Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodnicząca : Sędzia Sądu Rejonowego A. M.

Protokolant: sekr. sąd. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2020 roku w Łodzi na rozprawie sprawy

z powództwa P. S.

przeciwko K. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki P. S. na rzecz pozwanej K. K. kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygnatura akt II C 157/20

UZASADNIENIE

W pozwie z 13 września 2019 roku skierowanym przeciwko K. K., powódka P. S. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 24.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 5 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że 11 kwietnia 2019 roku zawarła z pozwaną umowę przedwstępną sprzedaży lokalu mieszkalnego. Na podstawie powyższej umowy strony zobowiązały się do zawarcia, w formie aktu notarialnego, właściwej umowy przenoszącej własność nieruchomości w terminie do 15 czerwca 2019 roku za cenę 243.000 zł. Strony jednocześnie ustaliły, że powódka zapłaci pozwanej zadatek w kwocie 24.300 zł, stanowiący 10 % wartości nieruchomości. Zgodnie natomiast z postanowieniem zawartym w § 2 pkt 3 umowy strony ustaliły, że zadatek zostanie przekształcony w zaliczkę zwrotną w sytuacji trzykrotnej odmowy z trzech różnych banków co do możliwości udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem umowy, z przyczyn niezależnych od powódki, co miało zostać potwierdzone pisemnie przez każdy bank i udokumentowane pozwanej. W takiej sytuacji pozwana zobowiązała się do zwrotu zaliczki powódce w terminie 7 dni od dnia przekazania trzech odmownych decyzji banków co do możliwości udzielenia jej kredytu. Powódka w dniu 14 czerwca 2019 roku przesłała pozwanej decyzje odmowne z banków i wezwała pozwana do zwrotu zaliczki. Pozwana nie zwróciła powódce żadnej kwoty (pozew – k. 3-7).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że powódka nie podejmowała żadnych działań realnie zmierzających do uzyskania przez nią kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości. W związku z bezskutecznym upływem terminu zawarcia umowy przyrzeczonej, pozwana skierowała 19 czerwca 2019 roku pismo, w którym złożyła powódce oświadczenie o odstąpieniu od umowy przedwstępnej oraz poinformowała ją o skorzystaniu z przysługującego jej prawa do zatrzymania wpłaconej sumy tytułem zadatku (odpowiedź na pozew – k. 64-70).

Do czasu zamknięcia rozprawy strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska (okoliczność bezsporna).

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W styczniu 2019 roku powódka P. S. zgłosiła się do pośrednika finansowego - P. P. celem uzyskania kredytu hipotecznego na zakup mieszkania. P. P. zajmował się kompleksową oceną sytuacji powódki, zarówno kwestiami finansowymi, metodą oceny jej wiarygodności kredytowej, poprawą jej zdolności kredytowej (zeznania świadka P. P. na rozprawie 21 września 2020 roku – k. 122-124, zeznania powódki elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:06:11 – 00:12:36 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 119-120).

Pozwana była właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...), położonego na drugiej kondygnacji w budynku wielorodzinnym w Ł. przy ulicy (...), stanowiącego odrębną nieruchomość, dla której w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych urządzona jest księga wieczysta o numerze (...). Powyższą nieruchomością interesowała się powódka. Pozwana zleciła sprzedaż wyżej opisanego lokalu pośrednikowi nieruchomości - E. K. (okoliczność bezsporna, a nadto zeznania świadka E. K. k. 126-127).

Stażystka E. K. dokonała prezentacji powódce powyższego lokalu mieszkalnego. Następnie doszło do spotkania, w którym omówione zostały zapisy i warunki umowy przedwstępnej sprzedaży powyższej nieruchomości, w tym także termin zawarcia umowy przyrzeczonej. W spotkaniu uczestniczyli: powódka, R. L. – jej ówczesny partner, E. K. i M. K. – małżonek i pełnomocnik pozwanej. Spotkanie odbyło się w ww. lokalu mieszkalnym. Powódka zapewniała, że ma zdolność kredytową, dobrą historią kredytową i że nie ma przeciwwskazań do uzyskania kredytu. W trakcie spotkania powódka zadzwoniła do P. P.. Rozmowa prowadzona była w trybie głośnomowiącym. P. P. powiedział, że powódka ma dobrą zdolność kredytową i winna uzyskać kredyt. Doradca powódki zaproponował wprowadzenie zapisu dotyczącego zamiany zadatku na zaliczkę w przypadku odmowy przez bank udzielenia powódce kredytu z przyczyn leżących po stronie nieruchomości, a nie sytuacji finansowej powódki ( zeznania świadka E. K. – k. 126-127, zeznania świadka M. K. – k. 127-128, zeznania pozwanej elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:12:36 – 00:16:58 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 120 – 121).

