zł. Do obliczenia kwoty należnego świadczenia przyjęto różnicę kwoty – 52.552,52 zł i kwoty 13.138,14 zł. W 2018 r. ubezpieczonemu świadczenie było wypłacone w łącznej kwocie 52.552,52 zł. Z zestawienia ww. obliczonych kwot wynika, że kwota świadczenia należnego 39.414,38 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 52.552,52 zł za rok 2018, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 13.138,14 zł (52.552,52 zł – 39.414,38 zł). Rozliczenie miesięczne: z zestawienia przedstawionego w tabeli dołączonej do decyzji wynika, że suma miesięcznych kwot świadczeń należnych 39.414,38 zł jest mniejsza od sumy miesięcznych kwot świadczenia wypłacanych 52,552,52 zł za rok 2018, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenia w kwocie 13.138,14 zł (52.552,52 zł – 39.414,38 zł). Organ rentowy podał, że porównując otrzymane kwoty w rozliczeniu rocznym z kwotami otrzymanymi w rozliczeniu miesięcznym stwierdził, że rozliczenie roczne jest równe rozliczeniu miesięcznym. W związku z powyższym ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 13.138,14 zł, które będzie potrącane z bieżącej emerytury, po uprawomocnieniu się decyzji, aż do wyczerpania salda zadłużenia (decyzja k. 50 a.e.).

Decyzją z 20 maja 2019 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji – w związku z nadesłanym 26 marca 2019 r. zaświadczeniem płatnika składek o kwotach przychodu osiągniętych w poszczególnych miesiącach 2016 r., dokonał rozliczenia emerytury M. C. w następujący sposób. Rozliczenie roczne: w 2016 r. łączna kwota przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego wyniosła 72.145,44 zł i przekroczyła, wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego roku tj. kwotę 63.243,30 zł, zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie ubezpieczonemu emerytury w 2016 r. o kwotę 12.758,58 zł stanowiącą 25% kwoty emerytury ubezpieczonego z rozliczanego roku; w 2016 r. suma kwot emerytury ubezpieczonego, w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji, stanowiła kwotę 51.034,10 zł. W 2016 r. kwota należnego ubezpieczonemu świadczenia wyniosła kwotę 38.275,52 zł. Do obliczenia kwoty należnego świadczenia przyjęto różnicę kwoty – 51.034,10 zł i kwoty 12.758,30 zł. W 2016 r. ubezpieczonemu świadczenie było wypłacone w łącznej kwocie 51.034,10 zł. Z zestawienia ww. obliczonych kwot wynika, że kwota świadczenia należnego 38.275,52 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.034,10 zł za rok 2016, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.758,58 zł (51.034,10 zł – 38.275,528 zł). Rozliczenie miesięczne: z zestawienia przedstawionego w tabeli dołączonej do decyzji wynika, że suma miesięcznych kwot świadczeń należnych 38.275,52 zł jest mniejsza od sumy miesięcznych kwot świadczenia wypłacanych 51.034,10 zł za rok 2016, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenia w kwocie 12.758,58 zł (51.034,10 zł – 38.275,52 zł). Organ rentowy podał, że porównując otrzymane kwoty w rozliczeniu rocznym z kwotami otrzymanymi w rozliczeniu miesięcznym stwierdził, że rozliczenie roczne jest równe rozliczeniu miesięcznym. W związku z powyższym ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.758,58 zł, które będzie potrącane z bieżącej emerytury, po uprawomocnieniu się decyzji, aż do wyczerpania salda zadłużenia (decyzja k. 60 a.e.).

