Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 16 maja 2020r. G. G. domagała się zasądzenia od pozwanej Jednostki Wojskowej nr (...) w S. kwoty 15794, 92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 października 2019r. tytułem odprawy jubileuszowej, a nadto kosztów procesu wskazując, iż spełniła określone w obowiązującym pracodawcę Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej przesłanki do nabycia świadczenia przechodząc na emeryturę (zmieniając status pracownika – emeryta na status emeryta) w okresie krótszym niż 12 miesięcy od osiągnięcia stażu pracy warunkującego nagrodę.

Pozwana Jednostka Wojskowa nr (...) w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Nie kwestionując okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie pozwana zaprzeczyła spełnieniu przez powódkę wskazywanej przesłanki do nagrody jubileuszowej podnosząc, iż przejście na emeryturę nastąpiło w dacie nabycia przez pracownicę uprawnień emerytalnych, nie zaś w dniu zakończenia zatrudnienia nawiązanego już w okresie posiadania tych uprawnień.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Strony niniejszego procesu pozostawały w stosunku pracy od 1 sierpnia 1985r.

W związku z koniecznością spełnienia warunków do otrzymania emerytury doszło z inicjatywy G. G. do rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron z dniem 28 września 2018r., co pozwoliło powódce uzyskać wskazane świadczenie z ubezpieczeń społecznych.

Od 1 października 2018r. strony były związane kolejną umową o pracę zawartą na czas określony zawartą do 31 grudnia 2019r.

Umowa ta rozwiązała się za porozumieniem stron w dniu 30 września 2019r. I tym razem inicjatywa zakończenia stosunku pracy wyszła od pracownicy, która zdecydowała o zakończeniu pracy zawodowej i zmianie statusu pracownika – emeryta wyłącznie na status emeryta.

niesporne, nadto umowy o pracę – k. 1, 30, 159 cz. B akt osobowych powódki, akt mianowania – k. 5 cz. B akt osobowych powódki, zaakceptowany wniosek dot. rozwiązywania umowy – k. 157 cz. B akt osobowych powódki, wniosek o nawiązanie umowy o pracę – k. 158 cz. B akt osobowych powódki, wniosek dot. rozwiązania umowy o pracę – k. 8 cz. C akt osobowych powódki, rozkaz dzienny z dnia 26 września 2018r. – k. 7 cz. C akt osobowych powódki, świadectwa pracy – k. 5, 9 cz. C akt osobowych powódki,

W dniu 29 sierpnia 2019r. powódka wystąpiła do pozwanego pracodawcy o nagrodę jubileuszową w wysokości 400% wynagrodzenia miesięcznego w związku z przepracowaniem (licząc na przewidywany dzień zakończenia zatrudnienia) 39 lat i sześciu dni.

niesporne, nadto wniosek powódki – k. 8 cz. C jej akt osobowych

Przed zatrudnieniem w pozwanej Jednostce powódka pracowała na podstawie umowy o pracę w O. Laboratorium Poczty i (...) w S. w okresie 22 września 1980r. – 31 lipca 1985r.

Okres ten był uwzględniany przy wypłacie powódce w czasie zatrudnienia u pozwanej kolejnych nagród jubileuszowych.

Ostatnia taka nagroda została wypłacona G. G. za 35 lat pracy, które upłynęły w dniu 22 września 2019r.

Niesporne, nadto świadectwo pracy – k. 4 akt osobowych powódki, wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 20 września 2000r. – k. 54 cz. B akt osobowych powódki, wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 23 września 2005r. – k. 81 cz. B akt osobowych powódki, wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 22 września 2010r. – k. 110 cz. B akt osobowych powódki, wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 21 września 2015r. – k. 126 cz. B akt osobowych powódki,

Ostatnia wysokość miesięcznego wynagrodzenia powódki liczonego według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu za urlop odpowiadała kwocie 3948, 73 zł.

Niesporne, nadto zaświadczenie – k. 19

W Jednostce Wojskowej Nr (...) w S. obowiązuje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r.

Art. 46 ust. 1 układu przewiduje dla pracowników prawo do nagrody jubileuszowej po 15 i więcej latach pracy. Nagroda przysługuje co 5 lat, a jej wysokość wzrasta wraz z okresem zatrudnienia. Po 40 latach pracy odpowiada ona 400% wynagrodzenia miesięcznego obliczonego według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Zasady ustalanie okresów pracy do nagrody jubileuszowej oraz zasady jej wypłacania określa załącznik nr 4 do układu (art. 46 ust. 3 układu).

Wskazany załącznik przewiduje m.in. wliczanie do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wszystkich poprzednio zakończonych okresów zatrudnienia (pkt 1 załącznika) oraz stwierdza, że prawo do nagrody jubileuszowej nabywa się w dniu upływu okresu uprawniającego do nagrody (pkt 3 załącznika). Od tej ostatniej zasady wprowadzony jest jeden wyjątek. Zgodnie z pkt 7 załącznika w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub na emeryturę pracownikowi, któremu do nabycia nagrody jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę wypłaca się w dniu rozwiązania tego stosunku. Jeżeli pracownikowi wypłacono nagrodę jubileuszową danego stopnia na podstawie wskazanej w pkt 7 załącznika regulacji, to w przypadku późniejszego zatrudnienia u pracodawcy nie przysługuje mu ponownie prawo do nagrody tego stopnia pkt 7a załącznika).

Zgodnie z art. 48 ust. 1 układu pracownikowi spełniającemu układu pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości warunkowanej okresem zatrudnienia

Niesporne, nadto Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej wraz z protokołami dodatkowymi – k. 33

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Stan faktyczny, ustalony przez sąd w oparciu o korespondujące ze sobą dokumenty, których wiarygodność nie budziła wątpliwości i które nie były podważane przez strony procesu, pozostawał w całości poza sporem, co czyniło zbytecznym słuchanie powódki.

Spór stron dotyczył jedynie tego, czy w takich okolicznościach faktycznych występująca z powództwem spełnia przesłanki do dochodzonego świadczenia.

Powódka była pracownikiem cywilnym wojska. Zastosowanie wobec jej osoby znajdują zatem, co leży poza sporem, przepisy Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r., stanowiące zgodnie z art. 9 § 1 k.p. przepisy prawa pracy. Wskazany układ w art. 46 ust. 1 przewiduje dla pracownika prawo do nagrody jubileuszowej po każdych kolejnych 5 latach zatrudnienia począwszy od upływu lat 15, przy czym nie dotyczy to wyłącznie pracy w jednostkach objętych układem, a wszystkich okresów zatrudnienia, co jednoznacznie wskazano w pkt 1 załącznika nr 4 do układu regulującego zasady ustalania okresów pracy do nagrody jubileuszowej oraz zasady jej wypłacania.

Bezspornym było, iż powódce wypłacono w 2015 r. nagrodę jubileuszową za 35 lat pracy, zaś na dzień ostatecznego zakończenia pracy w pozwanej nie osiągnęła jeszcze czterdziestoletniego okresu zatrudnienia warunkującego prawo do kolejnej nagrody. G. G. powoływała się jednak na regulację pkt 7 załącznika nr 4 do układu przewidującą uzyskanie przez pracownika prawa do nagrody jubileuszowej, jeśli doszło do ustania stosunku pracy w okresie krótszym niż 12 miesięcy przed upływem okresu warunkującego nagrodę, przy czym wyłącznie w sytuacji, gdy ustanie to związane było z przejście pracownika na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Poza sporem pozostawało, iż powódka nabyłaby prawo do kolejnej nagrody jubileuszowej z dniem 24 września 2020r. (o ile po 31 grudnia 2019r. zatrudnienie byłoby kontynuowane). Wówczas bowiem jej łączny staż pracy odpowiadałby 40 latom. Do ustania stosunku pracy doszło w dniu 30 września 2019r., a zatem na niespełna 12 miesięcy przed osiągnięciem tego stażu, co oznacza, że spełniona została jedna z dwóch przesłanek prawa do nagrody określonych w pkt 7 załącznika nr 4 do układu. Okoliczność ta też nie była przedmiotem sporu, podobnie jak i to, że ustanie zatrudnienia oznaczało zmianę statusu powódki z pracownika – emeryta (osoby zatrudnionej pobierającej emeryturę) na wyłącznie emeryta (osobę pobierającą emeryturę). Spór stron dotyczył tego, czy ta ostatnia sytuacja odpowiada przejściu na emeryturę, o którym jako drugiej przesłance nagrody, mówi pkt 7 załącznika nr 4 do układu.

Strona powodowa wskazywała, że tak powołując się na orzecznictwo sądowe odnoszące się do pojęcia przejścia na emeryturę. W istocie pojęcie przejścia na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w sprawach o odprawy: emerytalną i rentową dochodzone na podstawie regulacji ustawowych, czy to art. 92 ¹ k.p. czy art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. 2019.1282). W myśl pierwszego z tych przepisów pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Z kolei art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych przewiduje, że w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy pracownikowi samorządowemu przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości uzależnionej od wskazanego w przepisie stażu pracy. Wskazane przepisy zawierają zatem tożsame pojęcie przejścia na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy co pkt 7 załącznika nr 4 do obowiązującego powódkę układu zbiorowego. W wyroku z dnia 2 października 2013r. II PK 14/13, LEX nr 1388658 Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, iż pojęcie przejścia na rentę z tytułu niezdolności do pracy, o jakim mowa w art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych, to zamiana statusu pracownika, ale także pracownika – rencisty na status wyłącznie rencisty, nawet jeśli do nabycia prawa do świadczenia rentowego dochodzi przed podjęciem zatrudnienia u pracodawcy, do którego uprawniony kieruje roszczenie o odprawę i bez względu na fakt pobierania tego świadczenia. Pogląd ten wydany został na tle stanu faktycznego, w którym pracownik nabył prawo do renty ponad 10 lat przed podjęciem zatrudnienia, w związku z ustaniem którego dochodził odprawy. Bez wątpienia pogląd ten odnosić należy także do emerytury - drugiego ze świadczeń wymienionych w przepisach dotyczących odprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyroku, ustanie stosunku pracy powoduje, iż dochodzi do zmiany statusu prawnego pracownika, również tego, który posiada podwójny status (pracownika i rencisty lub emeryta). Pracownik taki uzyskuje w związku z zakończeniem zatrudnienia wyłącznie status emeryta lub rencisty (traci status pracownika). Nabycie przez pracownika prawa do emerytury (renty), przyznanie świadczenia, czy wypłata tego świadczenia nie stanowią zdarzeń powodujących ustanie zatrudnienia. Pracownik pobierający emeryturę (rentę) w czasie nieprzerwanie trwającego stosunku pracy przechodzi więc na emeryturę (rentę) dopiero po ustaniu tego zatrudnienia. Zdaniem Sądu Najwyższego dla tak rozumianego przejścia na emeryturę (rentę z tytułu niezdolności do pracy) nabycie uprawnień do świadczenia rentowego (emerytalnego), stwierdzonych ostateczną decyzją organu rentowego, przed nawiązaniem stosunku pracy, nawet w znacznej odległości pomiędzy tymi zdarzeniami (z konsekwencją większej jeszcze odległości czasowej w stosunku do rozwiązania stosunku pracy), pozostaje bez znaczenia. Uznanie, iż zmiana statusu pracownika lub pracownika – emeryta (rencisty) na status wyłącznie emeryta (rencisty) jest przejściem na emeryturę lub rentę w rozumieniu art. 92 ¹ k.p. czy art. 38 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych znajduje poparcie także w innych wyrokach Sądu Najwyższego, przykładowo z dnia 16 czerwca 2011r. I PK 269/10 OSNP 2001/15/486, z dnia 6 czerwca 2000r., I PKN 700/99, OSNP 2001/15/486, z dnia 9 stycznia 2001 r., I PKN 172/00 OSNP 2002/16/380, z dnia 11 października 2007r. III PK 40/07, LEX nr 338805, z dnia 9 grudnia 2015r., I PK 1/15, Legalis 1396461. Pogląd ten stanowi odejście od wcześniejszej linii orzeczniczej, której przykładem jest uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1989r. III PZP 52/88, OSN 1989/2/190 (wydana zresztą w odpowiedzi na pytanie dotyczące innej kwestii).

Wskazane orzeczenia wydane zostały w sprawach dotyczących odpraw emerytalnych i rentowych, a na zmianę linii orzeczniczej w stosunku do prezentowej w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego III PZP 52/88 wpływ miało wprowadzenie od 2 czerwca 1996r. ustawą z dnia 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U 1996.24.110 z późn. zm.) do Kodeksu pracy art. 92 ¹ przewidującego odprawę emerytalną jako świadczenie powszechne (przysługujące wszystkim pracownikom). Na tę kwestię zwrócił zresztą uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 2000r. I PKN 700/99, OSNP 2001/15/486 wskazując, iż zmiana przepisów przemawia za bardziej liberalną niż wcześniej wykładnią (podobnie ten sam sąd w wyroku z dnia 11 października 2007r. III PK 40/07, LEX nr 338805).

W niniejszej sprawie spór dotyczył innego świadczenia, a to nagrody jubileuszowej nie mającej, inaczej niż odprawa emerytalna czy rentowa, powszechnego charakteru tzn. nie przewidzianej w kodeksie pracy, a jedynie w ustawach czy rozporządzeniach dotyczących określonych grup zawodowych, układach zbiorowych, regulaminach wynagradzania. Pełnomocnik strony pozwanej wskazał na inne niż prezentowane w powołanym przez stronę powodową orzecznictwie (w tym sądów powszechnych) rozumienie pojęcia przejścia na emeryturę. Powołał się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014r. sygn. akt III UK 200/13. Rzeczywiście w orzeczeniu tym Sąd Najwyższy zajmował się pojęciem przejścia na emeryturę wskazując, iż do takiego przejścia dochodzi raz w życiu, gdy pracownik na swój wniosek uzyskuje prawo do świadczenia emerytalnego. Wywodów tych nie sposób jednak automatycznie odnosić do niniejszej sprawy, bowiem analiza dokonywana była na potrzeby prawa ubezpieczeń społecznych, które pojęciem przejścia na emeryturę się nie posługuje. W sprawie, w której wydane zostało orzeczenie, chodziło o zdefiniowanie nabycia prawa do emerytury - stwierdzenie, czy uzyskanie prawa do „zwykłej” emerytury jest nabyciem prawa do emerytury, jeśli emeryt miał już prawo do emerytury „wcześniejszej”. Sąd Najwyższy odwoływał się w tej analizie do różnych regulacji prawa pracy w dużej mierze bazując na dotyczącym ich orzecznictwie. Nie sposób jednak pominąć jednego z powołanych przez Sąd Najwyższy orzeczeń, a to postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2011r. I PZP 1/11 OSNP 2012/21-22/263, w którym rozwinięto stanowisko o możliwości przejścia na emeryturę tylko raz. Wskazany pogląd nie może mieć jednak charakteru uniwersalnego tzn. być odnoszony do każdej sprawy o nagrodę jubileuszową. Przeciwko odwoływaniu się do niego w sprawie niniejszej przemawia nie tylko to, że stan faktyczny w sprawach, w której wypowiadał się Sąd Najwyższy odbiega od podlegającego ocenie sądu w tym postępowaniu, ale i z tego względu, że pogląd został wyrażony na tle innych przepisów.

Powódka dochodzi nagrody jubileuszowej na podstawie przepisów układu zbiorowego. Oczywiście orzecznictwo wydane na tle regulacji powszechnie obowiązujących (ustaw, rozporządzeń) może mieć znaczenie pomocnicze przy wykładni postanowień układowych, nie ma jednak znaczenia decydującego.

Należy wskazać, iż układ posługuje się pojęciem przejścia na emeryturę lub rentę nie tylko w pkt 7 załącznika nr 4, ale i w art. 48 ust. 1 dotyczącym odprawy emerytalnej/rentowej. Trudno przyjąć, by wskazane tożsame pojęcie wykładane było w różny sposób w przypadku każdej z tych regulacji. Oczywiście i na potrzeby odprawy można powoływać się na takie rozumienie pojęcia przejścia na emeryturę lub rentę jak prezentowane przez stronę pozwaną (uzyskanie uprawnień emerytalnych/rentowych), jednak bardziej uzasadnione wydaje się jego interpretowanie zgodnie z zaprezentowanym na wstępie orzecznictwem Sądu Najwyższego odnoszącym się do odprawy emerytalnej i rentowej. Wypada zauważyć, iż układ zbiorowy zawarty został już po nadaniu odprawie emerytalnej/rentowej powszechnego charakteru przed zmianą kodeksu pracy, o której była już tu mowa. Nawet jeśli nie było wówczas oczywiste, czy zmiana ta będzie miała wpływ na interpretację pojęcia przejścia na emeryturę lub rentę, to niewątpliwie ukształtowana jednolicie linia orzecznicza (też już przedstawiana) nakazywała określone jego rozumienie. Gdyby wolą zawierających układ było ograniczenie pojęcia, o jakim mowa, do sytuacji, gdy pracownik zmienia status wyłącznie pracownika na wyłącznie emeryta, to strony te, po utrwalonej zmianie linii orzeczniczej, wprowadziłyby zapewne stosowne zmiany (uściślenia) w zapisach. Wszak do układu zawierane były protokoły dodatkowe. Powyższe, przy uwzględnieniu trafnej argumentacji Sądu Najwyższego odnoszącej się do pojęcia przejścia na emeryturę lub rentę powoływanej na wstępie przemawia za przyjęciem, że obejmuje ono w przypadku regulacji z art. 48 ust. 1 układu także zmianę statusu pracownika – emeryta (rencisty) wyłącznie na status emeryta (rencisty). W konsekwencji w tożsamy sposób należy rozumieć wskazane pojęcie na tle regulacji pkt 7 załącznika 4 do układu.

Zauważenia wymaga, iż zarówno w postanowieniu z dnia 12 grudnia 2011r. I PZP 1/11 OSNP 2012/21-22/263, jak i w powołanej w odpowiedzi na pozew uchwale z dnia 8 marca 2016r. II PK 15/15 Legalis nr 1442672 Sąd Najwyższy odwołuje się do premiowego charakteru nagrody jubileuszowej i wskazuje, że w regulacjach przewidujących wyjątkowo przyznanie świadczenia, gdy pracownik kończąc zatrudnienie nie ma jeszcze wymaganego stażu, uwzględniane są sytuacje, gdy do rozwiązania stosunku pracy dochodzi ze szczególnych i niezawinionych przez pracownika przyczyn, bo na skutek de facto utraty zdolności do pracy (z osiągnięciem wieku w wypadku przyznania prawa do emerytury lub powstania niezdolności do pracy, gdy chodzi o rentę). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę akceptuje pogląd, iż celem takich regulacji jak zawarta w pkt 7 załącznika nr 4 do układu (i podobnych w przepisach prawa powszechnie obowiązującego, do których odwoływał się Sąd Najwyższy) jest gratyfikacja wieloletniej pracy pracownika, gdy ta kończy się wprawdzie przed osiągnięciem wymaganego dla świadczenia stażu, ale wskutek szczególnej okoliczności jaką jest rezygnacja ze statusu pracownika i korzystanie wyłącznie ze świadczeń emerytalnych/rentowych. Ograniczenie nagrody jubileuszowej w przypadku ustania zatrudnienia przed osiągnięciem określonego stażu jedynie do takiej grupy ma na względzie uhonorowanie pracownika za wieloletnią pracę do końca ścieżki zawodowej na rzecz danego zakładu. Zauważenia wymaga, iż choć układ nie ogranicza warunkującego nagrodę stażu do pracy w wojskowych jednostkach organizacyjnych, to w praktyce jednak z nagród tych korzystają pracownicy, którzy głównie pracowali w takich jednostkach, ewentualnie wcześniej pełnili zawodową służbę wojskową. Uhonorowanie pracownika za wieloletnią pracę aż do zakończenia ścieżki zawodowej uzasadnione jest zarówno wówczas, gdy odchodzi on z pracy nabywając uprawnienia emerytalne, jak i wtedy, gdy uprawnienia te nabył wcześniej, a pomimo tego nadal w zakładzie pracował. W obu bowiem wypadkach sytuacja zatrudnionego jest podobna: dochodzi do rozwiązania umowy, bo pracownik z racji wieku i stanu zdrowia nie chce/nie może już pracować. Ostateczna rezygnacja z zatrudnienia później niż w dniu poprzedzającym dzień nabycia uprawnień emerytalnych jest sytuacją częstą. Oczywistym pozostaje, że utrata zdolności do pracy (w rozumieniu potocznym, nie rentowym) nie następuje automatycznie z dniem osiągnięcia wieku emerytalnego, zwłaszcza aktualnie, gdy średnia długość życia rośnie, a sprawność fizyczna i umysłowa trwają coraz dłużej. Nie wydaje się zatem, by dzień faktycznego zaprzestania zatrudnienia i poprzestania na świadczeniach emerytalnych (do których nawet prawo powstało wcześniej) nie odpowiadał pojęciu przejścia na emeryturę, zawartemu w pkt 7 załącznika nr 4 do układu. Ustanie zatrudnienia pozostaje tu w związku z przejściem na emeryturę. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy status pracownika – emeryta zostanie zastąpiony statusem emeryta, ale nie wskutek woli zakończenia drogi zawodowej przez pracownika, a innych zdarzeń jak przykładowo decyzja o jednostronnym rozwiązaniu umowy przez pracodawcę za wypowiedzeniem czy dyscyplinarnie. Z taką sytuacją jednak w sprawie niniejszej nie mamy do czynienia. Umowa uległa rozwiązaniu z inicjatywy powódki, a wniosek został jednoznacznie motywowany decyzją o pozostaniu na emeryturze.

Powyższe prowadzi do uznania, iż w sytuacji powódki znajduje zastosowanie pkt 7 załącznika nr 4 do układu.

Wypada jeszcze zauważyć, iż krótkotrwała przerwa w zatrudnieniu powódki u pozwanej nie była wynikiem woli zakończenia ścieżki zawodowej. Do rozwiązania pierwszego wieloletniego stosunku pracy doszło li tylko wskutek istnienia ustawowej przesłanki zawieszenia emerytury w postaci nierozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury (art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /t.j. Dz.U. 2020.53 ze zm./. Sąd co prawda nie przesłuchiwał na tę okoliczność powódki, jednak strona pozwana nie zaprzeczyła twierdzeniom pozwu w tym zakresie, ponadto jednoznacznie wskazują na tę okoliczność pisma w aktach osobowych powódki. Wniosek o nawiązanie zatrudnienia z dniem 1 października 2018r. był przez powódkę złożony w dniu 21 września 2018r., tak jak wniosek o rozwiązanie trwającego jeszcze wówczas stosunku pracy i zaakceptowany w dniu 21 września 2018r., a zatem gdy strony nadal jeszcze łączyła poprzednia umowa.

Uwadze sądu nie uszło, iż ostatnia umowa o pracę obejmowała okres krótszy niż dający powódce prawo do nagrody jubileuszowej. Nie może to jednak przemawiać przeciwko uwzględnieniu żądań pozwu. Nie ma podstaw do twierdzenia, iż strony nie zawarłyby później kolejnej umowy.

Wszystko powyższe przemawiało za uwzględnieniem powództwa w całości. Przedstawione przez powódkę wyliczenie wynagrodzenia według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop nie było zakwestionowane przez stronę pozwaną. Kwota dochodzona pozwem odpowiada zaś czterokrotności (400%) tego wynagrodzenia.

Sąd zasądził na rzecz powódki dochodzoną kwotę wraz z odsetkami od 1 października 2019r. t.j. dnia następnego po dniu ustania stosunku pracy zgodnie z zawartym w pozwie żądaniem. Przed ustaniem zatrudnienia powódka wystąpiła do pracodawcy z wnioskiem o wypłatę świadczenia, ta winna zatem nastąpić w dniu zakończenia stosunku pracy (zgodnie z regulacjami układu). Od dnia następnego pozwana pozostawała w opóźnieniu (art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika. Zasądzona na rzecz powoda kwota odpowiada stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 z późn.zm.).

Z uwagi na fakt, iż przegrywająca proces pozwany jest jednostką budżetowa sąd nie obciął jej nieuiszczonymi przez powódkę (z uwagi na ustawowe zwolnienie) kosztami sądowymi mając na względzie regulację art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2020.755)

Orzeczenie o rygorze natychmiastowej wykonalności wydano na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Regulacja nie obejmuje wskazania, do jakiego wynagrodzenia pracownika należy odnosić się przy stosowaniu rygoru. Przepisy kodeksu pracy i aktów wykonawczych przy szeregu należności pracowniczych odwołują się do wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop (uśrednionego), takie zatem jednomiesięczne wynagrodzenie objęto rygorem.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)