Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie: Joanna Składowska

Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2020 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 29 września 2020 roku, sygn. akt I C 178/20

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że: zasadza dodatkowo
od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. S. 318,22 zł (trzysta osiemnaście złotych 22/100)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda M. S. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. 1665,50 zł (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt pięć złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie powodowej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 458/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w sprawie z powództwa M. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o odszkodowanie m.in. zasądził od pozwanego na rzecz powoda 8641,65 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego 91 zł z tytułu częściowego zwrotu kosztów postępowania poniesionych
w sprawie (pkt 3).

Powyższe orzeczenie, w zaskarżonym zakresie, zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

17 marca 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego z udziałem samochodu osobowego marki M. (...) stanowiącego w dacie zdarzenia własność M. E.. Sprawca szkody posiadał wykupioną w (...) S.A. z siedzibą w W. polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Decyzją z 23 marca 2017 roku pozwany przyznał poszkodowanemu M. E. 14486,95 zł z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe. Poszkodowany nie odwoływał się od decyzji ubezpieczyciela.

Umową cesji z 10 kwietnia 2017 roku poszkodowany M. E. dokonał zbycia na rzecz powoda M. S. wierzytelność przysługującą mu z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy w związku z ww. szkodą komunikacyjną.

Samochód osobowy, który uległ uszkodzeniu w dacie zdarzenia został sprzedany przez M. E. w stanie uszkodzonym. Przed wypadkiem pojazd nie był naprawiany, był całkowicie sprawny, nie nosił śladów żadnych uszkodzeń.

Powód, po nabyciu praw do roszczeń, nie zgodził się z decyzją ubezpieczyciela, uznając, że wartość uszkodzeń samochodu marki M. (...) została zaniżona i wykonał kalkulację napraw. W sporządzonym kosztorysie koszt naprawy samochodu określono
na 36595,02 zł (brutto).

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki M. (...) uszkodzeniu uległy:
maska silnika, błotnik przedni lewy, koło przednie lewe i prawe, klamka drzwi, wykładzina komory silnika, zespół airbagu pasażera, airbag kierowcy, tablica wskaźników, usztywnienie przednie lewe i prawe oraz wzmocnienie przednie. Stwierdzono konieczność wykonania prac lakierniczych: błotnika przedniego prawego, wykładziny zderzaka przedniego, listwy ochronnej lewej i prawej zderzaka przedniego, maski silnika, błotnika przedniego lewego, drzwi przednich prawych, wzmocnienie przednie, usztywnienie przednie lewe i prawe oraz koło. Koszt naprawy auta, przy uwzględnieniu kosztu części zamiennych, kosztów dodatkowych, materiału lakierniczego, lakiernika przy średniej stawce 90 zł za godzinę naprawy, po potrąceniach z tytułu ubytku wartości części zamiennych wynosi łącznie 23128,66 zł w tym VAT 4324,87 zł. Koszt naprawy auta przy użyciu wyłącznie części oryginalnych wynosi łącznie 33661,24 zł w tym VAT 6294,38 zł.

Ustaleń powyższych sąd dokonał w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy osobowy i nieosobowy materiał dowodowy.

Sąd w całości uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe oraz prywatne zgromadzone w toku postępowania, w tym akta szkodowe pozwanego wobec braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych. Pozwany nie kwestionował własnej odpowiedzialności, a jedynie jej wysokości.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. E. w zakresie okoliczności zdarzenia oraz uszkodzeń pojazdu, jak również stanu pojazdu przed szkodą.

W zakresie ustalenia wysokości zgłoszonego roszczenia sąd oparł się na opinii biegłego J. A., której to oceny dokonano w oparciu o art. 233 k.p.c.

