Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 listopada 2018 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła do Sądu Rejonowego w Kołobrzegu przeciwko A. T. o:

- pozbawienie w całości wykonalności postanowienia Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 5 grudnia 2017 roku sygn. akt V GCo 215/17, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, a zasądzającego od powódki na rzecz pozwanej koszty postępowania w kwocie 187 zł,

- pozbawienie w całości wykonalności postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 marca 2018 r. sygn.. akt VIII Gz 67/18 oraz

- pozbawienia w całości postanowienia Komornika Sądowego M. J. z dnia 25 lipca 2018 roku wydanego w sprawie KM 3065/17 w sprawie z wniosku (...) sp. z o.o. przeciwko A. T., a zasądzające koszty zastępstwa adwokackiego na rzecz A. T. w postępowaniu egzekucyjnym na kwotę 5400 zł

oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wniosła również o zabezpieczenie powództwa. Powódka powołując się na art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. jako że roszczenie, którego dochodzi pozwana w postępowaniu egzekucyjnym zostało uregulowane w drodze potrącenia.

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy w Kołobrzegu przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Koszalinie. Na skutek zażalenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, postanowieniem z dnia 29 października 2019 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2019 r. tut. Sąd oddalił wniosek powódki o zabezpieczenie powództwa.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania od powódki na rzecz pozwanej. Wskazała, że należność została już wyegzekwowana , zaś to przedstawiciele powódki, w tym pełnomocnik K. W. odpowiadają za niespełnienie świadczenia wzajemnego (wpis do rejestru zastawów). Podniosła sprzeczność roszczenia z zasadami współżycia społecznego.

W piśmie procesowym z dnia 4 marca 2020 roku oraz z w piśmie procesowym dnia 22 czerwca 2020 roku powódka zgłosiła żądanie ewentualne na wypadek nieuwzględnienia żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, wnosząc o zasądzenie zwrotu wyegzekwowanych kwot od powódki na rzecz pozwanej jako świadczenia nienależnego (bezpodstawne wzbogacenie) w łącznej kwocie 7.182,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia orzekania do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2016 roku pomiędzy powódką (...) sp. z o.o., a pozwaną A. T. oraz jej mężem M. T. (1) została zawarta umowa pożyczki w kwocie 1 000.000 zł, częściowo celem spłaty zobowiązań wierzycieli małżonków T., a częściowo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której M. T. (1) był wspólnikiem i członkiem zarządu. Kwota pożyczki została przeznaczona między innymi na spłatę zobowiązań publicznoprawnych spółki (...) sp. z o.o.

W § 3 umowy postanowiono, że spłata całej kwoty pożyczki wraz z należnym procentowaniem nastąpi nie później niż do 31 grudnia 2021 roku. Strony postanowiły, że na zabezpieczenie roszczeń pożyczkodawcy wynikających z niniejszej umowy, w tym w szczególności zapłaty kolejnych rat pożyczki, zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w związku z wypowiedzeniem umowy, odsetek umownych oraz ustawowych za opóźnienie, odsetek karnych i innych należności mogących powstać w wykonaniu niniejszej umowy oraz dokonanych w przyszłości zmian jej treści zaakceptowanych przez strony, a także kosztów upomnień, wezwań do zapłaty, kosztów sądowych, windykacji i postępowania egzekucyjnego oraz kosztów windykacji, w tym zastępstwa procesowego, pożyczkobiorcy ustanowili na rzecz pożyczkodawcy zabezpieczenie w postaci: poddania się egzekucji z aktu notarialnego w trybie art. 777 § 1 pkt 5 kodeksu postępowania cywilnego w zakresie zapłaty wszelkich należności wynikających z niniejszej umowy do wysokości 2.000.000 zł, na mocy którego wierzyciel miał być uprawniony do wystąpienia o nadanie klauzuli wykonalności temu aktowi do dnia 14 listopada 2026 roku, zastawu na udziałach należących do dłużnika w spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. do najwyższej sumy zabezpieczenia 2.000.000 zł, hipoteki umownej do najwyższej kwoty 2.000.000 zł na nieruchomościach: położonej w U. objętej księgą wieczystą numer (...), oraz położonej w miejscowości K. objętej księgą wieczystą numer (...).

Pożyczkobiorcy zobowiązali się na własny koszt, sporządzić wszelkie dokumenty i wykonać wszelkie czynności, których zażąda pożyczkodawca w związku z ustanowieniem lub utrzymaniem w mocy zabezpieczeń wskazanych powyżej.