Decyzją z 20 maja 2019 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji – w związku z nadesłanym 26 marca 2019 r. zaświadczeniem płatnika składek o kwotach przychodu osiągniętych w poszczególnych miesiącach 2017 r., dokonał rozliczenia emerytury M. C. w następujący sposób. Rozliczenie roczne: w 2017 r. łączna kwota przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego wyniosła 94.184,59 zł i przekroczyła, wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego roku tj. kwotę 65.969,10 zł, zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie ubezpieczonemu emerytury w 2017 r. o kwotę 12.810,48 zł stanowiącą 25% kwoty emerytury ubezpieczonego z rozliczanego roku; w 2017 r. suma kwot emerytury ubezpieczonego, w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji, stanowiła kwotę 51.241,68 zł. W 2017 r. kwota należnego ubezpieczonemu świadczenia wyniosła kwotę 38.431,20 zł. Do obliczenia kwoty należnego świadczenia przyjęto różnicę kwoty – 51.241,68 zł i kwoty 12.810,48 zł. W 2017 r. ubezpieczonemu świadczenie było wypłacone w łącznej kwocie 51.241,68 zł. Z zestawienia ww. obliczonych kwot wynika, że kwota świadczenia należnego 38.431,20 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.241,68 zł za rok 2017, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.810,48 zł (51.241,68 zł – 38.431,20 zł). Rozliczenie miesięczne: z zestawienia przedstawionego w tabeli dołączonej do decyzji wynika, że suma miesięcznych kwot świadczeń należnych 38.431,20 zł jest mniejsza od sumy miesięcznych kwot świadczenia wypłacanych 51.241,68 zł za rok 2017, wobec czego ubezpieczony pobrał nienależne świadczenia w kwocie 12.810,48 zł (51.241,68 zł – 38.431,20 zł). Organ rentowy podał, że porównując otrzymane kwoty w rozliczeniu rocznym z kwotami otrzymanymi w rozliczeniu miesięcznym stwierdził, że rozliczenie roczne jest równe rozliczeniu miesięcznym. W związku z powyższym ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.810,48 zł, które będzie potrącane z bieżącej emerytury, po uprawomocnieniu się decyzji, aż do wyczerpania salda zadłużenia (decyzja k. 62 a.e.).

Od powyższych decyzji odwołanie złożył M. C., wskazując, że nie był świadomy tego, że ma niepełne świadczenie emerytalno-rentowe i że jego obowiązkiem jest niezwłocznie zawiadomienie ZER o podjęciu pracy, myślał, że przyznane kwotowo 80% to „pełna” emerytura. Odwołujący się podał, że po zweryfikowaniu lat pracy przez Wydział Kadr i Szkolenia KWP w B. otrzymał rozkaz personalny nr 808 z 7 marca 2011 r., w którym zaliczono m.in. lata pracy w firmie (...) od 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1992 r. oraz w firmie (...) od 1 września 1997 r. do 19 maja 1998 r., dlatego odchodząc na świadczenie emerytalno-rentowe był przekonany, że ma „pełną” emeryturę. W decyzji ZER o ustaleniu prawa do emerytury policyjnej z 5 września 2012 r. otrzymał informację, iż do wysługi lat nie doliczono zatrudnienia w (...) oraz w firmie (...). Ubezpieczony podał, że otrzymał pismo z ZER, z którego wynikało, że w celu doliczenia zatrudnienia należy - z firmy (...) złożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie z ww. firmy uzupełnione w występowanie okresów nieskładkowych (bądź ich braku) - z firmy (...) zaświadczenie z ZUS potwierdzające okres ubezpieczenia z podaniem ewentualnych okresów nieskładkowych. W lutym 2013 r. ubezpieczony odebrał zaświadczenie z ZUS potwierdzające, że w okresie od 1 września 1997 r. do 19 maja 1998 r. był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych. Jednakże w ZER w B. osoba przyjmująca interesantów nie chciała przyjąć, ani ksera świadectwa pracy (...), ani zaświadczenia z (...) twierdząc, że przyjmie wszystkie dokumenty razem. Ubezpieczony wskazał, że z uwagi, iż nie znalazł dokumentów z archiwum zaniechał dalszego poszukiwania, ponadto myślał, że dokumenty te nie będą miały wpływu na wysokość „pełnej” emerytury. Odwołujący się podał, że nie miał świadomości, że nie ma „pełnej” emerytury i obowiązują go ograniczenia w dochodach. Ponadto odwołujący się wniósł rozłożenie spłaty świadczenia na raty (odwołanie k. 2-6, pismo odwołującego się z 20 września 2019 r. k. 43-44, pismo odwołującego się z 30 marca 2020 r. k. 56-59).