Jedenastego kwietnia 2020 roku doszło do zawarcia między stronami umowy przedwstępnej sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego, na podstawie której strony zobowiązały się do zawarcia umowy przyrzeczonej w terminie do 31 maja 2019 roku za cenę 243.000 zł. Powódka zobowiązała się do uiszczenia pozwanej zadatku na poczet ww. ceny w kwocie 24.300 zł. W § 3 umowy wskazano, że zadatek zostanie przekształcony w zaliczkę zwrotną jedynie w sytuacji trzykrotnej odmowy z trzech różnych banków co do możliwości udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem tejże umowy, z przyczyn niezależnych od powódki, co miało zostać potwierdzone pisemnie i udokumentowane pozwanej. W takiej sytuacji pozwana zobowiązała się do zwrotu zaliczki powódce w terminie 7 dni od przekazania trzech odmownych decyzji z banków. Nadto strony ustaliły, że w razie niewykonania umowy przez powódkę w wyznaczonym terminie, tj. do 31 maja 2019 roku, pozwana mogła bez wyznaczenia dodatkowego terminu od umowy odstąpić i zatrzymać otrzymany zadatek (umowy – k. 72-73).

Na wniosek powódki doszło w dniu 25 kwietnia 2019 roku do zawarcia drugiej umowy przedwstępnej. W treści umowy jako datę jej zawarcia wpisano datę 11 kwietnia 2019 roku. Strony zobowiązały się do zawarcia umowy przyrzeczonej w terminie do 15 czerwca 2019 roku za cenę 243.000 zł. Powódka zobowiązała się do uiszczenia pozwanej zadatku na poczet ww. ceny w kwocie 24.300 zł do 26 kwietnia 2019 roku. W § 3 pkt 3 umowy wskazano, że zadatek zostanie przekształcony w zaliczkę zwrotną jedynie w sytuacji trzykrotnej odmowy z trzech różnych banków co do możliwości udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem tejże umowy, z przyczyn niezależnych od powódki, co miało zostać potwierdzone pisemnie przez każdy bank i udokumentowane pozwanej. W takiej sytuacji pozwana zobowiązała się do zwrotu zaliczki powódce w terminie 7 dni od przekazania trzech odmownych decyzji z banków. Nadto strony ustaliły, że w razie niewykonania umowy przez powódkę w wyznaczonym terminie, tj. do 15 czerwca 2019 roku, pozwana mogła bez wyznaczenia dodatkowego terminu od umowy odstąpić i zatrzymać otrzymany zadatek (umowa – k. 74-75, zeznania świadka M. K. na rozprawie 21 września 2020 roku – k. 127-128, zeznania pozwanej elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:12:36 – 00:16:58 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 120 – 121).

P. P. wskazywał powódce, że w jego ocenie termin zawarcia umowy przyrzeczonej jest krótki, jednakże możliwe jest jego dotrzymanie (zeznania świadka P. P. – k. 122-124).

Powódka uiściła na rzecz pozwanej, w umówionym terminie, kwotę 24.300 zł (okoliczność bezsporna).

P. P. zajmował się kwestiami związanymi z procesem uzyskania kredytu dla powódki, składał za nią wnioski i kompletował dokumenty. W maju 2019 roku złożył wniosek do (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej. W dniu 17 maja 2019 roku Bank podjął „automatyczną decyzję negatywną, której podstawą był nieakceptowalny przez bank „scoring powódki”. Następnie pośrednik finansowy złożył wniosek do (...) Bank Spółki Akcyjnej. Wstępna rekomendacja tego Banku była pozytywna. Powódka wahała się, czy zaakceptować warunki umowy o kredyt hipoteczny, z uwagi na fakt, iż był to kredyt droższy od kredytu oferowanego przez (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej. Powódka nie udzieliła swojemu doradcy finansowemu wiążącej decyzji co do akceptacji warunków proponowanych przez (...) Bank Spółkę Akcyjną. P. P. złożył, w imieniu powódki, również wniosek o kredyt hipoteczny do Banku (...) Spółkę Akcyjną, który wydał negatywną decyzję finansową w przedmiocie kredytu hipotecznego z uwagi na „nieakceptowalny przez bank scoring powódki”. P. P. wnioskował również o kredyt hipoteczny do (...) Spółki Akcyjnej, który również wydał decyzję odmowną. W terminie do dnia 15 czerwca 2019 roku nie było możliwości uzyskania kredytu w (...) Bank Spółce Akcyjnej (pisma – k. 16-18 i k. 136, zeznania świadka P. P. – k. 122-124, zeznania świadka R. L. – k. 124-125, zeznania powódki elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:06:11 – 00:12:36 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 119-120).