Zgodnie z § 4 pożyczkodawcy przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym i żądania natychmiastowego zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem za korzystanie z niej m.in. w przypadku nieprzedłożenia pożyczkodawcy przez pożyczkobiorców w terminie 60 dni od dnia zawarcia niniejszej umowy prawomocnego postanowienia sądu dotyczącego zarejestrowania zastawu na udziałach, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 umowy.

Również w dniu 7 listopada 2016 roku powódka zawarła z M. T. (1) umowę zastawu na udziałach w (...) sp. z o.o., w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi.

Zgłoszenia ww. zastawu w rejestrze początkowo miał dokonać w imieniu pożyczkobiorców r.pr. K. W., na podstawie udzielonego przez pozwaną i jej męża pełnomocnictwa ogólnego z dnia 20 października 2016 roku.

Pozwana wraz z mężem w dniu 28 grudnia 2016 r. odwołali ww. pełnomocnictwo, wnosząc o zwrot dokumentu.

M. T. (1) uważał, że powódki chce dokonać wrogiego przejęcia spółki (...). Pożyczkobiorcy ostatecznie nie zgłosili ww. zastawu na udziałach w (...) sp. z o.o. do rejestru. Wartość nieruchomości zabudowanej w T. należącej do (...) sp. z o.o. wyceniona w operacie szacunkowym na dzień 17 grudnia 2019 roku wynosiła 7.322.000 zł (przy sprzedaży wymuszonej 5.419.500 zł). Pozwani regulowali odsetki umowne od udzielonej im pożyczki.

Dowód:

- pełnomocnictwo – k. 127;

- umowa pożyczki k. 17-18,

- umowa zastawu na udziałach k.69-74,

- rachunek zysków i strat (...) sp. z o.o. k.90,

- korespondencja e-mail k. 75-76, 79-81,

- wydruk działu (...) księgi (...) k. 77-78, 135,

- odpis z KRS powódki k. 7-7v,

- promesa z dnia 20 października 2016 r. k. 136,

- oświadczenie – k. 137;

- mail z dnia 25 października 2016 r. w sprawie promesy k.138,

- wniosek o wpis w księdze wieczystej k. 139-140,

- operat k. 151 i nast.

- zapisy na koncie k. 200 – 208,

- potwierdzenia przelewu kl. 209- 211;

- faktury – 212- 213.

- zeznania świadka K. S. k.128v.-130,

- zeznania świadka M. T. (1) k.130-131v.,

Pismem z dnia 8 czerwca 2017 roku powódka wypowiedziała pozwanej i M. T. (1) ww. umowę pożyczki i wezwała do natychmiastowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami umownymi. W uzasadnieniu wypowiedzenia wskazano, że pozwana wbrew postanowieniom umowy nie przedłożyła pożyczkodawcy prawomocnego postanowienia sądu dotyczącego zarejestrowania zastawu na udziałach, o których mowa w § 3 ust. 3 pkt. 2) umowy.

Dowód:

- wypowiedzenie k. 19 waz z potwierdzeniem nadania k.20,

- zeznania świadka K. S. k.128v.-130.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 5 lipca 2017 roku powódka wezwała pozwaną i jej męża do zapłaty kwoty 1 024.007,12 zł. , w tym 1.000.000 zł tytułem należności głównej.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 21,

- potwierdzenie odbioru k. 22.

Powódka wystąpiła do Sądu Rejonowego w Koszalinie o nadanie klauzuli wykonalności na akt notarialny z dnia 7 listopada 2017 r. (rep. A numer (...)).

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Koszalinie w dniu 7 września 2017 roku nadał na akt notarialny klauzulę wykonalności przeciwko pozwanej (sygn. akt V GCo 215/17) i na podstawie tak uzyskanego tytułu wykonawczego powódka wszczęła egzekucję wobec niego. Egzekucja toczyła się pod sygnaturą akt KM 305/17.

A. T. wraz z mężem wnieśli skargi na powyższe orzeczenia referendarza i na jego skutek postanowieniem z dnia 12 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Koszalinie (sygn. akt V GCo 215/17) zmienił postanowienie referendarza oddalając wniosek o nadanie klauzuli wykonalności na przedmiotowy akt notarialny oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 187 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz zawiesił postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego M. J. w sprawie o sygn. KM 305/17.

Dowód:

- postanowienie z dnia 5 grudnia 2017 r. w sprawie V GCo 215/17 k. 82,

- postanowienia KM 305/17 k. 84-86, 89,

- faktura VAT k. 87,

- potwierdzenie przelewu k. 88.

Na podstawie postanowienia z dnia 5 grudnia 2017 r. Sądu Rejonowego w Koszalinie (sygn. akt V GCo 215/17) pozwana wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko powódce, które toczyło się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Kołobrzegu M. J. pod sygnaturą KM 1530/18.

Bezsporne.

Wiadomością e-mail z dnia 28 marca 2018 r. pełnomocnik pozwanej nie wyraził zgody na zaliczenie wierzytelności na poczet zobowiązań pozwanej, podnosząc zarzut nieskutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 28 marca 2018 r. k. 13.

W dniu 11 czerwca 2018 roku powódka złożyła w stosunku do pozwanej oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanej w łącznej kwocie 494 zł wynikającej z postanowienia Sądu Rejonowego w Koszalinie z 5 grudnia 2017 r., sygn. V GCo 215/17 w kwocie 187 zł oraz z postanowienia Sądu Rejonowego w Koszalinie z 12 grudnia 2017 r., sygn. V GCo 217/17 w kwocie 187 zł oraz z postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie z 13 marca 2018 r., sygn. VIII Gz 67/18 w kwocie 120 zł, ze swoją wierzytelnością wynikającą z umowy pożyczki z dnia 7 listopada 2016r. w wysokości 1 000.000 zł.

Dowód:

- oświadczenie o dokonaniu potrącenia k.10,

- potwierdzenia nadania k.11,

- wydruk śledzenia k. 12.

Pismem z dnia 18 października 2018 r. powódka złożyła w stosunku do pozwanej oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanej w łącznej kwocie 8100 zł wynikającej z postanowienia Komornika sądowego M. J. z dnia 19 lipca 2018 r. sygn. Km 306/17 w kwocie 2700 zł oraz z postanowienia ww. komornika z dnia 25 lipca 2018 r. w sprawie sygn. KM 305/17 w kwocie 5400 zł, ze swoją wierzytelnością wynikającą z umowy pożyczki z dnia 7 listopada 2016r. w wysokości 999,506 zł.

Dowód:

- oświadczenie o potrąceniu k. 14,

- dowód nadania k. 75,

Wiadomością e-mail z dnia 20 listopada 2018 r. pełnomocnik pozwanej zakwestionował dokonane potrącenia, kwestionując wymagalność roszczenia powódki.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 20 listopada 2018 r. k. 16,

Cała należność wynikająca z tytułów wykonawczych wystawionych przeciwko powódce została wyegzekwowana od powódki na rzecz pozwanej. Pozwana wyegzekwowała łącznie od powódki kwotę 7.182,14 zł. Postanowieniem z dnia 4 grudnia 2018 roku komornik zakończył postępowanie. Pozwana kwotę 6.409 zł brutto wyegzekwowaną przez komornika od powódki przeznaczyła na pokrycie usług reprezentującego ją pełnomocnika - adwokata .

Bezsporne, a nadto dowód:

- zawiadomienie o rozszerzeniu egzekucji z dnia 28/11/2018 r.

- postanowienie z dnia 4 grudnia 2018 w sprawie KM 1530/18 k. 89, 148

- faktura k. 87;

- przelew –k. 88.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie , w jakim okoliczności nie były sporne, sąd w pierwszym rzędzie oparł o dokumenty zarówno prywatne i jak urzędowe. Strony nie kwestionując autentyczności ww. dokumentów częściowo tylko wyprowadzały odmienne wnioski. Jako szczere i prawdziwe sąd ocenił zeznania przesłuchanego w sprawie świadka strony powodowej – K. S.. Zeznania świadka zawnioskowanego przez pozwaną – M. T. (1) sąd uznał jedynie w zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym. Wskazany świadek jest mężem pozwanej, a niezależnie od tego został pozwany w równoległym procesie z powództwa powodowej spółki w sprawie XI GC 1790/19 o pozbawienie tytułów wykonawczym wykonalności. W związku z czym jego zeznań nie można ocenić jako obiektywnych, gdyż w sposób oczywisty świadek jest zainteresowany korzystnym dla pozwanej wynikiem niniejszego procesu.

Sąd zważył co następuje:

Żądanie pierwotne, a więc w zakresie powództwa opozycyjnego podlegało oddaleniu. Natomiast na uwzględnienie zasługiwało zgłoszone w toku procesu żądanie ewentualne o zapłatę.

