Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 19 października 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa Miasta Ł.- (...) w Ł. (poprzednio Administracja (...) Ł. (...))

przeciwko J. P.

o zapłatę

zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda Miasta Ł.- (...) w Ł. kwotę 4.665,08 zł (cztery tysiące sześćset sześćdziesiąt pięć złotych osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 10 marca 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1070/17

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2011 roku powód Miasto Ł. Administracja (...) Ł. (...) w Ł. (obecnie Miasto Ł. (...) w Ł.), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu J. P. powództwo o zapłatę kwoty 4.665,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż w dniu 18 sierpnia 1998 r. pozwany zawarł z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...). Jako najemca, pozwany był zobowiązany do uiszczania czynszu do dnia 10-ego każdego miesiąca, z której to powinności nie wywiązywał się. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność czynszowa i inne opłaty za okres od czerwca 2004 roku do września 2010 roku w wysokości 4.665,08, w tym odsetki ustawowe w kwocie 1.025,30 zł. Pismem z dnia 6 maja 2010 r. pozwany zobowiązał się do uregulowania zaległości czynszowych.

(pozew k. 2- 5)

W dniu 15 marca 2011 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 1457/11), którym zasądził dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 36)

Nakaz ten pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zgłaszając zarzut przedawnienia roszczenia z uwagi na to, że roszczenie o zapłatę zaległego czynszu jest świadczeniem okresowym i dlatego przedawnia się z upływem 3 letniego okresu.

(sprzeciw k. 68- 69)

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie, uznając podniesiony zarzut przedawnienia za chybiony. Powód wyjaśnił, iż dochodzi zapłaty za okres od czerwca 2004 r. do września 2010 r., a pozew został złożony w dniu 10 marca 2011 r., co przerwało bieg przedawnienia. Ponadto w dniu 6 maja 2010 r. pozwany złożył oświadczenie stanowiące uznanie długu, które również przerwało bieg przedawnienia. Zatem w ocenie strony powodowej, nie jest przedawnione roszczenie za okres co najmniej od 6 maja 2007 r. Poza tym oświadczenie pozwanego z 6 maja 2010 r. można potraktować również jako zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, zatem całe roszczenie dochodzone pozwem nie uległo zdaniem powoda przedawnieniu.

(pismo procesowe powoda k. 75- 77)

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zwolnił pozwanego od kosztów sądowych w całości oraz oddalił wniosek pozwanego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

(postanowienie k. 89)

Na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie oraz podniósł dodatkowo, że do przerwania biegu przedawnienia roszczenia doszło również na skutek dokonywania przez pozwanego w 2007 r. wpłat w wyższej wysokości. Również pozwany zachował swoje dotychczasowe stanowisko oraz oświadczył, że dokonując wpłat zawsze wskazywał konkretny miesiąc.

(protokół rozprawy k. 95- 97)

W piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2017 r. pełnomocnik powoda zaprzeczył, aby pozwany dokonując zapłaty opłat czynszowych wskazywał dokładnie wierzytelności, które chce zaspokoić.

(pismo procesowe k. 98)

Na rozprawie w dniu 12 marca 2018 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że nie ma dokumentów potwierdzających, że dokonując płatności pozwany wskazywał na poczet wierzytelności z jakiego okresu czasu, spełnia zobowiązanie.

(protokół rozprawy k. 103)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 201- 202)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 1998 r. J. P. zawarł z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...). Przedmiotowa umowa, zawarta na czas nieoznaczony, upoważniała najemcę do korzystania z tego lokalu w zamian za opłacanie czynszu oraz opłat za świadczenia związane z jego eksploatacją. Na dzień zawarcia umowy opłaty te wynosiły łącznie 23,34 zł miesięcznie i podlegały zapłacie z góry do 10-go dnia każdego miesiąca.

(umowa o najem lokalu mieszkalnego k. 9- 14, okoliczności bezsporne )

J. P. nie uiszczał terminowo należności czynszowych, na skutek czego za okres od dnia 1 czerwca 2004 roku do dnia 30 września 2010 roku powstało zadłużenie w wysokości 3.639,78 zł z tytułu czynszu oraz 1.025,30 zł z tytułu odsetek. W okresie, o którym mowa, pozwany dokonał następujących wpłat:

- w listopadzie 2004 r. w kwocie 200 zł, w grudniu 2004 r. w kwocie 150 zł, w lutym i w marcu 2005 r. w kwocie po 150 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 84,34 zł,

