Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Eliza Skotnicka

Protokolant: p. o. prot. sąd. Anna Ludwiniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2021 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. (...)

przeciwko (...) Company Spółka z o.o. z siedzibą w Ł.

o zapłatę 64 338,52 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Company Spółka z o.o. z siedzibą w Ł. na rzecz strony powodowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. kwotę 64 338,52 (sześćdziesiąt cztery tysiące trzysta trzydzieści osiem 52/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 10 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem że powyższe roszczenie może być zaspokojone wyłącznie z nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) objętej Księga Wieczystą (...) i tylko do wysokości hipoteki przymusowej ustanowionej na tej nieruchomości na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej 5 417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje stronie pozwanej aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku 3 217 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu od której strona powodowa była zwolniona.

Sygn. akt I C 1092/20

UZASADNIENIE

Strona powodowa Zakład Ubezpieczeń Społecznych z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej 64 338,52 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty, z ograniczeniem odpowiedzialności strony pozwanej do wartości nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Kłodzku prowadzi obecnie księgę wieczystą numer (...). Strona powodowa wniosła nadto o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że 1 lutego 2005 r. wydała wobec E. C. decyzję z 1 lutego 2005r. nr (...), w której stwierdzono, że posiada ona zadłużenie z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres (...)., ubezpieczenie zdrowotne za okres (...)oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres(...). W oparciu o przedmiotową decyzję na udziale E. C. wynoszącym 1/3 w nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) została wpisana hipoteka przymusowa w kwocie 65 208,79 zł, przy czym obecnie właścicielem całej nieruchomości jest strona pozwana. Podała, że stosownie do przepisu art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych należności z tytułu składek zabezpieczone hipoteką nie ulegają przedawnieniu, zaś jako wierzyciel hipoteczny ma prawo dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością.

Strona pozwana (...) Company Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Strona pozwana zakwestionowała istnienie dochodzonego pozwem zobowiązania z uwagi na wadliwie wydaną w tym przedmiocie decyzję administracyjną. Pozwana podniosła, że jej poprzedniczka prawna prowadziła działalność gospodarczą bez należytej zgody spółki, która została rozwiązana z dniem 31 grudnia 1998 r., zatem stwierdzone w decyzji należności powstały w okresie, gdy podmiot zobowiązany do płacenia składek zdrowotnych w ogóle nie istniał. Dodała, że strona powodowa wydając decyzję w 2005 r. miała świadomość, że spółka, z działalnością której wiązał się obowiązek płacenia składek nie istniała już od 5 lat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona pozwana (...) Company Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. powstała w 1993r. Jej założycielami i wspólnikami są B. L. i A. M..

Dowód: wydruk KRS numer (...) – k. 64 - 70

Wspólnicy strony pozwanej wraz z E. C. byli wspólnikami spółki cywilnej działającej pod nazwą Biuro (...) S.C.” – Hotel (...) z siedzibą w K.. Spółka rozpoczęła działalność 1 grudnia 1990 r. w oparciu o wpis do ewidencji gospodarczej numer (...) prowadzonej przez Urząd Miasta K.. Spółka zarejestrowana była pod numerem NIP (...).

Na mocy porozumienia z 9 października 1998 r., w związku z dokonanym przez wspólników B. L. i A. M. wypowiedzeniem udziałów w spółce, strony postanowiły, że spółka ulegnie rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 1998 r. Jednocześnie, z uwagi na deklarowaną przez E. C. chęć dalszego kontynuowania działalności gospodarczej w oparciu o majątek spółki, wspólnicy wyrazili zgodę na rozpoczęcie przez nią działalności gospodarczej w dowolnej, wybranej przez nią formie prawnej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej E. C. mogła posługiwać się nazwą firmy wyróżniającą się od dotychczas używanej przez spółkę. Nazwa mogła nawiązywać do dotychczas używanej, ale musiała zawierać wyróżnik i zmienioną formę graficzną. Wspólnicy wyrazili również zgodę na przejęcie pracowników spółki przez nowoutworzoną firmę (...).

Bezsporne.

