Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Beata Byszewska (spr.)

Sędziowie: Katarzyna Jakubowska - Pogorzelska

Dagmara Olczak-Dąbrowska (del)

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. Ż.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w W.

o uchylenie uchwał

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. akt XXIV C 1022/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od G. Ż. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w W. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Dagmara Olczak-Dąbrowska Beata Byszewska Katarzyna Jakubowska - Pogorzelska

Sygn. akt I ACa 249/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 maja 2018 r. G. Ż. wniosła o uchylenie uchwał Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w W. podętych w dniu 21 lutego 2018 r. pod nr (...) i nr (...), jako naruszających zasady prawidłowego zarządzania nieruchomości wspólną i interesy właściciela lokalu. Ponadto, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo (punkt pierwszy orzeczenia) i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 277 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt drugi orzeczenia).

Z ustaleń faktycznych leżących u podstaw orzeczenia Sądu Okręgowego wynika, że G. Ż. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...)
w W.. Na piśmie została zawiadomiona o terminie zebrania właścicieli wyznaczonego na 21 lutego 2018 r. Do udziału w zebraniu powódka upoważniła swego pełnomocnika W. K..

Sąd Okręgowy odnotował, iż zebranie członków pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej odbyło się w zaplanowanym terminie, a w jego trakcie dyskutowano między innymi nad podjęciem uchwały nr 5/2018 w sprawie wystąpienia do banku o udzielenie kredytu na remont
w wysokości do 400 000 zł oraz nad podjęciem uchwały nr 8/2018 wyrażającej zgodę właścicieli na sprzedaż strychów. W trakcie zebrania zarząd zasygnalizował, że w związku z planowanym remontem elewacji będzie starał się o dofinansowanie, a brakujące środki pozyska z kredytu. Koszt docieplenia elewacji budynku oszacowano na 749 702,60 zł. Zarząd przygotował projekt uchwały o zaakceptowanie kredytu w wysokości do 400 000 zł. Ponadto, zarząd zaproponował sprzedaż strychów inwestorom na cele mieszkaniowe, aby pozyskać dodatkowe środki finansowe na potrzeby remontowe Wspólnoty. Zarząd zwrócił się o podjęcie uchwały
o udzieleniu zgody na odpłatne użyczenie strychów, celem podjęcia dalszych działań ukierunkowanych na sprzedaż strychów, po ich zaadaptowaniu przed osoby nimi zainteresowane. Z uwagi na brak wymaganej większości, uchwały zostały skierowane do głosowania w trybie indywidualnego zbierania głosów.

Uchwałą nr 5/2018 właściciele lokali upoważnili Zarząd pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej do zaciągnięcia kredytu w wysokości do 400 000 zł w celu częściowego sfinansowania remontu elewacji budynku Wspólnoty. Zabezpieczenie kredytu miało stanowić pełnomocnictwo do rachunku funduszu remontowego Wspólnoty. Do chwili spłaty kredytu wpłaty na fundusz remontowy miały wynosić 2,50 zł za m. kw. powierzchni użytkowej każdego lokalu. Za podjęciem uchwały głosowali właściciele dysponujący 0, (...) udziałami, przeciw jej podjęciu głosowali właściciele dysponujący 0,0330 udziałami. G. Ż. głosowała przeciwko podjęciu uchwały.

Natomiast uchwałą nr 8/2018, jak ustalił Sąd Okręgowy, właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) wyrazili wstępną zgodę na odpłatne użyczenie strychów do adaptacji na cele mieszkalne. Za podjęciem uchwały głosowali właściciele dysponujący 0, (...) udziałami, przeciw jej podjęciu głosowali właściciele dysponujący 0,0240 udziałami. Celem uchwały było przeprowadzenie adaptacji strychów na lokale mieszkalne,
a następnie zwołanie zebrania, w obecności notariusza, aby zdecydować o sprzedaży pomieszczeń powstałych na strychach. Użyczenie strychu stanowić miało etap poprzedzający podjęcie uchwały o sprzedaży zaadaptowanych pomieszczeń. Natomiast, na skutek nabycia tych lokali za określoną cenę przez inwestorów określonych w uchwale o sprzedaży pomieszczeń planowano spłatę kredytu zaciągniętego na remont elewacji. G. Ż. głosowała przeciwko podjęciu uchwały.

Pismem z 20 marca 2018 r. właściciele lokali zostali poinformowani, że w trybie mieszanym, częściowo na zebraniu 21 lutego 2018 r., częściowo w drodze indywidualnego zbierania głosów, zostały podjęte m. in. uchwały 5/2018 i 8/2018. Powódka otrzymała pismo 16 kwietnia 2018 r.

W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji odnotował, iż w kwietniu 2018 r. na zlecenie pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej został sporządzony audyt remontowy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w W. wskazujący zasadność wykonania: ocieplenia ścian zewnętrznych budynku, ocieplenia stropu pod nieogrzewanym strychem, remont balkonów, remont stopni schodów wejściowych, wymiany instalacji elektrycznej i oświetlenia na elewacji budynku, remont kominów. W audycie wskazano, że w/w prace powinny być zrealizowane w oparciu o środki własne oraz z udziałem kredytu bankowego. Wielkość środków własnych inwestora przeznaczonych na pokrycie kosztów przedsięwzięcia określono na 563 000_zł, a kwotę kredytu na 400 000 zł.

Jak ustalono, w czerwcu 2018 r. w budynku przy ul. (...) w W. wywieszono ogłoszenie o ofercie sprzedaży strychu. Ogłoszenie miało na celu rozeznanie rynku
i zweryfikowanie czy oferta spotka się z zainteresowaniem i za jaką kwotę.

Przechodząc do rozważań prawnych, w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zważył, iż powódka zaskarżyła wskazane w pozwie uchwały w przewidzianym ustawą terminie. Przyjął bowiem, że dla uchwał podejmowanych w trybie mieszanym – jak w niniejszej sprawie, czyli głosów oddanych częściowo na zebraniu, a częściowo w drodze indywidualnego ich zbierania, termin do wniesienia powództwa powinien biec od dnia powiadomienia na piśmie członków wspólnoty mieszkaniowej o treści podjętej uchwały, tj. jak przewidziano w art. 25 ust. 1a ustawy z 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2019 r. poz. 737 ze zm.; dalej: u.w.l.) dla uchwał podejmowanych w trybie indywidualnego zbierania głosów. Tymczasem pozew wniesiono w dniu 28 maja 2018 r., podczas gdy zawiadomienie o podjęciu uchwał doręczono powódce w dniu 16 kwietnia 2018 r.

Dalsza analiza ustalonych okoliczności sprawy nie przekonała jednak Sądu Okręgowego o istnieniu podstaw do uchylenia zaskarżonych uchwał na podstawie przesłanek przewidzianych w art. 25 ust. 1 u.w.l.

Po pierwsze, zdaniem Sądu pierwszej instancji, uchwała nr 5/2018 została podjęta
z zachowaniem wymogów art. 22 ust. 2 u.w.l. Określała bowiem rodzaj czynności, na którą Wspólnota wyrażała zgodę, wysokość zaciąganego zobowiązania (do 400 000 zł) i cel umowy (sfinansowanie kosztów remontu budynku wspólnoty polegającego na dociepleniu i remoncie elewacji). W ten sposób skonkretyzowane warunki planowanej czynności wykluczały ocenę, że uchwała miała charakter blankietowy.

Do podobnych wniosków Sąd Okręgowy doszedł badając okoliczności podjęcia uchwały nr 8/2018. Jak zauważono, wskazana uchwała dotyczyła wyrażenia zgody na odpłatne użyczenie strychów do adaptacji na cele mieszkalne z uwagi na potrzebę uzyskania środków finansowych na przeprowadzenie niezbędnych prac remontowych. Właściciele lokali zostali poinformowani na zebraniu o celu adaptacji strychów i dalszych czynnościach. Członek zarządu D. K. przyznał, że informował na zebraniu, iż docelowo pomieszczenia stanowiące aktualnie strych zostaną sprzedane jako lokale mieszkalne, a uzyskana od inwestora kwota pieniężna zostanie spożytkowania na uregulowanie zobowiązań Wspólnoty. Zapis o adaptacji i użyczeniu wynikał z braku dostatecznych danych dotyczących ewentualnych nabywców tych mieszkań, co byłoby wymagane w przypadku uchwały dotyczącej sprzedaży. Przed decyzją o sprzedaży konieczne było złożenie ofert dotyczących użyczenia pomieszczeń, co z kolei wymagało zgody współwłaścicieli. W tym stanie rzecz Sąd Okręgowy uznał, iż uchwała nr 8/2018 nie naruszała wymogów z art. 22 ust. 2 u.w.l. Z jej treści nie wynikała bowiem zgoda na trwałe rozporządzenie częścią wspólną, to jest strychem. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji uznał, że uchwała nr 8/2018 zawierała elementy przedmiotowo istotne, w takim zakresie, w jakim było to możliwe do sprecyzowania na etapie jej podejmowania.

W dalszej kolejności, w odniesieniu do uchwały nr 5/2018 Sąd Okręgowy stwierdził, iż powódka nie udowodniła, aby pozwana dysponowała środkami potrzebnymi do sfinansowania remontu, w szczególności, że środki zgromadzone na funduszu remontowym były wystarczające na pokrycie wydatków związanych z remontem. Tym samym, w ocenie Sądu pierwszej instancji, powódka nie wykazała, że podjęcie uchwały nr 5/2018 było sprzeczne z zasadami prawidłowej gospodarki i zarządzania nieruchomością wspólną. Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku powódki, sam fakt zaciągnięcia kredytu nie świadczy o prowadzeniu nieprawidłowej gospodarki nieruchomością wspólną, gdyż pewne ryzyko, które wiąże się
z zaciągnięciem każdego kredytu, jest rekompensowane przez korzyści wynikające z korzystania z prac wykonanych z pozyskanych środków.

W kontekście rozważań nad zgodnością uchwały nr 5/2018 z zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością Sąd Okręgowy zauważył również, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci audytu remontowego z 2018 r. oraz zeznań świadków i stron wskazywał jednoznacznie, iż przedmiotowa uchwała miała na celu zrealizowanie potrzeb remontowych budynku w racjonalnym zakresie, przy uwzględnieniu możliwości finansowych członków wspólnoty. Sąd pierwszej instancji nie miał wątpliwości, iż wykonanie remontu przyczyni się do podniesienia jakości korzystania z lokali oraz pozwoli na obniżenie kosztów ogrzewania całego budynku. Pozytywne skutki tych działań odczują wszyscy mieszkańcy obiektu, w tym powódka, która będzie ponosiła niższe koszty ogrzania nieruchomości wspólnej. Z punktu widzenia funkcjonowania wspólnoty realizacja danego zamierzenia nie może zostać uznana za zbyteczną, skoro środki z kredytu są niezbędne do przeprowadzenia remontu budynku, w szczególności remontu elewacji. Uwzględniając zatem specyfikę celu, w jakim została podjęta zaskarżona uchwała, Sąd Okręgowy stwierdził, że poprzez jej podjęcie nie doszło do naruszenia zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością.

Sąd pierwszej instancji za nieuzasadniony uznał zarzut, jakoby uchwałę nr 8/2018 podjęto w sytuacji wprowadzała w błąd współwłaścicieli co do intencji jej podjęcia. Jak odnotowano, już z treści zaproszenia na zebranie wynikało, że jego przedmiotem miała być między innymi dyskusja na temat podjęcia uchwały wyrażającej zgodę właścicieli na sprzedaż strychów. Powyższa kwestia była obszernie omawiana w trakcie zebrania, co wynikało z protokołu jego przebiegu i zeznań świadków, uczestniczących w zebraniu. Doszło wówczas do przedstawienia sytuacji finansowej wspólnoty, konieczności przeprowadzenia remontu, pozyskania środków finansowych poprzez zawarcie umowy kredytu oraz możliwości zaadaptowania strychów na lokale mieszkalne, a następnie ich sprzedaży. Natomiast, kwota uzyskana ze sprzedaży tych lokali miała zostać przeznaczona na poczet spłaty kredytu, o którym mowa wyżej. Sąd Okręgowy zważył, iż koncepcja członków zarządu wspólnoty została przedstawiona właścicielom lokali obecnym na zebraniu, a pozostałym umożliwiono przyjście na dyżur celem omówienia ewentualnych wątpliwości. Nadto, zdaniem Sądu pierwszej instancji, wykorzystanie przez wspólnotę pomieszczeń strychowych i zaadaptowanie ich na lokale mieszkalne, celem pozyskania środków finansowych na remonty mieściło się w granicach prawidłowej gospodarki
i zarządzenia nieruchomością wspólną.

Sąd pierwszej instancji nie znalazł również podstaw ku zasadności stwierdzenia, jakoby podjęcie uchwały nr 5/2018 miało naruszać interes powódki jako właścicielki lokalu
w rozumieniu art. 25 ust. 1 u.w.l. Sąd Okręgowy za konieczne uznał przeprowadzenie remontu elewacji zewnętrznej budynku, celem jego ocieplenia, co jak już sygnalizowano w powyższej części rozważań, prowadzić będzie do zmniejszenia opłat za ogrzewanie wszystkich mieszkańców nieruchomości. Nie miał wobec tego wątpliwości, że zawarcie umowy kredytu celem pozyskania środków finansowych na ocieplenie budynku było działaniem podyktowanym interesem właścicieli lokali.

Naruszenia interesu powódki Sąd Okręgowy nie stwierdził również w odniesieniu do uchwały nr 8/2018. Jakkolwiek powódka wskazała, że nie zgadza się na sprzedaż strychu osobom trzecim, ponieważ ta część budynku od początku była przeznaczona do użytku wspólnego, tym niemniej - jak zauważył Sąd pierwszej instancji - właściciele lokali mogą jednak zdecydować o zmianie przeznaczenia części powierzchni nieruchomości wspólnej.

Dodatkowo Sąd Okręgowy zauważył, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, iż kwota pieniężna, którą członkowie wspólnoty zamierzają uzyskać ze sprzedaży lokali mieszkalnych, które powstałyby z adaptacji strychu, ma zostać przeznaczona na spłatę kredytu zaciągniętego na remont, a zatem powyższe działanie było bez wątpienia ukierunkowane na interes wszystkich właścicieli lokali. W interesie współwłaścicieli niewątpliwie pozostawało uregulowanie należności za remont budynku, w tym także spłata kredytu celem uniknięcia podwyższenia opłat. Czynność ta podejmowania jest zatem w interesie ogółu i nie powoduje naruszenia słusznego interesu pozostałych członków wspólnoty. Z tych względów, zarzut naruszenia interesu właściciela okazał się niezasadny.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Wobec oddalenia powództwa w całości stroną przegrywającą proces był powódka, dlatego Sąd Okręgowy zasądził od niej na rzecz pozwanej poniesione przez pozwaną koszty procesu w postaci 360 zł kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z § 8 ust. 1 pkt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a nadto 17 zł opłaty skarbowej na pełnomocnictwie, co dało łącznie 377 zł.

Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w całości, we wniesionej apelacji podnosząc zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 6 k.c. w zw.
z art._25 ust. l u.w.l., poprzez stwierdzenie, iż powódka nie wykazała zaistnienia przesłanek do uchylenia zaskarżonych uchwał wspólnoty. Nadto skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji popełnienie błędu w ustaleniach faktycznych i rozumowaniu, mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na pominięciu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu wprowadzenia przez zarząd wspólnoty w błąd jej członków, polegający na podaniu
w zaproszeniu na zebranie członków wspólnoty, iż będzie w pkt. 13 proponowanego porządku obrad procedowane podjęcie uchwały wyrażającej zgodę na „ sprzedaż " strychów, a na samym zebraniu podjęto w tym punkcie uchwałę o wyrażeniu wstępnej woli na odpłatne „ użyczenie" strychów do adaptacji na cele mieszkalne, natomiast po jej podjęciu zarząd pozwanej wszczął procedurę zmierzającą jednak nie do użyczenia, a do sprzedaży tych strychów do adaptacji, co – zdaniem skarżącej - jest sprzeczne z treścią zaskarżonej uchwały. Mając na uwadze powyższe powódka wniosła o uwzględnienie powództwa w całości, z zasądzeniem kosztów postępowania odwoławczego na jej rzecz, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, z zasądzeniem kosztów procesu na rzecz powódki według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja była nieuzasadniona i podlegała oddaleniu.

Na wstępie należy podkreślić, że apelacja została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym wobec braku wniosku stron o przeprowadzenie rozprawy oraz uznanie przez sąd odwoławczy, że jej wyznaczenie nie jest konieczne (art. 374 k.p.c.), szczególnie wobec braku podstaw do przeprowadzania dowodów w postępowaniu apelacyjnym.

W świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323). Należy ponadto wskazać, że art. 382 k.p.c. uprawnia sąd odwoławczy do dokonania własnej oceny wyników postępowania dowodowego, i czynienia własnych ustaleń, także w sytuacji, w której nie przeprowadza nowych dowodów lub nie ponawia dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2006, III CSK 128/05, OSNC 2006/11/191).

Powódka nie wskazała na konkretne naruszenie przepisów prawa procesowego, tym niemniej podniosła błąd w ustaleniach Sądu Okręgowego polegający na pominięciu wprowadzenia członków wspólnoty w błąd wobec innej treści zaproszenia na zebranie, a podjęcie uchwały dotyczącej innej kwestii ( sprzedaż a użyczenie strychów). Ma to istotne znaczenie w kontekście czynionych ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej ustalonych faktów.

Zarzut powyższy dotyczący uchwały nr 8/2018 – nie zasługuje na uwzględnienie. Należy w całości podzielić zarówno ustalenia Sądu pierwszej instancji w zakresie motywów, którymi kierował się Zarząd wspólnoty określając w porządku obrad tę uchwałę jako „wyrażającą zgodę na sprzedaż”, przebiegu zebrania w zakresie tego punktu obrad, dalszych czynności związanych z samą chęcią sprzedaży powierzchni strychu, jak również ocenę prawną, że działania związane z podjęciem tej uchwały nie dawały podstaw do jej uchylenia zgodnie z żądaniem powódki.

Podkreślenia wymaga, że powódka nie podważa spójnych w tym zakresie zeznań świadków oraz zarządu wspólnoty, którzy w sposób racjonalny wyjaśnili przyczynę takiej rozbieżności w porządku obrad i dyskusji na zebraniu. Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji w powyższym zakresie nie została skutecznie podważona, a ustalenia faktyczne były prawidłowe. Zasługują one na akceptację. Kwestionowanie przebiegu zebrania w uzasadnieniu apelacji przez skarżącą z odwołaniem się ogólnie do zeznań strony powodowej (gdy powódka nie była na zebraniu obecna osobiście), świadków strony powodowej i stenogramu z przebiegu zebrania, bez jednoczesnego odwołania się do konkretnych naruszeń oceny dowodów, jak również bez wskazania na naruszenie reguł oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) nie może odnieść zamierzonego skutku i musi zostać ocenione jedynie jako polemika z ustaleniami poczynionymi przez Sąd pierwszej instancji, a także przedstawianie subiektywnej wersji zdarzeń, wysnutej w oparciu o własną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów. Postawienie skutecznego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (chociaż w tej apelacji nie został on wyartykułowany, ale do tego zmierza zarzut błędu w ustaleniach faktycznych) wymaga wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, Lex nr 52753 czy wyrok z dnia 06 lipca 2005 r. III CK 3/05, Lex nr 180925), natomiast nie jest wystarczające samo przekonanie strony o innej wadze dowodów niż ta przydana im przez sąd orzekający. Jednocześnie podnieść należy, że prezentowana przez powódkę wersja zdarzeń , oparta o subiektywną ocenę dowodów, nie została przez nią udowodniona (art. 6 k.c.).

Do trafnych ustaleń i oceny prawnej w kontekście uchwały nr 8/2018 należy dodać, że z materiału dowodowego złożonego w sprawie, w tym zaproszenia na zebranie wraz z dołączonymi projektami uchwał jasno wynika, że członkom wspólnoty doręczono projekty uchwał, które miały być głosowane na zebraniu, a wśród tych projektów znajdował się projekt uchwały nr 8 związany ze „sprzedażą strychów” odpowiadający temu, który został poddany pod głosowanie. Nie można więc podzielić poglądu powódki, że członkowie wspólnoty zostali wprowadzeni w błąd, pomimo odmiennego określenia uchwały w porządku obrad. Zwrócić ponownie należy uwagę, że dyskusja na zebraniu dotyczyła czynności niezbędnych do sprzedaży stychów, zaś tryb działania i konieczność podejmowania konkretnych czynności został członkom wspólnoty przedstawiony na tym zebraniu. Określenie więc w porządku obrad, że będzie podejmowana uchwała wyrażająca zgodę na sprzedaż strychów z jednoczesnym dołączeniem projektu uchwały dotyczącej „użyczenia strychów do adaptacji”, jako czynności wstępnej zmierzającej ostatecznie do sprzedaży strychów nie może być poczytane jako wprowadzające w błąd, bowiem z dostarczonych członkom wspólnoty materiałów przed zebraniem wiadomo było jak jest intencja zarządu oraz co ma być głosowane na zebraniu. Nadto na samym zebraniu omówiono kwestię sprzedaży strychów i czynności z tym związanych.

Nadto podkreślenia wymaga, że zarzucane uchybienie mogłoby być ocenione jako uchybienie formalne w zwołaniu zebrania (rozbieżność pomiędzy treścią zawiadomienia o zebraniu a treścią uchwały poddanej pod głosowanie). W takiej sytuacji powódka musiałaby wykazać, że uchybienie to miało istotny wpływ na podjęcie zaskarżonej uchwały. W tej sprawie nie zostało to w żaden sposób wykazane, tym bardziej, że sama uchwała została podjęta w trybie mieszanym, z możliwością nie tylko uczestnictwa w zebraniu i udziału w dyskusji, ale także późniejszego zasięgania informacji na dyżurach. Nie był więc dla członków wspólnoty żadnego elementu zaskoczenia proponowaną treścią uchwały, braku możliwości spokojnego przemyślenia zasadności sprzedaży strychów czy temu podobnych okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na podjęcie uchwały nr 8/2018. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do przyjęcia, że apelacja dotycząca tej uchwały byłą uzasadniona.

Niezasadne były także zarzuty związane z uchwałą nr 5/2018, które w istocie nie odnoszą się ani do ustaleń Sądu Okręgowego ani też do oceny prawnej koncentrując się na wskazywaniu na sprzeczność działania zarządu, skoro obie te uchwały miały na celu pozyskanie środków na remont elewacji. Powyższe również stanowi subiektywną ocena powódki, bowiem Sąd pierwszej instancji wskazał, że zachodzi konieczność remontu elewacji (powódka tego także nie kwestionuje), na który brakuje środków w wysokości zbieżnej z kwotą kredytu, który chciałaby zaciągnąć wspólnota, zaś w przyszłości środki uzyskane ze sprzedaży strychów umożliwią spłatę zaciągniętego kredytu. W taki sposób wyjaśniali przedstawiciele pozwanej wspólnoty w toku sprawy. Trudno więc zgodzić się ze stanowiskiem powódki jakoby uchwały te zmierzały do tego samego celu, chociaż ostatecznie plany są takie, aby środkami pozyskanymi ze sprzedaży strychów spłacić zaciągnięty kredyt. Należy bowiem w świetle doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania ,podnieść, że sama sprzedaż strychów jest rozciągnięta w czasie, skoro najpierw strychy muszą zostać zaadaptowane na lokale, lokale muszą formalnie powstać i dopiero w dalszej kolejności mogą być sprzedane. Nadto sama sprzedaż strychów jest zdarzeniem niepewnym, bowiem muszą znaleźć się chętni na ich nabycie. Nie jest więc tak, że oba zdarzenia- zaciągnięcie kredytu i sprzedaż strychów w takim samym stopniu pozwolą na pozyskanie środków na remont. Wydaje się jednak, że zaciągnięcie kredytu jest o wiele łatwiejsze i możliwe do uzyskania w znacznie krótszym czasie, zaś wywody zawarte w apelacji mają czysto hipotetyczny charakter. Natomiast zarzuty powódki wobec uchwały nr 5/2018 podnoszone w pozwie zostały przez Sąd Okręgowy ocenione właściwie, jako niewykazujące przesłanek do jej uchylenia.

Z tych wszystkich przyczyn w zaskarżonym wyroku nie doszło do naruszenia tak prawa procesowego, jak i prawa materialnego, zatem apelacja powódki podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postepowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.

Dagmara Olczak-Dąbrowska Katarzyna Jakubowska-Pogorzelska Beata Byszewska

Zarządzenie: odpis wyroku doręczyć peł. stron

(uzasadnienie na wniosek, od wyroku stronom nie przysługuje skarga kasacyjna, na postanowienie o kosztach stronom służy zażalenie do innego składu SA)

B. Byszewska