Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Mikołaj Tomaszewski

Sędziowie: Elżbieta Fijałkowska

Mariola Głowacka (spr.)

Protokolant: protokolant Halszka Mróz

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2020 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko P. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 18 grudnia 2018 r. sygn. akt XII C 990/18

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach I i II w ten sposób, że powództwo oddala;

2.  w pozostałym zakresie apelację oddala;

3.  zasądza od powoda na rzecz radcy prawnego S. K. ustanowionego kuratorem dla pozwanej kwotę 1.620 zł tytułem wynagrodzenia w postępowaniu apelacyjnym.

Elżbieta Fijałkowska Mikołaj Tomaszewski Mariola Głowacka

UZASADNIENIE

Powódka (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z dnia 25 kwietnia 2018r. wniosła o orzeczeniem nakazem zapłaty, że pozwana P. B. ma zapłacić na rzecz powódki kwotę 158.264,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Kwotę dochodzoną pozwem stanowi zadłużenie wynikające z umowy kredytu gotówkowego nr (...) zawartej w dniu (...). obejmujące:

- niespłacony kapitał w wysokości 137.901,06 zł,

- odsetki umowne w kwocie 6.560,12 zł,

- odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 13.733,18 zł,

- opłaty umowne w wysokości 70 zł.

Zarządzeniem z dnia 30 maja 2018r. Sąd przekazał sprawę do postępowania zwykłego. Postanowieniem z dnia 6 lipca 2018r. Sąd ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu P. B. kuratora w osobie radcy prawnego S. K. celem reprezentowania pozwanej w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na pozew z dnia (...). kurator ustanowiony dla nieznanej z miejsca zamieszkania pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania w tym wynagrodzenia kuratora według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 18 grudnia 2018r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 158.264,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty, kosztami postępowania obciążył pozwaną i wobec powyższego zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 10.074 zł, a nadto zasądził na rzecz radcy prawnego S. K. pełniącego obowiązki kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu P. B. kwotę 2.160 zł.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu(...) między (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w G., a P. B. została zawarta umowa kredytu gotówkowego nr (...). Na mocy tej umowy Bank przekazał pozwanej kwotę 172.274,04 zł częściowo przeznaczoną na spłatę zobowiązań finansowych. Umowa została zawarta na okres od (...). do(...). Pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonego jej kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami, odsetkami umownymi w 120 ratach kapitałowo odsetkowych, płatnych do 7 dnia każdego miesiąca z zastrzeżeniem, że termin płatności pierwszej raty przypada na dzień(...). W § 12 umowy zastrzeżono możliwość wypowiedzenia kredytu przez Bank z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Pozwana korzystała z kwoty kredytu, ale mimo obowiązującej umowy zaprzestała wywiązywać się z jej postanowień. Wobec braku terminowej spłaty rat powódka pismem z dnia 5 maja 2017r. wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia, w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, które na dzień 4 maja 2017r. wynosiło 144.994,46 zł, Do momentu złożenia pozwu zobowiązanie nie zostało uregulowane.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 ksh doszło do połączenia (...) Bank Spółki Akcyjnej z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną. A. Bank uchwałą z dnia (...). przejął (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną. Z dniem przejęcia (...) Bank Spółka Akcyjna weszła we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że roszczenie w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140 poz. 939 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Zdaniem Sądu na powódce spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie. Obowiązkiem powódki w przedmiotowej sprawie, wobec kwestionowania przez pozwaną roszczenia co do zasady jak i wysokości, było zaprezentowanie materiału dowodowego, który pozwoliłby uwzględnić zgłoszone roszczenie. W niniejszym postępowaniu powódka przedłożyła poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię przedmiotowej umowy, której treść nie budziła zastrzeżeń Sądu. Z jej treści wynika całkowity koszt kredytu, zasady naliczania odsetek i jego spłaty. Nadto powódka przedłożyła do akt wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 25 kwietnia 2018r. z którego wynika, że na dzień sporządzenia dokumentu zadłużenie pozwanej wynosiło 158.264,36 zł. Zgodnie z art. 95 w/w ustawy Prawo Bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.

Sąd pierwszej instancji na podstawie złożonych dokumentów uznał, że powódka wykazała istnienie roszczenia oraz jego wysokość. Pozwana zaprezentowała jedynie swoje twierdzenia, w toku postępowania pozostawała bierna i nie zaprezentowała żadnego materiału dowodowego. Powódka przedstawił dowody na których Sąd się oparł ustalając stan faktyczny. Wobec czego ustalił, że strony łączyła umowa kredytu, na jej podstawie pozwanej zostały przekazane środki pieniężne do jej wyłącznej dyspozycji, jednak ta nie wywiązywała się z postanowień umowy i nie spłacała regularnie i terminowo istniejącego zobowiązania. Samo zaprzeczenie okolicznościom przytaczanym przez powódkę nie było wystarczające dla uwzględnienia stanowiska pozwanej i w efekcie oddalenia przedmiotowego powództwa.

Sąd Okręgowy podkreślił, że Bank działa zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, która określała, że w przypadku braku terminowej spłaty rat kredytu bank może wypowiedzieć umowę, a wówczas świadczenie stanie się wymagalne w całości. Mając na uwadze treść umowy kredytu pozwana z góry wiedziała kiedy i z jakich przyczyn może dojść do wypowiedzenia umowy. Nie można uznać, że natychmiastowa wymagalność zobowiązania, którego spłata została pierwotnie rozłożona na wiele lat, godzi w zasady współżycia społecznego. Pozwana pozostaje dłużnikiem banku i to ona winna dokładać wszelkich starań o terminową i rzetelną regulację zobowiązania.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy, zgodnie z § 1, nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. W judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2006r. I CSK 173/06, LEX nr 395247). Pozwana podnosiła w treści odpowiedzi na pozew, że przedmiotowa umowa kredytu zawiera klauzule abuzywne. Jednakże nie wskazała precyzyjnie, których postanowień umowy dotyczą sformułowane zarzuty. Sąd uznał, że postanowienia przedmiotowej umowy nie ograniczają uprawnień pozwanej, nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami ani też nie naruszają jej interesów. Zawarta umowa kredytu jest ważna, a wszystkie jej postanowienia są zgodne z prawem i należy je stosować. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 158.264,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty.

Sąd pierwszej instancji o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył nimi pozwaną jako stronę przegrywającą proces. Na koszty postępowania składają się 1.979 zł tytułem opłaty od pozwu, 5.935 zł tytułem uzupełniającej opłaty od pozwu, 2.160 zł tytułem wynagrodzenia kuratora ustanowionego w sprawie, łącznie 10.074 zł. O wynagrodzeniu ustanowionego w sprawie kuratora w osobie radcy prawnego S. K. Sąd orzekł stosownie do § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.) w zw. z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej i zasądził kwotę 2.160 zł, którą nakazał wypłacić z zaliczki uiszczonej przez powódkę.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana P. B. zaskarżając wyrok w całości i domagając się zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa, obciążenie powódki kosztami procesu, przyznanie kuratorowi wynagrodzenia w wysokości 5.400 zł plus VAT, a nadto przyznanie kuratorowi wynagrodzenia według norm przepisanych wraz z VAT za reprezentowanie pozwanej w postępowaniu apelacyjnym. Ewentualnie pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja powódki zasługiwała na uwzględnienie w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach I i II wyroku.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko pozwanej, że Bank skutecznie nie wypowiedział pozwanej umowy kredytu gotówkowego nr (...) zawartej w dniu(...), a co za tym idzie nie może dochodzić niespłaconego zadłużenia, gdyż roszczenie jest przedwczesne.

Powódka (...) Bank Spółka Akcyjna pismem z dnia(...)warunkowo wypowiedziała pozwanej umowę o kredyt gotówkowy/ o kredyt konsolidacyjny nr (...) (vide: k. 7 akt). W piśmie tym z powodu niedotrzymania przez pozwaną warunków umowy i nieuregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty wezwano pozwaną do dokonania, w terminie 14 dni roboczych licząc od dnia otrzymania niniejszego wezwania, spłaty zaległości 9.621,90 zł + 30 zł (koszt wysyłki pisma) przy czym zaległość powstała na dzień 7 grudnia 2016r. W piśmie tym następnie poinformowano pozwaną o możliwości złożenia, w terminie 14 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W dalszej treści tegoż pisma Bank napisał, że w przypadku nieskorzystania przez pozwaną z przysługujących jej uprawnień wskazanych w art. 75c ustawy Prawo bankowe, o których mowa powyżej, niniejszym wypowiada umowę o kredyt o kredyt gotówkowy/ o kredyt konsolidacyjny nr (...)) z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia rozpoczynającego się od dnia w którym upłynął termin 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia niniejszego pisma. Bank nadto w tym piśmie wskazał, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego (zadłużenie przeterminowane na dzień wypowiedzenia oraz wszystkie naliczone raty i odsetki od dnia wypowiedzenia do dnia spłaty) wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. W przypadku nieuregulowania zadłużenia przeterminowanego bądź uregulowania go w niepełnej wysokości umowa zostanie rozwiązana wraz z upływem okresu wypowiedzenia, a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności. Obowiązkiem pozwanej będzie natychmiastowa spłata całości zobowiązania.

Powódka w w/w piśmie z dnia (...). stanowiącym warunkowe wypowiedziała pozwanej umowy o kredyt gotówkowy/ o kredyt konsolidacyjny nr (...) powołała art. 75c w/w ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 75c ustęp 1 cyt. ustawy Prawo bankowe jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty wyznaczając termin nie krótszy ni z 14 dni roboczych. W myśl ustępu 2 tegoż przepisu w wezwaniu, o którym mowa w ustępie 1, bank informuje kredytobiorcą o możliwości złożenia, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (art. 75c ustęp 3 cyt. ustawy Prawo bankowe). Restrukturyzacja, o której mowa w ustępie 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę. Bank w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia w formie pisemnej dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację. Przepisy ustępu 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko zaprezentowane przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu do wyroku z dnia 8 maja 2019r. IACa 833/18 (LEX nr 2712198), że bank najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 ustawy Prawo bankowe oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu, nie krótszego niż 14 dni roboczych; dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej; w przypadku, gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione wypowiedzenie umowy nie prowadzi do wymagalności wierzytelności banku. Wypowiedzenie umowy przez bank wymagało więc podjęcia dwóch odrębnych czynności, najpierw sporządzenia wezwania do zapłaty płatności pod rygorem wypowiedzenia umowy, a następnie, gdyby wezwanie to nie przyniosło oczekiwanego skutku, sporządzenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (vide: uzasadnienia do wyroków Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 sierpnia 2019r. IACA 160/19 LEX nr 2726790, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2019r. V ACa 663/18 LEX nr 2698121 i Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019r. IACa 466/18 LEX nr 2736586).

Nie ma wątpliwości co do tego, że w niniejszej sprawie przesłanki przewidziane w art. 75c ustawy Prawo bankowe nie zostały spełnione, gdyż powodowy Bank w jednym piśmie wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia wyznaczając termin 14 dni roboczych licząc od daty doręczenia pisma z dnia 8 marca 2017r. i jednoczenie, nie odczekując upływu tegoż okresu, warunkowo wypowiedział umowę. Wypowiedzenie dokonane w taki sposób uznać należy za bezskuteczne, co skutkuje brakiem wymagalności wierzytelności Banku o spłatę zadłużenia. Zdaniem Sądu oświadczenie Banku sformułowane w piśmie z dnia (...). nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie kiedy miałoby nastąpić najpierw wypowiedzenie umowy, a potem jej rozwiązanie. Dodatkowo wskazać należy, że pismem z dnia (...) wezwano pozwaną do spłaty zaległości w kwocie 9.621,90 zł + 30 zł (koszt wysyłki pisma) przy czym kwota zaległości jest powiększona o odsetki aktualnie wynoszące 9.90% (vide: k. 7 akt). Nie wezwano więc pozwanej do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, stąd ewentualne wypowiedzenie umowy mogłoby dotyczyć wyłącznie kwoty 9.621,90 zł zawierającej odsetki umowne, a nie kwoty dochodzonej w niniejszej sprawie. Z kolei w przedsądowym wezwaniu z dnia (...) odwołano się do umowy kredytu gotówkowego z dnia (...). (vide: k. 5 akt) podczas, gdy pozwem powódka dochodzi zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy z dnia (...)

Konsekwencją uznania bezskuteczności wypowiedzenia umowy jest zmiana wyroku, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., w punktach I oraz II i oddalenie w tym zakresie powództwa. Uwzględnienie bezskuteczności wypowiedzenia umowy skutkujące zmianą zaskarżonego wyroku w punktach I i II czyni bezprzedmiotowym odnoszenie się do pozostałych zarzutów przytoczonych w apelacji. Ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako znajdujące uzasadnienie w materiale zgromadzonym w aktach niniejszej sprawy, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Wniosków płynących z tych ustaleń Sąd Apelacyjny nie aprobuje.

W pozostałym zakresie apelacja pozwanej została oddalona stosownie do art. 385 k.p.c. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony do sądu w dniu 25 kwietnia 2018r. Od dnia zaś 15 marca 2018r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. 2018.536). Zgodnie z § 1 ustęp 1 tegoż rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017r. poz. 1870 ze zm.) nie mniej niż 60 zł. W myśl § 2 punkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz. U. 2018.265) przy wartości przedmiotu sporu wynoszącej 158.265 zł stawka minimalna wynosi 5.400 zł, stąd 40% od tej kwoty to 2.160 zł. Kurator ustanowiony dla pozwanej nie powołał się na okoliczności wskazane w § 1 ustęp 3 tegoż rozporządzenia, zresztą rozprawa w dniu 6 grudnia 2018r. trwała 4 minuty i 3 sekundy (vide: k. 65 akt). Podkreślić należy, że rozporządzenie to, w przeciwieństwie do uregulowania zawartego w § 1 ustęp 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej – Dz. U. 2013.1476 nie przewiduje podwyższenia wynagrodzenia kuratora będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług o kwotę podatku od towarów i usług.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 1 ustęp 1 cyt. rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6 oraz § 10 ustęp 1 pkt 2 w/w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych obciążając nimi powódkę i zasądzając od powódki na rzecz radcy prawnego S. K. - kuratora ustanowionego dla pozwanej kwotę 1.620 zł.

Elżbieta Fijałkowska Mikołaj Tomaszewski Mariola Głowacka