Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 109/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. V K 155/16 z dnia 04.12.2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

x na niekorzyść

x w całości obrońca

x w części prokurator i oskarżyciel posiłkowy

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. T. (1)

Ustabilizowany tryb życia – posiadanie pracy, uczestnictwo w wolontariacie

Zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, zaświadczenia o wolontariacie

k. 972-974

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, zaświadczenia o wolontariacie

Brak podstaw do kwestionowania tych dokumentów

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

(...) T. naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, a to:

- art. 7 kpk polegający na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów odnośnie zeznań oskarżyciela posiłkowego G. W. (1) i dokonaniu ich oceny zbliżonej do dowolnej;

- art. 410 kpk polegający na nieuwzględnieniu nieprzeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia, co uniemożliwiło obiektywne ustalenia elementu zarzuconego czynu.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

b/ W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego M. T. (1) oraz właściwie je ocenił, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta nie wymagała uzupełnienia. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii.

c/ Nie doszło zatem do obrazy art. 7 kpk ani art. 410 kpk, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego. Zatem wniosek obrońcy o jego uniewinnienie oskarżonego M. T. (1) od zarzucanego czynu jest w oczywisty sposób bezzasadny.

d/ Sąd I instancji przeprowadził szczegółową i przekonującą ocenę zeznań oskarżyciela posiłkowego G. W. (1) a skarżący nie wykazał, aby była ona wadliwa. Sąd ten jednoznacznie wskazał, że pokrzywdzony konsekwentnie i wiarygodnie przedstawiał, iż oskarżony żądał od niego wydania kwoty 200 zł i w celu jej uzyskania używał rozbitej butelki tzw. tulipana z ostrą ciętą krawędzią, którą przystawiał do szyi ofiary oraz groził pozbawieniem życia /k.8, 36v, 311, 334-335, 349-350/. W taki sam sposób pokrzywdzony opisywał zdarzenie z 28.04.2015 r. policjantowi Ł. D. w szpitalu /k.177/. W kompetencjach Sądu pozostawało nieuwzględnienie części zeznań co do tego, kto uprzednio psikał gazem i uderzał go na ławce czy kto był legitymowany, przy czym pokrzywdzony czasami nie był pewny oraz wskazywał na luki w pamięci i swoje domysły. Niepamięć niektórych szczegółów wynika z dynamiki wydarzeń, spożytego alkoholu, doznanych wcześniej obrażeń i upływu czasu. Przypominanie sobie części okoliczności co do poproszenia nieznanej kobiety o zadzwonienie na Policję i co do pomocy jakiegoś rowerzysty w odgonieniu napastnika jest w znacznej mierze naturalne i nie umniejsza wartości relacji tym bardziej, że o pomocy rowerzysty mówił już Ł. D. w szpitalu. Nie ma znaczenia kwestia powstania kropki na szyi od przyłożenia butelki, skoro taki ślad był niewidoczny i nie został zauważony w szpitalu w związku z innymi poważnymi obrażeniami. Sąd odwołał się przy tym do opinii biegłego psychologa T. G. i opinii biegłego toksykologa P. R., nie pominął wpływu spożytego alkoholu i wcześniejszego pobicia, a nadto wskazał, że relacjom G. W. można przypisać wiarygodność w ograniczonym zakresie, w którym były niezmienne i niesprzeczne z innymi wiarygodnymi dowodami. Jak sensownie podał Sąd Okręgowy, relacje świadków E. F. /nie chciał odpowiadać na niektóre pytania/ i A. M. (1) /zasłaniał się niepamięcią/ są częściowo wiarygodne, ale nie dotyczą samego przedmiotowego zdarzenia, którego nie widzieli – E. F. i A. M. wskazali tylko na wcześniejsze spożywanie alkoholu z pokrzywdzonym, a M. C. nie pamiętała zajścia. Uwzględniono częściowo zeznania W. C. (1), który z okna widział zajście, ale od pewnego momentu. Brak usłyszenia przez niego odgłosu tłuczenia butelki został wytłumaczony późniejszą fazą, którą zaobserwował – szarpaniem się oskarżonego z pokrzywdzonym już po tym, jak oskarżony użył rozbitej butelki. Nadto W. C. widział, że pokrzywdzony po popchnięciu oskarżonego wybiegł z podwórka, a za nim pobiegł oskarżony, co jest zgodne właśnie z zeznaniami G. W.. Kwestia słabego oświetlenia na podwórku uniemożliwiała W. C. /który był oddalony od stron/, a nie pokrzywdzonemu dokładne postrzeganie. N., aby pokrzywdzony wołał o pomoc nie świadczy, że tak nie było, gdyż świadek słyszał „krzyki”, których nie rozumiał /k.383/. Istotne jest, że całokształt postępowania pokrzywdzonego w toku śledztwa i na rozprawie sądowej został oceniony przez Sąd I instancji i nie stwierdził on bezpodstawności pomówienia. Nie można pominąć, że istotne znaczenie ma bezpośredni kontakt ze świadkiem na rozprawie, który lepiej pozwala ocenić wiarygodność relacji. Oceniono także zeznania funkcjonariuszy Policji.

