Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lutego 2016 roku powód M. U. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. na jego rzecz kwoty 8.882,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi: od kwoty 8.000 zł od dnia 8 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 882,20 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu.

Podstawę roszczenia powoda stanowił wypadek komunikacyjny, który miał miejsce w dniu 23 marca 2015 roku we W., a którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe, powód został przyjęty do szpitala, gdzie stwierdzono u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz odprostowanie fizjologicznej lordozy szyjnej. Powodowi zalecono unieruchomienie szyi w kołnierzu ortopedycznym. Pomimo zastosowania leczenia oraz rehabilitacji, powód nadal odczuwa dolegliwości bólowe związane z ww. wypadkiem. Pozwany odmówił uznania roszczenia powoda. Powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składają się następujące należności: 8.000 zł tytułem zadośćuczynienie, 494,47 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 387,73 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych.

W odpowiedzi na pozew pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Pozwany wskazał, że po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego stwierdzono, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające wypłatę zadośćuczynienia. W ocenie pozwanego obrażenia powoda miały charakter powierzchowny i przemijający, nie spowodowały trwałego uszczerbku na zdrowiu. W zakresie przyznania zadośćuczynienia pozwany podniósł, ze powód nie wykazał krzywdy doznanej w wyniku wypadku. Zakwestionował również zasadność zwrotu kosztów leczenia oraz dojazdu do placówek medycznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 marca 2015 roku we W. doszło do zdarzenia drogowego, w trakcie którego kierujący pojazdem marki (...) o nr rej. (...) posiadający ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń spowodował kolizję z pojazdem marki (...) o nr rej. (...), którym poruszał się powód M. U. (1).

Dowód:

- wspólne oświadczenie o zdarzeniu drogowym k. 14,

- dokumentacja fotograficzna k. 107-108,

- akta szkody na płycie CD k. 109,

- zeznania świadka M. U. (2) k. 119-120,

- przesłuchanie powoda M. U. (1) k. 120-122.

Z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe, M. U. (1) tego samego dnia został przyjęty do szpitala, gdzie po przeprowadzonych badaniach stwierdzono u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz odprostowanie fizjologicznej lordozy szyjnej. Zalecono powodowi unieruchomienie szyi w kołnierzu ortopedycznym (...), stosowanie zaleconego leczenia farmakologicznego oraz kontynuowanie leczenia w poradni chirurgicznej.

Kontynuując proces leczenia i w związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi, powód odbył dalej wizyty zarówno u lekarza ortopedy, jak i lekarza neurologa, którzy potwierdzili wcześniejszą diagnozę oraz dodatkowo zalecili wykonanie zabiegów rehabilitacyjnych. Celem wyeliminowania dolegliwości bólowych powstałych wskutek przedmiotowego wypadku, powód korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych.

Powód kontynuował leczenie dolegliwości powstałych w związku z wypadkiem do dnia wniesienia pozwu.

W związku z dolegliwościami bólowymi po ww. zdarzeniu powód przebywał również na zwolnieniu lekarskim od dnia 23 marca 2015 r. do dnia 3 kwietnia 2015 r.

Dowody:

