Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 400/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 12 lutego 2020 roku w sprawie II K 503/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. G. (1) zarzut naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia a to :

1. art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. - poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym w szczególności wyjaśnień A. W. (1) i bezzasadne uznanie, iż „zarazem wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1), wedle których marihuanę, amfetaminę i tabletki ekstazy nabywał od mężczyzny o pseudonimie (...)” - w sytuacji gdy żaden inny dowód, poza wyjaśnieniami tegoż oskarżonego, nie potwierdza okoliczności sprzedaży przez D. G. (1) wyżej opisanych substancji i narkotyków, a tym samym przyjęcie, że wyjaśnienia te stanowią jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony - co w konsekwencji prowadzi do jednoznacznego uznania, że treść depozycji ww. oskarżonego nie może stanowić wiarygodnej podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie a tym samym podstawy i to jedynej do przypisania winy i sprawstwa D. G. (1) za zarzucane mu czyny;

2. art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności notatek urzędowych policji, wedle których pseudonimem jakim posługuje się oskarżony D. G. (1), miał brzmieć (...), pomimo, że sam oskarżony podał brzmienie swoich pseudonimów jako B. lub J. i tym samym Sąd wydając skarżone rozstrzygnięcie, nie sprostał ocenie tego dowodu, skoro pozostawił poza swoimi rozważaniami tak istotną okoliczność jaką winno być przeprowadzenie dowodu - czy D. G. (1) - faktycznie nosił podany przez współoskarżonego pseudonim - i tym samym pozostała, istotna nie wyjaśniona, okoliczność podważająca wiarygodność zaliczonego przez Sąd, dowodu, mającego świadczyć o winie oskarżonego

3. art. 410 k.p.k. w zw. z art 424 § 1 k.p.k. poprzez całkowicie dowolne uznanie, że zeznania P. G., który miał przyznać, że A. W. (2) zajmuje się sprzedażą „ziółka”, przekładają się wprost na winę D. G. (1), pomimo, że brak jest jakichkolwiek powiązań pomiędzy osobą tego świadka, a oskarżonym i tym samym prowadzi to do jednoznacznej opinii, że Sąd pozbawił się możliwości dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie;

4. art. 172 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie konfrontacji pomiędzy oskarżonymi na okoliczność ustalenia znajomości pomiędzy oskarżonymi, wzajemnych kontaktów a w szczególności ustalenia dat spotkań oraz okoliczności dotyczących rozpoznania D. G. (1) przez A. W. (1).

II. zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. G. (1) zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym uznaniu, że oskarżony dopuścił się czynów opisanych w pkt XXX, XXXI, XXXII, XXXIII orzeczenia, w sytuacji, gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy, którym dysponował Sąd, nie daje podstawy do takiej oceny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadnym jest omówić łącznie opisane wyżej zarzuty, sprowadzające się do wykazania naruszenia przez Sąd meriti przepisów postępowania, które następnie przełożyły się na błędne ustalenia faktyczne, skutkujące skazaniem oskarżonego D. G. (1).

Nie można odmówić racji skarżącej, iż Sąd Rejonowy nie sprostał należytemu osądzeniu sprawy w zakresie zarzutów postawionych D. G. (1).

Ze zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego wynikało, iż akt oskarżenia w zakresie zarzutów wskazanych w pkt XXX, XXXI, XXXII opierał się wyłącznie na wyjaśnieniach współoskarżonego A. W. (1), który podał, iż narkotyki kupował od mężczyzny o pseudonimie (...), lub (...) oraz na ustaleniu policji, że w O. tylko D. G. (1) posługuje się pseudonimem (...).

Jak z powyższego widać, kluczowym były tu wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1). Oskarżony ten wprawdzie nie rozpoznał na okazanym mu materiale fotograficznym zdjęcia D. G. (1), jako osoby która była jego dostawcą narkotyków, jednakże oczywistym jest – mając tu zwłaszcza na uwadze doniosłość tej okoliczności – że oskarżony A. W. (1) powinien zostać wezwany do stanowczego wypowiedzenia się przed sądem (widząc ,,na żywo” współoskarżonego), czy to D. G. (1) był tą osobą od której kupował narkotyki, czy też nie. Tymczasem w postępowaniu przed Sądem Rejonowym tego zaniechano, pomimo, że z protokołu rozprawy wynika, iż obaj oskarżeni byli od pewnego momentu równocześnie obecni, a oskarżony A. W. (1) nie odmówił składania wyjaśnień (zastrzegł tylko, że nie będzie odpowiadał na pytania stron, za wyjątkiem obrońcy – k. 582). Nie został też dopytany na okoliczność wcześniejszej znajomości z D. G. (1). Ten wyjaśnił bowiem, że zna A. W. (1), gdyż razem uczęszczali na siłownię. Oskarżony A. W. (1) tymczasem w żadnym z wcześniejszych przesłuchań o tej okoliczności nie wspominał. Z kolei oskarżony D. G. (1) praktycznie nie został w ogóle rozpytany na okoliczność posiadania w domu marihuany (zarzut XXXIII). Skupiono się jakby na trzech pierwszych zarzutach, a przecież było to równie istotne, biorąc pod uwagę ilość ujawnionej substancji odurzającej oraz okoliczności jej znalezienia oraz przy uwzględnieniu, że za ten czyn oskarżonemu została wymierzona kara bezwzględnego pozbawienia wolności. Brak odebrania bliższych wyjaśnień od oskarżonego D. G. (1) w tym zakresie (zdążył powiedzieć jedynie, że w 2014 – 2015 roku zażywał narkotyki, a w 2017 roku - już nie), pozbawiło Sąd meriti możliwości właściwej oceny zawinienia oraz oceny stopnia społecznej szkodliwości tego czynu. Sąd meriti nie podjął też próby rozpytania oskarżonego D. G. (1) (który nie skorzystał przecież z prawa odmowy składania wyjaśnień) na okoliczność ujawnionych w jego mieszkaniu pokaźnych ilości sterydów anabolicznych i tabletek na potencję oraz ucieczki przed policją.