Sąd uznał, że biegły w wydanej przez siebie opinii w sposób logiczny i zgodny
z doświadczeniem życiowym uzasadnił prezentowane stanowisko. Dla sądu, wbrew stanowisku pełnomocnika powoda i pozwanego opinia jest kompletna, jednoznaczna
i konsekwentna. Jej prawidłowość nie budzi zdaniem sądu żadnych wątpliwości.

Sąd uznał, że zakwalifikowanie jednej opony do naprawy jest zasadne, bowiem tylko jedno koło uległo uszkodzeniu, nie zaś cała oś. Zarzuty pełnomocnika powoda nie są nadto dla sądu zasadne, zwłaszcza w świetle tego, że uszkodzony pojazd nie znajduje się w jego posiadaniu i nie będzie on naprawiany, zaś uwzględnienie zgłaszanych w tym zakresie roszczeń prowadziłoby również do jego bezpodstawnego wzbogacenia.

Zdaniem sądu powództwo jest częściowo zasadne i podlega częściowemu uwzględnieniu.

Powołując się na przepisy art. 509 § 1 i 2 k.c., art. 353 k.c., art. 361 § 2 k.c., sąd wskazał, że w okolicznościach sprawy cesją objęta została wierzytelność – szacunkowe koszty naprawy pojazdu lub odszkodowanie odpowiadające różnicy pomiędzy wartością pojazdu przed i po szkodzie w przypadku zaistnienia szkody całkowitej, przysługująca poszkodowanemu powodowi w związku ze szkodą z dnia 17 marca 2017 roku.

Odwołując się do art. 822 § 1 k.c., art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. w zw.
z art. 415 k.c., art. 363 § 1 k.c. art. 365 § 3 k.c. oraz orzecznictwo z tym związane
sąd wskazał, że powód dokonał wyboru w granicach upoważnienia przez ustawodawcę, dążąc do naprawienia szkody przez przywrócenie stanu poprzedniego do wartości pojazdu sprzed szkody. Pozwany zaś obowiązany jest do wypłaty pełnych kosztów naprawy pojazdu jakie właściciel pojazdu musi ponieść, a które zostały potwierdzone przez biegłego, gwarantujący funkcje ochronną i przywracający wartość samochody sprzed kolizji. Powód ma prawo dokonać wyboru naprawienia szkody w tym także sposobu naprawy i nie jest związany obowiązkiem naprawienia pojazdów w punkcie wskazanym przez ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z opinią biegłego, koszt naprawienia pojazdu,
przy uwzględnieniu kosztu części zamiennych, kosztów dodatkowych, materiału lakierniczego, lakiernika przy średniej stawce 90 zł za godzinę naprawy, po potrąceniach
z tytułu ubytku wartości części zamiennych wynosi łącznie 23128,66 zł, w tym VAT
4324,87 zł. Koszt naprawy auta przy użyciu wyłącznie części oryginalnych wynosi łącznie 33661,24 zł, w tym VAT 6294,38 zł.

Na gruncie przedmiotowej sprawy przyjąć należy, według sądu, że z uwagi na cesję praw i sprzedaż pojazdu w stanie uszkodzonym, a tym samym niemożność dokonania jego naprawy, zasadnym jest przyjęcie kosztu naprawienia pojazdu przy uwzględnieniu kosztu części zamiennych.

W ocenie sądu ewentualnie przyjęcie wartości części oryginalnych prowadziłoby
do bezpodstawnego wzbogacenia powoda przy uwzględnieniu stanu i wieku pojazdu. W dacie wypadku pojazd był dość stary, gdyż od daty pierwszej rejestracji minęło 11 lat. Stan jego utrzymania był średni. Zastosowanie nowych oryginalnych części przy jego naprawie faktycznie skutkowałoby podwyższeniem jego wartości, a nie przywróceniem do stanu poprzedniego.