Zauważyć trzeba, że nieuwzględnienie wniosków opinii biegłego toksykologa Z. W. zostało przekonująco uzasadnione wewnętrznymi niespójnościami i nielogicznością. Nie może to zatem wpłynąć na odmienną ocenę materiału dowodowego, jak postuluje to obrońca. Przy tym wnioski opinii biegłego toksykologa P. R. zostały uwzględnione w uzasadnieniu wyroku.

Natomiast uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne przez Sąd Okręgowy zostało prawidłowo uzasadnione. M. T. (1) nie negował swojej obecności, tylko odmiennie przedstawiał wydarzenia, ale nie był konsekwentny. Dokonano pełnej oceny wyjaśnień oskarżonego i słusznie uznano, że nie można ich uznać za wiarygodne w zakresie negującym popełnienie przestępstwa usiłowania rozboju. Nie podważają one skutecznie zeznań G. W.. Posiadanie pieniędzy przez M. T. nie wyklucza żądania ich od pokrzywdzonego.

e/ Nieprzeprowadzenie przez funkcjonariuszy Policji formalnych oględzin miejsca zajścia i w rezultacie brak odnalezienia rozbitej butelki w żadnej mierze nie dyskwalifikuje zeznań G. W.. Oznacza to zaś, że ze względu na brak takiego dowodu rzeczowego na jego podstawie nie można poczynić żadnych ustaleń /niezależnie od ich dodatkowego znaczenia/ i należy oprzeć się na analizie osobowych źródeł dowodowych, co prawidłowo wykonał Sąd Okręgowy. Nie narusza to art. 410 kpk ani nie stanowi ograniczenia prawa do obrony oskarżonego. Niezrozumiałe jest stanowisko skarżącego, że brak takich oględzin miejsca zajścia należy wiązać ze służbą ojca pokrzywdzonego w Policji, gdyż przecież G. W. trafił do szpitala, znajdował się w stanie nietrzeźwości i niemożliwe było przeprowadzenie oględzin od razu po zdarzeniu. Nadto po zgłoszeniu funkcjonariusz miał z nim udać się na podwórko, ale nie znaleźli tam szkła. Oczywiste jest zaś, że w późniejszym czasie podwórko znajdowało się w innym stanie np. z powodu sprzątnięcia przez dozorcę i mieszkańców czy usunięcia resztek przez oskarżonego - więc niemożność stwierdzenia pozostałości butelki nie wpływa na ocenę dowodów.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy M. T. (1) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegającego na przyjęciu, że M. T. (1) usiłował dokonać rozboju na osobie G. W. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W istocie zarzut ten odwołuje się do wadliwej - zdaniem skarżącego – oceny dowodów, który jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Zatem jest tożsamy z zarzutem naruszenia art. 7 kpk i należy skierować do rozważań odnośnie takiego zarzutu w pkt 1. Powtórzyć tylko można, że Sąd Okręgowy przeprowadził szczegółową i zasadną analizę zebranych dowodów, której skarżący nie podważył. W rezultacie prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie i popełnienie przez M. T. (1) usiłowania rozboju.

Wniosek

ObrońcaMateusza T. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ Wniosek obrońcy nie zasługiwał na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 1-2 rozważań co do zarzutów.

b/ Dodać można, że zebrane dowody, a w tym przede wszystkim konsekwentne w istotnej części zeznania pokrzywdzonego G. W. (1) w powiązaniu z opinią biegłego psychologa jednoznacznie wskazują, że to M. T. dopuścił się usiłowania rozboju na pokrzywdzonym. Skarżący nie wykazał, aby G. W. wymyślił całe zdarzenie i bezpodstawnie obciążał oskarżonego. Właściwie Sąd I instancji uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 2 kk. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do obniżenia wymierzonej kary 3 lat pozbawienia wolności – pozostaje ona minimalną karą za taki czyn oraz uwzględnia wysoki stopień jego społecznej szkodliwości, jak też dotychczasowy tryb życia oskarżonego. Taka kara odpowiada nadto sposobowi działania i znacznemu stopniowi winy M. T..

Lp.

Zarzut

3/

Pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego rażącej niewspółmierności kary, która nie stanowi adekwatnej reakcji na czyn oskarżonego.

Prokuratora rażącej niewspółmierności kary, która jest nieadekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, sprzeczna z wymogami prewencji szczególnej i społecznym poczuciem sprawiedliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i prokuratora rażącej niewspółmierności kary dotyczą tej samej kwestii, a zatem celowe jest ich łączne rozpoznanie.

b/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

c/ Apelacje nie zawierają argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary 3 lat pozbawienia wolności. Brak jest podstaw do przyjęcia, że nadano niewłaściwe znaczenie znacznemu stopniowi zawinienia oskarżonego M. T. czy wysokiemu stopniowi szkodliwości społecznej popełnionego czynu. Nieskuteczne jest odwoływanie się do niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających i nienależytej oceny ustalonych okoliczności łagodzących. Na korzyść uwzględniono bowiem dotychczasowy tryb życia oskarżonego /świadczy o tym też wykazane wykonywanie pracy i uczestnictwo w wolontariacie/, a w tym aktualną niekaralność wynikającą z zatarcia poprzedniego skazania. Zauważyć należy, że z chwilą zatarcia skazania uważa się je w świetle prawa za niebyłe /art. 106 kk/, a więc nie może być ono w ogóle brane pod uwagę przy analizie okoliczności wpływających na wymiar kary, jako że oskarżonego uznaje się za osobę niekaraną. O ile zgodzić się trzeba z obrońcą, że niekaralność za przestępstwo powinna stanowić normę społeczną, to niewątpliwie ma to znaczenie dla określenia kary. M. T. pozostaje także osobą stosunkowo młodą, chociaż już dojrzałą. Nie oznacza to jednak konieczności podwyższenia kary.

Sąd Okręgowy miał również na uwadze okoliczności obciążające. Prawdą jest, że rozbój jest przestępstwem o najwyższym stopniu szkodliwości społecznej wśród przestępstw przeciwko mieniu, a czyn z art. 280 § 2 kk jest jego kwalifikowaną postacią i stanowi zbrodnię, skierowaną także przeciwko osobie pokrzywdzonego oraz godzącą w jego zdrowie i życie. Jednakże w tym przypadku mamy do czynienia z usiłowaniem rozboju, a pokrzywdzony nie odniósł wskutek tego czynu obrażeń fizycznych mimo przyłożenia do jego szyi rozbitej butelki – chociaż niewątpliwie doznał negatywnych przeżyć psychicznych. Okoliczności te i podążenie przez sprawcę za ofiarą na ulicę, a także podnoszone przez prokuratora drastyczne działanie w miejscu publicznym wobec przypadkowej osoby i lekceważenie porządku prawnego - nie powodują niezbędności zaostrzenia kary. Orzeczona kara odpowiada sposobowi działania, umyślności i zamiarowi bezpośredniemu, niskiej motywacji i znacznemu stopniowi winy sprawcy, który znajdował się pod wpływem alkoholu. Nie można zgodzić się z pełnomocnikiem, że oskarżony działał z premedytacją – żaden dowód nie wskazuje, aby znał on wcześniej ofiarę i przyszedł z zamiarem popełnienia przestępstwa. Powzięcie zamiaru na skutek rozwoju sytuacji na miejscu z pokrzywdzonym przemawia za zamiarem nagłym. Podobnie dowolne są stwierdzenia o demoralizacji oskarżonego, skoro skarżący wiąże je z zatartym już skazaniem. Warunki i właściwości osobiste M. T. wynikają z akt – nie zostało zakwestionowane, że jest kawalerem, bezdzietnym, pracuje i udziela się jako wolontariusz, co przemawia na jego korzyść. Złożenie wyjaśnień i nieprzyznanie się do winy oraz związany z tym brak skruchy są prawem oskarżonego i jako takie go nie obciążają. Sąd miał także na względzie społeczne oddziaływanie kary. Pełnomocnik i prokurator nie wykazali innych cech i okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar.

Reasumując, wymierzona kara 3 lat nie jest nadmiernie łagodna ani surowa i jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko taka kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 5 lat pozbawienia wolności.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski pełnomocnika i prokuratora nie zasługiwały na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 3 rozważań co do zarzutów rażącej niewspółmierności kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie I utrzymano w mocy zaskarżony wyrok odnośnie M. T. tj. co do rozstrzygnięcia z pkt 1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. nieuwzględnienie apelacji obrońcy, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i prokuratora.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. Z. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł brutto, w tym VAT, za udział pełnomocnika z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zwolniono oskarżonego M. T. i oskarżyciela posiłkowego G. W. od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążając Skarb Państwa – na zasadzie słuszności w oparciu o treść art. 624 § 1 kpk i art. 633 kpk, wobec nieuwzględnienia także apelacji wniesionej przez prokuratora oraz z uwagi na brak majątku u oskarżonego i wysokość orzeczonej kary oraz sytuację oskarżyciela posiłkowego.

7.  PODPIS

Marzanna Piekarska-Drążek

Ewa Gregajtys Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. T. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego G. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

Zmiana