- karta informacyjna z dnia 23 marca 2015 r. k. 15,

- wynik badania RTG z dnia 23 marca 2015 r. k. 16,

- skierowanie do poradni chirurgii ogólnej z dnia 23 marca 2015 r. k. 17,

- konsultacja internisty z dnia 23 marca 2015 r. k. 18,

- zalecenia z dnia 23 marca 2015 r. k. 19,

- konsultacja neurologa z dnia 24 marca 2015 r. k. 20-21,

- zalecenia z dnia 24 marca 2015 r. k. 22,

- konsultacja ortopedy z dnia 24 marca 2015 r. k. 23,

- harmonogram zabiegów k. 24,

- konsultacja neurologa z dnia 9 kwietnia 2015 r. k. 25-26,

- zalecenia z dnia 9 kwietnia 2015 r. k. 27,

- harmonogram zabiegów k. 28,

- zaświadczenie z dnia 14 kwietnia 2015 r. k. 29,

- konsultacja internisty z dnia 28 kwietnia 2015 r. k. k. 30-31,

- zalecenia z dnia 28 kwietnia 2015 r. k. 32,

- konsultacja neurochirurga z dnia 04 maja 2015 r. k. 33 ,

- konsultacja ortopedy z dnia 11 maja 2015 r. k. 34,

- dokumentacja z zabiegów rehabilitacyjnych k. 35-56,

- karta informacyjna z dnia 11 sierpnia 2015 r. k. 57,

- konsultacja/orzeczenie ortopedyczne z dnia 01 września 2015 r. k. 58,

- akta szkody na płycie CD k. 109,

- zeznania świadka M. U. (2) k. 119-120,

- przesłuchanie powoda M. U. (1) k. 120-122.

Po wypadku M. U. (1) zaprzestał aktywności fizycznej. Wcześniej trenował judo, biegał, chodził regularnie na siłownię. Nie mógł nosić cięższych zakupów.

Dowód:

- zeznania świadka M. U. (2) k. 119-120,

- przesłuchanie powoda M. U. (1) k. 120-122.

W dniu 7 kwietnia 2015 roku pełnomocnik powoda w postępowaniu przedsądowym zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu (...), wnosząc o przyznanie i wypłatę kwoty 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie oraz o zwrot poniesionych przez poszkodowanego kosztów leczenia w wysokości 44,47 zł.

Dowód:

- zgłoszenie wypadku na osobie z ubezpieczenia OC wraz z określeniem wysokości roszczeń z dnia 31 marca 2015 roku k. 59-60v,

- akta szkody na płycie CD k. 109.

Decyzją z dnia 6 maja 2015 roku pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe odmówiło powodowi wypłaty odszkodowania za skutki przedmiotowej szkody.

Dowód:

- decyzja pozwanego z dnia 6 maja 2015 roku k. 61,

- akta szkody na płycie CD k. 109.

Powód nie zgadzając się ze stanowiskiem ubezpieczyciela, odwoływał się od powyższej decyzji.

W odpowiedzi pozwane Towarzystwo (...) za każdym razem poinformowało powoda, że nie widzi podstaw do zmiany wydanej przez siebie decyzji.

Dowód:

- pismo pozwanego z dnia 11 czerwca 2015 r. k. 62-62v,

- pismo poszkodowanego z dnia 16 lipca 2015 r. k. 63-64v,

- pismo pozwanego z dnia 12 sierpnia 2015 r. k. 65,

- pismo poszkodowanego z dnia 08 września 2015 r. k. 66-67,

- pismo pozwanego z dnia 6 października 2015 r. k. 68,

- opinie lekarskie sporządzone na zlecenie ubezpieczyciela k. 105-106,

- badanie (...) powoda na płycie CD k. 113,

- akta szkody na płycie CD k. 109,

Powód poniósł koszty leczenia w tym koszty wizyt lekarskich oraz badań w łącznej wysokości 494,47 zł.

Dowód:

- faktury k. 69-70, 72,

- rachunki k. 71, 73.

Powód złożył ewidencję przebiegu pojazdu o dojazdach do placówek medycznych w związku z wypadkiem z dnia 23 marca 2015 r., wskazując, że przejechał łącznie 344,7 km oraz 119,2 km. Powód korzystał w tym celu z pojazdu (...), który uczestniczył w kolizji w dniu w dniu 23 marca 2015 r. o pojemności silnika 2 l.

Dowód:

- ewidencja przebiegu pojazdu k. 74-75,

- przesłuchanie powoda M. U. (1) k. 120-122.

W wyniku przeprowadzonych badań biegły sądowy stwierdził u powoda M. U. (1) przebyty uraz kręgosłupa szyjnego w wyniku wypadku z dnia 23 marca 2015 roku z pourazowym zespołem bólowym w wywiadzie.