Pełne odszkodowanie pozwalające na przywrócenie wartości pojazdu marki M. (...) sprzed wypadku przy uwzględnieniu wartości części zamiennych to dla sądu
23128,66 zł. Ponieważ w toku postępowania likwidacyjnego, wypłacono na rzecz poszkodowanego 14486,95 zł, sąd zasądził na rzecz powoda różnicę pomiędzy kosztem naprawienia pojazdu a wypłaconym odszkodowaniem 8641,65 zł, o czym orzekł jak
w pkt 1 sentencji wyroku.

Z uwagi na żądanie powoda w zakresie zasądzenia 22108,07 zł, oddalono powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

Powołując się na treść art. 481 § 1 k.c., art. 478 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) Sąd rejonowy uznał. że z chwilą zgłoszenia powództwa pozwany dowiedział się o roszczeniu ponad kwotę wypłaconego odszkodowania. i zasądził odsetki od dnia wytoczenia powództwa, tj. od 25 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, oddalając żądanie w pozostałym zakresie.

Mając na względzie wynik postępowania, o kosztach procesu sąd rozstrzygnął
w oparciu art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód , który to zaskarżył orzeczenie
w zakresie:

- pkt 2, tj. co do oddalenia żądania pozwu w zakresie 11520,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia od 19.04.2017 r. do dnia zapłaty,

- pkt 2 oraz pkt 3, tj. co do stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu
oraz częściowego oddalenia wniosku powoda o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pozwu według norm przepisanych.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonego wyroku, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dodatkowo 11520,74 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 19.04.2017 r. do dnia zapłaty, obciążenie pozwanego w całości kosztami postępowania przed sądem I instancji, w tym
w szczególności kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa w całości i zasądzenie tych kosztów od pozwanego na rzecz powoda; o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym w szczególności kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego wg norm przepisanych oraz o zaliczenie opłaty od wniosku o sporządzenie uzasadnienia
w kwocie 100 zł na poczet opłaty sądowej za niniejszą apelację.

Zaskarżono również pkt 2 postanowienia sądu I instancji z 29.09.2020 r.
w przedmiocie oddalenia wniosków powoda sformułowanych w piśmie z 23.09.2020 r., wnosząc o uwzględnienie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego oraz biegłego sądowego ad hoc, wskazując że powód nie złożył zastrzeżenia do protokołu bowiem postanowienie sądu zostało wydane na tym samym posiedzeniu niejawnym, na którym wydany został wyrok.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów:

1/ prawa procesowego:

- art. 210 § 1 KPC oraz art. 210 § 2 KPC poprzez nieuwzględnienie faktu, że pozwany w żadnym swoim piśmie ani na żadnej rozprawie nie podniósł twierdzenia zgodnie z którym części alternatywne miały taką samą jakość jak oryginalne, podczas gdy Sąd I instancji wydał rozstrzygnięcie którego kształt sugeruje że okoliczność taka została podniesiona w toku postępowania.

- art. 210 § 1 KPC oraz art. 210 § 2 KPC poprzez nieuwzględnienie faktu, że pozwany w żadnym swoim piśmie ani na żadnej rozprawie nie podniósł twierdzenia zgodnie z którym pojazd jakakolwiek z części objętych zakresem uszkodzeń była częścią inną niż oryginalna producenta pojazdu, podczas gdy Sąd I instancji wydał rozstrzygnięcie którego kształt sugeruje że okoliczność taka została podniesiona w toku postępowania.

- art. 232 KPC w zw. z art. 6 KC w zw. z art. 17 zd. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez nie wzięcie pod uwagę tego, iż ciężar dowodu
na okoliczność ustalenia, że w pojeździe poszkodowanego w części objętej zakresem uszkodzeń, były zamontowane jakiekolwiek elementy inne niż fabryczne oryginalne spoczywał na pozwanym.

- art. 232 KPC w zw. z art. 6 KC w zw. z art. 17 zd. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez nie wzięcie pod uwagę tego, iż ciężar dowodu na okoliczność ustalenia, że części alternatywne miały taką samą jakość jak części jakości O spoczywał na pozwanym, a pozwany ciężarowi dowodu nie sprostał albowiem nie złożył jakiegokolwiek wniosku dowodowego zmierzającego do wykazania tej okoliczności.