W odpowiedzi na odwołanie, Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od odwołującego się na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na odwołanie k. 19-21v).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się M. C. (urodzony (...)) rozkazem personalnym nr (...) z 17 lipca 2012 r. został zwolniony ze służby w Policji z dniem 6 sierpnia 2012 r. (rozkaz personalny k. 10 a.r.).

Decyzją z 5 września 2012 r. organ emerytalny przyznał odwołującemu się prawo do emerytury policyjnej od 6 sierpnia 2012 r. wskazując, że emerytura z tytułu wysługi lat według zestawienia wynosi 70,14% podstawy wymiaru (nie więcej niż 75% tej podstawy) tj. kwotę 3.491,89 zł. W decyzji tej znajduje się informacja, że świadczeniobiorca zobowiązany jest zgłosić fakt osiągania przez niego dodatkowego przychodu oraz zasady dokonywania zmniejszenia świadczenia z tego tytułu. Decyzją z tej samej daty przyznano odwołującemu się prawo do policyjnej renty inwalidzkiej od daty zwolnienia tj. 6 sierpnia 2012 r. (decyzje wraz z pouczeniami k. 28-29 a.e.).

W dniu 14 września 2012 r. organ emerytalny w nawiązaniu do złożonego w dniu 25 lipca 2012 r. wniosku o przyznanie prawa do emerytury poinformował, że przy wysłudze emerytalnej nie został uwzględniony okres zatrudnienia od 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1992 r. w (...) oraz okres od 1 września 1997 r. do 19 maja 1998 r. w (...) w B.. Organ emerytalny podał, że w celu doliczenia zatrudnienia w (...) należy złożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie z ww. firmy uzupełnione o występowanie okresów nieskładkowych (bądź ich braku). Natomiast w przypadku doliczenia zatrudnienia w (...) należy dostarczyć zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych potwierdzające okres ubezpieczenia z podaniem ewentualnych okresów nieskładkowych (pismo k. 30 a.e.). Ww. pismo zostało doręczone odwołującemu się 24 września 2012 r. (zpo k. 31 a.e.). Odwołujący się pomimo wezwana nie uzupełnił braków w dokumentach dających podstawę do zwiększenia wysługi.

Decyzją z 1 sierpnia 2013 r. organ emerytalny z urzędu od zaprzestania świadczenia pieniężnego ponownie ustalił wysokość emerytury od 1 września 2013 r., wskazując, że emerytura z tytułu wysługi lat według zestawienia wynosi 70,14% podstawy wymiaru (decyzja k. 32 a.e.).

Ponadto ubezpieczony nie zawiadomił organu emerytalnego o dodatkowym zatrudnieniu. Z zaświadczenia z 7 czerwca 2019 r. wynika, że odwołujący się jest zatrudniony w (...) P sp. z o.o. w B. od 15 stycznia 2014 r. na podstawie umowy zlecenia na czas nieokreślony i został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych, w związku z czym od każdego wynagrodzenia były odprowadzane składki: emerytalna, rentowa, wypadkowa oraz zdrowotna z tytułu zatrudnienia. Od zawarcia umowy ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych, nie występowały okresy bezskładkowe, nie korzystał z ubezpieczenia chorobowego (zaświadczenie k. 65 a.e.).