- w czerwcu 2005 r. w kwocie 150 zł, we wrześniu i grudniu 2005 r. w kwocie po 200 zł, w kwietniu, czerwcu i sierpniu 2006 r. w kwocie po 200 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 96,34 zł i 96,39 zł,

- w styczniu 2007 r. w kwocie 200 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 97,20 zł,

- w sierpniu 2007 r. w kwocie 250 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 99,50 zł,

- we wrześniu, październiku, listopadzie i grudniu 2007 r. w kwocie po 300 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 104,32 zł,

- w styczniu, lutym i marcu 2008 r. w kwocie po 300 zł, a w kwietniu 2008 r. w kwocie 150 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 105,62 zł i 107,37 zł,

- w maju 2008 r. w kwocie 120 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 110,44 zł,

- w styczniu 2009 r. w kwocie 108 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 114,20 zł,

- w czerwcu, lipcu, sierpniu i wrześniu 2010 r. w kwocie po 43,56 zł, przy czym w wymienionym okresie wysokość miesięcznych opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego wynosiła 119,38 zł i 126,40 zł.

(stan finansowy konta k. 16- 17 i k. 23- 35, okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 20 kwietnia 2010 r. powód wezwał J. P. do zapłaty zaległych opłat z tytułu najmu lokalu mieszkalnego, określając ich wysokość na koniec marca 2010 r. na kwotę 3.661,43 zł. Wezwanie pozwany odebrał w kwietniu 2010 r. Ponownie powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległych opłat z tytułu najmu lokalu mieszkalnego pismem z dnia 28 lipca 2010 r. wskazując, że zadłużenie na koniec czerwca 2010 r. wyniosło 4.098,97 zł. Pismo zostało doręczone pozwanemu w trybie doręczenia zastępczego.

(monit ostateczny k. 18, potwierdzenie odbioru k. 10, wezwanie przedsądowe k. 20, potwierdzenie odbioru k. 21)

W dniu 6 maja 2010 r. J. P. podpisał oświadczenie, w którym zobowiązał się do uregulowania zaległych należności czynszowych za lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ul. (...). Pozwany zobowiązał się do spłat zaległości od czerwca 2010 r. w kwocie po 80 zł miesięcznie. Oświadczenie zostało sporządzone przez administratora domu przy ul. (...), P. Z..

(oświadczenie k. 22, zeznania świadka P. Z. k. 114, opinia biegłego z zakresu badań porównawczych pisma ręcznego k. 120- 127)

W dniu 19 maja 2015 r. P. Z. będąca pracownikiem powoda sporządziła notatkę służbową, w której stwierdziła m.in., że J. P. jest świadomy istnienia zaległości czynszowych za lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ul. (...).

(notatka służbowa k. 107, zeznania świadka P. Z. k. 115)

Do dnia wyrokowania zadłużenie, o którym mowa wyżej, tj. za okres od czerwca 2004 roku do września 2010 nie zostało przez pozwanego spłacone.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności sporządzenia. Pozwany kwestionował wiarygodność dokumentów przedstawionych przez powoda, a mianowicie oświadczenia z 6 maja 2010 r. i notatki urzędowej z 19 maja 2015 r. Co do pierwszego dokumentu stanowisko pozwanego zmieniało się, gdyż początkowo pozwany kwestionował, aby podpis pod oświadczeniem został nakreślony przez niego, a pod wydaniu opinii pozwany zarzucił, że na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 r. okazano mu inne oświadczenie z 6 maja 2010 r. W zakresie notatki urzędowej z 19 maja 2015 r. pozwany twierdził, że jej treść została częściowo uzupełniona przez administratora nieruchomości, po jej podpisaniu przez pozwanego. Należy zauważyć, że w tym zakresie twierdzenia pozwanego zostały zakwestionowane przez zeznania świadka P. Z..

Sąd oparł swoje ustalenia również na zeznaniach świadka P. Z. i opinii biegłego z zakresu badań porównawczych pisma ręcznego, z której wynika, że podpis uproszczony na oświadczeniu z 6 maja 2010 r. został nakreślony przez J. P.. Zresztą po wydaniu opinii pozwany zaczął twierdzić, że nigdy nie kwestionował własnoręczności swojego podpisu pod wskazanym oświadczeniem, czym potwierdził trafność wniosków opinii biegłego. Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym i porównawczym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że J. P. łączyła z powodem umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...), zgodnie z którą, najemca obowiązany był do uiszczania na rzecz wynajmującego czynszu oraz opłat eksploatacyjnych.