Podstawą pierwszego żądania był przepis art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne.

Podstawą żądania ewentualnego był z kolei art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c.

W sprawie nie sporne było, że należność wynikająca ze wskazanych w pozwie tytułów wykonawczych została w toku niniejszego procesu wyegzekwowana w całości.

Sporna była skuteczność potrącenia dokonanego przez powoda i możliwość żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego z uwagi na jego dobrowolne spełnienie.

Wskazać przy tym należy, że zgłoszenie przez powódkę roszczenia ewentualnego, a tym samym modyfikacja powództwa dokonana pismem z dnia 4 marca 2020 roku była konsekwencją twierdzeń i zarzutów podniesionych w odpowiedzi na pozew i zmiany okoliczności faktycznych. Mianowicie wyegzekwowania należności wynikających z tytułów wykonawczych. Podkreślić należy, że pełnomocnik strony pozwanej odniósł się do zmodyfikowanego powództwa, wdając się tym samym w spór również co roszczenia ewentualnego, odniósł się do niego merytorycznie, wnosząc m.in. o jego oddalenie oraz ewentualnie o przekazanie sprawy. Dlatego należało uznać, że spór zawisł również w tym zakresie. Nadto mając na względzie, że w sprawie obie strony były reprezentowane przez pełnomocników zawodowych nie sposób uznać, że pozwana mogła zostać takim działaniem powódki w jakikolwiek sposób pokrzywdzona. Podobne stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie, a dodatkowo przemawia za nim zasada ekonomiki procesowej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8.02.2019r. VII Aga 593/18).

Dlatego brak było podstaw do zastosowania ewentualnie art. 130 k.p.c., celem uzupełnienia braków, który nie może być stosowany po zawiśnięciu sporu między stronami.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zasadniczego żądania pozwu, należało wskazać, że dłużnik traci możliwość wytoczenia powództwa opozycyjnego z chwilą wyegzekwowania świadczenia objętego tytułem wykonawczym w całości lub w określonej części. Nie ma przy tym znaczenia, czy zostało wyegzekwowane po ewentualnym zaistnieniu przesłanek egzoneracyjnych, np. dokonaniu skutecznego potrącenia. Powództwo takie może być bowiem uzasadnione jedynie gdy istnieje realna podstawa dalszej egzekucji. W przypadku zaś wykonania tytułu wykonawczego w całości, nie ma już możliwości dalszej egzekucji. Nie jest natomiast dopuszczalne pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego nie objętego egzekucją (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2014 r. w sprawie II CSK 679/13 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2015 r. w sprawie IV CSK 272/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 31 października 2018 r. I ACa 91/18). Skoro więc w sprawie wierzytelność zasądzona w tytule wykonawczym została wyegzekwowana w całości, powództwo przeciwegzekucyjne podlegało oddaleniu (pkt I sentencji).

Zaktualizowały się więc przesłanki do rozważenia zgłoszonego żądania ewentualnego sformułowanego, jako zwrot wyegzekwowanych kwot od pozwanej na rzecz powódki jako świadczenia nienależnego. Pełnomocnik powódki sprecyzował dalej w piśmie z dnia 22 czerwca 2020 roku, że dochodzi od pozwanej zwrotu świadczenia nienależnego (bezpodstawne wzbogacenie) w łącznej kwocie 7.182,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia orzekania do dnia zapłaty.

W tym względzie należało więc ustalić, czy wyegzekwowane świadczenie istotnie było nienależne. Powód wywodził bowiem, że przed wyegzekwowaniem świadczenia przez komornika, dobrowolnie, w drodze potrącenia z dnia 11 czerwca 2018r., wierzytelność pozwanej została zaspokojona. W tym zakresie uznano twierdzenia powoda za wykazane. Treść umowy pożyczki z 7 listopada 2016 r. nie może budzić wątpliwości, w tym w zakresie spornym między stronami tj. co do § 3 ust. 1 pkt 2 oraz § 4 ust. 1 pkt 3. Pozwana przyznawała, że nie dokonała opisanego w umowie zabezpieczenia poprzez ustanowienie zastawu na udziałach, wskazując jedynie, że nastąpiło to z winy powoda oraz że i tak nie byłoby to możliwe z uwagi na brak ustalenia najwyższej sumy zabezpieczenia. Po pierwsze jednak treść umowy wyraźnie wskazuje, że to pożyczkobiorcy byli zobowiązani do zarejestrowania zastawu i przedłożenia powodowi stosownego postanowienia sądu. Trudno więc uznać, że za niewykonanie tego obowiązku odpowiada powód. Nawet bowiem jeśli pozwani zlecili wykonanie takie obowiązku swojemu ówczesnemu pełnomocnikowi K. W., to jako mocodawcę i zobowiązanego z umowy, ich obciążają ewentualne uchybienia pełnomocnika. Wskazać przy tym należy, że pozwana pełnomocnictwo ww. pełnomocnikowi wypowiedziała. Po drugie arbitralne stwierdzenie pozwanej, o tym, że zastaw i tak na podstawie istniejącej umowy zastawu nie byłby zarejestrowany, nie może stanowić dowodu na tę okoliczność. Istotnie przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, wskazują jako element obligatoryjny umowy i wniosku wskazanie najwyższej sumy zabezpieczenia. Obowiązek taki istnieje jednak wyłącznie w sytuacji gdy zastaw zabezpiecza wierzytelność nie oznaczoną co do wysokości. Tak zaś nie było w niniejszej sprawie. Nadto nawet przy założeniu, że istniałaby przeszkoda do wykonania warunku rejestracyjnego, to pozwana zobowiązana była wykazać wolę jego wypełnienia i faktyczny brak takiej możliwości. Tym czasem pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby warunek był niemożliwy. Lakoniczne stwierdzenia jakoby sąd (bliżej nie określony) miał nie przyjąć wniosku o wpis zastawu, nie mogło być wystarczające dla wykazania tej okoliczności. Po trzecie wreszcie w toku zeznań świadka M. T. przyznał on, że przed zawarciem umowy znał jej treść, zapoznał się z nią i nie zgłaszał zastrzeżeń co do zabezpieczeń. Tym samym podstawowym obowiązkiem pożyczkobiorców, leżącym w ich własnym interesie było dopilnowanie wykonania jej postanowień.

Zdaniem sądu ziścił się więc warunek umożliwiający powodowi wypowiedzenie umowy, co nastąpiło pismem z dnia 11 czerwca 2018r. doręczonym w dniu 4 lipca 2018r. Nie sposób również uznać, że omyła zawarta w wypowiedzeniu, dotycząca daty umowy pożyczki (zamiast 7.11.2016r., 7.09.2016) mogła powodować jego bezskuteczność. Po pierwsze przesłuchiwany na tę okoliczność świadek. M. T. doskonale zdawał sobie sprawę z faktycznej treści oświadczenia o wypowiedzeniu. Pozwana nie zgłaszała zresztą w odpowiedzi na pozew, ani korespondencji przed procesowej, że wypowiedzenie dotyczyło właśnie pożyczki z 7.11.2016r. Po drugie treść pisma zawierającego wypowiedzenia powoływała się wprost na postanowienia umowy umożliwiające jej wypowiedzenia. Pożyczkobiorcy nigdy w postępowaniu przedsądowym (a co najmniej nie zostało to wykazane) nie kwestionowali, że wypowiedzenie dotyczyło pożyczki z 7.11.2016r.

Skoro zaś nastąpiło skuteczne wypowiedzenie umowy, powód istotnie nabył wierzytelność o zwrot pożyczki, a przez to mógł skutecznie potrącić ją z wierzytelnością pozwanej wynikającą m.in. z tytułu wykonawczego będącego przedmiotem sprawy. Powód wykazał skuteczne potrącenie za pomocą dokumentów, a tym samym następcze wyegzekwowanie przez pozwanego należności wcześniej potrąconych doprowadziło do uznania, że świadczenie wyegzekwowane przez komornika – mimo tytułu wykonawczego – było nienależne.

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z dnia 22 czerwca 2020 roku sprecyzował żądanie ewentualne, wskazując zwrotu jakich kwot się domaga, ich wysokość nie była kwestionowana przez pozwaną, nie budziła także wątpliwości sądu w świetle zaoferowanych dokumentów urzędowych.

Tym samym roszczenie ewentualne o zapłatę wraz z odsetkami ustawowymi (art. 359 k.c.) podlegało uwzględnieniu (pkt II sentencji).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Łączne koszty powódki podlegające zwrotowi wynosiły 2687 zł. Składają się na nie kwota 1800 zł - wynagrodzenie pełnomocnika adekwatnie do wskazanej w pozwie wartości sporu zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych plus 450 zł tytułem 25% stawki minimalnej pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym , opłata sądowa od pozwu 333 zł, od zażalenia 67 zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł oraz za wydany odpis 20 zł.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)