Z zaświadczenia z 20 marca 2019 r. (wpłynęło do organu emerytalnego w dniu 26 marca 2019 r.) wystawionego przez (...) P sp. z o.o. w B. wynika, że odwołujący się, że w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. odwołujący się osiągnął przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w ramach umowy zlecenia w kwocie 72.145,44 zł brutto. W 2016 r. suma wypłaconych odwołującemu się świadczeń emerytalnych wyniosła 51.034,10 zł. Wyższa kwota graniczna dla 2016 r. wyniosła 63.243,30 zł, zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadnienia zmniejszenie odwołującemu się emerytury w 2016 r. o kwotę 12.758,58 zł (51.034,10 zł x 25%). Kwota świadczenia należnego 38.275,52 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.034,10 zł za 2016 r., wobec czego odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.758,58 zł (51.034,10 zł – 38.275,52 zł). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu. Z zaświadczenia z 20 marca 2019 r. (wpłynęło do organu emerytalnego w dniu 26 marca 2019 r.) wystawionego przez (...) P sp. z o.o. w B. wynika , że w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. odwołujący się osiągnął przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w ramach umowy zlecenia w kwocie 94.184,59 zł brutto. W 2017 r. kwota wypłaconych odwołującemu się świadczeń emerytalnych wyniosła 51.241,68 zł. Wyższa kwota graniczna dla 2017 r. wyniosła 65.969,10 zł, a zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie odwołującemu się emerytury w 2017 r. o kwotę 12.810,48 zł (51.241,68 zł x 25%). Kwota świadczenia należnego 38.431,20 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.241,68 zł za 2017 r., wobec czego odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.810,48 zł (51.241,68 zł – 38.431,20 zł). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu. Z zaświadczenia z 22 lutego 2019 r. (wpłynęło do organu emerytalnego w dniu 5 marca 2019 r.) wystawionego przez (...) P sp. z o.o. w B. wynika , że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. odwołujący się osiągnął przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w ramach umowy zlecenia w kwocie 96.189,24 zł brutto. W 2018 r. kwota wypłaconych odwołującemu się świadczeń emerytalnych wyniosła 52.552,52 zł. Wyższa kwota graniczna dla 2018 r. wyniosła 70.295,30 zł, a zatem osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie odwołującemu się emerytury w 2018 r. o kwotę 13.138,14 zł (52,552,52 zł x 25%). Kwota świadczenia należnego 39.414,38 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 52.552,52 zł za 2018 r., wobec czego odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 13.138,14 zł (52.552,52 zł – 39.414,38 zł). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu (a.e., zaświadczenia i karty wynagrodzeń pracownika k. 48, k. 49, k. 54, k. 55, k. 56, k. 57).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w tym zgromadzonych w aktach sprawy i aktach organu emerytalnego dokumentów. Sąd dał wiarę wskazanym dokumentom, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich wartości dowodowej, a nadto brak było jakichkolwiek podstaw by podważać ich rzetelność czy prawidłowość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wniosek odwołującego się o rozłożenie spłaty świadczenia na raty należało przekazać Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spaw Wewnętrznych i Administracji jako nowe żądanie celem rozpoznania na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. (punkt 2 sentencji wyroku).

Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w tym w sprawach dotyczących świadczeń emerytalnych, wszczynane jest w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego. Ma więc ono charakter odwoławczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 maja 2004 r., sygn. akt II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43).

W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego treść decyzji wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 1999 r., sygn. akt II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000 nr 15, poz. 601). Decyzja zapada po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego przedmiotem i celem jest ustalenie tytułu ubezpieczenia, prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub ich wysokości.

Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji (art. 477 § 2 k.p.c., art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i art. 477 ^14a k.p.c.).

W myśl art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c. odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji lub orzeczenia, zwięzłe przytoczenie zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnienie oraz podpis ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, albo przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności.

Zgodnie z § 2 art. 477 ¹⁰ k.p.c. jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nie rozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu.