Pomimo zawarcia porozumienia, E. C. jako osoba fizyczna prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą posługując się numerem NIP (...) oraz nazwą firmy (...) S.C. Hotel (...). Z dniem 31 grudnia 1998 r. zgłosiła się jako płatnik składek na formularzu (...). W składanych deklaracjach rozliczeniowych wykazywała zatrudnionych pracowników celem objęcia ich ubezpieczeniem społecznym.

W tamtym okresie E. C. prowadziła również inną działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...).

Bezsporne.

B. L. i A. M. jako wspólnicy rozwiązanej Spółki wnieśli przeciwko E. C. powództwo o ustalenie, że spółka została rozwiązana z dniem 31 grudnia 1998 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z 31 marca 1999 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI Gc 47/99 uwzględnił powództwo. Od powyższego orzeczenia E. C. wniosła apelację, która została oddalona. Skarżąca złożyła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Do czasu rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy E. C. nie potwierdzała faktu wystąpienia ze spółki i nadal prowadziła działalność gospodarczą.

Postanowieniem z 31 lipca 2002 r. wydanym w sprawie o sygn. akt V CKN 1775/00 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia kasacji do przyjęcia.

Dowód:

- wyrok SO w Świdnicy z 31.03.1998 r. wydany w sprawie o sygn. akt VI Gc 47/99 – k. 21

- wyrok SA we Wrocławiu z 30.11.1999 r. wydany w sprawie o sygn. akt I A Ca 847/99 – k. 21

- notatka służbowa pracownika ZUS z 23.22.2001 r. – k. 99

- postanowienie SN z 31.07.2002 r. wydane w sprawie V CKN 1775/00 – k. 165

Decyzją z 26 stycznia 2000 r. Burmistrz Miasta K. postanowił wykreślić Spółkę z ewidencji działalności gospodarczej z dniem 31 grudnia 1998 r.

Na wniosek E. C. zgłoszony na formularzu (...), z dniem 1 czerwca 2001 r. nastąpiło wyrejestrowanie jej jako płatnika składek.

Bezsporne.

E. C. i strona pozwana byli współwłaścicielami nieruchomości zabudowanej położonej w K. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Kłodzku prowadził księgę wieczystą numer (...) - w udziałach po 1/3 i 2/3 części. Poprzednio nieruchomość stanowiła współwłasność E. C., B. L. i A. M. na zasadach współwłasności łącznej jako (...) S.C. Hotel (...) z siedzibą w K..

Bezsporne.

Przeciwko E. C. toczyło się postępowanie karne o czyn z art. 271§1 k.k. polegający na wystawianiu w okresie od 31 marca 1999 r. do 26 września 2000 r. dokumentów mających znaczenie prawne, w których poświadczała nieprawdę co do istnienia spółki Biura (...) s.c. Hotel (...)” posługując się firmową pieczątką. Wyrokiem z 14 lipca 2003 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Kłodzku w sprawie o sygn. akt II K 1802/00 została ona uznana za winną i skazana na karę grzywny, albowiem Sąd uznał, że występek ten stanowił wypadek mniejszej wagi.

Dowód: wyrok SR w Kłodzku z 14.07.2003 r. wydany w sprawie o sygn. akt II K 1802/00 – k. 170 - 171

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. w dniu 1 lutego 2005 r wydał decyzję numer (...), w której stwierdzono, że E. C. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą posiada zadłużenie w łącznej kwocie 140 463,09 zł z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne za okres (...), (...), ubezpieczenie zdrowotne za okres 02 – (...) oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres 01-10/2000. Zainteresowana zaskarżyła powyższą decyzję, jednak z uwagi na dobro pracowników cofnęła złożone odwołanie. Przyznała jednocześnie, że posiada wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nieuregulowane zobowiązania finansowe z tytułu prowadzonej działalności.

W oparciu o przedmiotową decyzję na udziale E. C. w nieruchomości objętej księgą wieczystą numer (...) wpisano hipotekę przymusową w kwocie 65 208,79 zł wraz z odsetkami za zwłokę.

