Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 stycznia 2020r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Aleksandra Żurawska

Sędziowie: Maciej Ejsmont (spr.)

Maria Kołcz

Protokolant Elżbieta Janus

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2020r. w Świdnicy

na rozprawie sprawy

z wniosku Ł. M.

przy udziale J. M., M. M., G. K., K. M. i G. (...) D.

o stwierdzenie zasiedzenia prawa wieczystego użytkowania

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 24 maja 2019 r. sygn. akt I Ns 746/17

postanawia:

I.  oddalić apelację;

II.  zasądzić od wnioskodawcy Ł. M. na rzecz uczestników postępowania K. M. i G. (...) D. kwoty po 1.350 zł kosztów postępowania apelacyjnego oraz kwotę 1.350 zł na rzecz uczestniczki G. K. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestniczce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

(...)

Sygn. akt II Ca 828/19

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 24 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w D., w sprawie z wniosku Ł. M. przy udziale J. M., M. M., G. K., K. M. i G. (...) D., o stwierdzenie zasiedzenia prawa wieczystego użytkowania, oddalił wniosek (pkt I), zasądził od wnioskodawcy Ł. M. na rzecz uczestniczki postępowania G. K. kwotę 2 214 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt II) oraz zasądził od wnioskodawcy Ł. M. na rzecz uczestnika postępowania K. M. kwotę 2 700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 1961 roku, małżonkowie J. L. i M. L. na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nabyli prawo wieczystego użytkowania nieruchomości obejmującej działkę gruntu o numerze (...), położonej w D. przy ulicy (...), oraz prawo własności posadowionych na tej działce budynku mieszkalnego i zabudowań gospodarczych, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie prowadzi księgę wieczystą o oznaczeniu (...). Na mocy postanowienia Sądu Powiatowego w D. z dnia 4 września 1972 roku, wydanego w sprawie o sygnaturze akt (...), dokonano podziału majątku wspólnego M. L. i J. L., miedzy innymi w ten sposób, że opisane powyżej prawa do nieruchomości przyznano M. L.. W (...)roku albo (...) roku A. M. (2) i uczestniczka postępowania J. M. związali się ze sobą. W (...) roku albo (...) roku, M. L. opuściła przedmiotową nieruchomość i zamieszkała u córki W. M.. W dniu (...)roku, A. M. (2) i uczestniczka postępowania J. M. zawarli związek małżeński. M. L. pozwoliła A. M. (2) i uczestniczce postępowania J. M. zamieszkać w budynku mieszkalnym położonym na spornej nieruchomości, gdyż zamierzała przekazać ją A. M. (2). W związku z tym rozpoczęli oni remont kapitalny tego budynku, samodzielnie go finansując i decydując o jego przebiegu. Jeszcze w jego trakcie, we wrześniu (...) roku, zamieszkali w tym budynku. W dniu (...) roku, z ich związku urodził się wnioskodawca Ł. M.. On zamieszkał razem z rodzicami w budynku na przedmiotowej nieruchomości. M. L. tęskniła za tym domem. W związku z tym A. M. (2) przywoził ją na tydzień albo dwa tygodnie. Około (...) roku, spowodowała ona pożar na piętrze tego budynku, które doszczętnie spłonęło. W związku z tym, piętro domu wymagało kapitalnego remontu. A. M. (2) i J. M. przeprowadzili ten remont. Samodzielnie finansowali ten remont i decydowali o jego przebiegu. Oni także, od momentu zamieszkania w tym budynku, uiszczali wszelkie opłaty dotyczące tej nieruchomości, w tym podatki i opłaty za wieczyste użytkowanie. W międzyczasie nadano przedmiotowej działce numer (...).W dniu (...) roku, urodził się drugi syn A. M. (2) i uczestniczki postępowania J. M., uczestnik postępowania M. M.. On także zamieszkał razem z rodzicami w budynku na przedmiotowej nieruchomości. M. L. zmarła w dniu (...) roku. Spadek po niej, na podstawie testamentu notarialnego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, nabyła córka W. M. w całości. W. M. zmarła w dniu (...) roku. Spadek po niej, na podstawie ustawy, w udziałach po (...) części nabyli: mąż A. M. (3), a także dzieci A. M. (2) oraz uczestnicy postępowania G. K. i K. M.. W 2000 roku uczestniczka postępowania J. M. zaczęła pracować w N.. Nadal jednak w trakcie pobytów w Polsce zamieszkiwała na spornej nieruchomości, współdecydowała z mężem o niej oraz finansowała opłaty z nią związane. A. M. (3) zmarł w dniu (...) roku. Spadek po nim, na podstawie ustawy, w udziałach po (...) części nabyli: A. M. (2) oraz uczestnicy postępowania G. K. i K. M.. W (...) roku albo w (...) roku, z budynku mieszkalnego położonego na spornej nieruchomości wyprowadził się uczestnik postępowania M. M. i wyjechał do W. B.. A. M. (2) zmarł w dniu (...)roku. Spadek po nim, na podstawie ustawy, w udziałach po (...)części nabyli: wnioskodawca Ł. M. oraz uczestnicy postępowania J. M. i M. M.. Od tego momentu sporną nieruchomością zaczął samodzielnie zajmować się wnioskodawca. On przeprowadzał i finansował wszelkie remonty. W latach (...) uczestnicy postępowania G. K. i K. M. odnośnie do spornej nieruchomości uiścili przypadające na nich zaległe podatki od nieruchomości za lata (...) i opłaty za wieczyste użytkowanie za lata (...), a także bieżące podatki od nieruchomości i opłaty za wieczyste użytkowanie.