Badany doznał tzw. urazu przesuwającego kręgosłupa (...), co jest przeważnie skutkiem wypadków drogowych z najechania. Uraz taki może wywołać zespół bólowy kręgosłupa szyjnego utrzymujący się nawet wiele miesięcy, bóle barku, uczucie drętwienia kończyny górnej. Następstwem urazu było wystąpienie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci utrzymującego się zespołu bólowego korzeniowego z odcinka szyjnego kręgosłupa.

W związku z doznanym urazem powód odczuwał bóle kręgosłupa szyjnego, promieniujące do prawej kończyny górnej z uczuciem drętwienia 4 i 5 palca prawej dłoni. Bezpośrednio po urazie, przez okres kilku dni, powód wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu niektórych czynności dnia codziennego, jak np. robienie zakupów, podnoszenie cięższych przedmiotów. Wykonywanie codziennych czynności utrudniało, zalecone przez ortopedę, noszenie (...).

Podczas zdarzenia z dnia 23 marca 2015r. powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego, następstwem urazu był ból odcinka szyjnego kręgosłupa z promieniowaniem do prawej kończyny górnej oraz ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. Ostry okres bólowy mógł utrzymywać się około 4 tygodni, po tym okresie dolegliwości bólowe były mniej nasilone.

Poniesione przez powoda koszty leczenia były celowe i uzasadnione, ponieważ doprowadziły do poprawy stanu zdrowia.

Dolegliwości odczuwane przez powoda po wypadku z dnia 23 marca 2015 roku były następstwem tzw. urazu (...).

W wyniku zdarzenia z dnia 23 marca 2015r. wystąpił u powoda korzeniowy zespół bólowy dotyczący odcinka szyjnego kręgosłupa. Nie doszło do organicznego uszkodzenia układu nerwowego, co wynika z dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy, jak również z aktualnego stanu przedmiotowego powoda.

Zakres doznanych podczas wypadku obrażeń nie ma wpływu na dalsze funkcjonowanie powoda. Na podstawie badania neurologicznego wydaje się, że nastąpił pełen powrót do zdrowia, obecnie badaniem neurologicznym biegły nie stwierdził objawów ogniskowych, jak również objawów zespołu bólowego.

Następstwa urazu, jakiego doznał powód to przede wszystkim ból kręgosłupa szyjnego, z promieniowaniem do prawej kończyny górnej. Następstwem tego rodzaju wypadku komunikacyjnego mogą być, czasami długotrwałe, bóle karku, bóle szyjno-ramienne i bóle głowy. Często pojawiają się również dokuczliwe objawy wegetatywne, jak zawroty głowy i uporczywe objawy neurasteniczne. Długotrwałe utrzymywanie się objawów nie stanowi jednak podstawy do oceny ciężkości urazu. Ponieważ dolegliwości bólowe utrzymywały się dłuższy czas, co utrudniało codzienne funkcjonowanie, korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych, wielokrotnych porad lekarskich, biegły ocenił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3%.

Obecnie przeprowadzone badanie neurologiczne nie wykazało objawów ubytkowych. Biegły nie stwierdził objawów upośledzenia funkcji narządu ruchu.

W obecnym stanie zdrowia powód jest zdolny do wykonywania czynności codziennych, pracy zawodowej oraz pełnienia ról społecznych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii (...). (...). T. P. k. 150- 155.

Na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonego badania w dniu 8 sierpnia 2018 roku w związku z wypadkiem w dniu 23 marca 2015 roku , w wyniku którego Powód doznał powierzchownego urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, bez żadnych zmian urazowych w wykonanych badaniach obrazowych uszczerbek na zdrowiu oceniono pod względem ortopedycznym na 0% .

Na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz wykonanych badań obrazowych nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że w wyniku doznanego urazu w dniu 23 marca 2015 roku doszło u powoda do wystąpienia zmian urazowych lub pourazowych w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa.

W wyniku wypadku w dniu 23 marca 2015 roku powód doznał powierzchownego urazu odcinka szyjnego bez żadnych zmian urazowych.