Niedopuszczalne jest dochodzenie przed sądem żądania, które nie było wcześniej rozpoznane przez organ rentowy. W związku z tym żądanie, które nie było przedmiotem decyzji organu rentowego, a zostało zgłoszone w odwołaniu lub w toku postępowania przed sądem, zostanie przekazane przez sąd do rozpoznania organowi rentowemu (por. wyrok SN z 25 maja 1999 r., sygn. akt II UKN 622/98, OSNP 2000, nr 15, poz. 591).

W niniejszej sprawie odwołujący się złożył wniosek o rozłożenie spłaty świadczenia na rat i jest to nowe żądanie, które dotychczas nie zostało rozpoznane przez organ rentowy. Wydanie w niniejszej sprawie wyroku jest zatem zbędne, gdyż rozpoznanie kwestii spornej będzie możliwe dopiero po wydaniu przez organ emerytalny decyzji rozpoznającej przekazany wniosek.

W pozostałej części odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odwołujący się nie kwestionował sposobu wyliczeń, jedynie fakt, iż już w 2012 r. jego lata pracy pozwalały na wyliczenie wysługi lat na poziomie 75% przy uwzględnieniu przez ZER w B. lat pracy w firmie (...).

Zgodnie z art. 41 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) oraz ich rodzin (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 132 ze zm.), w przypadku osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, emerytura lub renta inwalidzka ulega zmniejszeniu na zasadach określonych w przepisach art. 104 ust. la - 6, ust. 8 pkt 1 i 2 oraz ust. 9 i 10 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie więcej jednak niż o 25% wysokości tej emerytury lub renty inwalidzkiej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W myśl ust. 3 ww. artykułu w razie przychodu, określonego w ust. 1, w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, kwota emerytury lub renty inwalidzkiej ulega zmniejszeniu o 25% jej wysokości.

Przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą oraz wobec osób pobierających rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze (ust. 4).

Rozliczenie emerytury i renty w związku z osiągnięciem przychodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, następuje po upływie roku kalendarzowego w stosunku rocznym lub miesięcznym. Rozliczenie miesięczne następuje na wniosek emeryta lub rencisty (§ 10 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 2 sierpnia 2004 r. w sprawie rozliczenia rocznego i miesięcznego wypłacanych kwot emerytur lub rent inwalidzkich oraz sposobu zmniejszania (Dz. U. z 2004 r., nr 180, poz. 1866 ze zm.).

Zgodnie z § 9 ust 3 ww. Rozporządzenia, jeżeli przychód osiągnięty przez emeryta lub rencistę w poprzednim roku kalendarzowym przekroczył wyższą kwotę graniczną, organ emerytalny oblicza kwotę należnego świadczenia, którą stanowi suma kwot emerytury lub renty za rok poprzedni przed dokonaniem ze świadczenia zmniejszeń oraz potrąceń i egzekucji, o których mowa w art. 50 i 51 ustawy, pomniejszona o 25 % wysokości świadczenia. Organ emerytalny oblicza kwotę nienależnie pobranego świadczenia jako różnicę między wypłaconą, a należną kwotą świadczenia, jeżeli obliczona kwota należnego świadczenia jest mniejsza od sumy kwot emerytury lub renty wypłaconych za rok poprzedni.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust 3 ustawy zaopatrzeniowej, w przypadku przekroczenia 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, organ emerytalny zmniejsza wysokość należnego świadczenia, o 25% tego świadczenia.