W oparciu o ustalony w powyższy sposób stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że wniosek nie jest zasadny. Postępowanie o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości w wyniku zasiedzenia, służące realizacji indywidualnych interesów poszczególnych podmiotów prawa cywilnego, nie przewiduje wyjątku od zasady określonej w przepisie art. 321 § 1 k.p.c., zgodnie którą sąd nie może orzekać co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, a w związku z tym stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania. W konsekwencji zatem, zasiedzenie własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania także wtedy, gdy z ich twierdzeń oraz ustaleń sądu wynika, iż na skutek zasiedzenia nieruchomość weszła do majątku wspólnego wnioskodawcy oraz jego małżonka, którego wniosek nie dotyczył. W judykaturze podkreślono jednak, że w takiej sytuacji sąd powinien zwrócić uwagę uczestników na ewentualną potrzebę zmiany W niniejszej sprawie wnioskodawca ostatecznie wystąpił o stwierdzenie, że z dniem 1 stycznia 2008 roku A. M. (2) nabył przez zasiedzenie prawo wieczystego użytkowania nieruchomości obejmującej działkę gruntu o numerze (...), położonej w D. przy ulicy (...), oraz prawo własności posadowionych na tej działce budynku mieszkalnego i zabudowań gospodarczych, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w D. prowadzi księgę wieczystą o oznaczeniu (...). Uzasadniając wniosek wskazał, że A. M. (2) zamieszkiwał na tej nieruchomości nieprzerwanie od chwili urodzenia aż do śmierci w dniu (...) roku, a od dnia (...)roku był samoistnym posiadaczem opisanych powyżej praw. W ten sposób określił zakres żądania wniosku, którym Sąd jest związany i poza który nie jest władny wystąpić (art. 321 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Obowiązkiem Sądu w rozpoznawanej sprawie było jedynie ustalenie, czy doszło do nabycia przez zasiedzenie przedmiotowych praw do spornej nieruchomości wyłącznie przez A. M. (2). Sąd Rejonowy przywołał przepisy prawa materialnego regulujące kwestię zasiedzenia oraz ich ewolucję na przestrzeni ostatnich lat. Wskazał, że podstawową przesłanką zasiedzenia prawa własności nieruchomości jest jej samoistne nieprzerwane posiadanie, polegające na faktycznym wykonywaniu wszelkich uprawnień, które składają się na treść prawa własności. Przepis art. 336 k.c. stanowi, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel, czyli włada nieruchomością we własnym imieniu, samodzielnie, rzeczywiście, niezależnie od woli innej osoby i z reguły we własnym interesie, a na zewnątrz przez otoczenie postrzegany jest jak właściciel. Stan ten musi istnieć nieprzerwanie przez cały okres posiadania niezbędny do nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia. W judykaturze przyjmuje się jednocześnie, że do zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego już ustanowionego, nie może prowadzić posiadanie w zakresie odmiennego od niego prawa własności, lecz jedynie samoistne posiadanie nieruchomości w zakresie użytkowania wieczystego. Polega ono na wykonywaniu władztwa nad nieruchomością, które odpowiada uprawnieniom określonym w przepisach art. 233 k.c., z wolą posiadania dla siebie. Różnica w posiadaniu tych odmiennych praw wyraża się przede wszystkim w sferze woli posiadacza. Z uwagi na cechy prawa użytkowania wieczystego i związany z nimi charakter władania, do którego prawo to upoważnia, domniemanie ustanowione w przepisie art. 339 k.c. może mieć zastosowanie do osoby władającej nieruchomością w zakresie treści użytkowania wieczystego, przy czym jej posiadanie wykonywane jest przeciwko użytkownikowi wieczystemu. Władanie w zakresie prawa użytkowania wieczystego jest możliwe do stwierdzenia, jeżeli władający zdaje sobie sprawę z charakteru prawa ustanowionego na nieruchomości i ponosi za osobę, przeciwko której jest skierowane jego posiadanie opłaty za użytkowanie wieczyste.