- art. 230 KPC poprzez nie wzięcie pod uwagę, że powód konsekwentnie zaprzeczał, aby pojazd poszkodowanego, w zakresie objętym uszkodzeniami po opisanej w pozwie kolizji, miał zamontowane jakiekolwiek części inne niż oryginalne producenta pojazdu zamontowane fabrycznie, a pozwany nie podnosił jakichkolwiek twierdzeń, że pojazd miał przed szkodą zamontowane części alternatywne w szczególności jakości (...) i P w związku z czym należało przyjąć, że okoliczność tego, że pojazd miał przed szkodą elementy oryginalne O producenta pojazdu zamontowane fabrycznie była bezsporna między stronami na skutek niezajęcia przez pozwanego stanowiska.

- art. 230 KPC poprzez nie wzięcie pod uwagę, ze powód konsekwentnie zaprzeczał, aby części alternatywne w szczególności jakości (...) i P miały taką samą jakość jak elementy oryginalne O w związku z czym należało przyjąć, że okoliczność tego, że pojazd miał przed szkodą elementy oryginalne O producenta pojazdu zamontowane fabrycznie była bezsporna między stronami na skutek niezajęcia przez pozwanego stanowiska.

- art. 231 KPC poprzez nieprzyjęcie domniemania faktycznego, że części objęte zakresem uszkodzeń były częściami oryginalnymi producenta pojazdu oznaczonymi symbolem O zamontowanymi fabrycznie, którego podstawę stanowił powszechnie znany fakt, zgodnie z którym pojazdy po opuszczeniu fabryki mają zamontowane wyłącznie elementy oryginalne producenta pojazdu O zamontowane w nim fabrycznie, a brak jest sprawie jakichkolwiek dowodów, aby którakolwiek z uszkodzonych części była między datą produkcji, a datą kolizji wymieniana na inną.

- art. 227 KPC poprzez uznanie, że okoliczność, że powód jest cesjonariuszem
tj. następcą prawnym poszkodowanego jest przedmiotowo-istotna z punktu widzenia niniejszej sprawy i ma wpływ na wysokość odszkodowania.

- art. 227 KPC poprzez uznanie, że okoliczność, że wiek pojazdu w chwili szkody jest okolicznością przedmiotowo-istotną z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i ma wpływ na wysokość odszkodowania.

- art. 233 § 1 KPC poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego
w postaci opinii biegłego sądowego oraz dokumentów znajdujących się w aktach sprawy polegającą na ustaleniu, ze naprawa uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu wariantu drugiego opinii uwzględniającego ceny najtańszych części alternatywnych pozwoliłaby
na wykonanie naprawy przywracającej go do stanu sprzed szkody, w sytuacji w której okoliczność ta nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności
z opinii biegłego sądowego, która dotyczyła jedynie kosztów naprawy przy użyciu różnej kategorii części, a nie jej jakości.

- art. 233 § 1 KPC poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego
w postaci opinii biegłego sądowego oraz dokumentów znajdujących się w aktach sprawy polegającą na zaniechaniu ustalenia, że biegły sądowy w wariancie na częściach alternatywnych przyjął ceny najtańszych części alternatywnych, jakie były dostępne na rynku.

- art. 233 § 1 KPC poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci głównej opinii biegłego sądowego oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, a nadto sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że najtańsze części alternatywne zastosowane przez biegłego sądowego mają taką samą jakość jak części oryginalne producenta pojazdu O, mimo że części alternatywne uwzględnione przez biegłego sądowego są kilkukrotnie tańsze niż elementy fabryczne O.

- art. 233 § 1 KPC poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci głównej opinii biegłego sądowego oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, a nadto sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że ustalenie wysokości odszkodowania przy uwzględnieniu cen części oryginalnych O doprowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda.