W ocenie Sądu poza sporem pozostawała ponadto okoliczność, że zaległość pozwanego z tytułu opłat czynszowych liczona za okres od czerwca 2004 roku do września 2010 roku wynosiła 3.639,78 zł należności głównej oraz 1.025,30 zł należności odsetkowej. Na okoliczność przedmiotowego zadłużenia powód przedłożył stosowne zestawienie stanu finansowego konta najemcy, z treści którego wynika, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie lokalu na przestrzeni kolejnych miesięcy, w jakich datach pozwany uiszczał opłaty za lokal i w jaki sposób pomniejszało ono zaległość czynszową. Zaznaczenia wymaga, że przedłożone zestawienie w zakresie wysokości zadłużenia i wpłat najemcy, nie było kwestionowane przez pozwanego. W konsekwencji Sąd przyjął, iż zestawienie to miarodajnie wykazuje stan zadłużenia pozwanego w okresie w nim przyjętym.

Wnosząc o oddalenie powództwa pozwany zgłosił jedynie zarzut przedawnienia roszczenia, który okazał się bezskuteczny.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny inaczej nie stanowi, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miał trzyletni termin przedawnienia roszczeń, jako że roszczenie objęte żądaniem powoda (tj. roszczenie zapłaty czynszu najmu) jest niewątpliwie roszczeniem o świadczenie okresowe, polega ono bowiem na przekazywaniu określonej kwoty pieniężnej w oznaczonych odstępach czasu (por. wyrok SN z dnia 7.01.2009 r., II CSK 409/08, LEX nr 523607).

Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123§ pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123§1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. W niniejszej sprawie czynsz najmu (wraz z dodatkowymi opłatami) podlegał zapłacie z góry do dnia 10-ego każdego miesiąca, zgodnie z treścią umowy najmu. W konsekwencji uznać należy, że termin wymagalności biegł odrębnie dla każdego miesięcznego czynszu.

Przedmiotowym powództwem powód dochodził kwoty 4.665,08 zł odpowiadającej zadłużeniu naliczonemu – zgodnie z przedstawionym stanem finansowym konta (k. 16- 17) – w okresie od czerwca 2004 roku do września 2010 roku. Powód wywodził w odpowiedzi na zgłoszony zarzut przedawnienia, iż po pierwsze wniesienie pozwu w dniu 10 marca 2011 r. przerwało bieg przedawnienia za okres trzech lat wstecz, po drugie podobny skutek miało złożone w dniu 6 maja 2010 r. oświadczenie pozwanego o uznaniu długu, które dodatkowo należy rozpatrywać w kategoriach zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, a po trzecie pozwany regulował okazjonalnie należności czynszowe, czym dawał wyraz temu, że jest świadomy istnienia zadłużenia i je uznaje, co przerywało każdorazowo bieg terminu przedawnienia.

