Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

Ławnicy: Lidia Płuciennik, Mariola Kozaczka

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie za czas choroby

1. Zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. W. następujące kwoty

- 9 618,00 zł. (dziewięć tysięcy sześćset osiemnaście złotych 00/100) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę,

- 763,20 zł. (siedemset sześćdziesiąt trzy złote 20/100) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2015 rok wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

- 3 968,64 zł. (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych 64/100) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2016 rok wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

- 769,60 zł. (siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych 60/100) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2017 rok wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

- 834,35 zł. (osiemset trzydzieści cztery złote 35/100) tytułem wynagrodzenia za czas choroby wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty.

2. Zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. W. kwotę 1 530,00 zł. (jeden tysiąc pięćset trzydzieści złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3. Nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 797,68 zł. (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych 68/100) tytułem opłaty sądowej, z której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

4. Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 206,00 zł. (trzy tysiące dwieście sześć złotych 00/100).

Lidia Płuciennik Joanna Napiórkowska – Kasa Mariola Kozaczka

Sygn. akt VI P 237/17

UZASADNIENIE

A. W., pozwem z dnia 8 czerwca 2017r. (data nadania), skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 9.618,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, kwoty 5.501,44 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 36 dni wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 834,35 zł netto tytułem niezapłaconej części wynagrodzenia chorobowego za okres od 24 października 2015r. do 25 listopada 2015r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powódka wniosła także o stwierdzenie że okres wypowiedzenia umowy o pracę powinien wynosić 3 miesiące, a nie jak wskazał pracodawca 2 tygodnie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

(pozew – k. 1-4; protokół z rozprawy z 8 listopada 2018r. – k. 1102)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko podał, że pozwany nie posiada legitymacji biernej do występowania w sprawie w charakterze pozwanego z uwagi na fakt, że nie jest i nie był pracodawcą powódki. Pozwana spółka nigdy nie zatrudniała powódki, ani też nigdy nie była stroną jakiejkolwiek umowy z powódką. Zdaniem pozwanego sama okoliczność bycia komplementariuszem spółki komandytowej nie oznacza przejścia na ten podmiot zobowiązań wynikających ze stosunku pracy, którego stroną była spółka komandytowa.

(odpowiedź na pozew – k. 16-24)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. została zatrudniona w dniu 15 stycznia 2007r. w (...) s.c. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sekretarki/asystentki.

W trakcie trwania stosunku pracy na przełomie 2011/2012r. (...) s.c. z siedzibą w W. została przekształcona w (...) sp. z o.o. spółkę komandytową.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3.206,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę z 15 stycznia 2007r. – k. 5; aneks do umowy o pracę z 31 sierpnia 2007r. – k. 6; aneks do umowy o pracę z 1 września 2009r. – k. 7; zaświadczenie o zarobkach – k. 33; zeznania w charakterze pozwanego M. G. – nagranie rozprawy z 27 lutego 2018r. od 00:28:00 do 01:04:16; zeznania J. G. (1) – nagranie rozprawy z 8 listopada 2018r. od 00:24:02 do 01:01:16)

(...) sp. z o.o. sp. k. byli:

- M. G. – jako komandytariusz,

- J. G. (2) – jako komandytariusz,

- (...) sp. z o.o. – jako komplementariusz.

Uchwałą nr 1 z 20 grudnia 2016r. wspólnicy spółki komandytowej postanowili, że spółka ulega rozwiązaniu, a zakończenie działalności nastąpi bez przeprowadzenia likwidacji. Uchwałą nr 2 z 20 grudnia 2016r. (...) sp. z o.o. spółki komandytowej wskazali wspólnika J. G. (1) do przechowywania ksiąg i dokumentów rozwiązanej spółki.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 21 lutego 2017r. spółka (...) sp. z o.o. spółka komandytowa została wykreślona z rejestru przedsiębiorców. Orzeczenie jest prawomocne z dniem 8 marca 2017r.

(dowód: protokół posiedzenia wspólników – k. 11-12, 70-73, 83-86, 94-95; odpis KRS – k. 91-92; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 27 lutego 2018r. od 00:08:51 do 00:28:00; postanowienie SR dla m. st. Warszawy z 21 lutego 2017r. – k. 96, 100; potwierdzenie dokonania wpisu – k. 97)

W dniu 28 lutego 2017r. pozwany wysłał do powódki za pośrednictwem poczty dokument w postaci PIT-11 za 2016r., stanowiący informację o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za 2016r.