Jak wynikało z ustalonego stanu faktycznego, w szczególności zaświadczenia wystawionego przez (...) P sp. z o.o. łączna kwota przychodu brutto odwołującego się:

-) za 2016 r. wyniosła 72.145,44 zł. W rozliczeniu rocznym powyższa kwota przekroczyła wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego okresu tj. kwotę 63.243,30 zł, stąd też osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie emerytury odwołującego się w 2016 r. o kwotę 12.758,58 zł, stanowiącą 25% kwoty emerytury z rozliczanego okresu. W 2016 r. suma kwot świadczenia emerytalnego w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji stanowiła kwotę 51.034,10 zł. W 2016 r. należne świadczenie odwołującego się wynosiło kwotę 38.275,52 zł. Do obliczenia tej kwoty przyjęto różnice kwoty 51.034,10 zł tj. kwoty emerytury i kwoty, o którą zmniejszone winno być świadczenie tj. o kwotę 12.758,58 zł. W 2016 r. świadczenie odwołującego się zostało wypłacone w łącznej kwocie 51.034,10 zł, a zatem odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.758,58 zł (kwota świadczenia należnego 38.275,52 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.034,10 zł za 2016 r.). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu;

-) za 2017 r. wyniosła 94.184,59 zł. W rozliczeniu rocznym powyższa kwota przekroczyła wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego okresu tj. kwotę 65.969,10 zł, stąd też osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie emerytury odwołującego się w 2017 r. o kwotę 12.810,48 zł, stanowiącą 25% kwoty emerytury z rozliczanego okresu. W 2017 r. suma kwot świadczenia emerytalnego w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji stanowiła kwotę 51.241,68 zł. W 2017 r. należne świadczenie odwołującego się wynosiło kwotę 38.431,20 zł. Do obliczenia tej kwoty przyjęto różnice kwoty 51.241,68 zł tj. kwoty emerytury i kwoty, o którą zmniejszone winno być świadczenie tj. o kwotę 12.810,48 zł. W 2017 r. świadczenie odwołującego się zostało wypłacone w łącznej kwocie 51.241,68 zł, a zatem odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 12.810,48 zł (kwota świadczenia należnego 38.431,20 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 51.241,68 zł za 2017 r.). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu;

-) za 2018 r. wyniosła 96.189,24 zł. W rozliczeniu rocznym powyższa kwota przekroczyła wyższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego okresu tj. kwotę 70.295,30 zł, stąd też osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie emerytury odwołującego się w 2018 r. o kwotę 13.138,14 zł, stanowiącą 25% kwoty emerytury z rozliczanego okresu. W 2018 r. suma kwot świadczenia emerytalnego w wysokości przed dokonaniem zmniejszeń, potrąceń i egzekucji stanowiła kwotę 52.552,52 zł. W 2018 r. należne świadczenie odwołującego się wynosiło kwotę 39.414,38 zł. Do obliczenia tej kwoty przyjęto różnice kwoty 52.552,52 zł tj. kwoty emerytury i kwoty, o którą zmniejszone winno być świadczenie tj. o kwotę 13.138,14 zł. W 2018 r. świadczenie odwołującego się zostało wypłacone w łącznej kwocie 52.552,52 zł, a zatem odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 13.138,14 zł (kwota świadczenia należnego 39.414,38 zł jest mniejsza od kwoty świadczenia wypłaconego 52.552,52 za 2018 r.). Rozliczenie miesięczne jest równe rozliczeniu rocznemu.

Z uwagi na powyższe organ emerytalny prawidłowo ustalił wysokość należnych odwołującemu się za 2016 r., 2017 r. i 2018 r. świadczeń emerytalnych oraz wysokość ich zmniejszeń z uwagi na osiągnięte w tym okresie przychody. Zgodnie z art. 49 ust. 3a ww. ustawy kwoty nienależnie pobranych świadczeń pieniężnych w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 41, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż jeden rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ emerytalny o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż trzy lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji.

Jak podano wyżej w myśl ust. 4 artykułu 41 ww. ustawy przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą oraz wobec osób pobierających rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.

Odwołujący się w odwołaniu, jak również w pismach procesowych podnosił, że nie miał świadomości, że jego wysługa jest niższa niż 75%.

