Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał J. K. emeryturę od 1 sierpnia 2019 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. W treści decyzji wskazano, że emerytura została ustalona zgodnie z art.26 c ustawy emerytalnej, a do jej obliczenia przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 1 891,86 zł , kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 352 607,82 zł , kwotę środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem waloryzacji 2 777,10 zł , średnie dalsze trwanie życia tj. 196,10 miesięcy.Wyliczona emerytura wyniosła 1 821,91 zł [(1 891,86 + 352 607,82 + 2 777,10 ) : 196,10]. Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła 1 517,94 zł.

/decyzja k.15 - 17 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 14 października 2019 r. do organu rentowego wpłynęło odowłanie od ww. decyzji. Skarżonej decyzji zarzucono: naruszenie art.26 ust.1 w zw. z art. 25 ust.1 w zw. z art.173 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez przyjęcie do obliczeń zaniżonej kwoty kapitału początkowego ubezpieczonego , co skutkuje zaniżeniem wysokości ustalonej emerytury; naruszenie art. 26 c ustawy emerytalnej poprzez jego zastosowanie , w sytuacji gdy przepis ten nie miał zastosowania do ubezpieczonego , co skutkuje przyjęciem nieprawidłowej podstawy obliczenia wysokości emerytury; naruszenie art. 26 ust. 1 - 6 poprzez jego niezastosowanie , w sytaucji gdy przepis ten miał zastosowanie do ubezpieczonego , gdyż urodził się on w 1952 r. i pierwszy raz złożył wniosek o emeryturę w dniu 5 sierpnia 2019 r., co skutkuje niprzyjęciem prawidłowej podstawy obliczenia wysokości emerytury;naruszenie art. 9 pkt 3 w zw. z art. 9 pkt 4 w zw. z art 22 ust.2 umowy o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską , a Stanami Zjednoczonymi z dnia 2 kwietnia 2008 r. w zw. z art 120 ust.1 ustawy emerytalnej poprzez wydanie zaskarżonej decyzji o przyznaniu emerytury wyłącznie w oparciu o polskie okresy ubezpieczenia społecznego , w sytuacji gdy ubezpieczony wykonywał działalność gospodarczą w USA w latach 2002 - 2019 , a amerykańska instytucja nie potwierdziła amerykańskich okresów ubezpieczenia. Pełnomocnik skarżącego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie wysokości emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego i amerykańskich okresów ubezpieczenia społecznego , względnie o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury i ustalenie wysokości emerytury w kwocie zaliczkowej z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego do czasu zakończenia postępowania przed amerykańską instytucją ubezpieczeniową oraz zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. na rzecz odwołującego zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego.

/odwołanie k.3 - 5 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.13 - 14 odwrót akt o sygn. VIII U 4715/19 , stanowisko pełnomocnika ZUS , protokół rozprawy płyta CD k.59/

Decyzją z dnia 9 września 2019 r., znak (...) - 2019, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił J. K. kapitał początkowy i określił jego wartość na dzień 1 stycznia 1999 r. w kwocie 81 650,03 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął: podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 677,96 zł (pomnożono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 55,53 % - wyliczony z przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. 1984 – 1993 przez kwotę bazową tj. 1 220,89 zł); okresy składkowe (tj. 20 lat, 2 miesiące i 23 dni – 242 miesiące), nieskładkowe (5 miesięcy , 10 dni - 5 miesięcy) , współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wysokości 71,99 %; średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat tj. 209 miesięcy (komunikat Prezesa GUS z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn). Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do ustalenia wartości kapitału początkowego nie uwzględniono okresów: od 19 października 1971 r. do 25 października 1971 r. - przerwa w zatrudnieniu przed odbyciem służby wojskowej , od 16 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. przerwa w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej , od 7 lutego 1981 r. do 28 lutego 1981 r. , od 2 marca 1981 r. do 31 marca 1981 r. , od 15 kwietnia 1981 r. do 30 kwietnia 1981 r. , gdyż w tych okresach J. K. przebywał na urlopie bezpłatnym.

/decyzja k.44 - 45 plik I akt ZUS/

W dniu 14 października 2019 r. do organu rentowego wpłynęło odowłanie od ww. decyzji. Skarżonej decyzji zarzucono: naruszenie prawa materialnego tj. art.173 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 6 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez ich wadliwe zastosowanie skutkujące nieuwzględnieniem jako okresów składkowych okresów od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. oraz od 24 września 1974 r. do 15 lutego 1975 r.; naruszenie prawa materialnego tj. art.108 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony w zw. z art.106 ust.1 , art. 108 ust.3 i art. 108 ust.4 tej ustawy - w brzmieniu obowiązującym w czasie odbywania przez ubezpieczonego służby wojskowej- porzez niezaliczenie do okresu pracy jako okresu składkowego okresu od zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy do dnia faktycznego jej podjęcia po odbyciu zasadniczej służby wojskowej tj. od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. W treści odwołania pełnomocnik J. K. zarzucił organowi rentowemu brak wskazania w treści skarżonej decyzji , które konkretnie okresy pozostawania w ubezpieczeniach społecznych uwzględnił oraz jakie przyjął zarobki lub podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Pełnomocnik skarżącego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem wykazanych okresów składkowych i nieskładkowych oraz zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. na rzecz odwołującego zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego.

/odwołanie k.3 - 5 odwrót akt o sygn. VIII U 4715/19/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.13 - 14 odwrót akt o sygn. VIII U 4715/19 ,stanowisko pełnomocnika ZUS , protokół rozprawy płyta CD k.59/

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2020 r. Sąd zarządził połączenie sprawy o sygnaturze akt VIII U 4715/19 ze sprawą o sygnaturze akt VIII U 4714/19 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz zarządził ich prowadzenie pod sygnaturą VIII U 4714/19.

/postanowienie k.29 akt o sygn. VIII U 4715/19/

Na rozprawie w dniu 22 lipca 2020 r. pełnomocnik ZUS podtrzymał dotychczasowe stanowisko , a pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o uwzględnienie przy wyliczaniu kapitału początkowego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Ośrodku (...) w T. od 24 września 1974 r. do 15 listopada 1975 r. oraz okresu pomiędzy zakończeniem przez wnioskodawcę służby wojskowej , a faktycznym podjęciem przez niego pracy tj. od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r.

/protokół rozprawy z dnia 22 lipca 2020 r. , płyta CD k.59/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. K. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

Zaskarżoną decyzją z dnia dnia 9 września 2019 r., znak (...) - 2019, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił J. K. kapitał początkowy i określił jego wartość na dzień 1 stycznia 1999 r. w kwocie 81 650,03 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił wnioskodawcy następujące okresy:

- od 17 sierpnia 1971 r. do 18 października 1971 r.

- od 26 października 1971 r. do 15 października 1973 r.

- od 15 listopada 1973 r. do 29 czerwca 1974 r.

- od 10 października 1978 r. do 6 lutego 1981 r.

- 1 marca 1981 r.

- od 1 kwietnia 1981 r. do 14 kwietnia 1981 r.

- od 1 maja 1981 r. do 9 maja 1981 r.

- od 1 lipca 1983 r. do 31 grudnia 1998 r.

- od 20 sierpnia 1997 r. do 28 stycznia 1998 r.

/decyzja k.44 - 45 plik I akt ZUS , wykaz k. 41 - 41 odwrót plik I akt ZUS/

W okresie od 17 sierpnia 1971 r. do 29 czerwca 1974 r. J. K. był zatrudniony w Zakładach (...) (...) w Ł.. W okresie od 26 października 1971 r. do 15 października 1973 r. J. K. odbył zasadniczą służbę wojskową.Po zakończeniu służby wojskowej , od dnia 15 listopada 1973 r. J. K. wykonywał powierzone mu obowiązki pracownicze.

/dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.32/

W okresie od 24 września 1974 r. do 15 lutego 1975 r. J. K. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Ośrodku (...) w T.. W okresie od 24 września 1974 r. do 30 września 1974 r. wnioskodawca wykonywał obowiązki pracownicze asystenta technologa z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2 400,00 zł , a w okresie od 1 października 1974 r. do 15 lutego 1975 r. J. K. wykonywał obowiązki pracownicze montera tablic rozdzielczych z wynagrodzeniem w wysokości 12 zł za godzinę pracy.

/dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.33 - 42 ,k.48 - 49/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS - w szczególności na podstawie zachowanej dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy z Ośrodka (...) w T. , która to dokumentacja wskazywała wprost nie tylko na fakt zatrudnienia w ww. zakładzie pracy , ale także odnosiła się do wysokości wynagrodzenia osiąganego w tym okresie przez wnioskodawcę. W odniesieniu zaś do drugiego spornego okresu tj. możliwości uwzględnienia okresu pomiędzy zgłoszeniem przez wnioskodawcę gotowości do podjęcia pracy do dnia faktycznego jej podjęcia po odbyciu zasadniczej służby wojskowej tj. od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. wskazać należy ,że zgromadzona dokumentacja w żaden sposób nie potwierdziła podnoszonej okoliczności pozostawania przez wnioskodawcę w gotowości do pracy w tym okresie , a z zachowanej dokumentacji z zakładów (...) wynika z całą pewnością ,że wnioskodawca powrócił do pracy w dniu 15 listopada 1973 r.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Stosownie do treści art.26 c ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2020 roku, poz. 53) po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego 65 lat przez osobę, która pobierała okresową emeryturę kapitałową do dnia poprzedzającego osiągnięcie tego wieku, emeryturę z Funduszu oblicza się ponownie z urzędu na zasadach określonych w art. 26, z tym że do obliczenia emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku 65 lat, obowiązujące w dacie osiągnięcia tego wieku.W myśl wskazanego artykułu 26 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Zgodnie z treścią art.173 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art.174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art.26 ust.3 dla osób w wieku 62 lat (art.173 ust.2 ww. ustawy). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art.173 ust.3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art.174 ust.1 i 2 ww. ustawy kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art.53, z uwzględnieniem ust.2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1. okresy składkowe, o których mowa w art.6,

2. okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 punkt 5,

3. okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 punkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego, w myśl ust.3 art.174 ww. ustawy, ustala się na zasadach określonych w art. 5, 16, 17 ust.1 i 3 oraz art.18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed 1 stycznia 1999 roku.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się zatem do ustalenia, czy możliwym jest przyjęcie dodatkowych okresów ubezpieczenia wnioskodawcy , gdyż nie ulegało wątpliwości, że przyjęcie dodatkowych okresów ubezpieczenia przełoży się bezpośrednio na wartość kapitału początkowego, a co za tym idzie na wysokość należnej mu emerytury.

Zgodnie z treścią § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. nr 237, poz.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja § 21 ust.1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. nr 10, poz.49) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczoną w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonej ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że w okresie od 24 września 1974 r. do 15 lutego 1975 r. J. K. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Ośrodku (...) w T. i w tym okresie wykonywał obowiązki pracownicze asystenta technologa z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2 400,00 zł ( w okresie od 24 września 1974 r. do 30 września 1974 r.) , a następnie obowiązki pracownicze montera tablic rozdzielczych z wynagrodzeniem w wysokości 12 zł za godzinę pracy ( w okresie od 1 października 1974 r. do 15 lutego 1975 r.). Tym samym okres ten wraz ze wskazaną wysokością wynagrodzenia powinien zostać uwzględniony J. K. przy obliczaniu wartości należnej mu emerytury.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477 14§2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje i orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W odniesieniu zaś do drugiej spornej kwestii , tj. braku uwzględnienia przez organ rentowy okresu od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. tj. przerwy w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej wskazać należy ,że wnioskodawca zakończył odbywanie zasadniczej służby wojskowej w dniu 15 października 1973 r. Zgodnie bowiem z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. „o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (Dz.U.67.44.220 ) w brzmieniu obowiązującym w okresie 1967 – 1974 okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracowników, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Zgodnie z art. 124 ust. 1 nieobowiązującej już ustawy z dnia 30 stycznia 1959 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz.U. z 1963 r. Nr 20, poz. 108), zakład pracy, który zatrudniał pracownika w chwili powołania do czynnej służby wojskowej, obowiązany był go zatrudnić na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli pracownik najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej zgłosił swój powrót do pracy. Dopiero niezachowanie tego terminu powodowało rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn od pracownika niezależnych (ust. 2).Na mocy wyraźnego brzmienia art. 125 tej ustawy, pracownikowi, który zgłosił się do pracy w terminie określonym w art. 124 ust. 1 zalicza się okres odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy albo od ciągłości pracy w danym zawodzie lub służbie, bądź w szczególnych warunkach, od których zależy nabycie tych uprawnień.

W myśl ww. przepisów możliwym było zatem zaliczenie okresu zasadniczej służby wojskowej , o ile pracownik zgłosił się do pracy w ww. przewidzianych terminach. Żaden jednak przepis nie pozwalał na uwzględnienie okresu pomiędzy zakończeniem służby , a faktycznym ponownym podjęciem obowiązków pracowniczych. Skoro zatem wnioskodawca w okresie przerwy tj. od 31 października 1973 r. do 14 listopada 1973 r. nie świadczył pracy , to tym samym brak było podstaw do uwzględnienia tego okresu uwzględnienia odwołania w tym zakresie. Sąd na podstawie art.477 14§1 k.p.c. oddalił zatem odwołania w pozostałym zakresie , o czym orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Przepis ten stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Jeśli strony w równym lub zbliżonym stopniu wygrały i przegrały proces, a jednocześnie w takim samym stosunku poniosły koszty procesu, koszty te powinny zostać wzajemnie zniesione. Realny wynik wzajemnego zniesienia kosztów procesu nie może być inny niż wynik ich rozdzielania w takim stosunku, w jakim każda ze stron procesu przegrała (zob. postanowienie SN z dnia 10 maja 1985 r., II CZ 56/85, Lex nr 8716).

Mając na uwadze ostateczny wynik sprawy – uwzględnienie żądania w części – Sąd zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.

S.B.