Co do drugiego z dowodów obciążających oskarżonego D. G. (1), w zakresie zarzutów z pkt XXX – XXXII, obrona słusznie zauważyła, że Sąd Rejonowy nie był przede wszystkim uprawniony do poprzestania wyłącznie na ujawnieniu notatek urzędowych policji, z których wynikało, iż jedyną osobą, która posługuje się terenie O. pseudonimem (...) jest D. G. (1). Pomijając nawet na wagę tego rodzaju ustalenia w kontekście możliwości przypisania oskarżonemu zawinienia za tak poważne przestępstwa, to na dobrą sprawę nie wiadomo, skąd autor notatki czerpał taką wiedzę. Zasadą jest, że jeśli ktoś posiada wiedzę istotną dla odpowiedzialności karnej innej osoby, to powinien zostać przesłuchany w charakterze świadka. Z kolei przepis art. 174 k.p.k. jasno stanowi, że dowodu z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Autora policyjnej notatki urzędowej należało zatem przesłuchać w charakterze świadka, co umożliwiłoby sądowi i stronom zadać pytania odnośnie tego, jakie jest źródło posiadanej przez świadka wiedzy, a obronie także zgłosić ewentualnie dowód na obalenie twierdzeń świadka. Dopiero wówczas można by mówić o zapewnieniu prawa do realnej obrony. Oczywiście, można zakładać, iż przesłuchany w charakterze świadka policjant oświadczyłby, iż okoliczności wskazane w notatce służbowej pochodzą z policyjnych działań operacyjnych. Tym niemniej nie można z góry wykluczyć, iż świadek wskaże na inne źródła, niż operacyjne. Po drugie, ustawa o policji przewiduje szczególny tryb ewentualnego zwolnienia policjanta z tajemnicy służbowej. Po trzecie wreszcie, nawet przy ustaleniu, iż dana okoliczność wynika tylko z ustaleń operacyjnych, czy też tajnych źródeł informacyjnych, które nie mogą zostać ujawnione, to przecież jest to też bardzo istotne dla oceny materiału dowodowego przez orzekający sąd. Trzeba też zarzucić Sądowi I instancji, że nawet nie pokusił się o dokonanie kwerendy akt spraw karnych znajdujących się w Sądzie Rejonowym w Opocznie, w których wcześniej odpowiadał oskarżony D. G. (1) (a jest ich co najmniej siedem – k. 554 - 555) pod kątem, czy znajdują się w nich ustalenia, jakiego pseudonimu on używał.

Przesłuchani przez Sąd Rejonowy świadkowie nie wnieśli natomiast nic istotnego, jeśli chodzi o odpowiedzialność oskarżonego D. G. (1) w zakresie postawionych mu zarzutów. Oczywiście błędnym było powołanie się tu przez Sąd I instancji – na co trafnie zwróciła uwagę apelacja – na zeznania świadka P. G., który przecież nie miał żadnej wiedzy na temat osoby D. G. (1) i jego działalności.

Wniosek

1. o uniewinnienie D. G. (1) od dokonania zarzucanych mu czynów w całości

ewentualnie

2. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie D. G. (1) od czynów opisanych w pkt XXX, XXXI, XXXII i uznanie winy oskarżonego w zakresie czynu z pkt XXXIII orzeczenia

ewentualnie

3. o uchylenie orzeczenia w części dotyczącej D. G. (1) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski z pkt 1-2 należy uznać za przedwczesne, gdyż kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego D. G. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów wymaga ponownego przeprowadzenia, nie obarczonego błędami, postępowania dowodowego. Z tego też względu należało uchylić zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego D. G. (1) i przekazać sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

Zasadnym jest wniosek z pkt 3. Zgodnie z treścią art. 437 § 2 k.p.k. sąd uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, jeżeli koniecznym jest przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

Jak wynika z uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 roku (I KZP 3/19) konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w art. 437 § 2 zdanie drugie in fine k.p.k., jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji.

W zaistniałym układzie procesowym taka sytuacja zachodzi, gdyż w odniesieniu do oskarżonego D. G. (1) koniecznym jest powtórzenie postępowania dowodowego, poprzez przeprowadzenie całego przewodu sądowego. Jak wyżej wskazano, Sąd Rejonowy nie przeprowadził prawidłowo, zarówno dowodu z wyjaśnień oskarżonego D. G. (1), jak i z wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) (w zakresie dotyczącym odpowiedzialności karnej tego pierwszego). Sąd meriti zaniechał także przeprowadzenia tak istotnego dowodu, jak przesłuchanie w charakterze świadka policjanta sporządzającego notatkę służbową, odnośnie pseudonimu używanego przez oskarżonego D. G. (1). Odstąpił także od dopuszczenia dowodu z akt wcześniejszych postępowań karnych przeciwko D. G. (1), w celu ustalenia jakiego pseudonimu używał on w przeszłości.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżony wyrok w omawianym tu zakresie zapadł z obrazą przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotne znaczenie dla treści merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Suma nieprawidłowości, jakich dopuścił się Sąd meriti tworzy jakość, która uniemożliwia merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku, odnośnie oskarżonego D. G. (1). Przeprowadzone przez Sąd Rejonowy postępowanie dowodowe, w zakresie zarzutów postawionych oskarżonemu D. G. (1), w ogóle nie spełniło swego celu w postaci zgromadzenia materiału niezbędnego do dokonania ustaleń faktycznych. W tej sytuacji sąd drugiej instancji musiałby w postępowaniu apelacyjnym przeprowadzić wszystkie dowody ścisłe, niezbędne do merytorycznego orzeczenia, co do zasadniczego przedmiotu procesu. Powoduje to – w świetle treści art. 437 § 2 k.p.k. – konieczność ponowienia przewodu sądowego w pierwszej instancji.

3.2.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. G. (1) zarzut rażącej niewspółmierności /surowości/:

a/kar jednostkowych w tym kary jednego roku pozbawienia wolności, wynikającą z braku należytego rozważania przez Sąd wszystkich okoliczności wpływających na wymiar kar, orzekanych za poszczególne przestępstwa oraz rozważanie w sposób prawidłowy ich stopnia społecznej szkodliwości, przy jednoczesnym daniu prymatu okolicznościom względem oskarżonego, obciążającym;

b/ kary grzywny przekraczającą swoją wysokością wysokość kary grzywny, która winna ewentualnie zostać wymierzona;

c/ kary łącznej pozbawienia wolności przekraczającą swoją dolegliwością stopień winy czynu, jakiego rzekomo miał się dopuścić D. G. (2), wynikającą z uznania, że po stronie oskarżonego nie zachodzą żadne okoliczności łagodzące, a tym samym nie przyjęcie, że zachodzą przesłanki do zawieszenia wykonania kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec zaistnienia wyżej omówionych uchybień, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku co do oskarżonego D. G. (1), skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do jej ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do podnoszonych w apelacji zarzutów, co do wymierzonej kary należy uznać za przedwczesne. Dlatego też rozważania Sądu odwoławczego ograniczone zostały do przedstawienia tylko tych uchybień, które legły u podstaw uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz obniżeniem wysokości orzeczonej kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek należy uznać za przedwczesny, gdyż w pierwszej kolejności wymaga wyjaśniania – po ponownym przeprowadzeniu całego przewodu sądowego – kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego D. G. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów.

3.3.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. G. (1) zarzut:

- naruszenia prawa materialnego a to art. 91 k.k. w zw. z art 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. przez niezasadne przyjęcie, że działania oskarżonego popełnione miały być w ciągu przestępstw, pomimo nie ustalenia przez Sąd, w sposób nie budzący wątpliwości, czy w okolicznościach oraz w datach podanych przez A. W. (1), D. G. (1) spotykał się z nim;

- naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia a to art. 424 k.p.k. przez nie wskazanie w uzasadnieniu orzeczenia, które fakty świadczyć miały o istnieniu ciągu przestępstw zarzucanych skarżonemu oraz jakie dowody zgromadzone w postępowaniu pozwoliły na przyjęcie takiej kwalifikacji prawnej czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec zaistnienia wyżej omówionych uchybień, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku co do oskarżonego D. G. (1), skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do jej ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do podnoszonych w apelacji zarzutów, co do naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 91 k.k.) uznać za przedwczesne. Dlatego też rozważania Sądu odwoławczego ograniczone zostały do przedstawienia tylko tych uchybień, które legły u podstaw uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

o zmianę orzeczenia poprzez uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego i przyjęcie, że czynów swoich oskarżony dopuścił się w ramach każdego czynu z osobna, a nie w ciągu przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek należy uznać za przedwczesny, gdyż w pierwszej kolejności wymaga wyjaśniania – po ponownym przeprowadzeniu całego przewodu sądowego – kwestia samej odpowiedzialności karnej oskarżonego D. G. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów.

