Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 544/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 4 sierpnia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 154/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zawarte w apelacjach oskarżyciela publicznego i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego - zważywszy na ich treść - zostaną omówione poniżej łącznie, a są to:

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisywanego K. L. (1) aktem oskarżenia jest znikoma, co w konsekwencji doprowadziło do umorzenia postępowania karnego, podczas gdy rodzaj i charakter naruszonego przestępstwem dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru, motywacja i rodzaj naruszonych reguł ostrożności wraz ze stopniem ich naruszenia i uwzględnieniem wieku jednej z osób pokrzywdzonych, wskazują jednoznacznie na fakt, iż czyn zarzucony K. L. (1) cechuje stopień społecznej szkodliwości znacznie większy niż znikomy, a co za tym idzie oskarżona nie zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa umorzenia postępowania karnego, wobec czego powinna zostać uznana za winną zarzucanego jej czynu z art. 207 § 1 k.k. (zarzut zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego);

- niezasadne umorzenie postępowania w sprawie i nieprawidłowa ocena przesłanek stopnia społecznej szkodliwości, a w szczególności rozmiaru krzywdy, motywacji sprawy w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego skłania do przekonania, że czyn którego dopuściła się oskarżona jest społecznie szkodliwy i zasługuje na wymierzenie - chociażby nieznacznej - ale jednak kary wobec spełnienia przez nią przesłanek z art . 207 § 1 k.k. (zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia dotyczące stopnia społecznej szkodliwości czynu opisanego w akcie oskarżenia – który swoim zachowaniem formalnie wyczerpała oskarżona K. L. (1) – są wynikiem rzetelnej, wszechstronnej oraz wnikliwej analizy zebranych na kanwie niniejszej sprawy dowodów. Jednocześnie konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przedmiotowych zdarzeń. Natomiast akcentowane w skardze apelacyjnej nieuwzględnienie wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego oskarżonej K. L. (1) w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie daje podstaw w realiach przedmiotowej sprawy do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Odnosząc się w sposób szczegółowy do zarzutów podniesionych w skargach apelacyjnych, wskazać należy, że w art. 115 § 2 k.k. zdefiniowano przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ma to fundamentalne znaczenie dla właściwego stosowania prawa karnego. Stwierdzenie bowiem „znikomości” społecznej szkodliwości pozbawia czyn zabroniony cech przestępstwa (art. 1 § 2 k.k.), a przy orzekaniu kar i środków karnych sąd ma obowiązek baczyć, aby były one współmierne do ustalonego w każdej sprawie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego sprawcy czynu. Określenie przesłanych (faktorów) decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu wskazuje, że ustawodawca przyjął dominującą w doktrynie teorię przedmiotowo – podmiotową, zwaną też kompleksową, odrzucając tzw. teorię całościową (czyli uniwersalistyczną), która w rożnych jej odmianach uwzględniała osobowość sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, uprzednią karalność, nagminność przestępstw itp. Należy podkreślić, że wymieniony w art. 115 § 2 k.k. katalog okoliczności wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu jest ustawowo zamknięty. W świetle powyższych ustaleń nie mają wpływu na stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu takie okoliczności, jak dotychczasowe życie sprawcy (w tym karalność), jego właściwości i warunki osobiste, trudna sytuacja materialna i rodzinna itp. Chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowania probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie jest jedynym wyznacznikiem orzekanej kary lub środków probacyjnych. Trafnie przyjmuje się zatem, że wszystkie z wymienionych w art.115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (…).” Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.01.1998 r., II Aka 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8), iż

W realiach przedmiotowej sprawy niewątpliwym jest, że oskarżona K. L. (1) swoim postępowaniem, wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k. (jakkolwiek prawidłowo Sąd meriti ustalił - prezentując spójne i logiczne stanowisko w tym względzie w uzasadnieniu wyroku - że do wszczynana awantur domowych dochodziło w okresie od dnia 26 grudnia 2018 roku do dnia 27 stycznia 2019 roku). Działanie oskarżonej niewątpliwie godziło w funkcjonowanie jej rodziny, zwłaszcza pokrzywdzonych syna D. L. i męża K. L. (2). Jednak Sąd I instancji słusznie zauważył, że samo funkcjonowanie rodziny K. L. (1) (istniejący od wielu lat konflikt między małżonkami i rozkład pożycia małżeńskiego) nie pozostawiło bez wpływu na zdarzenia i zachowania jakie podejmowała oskarżona wobec pokrzywdzonych. Chodzi tu oczywiście o to, że wzajemne relacje oskarżonej i jej męża, których egzemplifikacją były wydarzenia mające miejsce w przeszłości. Przede wszystkim zaś, zachowania jakie K. L. (1) prezentowała względem pokrzywdzonych były warunkowane jej uzależnieniem od alkoholu. Problem zaś alkoholowy niezaprzeczalnie wynikał ze szczególnej i przerastającej ją sytuacji życiowej, z którą, wobec swej bezsilności, nie potrafiła poradzić sobie w inny sposób. Oczywiście nie jest to wytłumaczenie dla nagannego, ale jednak nie karygodnego postępowania, tym niemniej obrazuje do pewnego stopnia proces motywacyjny oskarżonej. Oskarżona K. L. (1) podkreślała wszak, że powodem nadużywania przez nią alkoholu były - jak określiła oskarżona - zachowania demonstrowane w stosunku do jej osoby przez męża K. L. (2). Doświadczając ze strony wymienionego - jak wskazywała oskarżona i nie sposób odmówić jej wiary w tym względzie - przykrych zachowań (K. L. (2) jak sam przyznał miał nie tylko problem alkoholowy, ale też był karany sądownie za psychiczne znęcanie się nad żoną około 11-12 lat temu), oskarżona mogła czuć się bezsilna i zastraszona, co też przełożyło się na jej stan emocjonalny i psychiczny w okresie objętym zarzutem, a następnie skłonności do nadużywania alkoholu, który okazał się sposobem na radzenie sobie z problemem przemocy jakiej doświadczała ze strony męża. Co istotne, oskarżona w stanach abstynencji nie przejawiała wobec pokrzywdzonych nieprawidłowych zachowań, dbając o dzieci (w tym niepełnosprawnego - upośledzonego w stopniu umiarkowanym - syna) oraz dom, pomagając mężowi w prowadzeniu działalności gospodarczej (piekarni). Tym samym, nie usprawiedliwiając oczywiście nagannego zachowania oskarżonej, należy mieć na uwadze fakt, że wymieniona dokonując zarzucanego jej czynu działała będąc pod wpływem alkoholu oraz w wyniku silnych emocji, trwało to w krótkim okresie czasu i miało miejsce incydentalnie, gdy znajdowała się w stanie nietrzeźwości, a nie z góry zaplanowanym zamiarem. Zachowania jakich dopuszczała się oskarżona wobec swoich bliskich, tj. syna i męża, bez wątpienia godziły w podstawowe zasady współżycia w rodzinie i zaburzały jej funkcjonowanie, niemniej jednak nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż sprowadzały się tylko do wszczynaniu awantur w stanie nietrzeźwości oraz kierowania wulgaryzmów pod ich adresem i ubliżania im. Oskarżona nigdy nie uderzyła ani męża ani syna, ani w żaden innych sposób nie stosowała przemocy fizycznej. Do szarpania zaś syna D. L. dochodziło w sytuacji, kiedy ten próbował odebrać jej alkohol. Sama ta okoliczność nie oznacza rzecz jasna automatycznie, że zarzucany oskarżonej czyn należało ocenić jako błahy, niemniej jednak ładunek jego społecznej szkodliwości, przy założeniu, że w istocie wymieniona stroniła od przemocy fizycznej ulega zminimalizowaniu. Trzeba też uwzględnić istotną dysproporcje siły fizycznej pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonymi. Oskarżona - jak opisał Sąd Rejonowy mając styczność ze stronami tego sporu - to kobieta drobnej budowy ciała, natomiast pokrzywdzeni, to mężczyźni niewątpliwie fizycznie dużo silniejsi od wymienionej. Jest więc zwyczajnie nieprawdopodobne, aby oskarżona miała wyrządzić pokrzywdzonym dotkliwą krzywdę fizyczną. Poza tym wyeksponować należy okoliczność, iż oskarżona K. L. (1) wyprowadziła się z domu, chcąc usunąć się z życia pokrzywdzonych. Dodatkowo, wnioskowała o przeprowadzenie mediacji, dążąc do naprawy stosunków panujących w rodzinie, co niestety się nie powiodło, ponieważ pokrzywdzeni ostatecznie zrezygnowali z pojednania się z oskarżoną. Nie bez znaczenia pozostaje też okoliczność, iż popełniony przez oskarżoną czyn stanowi w dotychczasowym jej życiu odosobniony przypadek naruszenia porządku prawnego, zatem okoliczność ta uzasadnia przypuszczenie, że w przyszłości będzie ona przestrzegać obowiązujących norm prawnych i społecznych. Zatem sposób i okoliczności popełniania przez oskarżoną poszczególnych elementów czynu, składających się zarzut znęcania, pozwalają stwierdzić, że pozostawały one w związku przyczynowo - skutkowym z zachowaniem jej męża i brakiem wsparcia w chwilach jej słabości (i sięgania po alkohol). Zatem rację ma Sąd I instancji, iż na tym tle dochodziło między oskarżoną, a jej mężem i synem do nieporozumień, które kończyły się interwencjami policji. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo istniejącego konfliktu, oskarżona po przybyciu na święta w 2018 roku przygotowała wigilię. Podkreślić należy, zachowanie oskarżonej skierowane przeciwko pokrzywdzonym, nie było połączone z wyjątkowo silnie uzewnętrznioną agresją słowną. Nie dochodziło również do aktów przemocy fizycznej ze strony oskarżonej.