Dowód:

- zawiadomienie Sądu Rejonowego w Kłodzku V Wydziału Ksiąg Wieczystych z 01.03.2005 r. o wpisaniu hipoteki – k. 55

- wniosek o wpis hipoteki przymusowej z 17.02.2005 r. – k. 56

- decyzja ZUS z 01.02.2005 r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 57 - 58

- oświadczenie E. C. z 27.05.2005 r. – k. 100

Przed Sądem Rejonowym w Kłodzku w sprawie o sygn. akt I Ns 243/07 toczyło się postępowanie z wniosku (...) Company Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. przy udziale E. C. o zniesienie współwłasności nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Kłodzku prowadził księgę wieczystą numer (...). Postanowieniem z 2 lipca 2008 r. Sąd na zgodny wniosek stron zniósł współwłasność nieruchomości w ten sposób, że przyznał ją na własność Spółce z jednoczesną spłatą na rzecz E. C..

Dowód:

znajdujące się w aktach sprawy I Ns 243/07 postanowienie SR w Kłodzku z 2.07.2008 r. – k. 141 tych akt.

W 2012 r. część nieruchomości opisanej w księdze wieczystej numer (...) została odłączona i założono dla niej nową księgę wieczystą numer (...).

Właścicielem nieruchomości powstałej w wyniku odłączenia jest strona pozwana. W dziale IV – ym księgi figuruje hipoteka przymusowa zwykła w kwocie 65 208,79 zł wpisana na rzecz strony powodowej z tytułu zaległych składek określonych w decyzji administracyjnej z 1 lutego 2005 r.

Dowód:

- odpis zupełny księgi wieczystej numer (...) – k. 137 - 143

- odpis zupełny księgi wieczystej numer (...) – k. 144 - 154

Przed wszczęciem postępowania, strona powodowa wzywała stronę pozwaną jako dłużnika rzeczowego do zapłaty należności zabezpieczonych hipotecznie na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Kłodzku prowadzi księgę wieczystą numer (...). Strona pozwana nie uznała roszczeń strony powodowej, wskazując, że dotyczą one zobowiązań nieistniejących, a nadto przedawnionych.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z przepisu art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 423 t.j. ), zgodnie z którym nie ulegają przedawnieniu należności z tytułu składek zabezpieczone hipoteką lub zastawem, jednakże po upływie terminu przedawnienia należności te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu do wysokości zaległych składek i odsetek za zwłokę liczonych do dnia przedawnienia. Kwestię przedawnienia wierzytelności zabezpieczonej hipoteką oraz możliwości uzyskania jej zaspokojenia reguluje nadto art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2019 r. poz. 2204 t.j. zw. daje UKWH ). Dodatkowo, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 65 ust. 1 cyt. ustawy, który stanowi, że w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Strona pozwana kwestionowała zasadność roszczenia, podnosząc zarzut nieważności decyzji administracyjnej (a w konsekwencji nieistnienie stwierdzonego w tej decyzji zobowiązania) będącej podstawą wpisu hipoteki przymusowej na nieruchomości pozwanej.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody zaoferowane przez strony, których prawdziwość nie była kwestionowała i nie budziła wątpliwości.

Istota rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie polegała na ocenie zasadności zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu z art. 73 UKWH, w myśl którego właściciel nieruchomości niebędący dłużnikiem osobistym może, niezależnie od zarzutów, które mu przysługują osobiście przeciwko wierzycielowi hipotecznemu, podnosić zarzuty przysługujące dłużnikowi oraz te, których dłużnik zrzekł się po ustanowieniu hipoteki.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, sąd powszechny jest związany prawomocną i ostateczną decyzją administracyjną, o której mowa w art. 16 k.p.a. Oznacza to obowiązek orzekania z uwzględnieniem treści decyzji i jej wszelkich skutków, zaś w przypadku decyzji konstytutywnej sąd w postępowaniu cywilnym winien uwzględnić stan prawny wykreowany w tej decyzji. Przyjmuje się nadto, że konsekwencją rozgraniczenia drogi sądowej i drogi administracyjnej jest brak uprawnienia sądu do kwestionowania w postępowaniu cywilnym prawidłowości wydanej decyzji administracyjnej, choćby w jego ocenie była wadliwa. Sąd powszechny nie jest zatem władny poddawać kontroli prawidłowości postępowania administracyjnego, w szczególności badać, czy np. w postępowaniu tym uczestniczyły wszystkie osoby zainteresowane, bowiem wkraczałby wówczas w kompetencje właściwych organów administracyjnych i sądów administracyjnych powołanych do kontroli prawidłowości i legalności decyzji administracyjnych.