3.4.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. G. (1) zarzut naruszenia przepisów postępowania, a to art 627 k.p.k. i art. 624 przez obciążenie oskarżonego kosztami postępowania w wysokości 3.655,00 złotych, pomimo, że jego sytuacja materialna i osobista, nie pozwalają na wyłożenie takich kwot.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec zaistnienia wyżej omówionych uchybień, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku co do oskarżonego D. G. (1), skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do jej ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do podnoszonych w apelacji zarzutów, co do obciążenia oskarżonego kosztami procesu, uznać za przedwczesne. Dlatego też powyższe rozważania Sądu odwoławczego ograniczone zostały do przedstawienia tylko tych uchybień, które legły u podstaw uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wysokości kosztów postępowania i zwolnienie oskarżonego od kosztów i opłat związanych z postępowaniem odwoławczym

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek należy uznać za przedwczesny, gdyż w pierwszej kolejności wymaga wyjaśniania – po ponownym przeprowadzeniu całego przewodu sądowego – kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego D. G. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów.

3.5.

zawarty w apelacji prokuratora zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec A. W. (1) i D. G. (1) za zarzucane im czyny zakwalifikowane przez Sąd jako ciągi przestępstw kar po 1 roku pozbawienia wolności, a więc w granicach ustawowego minimum, poprzez nienależyte uwzględnienie przy ich wymiarze wysokiego stopnia szkodliwości społecznej czynów zarzucanych oskarżonym wynikającego z działania sprawców z zamiarem bezpośrednim, przy jednoczesnym kierowaniu się naganną motywacją - chęcią łatwego wzbogacenia poprzez dążenie do uzyskania zysku ze sprzedaży środków odurzających i psychotropowych, a nadto brak właściwej oceny bardzo wysokiego stopnia zawinienia po stronie oskarżonych kontynuujących proceder zbycia środków odurzających i psychotropowych przez okres kilku miesięcy i w konsekwencji wymierzenie wobec ww. oskarżonych kary łącznej w najniższym możliwym wymiarze 1 roku pozbawienia wolności przy zupełnie niezasadnym zastosowaniu zasady absorpcji, co czyni tak wymierzoną karę bezskuteczną w zakresie możliwości osiągnięcia celów w zakresie prewencji indywidualnej, co skutkować będzie również negatywnym oddziaływaniem w wymiarze społecznym, skutkując wytworzeniem przekonania o pobłażliwości wymiaru sprawiedliwości dla sprawców tego rodzaju czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przyznać należało rację skarżącemu, że kara wymierzona za popełnione przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwo, o którym mowa w zarzucie apelacji, jak również kara łączna pozbawienia wolności cechują się niewspółmiernością i to w stopniu rażącym. Wymierzona kara, winna być karą współmierną do wagi popełnionego przestępstwa. Orzeczona kara spełniać ma nie tylko cele wychowawcze i zapobiegawcze, ale musi także, być karą adekwatną do wagi popełnionego przestępstwa. Sąd orzekający powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, a w szczególności stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu. Oczywiście, Sąd powinien uwzględnić wszystkie okoliczności łagodzące ujawnione w toku przewodu sądowego, jednakże z pola widzenia nie powinien tracić wspomnianych wyżej dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 53 k.k. Tymczasem Sąd I instancji, jak wskazuje lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku, skupił się na owych okolicznościach przemawiających na korzyść oskarżonego A. W. (1), nie przykładając należytej miary do bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów zabronionych. Nie negując - rzecz jasna - że oskarżony był dotychczas niekarany, przyznał się do winy, wyjawił okoliczności uprawianego procederu, jak również wskazał osoby które były z nim powiązane, to jednak nie można nie zauważać, że:

- oskarżony, przez okres co najmniej pół roku, wielokrotnie sprzedawał innym osobom narkotyki,

- w ramach ciągu przestępstw przypisanego mu w pkt 2 zaskarżonego wyroku, oskarżony popełnił aż 25 czynów, z czego w zdecydowanej większości były to czyny ciągłe;

- jego klientami było wiele osób, w tym przede wszystkim osoby bardzo młode;

- oskarżony handlował nie tylko marihuaną, ale również daleko bardziej szkodliwymi dla zdrowia środkami psychotropowymi;

- motywem działania oskarżonego była chęć łatwego wzbogacenia się;

- przy oskarżonym ujawniono znaczne ilości narkotyków (200 działek handlowych marihuany, 286 pełnowartościowych porcji handlowych (...) Ekstazy, ponad 400 pełnowartościowych porcji handlowych amfetaminy), co wskazuje na dużą skalę jego działalności.

Wszystko to przemawia za tym, że stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego A. W. (1) czynów był bardzo znaczny, a stopień zawinienia wysoki. Biorąc przy tym pod uwagę ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności), to adekwatna kara za omawiany tu ciąg przestępstw przypisany w pkt 2 zaskarżonego wyroku, winna oscylować na poziomie co najmniej 4 lat pozbawienia wolności. Biorąc jednakże pod uwagę wskazane wyżej okoliczności łagodzące, w przekonaniu Sądu Okręgowego, wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, będzie właściwą reakcją karną, odpowiadającą poczuciu kary sprawiedliwej. Tak ukształtowana kara, współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, uwzględnia całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności oraz spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Skarżący zasadnie również podniósł w apelacji, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności niesłusznie zastosował wobec oskarżonego A. W. (1) zasadę całkowitej absorpcji, albowiem w zaistniałym tu układzie, warunki ku temu nie zachodzą. Z treści art. 85a k.k. wynika, że przy orzekaniu kary łącznej dyrektywami priorytetowymi są cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, ale także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. O ile postawa oskarżonego w toku postępowania, w tym przyznanie się do winy i wskazanie innych osób, związanych z uprawianym przez niego procederem, pozwalałaby na uznanie, iż cele zapobiegawcze i wychowawcze kary przemawiają za jak najkorzystniejszym uksztaltowaniem wymiaru kary łącznej, to jednak trzeba też pamiętać o oddziaływaniu ogólnoprewencyjnym kary, o czym także jest mowa w art. 85a k.k. Orzekana kara, winna mieć wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o niej. Chodzi tu o wpływ na środowisko oskarżonego, osób kupujących od niego narkotyki, innych potencjalnych uczestników nielegalnego obrotu niedozwolonymi środkami narkotycznymi, środowisko ludzi cierpiących z powodu uzależnienia ich osób najbliższych, czy też innych mieszkańców miasta obserwujących tę patologię życia społecznego, tak aby wśród ww. ugruntować świadomość, że kto w przestępny sposób łamie przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zostanie sprawiedliwie ukarany. Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Pożądanym jest, aby każdego wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego. Ten właśnie aspekt przeciwstawia się orzeczeniu wobec oskarżonego kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Przypomnieć też trzeba, że zgodnie z wieloletnim i utrwalonym orzecznictwem, zasadę pełnej absorpcji można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną (por. choćby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.05.1990 r. – IVKR 80/90 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9.05.2001 r. – II AKa 63/01 – Prok. I Pr. 2002/7-8/20). W pełni zgodzić się należy z poglądem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (wyrok z dnia 20.5.2008 roku - II AKa), iż kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności sprawcy w okresie czasu objętym skazaniami. Nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych.

Dlatego też Sąd Okręgowy przy orzekaniu kary łącznej pozbawienia wolności za zbiegające się przestępstwa zastosował zasadę częściowej absorpcji (mieszaną), aczkolwiek w sposób bardzo zbliżony do granicy pełnej absorpcji.

Wobec zaistnienia omówionych w pkt 3.1. uchybień, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku co do oskarżonego D. G. (1), skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy tegoż oskarżonego do ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do podnoszonych w apelacji zarzutów, co do wysokości kary orzeczonej wobec niego kary uznać należy za daleko przedwczesne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym:

- A. W. (1) (przy przyjęciu konstrukcji czynów dokonanej przez Sąd I instancji) za czyn opisany w punkcie II wyroku tj. ciąg przestępstw z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i czynu z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - kary 3 lat pozbawienia wolności, kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10 zł. oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny wysokości 120 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10 zł., a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy;

- D. G. (1) (przy przyjęciu konstrukcji czynów dokonanej przez Sąd I instancji) za czyn opisany w punkcie 5 wyroku tj. ciąg przestępstw z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i czynu z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - kary 3 łat pozbawienia wolności, kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10 zł. oraz kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody częściowego uwzględnienia apelacji prokuratora w odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) zostały już powyżej przedstawione w sposób szczegółowy. Sąd Okręgowy uznał, iż wymierzenie temuż oskarżonemu kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw przypisany w pkt 2 zaskarżonego wyroku i kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, będzie adekwatne do wszystkich omawianych wyżej przesłanek wymiaru kary, w tym kary łącznej. Taki właśnie wymiar kary pozbawienia wolności stanowić będzie współmierną reakcją karną za popełnione przez oskarżonego przestępstwa, odpowiadający społecznemu poczuciu kary sprawiedliwej, a kara taka spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd odwoławczy nie znalazł natomiast dostatecznych powodów do większego zaostrzenia wymiaru kary wobec oskarżonego A. W. (1), o co wnosił skarżący.

Co do oskarżonego D. G. (1) wniosek należy uznać za przedwczesny, gdyż w pierwszej kolejności wymaga wyjaśniania – po ponownym przeprowadzeniu całego przewodu sądowego – kwestia odpowiedzialności karnej tegoż oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów.