Powierzchniowy uraz odcinka szyjnego kręgosłupa nie spowodował żadnych trwałych negatywnych i odległych następstw dla stanu zdrowia oraz sprawności organizmu powoda.

Dowód:

- opinia biegłego (...) k. 199- 208.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty kwoty 8.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 494,47 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 387,73 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych.

Stosownie do przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienia psychiczne, moralne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które wystąpią w przyszłości.

Przepis art. 445 k.c. znajduje zastosowanie do szkody na osobie, której poszkodowany żąda naprawienia na podstawie reguł odpowiedzialności deliktowej. Ogólną regułę dla odpowiedzialności za szkodę, do której doszło wskutek zdarzeń nazywanych czynami niedozwolonymi (odpowiedzialność deliktowa) określa przepis art. 415 k.c. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis art. 415 k.c. jest też podstawą prawną roszczenia o naprawienie szkody.

W sprawie niesporne było, że pozwany udzielał podmiotowi będącemu sprawcą szkody (krzywdy) ochrony ubezpieczeniowej w ramach ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, stąd legitymowany był do wystąpienia w sprawie w charakterze strony pozwanej. W uzupełnieniu podstawy prawnej dochodzonego roszczenia należy wskazać też przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności odszkodowawczej co do zasady za skutki wypadku z dnia 23 marca 2015 roku. Bezsporne było, że pozwane Towarzystwo (...) miało w dniu wypadku zawartą ze sprawcą wypadku umowę ubezpieczenia. Spór pomiędzy stronami sprowadzał się do kwestii zasadności wypłaty zadośćuczynienia pieniężnego oraz odszkodowania, bowiem w ocenie pozwanego obrażenia powoda miały charakter powierzchowny i przemijający oraz nie spowodowały trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Przy ustalaniu zasadności zadośćuczynienia oraz jego wysokości sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedstawianych przez strony, na opinii pisemnej biegłego sądowego z zakresu neurologii (...). (...). T. P. oraz opinii (...) w zakresie ortopedii traumatologii. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że zasadnym jest przyznanie powodowi zadośćuczynienia, natomiast ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd baczył, aby z jednej strony przyznane świadczenie stanowiło realną i ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś aby nie stanowiło ono bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Sąd określił wysokość należnego zadośćuczynienia na poziomie kwoty 4.000 zł uwzględniając stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego. W wyroku z dnia 15 lipca 1977 roku, w sprawie II CKN 273/97, nie opublikowanym Sąd Najwyższy stwierdził, iż „Zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego zdrowia”. W wyroku z dnia 28 września 2001 roku w sprawie sygn. akt III CKN 427/00 , opublikowanym w zbiorze LEX nr 52766 stwierdził, że pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Zachowując w polu widzenia wyżej przedstawione kryteria i poglądy Sąd doszedł do przekonania, iż kwota 4.000 zł z jednej strony stanowiła odczuwalną dla powoda rekompensatę materialną nieoderwaną od realiów ekonomicznych, z drugiej zaś nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Oceniając rozmiar krzywdy doznanej przez powoda Sąd wziął pod uwagę fakt, iż w wyniku wypadku nie doznał on poważnych obrażeń, nie wymagał hospitalizacji w szpitalu, nie był operowany. Sąd ustalił, następstwa zdarzenia z dnia 23 marca 2015 r. przede wszystkim w oparciu o opinię pisemną biegłego sądowego T. P. , specjalisty z zakresu neurologii. Biegły sądowy ustalił, że w wyniku zdarzenia z dnia 23 marca 2015r. wystąpił u powoda korzeniowy zespół bólowy dotyczący odcinka szyjnego kręgosłupa. Nie doszło jednak do organicznego uszkodzenia układu nerwowego. Zakres doznanych podczas wypadku obrażeń nie ma wpływu na dalsze funkcjonowanie powoda. Na podstawie badania neurologicznego biegły stwierdził pełen powrót do zdrowia. Następstwa urazu, jakiego doznał powód to przede wszystkim ból kręgosłupa szyjnego, z promieniowaniem do prawej kończyny górnej. Następstwem tego rodzaju wypadku komunikacyjnego mogą być, czasami długotrwałe, bóle karku, bóle szyjno-ramienne i bóle głowy. Ponieważ dolegliwości bólowe utrzymywały się dłuższy czas, co utrudniało codzienne funkcjonowanie, korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych, wielokrotnych porad lekarskich, biegły ocenił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3%. Obecnie przeprowadzone badanie neurologiczne nie wykazało objawów ubytkowych. Biegły nie stwierdził objawów upośledzenia funkcji narządu ruchu. W ocenie biegłego z zakresu neurologii w obecnym stanie zdrowia powód jest zdolny do wykonywania czynności codziennych, pracy zawodowej oraz pełnienia ról społecznych. W przedmiotowej sprawie na zlecenie Sądu została również sporządzona opinia medyczna z zakresu specjalizacji ortopedii i traumatologii przez (...) , w której na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz wykonanych badań wskazano, że nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że w wyniku doznanego urazu w dniu 23 marca 2015 roku doszło u powoda do wystąpienia zmian urazowych lub pourazowych w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa. Wskazano jedynie, że w wyniku wypadku w dniu 23 marca 2015 roku powód doznał powierzchownego urazu odcinka szyjnego bez żadnych zmian urazowych. Powierzchniowy uraz odcinka szyjnego kręgosłupa nie spowodował jednak żadnych trwałych negatywnych i odległych następstw dla stanu zdrowia oraz sprawności organizmu powoda.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnych za w pełni wiarygodny, albowiem sporządzone one zostały zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w nich tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków. Sposób dokonywania analizy jest zasadnie motywowany, a ostateczne, końcowe stanowisko biegłych wyrażone w sposób stanowczy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do ich podważenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.05.2005 r., V CK 659/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00).

Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 4.000 zł. w całości zrekompensuje jego cierpienia psychiczne i fizyczne, odczuwane w następstwie zdarzenia z dnia 23 marca 2015 r.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz inne dodatkowe koszty, związane z doznanym uszczerbkiem.

Wobec powyższego, uwzględniając treść przepisu art. 361 § 2 k.c. Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 494,47 zł, z tytułu poniesionych kosztów leczenia skutków wypadku i wizyt lekarskich i badań. Koszty te były wywołane potrzebą leczenia skutków przedmiotowego wypadku co zostało potwierdzone przez biegłego sądowego T. P. specjalisty z zakresu neurologii która w sporządzonej opinii wskazała, że poniesione przez powoda koszty leczenia były celowe i uzasadnione, ponieważ doprowadziły do poprawy jego stanu zdrowia. Strona pozwana zarzuciła, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała braku możliwości skorzystania przez nią z refundowanych przez NFZ usług medycznych. Należy jednak wskazać, że przepis art. 444 § 1 zdanie 2 k.c. nie uzależnia przewidzianych w nim roszczeń od istnienia potencjalnej możliwości pokrycia kosztów leczenia ze środków publicznych. Powszechnie wiadomo, iż w ramach NFZ oczekiwanie na konsultacje specjalistów i badania trwa kilka miesięcy , a zwłoka w podjęciu działań leczniczych mogłaby skutkować pogorszeniem stanu zdrowia powoda. W konsekwencji Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 494,47 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Odnośnie żądania zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, zgłoszonego w pozwie w kwocie 387,73 zł, należy wskazać, że przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167) w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.), wprowadzają pewien automatyzm ustalania kosztów przejazdu, niejednokrotnie oderwany od kosztów, poniesionych w rzeczywistości. Niezależnie jednak od tego, dotyczą kosztów podróży osób, mających status pracownika, w związku z odbyciem podróży służbowej, na podstawie wystawionej przez pracodawcę tzw. delegacji, czyli polecenia wykonania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2013 r. zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 77 k.p, a rozporządzenie z dnia 25 marca 2002 r. na podstawie art. 34 a ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.), w związku z odesłaniem zawartym w § 4 ust. 4 rozporządzenia z dnia z dnia 29 stycznia 2013 r. Obydwa rozporządzenia pozostają więc na obszarze prawa pracy i dotyczą wyłącznie stron stosunku pracy. Zasady ustalania kosztów i rozliczeń, przewidzianych w tych rozporządzeniach, nie mogą być przenoszone na grunt postępowania cywilnego. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 29.06.2016r. (III CZP 26/16) i pogląd ten należało podzielić również na gruncie niniejszej sprawy, uznając za niedopuszczalne stosowanie bez wyraźnej podstawy prawnej przepisów, dotyczących pracowników, do osób niemających takiego statusu. Niezależnie od powyższego powód nie wyjaśnił , że akurat stawka wskazana w rozporządzeniu, a tym bardziej stawka maksymalna miała obrazować rzeczywiście poniesiony przez niego koszt dojazdu do placówek medycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznając za zasadne częściowo zarówno żądanie w zakresie zadośćuczynienia, jak i odszkodowania w pkt I wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.000 zł – tytułem zadośćuczynienia, kwotę 494,47 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, a więc łącznie 4.494,47 zł. W pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