Wyjątek od powyższego stanowią jednak decyzje dotknięte tzw. bezwzględną nieważnością (nieistniejące), czyli wydane przez władzę oczywiście niewłaściwą lub bez zachowania jakichkolwiek przepisów postępowania albo bez podstawy materialnoprawnej. Wymaga podkreślenia, że brak podstawy materialnoprawnej nie oznacza merytorycznej wadliwości decyzji, lecz brak materialnoprawnego uregulowania przedmiotu, co do którego organ administracyjny orzekł w decyzji. Bezwzględna nieważność decyzji administracyjnej dotyczy zatem wad, które dyskwalifikują ją jako indywidualny akt administracyjny z punktu widzenia podstawowych cech kreatywnych przesądzających o bycie prawnym aktu administracyjnego w ogóle (por. Wyrok SN z 19.06.2019 r., II CSK 288/18, OSNC 2020, nr 6, poz. 50.uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2007 r., III CZP 46/07, OSNC 2008 Nr 3, poz. 30, respektowaną w późniejszym orzecznictwie, por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2009 r., I CSK 175/09, OSNC 2010, nr 7-8, poz. 115, z dnia 19 maja 2011 r., I CSK 332/10, OSNC-ZD 2012, z. vw B, poz. 35, z dnia 19 maja 2011 r., I CSK 202/11, nie publ. oraz z dnia 19 maja 2011 r., I CSK 332/10, OSNC-ZD 2012, nr B, poz. 35z dnia 16 listopada 2016 r., I CSK 754/15, nie publ. i z dnia 10 sierpnia 2017 r., I CSK 30/17, nie publ., postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2015 r., IV CSK 575/15, nie publ., z dnia 21 lipca 2016 r., II CSK 660/15, nie publ., z dnia 10 lutego 2017 r., V CSK 296/16, nie publ., z dnia 25 maja 2018 r., I CSK 448/17, nie publ., z dnia 20 grudnia 2018 r., II CSK 736/17, nie publ.). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 lutego 2017 r. (sygn. akt I CSK 679/15, nie publ.) Sąd nie jest związany jedynie decyzją "bezwzględnie nieważną", co nie jest równoznaczne z nieważnością decyzji w rozumieniu art. 156 k.p.a. Za decyzję bezwzględnie nieważną, która nie wiąże sądu w postępowaniu cywilnym, uważa się zaś tylko decyzję dotkniętą taką wadą, która dyskwalifikuje ją, jako akt administracyjny. Decyzją taką jest decyzja wydana przez organ oczywiście niewłaściwy lub bez zachowania jakiejkolwiek procedury. Za decyzję taką niekiedy uznaje się także decyzję wydaną bez jakiejkolwiek podstawy prawnej.” (por. Wyrok SN z 21.09.2018 r., V CSK 589/17, LEX nr 2559455).

W piśmiennictwie przeważa pogląd, że decyzja wydana przez organ
niepowołany lub w sytuacji nieistnienia uregulowania materialnoprawnego nie może
być uznawana za wywołującą skutki prawne. Podkreśla się, że w konkretnej
sprawie zasada związania sądu cywilnego decyzją administracyjną nie znajduje
zastosowania wówczas, gdy w sensie prawnym decyzja nie istnieje, zatem pod tym
kątem jej legalność może być przedmiotem badania sądu cywilnego w ramach
kontroli stosowania prawa. W konsekwencji, sąd może stwierdzić, iż w sferze cywilnoprawnej w danym przypadku nie powstały żadne skutki, przy czym nie narusza to autonomii organów administracyjnych, bowiem nie prowadzi do wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego.

