Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2020r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2020 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 3981,29 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych oraz obciążenie pozwanej kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwaną łączyła z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowa pożyczki zawarta dnia 05.07.2016 r. W dniu 21.06.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zbył na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. całą wierzytelność przysługującą mu od pozwanej. Następnie w dniu 28.06.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. zawarł umowę przelewu wierzytelności z powodem (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W..

Pozwana M. K. wniosła o oddalenie powództwa. W odpowiedzi na pozew zakwestionowała wszystkie nieuwierzytelnione lub nie podpisane przez nią dokumenty. Ponadto, kwestionowała sam fakt zawarcia umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym, a także otrzymanie jakichkolwiek środków z tego tytułu. Podniosła, iż dokumenty niepodpisane nie są nawet dokumentami prywatnymi. Zarzuciła wierzycielowi brak legitymacji czynnej do występowania w sprawie. Podniosła również, iż załączone umowy cesji wierzytelności są dokumentami niekompletnymi, brak im ciągłości, nie wynika z nich, że ta konkretna wierzytelność została nimi objęta.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21.06.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł umowę cesji z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Umowa obejmowała m.in. przelew wierzytelności wobec M. K..

(dowód: umowa cesji – k. 10-11, wykaz wierzytelności – k. 14)

W dniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. zawarła umowę przelewu wierzytelności z powodem (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W., na podstawie której dokonano przelewu wierzytelności wobec M. K..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 16, załącznik do umowy przelewu wierzytelności – k. 17)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dopuszczone dowody w postaci odpisów dokumentów przedłożonych przez powoda, które zostały opatrzone podpisem, zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem i były – w ocenie Sądu- wiarygodne. Pozostałe wnioskowane dowody zostały pominięte, gdyż nie stanowiły dokumentów lub ich odpisów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego bądź nie było pewne, czy stanowią odzwierciedlenie oryginałów, czy zostały sporządzone przez uprawnione osoby, czy pochodzą od wskazanego w nich autora, czy też zostały doręczone stronie pozwanej.

W myśl przepisów Kodeksu postępowania cywilnego dokumentem jest wyłącznie jego oryginał ewentualnie jego odpis sporządzony zgodnie z wymogami art. 129§2 k.p.c. Kserokopia lub wydruk niepotwierdzone we wskazany sposób, nie stanowi dokumentu, a jedynie uprawdopodabnia istnienie dokumentu. Brak poświadczenia o jakim mowa w art. 129§2 k.p.c., uniemożliwia także przyjęcie domniemania zgodności kserokopii z oryginałem dokumentu. Z kolei pismo, które nie może być uznane za dokument, nie może być też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 k.p.c. ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2000 r. IV CKN 59/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08). Dla uznania kserokopii za dokument niezbędne jest oświadczenie o istnieniu oryginału o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Dopiero po umieszczeniu na kopii poświadczenia zgodności z oryginałem można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału.

Dodatkowo podnieść należy, iż w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Powód na potwierdzenie istnienia wierzytelności wierzyciela pierwotnego wobec pozwanej przedłożył wydruki umowy pożyczki oraz przelewów, nie potwierdzone za zgodność z oryginałem (k. 22-31), które zostały zakwestionowane przez pozwaną. Pozwana zaprzeczyła przy tym, aby zawierała umowę pożyczki wskazaną w pozwie jak też, aby otrzymała środki pieniężne, które miałyby być na mocy takiej umowy przekazane. Wnioskowane przez powoda dowody (k. 21-32) zostały przez Sąd pominięte, gdyż nie stanowiły dokumentów lub ich odpisów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Złożone przez powoda wydruki dotyczące istnienia wierzytelności wobec pozwanej ( k. 22-32) nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem, nie można zatem ich uznać za wiarygodne dowody świadczące o przysługiwaniu powodowi wierzytelności względem pozwanej. Zdaniem Sądu wydruki z dokumentów sporządzonych w formie dokumentowej wymagają poświadczenia za zgodność z oryginałem. Powód przedkładając niepoświadczone wydruki nie wykazał, by dochodzone roszczenie w wysokości wskazanej w pozwie rzeczywiście mu przysługiwało.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Brak podpisu pozwanej pod w/w umowami nie może zatem świadczyć o tym, że między stronami nie doszło do ich zawarcia. Jednakże w świetle postawy procesowej pozwanej, która zaprzeczyła, aby zawarła z wierzycielem pierwotnym jakąkolwiek umowę, powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać, że w jakikolwiek inny sposób pozwana złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z „umowy określającej warunki udzielania pożyczek gotówkowych” z dnia 05.07.2016 r..

W ocenie Sądu strona powodowa okoliczności powyższej nie wykazała.

W szczególności, dowodu zaakceptowania przez pozwaną warunków tej konkretnej umowy pożyczki nie stanowi potwierdzenie przelewu kwoty 0,01 zł na rachunek niezidentyfikowanego właściciela. W tytule przelewu z dnia 14.04.2016 r. (k. 30) wyraźnie wskazana jest akceptacja warunków umowy (...). Tymczasem powódka dochodziła zapłaty należności wynikającej z umowy pożyczki nr (...), natomiast umowa określająca warunki udzielania pożyczek rzekomo zawarta w dniu 05.07.2016 r. (to jest kilka miesięcy po akceptacji warunków i przelaniu 1 grosza) nie jest opatrzona żadnym numerem.

Z zapisów załączonego formularza umowy wynika, że dokonanie przez pożyczkobiorcę przelewu kwoty 0,01 zł nie można przypisywać znaczenia skutecznego zawarcia umowy pożyczki. Jest to jedynie opłata rejestracyjna zgodnie z punktem 1.13. załączonego formularza. Zarejestrowanie pożyczkobiorcy nie jest wystarczające do zawarcia umowy pożyczki. Zgodnie z treścią formularza w punkcie 6.1. po zarejestrowaniu za pośrednictwem stron pośrednika (...) lub (...) konieczne jest jeszcze m.in. złożenie przez pożyczkobiorcę wniosku o udzielnie pożyczki poprzez wskazane strony internetowych, za pomocą sms, lub telefonicznie – pkt 6.2 formularza. W punkcie 6.5 zapisano, iż pożyczkobiorca aplikując o pożyczkę zobowiązany jest do udzielenia upoważnienia pożyczkodawcy do uzyskania informacji o pożyczkobiorcy z Biura (...), Krajowego Rejestru Długów, InfoMonitor, itp. Powód nie udostępnił dowodu, na udzielenie takiego upoważnienia.

Strona powodowa, zgodnie z ciążącym na niej na podstawie art. 6 k.c. ciężarem dowodu, winna zatem wykazać, że doszło do złożenia wniosku o udzielenie pożyczki przez pozwaną. Tymczasem nie przedłożyła na powyższą okoliczność żadnych dowodów. Powód nie wykazał w żaden sposób by pozwana złożyła oświadczenie woli, co do zawarcia umowy pożyczki z dnia 05.07.2016 r.

W rozpoznawanej sprawie powód jako podstawę faktyczną żądania pozwu wskazywał treść łączącego pozwaną z wierzycielem pierwotnym stosunku zobowiązaniowego w postaci umowy pożyczki. Podstawa faktyczna powództwa nie została zmieniona do chwili wyrokowania. Skoro zatem na podstawie materiału dowodowego sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż powód nie udowodnił zawarcia przez wierzyciela pierwotnego z pozwaną umowy pożyczki, to powództwo podlegało oddaleniu nawet przy przyjęciu, że rzeczywiście na rachunek pozwanej została przekazana kwota odpowiadająca żądaniu pozwu co do wysokości.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Reguła ta nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei na pozwanym ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69). Należy mieć jednak na względzie, iż ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom ( ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat). Jest to o tyle zrozumiałe, iż nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych ( vide: wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 449/09).

W świetle przytoczonych przepisów nie powinno budzić wątpliwości, iż to rolą powoda było wykazanie istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem oraz przysługującej mu w sprawie legitymacji czynnej do jej dochodzenia. Żadna z tych okoliczności nie została wykazana.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, obciążając powoda kosztami procesu. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez pozwaną Sąd ustalił stosownie do §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r., poz. 265 j.t.), uwzględniając również koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.