3.6.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego A. W. (1) zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, tj. art. 12 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i art. 91 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie, a to wskutek uznania, że na kanwie „ustaleń faktycznych" zawartych na s. 1-4 uzasadnienia właściwym jest zastosowanie wobec czynów przypisanych w pkt. 2 i 3 wyroku konstrukcji tzw. ciągu przestępstw, podczas gdy już sam przywołany „stan faktyczny" i wskazywanie tamże wielokrotnie na działanie oskarżonego „w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru" wskazuje, iż czyny zarzucane w pkt III-XXIX aktu oskarżenia stanowią w istocie jeden czyn ciągły kwalifikowany z art. 58 ust. 1 i art. 59 ust 1 uopn w zw. z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący, iż czyny zarzucane oskarżonemu w pkt III-XXIX aktu oskarżenia stanowią jeden czyn ciągły. Zgodnie z treścią art. 12 § 1 k.k. za jeden czyn zabroniony uważa się dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Tymczasem z materiału dowodowego sprawy bynajmniej nie wynika, aby oskarżony A. W. (1) miał z góry powzięty zamiar popełnienia wszystkich przestępstw, o których mowa w pkt III-XXIX aktu oskarżenia. Z góry powzięty zamiar w oznacza, iż już w chwili jego powzięcia obejmuje on zindywidualizowane wszystkie zachowania składające się na czyn ciągły. Nie może się on natomiast – tak jak w niniejszej sprawie – pojawiać sukcesywnie, ani odnawiać się na kolejnych etapach, nawet gdyby miał mieć identyczną postać. Musi to być bowiem ten sam, a nie taki sam zamiar. Nie jest tym zamiarem ogólny projekt dopuszczenia się dwóch lub więcej różnych czynów zabronionych albo plan dokonywania podobnych czy nawet tożsamych przestępstw, których szczegóły nie były z góry zaplanowane (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.1999 roku - IV KKN 28/99, uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21.11.2001 roku - I KZP 29/01, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9.03.2006 roku - V KK 271/05, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.08.2013 roku - II KK 191/13).

Niezasadnym są też twierdzenia, jakoby z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, wynikało, iż wszystkie działania oskarżonego opisane w pkt III-XXIX aktu oskarżenia stanowiły jeden czyn, popełniony w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Skarżący jakby nie dostrzega, iż przestępstwa zarzucane oskarżonemu w pkt III-XXVII aktu oskarżenia, potraktowane przez Sąd Rejonowy jako ciąg przestępstw w pkt 2 zaskarżonego wyroku, stanowiły w przeważającej większości czyny ciągłe (np. czyn III, IV, V, VI itd.). Dla tych poszczególnych czynów jednostkowych spełnione były przesłanki z art. 12 k.k., a w konsekwencji przyjęcia tej konstrukcji prawnej należało w ustaleniach faktycznych i w opisie czynu wskazać, iż oskarżony działał ,,w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”. Te czyny ciągłe złożyły się następnie na ciąg przestępstw, co oczywiście nie oznaczało, że cały ten ciąg przestępstw stał się nagle jednym czynem ciągłym. Sformułowanie o działaniu oskarżonego ,,w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, dotyczy bowiem poszczególnych czynów ciągłych wchodzących w skład ciągu przestępstw, dla którego Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że czyny nim objęte zostały popełnione w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności.

To samo należy odnieść do czynów z pkt XXVIII – XXIX aktu oskarżenia, przy czym przyjęty przez Sąd meriti ciąg przestępstw (pkt 3 zaskarżonego wyroku) składał się z jednego czynu ,,zwykłego” i jednego czynu ciągłego.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez rozwiązanie węzła kary łącznej i ustalenie, że czyny zarzucane oskarżonemu w pkt III-XXVII i XXVIII-XXIX stanowiły czyn ciągły w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. , kwalifikowany w zw. z art. 58 ust. 1 uopn w zw. z 59 ust. 1 uopn w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej nie można było przyjąć, iż wszystkie zachowania oskarżonego zarzucane w pkt III-XXIX aktu oskarżenia stanowiły jeden czyn ciągły, a zatem nie było podstaw dokonywania w tym zakresie jakiejkolwiek zmiany zaskarżonego wyroku.