O należnych odsetkach o zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 476 k.c. W świetle normy prawnej wyinterpretowanej z przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2).Zgodnie zaś z drugim przepisem dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W niniejszej sprawie strona powodowa uzyskała informację o roszczeniu powoda w dniu 7 kwietnia 2015 r. Zgodnie natomiast z treścią art. 817 § 1 k.c. pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni. Tym samym żądanie zasądzenia odsetek od kwoty dochodzonej z tytułu zadośćuczynienia należało uznać za uzasadnione od dnia 8 maja 2015 r. Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zasądzania odsetek dopiero od daty orzekania. Przyjęcie takiej koncepcji w sposób nieusprawiedliwiony promowałoby nie zasługujące na aprobatę działania dłużnika polegające na zwlekaniu z wypłatą zadośćuczynienia, gdyż eliminowałoby podstawową prawną sankcję za niewykonanie tych zobowiązań pieniężnych.

Za zasadne należało uznać również żądanie zasądzenia odsetek od kwoty dochodzonej z tytułu odszkodowania od dnia 8 lutego 2016 r. zgodnie z żądaniem strony powodowej.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, akt szkody oraz na podstawie zeznań świadka i powoda. Podstawą ustalenia stanu faktycznego była również opinie biegłych sądowych. Opinie te były w pełni wiarygodne i nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którymi w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w 51 % w stosunku do zgłoszonego roszczenia. W pozostałym zakresie wygrała strona pozwana. Na koszty powoda złożyła się opłata od pozwu w kwocie 445 zł., wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) - w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu do Sądu - w kwocie 2 400 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, kwota poniesiona tytułem dojazdu na badanie 80 zł, oraz kwota zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego w kwocie 700 zł. Łączna wysokość kosztów jakich powód mógł się domagać od pozwanego wyniosła 1.821 zł [(445zł + 2 400 zł + 17 zł+ 700zł + 80 zł) x 50%]. Natomiast na koszty strony pozwanej złożyło się wynagrodzeniem zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w kwocie 2 400 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego w kwocie 700 zł . Wysokość kosztów jakich pozwany mógł się domagać od powoda wyniosła zatem 1.559 zł [(17 zł + 2 400 zł + 700 zł) x 50 %]. Dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów należało przeto zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 262 zł (1.821 zł – 1.559 zł).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.

W pkt. IV wyroku Sąd – zgodnie z przyjętą zasadą odpowiedzialności stron za wynik postępowania – nakazał pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwoty po 403,47 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych tj. różnicę między wynagrodzeniem biegłych w kwocie 2.206,94 zł, a wysokością faktycznie uiszczonej na ten cel zaliczki w wysokości 1.400 zł, mając na uwadze fakt, że powód i pozwany winni pokryć te koszty w wysokości po 50% .

Kierując się powyższymi motywami Sąd orzekł jak w sentencji wyroku z dnia 19 marca 2019 r .

Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Agnieszka Kuryłas