Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko E. S. (poprzednio P.)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. S. (poprzednio P.) na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 47.280,95 zł (czterdzieści siedem tysięcy dwieście osiemdziesiąt złotych 95/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP jednak nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 39.810,51 zł od dnia 10 marca 2018r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasadza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2386 zł (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt sześć złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 894/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł pozew przeciwko E. P. domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 47.705,95 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonych od kwoty 39.810,51 zł za okres od dnia 10 marca 2018r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł iż w dniu 1 września 2014r. udzielił pozwanej kredytu na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach którego pozwana otrzymała kredyt w wysokości 51.000 zł. Pozwana była zobowiązana do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty na podstawie zawartej umowy. Pomimo wezwań i monitów nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W związku z tym po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna z dniem 29 czerwca 2017r. Powód pismem z dnia 10 maja 2016r. wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zobowiązania. Na dochodzoną kwotę składają się: należność główna w kwocie 39.810,51 zł, odsetki w kwocie 7.450,44 zł, co stanowi różnicę pomiędzy sumą odsetek umownych w kwocie 12.318,68 zł naliczonych od dnia zawarcia umowy i odsetek karnych w kwocie 3.295,39 zł a sumą odsetek zapłaconych przez pozwaną w kwocie 8.163,63 zł, koszty opłat i prowizje w kwocie 445 zł, a także dalsze odsetki.

(pozew k. 3-5)

W dniu 12 lipca 2018r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 468/18 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 28)

Pozwana wywiodła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwana zakwestionowała wysokość i zasadność roszczenia, w szczególności wysokość i sposób wyliczenia odsetek, sposób wypowiedzenia umowy, brak wezwań i monitów. Pozwana zakwestionowała również dokumenty przedstawione jako dowody w sprawie, podnosząc, iż powód nie dołączył Tabeli opłat prowizji obowiązującej w banku w okresie zawarcia umowy, historii kredytu, Tabeli oprocentowania operacji związanych z korzystaniem z kredytu, a także wezwań do zapłaty. Pozwana wskazała, iż powód dwukrotnie obciążył ją kwotą 20 zł z tytułu wypowiedzenia umowy w dniu 4 marca 2017r. i 11 maja 2017r., choć do pozwu dołączył wypowiedzenie z dnia 9 maja 2017r. Pozwana nie otrzymała listu przedegzekucyjnego i monitu, których kosztami także powód ją obciążył i zaprzeczyła, aby kontaktowali się z nią windykatorzy. Pozwana zarzuciła, iż bank nie przedstawił jej Tabeli opłat i prowizji i naliczył opłaty według własnego uznania. Pozwana zarzuciła, iż bank wbrew § 16 nie podjął czynności monitorujących. Zdaniem pozwanej przedłożony harmonogram spłaty jest zwykłym wydrukiem, nie jest podpisany i nie może stanowić dowodu w sprawie. Pozwana podniosła także, iż nie wykazano umocowania osoby podpisującej wezwanie do zapłaty. Zdaniem pozwanej przedłożone wypowiedzenie umowy nie zostało potwierdzone za zgodność z oryginałem, a kopia jest niepodpisana. Nie wykazano także umocowania osoby wystawiającej wypowiedzenie. Zdaniem pozwanej powód nie dochował trybu wypowiedzenia umowy określonego w ustawie o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001r. i przed wypowiedzeniem nie wezwał pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia. Pozwana zakwestionowała także wysokość roszczenia w zakresie odsetek, podnosząc, że powódka wskazała, że na dzień złożenia pozwu tj. na dzień 23 marca 2018r. odsetki wynoszą 7.450,44 zł, zaś pozwie podaje datę wymagalności na dzień 29 czerwca 2017r. i wskazuje taką samą kwotę odsetek. Natomiast, w wypowiedzeniu z dnia 9 maja 2017r. powódka podaje kwotę 4.309,59 zł z tytułu odsetek. Pozwana zakwestionowała także przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg banku, wskazując iż nie spełnia on wymogów określonych w art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 32-38)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 1 września 2014r. powódka (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. udzieliła pozwanej E. P. pożyczki gotówkowej w kwocie 51.000 zł na okres od dnia 1 września 2014r. do dnia 31 sierpnia 2020r. na warunkach określonych w umowie (pkt 1). Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 12 % w stosunku rocznym i było stałe w okresie obowiązywania umowy. Kwota naliczonych odsetek umownych od udzielonej pożyczki wynosiła 20.788,32 zł (pkt 4). Całkowita kwota zapłaty na dzień zawarcia umów wynosiła 71.788,32 zł i składała się z: całkowitej kwoty pożyczki w wysokości 50.000 zł, całkowitego kosztu pożyczki składającego się z prowizji w kwocie 1.000 zł i odsetek umownych w kwocie 20.788,32 zł (pkt 7). Pożyczkobiorca zobowiązał się do terminowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 72 ratach miesięcznych, płatnych do dnia 30 - tego każdego kolejnego miesiąca począwszy od 30 września 2014r. (pkt 8). Kwota miesięcznej raty pożyczki powiększona o opłatę za prowadzenie rachunku wynosiła 997,06 zł (pkt 9). Wymagane spłaty miesięczne dokonywane z rachunku zaliczane były w pierwszej kolejności na pokrycie zapadłych wymagalnych spłat miesięcznych (począwszy od najstarszych płatności, w kolejności: opłata za prowadzenie rachunku, rata pożyczki w kolejności: kapitał, odsetki), w drugiej kolejności na pokrycie kolejno: zaległych opłat i prowizji, innych kosztów, odsetek karnych (pkt 11). Za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części bank naliczał odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne). Stopa odsetek karnych jest zmienna, na dzień zawarcia umowy wynosi 16 % i jest równa czterokrotności aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Zmiana stopy odsetek karnych następuje w razie zmiany stopy kredytu lombardowego NBP, proporcjonalnie do tej zmiany. Zmiana wysokości odsetek karnych nie wymaga indywidualnego zawiadomienia pożyczkobiorcy o tej zmianie (pkt 15). W razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, bank ma prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia (pkt 17). Pożyczkobiorca zobowiązany jest do spłaty całości zadłużenia w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Po upływie okresu wypowiedzenia całość należności banku staje się zadłużeniem przeterminowanym (pkt 18). Zgodnie z Tabelą opłat i prowizji – stanowiącej załącznik nr 1 do umowy – opłata za wysłanie korespondencji do pożyczkobiorcy listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru wynosi 20 zł, za wysyłkę listem zwykłym 15 zł, za wizytę terenową 100 zł, za monit telefoniczny 15 zł. W dniu 1 września 2014r. pożyczka została wypłacona pozwanej.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...) wraz z Tabelą opłat i prowizji k. 16-19, dyspozycja wypłaty pożyczki k. 20)

W 2016r. pozwana kilkukrotnie zwracała się do powoda o wstrzymanie płatności na okres trzech miesięcy lub restrukturyzację kredytu i zawieszenie płatności na krótki czas, motywując to problemami finansowymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Powód odmówił restrukturyzacji kredytu, wskazując, że z przeprowadzonej przez bank analizy wynika, że pozwana nie ma zdolności kredytowej, co wynika z licznych zobowiązań względem innych wierzycieli.

(dowód: korespondencja stron k. 53-70)

Wobec braku spłaty przez pozwaną rat pożyczki, pismem z dnia 9 maja 2017r. powód wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie zostało pozwanej doręczone w dniu 30 maja 2017r. Wypowiedzenie zostało podpisane przez M. M. – kierownika działu w Departamencie Egzekucji Komorniczej, która była umocowana m.in. do składania oświadczeń woli w imieniu banku w zakresie wypowiadania umów kredytowych.

(dowód: wypowiedzenie umowy k. 22, dowód doręczenia wypowiedzenia k. 24, notarialny odpis pełnomocnictwa k. 10)

Na aktualne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 1 września 2014r. składają się: należność główna w kwocie 39.810,51 zł, odsetki naliczone za okres od dnia 1 września 2014r. do dnia 9 marca 2018r. w kwocie 7.450,44 zł, a także należne koszty, opłaty i prowizje w łącznej kwocie 20 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych banku k. 14)

M. M. była umocowana do samodzielnego składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku poprzez jednoosobowe podpisywanie wyciągów z ksiąg banku wystawianych na potrzeby dochodzenia należności od dłużników banku.

(dowód: notarialny odpis pełnomocnictwa k. 10, zaświadczenie o zatrudnieniu k. 50)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych przedstawionych przez stronę powodową.

W ocenie Sądu orzekającego brak było podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej dokumentom w postaci: umowy pożyczki z dnia 1 września 2014r., wypowiedzenia umowy wraz z dowodem jego doręczenia kredytobiorcy, a także pełnomocnictw udzielonych przez powoda pracownikowi banku, który podpisał wypowiedzenie umowy oraz wyciąg z ksiąg banku. Wymienione powyżej dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych i zgodnie z treścią art. 245 kpc korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców. Powyższe domniemania nie zostały w toku niniejszego postępowania skutecznie obalone. Co prawda, strona powodowa dołączyła do akt sprawy jedynie kopie dokumentów, niemniej pozwana nie kwestionowała, że zawarła z powodem umowę pożyczki (kredytu konsumenckiego), o treści wskazanej przez powoda. W ocenie Sądu powyższe dokumenty tworzą spójny obraz stosunku prawnego zawartego przez strony, a także jego wykonywania i zakończenia. Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów przeciwnych, z których wynikałoby, że wysokość kapitału czy odsetek jest inna niż wskazana przez bank.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał również wyciąg z ksiąg powodowego banku. Przedmiotowy dokument również ma charakter dokumentu prywatnego. Jak bowiem wskazuje się w judykaturze wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1988), dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, nie pozbawia to jednak tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016r., I ACa 1758/15, L.). Dokument taki ma zatem moc dokumentu prywatnego i stanowi złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. W związku z powyższym dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych korzysta z takich samych domniemań, jak inne dokumenty prywatne. Co prawda wyciąg z ksiąg bankowych nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń, jednakże – jak wskazuje się w doktrynie – materialna moc dowodowa dokumentów prywatnych zależy od ich treści merytorycznej i rozstrzyga o niej sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, to sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie (por. A. Góra-Błaszczykowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1-729, Warszawa 2016). W niniejszej sprawie, po rozważeniu całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz przy braku dowodów przeciwnych Sąd uznał, że przedłożony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg bankowych wraz z pozostałymi dokumentami prywatnymi tworzy spójną całość. Żadnych wątpliwości nie budzi również forma tego wyciągu. Dokument ten został bowiem złożony w oryginale. Nadto, strona powodowa należycie wykazała umocowanie pracownika banku podpisanego pod wyciągiem (M. M.). Dołączono bowiem uwierzytelniony przez notariusza odpis pełnomocnictwa z dnia 11 września 2014r. (k. 10) na podstawie którego M. M. była umocowana do składania oświadczeń woli w imieniu banku w zakresie wypowiadania umów kredytowych. Zgodnie z treścią przedstawionego dokumentu pełnomocnictwo wygasa z chwilą ustania stosunku pracy pomiędzy (...) Bank (...) S.A. a pełnomocnikiem. Na podstawie przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 27 czerwca 2018r. można jednoznacznie stwierdzić, że M. M. wciąż jest pracownikiem powodowego banku i była nim także w dacie podpisania wyciągu z ksiąg bankowych.

Wbrew zarzutom pozwanej – podniesionym w piśmie z dnia 27 października 2018r. – nie sposób uznać dowodów przedłożonych przez powoda w toku niniejszego postępowania za spóźnione. Jak wskazuje się w judykaturze celem normy wyrażonej w art. 207 § 6 kpc nie jest zupełne pozbawienie strony wnoszącej pozew możliwości powołania w trakcie procesu jakichkolwiek innych dowodów i przytaczania twierdzeń, które nie zostały powołane w pozwie. Powód ma obowiązek powołać w pozwie wszystkie dowody i twierdzenia, które służą przekonaniu sądu o zasadności powództwa ale nie można, z powołaniem się na wspomniany przepis, żądać od powoda, aby formułując pozew zawarł w nim twierdzenia i popierał je wszelkimi możliwymi dowodami, które mają wskazywać na to, że roszczenie jego istnieje. Nie można wymagać od powoda, aby już w pozwie zgłosił twierdzenia i dowody, które zakładają określoną obronę pozwanego i jego stanowisko w kwestii stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia a tym samym, aby powód przewidywał każdy, ewentualny sposób obrony pozwanego i zmuszać go do przewidywania, jaką obronę podejmie pozwany oraz jakie dowody zgłoszone już w pozwie mogą tę obronę unicestwić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2017r., I ACa 189/16, L.). Przepisy procesowe nie nakładają na powoda obowiązku, na etapie wniesienia pozwu, przewidywania hipotetycznych sposobów obrony strony przeciwnej i zgłaszania dowodów „na wszelki wypadek”. Stosowanie przepisów art. 207 § 6 kpc w przedmiocie dopuszczenia (koncentracji) dowodów nie może być restrykcyjne i nie może skutkować wypaczeniem istoty wymiaru sprawiedliwości, lecz przede wszystkim ma zapewnić sprawność postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 grudnia 2017r., V ACa 149/17, L.). Sąd w pełni podziela powyższą linię orzeczniczą. Zważyć należało, że postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2018r. Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do złożenia pisma przygotowawczego zawierającego ustosunkowanie się do sprzeciwu wniesionego przez pozwaną, a także do złożenia ostatecznych twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i zarzutów i oddalenia wniosków dowodowych. Odpis postanowienia został pełnomocnikowi powoda doręczony w dniu 11 września 2018r., zaś odpowiedź na zobowiązanie wraz z wnioskami dowodowymi została wniesiona w dniu 18 września 2018r., a więc niewątpliwie w czasie właściwym. W tym stanie rzeczy nie sposób uznać złożonych przez powoda dowodów za spóźnione. Na marginesie, należy zauważyć, że postanowieniem z dnia 25 września 2018r. podobne zobowiązanie zostało nałożone na stronę pozwaną, co umożliwiało pozwanej złożenie dowodów podważających roszczenie powoda.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem mimo prawidłowego wezwania, nie stawiła się na rozprawie i w żaden sposób nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, albowiem z jednej strony pozwana nie przedstawiła szczegółowych zarzutów dotyczących wysokości roszczenia ani nie przedłożyła żadnych dowodów, które mogłyby poddać w wątpliwość przedstawione przez powoda wyliczenie. Jednocześnie strona powodowa przedstawiła szczegółowe rozliczenie kredytu i dokonanych przez kredytobiorcę wpłat. W tym stanie rzeczy dopuszczenie dowodu z opinii biegłego było bezprzedmiotowe, spowodowałoby nieuzasadnioną zwłokę w rozpoznaniu sprawy, a strony naraziło na dodatkowe koszty.

W niniejszej sprawie (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. domagał się od pozwanej E. P. zapłaty kwoty 47.705,95 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonych od kwoty 39.810,51 zł za okres od dnia 10 marca 2018r. do dnia zapłaty tytułem umowy pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej w dniu 1 września 2014r. W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 720 kc, zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż w niniejszej sprawie nie było pomiędzy stronami sporu co do tego, że w dniu 1 września 2014r. zawarły one umowę pożyczki gotówkowej nr (...). W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana tej okoliczności nie kwestionowała. Natomiast, pozwana zakwestionowała wymagalność oraz wysokość roszczenia dochodzonego w przedmiotowej sprawie. W sprzeciwie strona pozwana podnosiła, że nie wykazano, że wypowiedzenie zostało skutecznie doręczone kredytobiorcy, a także że osoba podpisująca pełnomocnictwo legitymowała się stosownym pełnomocnictwem banku. Nadto, pozwana podważyła formę przedstawionego dokumentu. Wreszcie, podniosła, że strona przeciwna nie udowodniła, że istniały podstawy do rozwiązania umowy w drodze jednostronnego oświadczenia woli banku. W ocenie Sądu podniesione przez pozwaną zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy wskazać, że powód wykazał, że wypowiedzenie zostało skutecznie doręczone kredytobiorcy. Do akt sprawy złożono bowiem oryginał zwrotnego potwierdzenia odbioru, W oparciu o ten dokument można stwierdzić, że wypowiedzenie zostało pozwanej doręczone w dniu 30 maja 2017r. Na tym dokumencie znajduje się adnotacja „wyp.um. (...)”, co wskazuje, że doręczona przesyłka zawierała wypowiedzenie umowy będącej podstawą roszczeń powoda. Strona pozwana nie kwestionowała autentyczności podpisu adresata znajdującego się na potwierdzeniu odbioru. Skoro zatem, wypowiedzenie zostało pozwanej doręczone, to miała ona możliwość zapoznania się z treścią tego oświadczenia. Nadto, w świetle zebranych dowodów nie ulega także wątpliwości, że istniały podstawy do wypowiedzenia umowy. Z korespondencji stron dołączonej do pisma przygotowawczego powoda z dnia 18 września 2018r. wynika, że zadłużenie pozwanej na dzień 12 stycznia 2017r. wynosiło 8.091,77 zł (k. 67). Pozwana nie kwestionowała tego dokumentu. Ponadto, również z pozostałej korespondencji stron wynika, że zadłużenie pozwanej względem powoda narastało od dłuższego czasu, a pozwana kilkukrotnie zwracała się do pozwanego o zawieszenie spłaty oraz restrukturyzację kredytu, co jednoznacznie wskazuje, że nie spłacała terminowo rat kredytu. Zgodnie z treścią umowy w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, bank ma prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia. Zważyć należy, iż wysokość pojedynczej raty wynosiła 997,06 zł. Zważywszy na wysokość zadłużenia, nie ulega wątpliwości, że w dacie złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, kwota zaległości przekraczała równowartość dwóch pełnych rat kredytu. Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, że terminowo spłacała raty zobowiązania bądź że jej zaległość była niższa od kwoty uprawniającej powoda do wypowiedzenia umowy. Mało tego nie stawiła się na rozprawie celem złożenia zeznań. Powód wykazał także, że wypowiedzenie zostało podpisane przez osoby umocowane do składania tego typu oświadczeń w imieniu powoda, albowiem dołączył prawidłowo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa udzielonego M. M.. Jak wynika z dołączonego dokumentu M. M. była umocowana m.in. do składania oświadczeń woli w imieniu banku w zakresie wypowiadania umów kredytowych.

W ocenie Sądu strona powodowa sprostała także ciężarowi dowodu w zakresie wysokości dochodzonego w przedmiotowej sprawie roszczenia. Na tę okoliczność powód przedłożył dowód w postaci wyciągu z ksiąg bankowych. Jak wskazano powyżej, pozbawienie wyciągu charakteru dokumentu urzędowego, nie dyskwalifikuje go jako wiarygodnego środka dowodowego. Jak wskazuje się bowiem w judykaturze zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat. Pozwany nie wskazał, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową takiemu dokumentowi. Pozwany, jako dłużnik, który zaprzecza prawidłowości naliczenia odsetek, jest zobowiązany do przedstawienia merytorycznych argumentów na rzecz takiego zarzutu. Ma przy tym łatwą możliwość udowodnienia terminowości dokonanych wpłat, bowiem należy założyć, że może i powinien przedstawić dowody zapłaty każdej z uregulowanych rat, z których wynikałyby terminy spełnienia świadczenia – o ile twierdzi, że terminy wpłat w zestawieniu wierzyciela nie odpowiadają prawdzie i że w konsekwencji nastąpiło nieprawidłowe naliczenie należności odsetkowej. Takich dowodów pozwany w sprawie nie przedstawił, jak i nie formułował w tym względzie konkretnych twierdzeń faktycznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018r., I ACa 278/17, L.).

Na podstawie wyciągu z ksiąg banku Sąd ustalił, że na aktualne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 1 września 2014r. składają się: należność główna w kwocie 39.810,51 zł, a także odsetki naliczone za okres od dnia 1 września 2014r. do dnia 9 marca 2018r. w kwocie 7.450,44 zł. Przedmiotowy wyciąg koreluje z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Z treści umowy pożyczki wynika, że kwota udzielonej pozwanej pożyczki wynosiła 50.000 zł. Załącznikami do umowy były m.in. Tabela opłat i prowizji oraz harmonogram spłaty, które niewątpliwie zostały pozwanej doręczone przy zawarciu umowy, albowiem znajdują się na nich parafy pozwanej, których autentyczności nie kwestionowała. Sposób wyliczenia odsetek został przedstawiony zarówno w wyciągu z ksiąg bankowych, a także w piśmie przygotowawczym z dnia 18 września 2018r. Podkreślić należy, iż w piśmie tym powód szczegółowo wskazał w jaki sposób zostały rozliczone poszczególne wpłaty dokonane przez pozwaną. Strona pozwana nie złożyła natomiast żadnych dowodów, które pozwalałyby zakwestionować przedstawione przez powoda rozliczenie. W szczególności pozwana nie przedstawiła dowodów wpłaty, nieuwzględnionych w ww. rozliczeniu. Jednocześnie, w świetle postanowień umowy powodowi przysługiwało prawo do odsetek kapitałowych, a także odsetek za opóźnienie. Według treści umowy oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 12 % w stosunku rocznym i było stałe w okresie obowiązywania umowy, a kwota naliczonych odsetek umownych od udzielonej pożyczki wynosiła 20.788,32 zł. Ponadto, za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części bank naliczał odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne) w wysokości równej czterokrotności aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Przy uwzględnieniu powyższych zapisów umowy przedstawione przez powoda wyliczenie należnych odsetek nie budzi żadnych wątpliwości. W związku z powyższym należało uznać, że wyciąg z ksiąg bankowych w powiązaniu z pozostałymi dowodami w postaci dokumentów, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, pozwala na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności. Strona pozwana w żaden sposób nie podważyła wiarygodności przedłożonych przez powoda dowodów.

Jedyne wątpliwości Sądu dotyczyły roszczenia dotyczącego kosztów, opłat i prowizji. Strona powodowa tę należność określiła na kwotę 445 zł. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana jednak zakwestionowała wysokość tej należności. Zdaniem Sądu, w toku niniejszego postępowania strona powodowa zdołała jedynie wykazać, że skierowała do pozwanej wypowiedzenie umowy. Do akt dołączono bowiem dowód doręczenia tego pisma. Zgodnie z Tabelą opłat i prowizji – stanowiącej załącznik nr 1 do umowy – opłata za wysłanie korespondencji do pożyczkobiorcy listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru wynosiła 20 zł. Natomiast, nie przedłożono dowodów doręczenia pozostałych pism kierowanych do powódki, ani też nie wykazano, że podjęto w stosunku do dłużniczki inne działania windykacyjne (np. wizyta windykatora). Na te okoliczności powód nie przedstawił żadnych dowodów. Z uwagi na powyższe należało uznać, że powód sprostał spoczywającemu nań ciężarowi dowodu w zakresie kosztów tylko co do kwoty 20 zł, stanowiącej koszt wypowiedzenia.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 720 kc, Sąd zasądził od pozwanej E. P. na rzecz powoda kwotę 47.280,95 zł wraz z odsetkami umownymi wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonych od kwoty 39.810,51 zł za okres od dnia 10 marca 2018r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i uznając, że powód uległ tylko w nieznacznym zakresie, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od pozwanej na jego rzecz kwotę 2.386 zł, którą stanowi opłata sądowa od pozwu.