W związku z powyższymi rozważaniami prawnymi należało uznać, że co do zasady możliwość kwestionowania i podważania decyzji administracyjnych należy do postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego, zaś w postępowaniu cywilnym sąd obowiązany jest uwzględniać stan prawny wynikający z ostatecznej decyzji administracyjnej, chyba że decyzja ta została wydana przez organ to tego niepowołany lub orzeczenie zostało wydane bez jakiejkolwiek podstawy prawnej bądź z oczywistym naruszeniem reguł postępowania administracyjnego. Wówczas sąd nie jest związany decyzją administracyjną, wszak jest ona bezwzględnie nieważna, czyli z punktu widzenia prawnego nie istnieje, co oznacza, że nie wywołuje skutków prawnych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy przede wszystkim podkreślić, że wydanie w dniu 1 lutego 2005 r. decyzji administracyjnej było konsekwencją nieregulowania przez E. C. należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne w związku ze zgłoszeniem zatrudnienia pracowników w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej pod nazwą (...) S.C. Hotel (...). Przedmiotowa decyzja została skutecznie doręczona osobie zainteresowanej tj. E. C.. Pierwotnie decyzja została przez nią zaskarżona, jednak, powołując się na dobro pracowników, skutecznie cofnęła złożone odwołanie. W konsekwencji, strona powodowa dysponując tytułem wykonawczym była uprawniona do złożenia wniosku o wpisanie na udziale dłużniczki w nieruchomości objętej księgą wieczystą numer (...) hipoteki przymusowej w kwocie 65 208,79 zł. Wbrew zarzutom strony pozwanej sporna decyzja nie mogła być skutecznie podważona w niniejszym postępowaniu, nie została ona bowiem dotknięta takimi wadami, które stanowiłyby podstawę przyjęcia, że była to decyzja nieistniejąca. Wprawdzie E. C. posługiwała się numerem NIP rozwiązanej spółki, lecz ostatecznie to wyłącznie ona (a nie wszyscy wspólnicy rozwiązanej spółki cywilnej) została obciążona zadłużeniem z tytułu zaległych składek z tytułu ubezpieczenia społecznego zatrudnionych przez nią pracowników. Sporna decyzja była podstawą obciążenia hipoteką przymusową wyłącznie udziału w nieruchomości należącego do dłużniczki, bez naruszania praw pozostałych byłych wspólników.

Nie bez znaczenia jest okoliczność, że strona pozwana na skutek postanowienia Sądu Rejonowego w Kłodzku z 2 lipca 2008 r. o zniesieniu współwłasności nieruchomości wydanego w sprawie o sygn. akt I Ns 243/07, przejęła własność tej nieruchomości wraz z ujawnioną w dziale IV księgi wieczystej hipoteką przymusową obciążająca udział E. C.. Pozwana w toku postępowania o zniesienie współwłasności zgodziła się przejąć własność tej nieruchomości i dokonać spłaty na rzecz E. C.. Uzgadniając wysokość spłaty należnej E. C., współwłaściciele powinni dokonać wzajemnych rozliczeń. Skoro pozwana przejęła własność nieruchomości bez wcześniejszego uregulowania kwestii figurującej w księdze wieczystej hipoteki przymusowej, musiała godzić się z ryzykiem, że zgodnie z art. 65 ust. 1 UKWH wierzyciel będzie dochodził zaspokojenia swojej wierzytelności z tejże nieruchomości. Nie ulega wątpliwości, że strona pozwana miała świadomość istnienia obciążenia hipotecznego oraz źródła powstania tego zobowiązania, bowiem wynikało to wprost z treści wpisu w księdze wieczystej, który to wpis ma charakter jawny. Mimo odłączenia w 2012 r. części nieruchomości opisanej w księdze wieczystej numer (...) i założenia dla niej nowej księgi wieczystej numer (...), w dziale IV. tejże księgi nadal widnieje hipoteka przymusowa w kwocie 65 208,79 zł wpisana na rzecz strony powodowej z tytułu zaległych składek określonych w decyzji administracyjnej z 1 lutego 2005 r.

Skoro pozwana kwestionowała istnienie przedmiotowego zobowiązania, jej rzeczą było podjęcie stosownych czynności prawnych na drodze postępowania administracyjnego celem wyeliminowania spornej decyzji administracyjnej z obrotu prawnego, jeśli jej zdaniem była ona wadliwa bądź nieważna. Zgodnie z art. 28 k.p.a., strona pozwana niewątpliwie miała legitymację do zainicjowania stosownego postępowania, bowiem decyzja z 1 lutego 2005 r. wykreowała po jej stronie obowiązek zapłaty określonej sumy na rzecz organu administracyjnego. Strona pozwana nie podjęła takich działań, a zdaniem Sądu sporna decyzja administracyjna nie była w sposób ewidentny obarczona bezwzględną nieważnością. Brak było więc podstaw do dokonywania w ramach postępowania cywilnego oceny jej ważności oraz do ingerowania w jej treść i skutki. Sąd był związany prawomocną decyzją administracyjną, a rozstrzyganie kwestii jej ewentualnej wadliwości należało do wyłącznej kompetencji właściwych organów administracyjnych oraz sądów administracyjnych.

