Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: stażysta Agnieszka Majewska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa W. G. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki W. G. (1) kwotę 3.336 (trzech tysięcy trzystu trzydziestu sześciu) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki W. G. (1) na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 1.770 (jednego tysiąca siedmiuset siedemdziesięciu) złotych i 94 (dziewięćdziesięciu czterech) groszy tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  zwraca powódce W. G. (1) od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 152 (stu pięćdziesięciu dwóch) złotych i 20 (dwudziestu) groszy tytułem niewykorzystanej zaliczki wpłaconej na poczet wynagrodzenia biegłych.

SSR Małgorzata Janik- Białek

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 22 września 2016 roku W. G. (1) wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 11.800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lipca 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego żądania powódka podała, że w dniu 5 maja 2016 r. (błędna data roczna wskazana w pozwie, prawidłowa data roczna wypadku to 2015 r.) w S. przy al. (...) przy rondzie (...), kierująca pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), na przejściu dla pieszych ominęła samochody, które zatrzymały się na pasie środkowym i prawym celem ustąpienia pierwszeństwa pieszej W. G. (1), która przechodziła prawidłowo ze strony prawej na lewą, w wyniku czego ją potraciła. Powyższa szkoda była likwidowana przez pozwanego, który przyznał powódce zadośćuczynienie w wysokości 2.000 zł natomiast odmówił wypłaty kosztów leczenia w prywatnych gabinetach w wysokości 220 zł oraz kosztów opieki w kwocie 960 zł uznając wydatki te za zbędne. Powódka w wyniku wypadku doznała urazu stawu kolanowego lewego, urazu stopy lewej, urazu barku lewego, urazu biodra lewego, zaś następstwami wypadku są : konieczność opieki, niezdolność do samodzielnej egzystencji, leczenie szpitalne, zespoły korzeniowej lędźwiowe, niestabilność prosta i kątowa stawu kolanowego lewego, ograniczenie ruchomości braku lewego, zespół bólowy biodra lewego, cefalgia- silne bóle i zawroty głowy, zespół stresu pourazowego. Powódka uważa, że z uwagi na rozmiar trwałego/długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała w wyniku przedmiotowego wypadku, suma 12.000 zł, pomniejszona o wypłaconą powódce kwotę 2.000 zł stanowi adekwatny ekwiwalent doznanych cierpień i krzywdy; oprócz zadośćuczynienia powódka domaga się zwrotu kosztów leczenia w gabinetach prywatnych w wysokości 220 zł oraz zwrotu kosztów opieki w kwocie 960 zł wg. stawki 8 zł netto za godzinę.

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 stycznia 2017 roku pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności co do zasady, jednak kwestionuje żądanie zapłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia jak i odszkodowania, a także odsetek ustawowych. W ocenie pozwanego powódka doznała w wyniku wypadku zaledwie stłuczeń, zaś przeprowadzone badania nie wykazały żadnych zmian pourazowych. W przypadku powódki nie ma mowy o hospitalizacji, gdyż jej pobyt w szpitalu ograniczył się zaledwie do dwóch godzin. O znikomym stopniu skompilowania urazu świadczy także fakt zastosowania zaledwie leczenia zachowawczego oraz brak jakichkolwiek zaleceń lekarskich poza kontrolą w poradni. Nie ulega wątpliwości w ocenie strony pozwanej, że uraz nie spowodował dla powódki większych ograniczeń związanych z wykonywaniem czynności samoobsługowych, czy też czynności codziennych, a zważywszy na charakter urazu wysoce wątpliwe jest, by powódka wymagała jakiegokolwiek wsparcia osoby trzeciej. Nie należy także pomijać, iż dokumentacja medyczna powódki wskazuje na występujące u powódki już wcześniej zmiany zwyrodnieniowe. Po wypadku powódka nie korzystała także z pomocy lekarzy specjalistów tj. psychiatry czy psychologa, a dokumentacja nie wskazuje na stany depresyjne, załamania czy choćby wahania nastroju. Uwzględniając zatem charakter zdarzenia, zakres doznanych przez powódkę obrażeń, przebieg procesu leczenia, konsekwencje i wpływ zdarzenia z dnia 5 czerwca 2015 r. na stan psychiczny powódki oraz uszczerbek na zdrowiu, który został określony na poziomie 1 %, w ocenie strony pozwanej wypłacona już powódce kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy. Nadto brak jest podstaw do zasądzenia kosztów prywatnych wizyt lekarskich. Zostały one przeprowadzone ponad rok po zdarzeniu, a zatem nie sposób uznać, że przez rok czasu powódka nie mogła skorzystać z usług neurologa lub ortopedy w ramach NFZ. Ze względu na charakter obrażeń trudno stwierdzić, by powódka wymagała pomocy osobo trzecich, zaś dokumenty mające potwierdzić przywołane okoliczności, zostały wygenerowane na potrzeby zgłoszenia szkody w maju 2016 r. pod dyktando podmiotu zajmującego się dochodzeniem odszkodowań. Odnośnie żądania zasądzenia odsetek ustawowych strona pozwana wskazała, iż w przypadku zasądzenia na rzecz powódki dalszego zadośćuczynienia kwota ta powinna być zasądzona z odsetkami ustawowymi dopiero od dnia wydania wyroku, albowiem dopiero w tym momencie zostaje przesądzona zasadność roszczenia i ustalona jego wysokość. Zatem dopiero do daty wyrokowania można mówić o zwłoce ze spełnieniem świadczenia.

