Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 30 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Małecka

Protokolant: protokolant sądowy Tomasz Wojciechowski

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2020 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) (...)z siedzibą w W.

przeciwko E. K.

o zapłatę

I.  Utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu 2 kwietnia 2019 r. przez Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w sprawie o sygn.(...)

II.  Kosztami sądowymi w postaci opłaty sądowej od zarzutów, od obowiązku uiszczenia której pozwana została zwolniona, obciąża Skarb Państwa;

III.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem dodatkowych kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ Sędzia M. Małecka

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 listopada 2020 r.

Pozwem z dnia 8 października 2018 r. powód (...) (...)z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanej E. K. na rzecz powoda kwoty 216.610,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż dochodzona wierzytelność powstała w wyniku zaniechania spłaty zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) z dnia 21 czerwca 2007 r. przez M. J. wobec (...) Bank S.A. z siedzibą w W., działającego pod marką (...) o pożyczkę hipoteczną. Powód poinformował, iż w dniu 15 grudnia 2015 r. pierwotny wierzyciel dokonał przelewu ww. wierzytelności na jego rzecz, dając powodowi tym samym legitymację procesową czynną do prowadzenia niniejszej sprawy. Podniósł również, że pozwana jest dłużnikiem rzeczowym. Powód nadmienił, iż w tejże sprawie prowadzona była przez wierzyciela pierwotnego egzekucja komornicza oraz że podejmował on próby polubownego odzyskania należnej mu od pozwanej kwoty – jednakże bezskutecznie. (k. 1-6)

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 2 kwietnia 2019 r. Sąd orzekł , aby w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia jej niniejszego nakazu pozwana zapłaciła powodowi kwotę 216.610,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 października 2018 r. do dnia zapłaty z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ś.prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ś.prowadzi księgę wieczystą nr (...), do wysokości obciążającej te nieruchomości hipoteki umownej łącznej zwykłej w kwocie 270.000 zł i hipoteki umownej łącznej kaucyjnej w kwocie 76. 140 zł wraz z kosztami postępowania w wysokości 9.925 zł, albo by wniosła w tym terminie zarzuty (k. 194)

W ustawowym terminie, pismem z dnia 17 kwietnia 2019r. pozwana E. K. wniosła zarzuty od ww. nakazu zapłaty domagając się jego uchylenia, oddalenia powództwa w całości, wstrzymania wykonania nakazu, zasądzenia od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych oraz zwolnienia pozwanej od obowiązku ponoszenia opłaty sądowej od wniesionych zarzutów.

W uzasadnieniu wskazała, iż powództwo jest bezzasadne, zakwestionowała roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości, a także podniosła zarzut przedawnienia. W ocenie pozwanej, powód ograniczył się jedynie do opisu relacji pierwotnego wierzyciela z M. J., natomiast pozwana nie ma większej wiedzy odnośnie roszczenia powoda. Nadto powód nie przedstawił dowodu na wysokość nabytej wierzytelności, nie przedstawił oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej, a przedstawiony przez niego dokument nie dowodzi jego roszczenia. (k. 200-203)

Postanowieniami z dnia 11 czerwca 2019 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 2 kwietnia 2019 r. oraz oddalił wniosek powoda o nadanie klauzuli wykonalności temu nakazowi. (k. 212-215)

Postanowieniem z dnia 23 grudnia 2019 r. zwolniono pozwaną od kosztów sądowych w całości. (k. 246)

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2020 r. utrzymano w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu 2 kwietnia 2019 r. przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie o sygn. akt (...), kosztami sądowymi w postaci opłaty sądowej od zarzutów, od obowiązku której pozwana została zwolniona, obciążono Skarb Państwa oraz zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem dodatkowych kosztów zastępstwa procesowego (k. 283)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2007 r. pożyczkobiorca M. J. zwróciła się do pierwotnego wierzyciela pozwanej (...) Bank S.A. z siedzibą w W. – o udzielenie jej pożyczki w kwocie 284.200 zł.

Dowód: wniosek M. J. o udzielenie planów finansowych nr (...) (k. 42-47), karta weryfikacji wniosku kredytowego nr (...) (k. 39-40)

W dniu 21 czerwca 2007 r. zgodnie z ww. wnioskiem, M. J. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W., umowę o pożyczkę hipoteczną nr (...), na mocy której, zgodnie z § 1 pierwotny wierzyciel pozwanej udzielił kredytobiorcy pożyczki w kwocie 270.000 zł. Okres kredytowania ustalony został na 180 miesięcy, tj. od dnia 21 czerwca 2007 r. do dnia 15 lipca 2022 r., spłata pożyczki następować miała w równych ratach kapitałowo – odsetkowych do 15 dnia każdego miesiąca.

Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu wydania decyzji o udzieleniu pożyczki ustalona została w wysokości 9,40%.

Zabezpieczenie prawne pożyczki stanowiły:

1.  hipoteka łączna zwykła wpisana na pierwszym miejscu w kwocie 270.000 zł oraz hipoteka łączna kaucyjna do kwoty 76.140 zł, ustanowiona na nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ś., wpisanej do księgi wieczystej o nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Ś., Wydział Ksiąg Wieczystych, stanowiącej własność spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ś.,

2.  przelew na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. praw z polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości obciążonej hipoteką do wysokości sumy ubezpieczenia ustalonej w umowie pożyczki, jednak nie więcej niż kwota zobowiązania wobec banku z tytułu pożyczki.

Pożyczkobiorca poddał się egzekucji do kwoty 540.000 zł.

Bank podejmował działa upominawcze, a także uprawniony był do wypowiedzenia umowy pożyczki w przypadku, gdy w terminie określonym w umowie nie dokonano spłaty raty kapitałowo – odsetkowej lub części raty kapitałowo – odsetkowej lub w umówionym terminie nie dokonano spłaty należnych bankowi prowizji, opłat i innych czynności. Okres wypowiedzenia umowy pożyczki wynosił 30 dni i liczony był od dnia doręczenia wypowiedzenia pożyczkobiorcy, przy czym za datę doręczenia wypowiedzenia uważano również datę powtórnego awizowania przesyłki poleconej, wysłanej pod ostatni znany bankowi adres pożyczkobiorcy. Następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia wszelkie zobowiązania wynikające z umowy pożyczki stawały się wymagalne.

Dowód: umowa o pożyczkę hipoteczną nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r. (k. 48-55)

Wnioskiem z dnia 27 czerwca 2007 r. pożyczkobiorca M. J. zwróciła się do (...) Bank S.A. z siedzibą w W. o wypłatę całości kwoty pożyczki.

W dniu 28 czerwca 2007 r. nastąpiło uruchomienie ww. środków.

Dowód: wniosek o odblokowanie środków pożyczki (k. 68-69), potwierdzenie uruchomienia kredytu (k. 70)

Wnioskiem złożonym Sądowi Rejonowemu w Ś.w dniu 25 czerwca 2007 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ś. oraz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wnieśli o dokonanie wpisu hipoteki łącznej zwykłej w kwocie 270.000 zł i hipoteki łącznej kaucyjnej do kwoty 76.140 zł na zabezpieczenie spłaty pożyczki udzielonej M. J. na podstawie umowy pożyczki z dnia 21 czerwca 2007 r.

Dowód: wniosek o wpis hipoteki łącznej zwykłej i łącznej kaucyjnej wraz z załącznikami (k. 81-83)

Wobec niewywiązywania się pożyczkobiorcy z obowiązku spłaty pożyczki bank pismem z dnia 15 lutego 2011 r. wezwał M. J. do spłaty zaległych należności w wysokości 5.555,86 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Następnie, po bezskutecznym upływie powyższego terminu bank – wobec skuteczności złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy – kilkakrotnie wzywał M. J., jak i ówczesnych dłużników hipotecznych do spłaty wymagalnych należności wynikających z umowy pożyczki dnia 21 czerwca 2007 r.

W dniu 8 sierpnia 2012 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w treści którego stwierdził, że M. J. jest dłużnikiem banku z tytułu umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) z dnia 21 czerwca 2007 r., a wysokość zobowiązania dłużniczki wymagalnego na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego wynosi 257.460,84 zł.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Ś.z dnia 27 września 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt(...), powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nadano klauzulę wykonalności przeciwko M. J..

Pismem z dnia 9 września 2013 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wezwał ówczesnego dłużnika hipotecznego M. K. do zapłaty na rzecz banku kwoty 288.503,95 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, tytułem wymagalnych należności wynikających z umowy o pożyczkę hipoteczną dla osób fizycznych M. z dnia 21 czerwca 2007 r. Wezwanie to zostało przez M. K. odebrane w dniu 23 września 2013 r.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 15 lutego 2011 r. (k. 91), przesądowe wezwania do zapłaty (k. 92-95), bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 8 sierpnia 2012 r. wraz z klauzulą wykonalności (k. 85 i 87), postanowienie Sądu Rejonowego w Ś.z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt(...)(k. 89-90), przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 9 września 2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 96-98), historia wpłat umowy pożyczki (k. 264-269)

Na podstawie umowy darowizny z dnia 14 września 2017 r. pozwana E. K. nabyła własność nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej nr (...), stanowiącej zabezpieczenie hipoteczne umowy pożyczki dnia 21 czerwca 2007 r. Wpis prawa własności pozwanej nastąpił w dniu 29 stycznia 2018 r.

