Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Beata Łapińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rekompensatę

na skutek odwołania Z. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 kwietnia 2019 r. sygn.: (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy Z. H.
prawo do rekompensaty w formie dodatku do kapitału początkowego
z tytułu pracy w szczególnych warunkach,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
na rzecz Z. H. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

Sygn. akt V U 964/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy emeryturę oraz odmówił ubezpieczonemu Z. H. prawa do rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji pełnomocnik wnioskodawcy złożył odwołanie, w którym wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury z rekompensatą.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 6 listopada 2019 r. wnioskodawca sprecyzował swoje odwołanie wnosząc o zaliczeniu mu do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 1 sierpnia 1981 r. tj,. od momentu kiedy został on mistrzem na wydziale (...) do 31 maja 1998 r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. H., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 1 kwietnia 2019 roku złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą, wskazując w informacji o okresach składkowych i nieskładkowych, że dokumenty dotyczące zatrudnienia znajdują się w aktach ZUS.

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia (...) roku, to jest od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 2 czerwca 1980 roku do dnia 31 maja 1998 roku, wskazując, że wnioskodawca nie udokumentował 15 lat stażu pracy w szczególnych warunkach, w związku z tym organ rentowy nie przeliczył kapitału początkowego z rekompensatą.

(dowód: wniosek o emeryturę z rekompensatą, k. 1-4, informacja o okresach składkowych i nieskładkowych, k. 4, decyzja z dnia 25 kwietnia 2019 roku, k. 5-6, akt emerytalnych)

Pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, z którego wynika, iż w okresie od dnia 2 czerwca 1980 r. do 30 września 1992 oraz w okresie od dnia 1 października 1992 roku do dnia 31 maja 1998 roku, był on zatrudniony na stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 19 maja 1983 roku w sprawie wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM nr 3-5, poz. 9) tj : okresie od dnia 2 czerwca 1980 roku do dnia 2 lipca 1980 roku na stanowisku technologa wydziałowego na wydziale (...), w okresie od dnia 27 maja 1981 roku do dnia 31 lipca 1981 roku na stanowisku metalurga, od dnia 1 sierpnia 1981 roku do dnia 30 września 1992 roku na stanowisku mistrza, oraz od 1 października 1992 r. do 31maja 1998 r. na stanowisku starszy mistrz , zastępca kierownika wydziału (...) w pełnym wymiarze czasu pracy , w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. (wykaz A, dział XIV, poz. 24 pkt 1 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.)

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, k. 10, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, k. 11, akt emerytalnych)

Wnioskodawca Z. H. pracował w Fabryce (...) Spółka Akcyjna w R., po przekształceniu dnia 1 października 1992 roku Fabryka (...) S.A. w (...) w R., na wydziale (...) ((...) żeliwa).

Fabryka (...) S.A. produkowała (...) dla Fabryki (...) w R..

(...) te były żeliwem sferoidalnym o wagach od kilograma do pół tony. Większość pracy była wykonywana ręcznie, (...) była zmechanizowana w małym stopni. Na hali (...) panowały trudne warunki – przekroczone normy hałasu, zapylenia, pracowali na niej formiarze – wykonujący formy oraz rdzeniarze. Pracowali tam również wybijacze, przygotowawcze wsadu, zalewacze, murarze piecowi, suszarniowi, formiarze ręczni i maszynowi. Na tej samej hali znajdowała się również stacja przerobu mas, na której obsługiwano mieszarki do wyrobu masy.

