Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2020 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa W. D.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda W. D. kwotę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 282,53 zł za okres od dnia 10.12.2019 do 31.12.2019r.,

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda W. D. kwotę 671 zł (sześćset siedemdziesiąt jeden zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

od kwoty 371 zł od dnia 10.12.2019r. do dnia zapłaty,
od kwoty 300 zł od dnia 03.11.2019r. do dnia zapłaty,

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1284,90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1689/19

UZASADNIENIE

Powód W. D. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) w pozwie z dnia 110 grudnia 2019 roku przeciwko Towarzystwu (...) w W. wniósł o zasądzenie kwoty 953,53 złotych wraz z odsetkami szczegółowo wskazanymi w petitum pozwu oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 3 października 2019 roku powstała szkoda, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki T. o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia poruszał się pojazdem dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym. Strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkodę i wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w wysokości 484,83 zł, która to kwota była niewystarczająca do naprawy pojazdu i tym samym nie doprowadziła do wyrównania poniesionej w wyniku zdarzenia szkody. Powód swoją legitymację procesową wywodził z zawartej w dniu 14 listopada 2019 roku umowy cesji praw do odszkodowania zawartej z poszkodowaną A. D.. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się 300 złotych tytułem kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy, 649,05 złotych tytułem częściowego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz 4,84 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 649,05 zł od dnia 3 listopada 2019 roku do dnia 9 grudnia 2019 roku.

Pismem z dnia 8 stycznia 2020 roku powód cofnął częściowo powództwo co do kwoty 282,53 złotych, wskazując, iż odnotował wpłatę w tej wysokości od pozwanego już po wytoczeniu powództwa.

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2020 roku Sąd umorzył postępowanie w części, co do kwoty 282,53 złotych.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

Pozwany nie zaprzeczył, że ubezpieczał odpowiedzialność cywilną wynikającą z posiadania i prowadzenia pojazdu sprawcy, a okres ubezpieczenia obejmował datę kolizji. Wskazał, iż wypłacił na rzecz poszkodowanej kwotę 767,36 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu na podstawie kosztorysu naprawy, znajdującego się w aktach sprawy. Strona pozwana podniosła, że sporządzony kosztorys uwzględnia rabat na części zamienne oraz na robociznę za roboczogodzinę. Pozwany informował poszkodowaną o możliwości naprawy pojazdu zgodnie z tym kosztorysem w warsztatach sieci partnerskiej oraz przekazał dane kontaktowe do ww. podmiotu. Poszkodowana nie skorzystała jednak z tej propozycji, czym zdaniem pozwanego naruszyła zasadę współdziałania z ubezpieczycielem w zakresie likwidacji szkody i przyczyniła się do zwiększenia jej rozmiarów. Pozwany zakwestionował również roszczenie o zwrot kosztów prywatnej opinii podnosząc, iż stanowi ona szkodę w majątku powoda jako cesjonariusza, wobec czego brak jest możliwości przyjęcia, że pozostaje w związku przyczynowym z kolizją za którą odpowiedzialność ponosi pozwany.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 3 października 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. o nr rej. (...), należący do A. D.. Sprawa wypadku poruszał się pojazdem posiadającym ważne ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartym z Towarzystwem (...). Szkoda została zarejestrowana pod nr (...).

(okoliczności bezsporne)

W dniu 5 listopada 2019 roku pozwany przekazał na rachunek bankowy poszkodowanej kwotę 484,83 złotych.

(dowód: akta szkody na płycie CD k. 49)

Umową cesji z dnia 14 listopada 2019 roku poszkodowana A. D. przelała na rzecz W. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w S. wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługiwały jej od Towarzystwa (...) oraz sprawcy szkody w związku ze szkodą z dnia 3 października 2019 roku w pojeździe marki T. o nr rej. (...) zarejestrowaną przez Towarzystwo (...) pod nr (...).