Doliczenie dodatkowego okresu do wysługi emerytalnej następuje na wniosek zainteresowanego świadczeniobiorcy. Świadczenie w nowej wysokości wypłaca się najwcześniej od dnia wniosku. Z materiału dowodowego, w szczególności z akt emerytalnych wynika, że organ emerytalny w decyzji z 5 września 2012 r. o ustaleniu prawa do emerytury policyjnej oraz z 1 sierpnia 2013 r. o ponownym ustaleniu wysokości emerytury wskazywał, że wysługa lat odwołującego się wynosi 70,14%. Ponadto pismem 14 września 2012 r. organ emerytalny w nawiązaniu do złożonego w dniu 25 lipca 2012 r. wniosku o przyznanie prawa do emerytury poinformował, że przy wysłudze emerytalnej nie został uwzględniony okres zatrudnienia od 1 września 1989 r. do 31 sierpnia 1992 r. w (...) oraz okres od 1 września 1997 r. do 19 maja 1998 r. w (...) w B.. Organ emerytalny podał, że w celu doliczenia zatrudnienia w (...) należy złożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie z ww. firmy uzupełnione o występowanie okresów nieskładkowych (bądź ich braku). Natomiast w przypadku doliczenia zatrudnienia w (...) należy dostarczyć zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych potwierdzające okres ubezpieczenia z podaniem ewentualnych okresów nieskładkowych. Ww. pismo zostało doręczone odwołującemu się 24 września 2012 r. Odwołujący się pomimo wezwana nie uzupełnił braków w dokumentach dających podstawę do zwiększenia wysługi (brak jest jakiejkolwiek informacji w aktach emerytalnych, że w lutym 2013 r. był osobiście w ZER w B.).

Załączone do odwołania zaświadczenie (...) Oddział w B. z 15 lutego 2013 r. nie znajduje się w aktach emerytalnych. Zaświadczenie powyższe nie zostało przedłożone organowi emerytalnemu nawet w czerwcu 2019 r. W oryginalnych akta emerytalnych odwołującego się nie znajduje się również pismo (...) sp. z o.o. z 13 czerwca 2019 r. W związku z tym dokumenty załączone do odwołania tj. zaświadczenie ZUS z 15 lutego 2013 r., zaświadczenie (...) P sp. z o.o. z 7 czerwca 2019 r. oraz pismo (...) sp. z o.o. z 13 czerwca 2019 r., nie mogły zostać przez organ emerytalny uwzględnione przy wydawaniu zaskarżonych decyzji, ani stanowić podstawy zwiększenia wysługi odwołującego się. Część z tych dokumentów tj. zaświadczenie (...) P Sp. z o.o. z 7 czerwca 2019 r. oraz pismo (...) sp. z o.o. z 13 czerwca 2019 r., powstało już po wydaniu zaskarżonych decyzji przez organ emerytalny.

Jak wynika z akt emerytalnych odwołujący się nie składał w 2013 r. wniosku o doliczenie mu do wysługi emerytalnej okresu pracy w firmie (...) oraz w firmie (...) ani pisemnie, ani ustnie. Dokument dotyczący firmy (...) powstał już po wydaniu zaskarżonych decyzji i nie został przedstawiony przez odwołującego się organowi emerytalnemu wraz z wnioskiem o przeliczenie wysługi (brak w aktach emerytalnych).

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust 1 ww. ustawy wskazanie okresów składkowych i nieskładkowych jest decydujące dla określenia okresu wysługi. W związku z tym niekompletne dokumenty złożone wraz z pismem Komendy Wojewódzkiej Policji w B. z 31 lipca 2012 r. nie były wystarczające do dokonania na ich podstawie zwiększenia wysługi odwołującego się. Odwołujący się nie uzupełnił, pomimo wezwań organu braków w dokumentach dających podstawę do zwiększenia wysługi.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Kosztami procesu na podstawie art. 98 k.p.c. obciążony został odwołujący się zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, przy czym Sąd pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu – stosownie do treści art. 108 § 1 k.p.c. (punkt 3 sentencji wyroku).