Na marginesie należy podnieść, że z przedłożonych przez strony dokumentów wynika, że po rozwiązaniu spółki Biuro (...) S.C.” – Hotel (...) z siedzibą w K., E. C. prowadziła dwie firmy - jedną pod nazwą (...), zaś drugą przy użyciu identyfikatora rozwiązanej spółki. W ramach tej drugiej działalności zatrudniała pracowników, których zgłosiła do ubezpieczenia społecznego, a w konsekwencji tych działań doszło do powstania obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne za zatrudnionych pracowników. Bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, czy zgłaszająca w sposób nieuprawniony posługiwała się nazwą firmy rozwiązanej spółki i przypisanym do niej numerem NIP (ta kwestia była przedmiotem postępowania karnego), zaś wpływ tych okoliczności na prawidłowość wydanej decyzji administracyjnej mógł być analizowany wyłącznie w ramach procedur przewidzianych dla postępowania administracyjnego.

Trudno jednoznacznie stwierdzić, z jakich przyczyn E. C. działała pod nazwą rozwiązanej spółki, zwłaszcza że w tym czasie prowadziła też indywidualną działalność gospodarczą pod nazwą (...). Z całą pewnością E. C. kwestionowała zasadność rozwiązania spółki cywilnej, której była wspólnikiem aż do prawomocnego zakończenia postępowania o ustalenie, że spółka ta została rozwiązana. Podkreślić należy, że w świetle obowiązujących ówcześnie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, oddalenie apelacji od wyroku sądu pierwszej instancji przez sąd drugiej instancji nie skutkowało uprawomocnieniem się zaskarżonego wyroku, gdy sprawa mogła być zaskarżona kasacją do Sądu Najwyższego. Nie ulega wątpliwości, że E. C. prowadziła działalność gospodarczą, posługując się danymi rozwiązanej spółki cywilnej przed prawomocnym zakończeniem postępowania o stwierdzenie, że spółka Biuro (...) S.C.” – Hotel (...) z siedzibą w K., została rozwiązana. E. C. złożyła bowiem kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego z 30 listopada 1999r., a Sąd Najwyższy postanowieniem z 31 lipca 2002r. odmówił przyjęcia tej kasacji do rozpoznania.

Bezspornie w latach (...) E. C. zatrudniała pracowników, a na skutek jej działań została wydana prawomocna decyzja administracyjna, która wywołała określone, daleko idące skutki prawne m. in. w postaci wpisu hipoteki przymusowej na nieruchomości, której obecnym właścicielem jest strona pozwana.

Mając na uwadze całokształt okoliczności ustalonych w sprawie, w szczególności zaś brak zaspokojenia strony powodowej przez dłużnika osobistego, Sąd uznał powództwo za uzasadnione i zgodnie z żądaniem strony powodowej zasądził na jej rzecz od strony pozwanej jako dłużnika rzeczowego kwotę 64 338,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 stycznia 2020 r. Żądanie odsetkowe nie uchybia obowiązującym w tym zakresie przepisom, a strona pozwana nie kwestionowała daty początkowej naliczania odsetek. Z dołączonego do pozwu wezwania do zapłaty z 3.12.2019 r. adresowanego do strony pozwanej wraz z potwierdzeniem odbioru tego pisma wynika, że termin spełnienia świadczenia upłynął 9 stycznia 2020 r., zatem zgodnie z art. 455 k.c. od dnia następnego strona pozwana pozostawała w opóźnieniu. Zgodnie z art. 319 k.p.c. i art. 65 UKWiH zastrzeżono stronie pozwanej prawo powoływania się w toku egzekucji na ograniczenie jej odpowiedzialności względem strony powodowej wyłącznie z nieruchomości, którą obciąża sporna hipoteka przymusowa i do wysokości tej hipoteki .

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. Skoro strona pozwana przegrała proces w całości, winna zwrócić stronie powodowej poniesione koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 5 400 zł.

W myśl przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 755 j.t.), Sąd nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 3 217 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której strona powodowa była ustawowo zwolniona.