- art. 233 § 1 KPC poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci głównej opinii biegłego sądowego oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, a nadto sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że naprawa uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu cen części oryginalnych O doprowadziłoby
do wzrostu wartości pojazdu w porównaniu do jego stanu sprzed szkody, co nie ma żadnego uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym.

- art. 233 § 1 KPC poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego
w postaci opinii biegłego sądowego oraz dokumentów znajdujących się w aktach sprawy polegającą na ustaleniu, że części alternatywne należy uznać za równoważne częściom oryginalnym O, w sytuacji w której okoliczność ta nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego.

- art. 227 KPC poprzez błędne uznanie, że kwestia dokładnego i jednoznacznego wyjaśnienia czy wymianie powinny podlegać obie opony na jednej osi nie jest okolicznością przedmiotowo-istotną z punktu widzenia niniejszej sprawy.

- art. 233 § 1 KPC poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci głównej opinii biegłego sądowego oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, a nadto sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że naprawa uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu wymiany na nową jednej opony na osi, w sytuacji w której druga jest w 50% zużyta jest dopuszczalne i bezpieczne w sytuacji, w których
z samych zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika, ze sytuacja w której jedno koło
na osi ma inną wielkość niż drugie wpływa na właściwości trakcyjne pojazdu
i bezpieczeństwo jego użytkowania.

- art. 278 § 1 KPC, art. 227 KPC oraz art. 233 § 1 KPC poprzez oddalenie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego i samodzielnie ustalenie przez Sąd I instancji, że naprawa uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu wymiany jedynie jednej opony byłaby wystarczająca w sytuacji w której powód
w merytoryczny sposób zakwestionował taki pogląd i złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego oraz z opinii biegłego sądowego ad hoc,
w sytuacji w której okoliczność taka jest wiadomością specjalną i wymaga dowodu z opinii biegłego sądowego.

2/ prawa materialnego:

- art. 361 § 1 i 2 KC, art. 363 § 1 KC, art. 415 KC i 436 § 1 i 2 KC w zw. z art. 818 KC art. 822 § 1 KC i art. 824 1 £1 KC, art. 826 § 1 i § 3 KC, art. 9a i art. 13 ust. 2, art. 16 ust 2 pkt 2 oraz art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez
ich błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że przyznana przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego kwota w połączeniu z kwotą zasądzoną przez sąd w wyroku
na podstawie kosztorysu w wariancie 2 opinii biegłego sądowego w całości pokrywa poniesioną przez poszkodowanego szkodę.

- art. 361 § 1 i 2 KC, art. 363 § 1 KC, art. 415 KC i 436 § 1 i 2 KC w zw. z art. 818 KC art. 822 § 1 KC i art. 824 1 §_1 KC, art. 826 § 1 i § 3 KC, art. 9a i art. 13 ust. 2, art. 16 ust 2 pkt 2 oraz art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że naprawa pojazdu przy zastosowaniu części alternatywnych na miejsce elementów jakości O pozwoliłaby na jego przywrócenie
do stanu sprzed szkody.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda
oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu – w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję – według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie jedynie w nieznacznej części.

Wbrew licznym zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy przy wydawaniu zaskarżonego wyroku nie dopuścił się zasadniczo naruszenia ani prawa procesowego, ani materialnego.

Na wstępnie należy stwierdzić, że dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, za wyjątkiem uznania, że dla prawidłowej naprawy uszkodzonego samochodu nie była konieczna wymiana drugiej opony - koła przedniego lewego.