Sad Rejonowy ustalił, że małżonkowie A. M. (2) i J. M. władali sporną nieruchomością jak użytkownicy wieczyści i tak byli postrzegani przez otoczenie. Sami bowiem użytkowali budynek mieszkalny i budynki gospodarcze. Co istotne remontowali opisane budynki, przy czym samodzielnie finansowali te remonty i decydowali o ich przebiegu. Oni także uiszczali wszelkie opłaty dotyczące spornej nieruchomości, w tym podatki i opłaty za wieczyste użytkowanie. Nie ma przy tym wątpliwości, że wszystkie wskazane uprawnienia realizowali wspólnie i taki stan trwał także po 2000 roku, kiedy uczestniczka postępowania J. M. wyjechała do pracy do N.. Jak wynika bowiem z dowodów z przesłuchania wnioskodawcy (k.(...) akt) i uczestniczki postępowania J. M. (k. (...) akt), po tej dacie nadal w trakcie pobytów w P. zamieszkiwała ona na spornej nieruchomości, a przy tym współdecydowała z mężem o niej oraz finansowała opłaty z nią związane. Stan trwał od lat siedemdziesiątych zeszłego stulecia, kiedy A. M. (2) i uczestniczka postępowania J. M. rozpoczęli remont kapitalny budynku mieszkalnego posadowionego na spornej nieruchomości. Małżonkowie zamieszkali na tej nieruchomości we wrześniu (...) roku. Od tego miesiąca byli samoistnymi posiadaczami w zakresie objętych wnioskiem praw do tej nieruchomości i tym samym od tej daty należy liczyć termin zasiedzenia. A. M. (2) i jego małżonka zdawali sobie sprawę z tego, iż prawo wieczystego użytkowania spornej działki gruntu oraz prawo własności posadowionych na niej zabudowań przysługiwało M. L.. Tym samym, w momencie objęcia tych praw w samoistne posiadanie we wrześniu (...) roku mieli świadomość, że przedmiotowe prawa im nie przysługują. Oznacza to, że uzyskali ich posiadanie w złej wierze. Dlatego też w tym przypadku termin zasiedzenia wynosi (...) lat, a tym samym upłynął on we (...) roku. Zgodnie z przepisem art. 31 k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Mając więc na uwadze, że zasiedzenie nastąpiło w czasie trwania małżeństwa A. M. (2) i J. M., Sąd Rejonowy stwierdził, iż przedmiotowe prawa weszły w skład ich majątku wspólnego. Prawo wieczystego użytkowania spornej działki gruntu oraz prawo własności posadowionych na niej zabudowań we wrześniu 2008 roku na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nabyli A. M. (2) i uczestniczka postępowania J. M.. Wnioskodawca zażądał jednak stwierdzenia zasiedzenia przez A. M. (2) i ani on, ani też żaden z uczestników postępowania nie wystąpił o to, aby objąć orzeczeniem w tym przedmiocie także uczestniczkę postępowania J. M.. Mając więc na uwadze, że Sąd jest związany wnioskiem wnioskodawcy, a jego żądanie nie odpowiada stanowi prawnemu należało wniosek oddalić. Sąd Rejonowy wskazał przy tym, że umożliwił wnioskodawcy modyfikację wniosku stosownie do dokonanych ustaleń (k. (...) akt), jednakże wnioskodawca nie dokonał prawidłowej zmiany wniosku.

Biorąc pod uwagę, że interesy wnioskodawcy oraz uczestników postępowania G. K. i K. M. były w niniejszej sprawie sprzeczne, a wniosek wnioskodawcy o stwierdzenia nabycia prawa wieczystego użytkowania i prawa własności przez zasiedzenie został w całości oddalony, Sąd Rejonowy obciążył, na podstawie art. 520 § 3 k.p.c., wnioskodawcę obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania wymienionym uczestnikom postępowania

Apelację od powyższego postanowienia wniósł wnioskodawca.

Zarzucił :

1) sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że Sąd ten poinformował uczestników postępowania o możliwości zmiany wniosku w zakresie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie do majątku wspólnego A. M. (2) i J. M.;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 172 k.c. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że J. M. była samoistnym posiadaczem nieruchomości przy ul. (...) w D., a tym samym nabyła tę nieruchomość przez zasiedzenie do majątku wspólnego z A. M. (2);

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 336 i art. 339 k.c. poprzez ich niezastosowanie dla oceny samoistnego posiadania przez J. M. nieruchomości przy ul. (...) w D. w okresie od września 1978 r. do września (...)r.;

4) naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że J. M. była samoistnym posiadaczem nieruchomości przy ul. (...) w D. i nabyła tę nieruchomość przez zasiedzenie do majątku wspólnego z A. M. (2);

5) naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 520 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy uczestnicy postępowania G. K. i K. M. zgodnie oświadczyli, że uważają że A. M. (2) nabył nieruchomość przy ul. (...) w D. przez zasiedzenie.

Powołując się na powyższe zarzuty, apelant wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i stwierdzenie, że A. M. (2) nabył z dniem 1 stycznia 2008 r. przez zasiedzenie prawo wieczystego użytkowania nieruchomości wskazanej we wniosku oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za I instancję na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził w sposób prawidłowy postępowanie dowodowe, w oparciu o jego wyniki dokonał właściwego ustalenia stanu faktycznego, a następnie trafnej jego oceny prawnej. W tej sytuacji, Sąd Okręgowy uznaje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz jego rozważania prawne za własne i nie zachodzi potrzeba ich powtarzania. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2001 r., V CKN 348/00, LEX nr 52761, Prok.i Pr. 2002/6/40).

Odnosząc się do zarzutów apelacji poczynić należy następujące spostrzeżenia.

Za bezzasadny uznać należy zarzut braku poinformowania uczestników postępowania o celowości zmiany wniosku w zakresie żądania nabycia nieruchomości przez zasiedzenie do majątku wspólnego A. M. (2) i J. M.. Dla porządku wskazać należy, że w istocie chodziło tu o nabycie nie prawa własności nieruchomości, a jej użytkowania wieczystego, co było jednak oczywiste w świetle wniosku inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie.