W okresie od 1 sierpnia 1981 r. do 1992 roku (do czasu przekształcenia przedsiębiorstwa), wnioskodawca był mistrzem zmianowym, na jedną zmianę przypadało od 15 do 18 pracowników. Wnioskodawca jako mistrz zmianowy dokonywał bezpośredniego nadzoru prac dwóch suwnicowych, dwóch zalewaczy, jednego piecowego, pomocnika piecowego, 3 wsadowych i pracownika transportu, oraz był ich bezpośrednim przełożonym. Pierwsza zmiana zajmowała się formowaniem (...), druga zmiana wykonywała (...), a trzecia zmiana odlew wypakowywała. Piec hutniczy pracował na drugiej i trzeciej zmianie. Wszyscy pracowali w strojach roboczych, wnioskodawca dodatkowo w fartuchu drelichowym, a w zimie dodatkowo w kufajkach, ze względu na niskie temperatury podczas pierwszej zmiany. Wnioskodawca posiadał wydzielone miejsce pracy na hali, kantorek, dzielił go wraz z 3 innym mistrzami zmianowymi i mistrzem zmianowym, w tym kantorku znajdowały się 2 ławki, na których pracownicy spożywali posiłki. Z kantorka korzystała cała załoga pracownicza. Wnioskodawca będąc mistrzem zajmował się dzieleniem zadań dla pracowników, w wydziale nie było brygadzistów, rozpisywał która forma, z której kadzi jest zalana, każdy odlew musiał posiadać atest. Jako bezpośredni przełożony, wnioskodawca pilnował prawidłowości wykonywania prac, gdy metal schodził z rynny oceniał czy zaszedł proces sferoidyzacji, jeżeli następowała modyfikacja tego żeliwa, wnioskodawca pobierał próbkę żeliwa i oceniał ją. Wnioskodawca podlegał kierownikowi wydziału (...), gdyż na (...) nie było funkcji zastępcy kierownika, kierownik miał pokój za wnioskodawcą, a po 1992 roku kierownik przeniósł się do strefy biurowej.

Po podziale przedsiębiorstwa wnioskodawca pozostał na tym samym oddziale, tylko , że został mistrzem formierni i rdzeniarni. Bezpośrednio kierował pracą około 50 osób, posiadał większy zakres obowiązków, ponieważ był jedynym mistrzem w (...) – zarządzał pracą całej formierni. Formiernia była bardzo dużym wydziałem, w którym pracowali formiarze, rdzeniarze i pracownicy suszarki piasku. Pracownicy wykonywali formy piaskowe na bazie bentonitu, spoiwa deklo, żywic – szkodliwych dla zdrowia związków chemicznych, ze względu na fakt, że był to ten sam wydział (...), wykonywali formy maszynowe. Były to stanowiska pracowników fizycznych, których wnioskodawca był bezpośrednim przełożonym. Od dnia 1 listopada 1996 roku wnioskodawca miał powierzone obowiązki zastępcy kierownika wydziału (...) i starszego mistrza, oraz przyznaną grupę XVII wynagrodzenia w wysokości 550 zł plus dodatek funkcyjny 146 zł. Kiedy został zastępcą kierownika, nie doszło zmian zakresu jego obowiązków , wnioskodawca nadal wykonywał te same zadania co wcześniej.

Zmiana stanowiska związana była z faktem, że jako starszy mistrz nadzorował pracę dwukrotnie większej ilości pracowników niż inni. Osoby na stanowisku mistrza zmianowego zarabiały tyle samo co wnioskodawca, przy czym wnioskodawca nadzorował pracę około 50 osób, a inni mistrzowie około 18 pracowników. Aby wnioskodawca otrzymywał większe wynagrodzenie, zmieniono nazwę stanowiska w angażu jako „zastępca kierownika – starszy mistrz (...)”, wnioskodawca nie wykonywał, żadnej innej pracy niż przed angażem, nadal wykonywał obowiązki starszego mistrza.

(dowód: zeznania wnioskodawcy Z. H., od minuty 1:35 do minuty 26:02, zeznania świadka S. G., od minuty 26:48 do minuty 32:56, zeznania świadka W. T., od minuty 32:56 do minuty 37:59, protokół rozprawy z dnia 6 listopada 2019 roku, k. 42-47)

