Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Ławnicy: Maria Warjan, Alicja Zielińska

Protokolant: sekr.sąd Michał Ziółkowski

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2020 roku

sprawy z powództwa L. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

I  Roszczenie o zasiłek chorobowy przekazuje do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.,

II  Umarza postępowanie o zapłatę kwoty (...) zł (osiemnaście tysięcy złotych),

III  W pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV  Zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 855 zł (osiemset pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanej,

V  Przyznaje adwokat M. S. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) podwyższoną o należny podatek VAT w wysokości 124,20 zł (sto dwadzieścia cztery złote dwadzieścia groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu,

VI  Opłatą od pozwu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV P 133/19

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2019 r. powód L. K. wniósł pozew przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T., w którym zgłosił żądanie przywrócenia do pracy, ewentualnie wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w wysokości (...) zł, a także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zaległej części wynagrodzenia za okres pracy tj. kwoty (...) zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł z pozwanym umowę o pracę na okres próbny od dnia (...) r. do dnia (...) r. Powód wskazał, że zachorował i w trakcie zwolnienia lekarskiego otrzymał od pozwanego świadectwo pracy, z którego wynikało, że rozwiązano z nim umowę o pracę za wypowiedzeniem, mimo iż nie otrzymał on oświadczenia o wypowiedzeniu mu umowy o pracę. Odnośnie roszczenia o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz części wynagrodzenia za okres pracy, powód wskazał, że pozwany stosował stawki niezgodne z przepisami tj. 13,50 brutto za godzinę pracy, podczas gdy w chwili przyjmowania go do pracy zapewniano go o stawce godzinowej w kwocie 14,70 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana przyznała, że zawarła z powodem umowę o pracę na okres próbny, która miała obowiązywać od dnia (...) r. do dnia (...) r. jednakże pozwana w dniu (...) złożyła powodowi oświadczenie o wypowiedzenie umowy o pracę na okres próbny. Pozwany jednak odmówił przyjęcia wypowiedzenia, co zostało odnotowane przez świadka tego zdarzenia. W związku z tym, że strony łączyła umowa o pracę na okres próbny wynoszący 3 miesiące, obowiązujący okres wypowiedzenia wynosił 2 tygodnie i upływał w dniu (...) r.

Następnie w piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2020 r. strona powodowa wskazała, że żąda kwoty (...) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy i w pozostałym zakresie roszczenia odszkodowawczego cofa pozew oraz nie wnosi o przywrócenie go do pracy. Ponadto powód podtrzymał swoje żądanie zasądzenia kwoty (...) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w związku z zaniżeniem stawki za godzinę pracy.

W piśmie z dnia 24 stycznia 2020 r. strona pozwana oświadczyła, że wyraża zgodę na częściowe cofnięcie pozwu przez powoda.

W piśmie z dnia 31 stycznia 2020r. powód wniósł także o zasiłek chorobowy.( k.146)

Na rozprawie w dniu 28 lipca 2020 r. powód oświadczył także ustnie, że wnosi również o przyznanie zasiłku chorobowego, a także oświadczył, że modyfikuje swoje roszczenie domagając się od pozwanego (...) zł odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu w wyniku wypadku.

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2019r. sąd ustanowił dla powoda adwokata z urzędu. Wniosek o zwrot kosztów pełnomocnika z urzędu złożono na rozprawie w dniu 28 lipca 2020r.( k.190)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód L. K. zawarł z pozwaną (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. w dniu (...) r. umowę o pracę na okres próbny na stanowisku pracownik budowlany, która miała obowiązywać od dnia (...) r. do dnia (...) r. W treści umowy wskazano, że wynagrodzenie będzie wynosiło 13,50 zł brutto za godzinę pracy.

Dowód: okoliczność bezsporna a ponadto:

- umowa o pracę na okres próbny – k. 4

Kierownik budowy M. J. (1) uznał, że L. K. nie spełnia jego oczekiwań, co do sposobu świadczonej pracy przy zbrojeniach i pracach ziemnych i poinformował o tym wiceprezesa spółki (...) sp. z o.o.

Dowód:

- zeznania świadka M. J. (2) – k. 109v- 110, 184-186- protokół elektroniczny z dnia 12 września 2019r. i z dnia 28 lipca 2020r.

- zeznania świadka J. M. – k. 188- protokół elektroniczny z z dnia 28 lipca 2020r.

-przesłuchanie powoda L. K. - protokół elektroniczny z dnia 28 lipca 2020r od 0:04:55 k.189-190.

W dniu (...) r. J. M., członek zarządu (...) sp. z o.o., wręczył L. K. w obecności M. J. (1) wypowiedzenie umowy o pracę na okres próbny. L. K. odmówił przyjęcia pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę na okres próbny. Odmowa ta została odnotowana w piśmie i podpisana przez M. J. (1), który był świadkiem odmowy przyjęcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę na okres próbny. W piśmie zawierającym oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na okres próbny z L. K. wskazano termin wypowiedzenia w wymiarze dwóch tygodni, który upłynie w dniu (...) r., wskazano, że przyczyną rozwiązania umowy jest jej wypowiedzenie. Ponadto zawarto pouczenie o prawie do wniesienia odwołania do Sądu Rejonowego w Toruniu – Sądu Pracy w terminie 21 dni od daty doręczenia wypowiedzenia.

Dowód:

- pismo zatytułowane „rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem” –k. 43

- zeznania świadka M. J. (2) – k. 109v- 110, 184-186 protokół elektroniczny z dnia 12 września 2019r. i z dnia 28 lipca 2020r. ,

- zeznania świadka J. M. – k. 188- protokół elektroniczny z dnia 28 lipca 2020r.

-przesłuchanie powoda L. K. - protokół elektroniczny z dnia 28 lipca 2020r od 0:04:55 k.189-190.

W trakcie trwania umowy o pracę z L. K. nie było zgłoszenia, że L. K. został oparzony i uległ wypadkowi w trakcie pracy.

Dowód:

- zeznania świadka T. G. – k. 186-187 protokół elektroniczny z z dnia 28 lipca 2020r.

- zeznania świadka J. M. – k. 188 protokół elektroniczny z z dnia 28 lipca 2020r.

.

W dniu 10 kwietnia 2019 r. pozwana (...) sp. z o.o. wypłaciła L. K. wynagrodzenie w kwocie 1.140,29 zł za pracę świadczoną w marcu 2019 r. Natomiast w dniu 10 maja 2019 r. wypłaciła L. K. wynagrodzenie za kwiecień 2019 r. w kwocie 219,52 zł.

Dowód :

- potwierdzenia zapłaty wynagrodzenia – k. 44-44v.

W okresie od (...) do dnia (...) L. K. nie stawił się w pracy. Przedstawił zwolnienie lekarskie za okres od (...) do (...) r.

Dowód:

- zeznania świadka M. J. (2) – k. 109v- 110, 184-186 protokół elektroniczny z dnia 12 września 2019r. i z dnia 28 lipca 2020r.

Przed podjęciem pracy w spółce (...) sp. z.o.o , powód L. K. był zatrudniony w okresie od (...) r. do (...) r. w wymiarze pełnego etatu w (...) K Sp. z o.o.

Dowód:

- świadectwo pracy z dnia 19 listopada 2018 r. –k . 46.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych do akt sprawy, które nie były przez strony kwestionowane, a Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków M. J. (2) i J. M., którzy byli bezpośrednimi świadkami wypowiedzenia powodowi umowy o pracę na okres próbny i odmowy przyjęcia przez niego pisemnego wypowiedzenia. Relacja świadków była rzeczowa, logiczna i znalazła potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci przedłożonych do akt dokumentów. Walor wiarygodności Sąd nadał również zeznaniom świadka T. G., które miały charakter uzupełniający, gdyż świadek nie miał wiedzy o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia. Natomiast w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia , za niewiarygodne Sąd uznał zeznania powoda L. K., które były niekiedy wewnętrznie sprzeczne, jak również nie miały potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Z jednej strony powód powoływał się, że doskonale pamięta, że ustnie uzgadniał wyższe wynagrodzenie za pracę, mimo, że na podpisanej przez niego umowie wyraźnie zapisano inne. Potem powód wskazywał, że o wyższym wynagrodzeniu rozmawiał z kadrową spółki i dotyczyło to kwestii związanej z ewentualną dodatkową premią a nie wysokością wynagrodzenia zasadniczego. Nie wykazał przy tym, że osoba ta była upoważniona do ustalania wysokości wynagrodzenia.

W zakresie wypowiedzenia powód stwierdził , że już nie pamięta czy wręczono mu wypowiedzenie umowy o pracę, czy też nie (choć w pozwie twierdził kategorycznie, że go nie otrzymał), jak również nie pamięta z jakiego powodu przebywał na zwolnieniu lekarskim, twierdząc jednocześnie że doznał w pracy wypadku – oparzył się w nogę. Ponadto powód w swoich zeznaniach wskazywał na szereg okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie zgłoszonych roszczeń o zapłatę wynagrodzenia i odszkodowania za wypowiedzeniu umowy o pracę.

Wniosek pełn. powoda o przesłuchanie świadka A. B. był spóźniony ( k. 189-190 ,k.123, k.133) co sąd wskazał na rozprawie i co wynika z przywołanych zarządzeń i postanowienia sądu.

Stan faktyczny niniejszej sprawy jednoznacznie przesądza o tym, że powództwo powoda podlegało oddaleniu w całości. Żądanie przez powoda kwoty (...) zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy należało uznać za całkowicie bezzasadne. Zgodnie z art. Art. 50. § 1 kp jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na okres próbny nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać. W niniejszej sprawie pozwany zgodnie z prawem wypowiedział powodowi zawartą z nim umowę o pracę na okres próbny trzech miesięcy. Pozwany mógł przedmiotową umowę wypowiedzieć z zachowaniem dwutygodniowego terminu wypowiedzenia zgodnie z art. 34 pkt 3 kp i nie musiał wskazywać przyczyny złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, wbrew stanowisku strony powodowej, która bezprawności wypowiedzenia upatrywała w tym, że nie można nikogo zwolnić z pracy bez uzasadnionej przyczyny. Analiza zebranego materiału dowodowego jednoznacznie prowadzi do wniosku, że pozwany wypowiedział powodowi umowę w dniu (...) r. kiedy to złożono powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, zgodnie z obowiązującym prawem. Dla skuteczności złożonego oświadczenia bez znaczenia pozostaje fakt, że powód odmówił jego przyjęcia, gdyż oświadczenie jest skutecznie złożone z chwilą, w której adresat mógł się z nim zapoznać (art. 61 § 1 kc w zw. z art. 300 kp). Powód nie wykazał również, że wypowiedzenie było nieskuteczne z uwagi na ochronę z art. 41 kp zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. W pozwie powód wskazywał, że wypowiedzenie nastąpiło w okresie jego niezdolności do pracy, jednakże w toku postępowania ustalono, że powód przedłożył zwolnienie lekarskie za okres od (...) (...) r. do (...) r., natomiast wypowiedzenie o pracę wręczono powodowi w dniu (...) r., a zatem przed jego niezdolnością do pracy.

Odnośnie żądania powoda zapłaty kwoty (...) zł tytułem brakującej części wynagrodzenia za pracę, wskazać należy, że powoda łączyła z pozwaną umowa o pracę, w której wskazano wyraźnie, że wynagrodzenie wynosić będzie 13,50 zł brutto za godzinę. Powód zaakceptował wynagrodzenie wynikające z umowy, podpisując ją. Twierdzenia powoda, że uzgodnił wyższą stawkę wynagrodzenia nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Na uwzględnienie nie zasługuje również argumentacja powoda, że ustalone w umowie wynagrodzenie za pracę jest poniżej stawki minimalnej, która wynosi 14,70 zł za godzinę. Zgodnie z art. 10 § 2 kp Państwo określa minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę. Reguluje to ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu, Określa ona tryb jego ustalania oraz sposób waloryzacji. W 2019 r. wynosiło 2250 zł brutto. Biorąc pod uwagę liczbę godzin pracy w marcu i kwietniu 2019 r. tj. 168 godzin, to wynagrodzenie w kwocie 13,50 zł brutto na godzinę daje nam łączne wynagrodzenie w miesiącu w kwocie 2268 zł, co przekraczało kwotę wynagrodzenia minimalnego w tym czasie. Natomiast wskazywana przez powoda stawka 14,70 zł za godzinę dotyczy pracy świadczonej w oparciu o umowę zlecenia, a nie umowę o pracę. Powód otrzymał także wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych co wynika z dokumentacji. Czas pracy w soboty wskazany przez powoda był zgodny z ewidencją czasu pracy.( k.184v , k.96)

W związku z powyższym roszczenia powoda zarówno odnośnie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, jak również wynagrodzenia podlegały oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.

Powód zgłosił również roszczenie o zapłatę zasiłku chorobowego ( na piśmie k.146) co podtrzymał na rozprawie. Należy stwierdzić, że w tym zakresie droga sądowa nie była dopuszczalna, gdyż ustalanie prawa do zasiłku chorobowego odbywa się w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Dopiero na skutek wniesienia odwołania od tej decyzji sprawa podlegać będzie rozpoznaniu przez właściwy sąd ubezpieczeń społecznych. Zachodziła zatem konieczność przekazania roszczenia powoda w tej części do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2016 r., IV CSK 291/15), do czego obligował art. 464 § 1 kpc, zgodnie z którym odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym przypadku sąd przekaże sprawę temu organowi. Jeżeli jednak organ ten uprzednio uznał się za niewłaściwy, sąd rozpozna sprawę. W związku z powyższym Sąd w punkcie I wyroku przekazał roszczenie o zasiłek chorobowy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T..

W przypadku gdyby powód uległ wypadkowi w pracy to zasiłek służy od pierwszego dnia niezdolności do pracy z tej przyczyny( art. 8 ust.1 i 2 ustawy z dnia 30.10.2002r.) o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Są to rozważania teoretyczne , gdyż powód wskazał ,że nie pamięta z jakiego tytułu otrzymał zwolnienie lekarskie.

Za okres niezdolności do pracy powodowi nie służyło wynagrodzenie chorobowe. o którym mowa w art. 92 § 1 pkt 2 kp. Pamiętać należy, że w przypadku pracowników, a więc osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo, okres wyczekiwania, czyli minimalny okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, po upływie którego możliwe jest uzyskanie prawa do zasiłku chorobowego (a więc także do wynagrodzenia chorobowego), wynosi 30 dni, - wyjątkiem są ubezpieczeni obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego. Zasady te wynikają z art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zwanej dalej również ustawą zasiłkową. Zasady te stosuje się odpowiednio do wynagrodzenia chorobowego na mocy art. 92 § 2 kp. W niniejszej sprawie z materiału dowodowego wynika, że powód pracował u pozwanego krócej niż 30 dni przed wystąpieniem u niego niezdolności do pracy. Sąd miał jednak również na uwadze art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej zgodnie z którym do okresów ubezpieczenia chorobowego, o których mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że przed podjęciem zatrudnienia u pozwanego, powód pracował w (...) K sp. z o.o. w okresie od (...) r. do (...) r., a więc przerwa między poprzednim okresem ubezpieczenia chorobowego przekraczała 30 dni. Powód nie wykazał również aby miał wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, co uzasadniałoby zastosowanie art. 4 ust. ust. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej.

W trakcie rozprawy powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wielokrotnie ustnie modyfikował swoje roszczenia, jednakże mimo pouczenia o treści art. 193 § 2 ¹ kpc, zgodnie z którym za wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym, stosownego stanowiska na piśmie nie przedstawił, choć miał taką możliwość z uwagi na czas trwania procesu. Sąd już uprzednio zwracał się do pełnomocnika o zajęcie stanowisko dlaczego powód podnosił w sprawie kwestie wypadku przy pracy ( k.133) Strona powodowa nie zmieniła pisemnie żądania pozwu w zakresie odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

Ponadto należy wyjaśnić ,że roszczenia dochodzone bezpośrednio od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy mają charakter uzupełniający w stosunku do świadczeń ubezpieczeniowych. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r., sygn. akt: II UKN 155/98, wyrażono stanowisko , które należy podzielić , iż „ cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający". Powód jak wynika z materiału dowodowego nie występował do organu rentowego o ustalenie wypadku przy pracy i świadczenia związane z wypadkiem jeżeli taki miał miejsce i powód faktycznie doznał uszczerbku na zdrowiu.

W punkcie II wyroku Sąd umorzył postępowanie o zapłatę kwoty (...) zł na podstawie art. 355 kpc w zw. z art. 203 § 1 i 2 kpc wobec skutecznego cofnięcia pozwu w tym zakresie na które zgodę wyraziła strona pozwana.

W punkcie IV wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 855 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z art. 98 § 1 i 3 kpc, gdyż powód proces w całości przegrał. Na kwotę należnego wynagrodzenia złożyła się kwota 675 zł w związku z roszczeniem o zapłatę wynagrodzenia obliczona na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwota 180 zł obliczona na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 przywołanego rozporządzenia. W ocenie Sądu do wynagrodzenia pełnomocnika w związku z tym roszczeniem nie należy stosować § 9 ust. 1 pkt 2 owego rozporządzenia lecz § 9 ust. 1 pkt 1, stosując analogię do stanowiska wyrażonego w uchwale 7 sędziów SN z dnia 24 lutego 2011 r. PZP 6/10, gdyż w przeciwnym razie doszłoby do sytuacji, gdzie w sprawie w której przysługuje zarówno roszczenie o przywrócenie do pracy, jak i roszczenie o odszkodowanie, koszty zastępstwa procesowego byłyby niższe niż w sprawie w której przysługuje jedynie odszkodowanie. Zwłaszcza, że te pierwsze są sprawami bardziej złożonymi, gdzie nakład pracy pełnomocników jest zazwyczaj większy.

W punkcie V wyroku Sąd przyznał adwokat M. S. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 540 zł podwyższoną o należny podatek VAT w wysokości 124,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Na kwotę należnego wynagrodzenia złożyła się kwota 450 zł w związku z roszczeniem o zapłatę wynagrodzenia, obliczona na podstawie § 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz kwota 90 zł obliczona na podstawie § 15 ust. 1 pkt 1 przywołanego rozporządzenia. W ocenie Sądu do wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu w związku z tym roszczeniem nie należy stosować § 15 ust. 1 pkt 2 owego rozporządzenia lecz § 15 ust. 1 pkt 1, stosując analogię do stanowiska wyrażonego w uchwale 7 sędziów SN z dnia 24 lutego 2011 r. PZP 6/10, gdyż w przeciwnym razie doszłoby do sytuacji, gdzie w sprawie w której przysługuje zarówno roszczenie o przywrócenie do pracy, jak i roszczenie o odszkodowanie, koszty zastępstwa procesowego byłyby niższe niż w sprawie w której przysługuje jedynie odszkodowanie. Zwłaszcza, że te pierwsze są sprawami bardziej złożonymi, gdzie nakład pracy pełnomocników jest zazwyczaj większy.

W punkcie VI wyroku Sąd obciążył Skarb Państwa opłatą od pozwu stosując art. 96 ust. 1 pkt 4 i art. 97 w zw. z art. 113 ust. 1 a contrario ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.