Rozważania w powyższym zakresie rozpocząć należy od przypomnienia, że przepis art. 123 § 1 pkt 2 k.c. przewiduje dwie postacie uznania długu: właściwe oraz niewłaściwe. Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, uznanie niewłaściwe to każde zachowanie dłużnika, które ujawnia w sposób niewątpliwy świadomość istnienia wierzytelności oraz bycia dłużnikiem. Oświadczenie dłużnika może mieć przy tym charakter wyraźny lub dorozumiany, istotnym jest jednak, aby uznawał on istnienie długu co do zasady (por. P. Poppe, A. Schulz, Przerwanie biegu przedawnienia na skutek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika, Komentarz praktyczny. ABC nr 163439; wyrok SA w Warszawie z dnia 8.03.2013 r., I ACa 1014/12, LEX nr 1306048). Uznanie niewłaściwe nie jest zatem ani przyznaniem faktu, ani oświadczeniem woli dłużnika, a jedynie rejestracją aktualnego stanu jego świadomości (oświadczeniem wiedzy). Ogólnie rzecz ujmując przy uznaniu niewłaściwym chodzi o każde zachowanie dłużnika, z którego wynika jego świadomość bycia dłużnikiem (por. Komentarz do art. 123 Kodeksu cywilnego, M. Pyziak-Szafnicka i inni, Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna. LEX, 2014). Zachowanie dłużnika winno zatem uzasadniać oczekiwanie wierzyciela na dobrowolne spełnienie świadczenia, a zatem dawać podstawę do wniosku, że dłużnik daje wyraz temu, że wierzycielowi przysługuje względem niego wierzytelność i nie zamierza się uchylać od jej spełnienia (por. m.in. wyrok SA w Białymstoku z dnia 30.06.2014 r., I ACa 903/13, LEX nr 1498861; wyrok SA w Łodzi z dnia 28.11.2013 r., I ACa 684/13, LEX nr 1416110; wyrok SN z dnia 16.03.2012 r., IV CSK 366/11, LEX nr 1169840; wyrok SN z dnia 25.03.2010 r., I CSK 457/09, LEX nr 653955). Jako jeden z przykładów uznania niewłaściwego podaje się w judytakurze i literaturze przedmiotu zapłatę części długu (por. cyt. Komentarz do art. 123 Kodeksu cywilnego; wyrok SA w Gdańsku z dnia 8.01.2013 r., V ACa 913/12, LEX nr 1314724). Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy uznać, że dokonywanie przez pozwanego wpłat na poczet zadłużenia lokalu, w istocie stanowiło niewłaściwe uznanie długu wobec powoda. Dokonując powyższych wpłat J. P. niewątpliwie miał świadomość istnienia wierzytelności przysługującej stronie powodowej, tj. miał świadomość bycia dłużnikiem. Pozwany nie tylko bowiem uiszczał aktualną na datę wpłaty należność czynszową, ale również dokonywał spłaty istniejącego zadłużenia nie wskazując takiego okresu. Co prawda J. P. twierdził, że dokonując wpłat wskazywał jakiego okresu dotyczą, jednak pełnomocnik strony powodowej zaprzeczył temu twierdzeniu, a pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia. Analizując daty dokonania wpłat przez pozwanego, które nie były kwestionowane przez powoda, jasnym jest, że w każdym roku w okresie od 2004 r. do 2010 r. pozwany dokonywał wpłat, które każdorazowo przewyższały wysokość bieżących opłat czynszowych. Powyższe daje asumpt do wniosku, iż nieprzedawniona jest cała należność dochodzona pozwem.

Podobnie należy ocenić złożony przez powoda dokument datowany na 6 maja 2010 r., podpisany przez J. P.. Skoro pozwany złożył podpis pod oświadczeniem, w którym zobowiązał się do uregulowania zaległych należności czynszowych za przedmiotowy lokal mieszkalny, to zachowanie pozwanego nie można inaczej ocenić jak uznanie długu wobec powoda.

Nie zmienia powyższego wniosku, dokonana przez Sąd negatywna ocena koncepcji strony powodowej, jakoby pozwany uznając swoje zadłużenie zrzekał się zarzutu przedawnienia. Godzi się przypomnieć, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia roszczenia nie wymaga wprawdzie żadnej szczególnej formy nie mniej, aby uznać, że dłużnik zrzekł się zarzutu przedawnienia należy ustalić, że miał on świadomość przedawnienia kierowanego pod jego adresem roszczenia o spełnienie świadczenia majątkowego i będąc świadomym konsekwencji zrzeczenia się zarzutu przedawnienia roszczenia, zrzekł się go. W orzecznictwie przyjmuje się przy tym, że możliwe jest przyjęcie, że uznanie przedawnionego już roszczenia zawiera także zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia, tylko wówczas jeżeli z treści lub z okoliczności, w których oświadczenie to zostało złożone, wynika, że taka właśnie była rzeczywista wola dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 roku, sygn. akt II CKN 46/97, OSNC 1997/10/143). Przedkładając powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany, choćby w dorozumiany sposób, zrzekł się zarzutu przedawnienia. Powód nie wykazał bowiem w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), iż pozwany dokonując poszczególnych wpłat lub podpisując oświadczenie z 6 maja 2010 r. działał z wolą zrzeczenia się zarzutu przedawnienia. W sprawie zostało wyłącznie udowodnione, że pozwany poprzez poszczególne wpłaty dokonywał niewłaściwego uznania długu, które jednak ma odmienny charakter prawny.

Oczywistym jest również, że wniesienie pozwu w dniu 10 marca 2011 r. przerwało bieg terminu przedawnienia świadczenia za okres 3 lat przed jego wytoczeniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.665,08 zł.

Odnosząc się do roszczenia odsetkowego powoda, godzi się przypomnieć, że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Dlatego też Sąd zasądził kwotę 4.665,08 zł, na którą składała się również kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 1.025,30 zł, wraz z odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 10 marca 2011 r., czyli od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w całości, a zatem należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 300 zł i koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 600 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu). Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.