Wnioskodawca w okresach od dnia 1 sierpnia 1981 roku do dnia 30 września 1992 roku oraz od dnia 1 października 1992 roku do dnia 31 maja 1998 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8 poz. 43 ze zm.). W okresie od dnia 1 sierpnia 1981 roku do dnia do dnia 30 listopada 1991 roku pracował na stanowisku mistrza (...), od dnia 1 grudnia 1991 roku do dnia 31 października 1996 roku na stanowisku starszego mistrza (...), od dnia 1 listopada 1996 roku do dnia 31 maja 1998 roku na stanowisku zastępcy kierownika – starszego mistrza (...), wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...), k.. 59-69

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione

Zgodnie z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy z 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 roku poz. 664 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata zaś to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:

1) utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę we wcześniejszym wieku emerytalnym w związku z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008 roku - w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku - podstawy prawnej przewidującej takie uprawnienie;

2) niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej na zasadach wynikających z przepisów o emeryturach pomostowych;

3) legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z FUS;

4) nieuzyskanie przez ubezpieczonego prawa do emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Wątpliwości w zakresie interpretacji co do kręgu osób uprawnionych do rekompensaty oraz ram czasowych pracy wykonywanej w warunkach szczególnych rozstrzygnął Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 25 listopada 2010 roku sygn. K 27/09 (OTK-A 2010, nr 9, poz. 109) przyjął, że rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed dniem 1 stycznia 1999 roku i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Do oceny pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), gdzie wskazano, że rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w art. 32 ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32). Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie warunki wymienione w punkcie 1 i 2. Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika natomiast, że pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 202/11/272).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy to bezspornym jest, że pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, iż wnioskodawca w okresie od dnia 2 czerwca 1980 roku do dnia 30 września 1992 roku pracując na stanowiskach: technologa wydziałowego na wydziale (...), metalurga, mistrza, oraz od dnia 1 października 1992 roku do dnia 31 maja 1998 roku pracując na stanowisku zastępcy kierownika - starszego mistrza, wykonywał pracę technologa wydziałowego, metalurga, mistrza wydziału (...) oraz starszego mistrza – zastępcy kierownika w wydziale (...), w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie A. Oczywistym jest przy tym, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku w sprawie I UK 24/09). W konsekwencji powyższego w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (§ 2 ust. 2 rozporządzenia; zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 roku w sprawie II UKN 619/98).

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca legitymował się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które zostało zakwestionowane przez organ rentowy. ZUS wywodził, że brak jest podstaw do zaliczenia do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy okresu od dnia 2 czerwca 1980 roku do dnia 31 maja 1998, ponieważ uznał, że nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych

W skonstruowanym zaś odwołaniu, doprecyzowanym na rozprawie w dniu 6 listopada 2019 r. ubezpieczony domagał się uwzględnienia okresu od 1 sierpnia 1981 r. do 31 maja 1998 r,, podnosząc że realizował wówczas prace na stanowisku wyszczególnionym w Wykazie A, Dział XIV, poz. 24 załącznika do przywołanego rozporządzenia, to jest wykonywał prace w warunkach szczególnych.

Spór zatem w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do odpowiedzi na pytanie , czy skarżący wykonywał pracę w warunkach szczególnych czy też brak jest ku temu podstaw faktycznych i prawnych.

Zaznaczyć bowiem w tym miejscu należy, że łączne odczytanie § 2 ust. 1 i pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku prowadzi do wniosku, że praca polegająca na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozorze inżynieryjno – technicznym na wydziale (...) może być uznana za pracę w szczególnych warunków wyłącznie wówczas, gdy pracownik stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującego na danym stanowisku sprawował bezpośrednią kontrolę lub dozór na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A. (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 13.03.2014 roku, IIIAUa 975/13,LEX).

Czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli objęte poz. 24 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 43, poz. 43), to zatem tylko takie czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Celem wyjaśnienie spornej okoliczności Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków, z których wprost wynikało , iż przez wszystkie sporne okresy skarżący jako mistrz sprawiał bezpośredni dozór na pracami odlewniczymi , pracował razem z robotnikami na hali produkcyjnej , nie miał biura poza halą, a pracownicy fizyczni podlegali mu bezpośrednio. Sąd dał także wiarę zeznaniom wnioskodawcy, iż angaż na stanowisku zastępcy kierownika od 1 listopada 1996 r. był tylko zabiegiem kosmetycznym, gdyż de facto zakres obowiązków skarżącego nie uległ zmianie, nie został na jego miejsce powołany nowy mistrz, a nadal właśnie on sprawował bezpośredni dozór inżynieryjno techniczny podlegając kierownikowi wydziału . Świadczy o tym m.in. karta zwolnienia z maja 1998 r.- k. 30 akt sprawy, gdzie jego stanowisko pracy określone jest jako starszy mistrz, zastępca kierownika , jak tez pismo skierowana e przez pracodawcę do wnioskodawcy z dnia 17 listopada 1997 r. ( k. 29 akt sprawy ) , w którym tak samo określone zostało jego stanowisko pracy.

Z uwagi na specyfikę zakładu pracy, przedmiot działalności ( (...)), rodzaj obowiązków Sąd uznał, iż ocena czy praca skarżącego wykonywana był w warunkach szczególnych wymaga wiadomości specjalnych, dlatego uznał za konieczne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu (...).

Biegły opierając się zarówno na dowodzie z zeznań świadków, zenzą wnioskodawcy, jak tez na podstawie analizy dokumentacji pracowniczej i biorąc po d uwagę specyfikę zakładu pracy uznał, że wnioskodawca od dnia 1 sierpnia 1981 roku do dnia 31 maja 1998 roku, pracując na stanowiskach: mistrza (...), starszego mistrza (...) oraz na stanowisku zastępcy kierownika – starszego mistrza (...), wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na ww. stanowiskach, bezpośrednio przy stanowiskach pracy na których prace wykonywane są w warunkach szczególnych, wymienionych w wykazie A do rozporządzenia. Jego praca polegała bowiem na sprawowaniu kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozorze inżynieryjno – technicznym na wydziale (...), w którym jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. pracę jętą w dziale XIC. Prace różne, poz. 24 rozporządzenia oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 3 MHiPM, w dziale XIV. Prace różne, poz. 24 pkt 1). Była to praca w warunkach szczególnych. Biegły podniósł, że wszyscy pracownicy (...) bezpośrednio podlegali służbowo wnioskodawcy Z. H. wykonywali pracę ujęte w wykazie A do rozporządzenia, dziale III. W hutnictwie i przemyśle maszynowym, w pozycjach poprzednio przytoczonych, oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 3 MHiPM, w dziale III. W hutnictwie i przemyśle maszynowym, w pozycjach poprzednio szczegółowo przytoczonych.

Biegły dostatecznie wyjaśnił jakie czynniki mają wpływ na uznanie pracy wnioskodawcy, jako pracy w warunkach szczególnych. Sporządzona opinia jest jasna, klarowna i należycie uzasadniona. Zarzuty organu w tym zakresie zawarte w piśmie z dnia 2 marca 2020 r. są tylko gołosłowną polemiką z prawidłowymi wnioskami końcowymi opinii biegłego. Zarzut bowiem, że brak jest dowodów na okoliczność wykonywania pracy w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy jest o tyle niezrozumiały, że przecież poza sporem jest , iż był on zatrudniony w Fabryce (...) na pełny etat, a brak jest dowodów, aby wykonywał on inne poza wymienionymi przez biegłego, które nie kwalifikowałyby się do zaliczenia spornych okresów do pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując Sąd Okręgowy opierając ostatecznie swoje rozstrzygniecie na opinii biegłego oraz korespondującymi z nią zeznaniami świadków i samego wnioskodawcy przyjął, że wnioskodawca w wykonując w spornym okresie pracę w warunkach szczególnych spełnia przesłanki dla przyznania mu prawa do rekompensaty, albowiem legitymuje się 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych , a zatem decyzja organu rentowego musi ulec zmienia.

Z tych też względów Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak sentencji zmieniając zaskarżoną decyzję i przyznając Z. H. prawo do rekompensaty w formie dodatku do kapitału początkowego w warunkach szczególnych,

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając organ rentowy tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego, a mianowicie kwotą 180zł.