Banki odmawiały powódce udzielenia kredytu z uwagi na jej sytuację finansową. Nie doszło do procesu weryfikacji nieruchomości będącej przedmiotem umowy przedwstępnej. Nie doszło do sporządzenia operatu szacunkowego niniejszej nieruchomości dla potrzeb udzielenia kredytu hipotecznego ( zeznania świadka P. P. – k. 122-124, zeznania powódki elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:06:11 – 00:12:36 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 119-120).

Powódka zwróciła się do pozwanej z prośbą o przedłużenie terminu zawarcia umowy przyrzeczonej. Pozwana uzależniła zgodę od wpłacenia przez powódkę kwoty 5.000 zł. Ostatecznie strony nie zmodyfikowały terminu zawarcia umowy przyrzeczonej (bezsporne).

Pozwana zamieściła ogłoszenie o sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego,
w treści którego była informacja, że mieszkanie jest zarezerwowane do dnia 15 czerwca 2019 roku i że wszelkie umowy mogą być podpisywane dopiero po tym terminie (zeznania pozwanej elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 roku, czas elektroniczny 00:12:36 – 00:16:58 k. 140v, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 21 września 2020 roku – k. 120 – 121).

W dniu 14 czerwca 2019 roku powódka przesłała na adres poczty elektronicznej pośrednika nieruchomości E. K. skany zaświadczeń informujących o trzech negatywnych decyzjach kredytowych z banków i nieprzyznaniu kredytu hipotecznego. Pośrednik nieruchomości przekazał przesłane dokumenty pozwanej (wydruk wiadomości SMS – k. 20, wydruk komputerowy – k. 21).

Strony nie zawarły umowy przyrzeczonej (okoliczność bezsporna).

W piśmie nadanym 19 czerwca 2019 roku pozwana oświadczyła, iż wobec upływu zastrzeżonego terminu do zawarcia umowy przyrzeczonej, na podstawie § 4 odstępuje od umowy przedwstępnej i korzysta z przysługującego jej uprawnienia do zachowania otrzymanego zadatku. Przedmiotowe pismo zostało doręczone powódce 24 czerwca 2019 roku (pismo – k. 80-81, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 83, potwierdzenia nadania – k. 84).

W piśmie nadanym 25 czerwca 2019 roku powódka wezwała pozwaną do zwrotu kwoty 24.300 zł w terminie 7 dni od otrzymania przedmiotowego wezwania do zapłaty. Zostało ono doręczone pozwanej 27 czerwca 2019 roku (wezwanie do zapłaty – k. 22-23, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 24-25)

Pozwana nie zwróciła powódce kwoty 24.300 zł (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, reprezentowane wszakże przez profesjonalnych pełnomocników. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach świadków P. P., E. K., M. K.
i depozycjach stron, w tym zakresie w jakim przypisał im przymiot wiarygodności.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. L. i powódki jedynie częściowo.
W przekonaniu Sądu, niewiarygodne jest twierdzenie powódki, iż zapis w umowie przedwstępnej dotyczący przekształcenia zadatku w zwrotną zaliczkę w przypadku trzykrotnej odmowy, z trzech różnych banków, udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem tejże umowy z „przyczyn niezależnych od powódki” miał dotyczyć odmowy z uwagi na sytuację finansową, wiarygodność kredytową, tzw. „negatywny scoring” P. S.. Zeznania w tym zakresie stały w sprzeczności z twierdzeniami świadka E. K. (pośrednika nieruchomości redagującego treść umowy przedwstępnej), M. K. i pozwanej. Zdaniem Sądu, jest to niewiarygodne przede wszystkim z tego względu, że zarówno powódka, jak i P. P. (jej pośrednik finansowy) zapewniali M. K. (małżonka i pełnomocnika pozwanej) i pozwaną o tym, że powódka ma zdolność kredytową i że nie będzie problemu z uzyskaniem kredytu. Z powyższego wynika, że kwestia ta – przynajmniej w ramach wzajemnych uzgodnień – nie była postrzegana jako realna przyczyna ewentualnej odmowy przyznania kredytu. Twierdzenie powódki stoi również w sprzeczności z rozumieniem zwrotu „niezależna przyczyna”, który – w przekonaniu Sądu – należy wykładać tak jak okoliczność, za którą powódka nie ponosi odpowiedzialności. Sąd stoi na stanowisku, że negatywna weryfikacja sytuacji finansowej powódki, jej zdolności kredytowej, nie jest okolicznością, za którą powódka nie ponosi odpowiedzialności, bowiem powódka miała wpływ na stan swojego majątku, poprawienie swojej wiarygodności kredytowej (niezależnie od polityki kredytowej obowiązującej w danym banku). Nadto zgodnie z depozycjami świadka E. K., które Sąd poczytał w pełni za wiarygodne, bowiem świadek jako osoba obca dla stron i niezainteresowana rozstrzygnięciem sprawy, nie miała interesu w zeznaniu nieprawdy, Sąd ustalił, że przed zawarciem umowy przedwstępnej między powódką a pełnomocnikiem pozwanej doszło do wyjaśnienia, jak należy rozumieć przyczyny niezależne od powódki, i że będą to takie przyczyny, które leżą po stronie nieruchomości, jak chociażby wady prawne, czy też przewartościowanie ceny nieruchomości w stosunku do operatu szacunkowego zleconego przez podmiot kredytujący w procesie udzielenia kredytu hipotecznego.

Z analogicznych przyczyn Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka R. L. w tym zakresie jakoby postanowienie umowne dotyczące „przyczyn niezależnych od powódki” nie było analizowane przed zawarciem umowy przedwstępej. W przekonaniu Sądu, niezależnie od treści depozycji pozostałych świadków i stron, twierdzenie to nie zasługuje na wiarę również z uwagi na doświadczenie życiowe. Zdaniem Sądu, wielce nieprawdopodobne jest, aby strony nie uzgadniały rozumienia zapisu o tak doniosłym znaczeniu, pozostawiając go w istocie dowolnej interpretacji.

Na rozprawie 7 grudnia 2020 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 2 pkt 5 k.p.c. pominął wniosek pełnomocnika powódki o przeprowadzenie konfrontacji z zeznań świadków oraz wniosek o zwrócenie się przez Sąd do instytucji bankowych celem nadesłania dokumentacji związanej z rozpoznaniem wniosku powódki o udzielenie kredytu.

Należy podkreślić, że na rozprawie 21 września 2020 roku, kiedy przesłuchiwano wszystkich świadków, pełnomocnik powódki był obecny, a zatem miał możliwość poprzez zadawanie pytań wyjaśnienie niejasności w depozycjach poszczególnych świadków. Nadto wskazać należy, że konfrontacja świadków może być podjęta przez sąd jeżeli między zeznaniami świadków zachodzą istotne sprzeczności, których sąd nie może usunąć w drodze oceny dowodów. Decyzja w tej kwestii zależy od swobodnego uznania sądu. W orzecznictwie wskazano, że przeprowadzenia konfrontacji nie może uzasadniać sam fakt, że jeden świadek zeznaje w określonym sensie, a inny w sensie przeciwnym. W takiej bowiem sytuacji konieczne byłoby przeprowadzenie konfrontacji w każdym wypadku, gdy ujawnią się sprzeczności w zeznaniach świadków (orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24listopada 2011 r., I ACa 740/11). Mając jasność co do oceny dowodów, sąd nie musi dokonywać konfrontacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.1.2002 r., sygnatura akt II CKN 473/99, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30.12.2014 r., sygnatura akt I ACa 665/14). Nieprzeprowadzenie przez sąd konfrontacji, nie stanowi uchybienia procesowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17.10.2013 r., I ACa 403/13).

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 24.300 zł podnosząc, iż w wyniku przyczyn od niej niezależnych otrzymała odmowy z trzech różnych banków co do możliwości udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości będącej przedmiotem umowy przedwstępnej, co skutkować miało przekształceniem uiszczonego przez nią zadatku w powyższej kwocie w zwrotną zaliczkę.

Z kolei strona pozwana podnosiła, że skutecznie odstąpiła od zawartej umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości i skorzystała ze swojego uprawnienia do zatrzymania uiszczonej na jej rzecz kwoty, a zadatek nie przekształcił się w zwrotną zaliczkę.

Zgodnie z treścią art. 394 § 1 k.c., w braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej. Z kolei § 3 cytowanego przepisu stanowi, że w razie rozwiązania umowy zadatek powinien być zwrócony, a obowiązek zapłaty sumy dwukrotnie wyższej odpada. To samo dotyczy wypadku, gdy niewykonanie umowy nastąpiło wskutek okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności albo za które ponoszą odpowiedzialność obie strony.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd wskazujący na dyspozytywny charakter wszystkich norm wyrażonych w art. 394 kc. Podkreśla się, że skutki prawne określone tymi normami mogą wystąpić jedynie w braku odmiennych postanowień umownych lub zwyczaju (wyroki: z dnia 8 lutego 2008 r., I CSK 328/07; z dnia 23 lutego 2001 r., II CKN 314/99; z dnia 23 stycznia 1997 r., I CKU 64/96, oraz z dnia 11 stycznia 2006 r., III CK 357/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 roku, sygnatura akt V CSK 187/13).

W ocenie Sądu, w § 3 pkt 3 umowy przedwstępnej z 25 kwietnia 2019 roku (datowanej na 11 kwietnia 2019 roku) strony w istocie wyłączyły zastosowanie § 3 przywołanego przepisu. W jego miejsce przewidziano przekształcenie zadatku w zwrotną zaliczkę w sytuacji otrzymania przez powódkę odmowy, z trzech różnych banków, udzielenia kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości, z zastrzeżeniem, że odmowy te miały wynikać z „przyczyn niezależnych od powódki”. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy decydujące znaczenie miała analiza tego jak strony rozumiały zapis w postaci „przyczyn niezależnych od powódki”. Stosownie do treści art. 65 § 2 k.c., w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Zgromadzony materiał dowodowy w sprawie pozwolił na ustalenie, że strony zgodnie interpretowały powyższe postanowienie umowne jako okoliczności leżące wyłącznie po stronie nieruchomości będącej przedmiotem umowy przedwstępnej, związane z wadami prawnymi, czy też przewartościowanie ceny nieruchomości w stosunku do jej wartości rynkowej, a tym samym były to okoliczności niezależne od powódki. Reasumując stwierdzić należy, że zawarte w treści umowy przedwstępnej pojęcie „przyczyn niezależnych od kupującej” nie odnosiło się do sytuacji finansowej, zdolność kredytowej powódki. W tym stanie rzeczy, skoro odmowy udzielenia kredytu wynikały z negatywnej analizy sytuacji finansowej powódki, nie doszło do przekształcenia zadatku w zwrotną zaliczkę. Skoro zaś umowa przyrzeczona nie została zawarta w zakreślonym terminie – z przyczyn leżących po stronie powódki – to pozwana z uwagi na treść § 4 łączącej strony umowy miała prawo do odstąpienia od umowy i zatrzymania wpłaconego przez powódkę zadatku w kwocie 24.300,00 zł. Tym samym uznać należy, iż pozwana miała prawo zatrzymać przekazany jej zadatek i od umowy odstąpić, co też nastąpiło pismem z dnia 19 czerwca 2019 roku.

Tylko na marginesie należy również zauważyć, że powódka miała realną możliwość uzyskania kredytu w (...) Bank Spółce Akcyjnej. Do zawarcia umowy miało dojść – jak twierdziła powódka i jej przedstawiciel finansowy – z uwagi na zbyt krótki termin do zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości. W tym miejscu zauważyć jednak należy, że powódka wyraziła zgodę na wyznaczenie takowego terminu, mimo iż P. P. informował ją, iż w jego ocenie termin zawarcia umowy przyrzeczonej jest krótki. Podnieść również trzeba, iż pierwotnie termin zawarcia umowy przyrzeczonej strony ustaliły na 31 maja 2019 roku. W wyniku próśb powódki doszło do zawarcia drugiej umowy przedwstępnej
i przedłużenia tegoż terminu do 15 czerwca 2019 roku. Jak wynika z analizy przeprowadzonych dowodów, powódka złożyła pierwszy wniosek o udzielenie kredytu w maju 2019 roku. Pierwsza decyzja negatywna miała miejsce 17 maja 2019 roku. Powyższe okoliczności mogą prowadzić do konkluzji, iż powódka winna była przedsięwziąć określone działania wcześniej (np. złożyć wniosek o udzielenie kredytu tuż po zawarciu umowy przedwstępnej z 25 kwietnia 2019 roku).

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana wygrała sprawę w całości, wobec czego przysługuje jej zwrot wszystkich poniesionych kosztów procesu w kwocie 3.600 zł, stanowiącej wynagrodzenie jej pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji wyroku.