(dowód: umowa cesji k. 8)

Powód zlecił podmiotowi (...) Sp. z o.o. w S. sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu T. (...) uszkodzonego wskutek zdarzenia z dnia 3 października 2019 r. Kalkulacja została sporządzona w dniu 10 grudnia 2019 r. Według niej koszty naprawy wyniosły 1.133,88 zł brutto. Za sporządzenie kalkulacji powód zapłacił wynagrodzenie w kwocie 369 zł brutto (300 zł netto).

(dowód: kalkulacja naprawy nr (...) k. 11-16, faktura nr (...) k. 17)

W dniu 31 grudnia 2019 roku pozwany przelał na konto powoda dodatkowo kwotę 282,53 złotych tytułem szkody o nr (...).

(dowód: potwierdzenie przelewu na rachunek k. 25)

Rzeczywisty zakres uszkodzeń powstałych w pojeździe należącym do poszkodowanej na skutek zdarzenia z dnia 3 października 2019 roku obejmował elementy tylnej części pojazdu. Wysokość kosztów naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych z logo producenta wynosiła 1.133,88 złotych.

(dowód: oświadczenie poszkodowanej k. 10, opinia biegłego z dnia 31.07.2020r. k. 92-107)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie niemalże całości.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną była odpowiedzialność strony pozwanej wynikająca z umowy ubezpieczenia. Poza sporem pozostawał stan faktyczny sprawy w zakresie okoliczności powstania szkody. Spór dotyczył ustalenia wysokości rzeczywistej szkody, a co za tym idzie - wysokości należnego odszkodowania. Strona pozwana podniosła bowiem, że wypłacone przez nią odszkodowanie odpowiadało kosztom przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Strona pozwana kwestionowała również zasadność kosztu prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu sporządzonej na zlecenie powoda.

Odpowiedzialność strony pozwanej za skutki kolizji drogowej z dnia 3 października 2019 roku wynikała z art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, a umowa ubezpieczenia obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się przy tym do zapłaty odszkodowania. Z art. 9 i art. 9a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2019, poz.2214) wynika zaś, że umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Dla ustalenia wysokości szkody w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. nie mogły mieć przy tym znaczenia koszty naprawy pojazdu faktycznie poniesione przez poszkodowanych, jak podnosi strona pozwana, gdyż obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Dla powstania odpowiedzialności odszkodowawczej istotny jest jedynie fakt powstania szkody, nie zaś fakt jej naprawienia, zaś odszkodowanie ma wyrównać poszkodowanemu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Okoliczność naprawienia szkody nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna ściśle odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007 r., I ACa 1179/06, wyrok SN z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 16.01.2002 r., VI CKN 635/00 i orzecznictwo tam przywołane).

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż powód był uprawniony do domagania się zwrotu wyliczonych przez biegłego kosztów naprawy pojazdu pomniejszonych o już wypłacone odszkodowanie. Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd oparł się na opinii pisemnej, sporządzonej przez biegłego sądowego mgr inż. M. P.. Koszt naprawy pojazdu został wyszacowany na kwotę 1.133,88 zł brutto. Sąd podzielił stanowisko biegłego w tym zakresie, niezakwestionowane zresztą przez strony. Sąd uznał, że strona pozwana w swej kalkulacji zaniżyła cenę za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych. Sąd przyjął za biegłym średnią cenę dla tego typu prac w okresie powstania szkody. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż sporządzona przez biegłego jest pełna, wewnętrznie spójna i logiczna, a przez to rzetelna i przekonywująca, zaś zawarte w opinii wnioski końcowe są jednoznaczne. W konsekwencji, przedstawiona opinia stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy.

Skoro więc koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosłyby 1.133,88 zł, a strona pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie w kwocie 767,36 zł, powodowi przysługiwała dalsza część odszkodowania. Zasadnym było zatem zasądzenie na rzecz powoda różnicy pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a należnym tj. kwoty 366,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 10 grudnia 2019 roku (pkt II wyroku).

Sąd zasądził nadto kwotę 4,48 zł tytułem skapitalizowanych odsetek liczonych od pierwotnie dochodzonej kwoty 649,05 zł od dnia 3 listopada 2019 roku do dnia 9 grudnia 2019 roku, tj. do dnia poprzedzającego złożenie pozwu. Od kwoty tej Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie dopiero od dnia wniesienia pozwu, a nie jak żądał powód od dnia 3 listopada 2019 roku. Zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy (art. 482 § 1 k.c.) (pkt II wyroku).

Powód domagał się również zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 282,53 złotych, co do której powództwo zostało umorzone na skutek cofnięcia żądania w tym zakresie z uwagi na przekazanie tej kwoty na rachunek bankowy powoda. Wobec tego Sąd w pkt I wyroku zasądził na rzecz powoda kwotę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 282,53 zł za okres od dnia wniesienia pozwu tj. od 10 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty czyli do 31 grudnia 2019 roku.

Na uwzględnienie zasługiwało również roszczenie o zwrot wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy. Nie można zgodzić się z twierdzeniem pozwanego, że wierzytelność powoda (a nie poszkodowanego) o zapłatę kosztów sporządzenia prywatnej opinii nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem jakim była kolizja pojazdów. Przyjąć bowiem trzeba, że przelew wierzytelności z tytułu szkody komunikacyjnej – dokonany w niniejszej sprawie w zakresie „wszelkich praw do odszkodowania” (k. 8 akt) powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest bowiem przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, zmienia się natomiast osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 grudnia 2006 r., IV CSK 232/06, LEX nr 369189). Zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, zatem przedmiotem przelewu wierzytelności nie jest jedynie sama możność żądania od dłużnika, by ten spełnił świadczenie. Przelew bowiem powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela (zob. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2006 r., IV CSK 224/06, LEX nr 462931). Nie budzi ponadto wątpliwości, że dopuszczalna jest cesja wierzytelności przyszłej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2011 r., IV CSK 422/10, „Monitor Prawa Bankowego” (...)-37). W realiach niniejszej koszt ekspertyzy wykonanej na zlecenie powoda, należy uznać za koszt celowy, wchodzący w zakres szkody. Powód nie posiadając specjalistycznej wiedzy, mógł - w ocenie Sądu – zlecić wykonanie ekspertyzy, celem przeprowadzenia kalkulacji szkody, jaką poszkodowany poniósł w wyniku kolizji. Zlecenie wykonania przedmiotowej prywatnej ekspertyzy miało na celu ustalenie jaki był rzeczywisty koszt naprawy pojazdu i było niezbędne powodowi dla weryfikacji w jakim zakresie mógł on domagać się od pozwanego odszkodowania.. Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotowa opinia prywatna rzeczoznawcy wyrażała uzasadnione wątpliwości powoda, co do prawidłowości wyliczenia szkody przez pozwanego, co znalazło wyraz we wnioskach opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej powołanego przez Sąd w niniejszym postępowaniu. W realiach sprawy skorzystanie z pomocy zewnętrznego rzeczoznawcy, a w konsekwencji poniesienie na ten cel wydatku w kwocie 300 zł netto należało uznać, zatem za celowe. Gdyby, bowiem ubezpieczyciel realizując swój ustawowy obowiązek, prawidłowo określił wysokość należnego odszkodowania, nie zaistniałaby podstawa do uwzględnienia w ramach szkody kosztu sporządzenia przedmiotowej kalkulacji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. Na koszty składają się: kwota 100 zł tytułem wpisu od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, kwota 270 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem oraz kwota 897,90zł tytułem wydatków na wynagrodzenie biegłego – łącznie 1.284,90 zł. Pomimo tego, że powód nie wygrał żądania pozwu w całości to jednak kwota co, do której uległ była tak nieznaczna, że Sąd nie znalazł przesłanek do stosunkowego rozdzielenia kosztów niniejszego procesu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)