(dowód: potwierdzenie nadania – k. 36; PIT-11 – k. 52-53)

W okresie od 25 października 2012r. do 24 października 2015r. powódka przebywała na urlopie wychowawczym, w okresie od 25 października 2015r. do 1 maja 2016r. na zwolnieniu chorobowym, zaś w okresie od 2 maja 2016r. do 2 maja 2017r. na urlopie macierzyńskim i rodzicielskim.

Powódka nie wykorzystała urlopu wypoczynkowego za lata kalendarzowe 2015-2016 w łącznym wymiarze 36 dni. Z tego tytułu przysługuje jej ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w łącznej kwocie 5.501,44 zł brutto:

- kwota 763,20 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 5 dni w 2015r.;

- kwota 3.968,64 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 26 dni w 2016r.;

- kwota 769,60 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 5 dni za 2017r.

(okoliczność bezsporna)

Pracodawca nie wypłacił powódce w pełnej wysokości wynagrodzenia chorobowego za okres niezdolności do pracy od 24 października 2015r. do 25 listopada 2015r. (33 dni). Za powyższy okres przysługiwało jej wynagrodzenie w kwocie 2.024,55 zł netto.

W dniu 7 kwietnia 2016r. pozwany wypłacił powódce kwotę 590,20 zł netto, zaś w dniu 3 marca 2016r. kwotę 600,00 zł netto tytułem należnego wynagrodzenia chorobowego. Do zapłaty pozostała należność w kwocie 834,35 zł netto.

(dowód: potwierdzenia przelewów – k. 9-10)

Przed zakończeniem korzystania z urlopu macierzyńskiego, który miał się zakończyć z dniem 2 maja 2017r., powódka skontaktowała się z pracodawcą w celu ustalenia warunków powrotu do pracy. Otrzymała informację, że pracodawca już nie istnieje. Wobec czego poprosiła o dokumenty, z których wynikałoby rozwiązanie stosunku pracy.

Przed tym czasem powódka nie miała wiedzy o planach dotyczących likwidacji zakładu pracy. Od maja 2016r. pracodawca nie kontaktował się z nią w żadnej sprawie. Nie uzgadniała także z pracodawcą terminu ustania stosunku pracy. Nie wyraziła zgody na rozwiązanie stosunku pracy z dniem 31 grudnia 2016r.

(dowód: zeznania powódki – nagranie rozprawy z 27 lutego 2018r. od 00:08:51 do 00:28:00; zeznania świadka A. C. – nagranie rozprawy z 8 listopada 2018r. os 00:07:35 do 00:24:02)

Pismem datowanym na dzień 30 listopada 2016r., a przedstawionym powódce w dniu 26 maja 2017r. (...) sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w W. złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, jako przyczynę podając likwidację stanowiska pracy.

W treści oświadczenia pracodawca podał, że na mocy porozumienia stron okres wypowiedzenia upływa z dniem 31 grudnia 2016r.

Powódka odmówiła podpisania oświadczenia z uwagi na zawartą w nim datę wsteczną wypowiedzenia. Wobec czego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało do niej wysłane za pośrednictwem poczty polskiej i odebrane w dniu 1 czerwca 2017r.

(dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę – k. 8; wydruk wiadomości mailowych – k. 49-50; zeznania powódki - nagranie rozprawy z 27 lutego 2018r. od 00:08:51 do 00:28:00; zwrotne potwierdzenie odbioru – a/o; zeznania świadka A. C. – nagranie rozprawy z 8 listopada 2018r. os 00:07:35 do 00:24:02)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zmieniło nazwę na (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

(dowód: wydruk KRS – k. 75-81)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki A. W., w charakterze pozwanej M. G. oraz J. G. (1), świadka A. C., a także na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy, a także oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych.