3.7.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego A. W. (1) zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

a. art. 8 § 1 k.p.k., art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie rozstrzygnięcia przez sąd zagadnień faktycznych i ograniczenie się do przepisania do uzasadnienia wyroku opisu czynów zarzucanych oskarżonemu, czego nie można traktować jako dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie;

b. art. 117 § 1 k.p.k., art. 399 § 1 k.p.k. i art. 409 k.p.k., a contrario 402 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez niezawiadomienie oskarżonego i jego obrońcy o otwartej na nowo rozprawie, która uprzednio - wobec jej zamknięcia - nie była przerwana (pomimo nieprzekroczenia 35 - dniowego terminu), wobec czego sąd wznawiając przewód sądowy winien był zawiadomić strony o kolejnym terminie rozprawy, na którym dokonałby stosownych uprzedzeń, biorąc pod uwagę sugestie obrońcy oskarżonego i nie kwitując jego stanowiska w sprawie tym, iż wnosi o „uniewinnienie”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy nie poczynił w niniejszej sprawie własnych ustaleń faktycznych. Rzeczywiście, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti dokonał de facto przepisania zarzutów aktu oskarżenia formułowanych wobec oskarżonego A. W. (1). Oznaczać to jednak musi, że Sąd Rejonowy – co do zasady – w pełni zaakceptował przedstawiony przez oskarżyciela opis zarzucanych oskarżonemu przestępstw, czego zresztą, ani oskarżony, ani obrońca, w toku postępowania jurysdykcyjnego nie kwestionowali. To, że ustalenia Sądu meriti pokrywały się z ustaleniami organów ścigania, nie może stanowić skutecznego kwestionowania zapadłego wyroku, zwłaszcza w takim układzie procesowym, w którym oskarżony w całości przyznaje się do winy, a jego wyjaśnienia w pełni korespondują z ustaleniami faktycznymi przyjętymi przez Sąd meriti. Można tu jedynie mówić o wadach samego uzasadnienia wyroku, jednakże – co wprost wynika z treści art. 455a k.p.k. – nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Także drugi z podniesionych zarzutów nie jest trafny. Zgodnie z treścią art. 399 § 1 k.p.k. jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, sąd uprzedza o tym obecne na rozprawie strony. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że czyny zarzucane w pkt I i II aktu oskarżenia, stanowią w istocie jeden czyn zabroniony (przy tej samej kwalifikacji prawnej), czyny z pkt III – XXVII stanowią ciąg przestępstw, podobnie jak czyny z pkt XXVIII – XXIX. Zauważyć jednak należy, iż nie powodowało to zmiany kwalifikacji żadnego z zarzucanych czynów (art. 91 § 1 k.k. nie powoduje zakwalifikowania przestępstwa z innego przepisu, a jedynie zezwala na ,,zgrupowanie” kilku przestępstw i wymierzenie za nie jednej kary). Nie było tu zatem w ogóle potrzeby uprzedzania stron w trybie art. 399 § 1 k.p.k. Jedynie, co do możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, odnośnie czynu XXXIII aktu oskarżenia, taka powinność zachodziła. Dotyczyło to jednak drugiego z oskarżonych i ewentualne pretensje o brak uprzedzenia mógłby wnosić prokurator (Sąd Rejonowy zamierzał przyjąć łagodniejszą kwalifikacje prawną, niż wniesiony akt oskarżenia).

Ponadto zarzut naruszenia prawa procesowego, może być podstawą zmiany lub uchylenia wyroku tylko wtedy, gdy mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, co skarżący powinien w apelacji wykazać.

Wniosek

apelacja nie precyzuje, jakie konkretnie wnioski skarżący formułuje w związku ze zgłoszeniem powyższych zarzutów naruszenia prawa procesowego (skarżący sformułował w apelacji wnioski odwoławcze w sposób ogólny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak jak wyżej wskazano, nie mieliśmy w niniejszej sprawie do czynienia z obrazą przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego wyroku. Nie ma więc podstaw, aby z tego tytułu zmieniać lub uchylać zaskarżony wyrok

3.8.

zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego A. W. (1) zarzut rażącej niewspółmierności - surowości wymierzonej kary - poprzez wymierzenie kar cząstkowych w wymiarze po jeden rok pozbawienia wolności (pkt 1 i 2 wyroku) i 4 miesiące bezwzględnego pozbawienia wolności (pkt 3 wyroku), podczas gdy okoliczności przedmiotowo-podmiotowe sprawy, w szczególności niekaralność oskarżonego, jego młody wiek, przyznanie się do zarzucanego mu czynu i złożenie wyjaśnień daleko wykraczających poza osnowę pierwotnie mu przedstawionego zarzutu, które były zasadniczym i jedynym dowodem umożliwiającym skierowanie do sądu aktu oskarżenia w obecnym kształcie, co winno skutkować uznaniem, iż oskarżony przewartościował swoje zachowanie i wystarczającą reakcją prawnokarną oraz adekwatną represją będzie ta z zastosowaniem art. 37a lub b k.k., czy nawet nadzwyczajne złagodzenie kary w myśl art. 60 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W dziale 3.5 niniejszego uzasadnienia, w ramach omawiania apelacji prokuratora, Sąd Okręgowy zawarł szczegółowe rozważania odnośnie kary, jaką należało orzec wobec oskarżonego A. W. (1). Sąd wskazał tam powody, dla których jedną z kar jednostkowych oraz karę łączną pozbawienia wolności należało podwyższyć. Z tych też względów żądanie obrony, by kary te złagodzić, z przyczyn oczywistych, nie mogą być uwzględnione. Skarżący eksponując w apelacji okoliczności mające działać na korzyść oskarżonego na etapie wymiaru kary, przewartościowuje znaczenia niektórych z nich oraz pomija ilość i charakter tych o wymowie przeciwnej. Zgodzić się więc wprawdzie z obrońcą należy, iż wyjaśnienia oskarżonego, w istotny sposób przyczyniły się do wniesienia aktu oskarżenia w takim, a nie innym kształcie, jak również że oskarżony był wcześniej niekarany. Tym niemniej te okoliczności zostały przez Sąd I instancji uwzględnione na korzyść oskarżonego w stopniu aż nadto go premiującym – tak na etapie wymiaru kar jednostkowych, jak i kary łącznej. Wystarczy wskazać, że za ciąg przestępstw opisany w pkt 1 zaskarżonego wyroku, w którym oskarżonemu przypisano posiadanie znacznych ilości narkotyków (ponad 800 pełnowartościowych porcji handlowych), w tym narkotyków ,,twardych”, wymierzono mu karę pozbawienia wolności równą najniższemu progowi ustawowego zagrożenia (przy górnym pułapie 10 lat).

Nie zachodzi także żaden szczególnie uzasadniony wypadek, który dawałby podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary, jak również brak jest podstaw do zastosowania art. 37 a lub 37 b k.k. (art. 37 a k.k. dotyczy zresztą tylko przestępstwa, które jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat). Ponadto Sąd Okręgowy jeszcze raz podkreśla, iż tylko kara pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego A. W. (1), w wymiarze zmodyfikowanym na etapie postępowania odwoławczego, uwzględniająca całokształt okoliczności sprawy, w tym także wszystkie okoliczności łagodzące, będzie adekwatną odpłatą za popełnione przez oskarżonego przestępstwa i tylko taka może spełnić w sposób wystarczający cele wychowawcze, zapobiegawcze oraz w zakresie społecznego oddziaływania kary. Nie ma natomiast żadnych przesłanek do uznania, aby warunki te zostały spełnione, poprzez wymierzenie oskarżonemu symbolicznej, kilkumiesięcznej, kary pozbawienia wolności, czy też kary ograniczenia wolności lub samoistnej grzywny.

Wniosek

o nadzwyczajne złagodzenie kar cząstkowych wymierzonych oskarżonemu i wymierzenie ich w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą i wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem metody absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za bezzasadny zostały przedstawione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) – całość zaskarżonego wyroku, za wyjątkiem rozstrzygnięcia o karze, co do ciągu przestępstw z pkt 2 zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcia o karze łącznej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Pomijając rozstrzygnięcie o karze, zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) okazał się słuszny i odpowiadający prawu. W tym zakresie zarzuty skarżących nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- podwyższenie oskarżonemu A. W. (1) wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej za ciąg przestępstw opisany w pkt 2 zaskarżonego wyroku do 1 roku i 10 miesięcy;

- podwyższenie oskarżonemu A. W. (1) wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej w pkt 4 zaskarżonego wyroku do 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wysokości orzeczonych kar zostały szczegółowo przedstawione w dziale pkt 3.5 i 3.8

niniejszego uzasadnienia

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego D. G. (1) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie.

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Jak już szczegółowo uzasadniono w dziale 3.1 niniejszego uzasadnienia, zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości w odniesieniu do czynów zarzucanych oskarżonemu D. G. (1).

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien przeprowadzić postępowanie dowodowe, co do czynów zarzucanych oskarżonemu D. G. (1). W szczególności Sąd powinien przesłuchać oskarżonego D. G. (1) oraz – już w charakterze świadka – A. W. (1), przeprowadzając, w razie takowej konieczności, pomiędzy nimi konfrontację. Niezbędnym będzie przesłuchanie w charakterze świadka policjanta, sporządzającego notatkę urzędową (k. 430), a w razie potrzeby - także innych policjantów, posiadających wiedzę na temat osoby posługującej się pseudonimem (...). Natomiast, poza A. G., jako zbędne wydaje się przesłuchiwanie świadków, którzy dotychczas zeznawali, ale ich zeznania miały znaczenia jedynie dla odpowiedzialności karnej A. W. (1), a na temat oskarżonego D. G. (1) nie mieli żadnej wiedzy. Sąd może tu rozważyć zastosowanie art. 442 § 2 k.p.k. i poprzestać na ujawnieniu protokołów zeznań takich świadków. Sąd Rejonowy winien także przeprowadzić kwerendę akt spraw karnych znajdujących się w Sądzie Rejonowym w Opocznie, w których wcześniej odpowiadał oskarżony D. G. (1), pod kątem, czy znajdują się w nich ustalenia, jakiego pseudonimu on używał.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego A. W. (1) Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 635 w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. Wobec dokonanej zmiany w zakresie kary orzeczono jedną opłatę za obie instancje - na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).

7.  PODPIS