Dowód: odpis zupełny księgi wieczystej nr (...) (k. 24-31), odpis zupełny księgi wieczystej (...) (k. 183- 191),

W drodze umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 15 grudnia 2015 r. następca prawny (...) Banku S.A. z siedzibą w W. – (...) S.A. z siedzibą w W. dokonał przelewu na rzecz powoda (...) (...)z siedzibą w G. wierzytelności wynikających z umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) z dnia 21 czerwca 2007 r. zawartej przez M. J. z (...) Bank S.A. z siedzibą w W., zabezpieczonych hipotekami ustanowionymi na nieruchomościach zapisanych w księgach wieczystych nr (...).

W drodze powyższej umowy cesji powód nabył roszczenia wynikające z powyższej umowy w łącznej kwocie 334.644,59 zł a w tym 216.610,39 zł tytułem należności głównej, 118.028,40 zł tytułem odsetek oraz 5,80 zł tytułem kosztów i opłat umownych.

Na wniosek powoda Sąd Rejonowy w Ś., V Wydział Ksiąg Wieczystych dokonał zmian wpisów w księgach wieczystych nr (...) poprzez wpisanie powoda jako wierzyciela hipotecznego w miejsce pierwotnego wierzyciela.

Dowód: zawiadomienie o dokonaniu wpisu w KW nr (...) (k. 33-35), zawiadomienie o dokonaniu wpisu w KW nr (...) (k. 36-38), umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 15 grudnia 2015 r. wraz z załącznikami i pełnomocnictwami (k. 114-142), informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) S.A. z siedzibą w W. (k. 143-179), wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych dotyczący powoda (k. 10-13), informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych z siedzibą w W. (k. 14-23 v.),

Pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. powód wezwał pozwaną – jako dłużnika hipotecznego – do zapłaty w terminie 10 dni liczonych od dnia otrzymania wezwania kwoty 375.284,26 zł wynikającej z umowy o pożyczkę hipoteczną nr (...) z dnia 21 czerwca 2007 r. zawartej z (...) Bank S.A., a także poinformował pozwaną o dokonanej na rzecz powoda cesji wierzytelności wynikających z przedmiotowej umowy . Poinformował również pozwaną o wypowiedzeniu dłużnikowi osobistemu umowy pożyczki z dnia 21 czerwca 2007r. pismem ( wypowiedzeniem) z dnia 15 lutego 2011r.

Jednocześnie pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. powód zawiadomił pozwaną o dokonanym przelewie wierzytelności. Oświadczył również, że wierzytelności wynikające z umowy stały się wymagalne w całości 13 lipca 2011r. i nie zostały zapłacone.

Powyższe pisma zostały przez pozwaną odebrane w dniu 27 sierpnia 2018 r.

Dowód: ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 17 sierpnia 2018 r. (k. 108), zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 17 sierpnia 2018 r. (k. 110), potwierdzenie odbioru pism (k. 112-113)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c. za dokumenty urzędowe należy traktować takie, które sporządzone są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Na zasadzie art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Ustalając stan faktyczny Sąd wziął pod uwagę fakt, iż aktywność procesowa pozwanej ograniczała się w niniejszym postępowaniu wyłącznie do wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty. Co więcej, pozwana nie sformułowała zarzutów merytorycznych, przeczących zasadności lub wysokości roszczenia powodowego banku. Pozwana nie dążyła w żaden inny sposób do przeciwstawienia się roszczeniu powoda. W tej sytuacji, uznając dowody przedstawione przez powoda za w pełni wiarygodne, Sąd na ich podstawie ustalił stan faktyczny.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Stosownie do treści art. 185 i 187 Ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2004 r., Nr 146, poz. 1546 ze zm.) - dalej jako „u.f.i. - Fundusz sekurytyzacyjny należy do grupy funduszy inwestycyjnych zamkniętych i może działać jako fundusz standaryzowany oraz niestandaryzowany. Działalność funduszu sekurytyzacyjnego polega na emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności lub praw do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności (art. 183 ust. 1 u.f.i.). Procedura ta jest elementem szerszego procesu sekurytuzacji polegającego na emitowaniu papierów wartościowych, których zabezpieczeniem ekonomicznym są określone wierzytelności. W zależności od rodzaju transakcji, jeżeli sekurytyzowane są wierzytelności bankowe, bank zawiera z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności (art. 92a ust. 1 pkt 1 pr. bank.) w następstwie czego staje się wierzycielem w miejsce banku, bądź umowę o subpartycję, w konsekwencji której nie dochodzi do przejścia wierzytelności, lecz jedynie związanego z nimi ryzyka ekonomicznego.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności (inaczej cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 5 września 2001 roku, I CKN 379/00, LEX nr 52661). Zatem nabywca wierzytelności w żadnym razie nie może uzyskać więcej praw, aniżeli przysługiwało jego poprzednikowi.

W analizowanej sprawie bezspornym pozostawał fakt zawarcia w dniu 21 czerwca 2007 r. pożyczki między (...) Bank S.A. z siedzibą w W., a M. J.. Nie budziła wątpliwości Sądu legitymacja bierna pozwanej E. K., albowiem jak wynikało z analizy treści ksiąg wieczystych o nr (...) pozwana nabyła przedmiotowe nieruchomości – stanowiące zabezpieczenie hipoteczne spłaty pożyczki – w drodze umowy darowizny z dnia 14 września 2017 r., stając się w ten sposób dłużnikiem hipotecznym powoda.

Na wstępie wskazać należy, iż nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń powoda sprawie, albowiem niewątpliwie zastosować należy przepis art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r., poz. 1007) - dalej jako „u.k.w.h.”, w myśl którego przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne, a znajduje zastosowanie do roszczeń głównych. W niniejszej sprawie powód dochodzi natomiast jedynie zapłaty kapitału z umowy z dnia 21 czerwca 2007r. o pożyczkę hipoteczną, tym samym jego roszczenie nie jest przedawnione. Przywołana regulacja wprowadza ogólną zasadę, że przedawnienie wierzytelności hipotecznej nie wpływa na uprawnienie wierzyciela hipotecznego dotyczącego dochodzenia zaspokojenia z przedmiotu hipoteki, pociąga za sobą jedynie skutki w sferze obligacyjnej. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na stanowisko judykatury, gdzie podkreśla się, że przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie pozbawia wierzyciela hipotecznego uprawnienia do zaspokojenia się z nieruchomości co oznacza, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie przysługuje zarzut przedawnienia i to niezależnie od tego, czy jest też dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna, dłużnik osobisty może bowiem obronić się zarzutem przedawnienia jeżeli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym (art. 117 KC). Jeżeli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał tylko rzeczowo, a sąd, uwzględniając powództwo, ograniczy zgodnie z art. 319 k.p.c. jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości. Przepis ten wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela obciążonej nieruchomości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 r., I ACa 1374/11, Legalis nr 731208). Zgodnie zaś z art. 319 k.p.c. jeżeli pozwany ponosi odpowiedzialność z określonych przedmiotów majątkowych albo do wysokości ich wartości, sąd może, nie wymieniając tych przedmiotów ani ich wartości, uwzględnić powództwo zastrzegając pozwanemu prawo do powołania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności.

Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy, podkreślenia wymaga, że wątpliwości Sądu nie budziło, iż pozwana jest dłużnikiem rzeczowym powoda, co jednoznacznie potwierdza treść odpisu zupełnego ksiąg wieczystych nr (...), prowadzonych przez Sąd Rejonowy w Ś., V Wydział Ksiąg Wieczystych, dla nieruchomości położonej w Ś.. Pozwana nie negowała faktu, że jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, co również potwierdza treść ww. ksiąg. Jak wynika z Działów IV - HIPOTEKA ww. ksiąg wieczystych, nieruchomości te obciążone są hipoteką łączną zwykłą w kwocie 270.000 zł oraz hipoteką łączną kaucyjną do kwoty 76.149 zł ustanowionymi na rzecz powoda, a przed zmianą wpisu - na rzecz pierwotnego wierzyciela pozwanej, tj. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w W.).

W konsekwencji stwierdzić należy, że w rozpoznawanej sprawie pozwana posiada status dłużnika rzeczowego, tym samym w związku z cytowanym art. 77 u.k.w.h. nie przysługuje jej prawo do zgłoszenia zarzutu przedawnienia, z wyjątkiem roszczeń o odsetki. Wskazany przepis nie rozróżnia czy chodzi o odsetki umowne czy ustawowe, stosuje się więc go do każdego rodzaju odsetek. Należy zauważyć, że hipoteka zwykła zabezpiecza także roszczenia o odsetki ustawowe za opóźnienie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2005 r., III CZP 24/05). Zgodnie z art. 69 u.k.w.h. hipoteka zabezpiecza mieszczące się w sumie hipoteki roszczenia o odsetki. W drodze wykładni przyjmuje się, że chodzi tu o roszczenie z tytułu mogących powstać w przyszłości odsetek za zwłokę.

Bezzasadną okazała się przy tym argumentacja pozwanej, iż wyżej przytoczony przepis art. 77 u.k.w.h. jest niezgodny z konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Znamiennym jest bowiem, iż przepis ten nie został wyeliminowany z systemu prawnego na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, a argumentacja pozwanej wyraża jedynie jej osobisty pogląd w tym zakresie.

W ocenie Sądu orzekającego, przedstawione przez stronę powodową dokumenty i wyliczenia, a przede wszystkim umowa pożyczki i historia spłat pożyczki oraz odpisy zupełne ksiąg wieczystych, potwierdzające wpis o hipotece zwykłej i kaucyjnej, w sposób jednoznaczny wskazują, że żądane przez nią roszczenie zostało uzasadnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Analiza całokształtu materiału dowodowego w niniejszej sprawie doprowadziła Sąd do przekonania, że wskazane dokumenty są prawdziwe, a zawarta w nich treść jest zgodna z prawdą. Nadto pozwana w żaden sposób nie zakwestionowała wiarygodności przedłożonych przez stronę powodową dokumentów.

Tym samym, w świetle powyższego, jako bezzasadną uznać należało argumentację pozwanej, iż wpis hipoteki umownej zwykłej oraz kaucyjnej w księgach wieczystych nie jest dowodem istnienia wierzytelności, lecz wykazuje jedynie istnienie zabezpieczenia rzeczowego.

Nie zasługiwała również na uwzględnienie argumentacja pozwanej dotycząca niewykazania przez stronę powodową zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, między innymi ze względu na rzekomą wadliwość wystawionego przeciwko M. J. bankowego tytułu egzekucyjnego i ograniczony zakres kognicji Sądu w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności temu tytułowi. Znamiennym jest bowiem, iż powstały w ten sposób tytuł wykonawczy był tytułem przeciwko M. J. jako dłużniczce osobistej z tytułu umowy pożyczki, nie dotyczył zaś pozwanej jako dłużniczki hipotecznej. Odpowiedzialność pozwanej E. K. oparta jest bowiem o inną podstawę prawną aniżeli odpowiedzialność dłużnika osobistego, a zatem pozostaje niezależna od odpowiedzialności samej pożyczkobiorcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda w całości.

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 6 sierpnia 2019 roku, poz. 1469), sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie tej ustawy rozpoznawane w postępowaniu nakazowym, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami, w brzmieniu dotychczasowym. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie, w tego rodzaju sprawach nie ma znaczenia wydanie nakazu zapłaty. Niezależnie więc od tego, w jakiej fazie postępowania wchodzi w życie ustawa nowelizująca kodeks postępowania cywilnego (przed wydaniem nakazu zapłaty, po wydaniu nakazu zapłaty, po zaskarżeniu nakazu zapłaty), sprawy te podlegają rozpoznaniu według dotychczasowych przepisów. Zaskarżenie zarzutami nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym nie powoduje zakończenia postępowania w danej instancji, gdyż sąd rozpoznający zarzuty jest sądem I instancji. Zarzuty nie mają charakteru dewolutywnego (J. Gołaczyński, D. Szostek (red.), Ustawa o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Komentarz, Warszawa 2019, komentarz do art. 11, uwaga 4 i 5 ).

Zgodnie z treścią przepisu art. 496 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym w chwili wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie, po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Mając zatem na uwadze, iż roszczenie powoda należało uznać za uzasadnione, Sąd w punkcie 1. sentencji wyroku orzekł o utrzymaniu w mocy nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 2 kwietnia 2019 r., wydanego w sprawie o sygn. akt(...)

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2. i 3. sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Mając na uwadze zwolnienie pozwanej od kosztów sądowych w całości w zakresie opłaty sądowej od wniesionych zarzutów, Sąd obciążył tymi kosztami Skarb Państwa. Z uwagi na fakt utrzymania w mocy nakazu zapłaty z dnia 2 kwietnia 2019 r., zasądzeniu od pozwanej na rzecz powoda podlegała jedynie kwota 3.600 zł, należna tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalonego na podstawie § 2 pkt 7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804).

Sędzia Małgorzata Małecka

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3.  za 21 lub z apelacją

P., dnia 25 stycznia 2021 r. sędzia Małgorzata Małecka