Zeznania świadka A. C. były dla Sądu wiarygodne, były bowiem zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami powódki. Świadek potwierdził, że przed zakończeniem urlopu macierzyńskiego, powódka wielokrotnie bezskutecznie próbowała skontaktować się z pracodawcą, celem ustalenia terminu powrotu do pracy. A. C. był świadkiem rozmowy powódki z J. G. (1) z dnia 26 maja 2017r., podczas której J. G. (1) próbował wręczyć powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Świadek potwierdził w tym zakresie wersję powódki. Zeznał także, że przed tą datą powódka nie otrzymała od pozwanego korespondencji zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Zeznania powódki Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Były one spójne, logiczne, a nadto korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Zeznania przesłuchanej w charakterze pozwanej M. G. oraz w charakterze pozwanego J. G. (1), w zakresie w jakim podali, że w 2016r. powódka była informowana o likwidacji pracodawcy, a także że pracodawca ustnie wypowiedział powódce umowę o pracę, nie były dla Sądu wiarygodne. W tym zakresie strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów. W szczególności przeczy temu pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, datowane na dzień 30 listopada 2016r., z którego nie wynika, aby przed tą datą doszło do rozwiązania umowy o pracę. Nadto z zeznań M. G. wynika, że od maja 2016r. do listopada 2016r. nie kontaktowała się z powódką, nie mogła zatem w tym czasie ustnie poinformować powódki o wypowiedzeniu jej umowy o pracę. Sąd odmówił również wiarygodności zeznaniom pozwanych w zakresie w jakim podali, że w dniu 27 lutego 2017r. wraz z PITem-11 wysłano do powódki także oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę oraz świadectwo pracy. Powyższe twierdzenia nie wydają się prawdopodobne. Gdyby faktycznie pracodawca doręczył powódce w lutym 2017r. powyższe dokumenty, to z pewnością nie podejmowałby próby ich osobistego dostarczenia w dniu 26 maja 2017r., a także nie wysyłałby ich ponownie do powódki. Zeznania M. G. i J. G. (1) w powyższym zakresie są niespójne i nielogiczne, wobec czego nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w powyższym zakresie.

Sąd odmówił wiarygodności przedstawionemu przez stronę pozwaną świadectwu pracy, datowanemu na dzień 31 grudnia 2016r. Wiarygodność powyższego dokumentu została skutecznie podważona pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności zeznaniom powódki oraz świadka A. C., wydrukom wiadomości mailowych, a także zeznaniom pozwanych, z których jednoznacznie wynika, że stosunek pracy nie ustał z dniem 31 grudnia 2016r.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiot rozpoznania niniejszej sprawy stanowiła kwestia zasadności zgłoszonych przez powódkę roszczeń o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie chorobowe.

W pierwszej kolejności rozpoznaniu przez Sąd podlegał jednak zgłoszony przez stronę pozwaną zarzut braku legitymacji biernej do występowania w sprawie w charakterze pozwanego.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że powódka była pracownikiem spółki (...) sp. z o.o. sp. k. Twierdzenia pozwanej, że powódka nigdy nie świadczyła pracy na rzecz spółki (...) sp. z o.o. sp. k. nie mają znaczenia, gdyż istotne jest to, że powódka była pracownikiem tej spółki. Powódka faktycznie nie świadczyła pracy na rzecz spółki, ale tylko dlatego, że w momencie powstania spółki przebywała na urlopie wychowawczym, a później na zwolnieniu lekarskim. Bezsprzecznie była jednak cały czas pracownikiem spółki (...) sp. z o.o. sp. k.

W dalszej części należy zauważyć, że (...) sp. z o.o. sp. k. byli:

- M. G. – jako komandytariusz,

- J. G. (2) – jako komandytariusz,

- (...) sp. z o.o. – jako komplementariusz.

Nie ulega także wątpliwości, że w spółce komandytowej jej wspólnikami mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne. Jednocześnie komandytariusz w takiej spółce odpowiada za zobowiązania tej spółki jedynie do wysokości ustalonej sumy komandytowej, zaś komplementariusz odpowiada za te zobowiązania w pełnej wysokości całym swoim majątkiem. Z poczynionych ustaleń wynika, że spółka (...) sp. z o.o. sp. k. uległa rozwiązaniu bez przeprowadzenia likwidacji (k. 95 verte akt sprawy). Jednocześnie w treści uchwały wspólnicy nie wskazali tego, który z nich jest odpowiedzialny za zobowiązania rozwiązywanej spółki. W tej sytuacji należy uznać, że za zobowiązania rozwiązanej spółki (...) sp. z o.o. sp. k. odpowiada w pełni jedynie jej komplementariusz, czyli spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z 10 października 2007r., sygn. I CSK 263/07, z momentem ustania bytu prawnego spółki jawnej bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, jej wspólnicy stają się sukcesorami spółki. Jeżeli w uchwale o rozwiązaniu spółki brak wyraźnego postanowienia kto jest takim sukcesorem, za następców prawnych spółki, do czasu rozliczenia się jej z pozostałymi uczestnikami obrotu, powinni być uznani wszyscy wspólnicy spółki. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 lipca 2009 roku, w sprawie o sygn. II CSK 134/09 wskazał, że przepisu art. 67 § 1 k.s.h. nie można rozumieć w ten sposób, że wspólnicy stwierdzą tylko, że spółka zostaje rozwiązana bez przeprowadzenia likwidacji. W szczególności jeżeli spółka jest dłużnikiem nie można zakończyć jej działalności bez wskazania w jaki sposób jej długi mają być zaspokojone. W razie gdy wspólnicy nie wskażą innego sposobu zaspokojenia długów spółki, to stają się jej następcami prawnymi do czasu zaspokojenia jej wierzycieli. Gdyby bowiem zezwolić na zakończenie bytu prawnego spółki jawnej bez wskazania kto ma pokryć jej zobowiązania, to wierzyciele spółki mogliby zostać pozbawieni możliwości zaspokojenia ich należności. Art. 67 § 1 k.s.h. nie może prowadzić do sytuacji, gdy odpowiedzialność wspólników spółki jawnej, za jej zobowiązania zostałaby wyłączona.

Powyższe wyroki dotyczą spółki jawnej, jednak zgodnie z art. 103 § 1 k.s.h. w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej. Tak wskazano w wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2013 roku, sygn. I FSK 525/12, zgodnie z którym, z art. 67 § 1 k.s.h. wynika uprawnienie wspólników do wskazania sukcesora na wypadek uzgodnienia innego niż likwidacja sposobu zakończenia działalności spółki. Podobna sytuacja może mieć miejsce w przypadku rozwiązania pozostałych spółek osobowych, poza spółką komandytowo-akcyjną, ze względu na zawarte w k.s.h. odesłanie w sprawach nieuregulowanych do przepisów dotyczących spółki jawnej. Jednocześnie z treści uzasadnienia wyroku SA w Warszawie z dnia 29 stycznia 2016 roku, I ACa 630/15, wynika, że w przypadku spółki komandytowej nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania rozwiązywanej spółki ponosi jedynie komplementariusz tej spółki, komandytariusze zaś – tylko w granicach sumy komandytowej.

Reasumując w niniejszej sprawie należy uznać, że pozwana spółka (...) sp. z o.o., będąca komplementariuszem rozwiązanej spółki (...) sp. z o.o. sp. k. ponosi pełną odpowiedzialność za zobowiązania spółki (...) sp. z o.o. sp. k. Tym samym ma ona legitymację bierną do uczestniczenia w niniejszym procesie.

W dalszej kolejności Sąd przejdzie do zasadności roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Materialnoprawną podstawę roszczenia powódki o odszkodowanie stanowi art. 45 § 1 k.p., zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umowy o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Z analizy podanej wyżej regulacji wynika, że istnieją dwie przesłanki świadczące o zasadności roszczenia związanego z wypowiedzeniem umowy o pracę. Pierwszą z nich jest przypadek, gdy wypowiedzenie jest nieuzasadnione, tj. przyczyna w nim wskazana nie jest prawdziwa, albo też nie jest ona wystarczająca, aby uzasadnić rozwiązanie z pracownikiem stosunku pracy. Drugą zaś przesłanką jest niezgodność wręczonego pracownikowi wypowiedzenia z odpowiednimi przepisami dotyczącymi tego wypowiedzenia. Należy więc, analizując tę przesłankę, sięgnąć do regulacji dotyczących wręczania wypowiedzenia i prześledzić, czy spełnione zostały przewidziane przez prawodawcę wymogi oraz czy nie zostały naruszone zakazy wypowiadania umów o pracę. Analizę wskazanych wyżej przesłanek należy przeprowadzić w oparciu o zarzuty odnośnie wypowiedzenia kierowane przez stronę, która się z nim nie zgadza i żąda odszkodowania – czyli przez pracownika.

W treści pozwu powódka podała, że wręczone jej wypowiedzenie umowy o pracę było niezgodne z prawem, zarzut powódki okazał się być uzasadnionym. Z treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę wynika bowiem, że stosunek pracy ustał przed wręczeniem powódce oświadczenia o wypowiedzeniu.

Zgodnie z treścią art. 32 § 1 k.p. każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem. Rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia. Zgodnie z treścią art. 36 § 1 k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:

1) 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy;

2) 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy;

3) 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Do okresu zatrudnienia, o którym mowa w § 1, wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach określonych w art. 23 ¹, a także w innych przypadkach, gdy z mocy odrębnych przepisów nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego tego pracownika (§ 1 ¹). Strony mogą po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez jedną z nich ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy; ustalenie takie nie zmienia trybu rozwiązania umowy o pracę (§ 6).

Natomiast zgodnie z treścią art. 36 ¹ § 1 k.p. jeżeli wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub umowy o pracę zawartej na czas określony następuje z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo z innych przyczyn niedotyczących pracowników, pracodawca może, w celu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę, skrócić okres trzymiesięcznego wypowiedzenia, najwyżej jednak do 1 miesiąca. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia.

W przedmiotowej sprawie pracodawca w dniu 26 maja 2017r. podjął pierwszą próbę wręczenia powódce oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, które było datowane na dzień 30 listopada 2016r. i z którego wynikało, że zastosowany został skrócony miesięczny okres wypowiedzenia. Powódka odmówiła podpisania oświadczenia z uwagi na zawartą w nim datę wsteczną wypowiedzenia. Wobec czego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało do niej wysłane za pośrednictwem poczty polskiej i odebrane w dniu 1 czerwca 2017r.

Bezsprzecznie zatem przedstawione powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę było niezgodne z prawem. Wynikało z niego bowiem, że stosunek pracy ustał na długo przed faktycznym wręczeniem powódce oświadczenia. Co prawda strona pozwana w toku postępowania podnosiła, że jeszcze w 2016r. informowała powódkę o likwidacji pracodawcy, a także że przed majem 2017r. podejmowała próby doręczenia powódce oświadczenia. Jednakże nie zostało to potwierdzone w zgormadzonym materiale dowodowym. W szczególności nie świadczy o tym fakt przesłania do powódki w dniu 28 lutego 2017r. korespondencji. Jak bowiem wynika z uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań powódki oraz świadka A. C., przesłana korespondencja zawierała wyłącznie PIT-11 za 2016r. Nie zawierała natomiast oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Gdyby tak było, powódka już wówczas odwołałaby się do Sądu Pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził że wręczone powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę było niezgodne z prawem, a zatem powódce przysługuje z tego tytułu roszczenie o odszkodowanie.

Odnosząc się natomiast do wysokości żądania, Sąd wskazuje, że strona pozwana stała na stanowisku, iż skoro powódka w okresie od 2 maja 2016r. do 2 maja 2017r. przebywała na urlopie rodzicielskim i z tego tytułu pobierała zasiłek macierzyński, to nie przysługuje jej roszczenie o odszkodowanie za niezgodnie z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W istocie taka sytuacja miałaby miejsce, gdy doszło do wypowiedzenia powódce umowy o pracę w trakcie przebywania przez nią na urlopie rodzicielskim. Jednakże w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Urlop rodzicielski zakończył się bowiem w dniu 2 maja 2017r., zaś oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało powódce przedstawione w dniu 26 maja 2017r., zatem po zakończeniu urlopu. Strona pozwana kwestionowała datę wręczenia oświadczenia o wypowiedzenia, podnosząc, że doszło do tego wcześniej. Jednakże pomimo ciążącego na niej obowiązku, nie przedstawiła w tym zakresie żadnych dowodów. Wobec czego Sąd uznał, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zostało powódce przedstawione dopiero w dniu 26 maja 2017r.

Nadto bezsporne pozostawało, że pomimo ciążącego na pracodawcy obowiązku wynikającego z treści art. 36 ¹ § 1 k.p., nie wypłacił on na rzecz powódki nie tylko przysługującego jej odszkodowania z tytułu zastosowania skróconego okresu wypowiedzenia, ale także wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 9.618,00 zł stanowiącą równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenie tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

Powódka domagała się także zasądzenia na jej rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Roszczenie powódki znajduje oparcie w przepisach art. 171 § 1 k.p., zgodnie z którym w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Art. 172 k.p. stanowi natomiast, że za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu; w przypadkach znacznego wahania wysokości wynagrodzenia okres ten może być przedłużony do 12 miesięcy.

Zgodnie z § 18 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop, podstawą obliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy jest średnie miesięczne wynagrodzenia z ostatnich 3 miesięcy poprzedzających miesiąc wypłaty ekwiwalentu. Wynagrodzenie to, będące podstawą ekwiwalentu dzieli się przez współczynnik urlopowy, zdefiniowany w § 19 rozporządzenia, otrzymując w ten sposób dzienną stawkę ekwiwalentu. Następnie dzienną stawkę ekwiwalentu należy podzielić przez dobową normę czasu pracownika, otrzymując godzinową stawkę, którą mnoży się przez liczbę godzin niewykorzystanego urlopu. Współczynnik urlopowy za 2015r. oraz 2016r. wynosił 21, natomiast za 2017r. wynosił 20,83.

W okresie od 25 października 2012r. do 24 października 2015r. powódka przebywała na urlopie wychowawczym, w okresie od 25 października 2015r. do 1 maja 2016r. na zwolnieniu chorobowym, zaś w okresie od 2 maja 2016r. do 2 maja 2017r. na urlopie macierzyńskim i rodzicielskim. W toku postepowania strona pozwana nie kwestionowała, że powódka nie wykorzystała urlopu wypoczynkowego za lata kalendarzowe 2015-2016 w łącznym wymiarze 36 dni, ani faktu, że z tego tytułu przysługuje jej ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w łącznej kwocie 5.501,44 zł brutto:

- kwota 763,20 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 5 dni w 2015r.;

- kwota 3.968,64 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 26 dni w 2016r.;

- kwota 769,60 zł tytułem ekwiwalentu za urlop w wymiarze 5 dni za 2017r.

Podnosiła jedynie, że w związku z wykreśleniem z dniem 22 lutego 2017r. (...) sp. z o.o. sp. k. z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, powódka nie może domagać się zapłaty ekwiwalentu od pozwanego (...) sp. z o.o. Powyższa kwestia została już omówiona powyżej.

Jednocześnie Sąd podkreśla, że co prawda z treści świadectwa pracy, datowanego na dzień 31 grudnia 2016r. wynika, że w okresie zatrudnienia powódka „ wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni rozliczone przez pracodawcę”. Jednakże do dnia 2 maja 2017r. powódka przebywała na urlopie rodzicielskim, nie mogła zatem w tym samym czasie przebywać na urlopie rodzicielskim oraz na urlopie wypoczynkowym.

Wobec czego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w żądanej wysokości, tj. w kwocie 763,20 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2015r., w kwocie 3.968,64 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2016r. oraz w kwocie 769,60 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2017r. Powyższe należności zasądzone zostały wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 12 czerwca 2017r., strona pozwana nie kwestionowała bowiem daty wymagalności powyższych roszczeń.

Strona powodowa wnosiła także o zasądzenie wynagrodzenia chorobowego za okres niezdolności do pracy od 24 października 2015r. do 25 listopada 2015r. (33 dni). W sprawie bezsporne było, że za powyższy okres powódce przysługiwało wynagrodzenie w kwocie 2.024,55 zł netto, a także że w dniu 7 kwietnia 2016r. pozwany wypłacił powódce kwotę 590,20 zł netto, zaś w dniu 3 marca 2016r. kwotę 600,00 zł netto tytułem należnego wynagrodzenia chorobowego. Zatem do zapłaty pozostała należność w kwocie 834,35 zł netto.

Zgodnie z treścią art. 92 § 1 k.p. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:

1)  choroby lub odosobnienia z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającą łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu,

2)  wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.

Art. 92 § 2 k.p. stanowi natomiast, że wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Art. 94 pkt 5 k.p. stanowi natomiast, że pracodawca jest zobowiązany w szczególności terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie.

Podobnie, jak w przypadku roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, pracodawca także nie kwestionował, że powódce nie zostało wypłacone wynagrodzenie chorobowe w żądanej wysokości. Podnosił wyłącznie, że z racji wykreślenia (...) sp. z o.o. sp. k. z rejestru przedsiębiorców KRS, powódce przysługują wyłącznie roszczenia do Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Kwestia odpowiedzialności pozwanego, jako komplementariusza pracodawcy powódki została już wcześniej omówiona i ma zastosowanie także do roszczenia o wynagrodzenie chorobowe.

Wobec czego Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 834,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2017r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za czas choroby, zasądzając odsetki zgodnie z żądaniem pozwu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, biorąc za podstawę art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec uwzględnienia żądania pozwu, strona powodowa jest w sprawie stroną wygrywającą. Na poniesione przez powódkę - jako stronę wygrywającą proces - koszty procesu, złożyły się koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 1.530,00 zł (180,00 zł – tytułem roszczenia o odszkodowanie; 1350,00 zł – tytułem pozostałych roszczeń majątkowych) ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).

Natomiast na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. 2016r., poz. 623), Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 797,68 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, z której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powodowego pracownika.