Za powszechnie przyjęty w orzecznictwie uznać należy pogląd, że stwierdzenie nabycia własności (czy też użytkowania wieczystego) nieruchomości może nastąpić wyłącznie na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę, czy też innego uczestnika postępowania. Sytuacja taka zachodzi również wówczas, gdy przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nakaże stwierdzenie, że w następstwie zasiedzenie prawo użytkowania wieczystego nieruchomości weszło w skład majątku wspólnego osoby wskazanej we wniosku i jej małżonka. Konieczność stosowania w postępowaniu o zasiedzenie art. 321 § 1 k.p.c. wynika z faktu, że służy ono realizacji indywidualnych interesów podmiotów prawa cywilnego. Sąd prowadzący sprawę winien jednak w takiej sytuacji zwrócić uwagę wnioskodawcy na zasadność modyfikacji wniosku. (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2017 r. III CZP 49/17). Analiza akt niniejszej sprawy wskazuje jednoznacznie, że – wbrew wywodom apelacji – Sąd I instancji należycie wywiązał się z tego obowiązku. Na rozprawie w dniu 28 listopada 2018 r. Przewodniczący – co wynika z elektronicznego protokołu rozprawy (k.(...)) - poinformował uczestników postępowania, iż z materiału dowodowego wynika, że zasiedzenie nastąpiło na rzecz A. M. (2) i ewentualnie jego żony J. M. i w związku z tym zachodzi konieczność modyfikacji wniosku stosownie do tych ustaleń, gdyż w przeciwnym wypadku może dojść do oddalenia wniosku. Owa aktywność została zresztą dostrzeżona przez apelantkę, która w odpowiedzi na wezwanie Sądu, złożyła pismo z dnia 4 lutego 2019 r., w którym to zmodyfikowała treść pierwotnie zgłoszonego żądania, domagając się ustalenia zasiedzenia prawa wieczystego użytkowania wskazanej przez siebie działki gruntu na rzecz A. M. (2) z dniem (...). (k. (...)). W tej sytuacji analizowany zarzut apelacyjny uznać należało za bezzasadny.

Pozostałe zarzuty apelacyjne, z wyjątkiem dotyczących kosztów postępowania, koncentrowały się na wadliwym – zdaniem apelanta – przypisaniu przez Sąd Rejonowy J. M. przymiotu posiadacza nieruchomości w zakresie prawa użytkowania wieczystego. Dla porządku, Sąd Okręgowy wskazuje, że w doktrynie istnieje rozbieżność poglądów co do kwalifikacji prawnej posiadania nieruchomości gruntowej w związku z wykonywaniem ustanowionego na niej użytkowania wieczystego. Zdaniem części z jej przedstawicieli posiadanie takie zakwalifikować należy jako formę posiadania samoistnego ale w zakresie treści innego prawa niż własność, inni zaś stoją na stanowisku, że jest to posiadanie zależne, lecz zbliżone do właścicielskiego, albo jako stan faktyczny pośredni pomiędzy posiadaniem samoistnym i zależnym. Na rozbieżność tę zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 28 marca 2014 III CZP 8/14. Zdaniem Sądu Okręgowego posiadanie to należy określić jako posiadanie zależne, zbliżone jedynie do samoistnego, albowiem nie jest realizowane w zakresie prawa własności, a prawa wykonywanego na rzeczy cudzej, choć najszerszego z praw rzeczowych niebędących własnością. Jednocześnie jednak, podkreślić należy, że okoliczność ta – choć wymagająca zajęcia stanowiska przez Sąd Odwoławczy – nie miała istotnego wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Apelant kwestionuje posiadanie nieruchomości wskazanej we wniosku – w zakresie prawa użytkowania wieczystego – przez J. M., zwłaszcza po (...) r., kiedy podjęła pracę zarobkową na terenie N.. Sąd Okręgowy podziela w pełni ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego, stosownie do których J. M. była od (...) r. – wraz z mężem A. M. (2) - posiadaczem nieruchomości wskazanej we wniosku w zakresie prawa użytkowania wieczystego. Owo prawo rzeczowe nie przysługiwało im, lecz małżonkowie podejmowali wspólnie działania, które przez otoczenie były postrzegane jako podejmowane przez osoby, którym przysługują uprawnienia użytkowników wieczystych. Mowa to o remoncie budynku posadowionego na działce, który został przeprowadzony i sfinansowany przez małżonków w 1979 r. Małżonkowie - także wspólnie - finansowali koszty podatków związanych z nieruchomością, oraz – co niezwykle istotne – opłaty za użytkowanie wieczyste tejże nieruchomości. Zaakcentować należy jeszcze, że sytuacja ta nie uległa zmianie po roku (...), kiedy uczestniczka – jak wskazano wyżej - podjęła pracę w N.. Wynika to jasno z zeznań J. M. i samego wnioskodawcy. I tak Ł. M. zeznał, że oboje jego rodzice uiszczali opłaty związane z nieruchomością, J. M. nigdy nie zrezygnowała z zamieszkiwania w tej nieruchomości, Ł. M. uzgadniał z matką kwestie remontów nieruchomości, które są przez nią finansowane. Wskazał, że o zarządzaniu nieruchomością decydowali wspólnie jego rodzice.

J. M. zeznała natomiast, że wspólnie z mężem decydowała o remontach nieruchomości i je finansowała. Swoich wspólnych decyzji w analizowanym zakresie małżonkowie z nikim nie uzgadniali. Zeznała też, że nigdy się z przedmiotowej nieruchomości nie wyprowadziła i przez cały czas (uznany przez Sąd I instancji za okres biegu zasiedzenia) współdecydowała o nieruchomości.

W tym miejscu wskazać należy, że nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Trafnie bowiem wskazuje się w orzecznictwie, że aby skutecznie zarzucić przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, czyli naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. apelujący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (tak: wyrok SA w Lublinie z dnia 19 grudnia 2017 r. III AUa 509/17, LEX nr 2423355). W żadnym razie analizowany zarzut apelacyjny nie może się ograniczać do zaprezentowania własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń faktycznych, a tym samym korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego (tak Wyrok SA w Białymstoku z dnia 13 grudnia 2017 r. III AUa 465/17, LEX nr 2425588).

Należy mieć przy tym na uwadze, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysuwać wnioski odmienne (tak wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 listopada 2017 r. I ACa 451/17, LEX nr 2423332).

Na gruncie niniejszej sprawy wskazać należy, że apelant nie wskazał, który z dowodów przeprowadzonych w sprawie został przez Sąd Rejonowy oceniony wadliwie, na czym owa wadliwość polegała i jaki to miało wpływ na ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Apelant przedstawił jedynie, korzystną dla siebie, wersję stanu faktycznego, nie wskazując dowodów, których to wadliwa ocena przez Sąd Rejonowy uniemożliwić miała poczynienia wskazywanych przez wnioskodawcę ustaleń faktycznych

Całokształt powyższych okoliczności nakazuje przyjęcie, że trafne było stanowisko Sądu Rejonowego, że nabycie w drodze zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości mogło nastąpić tylko na rzecz obojga małżonków do ich majątku wspólnego. W konsekwencji wniosek o zasiedzenie na rzecz wyłącznie A. M. (2) podlegał oddaleniu.

Apelant zakwestionował także zasądzenie od niego na rzecz G. K. i K. M. kosztów postępowania. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, także w analizowanym tu zakresie uznać należy za prawidłowe. Wskazani wyżej uczestnicy wnieśli o oddalenie wniosku (k. (...)) . Interesy uczestników i wnioskodawcy były zatem sprzeczne, zaś wniosek został oddalony, co uzasadniało zasądzenie na rzecz tychże uczestników kosztów postępowania.

W tej sytuacji apelacja, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. oraz 391 § 1 k.p.c. Zasądzeniu podlegały koszty zastępstwa prawnego ustalone w oparciu § 5 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 z późn. zm.) w odniesieniu do uczestników K. M. i G. K. oraz w oparciu § 5 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 265 z późn. zm.) w odniesieniu do pełnomocnika uczestnikaG. (...) D..

(...)