W tym zakresie należy zgodzić się z apelującym, że dla prawidłowej naprawy pojazdu konieczna była wymiana opony na nową w kole nieuszkodzonym. Dla poczynienia takich ustaleń nie było jednak potrzeby dopuszczania dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, ponieważ jest to praktyka powszechnie stosowana, uzasadniona prawidłową eksploatacją pojazdów. Wyposażenie jednej osi pojazdu w opony o identycznych parametrach i stopniu zużycia gwarantuje utrzymanie prawidłowego toru jazdy samochodu, co ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym, szczególnie w ekstremalnych warunkach pogodowych i nagłych manewrach, np. gwałtowne hamowanie.

Dysponując opinią biegłego sąd okręgowy w trybie art. 382 k.p.c. ustalił wartość zakupu opony i jej wymiany na łączną kwotę 318,22 zł, na co składa się zakup opony 309 brutto ( przy uwzględnieniu 50% zużycia) oraz różnica w robociźnie 9,22 zł ( d. wyliczenia biegłego k 96 i 95).

Chybiony był zatem zarzut naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. polegający na oddaleniu wniosku powoda o przeprowadzanie dowodu z opinii uzupełniającej.

Nietrafne były też pozostałe zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, które mimo ich wielości, faktycznie sprowadzały się do zanegowania poglądu sądu rejonowego, że dla prawidłowego ustalenia wysokości odszkodowania za uszkodzony samochód wystarczy naprawa według wartości części alternatywnych gwarantujących prawidłową naprawę, a zdaniem apelującego dla przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego powinien być naprawiony częściami oryginalnymi z logo producenta.

W szczególności nie sposób zgodzić się z zarzutami skarżącego dotyczącego naruszenia przez sąd art. 210 § 1 i 2, art. 232 k.p.c., art. 6 k.p.c., art. 230 k.p.c. i art. 231 k.p.c., które dotyczyły przyjęcia przez sąd naprawy częściami alternatywnymi, mimo braku takiego żądania przez pozwanego oraz nieudowodnienia przez niego, że w uszkodzonym samochodzie były zamontowane części inne niż oryginalne.

W tym miejscu należy przypomnieć, że za przedmiot dowodu uznaje się fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (por. m.in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 października 1975 r., I CR 474/75, OSP 1976, nr 12, poz. 233). O tym, które fakty są istotne dla rozstrzygnięcia, decyduje przedmiot postępowania w sprawie, a ściślej przepisy mające do niego zastosowanie. Powód przedstawia w pozwie okoliczności, jego zdaniem kreujące dochodzone roszczenie, które podlegają weryfikacji sądu w świetle przepisów prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 1990 r., IV CR 236/90, OSNC 1991, nr 10-12, poz. 125; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 683/97, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2000 r., I CKN 975/98). Niesporne przy tym jest, że nie wymagają dowodu fakty przyznane przez stronę przeciwną (art. 229 KPC), jak i niezaprzeczone przez stronę przeciwną (art. 230 KPC). Może ono dotyczyć ściśle określonej okoliczności faktycznej, lecz także wszystkich faktów składających się na podstawę faktyczną żądania powództwa (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2000 r., I PKN 749/99, OSNP 2002, nr 4, poz. 87). Przyznanie dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych, a nie ich oceny prawnej. Piśmiennictwo wskazuje, że przyznanie jest w zasadzie oświadczeniem wiedzy strony, że twierdzenie faktyczne jej przeciwnika procesowego odpowiada rzeczywistości. Jako czynność procesowa jednostronna nie musi być dla swej skuteczności przyjęta przez stronę przeciwną, gdyż jej adresatem jest organ rozstrzygający. Z kolei w myśl art. 230 KPC fakty przemilczane sąd może uznać za przyznane kierując się swoim uznaniem, wynikami całego postępowania i podobnie jak przyznane włączyć bez dowodu wprost do podstawy rozstrzygnięcia (por. m.in. nie publikowane wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 293/03, z dnia 25 lutego 2010 r., I CSK 348/09, z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 298/10, z dnia 6 sierpnia 2014 r., I CSK 551/13). Sąd powinien jednak powziąć - na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną.

W piśmiennictwie wskazuje się, że przy przemilczeniu chodzi o konstrukcję dorozumianego przyznania faktu podniesionego przez stronę i zawraca uwagę na obowiązki procesowe wynikające dla każdej ze stron z zasady prawdy materialnej (art. 3 KPC) B. ustalenie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy w oparciu o art. 230 KPC wymaga jednak jego weryfikacji i to przy odpowiednim zastosowaniu kryteriów przewidzianych w art. 233 KPC dla oceny dowodów.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy nie sposób podzielić zarzutu apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy wyżej wskazanych przepisów poprzez brak ustalenia, że pozwany wnosząc w odpowiedzi na pozew o oddalenie powództwa z argumentacją że wypłacone odszkodowanie w postępowaniu likwidacyjnym jest odpowiednie do rozmiaru szkody, przyznał, że pojazd przed szkodą miał zamontowane części oryginalne producenta pojazdu, oraz że części (...) i P nie mają tej samej jakości co części O. Rozumowanie takie stoi w sprzeczności z treścią odpowiedzi na pozew oraz wykracza poza zakres objęty art. 230 k.p.c. które dotyczy faktu, a nie oceny prawnej, to jest ustalenia odszkodowania obejmującego niezbędne i celowe, ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu.

Dla ustalenia sposobu naprawy pojazdu nie było konieczne wykazanie przez pozwanego, że pojazd w dacie szkody miał zamontowane tylko części oryginalne. Jest wręcz odwrotnie, to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia (zważywszy na wiek samochodu), że samochód do daty szkody był serwisowany w autoryzowanej stacji obsługi ( (...)) i w oparciu o części oryginalne został naprawiony. Sąd rejonowy słusznie wziął pod uwagę nie tylko wiek samochodu , ale też fakt, że bezpośrednio po wypadku samochód został sprzedany. Sam fakt żądania odszkodowania, nie zwalnia sądu z obowiązku ustalenia wysokości szkody w taki sposób, aby bezpośrednio poszkodowany, czy tez jego następca prawny nie został bezpodstawnie wzbogacony. N. przy tym czy jest to samochód z klasy premium, czy też niższej, zawsze należy brać pod uwagę wiek samochodu, dotychczasowy sposób eksploatacji i serwisowania. Nie jest zatem słuszny zarzut naruszenia art. 227 k.p.c.

Uszło uwadze apelującego, że naczelnym obowiązkiem sądu jest dążenie do wyjaśnienie wszystkich wątpliwości i ustalenie prawdy materialnej oraz wydanie wyroku zgodnego z prawem.

Chybiony jest także zrzut skarżącego dotyczący błędnych ustaleń sądu pierwszej instancji, jakby w pojeździe nie były zamontowane części oryginalne z logo producenta, czy też części uszkodzone nie były częściami z logo producenta, ponieważ Sąd nie czynił takich ustaleń, ale tylko stwierdził jaki koszt naprawy uszkodzonego samochodu z wykorzystaniem części oryginalnych dostarczonych przez dostawców niezależnych.

Nie można też podzielić argumentacji apelującego, jakoby przyjęcie przez biegłego części alternatywnych według reguły „najlepsza jakość” oznacza, że są to części najtańsze, niespełniające swej roli. Twierdzenia takie są zupełnie gołosłowne, niewynikające z treści opinii.

W tym miejscy należy zauważyć, że istotą sporu w przedmiotowej sprawie nie jest fakt, czy w samochodzie przed wypadkiem były zamontowane części z logo producenta, ale jakie są koszty celowej i ekonomicznie uzasadnionej naprawy pojazdu. Sam fakt, że odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu należy się posiadaczowi pojazdu niezależnie do jego faktycznej naprawy, nie oznacza, że winno ono uwzględniać zawsze części oryginalne z logo producenta. Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy zasadą w naprawieniu szkody jest z jednej strony pełna rekompensata uszczerbku ( art. 361 § 2 kc.) ale z drugiej strony niedopuszczalność wzbogacenia się poszkodowanego, kosztem osoby odpowiedzialnej.

W rozpoznawanej sprawie Sąd rejonowy ustalił wartość odszkodowania z uwzględnieniem części oryginalnych, ale dostarczonych poza dilerem marki M.. Ceny takich części można uznać za wystarczające dla ustalenia wysokości odszkodowana, wbrew zarzutom apelującego. Oczywiste jest, że reguła ta dotycząca możliwości i wykorzystywania części oryginalnych bez logo producenta pojazdu, przy ustaleniu wartości odszkodowania nie jest miarodajna w każdym wypadku. W niektórych sytuacjach istotną cechą decydującą o pełnej restytucji jest samo pochodzenie części od producenta – opatrzenie go logo producenta, ale to na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że doszło do naprawy uszkodzonego samochodu z użyciem takich części albo wykazanie, że pojazd będący na gwarancji producenta wymaga od autoryzowanych warsztatów by w ramach napraw gwarancyjnych korzystały wyłącznie z części zamiennych dostarczanych prze producenta pojazdu. O konieczności wykazania naprawy tylko za pomocą części z logo producenta przemawiać może szczególny interes poszkodowanego, który wynikać może z faktu , że uszkodzony pojazd mimo upływu gwarancji był w dalszym ciągu serwisowany i naprawiany wyłącznie przez użyciu części oryginalnych to jest pochodzących tylko od producenta pojazdu, a naprawa bez wykorzystania takich części może mieć wpływ na wartość handlową pojazdu ( por. uzasadnienie Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu 7 sędziów z 20 czerwca 2012 r. III CZP 85/11 publ. OSNC 2013/3/37).

Z powyższego wynika, że nie są skuteczne zarzuty apelacyjnego dotyczące naruszenia art. 361 k.c. oraz art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c., które miałyby polegać na ustaleniu wysokości szkody i należnego powodowi odszkodowania, poniżej faktycznej wartości szkody. Apelujący błędnie uważa, że zasadą jest ustalenie wartości odszkodowania tylko z uwzględnieniem części z logo producenta, sam czując się zwolniony z obowiązku wykazania przesłanek , które uzasadniają zastosowanie takich części. Należy zaważyć, na co słusznie zwrócił uwagę sad Rejonowy, że uszkodzony samochód został zarejestrowany w 2006 r. a w dacie uszkodzenia miał 11 lat. Brak jest jakichkolwiek dokumentów, że był on serwisowy w autoryzowanych serwisie producenta, że na skutek naprawy częściami oryginalnymi, ale bez logo producenta nastąpiło zmniejszenie jego wartości handlowej.

Nie można przy tym zgodzić się ze skarżącym, że to na pozwanym, jako odpowiedzialnym za wyrównanie szkody, ciążył obwiązek wykazania tych okoliczności. To na powodzie jako osobie wywodzącej z pewnych okoliczności skutki prawne ciążył obowiązek wykazania w trybie art. 6 k.c., że tylko naprawa przy użyciu części z logo producenta spowoduje pełną restytucję doznanej szkody.

Podsumowując Sad Okręgowy uznał za uzasadniony tylko zarzut naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. w zakresie przyjęcia do wymiany opony tylko uszkodzonego koła i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2.

W pozostałym zakresie apelacja, jako nieuzasadniona, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zważywszy na zakres wygranej tylko 3%, sąd okręgowy nie zmienił rozstrzygnięcia o kosztach procesu w pierwszej instancji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1. k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. obciążając powoda kosztami postępowania apelacyjnego zgodnie z wynikiem sprawy. Powód poniósł koszty postępowania w łącznej wysokości 2550 (750 +1800), pozwany 1800 zł. Uwzględniając stopnień przegranej przez powoda (97%), należało zasądzić na rzecz pozwanego 1669,50 zł.