Pismem procesowym z dnia 24 października 2018 roku powódka rozszerzyła żądanie pozwu o dalszą kwotę 559 zł z odsetkami ustawowymi od dnia złożenia pisma do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za konieczne koszty leczenia i rehabilitacji wskazując, iż koszty te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem i powinny obciążać pozwanego.

Pismem z dnia 27 grudnia 2018 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, w tym także w zakresie rozszerzonego żądania pozwu wskazując, iż w świetle opinii biegłego obecnie przedkładane dokumenty nie mają związku ze zdarzeniem z dnia 5 maja 2016 r.

Pismem procesowym z dnia 11 stycznia 2019 roku powódka rozszerzyła żądanie pozwu o dalszą kwotę 198,59 zł z odsetkami ustawowymi od dnia złożenia pisma do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za konieczne koszty leczenia i rehabilitacji wskazując, iż koszty te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem i powinny obciążać pozwanego.

Na rozprawie w dniu 22 listopada 2019 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, w tym także w zakresie rozszerzonego żądania pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 maja 2015 r. na drodze publicznej w S.- al. (...), jadąc lewym pasem ruchu podczas wjeżdżania na rondo (...), kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) na przejściu dla pieszych bez sygnalizacji świetlnej J. P. ominęła inne samochody, które zatrzymały się na pasie środkowym i prawym celem ustąpienia pierwszeństwa pieszej W. G. (1), która przechodziła prawidłowo ze strony prawej na lewą, w wyniku czego potraciła ją, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym (czyn z art. 86 par 1 kw). Wyrokiem nakazowym z dnia 5 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie uznał obwinioną J. P. za winną ww. opisanego czynu i skazał ją na karę grzywny w kwocie 500 zł.

Po zdarzeniu J. P. zawiozła W. G. (1) na teren ogródków działkowych, gdzie W. G. (1) miała działkę. Poszkodowana położyła się w altance i dopiero wieczorem wróciła taksówką do swojego mieszkania przy al. (...) w S.. Na następny dzień, za telefoniczną namową siostrzenicy, W. G. (1) udała się do 109 Szpitala (...) na Izbę Przyjęć, gdzie zgłosiła dolegliwości bólowe występujące od dnia poprzedniego. Wskazała, że w dniu poprzednim przechodząc przez pasy została potrącona przez samochód osobowy, który uderzył ją w lewą kończynę dolną. W. G. (1) zgłosiła dolegliwości bólowe stawu kolanowego lewego po stronie przyśrodkowej, barku lewego oraz kręgosłupa L/S. U powódki nie stwierdzono świeżych zmian urazowych kostnych, a co za tym idzie, stwierdzono brak podstaw do hospitalizacji. Rozpoznano stłuczenie stawu kolanowego lewego, barku lewego oraz przeciążenie kręgosłupa L/S. Zalecono: opaskę elastyczną na staw kolanowy lewy, chodzenie z odciążeniem kończyny dolnej lewej, chodzenie z asekuracją kul łokciowych, okłady z lodu co 2 godziny przez 15 min i A. 3 razy dziennie, wysokie układnie kończyny dolnej lewej, przyjmowanie leków: N. w razie bólu, M. Forte, C. 3 forte, maść przeciwbólową miejscowo w razie potrzeby, D. 4% spray 3 razy dziennie miejscowo oraz kontrolę w poradni lekarza rodzinnego za 2-3 dni.

Dowód:

- wyrok nakazowy z dnia 5 stycznia 2016 r. k. 12

- opis wypadku k. 13-14

- karta informacyjna izby przyjęć k. 15 i 18

- dokumenty w aktach o sygn. VII W 2651/15

-zeznania świadka J. P. k. 65-66

- zeznania świadka W. Ł. k. 66-68

- zeznania W. G. (2) w charakterze strony k. 129-132

W dniu zdarzenia W. G. (1) miała 77 lat. Po wypadku W. G. (1) odczuwała dolegliwości bólowe; skarżyła się na silny ból głowy, ból lewej części ciała-barku, stawu kolanowego, biodra i stopy; musiała zażywać leki przeciwbólowe, chodziła przy użyciu kul łokciowych. Skarżyła się na ból całego ciała, miała widoczne siniaki na lewej nodze. Od momentu wypadku stała się osobą lękliwą, wycofaną. Przyjmowała leki przeciwbólowe, uspokajające i przeciwzapalne - przez okres 2 tygodni w dość dużych dawkach, następnie w mniejszych do 3 miesięcy po zdarzeniu. Podjęła także rehabilitację w ramach NFZ. W dniu 18 maja 2015 r. otrzymała skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne i uczęszczała na nie w okresie 1-15 czerwca 2015r. Były to zabiegi T., (...)+ V. Żel.

Przez pierwsze dwa tygodnie po wypadku W. G. (1) potrzebował pomocy przy ubieraniu się, zakładaniu obuwia, myciu głowy, wchodzeniu i wychodzeniu z wanny, wnoszeniu zakupów do mieszkania, które znajduje się na trzecim piętrze. Pomocy udzielała powódce jej siostrzenica W. Ł., która zamieszkuje w B. i która przyjechała do W. G. (1) 2 lub 3 dni po wypadku, opiekował się ciotką przez okres 2 tygodni, po czym powróciła do swojego stałego miejsca zamieszkania. W czasie pobytu u powódki W. Ł. robiła zakupy, sprzątała, przygotowywała i podawała posiłki, przygotowywała leki, robiła powódce masaże. Przed wypadkiem W. G. (1) była osobą samodzielną i zaradną. Uprawiała działkę, która dostarczała jej owoców i warzyw. Po wypadku powódka zaprzestała pracy w ogrodzie działkowym. Przez jakiś czas po zdarzeniu doczuwała lęk przez nadjeżdżającymi samochodami. Nie podejmowała leczenia psychiatrycznego ani nie korzystała ze wsparcia psychologa.

W okresie wakacyjnym 2015 r. W. G. (1) pojechała do swojej siostrzenicy do B. na okres około 1 miesiąca. W okresie od września do grudnia 2015 r. W. Ł. przejeżdżała do S. kilkukrotnie, na kilka dni. W tym czasie W. G. (1) nie wymagała pomocy przy czynnościach samoobsługowych, jednak siostrzenica pomagała jej w sprzątaniu, robieniu zakupów, gotowaniu- co też czyniła z własnej woli także, kiedy odwiedzała W. G. (1) przed wypadkiem.

W. G. (1) z inicjatywy swojej siostrzeńcy odbyła w dniu 19 maja 2016 r. wizytę u lekarza ortopedy M. B. (1) w B., zaś w dniu 20 maja 2016 r. u lekarza neurologa R. W. w B.. Za obie wizyty zapłaciła W. Ł..

Dowód:

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 16

- karta zabiegowa k. 17;

- wydruk wizyty k. 19, 20

- paragon k. 20;

-rachunek k. 21

- zeznania świadka W. Ł. k. 66-68

- zeznania W. G. (2) w charakterze strony k. 129-132

Pismem z dnia 31 maja 2016 r. powódka, działająca za pośrednictwem Biura R. Windykacja (...), dokonała zgłoszenia szkody pozwanemu (...) w W. domagając się zapłaty kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 220 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia oraz kwoty 960 zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Przedmiotowe zgłoszenie zostało doręczone pozwanemu w dniu 3 czerwca 2016 r. Decyzją z dnia 24 sierpnia 2016 r. (...) przyznało W. G. (1) kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną w wyniku wypadku krzywdę uznając, na podstawie orzeczenia lekarskiego, iż u powódki wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu określony na 1 %.

Dowód:

-wezwanie do zapłaty k. 6-7

- potwierdzenie odbioru k. 8

- decyzja o przyznaniu odszkodowania k. 9;

- orzeczenie lekarskie k. 49-51;

W trakcie wypadku komunikacyjnego, jakiemu uległa W. G. (1), doszło do stłuczenia stawu kolanowego lewego, barku lewego oraz przeciążenia kręgosłupa z poziomu L/S. Uraz przyczynił się do występowania dolegliwości bólowych. Leczenie W. G. (1) oraz rehabilitacja były uzasadnione. Stan kliniczny W. G. (1) był dobry, nie wystąpiło złamanie, a jedynie stłuczenie stanu kolanowego lewego oraz braku. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono żadnych odchyleń. Odczuwane dolegliwości mogły w początkowym okresie ograniczać aktywność fizyczną (zakupy, spacery), natomiast nie były to ograniczenia istotne w zakresie aktywności dnia codziennego. W zakresie neurologicznym W. G. (1) nie doznała żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Jej leczenie polegało na dwóch konsultacjach, wprowadzeniu leków przeciwbólowych oraz rehabilitacji ruchowej (jeden cykl po 10 zabiegów). W. G. (1) odzyskała sprawność ruchową; w badaniu neurologicznym nie stwierdzono odchyleń od normy w zakresie funkcji narządu ruchu oraz nerwów czaszkowych. W. G. (1) jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania, a mogące okresowo występować dolegliwości kręgosłupa i stawów można leczyć środkami farmakologicznymi. Jest mało prawdopodobne, aby u W. G. (1) wystąpiły dalsze negatywne następstwa zdrowotne przebytego wypadku.

Dowód:

-opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii dr M. B. (2) k. 154- 157

- opinia biegłego sądowego z zakresu (...) k. 179-180;

W dniu 18 czerwca 2012 r. u W. G. (1) wykonane zostało usg dopplerowskie żył kończyn dolnych, w wyniku którego stwierdzono zachowane przepływy w żyłach udowych, podkolanowych i żyłach piszczelowych w odcinkach dostępnych badaniu; żyły powierzchowne żylakowato zmienione bez zmian zakrzepowych; ujścia żył odpiszczelowych niewydolne, odstrzałkowych wydolne; w dole podkolanowym lewym torbiel.

W okresie od 18 kwietnia 2017 r. do 9 maja 2017 r. W. G. (1) przebywała w sanatorium z rozpoznaniem: zwyrodnienia kręgosłupa, zwyrodnienia wielostawowe, stan po urazie kolana lewego, nadciśnienie tętnicze.

W dniu 19 kwietnia 2017 r. W. G. (1) dokonała dopłaty do pobytu sanatoryjnego w kwocie 249 zł brutto.

W dniu 13 grudnia 2017 r. u W. G. (1) wykonano zdjęcie RTG kręgosłupa szyjnego, które wykazało objawy zaniku kostnego i zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe w postaci osteofitów na przednich i tylnych krawędziach trzonów, objawy dyskopatii C6/C7 z obecnością mostku kostnego na przedniej powierzchni trzonów na tej samej wysokości, niestabilność segmentu C5/C6, zaostrzenia w stawach unkowertebralnych.

W dniu 30 stycznia 2018 r. u W. G. (1) wykonano badanie tomografii komputerowej kręgosłupa szyjnego, które wykazało niewielką symetryczną wypuklinę pierścienia włóknistego krążka miedzykręgowego C4/C5 oraz płaską, paracentralną przepuklinę krążka międzykręgowego C5/C6 o wymiarach 5,4 x 2,8 mm; szerokość kanału kręgowego projekcji strzałkowej wynosi na w/w poziomach odpowiednio ok. 10,7 mm i 10,2 mm (względna stenoza); tendencja do przedniej niestabilności segmentu C5-C6; poza tym umiarkowane, lewostronne zwężenie otworu międzykręgowego C6-C7 na tle kostnych zmian zwyrodnieniowych – przeciążeniowych.

W dniu 14 kwietnia 2018 r. u W. G. (1) wykonano zdjęcie RTG stawu kolanowego AP 2 boczne, które wykazało zmiany zwyrodnieniowe w postaci zaostrzeń na krawędziach powierzchni stawów nadkłykci kości udowych oraz nasad bliższych kości piszczelowych a także górnych zarysach rzepek, szczególnie prawej; zaostrzenia wyniosłości międzykłykciowych; szpary stawowe udowo-piszczelowe węższe od strony przyśrodkowej, przewężona szpara stawu rzepkowo-udowego po stronie prawej.

W dniu 10 maja 2018 r. W. G. (1) zapłaciła kwotę 260 zł na rzecz Przychodni (...). s.c. za zabiegi ultradźwięków i krioterapii.

W dniu 6 lipca 2018 r. W. G. (1) uregulowała na rzecz Poradni i Zakładu (...) w S. kwotę 50 zł za zabieg KRIO.

W dniu 24 maja 2018 r. W. G. (1) zgłosiła się do Ogólnej I. Przyjęć SPSK nr 1 w S., gdzie postawiono rozpoznanie: stan po urazie kolana lewego w 2015r. oraz odnotowano w karcie informacyjnej: zaostrzenie dolegliwości bólowych stawu kolanowego lewego od ok. dwóch tygodni, pacjentka podje uraz bezpośredni- potrącenie na drodze przed 3-ma laty; od tamtego czasu dolegliwości bólowe w obrębie kolana lewego; pacjentka porusza się bez asekuracji utykając na lewą kończynę dolną, ukrwienie i unerwienie kończyny prawidłowe brak wskazań do pilnej interwencji ortopedycznej. Zalecono pacjentce chodzenie z odciążeniem chorej kończyny, leczenie przeciwbólowe w razie potrzeby, elewację kończyny, zimne okłady co 2 godziny po 10 minut i dalsze leczenie w poradni ortopedycznej.

W dniu 19 grudnia 2018 r. W. G. (1) odbyła wizytę u ortopedy – traumatologa dr n. med. D. R., który postawił diagnozę „zaostrzenie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego”, wykonał punkcję stawu oraz zalecił okłady z lodu na staw kolanowy 2-3 razy dziennie po 15 minut, objawową terapię przeciwbólową (laser, krioterapia, (...)), leczenie usprawniające- ćwiczenia z zakresu ruchu w stawie kolanowym, ćwiczenia wzmacniające mięśnie kończyn dolnych, ćwiczenia propriocepcji, docelowo rozważenie leczenia operacyjnego (alloplastyka stawu). Za przedmiotową poradę lekarską W. G. (1) uregulowała należność w kwocie 150 zł. Nadto dokonała zakupu w aptekach następujących produktów :. (...) C. (...) op za kwotę 41.90 zł oraz D. za kwotę 6,69 zł.

Dowód:

- faktury k. 191, 192, 193

- wyniki badan k. 194, 195, 196, 198

- karty informacyjne k. 197, 199

- opis wizyty k. 218;

- faktura k. 219;

- kopie paragonów k. 220

Obecne zaostrzenie u W. G. (1) choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego nie ma związku z urazem w wyniku wypadku, a jest spowodowane procesem samoistnym polegającym na zwyrodnieniu chrząstki stawowej.

Dowód:

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu (...) k. 238

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia znajduje swoje oparcie w treści art. 445 § 1 kc w związku z art. 444 kc oraz art. 822 § 1, art. 436 § 1 kc z zw. z art. 435 § 1 kc. W myśl art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim, a więc szkody wyrządzone wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 i n. k.c.), jak i szkody wyrządzone na skutek czynu niedozwolonego. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy, ryzyka, słuszności oraz w sytuacjach, gdy odpowiedzialności nadano charakter absolutny (bezwzględny). Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego. Uprawniona jest zatem teza, że odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter wtórny do odpowiedzialności cywilnej wskazanego w ustawie lub w umowie podmiotu. Istotą opisywanego ubezpieczenia jest wejście ubezpieczyciela na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w sytuację prawną ubezpieczającego, w zakresie ponoszonej przez niego odpowiedzialności odszkodowawczej. ( vide Komentarz do art.822 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] Z. Gawlik, A. Janiak, A. Kidyba, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX, 2010.).

Odpowiedzialność ubezpieczającego lub ubezpieczonego będącego samoistnym posiadaczem mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody regulowana jest treścią art. 436 § 1 kc, który odsyła do treści art. 435 kc stanowiącego, iż prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Stosownie do treści art. 444 § 1 Kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 Kc w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu pierwszego z powołanych przepisów polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, które może dotyczyć zarówno samej powłoki cielesnej, jak i narządów wewnętrznych. Natomiast wywołanie rozstroju zdrowia obejmuje wszelkie, chociażby przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu.

Naprawienie szkody niemajątkowej, tzw. krzywdy może polegać na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej. Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienia psychiczne, moralne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które wystąpią w przyszłości.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawały fakt zajścia zdarzenia i jego okoliczności a także sama zasada odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela.

Sporna była natomiast wysokość należnego powódce zadośćuczynienia. Powódka domagała się z tego tytułu dodatkowej kwoty 10.000 zł ponad wypłaconą już w toku postępowania przedsądowego kwotę 2.000 zł. Tymczasem pozwany wskazywał, że powódka doznała jedynie powierzchownych obrażeń ciała. Mając powyższe na uwadze pozwany uznał za zasadną kwotę 2.000 zł. W ocenie pozwanego kwota ta zaspokaja roszczenia powódki z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. W doktrynie prawniczej i orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie z art. 445 Kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, toteż powinno ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Równocześnie przy określaniu wysokości przedmiotowego odszkodowania należy mieć na względzie, że winno ono być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej wskazać należy, że w dniu zdarzenia W. G. (1) miała 77 lat. Po wypadku W. G. (1) odczuwała dolegliwości bólowe; skarżyła się na silny ból głowy, ból lewej części ciała-barku, stawu kolanowego, biodra i stopy; musiała zażywać leki przeciwbólowe, chodziła przy użyciu kul łokciowych. Skarżyła się na ból całego ciała, miała widoczne siniaki na lewej nodze. Od momentu wypadku stała się osobą lękliwą, wycofaną. Przyjmowała leki przeciwbólowe, uspokajające i przeciwzapalne - przez okres 2 tygodni w dość dużych dawkach, następnie- do 3 miesięcy po wypadku- w mniejszych dawkach. Podjęła także rehabilitację w ramach NFZ. W dniu 18 maja 2015 r. otrzymała skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne i uczęszczała na nie w okresie 1-15 czerwca 2015r. Były to zabiegi T., (...)+ V. Żel. Ze sporządzonych na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii wynika, iż w trakcie wypadku komunikacyjnego, jakiemu uległa W. G. (1), doszło do stłuczenia stawu kolanowego lewego, barku lewego oraz przeciążenia kręgosłupa z poziomu L/S. Uraz przyczynił się do występowania dolegliwości bólowych. Leczenie W. G. (1) oraz rehabilitacja były uzasadnione. Stan kliniczny W. G. (1) był dobry, nie wystąpiło złamanie, a jedynie stłuczenie stanu kolanowego lewego oraz braku. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono żadnych odchyleń. Odczuwane dolegliwości mogły w początkowym okresie ograniczać aktywność fizyczną (zakupy, spacery), natomiast nie były to ograniczenia istotne w zakresie aktywności dnia codziennego. W zakresie neurologicznym W. G. (1) nie doznała żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu. Jej leczenie polegało na dwóch konsultacjach, wprowadzeniu leków przeciwbólowych oraz rehabilitacji ruchowej (jeden cykl po 10 zabiegów). W. G. (1) odzyskała sprawność ruchową; w badaniu neurologicznym nie stwierdzono odchyleń od normy w zakresie funkcji narządu ruchu oraz nerwów czaszkowych. W. G. (1) jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania, a mogące okresowo występować dolegliwości kręgosłupa i stawów można leczyć środkami farmakologicznymi. Jest mało prawdopodobne, aby u W. G. (1) wystąpiły dalsze negatywne następstwa zdrowotne przebytego wypadku. Nadto biegły z zakresu ortopedii dodatkowo wskazał w opinii uzupełniającej, że obecne zaostrzenie u W. G. (1) choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego nie ma związku z urazem w wyniku wypadku, a jest spowodowane procesem samoistnym polegającym na zwyrodnieniu chrząstki stawowej.

Sąd miał nadto na uwadze fakt, że mimo, iż biegli sądowi opiniujący stan zdrowia powódki na gruncie niniejszej sprawy nie stwierdzili, by doznała ona jakiegokolwiek trwałego uszczerbku na zdrowiu, to uszczerbek taki został stwierdzony przez lekarza sporządzającego orzeczenie na zlecenie pozwanego, gdzie stwierdzono 1 % przedmiotowego uszczerbku, co stanowiło dla pozwanego podstawę do przyznania powódce kwoty 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sąd uznał za wiarygodne i miarodajne opinie biegłych sądowych sporządzone dla potrzeb niniejszego postępowania, albowiem biegli sądowi nie działali na zlecenie żadnej ze stron, zatem ich opinie cechuje obiektywizm i bezstronność, a nadto dokonywali oni oceny stanu zdrowia powódki z perspektywy czasu, co pozwoliło biegłym ocenić skutki zdarzenia na przyszłość. Jednakże Sąd miał na uwadze fakt, iż dla przyznania zadośćuczynienia przepisy kodeksu cywilnego nie wymagają powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu, lecz zaistnienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, co niewątpliwe u powódki miało miejsce. Powódka doznała bowiem stłuczenia stawu kolanowego lewego, barku lewego oraz przeciążenia kręgosłupa z poziomu L/S, które to obrażenia skutkowały dolegliwościami bólowymi, zwłaszcza w obrębie stawu kolanowego lewego, co utrudniało powódce normalne funkcjonowanie co najmniej przez okres 2 tygodni po wypadku, a nawet dłużej. Jednakże w ocenie biegłych doznane przez powódkę dolegliwości nie były znaczne i nie spowodowały żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś obecnie odczuwane dolegliwości są wynikiem choroby zwyrodnieniowej nie mającej związku z wypadkiem.

Sąd miał na uwadze, iż zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Powódka z tytułu zadośćuczynienia domagała się dodatkowo kwoty 10.000 zł. W ocenie Sądu kwota ta jawi się jako zbyt wygórowana w odniesieniu do rozmiaru doznanej krzywdy. Uwzględniając fakt, iż powódka doznała rozstroju zdrowia skutkującego silnymi dolegliwościami bólowymi w okresie co najmniej 2 tygodni, a dolegliwości bólowe utrudniały powódce chodzenie, wykonanie pewnych prac domowych i skutkowały koniecznością pomocy siostrzenicy przez okres 2 tygodni po wypadku, mając na uwadze fakt, iż powódka poddana została zabiegom rehabilitacyjnym, a doznane przez powódkę dolegliwości skutkowały odczuwaniem lęku, wycofaniem, niemożnością uprawiania ogrodu działkowego, a także ujemnymi przeżyciami psychicznymi, obawą o stan własnego zdrowia oraz obawa przed utratą samodzielności, jednak nie były znaczne, długotrwałe i nie spowodowały żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu, powódka nie była poddana żadnym zabiegom operacyjnym, a leczenie sprowadzało się wyłącznie do leczenia zachowawczego lekami przeciwbólowymi Sąd uznał, iż łączna kwota 5.000 zł jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy.

Podkreślić należy, że zdrowie jest najwyższą wartością a jakikolwiek w nim uszczerbek, zwłaszcza skutkujący znacznym nasileniem bólu i ograniczeniem czynności organizmu, winien być należycie wynagrodzony. Kwota zadośćuczynienia musi być odpowiednia, a ustalenie jej wysokości ustawodawca pozostawił sędziowskiemu uznaniu dokonywanemu w aspekcie całokształtu okoliczności sprawy. Kwota ta nie może zatem być nadmiernie wygórowana, ale też musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. W ocenie Sądu łączna kwota 5.000 zł zadośćuczynienia będzie niewątpliwie wartością ekonomicznie dla powódki odczuwalną i jednocześnie umiarkowana, rozsądną i adekwatną do zakresu doznanej krzywdy. Uwzględniając aktualne realia życia społeczeństwa oraz wysokość przeciętnego średniego wynagrodzenia nie sposób uznać, by była to kwota niewspółmierna i nadmiernie wygórowana.

Skoro zatem pozwany wypłacił już powódce kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia, w pkt. I wyroku zasądzono na rzecz powódki dodatkowo kwotę 3.000 zł.

Sąd oddalił żądanie powódki w pozostałym zakresie dotyczącym zadośćuczynienia, a także w zakresie zwrotu kosztów leczenia w kwocie 220 zł, w zakresie zwrotu kosztów opieki pond 336 zł oraz w zakresie żądań odszkodowawczych, o jakie nastąpiło rozszerzenie powództwa pismami z dnia 24 października 2018 r. oraz z dnia 11 stycznia 2019 r. uznając je za niezasadne. Roszczenie o dalsze zadośćuczynienie ponad kwotę 3000 zł Sąd uznał za nadmiernie wygórowane i nieadekwatne do doznanej krzywdy, co zostało już wyjaśnione w zamieszczonych powyżej rozważaniach. Jeśli zaś chodzi o zwrot kosztów prywatnych wizyt lekarskich, jakim powódka poddała się w dniach 19 i 20 maja 2016 r. u lekarzy R. W. i M. B. (1) w B. wskazać należy, że z zeznań świadka W. Ł. wynika, iż to ona pokryła koszt tych wizyt, zatem szkoda w tym zakresie nie powstała w majątku powódki. Brak jest zatem w tym zakresie legitymacji czynnej po stronie powodowej. Odnośnie zaś zwrotu kosztów opieki wskazać należy, że jak to wynika z dorobku doktryny i orzecznictwa „Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia. W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Nadto, jeżeli w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowanemu potrzebna jest opieka (stała, tymczasowa) odszkodowanie obejmuje także koszty tej opieki. Nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty takiej opieki, bowiem stanowią one element należnego mu odszkodowania nawet wtedy jeśli opieka była sprawowana przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie. Szkodą jest już bowiem konieczność zapewnienia opieki, natomiast zapewnienie sobie przez poszkodowanego taniej lub nawet nieodpłatnej opieki nie zmniejsza szkody”. Z ustaleń stanu faktycznego poczynionych przez Sąd w niniejszej sprawie wynika, że powódka wymagała pomocy osoby trzeciej przez okres 2 tygodni po wypadku- zważyć należy, że w chwili zdarzenia powódka miała 77 lat, zamieszkiwała sama, na III piętrze, poruszała się o kulach, wymagała pomocy w zakresie robienia zakupów i wnoszenia ich do mieszkania, zakładaniu obuwia, wchodzeniu i wychodzeniu z wanny, myciu włosów, przygotowywaniu posiłków. Opiekę tę sprawowała nad powódką jej siostrzenica W. Ł., która przyjechała do S. z B. na 2 lub 3 dzień po wypadku i przebywała stale z powódką przez okres 2 tygodni, po czym powróciła do miejsca zamieszkania, a następnie powódka pojechała do B. na okres miesiąca wakacyjnego, zaś w okresie od września do grudnia 2015 r. W. Ł. przejeżdżała do S. i dalej świadczyła powódce pomoc. Opieka ta była w ocenie Sądu uzasadniona jedynie przez okres 2 tygodni po wypadku, albowiem z uwagi ani wiek powódki, samotne zamieszkiwanie na III piętrze oraz silnie odczuwane w tym okresie dolegliwości bólowe i konieczność poruszania się o kulach powódka opieki i pomocy niewątpliwe wymagała. Po tym jednak czasie siostrzenica powódki wyjechała, a powódka radziła sobie samodzielnie, zatem niezbędność sprawowania tej opieki ustała. Oczywistym jest, że więzi rodzinne i emocjonalne istniejące między powódką a jej siostrzenicą powodowały, że siostrzenica nadal powódce pomagała goszcząc ją u siebie lub przyjeżdżając do S., jednak opieka ta nie była wówczas niezbędna, a wynikała z relacji rodzinnych, dobrego serca i dobrej woli W. Ł.. Analizując czynności, jakie W. Ł. wykonywała w ramach opieki sprawowanej nad powódką w okresie 2 tygodni po zdarzeniu Sąd ocenił czas tej opieki na 3 godziny dziennie. Przy zastosowaniu stawki 8 zł na godzinę wyliczonej przez stronę powodową w oparciu o minimalne wynagrodzenie, które to wyliczenie nie zostało zakwestionowane przez stronę pozwaną i nie wzbudziło także wątpliwości Sądu, należność z tytułu opieki sprawowanej przez 14 dni po 3 godziny dziennie wg. stawki 8 zł za godzinę wynosi 336 zł. Sąd uwzględnił zatem żądanie z tytułu zwrotu kosztów opieki do ww. kwoty, oddalając roszczenie w pozostałym zakresie, albowiem nie zostało wykazane, by opieka była faktycznie sprawowana w wymiarze większym, a nadto by była ona, ponad zakres uwzględniony, niezbędna, celowa i uzasadniona.

Oddaleniu uległo także żądanie pozwu w zakresie żądań odszkodowawczych, o jakie nastąpiło rozszerzenie powództwa pismami strony powodowej z dnia 24 października 2018 r. oraz z dnia 11 stycznia 2019 r. W ramach kwoty 559 zł, o jaką nastąpiło rozszerzenie powództwa pierwszym z pism, powódka domagała się zwrotu dopłaty do pobytu sanatoryjnego w kwocie 249 zł oraz kosztów zabiegów rehabilitacyjnych, jakie opłaciła w dniu 19 kwietnia 2017 r. oraz w dniu 10 maja 2018 r. w kwotach odpowiednio 50 zł oraz 260 zł. Jak wynika z karty informacyjnej dot. pobytu sanatoryjnego, powódka przebywała w sanatorium z rozpoznaniem zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, zwyrodnień wielostawowych, nadciśnienia tętniczego i stanu po urazie kolana lewego. Z faktury k. 191 nie wynika, za jaką usługę dokonana została przedmiotowa dopłata. Jak wynika zaś z zeznań samej powódki skierowanie do sanatorium otrzymała ona głównie ze względu na stan kręgosłupa, który- jak wynika z przedstawionych opisów badań- był dotknięty zawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi. Nie wykazała zatem strona powodowa, że przedmiotowa dopłata miała jakikolwiek związek z następstwami wypadku komunikacyjnego z maja 2015 r. Analogicznie powódka nie wykazała związku przyczynowego kosztów zabiegów rehabilitacyjnych opłaconych przez powódkę w 2017 r. i 2018 r. z przedmiotowym wypadkiem. Rozszerzenie zaś żądania pozwu dokonane pismem z dnia 11 stycznia 2019 r. obejmowało koszt 150 zł wizyty u dr n. med. D. R. odbytej w dniu 19 grudnia 2018 r., w toku której specjalista ten postawił diagnozę :” zaostrzenie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego” oraz koszt zakupu środków aptecznych za kwotę 41,90 zł oraz 6,69 zł. Również i co do tych wydatków strona powodowa nie wykazała ich związku z wypadkiem z maja 2015 r. Na brak takiego związku wskazuje postawiona przez specjalistę diagnoza – zaostrzenie choroby zwyrodnieniowej oraz opinia uzupełniając biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii dr A. K., który – po przeanalizowaniu przedłożonej przez powódkę z pismami rozszerzającymi powództwo, dalszej dokumentacji - wskazał, że obecne zaostrzenie u W. G. (1) choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego nie ma związku z urazem w wyniku wypadku, a jest spowodowane procesem samoistnym polegającym na zwyrodnieniu chrząstki stawowej. Wobec zatem braku wykazania związku pomiędzy ww. wydatkami, a wypadkiem z maja 2015 r., powództwo w tym zakresie musiało także ulec oddaleniu.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dowodów w postaci dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie budziły wątpliwości. Ustalenia faktyczne Sąd oparł również na zeznaniach świadka W. Ł., a także samej powódki, albowiem zeznania te były ze sobą zgodne, korespondowały również z przedłożonymi przez strony dowodami z dokumentów. Niesporne okoliczności wypadku oraz skutki zdarzenia dla sprawczyni zdarzenia Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów urzędowych – wyroku nakazowego z dnia 5 stycznia 2016 r. oraz dokumentów znajdujących się w aktach tut. Sądu o sygn. VII W 2651/15. Nie było bowiem podstaw, aby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd uznał dowody z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii za w pełni wiarygodne, albowiem obie opinie wydane zostały zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Zdaniem Sądu wysokie kwalifikacje biegłych i ich duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do ich zakwestionowania ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Nadto strony nie wniosły do opinii biegłych żadnych zastrzeżeń.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Odsetki, w zasadzie według stopy ustawowej, należą się, zgodnie z art. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Stanowią one zatem opartą na uproszczonych zasadach rekompensatę typowego uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98). Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 §1 i art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 266/06, LEX nr 276339, z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, LEX nr 738354, i z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09). Stanowisku temu nie sprzeciwia się również stosowanie się do zadośćuczynienia art. 363 § 2 k.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1990 r., II CR 225/90, LEX nr 9030). Wyrażona w tym przepisie, korespondującym z art. 316 §1 k.p.c., zasada, że rozmiar szeroko rozumianej szkody, a więc zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej, ustala się, uwzględniając czas wyrokowania, ma na celu możliwie pełną kompensatę szkody ze względu na jej dynamiczny charakter - nie może więc usprawiedliwiać ograniczenia praw poszkodowanego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, i z dnia 16 kwietnia 2009 r., I CSK 524/08, OSNC-ZD 2009, nr D, poz. 106).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy data początkowa naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności zasądzonej kwoty wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 4 lipca 2016r., który to termin przypada po upływie 30 dni do wypłaty odszkodowania od dnia zgłoszenia szkody statuowanego przepisem art. 817 §1 kc, gdyż strona pozwana otrzymała zgłoszenie szkody i wezwanie do zapłaty w dniu 3 czerwca 2016 r. (k. 8 akt).

Żądanie pozwu w części przenoszącej kwotę 3.336 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie uległo oddaleniu jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w pkt. III wyroku. Stosownie do treści art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Roszczenie powódki zostało uwzględnione jedynie w 28 %. Stąd też powódka ma obowiązek zwrócić stronie pozwanie 72 % poniesionych przez nią kosztów, zaś strona pozwana ma obowiązek zwrócić powódce 28 % jej kosztów. Na koszty powódki w niniejszej sprawie złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 559 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 4.800 zł ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( wg. brzemienia z daty wniesienia pozwu), a także zaliczka na opinie biegłych wykorzystana w kwocie 647,80 zł i opłaty od rozszerzonych żądań pozwu w łącznie kwocie 38 zł. Łączna wysokość kosztów powódki zamyka się kwotą 6.061,80 zł. Z kolei strona pozwana poniosła koszty w kwocie 4. 817 zł, na które składa się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 4.800 zł. Powódka winna zatem zwrócić pozwanej 72 % jej kosztów czyli kwotę 3.468,24 zł, zaś pozwana obowiązana jest zwrócić powódce 28 % jej kosztów tj. kwotę 1697,30 zł. Po potrąceniu przedmiotowych kwot otrzymujemy kwotę 1.770,94 zł na korzyść strony pozwanej. Wobec powyższego w pkt. III wyroku zasądzono od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1.770,94 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu.

Mając na uwadze fakt, że uiszczona przez powódkę w kwocie 800 zł zaliczka przewyższyła koszty opinii biegłych (koszt opinii łącznie 647,80zł), na postawie przepisu art. 80 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 roku, Nr 167, poz. 1398 ze zm.) orzeczono o zwrocie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie na rzecz powódki kwoty 152,20 zł niewykorzystanej zaliczki.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik-Białek

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować sporządzenie uzasadnienia (urlop s. ref. w dniach 19, 20, 30 i 31 grudnia 2019 r. ; dni ustawowo wolne od pracy 25, 26, grudnia 2019 r., 1 stycznia 2020 r., 6 stycznia 2020 r. urlop s. ref. w dniu 7 stycznia 2019 r.) .

2.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej zgodnie ze złożonym wnioskiem.

3.  Akta przedłożyć do postępowania międzyinstancyjnego z apelacją lub za 30dni od dnia doręczenia z dowodem doręczenia.

SSR Małgorzata Janik-Białek

S., dnia 8 stycznia 2020 r.