Podnoszone wyżej okoliczności stanowią ważki element rzutujący na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej. Dotykają one bowiem wprost istoty i charakteru tego typu czynu, określając jego wagę i ciężar gatunkowy, oceniany również na kanwie innych tego typu czynów zabronionych. Czyn oskarżonej nie wykraczał poza zachowania mające charakter znęcania się psychicznego. Nadto, co szczególnie ważkie w kontekście oceny charakteru czynu zabronionego opisanego w art. 207 § 1 k.k., brak było po stronie K. L. (1) zdecydowanie dominującej pozycji, choć była ona zasadniczo inicjatorem zachowań, które należy ocenić jako naganne i niedopuszczalne w sferze etyczno – moralnej.

W tym stanie rzeczy mając na uwadze motywy oraz tło działania oskarżonej, a także fakt, iż aktualnie oskarżona nie zamieszkuje z najbliższymi, stwierdzić należy, że Sąd I instancji był uprawniony do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zaprezentowanej w zaskarżony wyroku. Bowiem, aby dany czyn był przestępstwem, oprócz tego, iż jest karalny tzn. wypełnia znamiona opisane w ustawie karnej, musi być jeszcze karygodny tzn. stopień jego społecznej szkodliwości musi być wyższy niż znikomy.

Reasumując, wszechstronna analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych, składających się na kompleksową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconemu oskarżonej K. L. (1), przedstawiona w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia, doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku o jego prawidłowości. Skarżący nie wskazał na żadne inne, wyjątkowe okoliczności, których nie uwzględnił Sąd Rejonowy, a które mogłyby skutecznie podważyć trafność zapadłego w sprawie wyroku. Oskarżona godziła swoim zachowaniem w podstawowe zasady współżycia w rodzinie, niemniej jednak czyniła tak tylko będąc pod wpływem alkoholu.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji (zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego) oraz wniosek o zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonej za winną zarzucanych jej czynów i wymierzenie stosownej kary (zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zaś zarzuty apelacyjne nie zasługują na uwzględnienie. Kontrola instancyjna wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji zainicjowana wniesionymi przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego apelacjami wykazała, iż Sąd meriti, na gruncie prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych co do zdarzenia objętego aktem oskarżenia, wyciągnął słuszne wnioski dotyczące stopnia społecznej szkodliwości tego czynu oraz istnienia podstaw do umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej K. L. (1). W tym stanie rzeczy wnioski apelujących należało zdecydowanie odrzucić. Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że zważywszy na treść art. 454 § 1 k.p.k., wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego był a priori bezzasadny, gdyż sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego - kuratora małoletniego D. L. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wszechstronny, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonej w zakresie popełnienia przypisanego jej przestępstwa, subsumcji prawnej jej zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji oceny stopnia społecznej szkodliwości czyny przypisanego. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody, które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego - adwokata M. P. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej małoletniemu pokrzywdzonemu D. L. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych oraz kwotę 49,00 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Przy czym, sąd odwoławczy zastosował stawki określone w § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 17 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

3

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny - Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 4 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 154/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego D. L..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 4 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 154/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana