Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 59/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 07 grudnia 2020 roku w sprawie VII K 206/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. J. (1)

- obniżenie należnych kwot alimentów na rzecz uprawnionych: A. J., D. J. i K. J. na mocy wyroku sądu cywilnego;

wyroki: SR w/m z dnia 13.07.2018r. III RC 171/18 i SO w/m z dnia 01.10.2018r. II Ca 641/18 z uzasadnieniem

197-204

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

wyroki: SR w/m z dnia 13.07.2018r. III RC 171/18 i SO w/m z dnia 01.10.2018r. II Ca 641/18 z uzasadnieniem

- orzeczenia wydane we właściwej formie i przez właściwe organy, potwierdzone całością zapisów zawartych w ujawnionych aktach sprawy III RC 171/18;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty: obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk i 410 kpk, polegającej na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego poprzez: obdarzenie walorem wiarygodności dowodu z wyjaśnień oskarżonego M. J. (1), co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego będącego przedmiotem rozpoznania poprzez przyjęcie, że oskarżony nie uchylał się umyślnie od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec Ł. J., K. J., M. J. (2) i D. J., zaś niewywiązanie się z tego obowiązku było wynikiem ograniczonych możliwości zarobkowych związanych ze stanem zdrowia oskarżonego, i w konsekwencji uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na danie im wiary i są nastawione jedynie na uniknięcie odpowiedzialności karnej, zaś eksponowane przez Sąd okoliczności nie świadczą o braku zamiaru uchylania się od świadczeń alimentacyjnych, bowiem oskarżony nigdy dobrowolnie nie wykonywał obowiązku alimentacyjnego, a nadto, mając świadomość, że potrącane w toku postępowania egzekucyjnego kwoty z wynagrodzenia oskarżonego nie wystarczają na pokrycie całości zobowiązań alimentacyjnych, nie czynił żadnych starań, które by świadczyły, że interesuje się losem swoich dzieci, w szczególności niepełnosprawnego w stopniu znacznym Ł. J. oraz nie przejawiał zainteresowania, czy jego dzieci mają zapewnione podstawowe potrzeby życiowe, co świadczy o negatywnym stosunku oskarżonego do ciążącego na nim obowiązku;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiona apelacja okazała się o tyle zasadna, iż na skutek jej wniesienia zaistniały podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i umorzenia postępowania karnego w oparciu o art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk.

W zakresie apelacji prokuratora zaznaczyć należy, iż zarzut polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego i nadaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, dotyczących braku realnych możliwości dobrowolnego płacenia środków pieniężnych na utrzymanie dzieci ( poza kwoty egzekwowane przez komornika) w istocie nie odnosił się do zagadnienia oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i ustalenia faktów, a prawidłowości procesu subsumpcji.

Sąd odwoławczy zauważa, że matka pokrzywdzonych dzieci utrzymuje się z dochodów z prac dorywczych oraz pobiera zasiłki rodzinne wraz z dodatkami. Pod jej bezpośrednią pieczą pozostaje w szczególności niepełnosprawny syn Ł. J., który oprócz zaliczki alimentacyjnej, posiada dochód ze świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych. Chłopiec jest zależny od osób trzecich w funkcjonowaniu, toteż A. K. (J.) posiada tym faktem dość istotnie ograniczone możliwości zarobkowania. Córka D. J. podejmowała się prac dorywczych i aktualnie mieszka samodzielnie z partnerem i wspólnym dzieckiem. Pobiera naukę w Liceum dla dorosłych. Syn K. J. także zamieszkuje obecnie osobno z partnerką i pobiera naukę. Jest przy tym po operacji jamy otrzewnowej i nie świadczy zatrudnienia. Syn M. J. (2) jest małoletni - tu matka korzysta ze wsparcia systemu rządowego 500 +. Znaczący dochód w/w uprawnionych dzieci to jednak także zaliczka z funduszu alimentacyjnego, która stanowi znakomitą większość tych dochodów. Tym samym, ustalenie uchylania się od obowiązku łożenia na utrzymanie dzieci skonkretyzowanych orzeczeniem sądu pełnych kwot, narażało je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Oskarżony, jak każdy rodzic, podejmując decyzje dotyczące swojej osoby, winien uwzględnić ich skutki dla swoich dzieci, z uwzględnieniem ich dobra oraz swoich obowiązków wobec nich. M. J. (1), jak słusznie ustalił sąd meriti, w badanym okresie czasu, pracował na pełen etat. Miał jednak także świadomość tego, że kwota pobierana przez komornika z tak uzyskiwanego wynagrodzenia pokrywa niewiele ponad połowę należnych na dzieci alimentów. Wiedział przecież, co najmniej od dnia 1 października 2018r. (data rozpoznania apelacji wniesionej od orzeczenia wydanego w sprawie III RC 171/18), nadal jest zobowiązany do alimentacji. Pomimo ubiegania się o znacznie większe obniżenie zasadzonych alimentów, uzyskał bowiem tylko niewielkie ich zmniejszenie wobec żony oraz dzieci: D. i K.. Pamiętać także należy, iż oskarżony nie wykazywał chęci dobrowolnego świadczenia kwot pieniężnych, który to obowiązek realizowany był w istocie przymusowo. Co istotne, oskarżony, nie realizował w żadnym zakresie swego obowiązku alimentacyjnego przez osobiste starania o wychowanie dzieci, troskę o ich rozwój, zainteresowania, stan zdrowia, utrzymywanie kontaktów osobistych etc. , w szczególności nie uczestniczył w pokrywaniu i zabezpieczaniu wzmożonych potrzeb wychowawczych wobec syna Ł., związanych ze stwierdzoną u niego niepełnosprawnością od urodzenia, czy wobec małoletniego M.. Wręcz przeciwnie, oskarżony całe swoje starania, także wysiłki natury fizycznej (sporządzenie pozwu, uczestnictwo w rozprawach), skupił na pozyskaniu sądowego obniżenia kwot alimentów.

Sąd odwoławczy zważył, że oskarżony uznany był za osobę niezdolną do pracy, z przyczyn kardiologicznych ( przebytego zawału serca) i wykonano u niego zabieg wstawienia stentów. Przedstawione przez oskarżonego dokumenty orzecznika ZUS, z których wynika niezdolność do pracy, datowane są jednak na czerwiec 2017 roku i obejmują okres pół roku. W okresie objętym zarzutem – od dnia 16 maja 2018 roku - oskarżony posiadał już pełna zdolność do pracy i pełne zatrudnienie, z początku na okres próbny, następnie kontynuowane w tym samym zakładzie pracy w wymiarze pełnego etatu na stanowisku pracownika produkcji z wynagrodzeniem ok. 2.500 zł. Z wynagrodzenia tego potrącane są alimenty jedynie do kwoty 1.500 zł. , a oskarżonemu pozostaje kwota rzędu 900-1000 zł. dla zabezpieczenia jego potrzeb. Oskarżony przy tym w żaden sposób nie udokumentował, aby w okresie objętym zarzutem posiadał ograniczoną zdolność do pracy, wręcz przeciwnie: podjął aktywizację zawodową i był w stanie świadczyć zatrudnienie na pełen etat. Z wyjaśnień w/w wynika, że zamieszkuje sam i ponosi standardowe koszty związane z utrzymaniem. Tym samym, w ocenie sądu okręgowego, mając świadomość potrzeb dzieci, w tym związanych z leczeniem i potrzeba sprawowania pełnej opieki nad ubezwłasnowolnionym, oskarżony powinien był podjąć adekwatne decyzje - z jednej strony zmierzające do obniżenia kosztów własnego utrzymania, np. przez wprowadzenie sytemu rozsądnego gospodarowania, z drugiej strony podjąć starania o uzupełnienie swego dochodu, tak aby mógł w pełnym (względnie pełniejszym, aniżeli wynikało to z prowadzonej egzekucji komorniczej) zakresie partycypować w kosztach utrzymania dzieci, a nie jedynie w połowie ich usprawiedliwionych potrzeb stwierdzonych orzeczeniem sądu. Zwłaszcza, że posiada wyuczony zawód murarz-tynkarz i mógłby w ramach tego zawodu podjąć się wykonania dodatkowych prac dorywczych, nawet lekkich, adekwatnych do jego możliwości zdrowotnych. Okres przedmiotowej niealimentacji kończy się w styczniu 2020r., a więc przed wybuchem światowej pandemii. Doświadczenie życiowe i zawodowe skazuje natomiast, że przypada on na czas, kiedy na rynku pracy odnotowywano wiele możliwości związanych z dodatkowym zatrudnieniem dla chętnych.

Można także przyjąć, iż wskazana kwota do ok. 1.000 zł, jaka pozostawała oskarżonemu, była dla oskarżonego wystarczająca w zakresie bieżącego podstawowego utrzymania (pożywienie, środki higieniczne i odzież), bowiem nie udokumentował on, mimo swych wyjaśnień, zadłużenia związanego z pokrywaniem własnych potrzeb egzystencjalnych. To oznacza, iż gdyby wykorzystał swoje możliwości zarobkowe i uzupełnił dochód, choćby podejmując się zatrudnienia na jakąś część etatu np. wykonując prace dorywcze, lekkie, w tym też adekwatne do posiadanego zawodu i doświadczenia zawodowego, jak też do swego stanu zdrowia, to mógłby wpłacać na rzecz dzieci tytułem alimentów większe kwoty, jak te objęte potrąceniem. Oczywiście nie można jednoznacznie twierdzić, że oskarżony byłby w stanie wykonywać obowiązek alimentacji w pełnej wysokości, ale niewątpliwie mógł to czynić w zakresie przewyższającym kwotę potrącenia komorniczego. Tymczasem mając świadomość sytuacji, w jakiej się znajdują uprawnione do alimentacji dzieci oraz ciążących na sobie obowiązków, nie wykazał ani zainteresowania w podjęciu zatrudnienia dodatkowego, ani w pomocy matce dzieci przy bieżącym wychowywaniu i opiece nad synami: niepełnosprawnym i małoletnim. To właśnie łączna ocena powyższego doprowadziła do sytuacji, iż należy jednak przyjąć uchylenie się oskarżonego od obowiązku alimentacyjnego. Oskarżony przedłożył bowiem własną wygodę i komfort życia nad uprawnienia swoich dzieci, których obowiązek utrzymania i wychowania spoczywał także na nim. Należy raz jeszcze podkreślić, iż kwoty, które oskarżony uzyskiwałby przy dołożeniu należytej staranności, nawet gdyby niewiele przewyższały kwotę ściąganą przymusowo, to potwierdzałyby nastawienie oskarżonego do obowiązku alimentacyjnego. Takie zachowanie pozwalałoby już na uznanie za prawidłowe ustalenia sądu meriti, co do braku spełnienia przesłanki „uchylania się” w rozumieniu art. 209 kk.

Braku staranności w realizacji obowiązku i uchylania się od niego nie można bowiem oceniać w oderwaniu od ogółu obowiązków związanych z wychowywaniem dzieci oraz od przyczyn uchylania się od jego realizacji. Przedmiotem ochrony czynu nie alimentacji jest przecież rodzina, jej dobro oraz więzy rodzinne, a nie wyłącznie roszczenia alimentacyjne.

Oskarżony nie wykazał jakiejkolwiek inicjatywy w okresie objętym zarzutem, ( jak też uprzednio ), aby swój obowiązek alimentacyjny realizować w formie osobistych starań o wychowanie dzieci, ich rozwój, edukację, rozrywkę. Oskarżony nie dążył do osobistych kontaktów z dziećmi, spotkań, spędzania z nimi czasu wolnego. Oskarżony nie troszczył się o fizyczny i emocjonalny rozwój pokrzywdzonych, nie uczestniczył w procesie ich socjalizacji. W istocie, jak wynika z zeznań ich matki A. K., w ogóle nie interesował się ich losem, stanem zdrowia, nauką, rozrywką etc. Wręcz przeciwnie - dążył na drodze procesowej do obniżenia swego obowiązku alimentacyjnego, pomimo, że jeden z pokrzywdzonych - syn Ł. jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającej wzmożonej troski i opieki, jak też pozostali dwaj synowie mieli problemy zdrowotne, co generowało nadzwyczajne wydatki na leczenie w badanym okresie czasu. Jednocześnie tym działaniom oskarżonego nie można przypisać innego zamiaru, celu, jak dbałość o własne interesy i własny komfort, który oskarżony przełożył nad dobro dzieci. Oskarżony nie udokumentował, aby jego zdolności zarobkowe były istotnie ograniczone. Wskazane okoliczności, w przeważającej mierze wynikające wprost z ustaleń poczynionych przez sąd I Instancji, w ocenie sądu odwoławczego stanowią o tym, iż zachowanie oskarżonego w okresie skonkretyzowanym w zarzucie, wbrew stanowisku sądu meriti, nacechowane było złą wolą w realizacji obowiązku alimentacyjnego i nosiły znamiona uchylania się.

Powyższe jednak, nawet mimo spełnienia innych przesłanek karalności z art. 209§1a kk, nie stanowi jeszcze o tym, by w sprawie zachodziły podstawy do skazania oskarżonego oraz by, w związku z tym, zachodziła potrzeba wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego. Przestępstwem jest bowiem nie każdy czyn zabroniony, ale tylko taki, którego stopień społecznej szkodliwości jest większy niż znikomy.

O stopniu społecznej szkodliwości wywodzić trzeba w oparciu o art. 115§2 kpk, który stanowi, iż przy ocenie tegoż sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru oraz motywację sprawcy. Korzystając z ustaleń faktycznych sądu rejonowego stwierdzić trzeba, iż gro okoliczności, z których sąd ten błędnie wnioskował o braku złej woli w działaniu oskarżonego stanowi kryterium oceny stopnia społecznej szkodliwości dokonanego czynu. Powyższe odnosi się w szczególności do okoliczności, że choć rodzaj i charakter naruszonego dobra był istotny - chodziło przecież o zapewnienie niezbędnego utrzymania dzieciom i utrzymania więzów rodzinnych, a oskarżony posiadał możliwości zarobkowe, o czym była mowa powyżej i nie dołożył należytej staranności, aby choćby w niewielkim zakresie uzupełnić swój dochód, to jednakże zważyć należy, że choć przymusowo, to oskarżony realizował w części w regularny sposób swój obowiązek alimentacyjny w okresie objętym zarzutem. Kwota potrącenia stanowiła 60 % jego dochodu i stanowiła zabezpieczenie m/w połowy kosztów partycypacji w utrzymaniu dzieci ustalonej sądownie. Pamiętać też należy o zabezpieczeniu socjalnym uprawnionych, wspomnianym na początku, z jakiego korzystają uprawnieni do alimentacji. Zwrócić należy uwagę także na wiek dzieci, ogólny stan ich rozwoju i poziom wykazywanej samodzielności w zaspokojeniu swych usprawiedliwionych potrzeb. Oczywiście mamy tu do czynienia z sytuacją syna Ł., który bezspornie wymaga wzmożonej alimentacji, troski oraz opieki i nie jest on w stanie w żadnym zakresie zapewnić sobie samodzielnie swych potrzeb, jednakże z pozostałych osób uprawnionych do alimentacji – dwoje z dzieci jest już pełnoletnich, zdolnych do pracy, prowadzących osobne gospodarstwo domowe. Toteż w sytuacji tych osób - córki D. i syna K.- alimenty stanowiły uzupełnienie utrzymania w zakresie, którego osoby pełnoletnie nie są jeszcze w stanie samodzielnie go sobie zapewnić, przy uwzględnieniu kwot świadczeń socjalnych. W przypadku tych uprawnionych do alimentacji wnioskować można, że w niedalekiej przyszłości dojdzie po ich stronie do całkowitego wygaśnięcia uprawnienia do alimentacji (co spowoduje, iż prowadzona ewentualnie egzekucja alimentów na rzecz pozostałych uprawnionych ma realne szanse pokryć zobowiązania w całości). Jedynie syn M. J. (2) jest małoletni (jednakże obecnie u progu pełnoletności) i w jego przypadku można domniemywać, że obowiązek alimentacyjny oskarżonego będzie jeszcze pewien dłuższy okres czasu funkcjonował. Nie bez znaczenia jest to, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu zabronionego w okresie tuz po rekonwalescencji, w sytuacji, gdy część obowiązku alimentacyjnego realizowana była regularnie. Właśnie te okoliczności, leżące po stronie oskarżonego oraz te dotyczące sytuacji pokrzywdzonych opisane powyżej, wpływają na sposób i okoliczności popełnienia czynu, a przede wszystkim wagę naruszonych obowiązków i rozmiar wyrządzonej szkody, umniejszając ich rozmiar i ciężar stopnia społecznej szkodliwości.

Właśnie z tego powodu, na tle realiów przedmiotowej sprawy, sąd odwoławczy uznał, iż zarzucony oskarżonemu czyn charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, pojmowanej jako wypadkowa elementów składających się in concreto na społeczną szkodliwość tego czynu. Analiza zebranego materiału dowodowego na gruncie art. 115 § 2 kk uzasadniała uznanie, że naganne zachowanie oskarżonego, rozważane powyżej, nie osiągnęło jednak stopnia społecznej szkodliwości, który przekroczyłby próg znikomości.

To właśnie katalog wszystkich w/w okoliczności, oceniany kompleksowo, uzasadniał przyjętą ostatecznie ocenę zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonych (w okresie czasu zakreślonym ramami aktu oskarżenia) i decyzję o umorzeniu postępowania. Potwierdzeniem powyższego jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 lutego 2017 r. II AKa 9/17, w którym czytamy: Wydając orzeczenie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK sąd meriti powinien – na tle realiów konkretnej sprawy - odnieść się do wszystkich, określonych ustawowo w art. 115 § 2 KK, kryteriów oceny społecznej szkodliwości czynu i w nawiązaniu do nich wykazać dlaczego uznał, że przypisany oskarżonemu czyn charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, pojmowanej też jako wypadkowa elementów składających się in concreto na społeczną szkodliwość czynu zabronionego. (opubl. Legalis Numer 2180879).

Zgodnie z art. 1 § 2 kk czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, nie stanowi przestępstwa. Ustalenie takie z kolei stanowi negatywną przesłankę procesową określoną w art. 17 § 1 pkt 3 kpk, skutkującą koniecznością umorzenia postępowania karnego, niezależnie od etapu, na którym się znajduje. Na takie także rozwiązanie pozwala aktulane brzmienie art. 454§ 1 kpk.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania do sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty związane z naruszeniem prawa procesowego nie uzasadniały uchylenia wyroku i przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania, a jedynie umorzenie postępowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu,

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 3.1.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

- powody wskazano w rubryce 3.1.; podstawa prawna: art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk;

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2

O kosztach procesu za obie instancje Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 632 pkt 2 kpk.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 07 grudnia 2020 roku w sprawie VII K 206/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana